ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : :: The two bodies ::
“ไอ้ยุนโฮ”
“นี่แกเรียกพี่ชายแกแบบนี้เรอะ ?”
“เออน่ะ แค่จะถามว่า วันนี้พวกเราจะกินไรกันดี งานการก็ไม่มีทำแล้ว”
“นั่นสิ”
“นี่ช่วยคิดหน่อย แล้วเลิกทำหน้าตายแบบนั้นซักทีจะได้มั๊ย”
“ไอ้ยูชอน!! ตกลงแกจะเป็นพ่อฉันเลย มั๊ย หา”
“โธ่พี่ พี่เอาแต่นั่งอย่างงั้นแล้วเงินมันจะมีไหมล่ะ อย่างน้อยพี่ออกไปงานทำก็ยังดีนะ”
“พี่รู้” ยุนโฮตอบ ก่อนลุกขึ้นอย่างเนือยๆ ก็เขาเพิ่งโดนไล่ออกจากงานพิเศษเมื่อวาน เพราะไปต่อยลูกค้าที่ร้านที่เขาทำงานอยู่
“แล้วอย่าไปหาเรื่องใครอีกนะพี่”
“เออโว้ย!!” ยุนโฮตวาดออกมาในที่สุดอย่างหมดอารมณ์ ก็มันเครียดดดดดดดดด
“พี่ ผมขอโทษ ผมจะไปหางานกับพี่นะวันนี้”
“พี่ว่าแกไปติวหนังสือกับเจ้าชางมินดีกว่า เผื่อปีหน้าแกจะสอบได้ไง”
“พี่ พูดอย่างกะว่าผมจะได้เรียนงั้นอะ ค่าข้าวยังไม่มีจะซื้อเลย”
“เอาเถอะ พี่บอกให้ไปก็ไป”
“ก็ได้”
“เจอกันที่ห้องเย็นๆนะยูชอน เดี๋ยวพี่จะหาข้าวมาฝากให้ได้เลย”
“ครับพี่”
แล้วสองพี่น้องก็แยกย้ายกันออกจากห้องใต้หลังคาโทรมๆ ที่คุณน้าเจ้าของห้องเช่าแบ่งให้ในราคาถูกแสนถูก เพียงเพราะเห็นเขามีกันแค่สองพี่น้องเท่านั้น แต่พวกเขาไม่เคยแม้จะเป็นเด็กเกเร พยามหาทางช่วยงานคุณน้าอยู่บ่อยๆ
“ยุนโฮ ไปทำงานเหรอจ๊ะ”
“ครับคุณน้า”
“ตั้งใจทำงานนะจ๊ะ แล้วเย็นนี้กลับแล้ว พายูชอนมากินข้าวที่ห้องน๊าด้วยนะ”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมเกรงใจ”
“ไม่ต้องหรอกจ้ะ น้าทำแกงกิมจิไว้เยอะแยะเลย”
“ก.. แกงกิมจิเหรอคับ!!”
“ของโปรดยุนโฮเลยนี่ ใช่มั๊ยล่ะ อย่าลืมมากินข้าวกะน๊านะจ๊ะ”
“ครับ!!!”
