ลำดับตอนที่ #15
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : :: Discrete ::
ตอบคอมเม้นจ้ะ (มีอยู่ไม่กี่เม้นเอง กระแดะจะตอบ ฮา)
ขอบคุณมะตอยที่แวะมาอ่านค่ะ อิอิ Sweet intoxication เฉลยให้ว่าเราเรียนมหิดลอ่า ถ้าเลือกมาเจอดีแน่รับรองงงง
ขอบใจจร้ากบช๊อคที่แวะมาอ่าน เออเนอะ ก็เพิ่งสังเกตว่าไม่ได้ให้เหตุผลว่าทำไมถึงรักกัน กร๊ากกก
คู่ที่ดูมีเหตุผลก็เหมือนจะมีคู่จุนกิกะชางมินนะตอนนี้ ยังไงไว้จะใส่ตอน flash back ไปให้กันงงดีกว่ามั้ย เพราะตอนนี้จะให้แก้เนื้อเรื่องคงไม่ไหวแล้ว อยากแต่งต่อให้จบจะได้เริ่มเรื่องใหม่อ๊า!!
จริง ๆ แล้วอารมณ์ของเรื่องนี้มันเป็นรักแรกพบอ่ะ เห็นปุ๊บปิ๊ง ท้องเลย ๆ ๆ (เอิ่มมมมม...)
เม้าท์นิด
อ่า ที่ดองไว้นาน เพราะทงบังชินกิออกอัลบั้มใหม่อ่ะ++++
เหมือนจะไม่เกี่ยวใช่ปะ แต่เกี่ยวนะ ก็เราหัดเรียนภาษาญี่ปุ่นเลยอะ เพื่อจะร้องเพลง เซอไวเวอร์ อ่ะ ก๊ากกก เสียเวลามากมาย
แถมยังบ้าท่าเต้นอีกตะหาก ไอ้ท่าโยก ๆ ตอนจบเพลง ท่อน survivor! เหอะๆ ๆ ๆ
แล้วแบบ นู๋เซีย... แ ม น ซ ะ คิดฟิคไม่ออก แบบ นึกหน้าเซียเคะไม่ออก อะไรประมานนี้ อยากเอามิคมาเคะแทน ทรงผมตอนชุดขาวไม่ไหวแล้ววววววววววววววววววว ตอนชุดดำ... อิมิคเอ็งจะเปนเอลวิสหรอวะ - -“
Chapter 15 (เพิ่งคิดได้ว่าควรจะมี - -)
ยูชอนลากจุนซูออกมาจากห้องแล้วก้มหน้าก้มตา ลาก ลาก ลากกก โดยไม่สนใจปฏิกิริยาของร่างบางเลยแม่แต่น้อย จุนซูพยามปัดป้อง ขัดขืน แต่เรี่ยวแรงที่มีอยู่น้อยนิดมีหรือจะไปรู้แรงความโหมด้วยความโมโหได้ แต่ว่า ในที่สุดแรงลากก็จบลงด้วยเสียงแว๊ด ๆ ของเจ๊ฮีซอล
“ชั้นได้ยินหมดแล้ว ไอ้ยุนโฮนี่มันบ้าจริงไล่แกออกมาได้ยังไงเนี่ย เอางี้ เจ๊ให้อยู่ห้องนั้นฟรีไปเลย แต่ถ้ามีคนจะมาขอเช่าเมื่อไหร่ก็ต้องกลับไปห้องเดิมนะ เข้าใจ๋ ? โอเคดีมาก เอสเจจ๋า เตรียมตัวทำงานได้แร้ว อย่าอู้!!!”
หลังจากที่