เวลาผ่าไปกว่าค่อนวันแล้ว ยุนโฮที่เดินจนขาลาก ตัดสินใจไปรับน้องจากบ้านของชางมิน เพราะงานก็หาไม่ได้ ข้าวก็หิว กะจะไปแวะกินน้ำซักหน่อยก็ยังดี
“ว่าไงครับพี่ยุนโฮ มารับยูชอนเหรอ” ชางมินเอ่ยทักด้วยเสียง(แหลมสูง)สดใส หลังจากที่สาวใช้ยกน้ำมาให้แขกเสร็จสรรพ
“ก็ใช่”
“พี่ ผมโตแล้วนา ห้องก็อยู่แค่เนี๊ยะ”
“ก็พี่... ว่าง อ่ะ”
“ครับๆ คุณพี่แสนดี” ชางมินเอ่ยขัดอย่างร่าเริง เรียกเสียงหัวเราะครื้นเครงจนพวกสาวใช้ต้องแอบยิ้ม
เพราะนายน้อยชางมินของพวกเธอ นับวันๆ ก็ยิ่งเศร้าสร้อย จนได้มาเจอกับ คำว่า “มิตรภาพ” ยากสองพี่น้องคู่นี้ ที่ถึงแม้จะดูมอมแมมอยู่ตลอดเวลา แต่ถ้ามองให้ลึกๆลงไปแล้ว ทั้งสองกลับมีแววตาที่สดใสราวกับสงแดดยาวเช้า ผิวขาวใส ร่างกายที่สูงโปร่ง และหน้าตาชนิดที่นายแบบยังเทียบไม่ได้ ผิดกับฐานะโลโซที่ทั้งสองเป็นอยู่อย่างผิดถนัด
“ว่าแต่งคุณยุนโฮหางานใหม่อีกแล้วเหรอครับ”
“ก็ใช่น่ะสิ เล่นไปต่อยแขกที่เข้ามาผับแล้วใครจะให้อยู่เล่า” ยูชอนขัดขึ้นขำๆ พี่เขาเปลี่ยนงานมาไม่รู้กี่สิบผับแล้วทีเดียว ด้วยความที่ว่า หน้าตาดี เลยหางานง่าย แต่ไอ้นิสัยแบบนี้ ก็ทำให้ถูกไล่ออกเป็นว่าเล่นเหมือนกัน
“พอดีเลยฮะ คือผมน่ะ อยากทำร้านเบอเกรี่เล็กๆ น่ะฮะ แล้วก็มีมุมหนังสือ เป็นห้องสมุดไปในตัวด้วย” ชางมินเปรยออกมา ความจริงเขาไม่อยากทำเท่าไหร่หรอก แต่อยากจะช่วยเพื่อนของเขาเท่านั้นเอง...
“ไม่เป็นไรหรอกชางมิน เราหางานเองได้” ความจริงเคยเสนองานไปตั้งหลายอย่าง แต่ทั้งสองพี่น้องก็ไม่เคยรับ
“อื้มๆ เชื่อใจพวกเราเหอะน่า แค่นี้ก็รบกวนจะแย่อยู่แล้ว”
“อ่อครับ”
“งั้นพี่ไปก่อนนะ นัดกับคุณน้าเจ้าของห้องเช่าไว้น่ะชักจะค่ำแล้วด้วย”
“ครับพี่ ไว้ยูชอน นายต้องมาอีกบ่อยๆนะ ^^”
“ได้เลยเจ้ามิน อิอิ”
สองพี่น้องเดินผ่านทางเดินที่ใช้เป็นประจำอย่างเงียบๆ เลยซุปเปอร์มาเก็ตนี้ไป ก็จะถึงห้องเช่าที่พวกเขาพักอยู่ ยุนโฮเดินเงงยหน้ามองฟ้าด้วยสายตาเหม่อลอย ทำไมนะ เขามักจะคิดถึงอะไรบางอย่างบนท้องฟ้านั้น โดยเฉพาะในคืนเดือนมืดที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวแบบนี้
“โอ๊ย!!”
“พี่ฮะ เตะไรน่ะ”
“ไม่รู้ดิ นิ่มๆ หยุ่นๆ ด้วย”
“เฮ้ยพี่ นั่นมัน ขาคนหนิ” ยูชอนสะดุ้งโวยวาย พร้อมถอยหนีได้ สามเมตรรวดเดียว
“ห๊ะ!!”ยุนโฮก้มลองมองใกล้ๆ จริงด้วย ขาคนจริงๆ ใครนะมาอยู่ในกงอขยะหน้าซุปเปอร์นี่ได้ บ้าจริง “ช่วยเขาก่อนเร็วยูชอน”
“จะดีเหรอ”
“เร็วน่า”
“ไอ้ยุนโฮ”
“อะไรอีกเล่า”
“ตรงนี้ก็มีอีกคนนึง!!!”
“ว่าไงนะ ยูชอนแกรีบพาเขาออกมาเร็ว เขาเป็นอะไรเนี่ย นอนไม่ขยับเลย” ยุนโอปัดขยะที่ทับร่างกายแน่นิ่งนั้นออกอย่างรวดเร็ว และสะเปะสะปะ ยูชอนก็เหมือนกัน
“เฮ้ย โป๊” สองพี่น้องตะโกนออกมาพร้อมกัน“ผู้ชาย!!”
“ทำไงล่ะพี่”
“แบกกลับห้องเร็ว” ยุนโฮคว้าร่างบาง ๆ ที่นอนหลับตาพริ้มอยู่นั้น พร้อมสั่งน้องชายให้ทำแบบเดียวกัน
สองพี่น้องเล็ดเลาะไปตามเงามืด เพื่อหลบสายตาชาวบ้านชาวช่อง (ก็เขาแบกผู้ชายโป๊อยู่นี่นา) แล้วผลุบเข้าไปในห้องเช่าอย่างรวดเร็ว ร่างบางบนไหล่ก็เริ่มขยับตัวไปมา
“อืออออออออ.....”
“อ้าวยุนโฮ ยูชอน กลับมาแล้วเหรอจ๊ะ” น้าเจ้าของห้องเช่าเอ่ยเสียงหวาน “มา...”
“ผมรีบฮะ เดี๋ยวผมไปหา” ยุนโฮตะโกนตอบกลับไปก่อนที่น้าคนสวยจะออกมาเห็น แล้วถีบประตูเข้าห้องโครมใหญ่ ตามติดมาด้วยยูชอน ก่อนที่จะวางร่างบางลงบนพื้นแล้วจัดการเอาผ้าห่มมาปิดไว้ลวกๆ
“แล้วจะเอาไงล่ะทีนี้” ยุนโฮเปรย
“ก็แกน่ะแหละยุนโฮ บอกให้แบกกลับมาทำไมเนี่ย” ยูชอนตวาดเมื่อนึกขึ้นได้ (สติหายไปซะนาน)
“งั้น ถ้านายไม่พอใจก็เอากลับไปวางที่เดิมไป” ยุนโฮซัดกลับ
ยูชอนมองร่างบางที่เขาเพิ่งจะวางลงข้าหน้า ผมสีน้ำตาลอ่อนตกลงมาระใบหน้า ดวงตากลับพริ้ม กับลมหายใจอ่อนๆ
“ผมทำไม่ได้!!” ยูชอนตะโกน
“เออ (กุ) ก็ทำไม่ได้เหมือนกัน เข้าใจแล้วก็เลิกบ่นซะที!!”ยุนโฮตวาดเสียงดังก่อนก้มลงมองคนที่นอนอยู่
“อื้ออ....” ร่างบางเล็ก ๆ ตรงหน้า ค่อยๆ ขยับอย่างไม่เป็นสุข ผมสีดำประบ่าสะบัดไปมา ก่อนที่เปลือกตาที่ปกคลุมด้วยแพขนตายาวจะเปิดขึ้นช้า ๆ จนยุนโฮใจเต้นตึกตัก
“จุนซู จุนซู...” ร่างเล็กเอ่ยด้วยเสียงหวานๆ ก่อน หันซ้ายหันขวา ไม่ได้สนใจพวกเขาเลยแม้แต่น้อยนิด ก่อนที่จะเห็นร่างบางที่นอนอยู่ใกล้กัน “จุนซู...” ร่างบางผมดำเขย่าอีกร่างนึกอย่างเอาเป็นเอาตาย เพื่อให้ร่างนั้นลืมตาขึ้นมา
“แจจุง!!!”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น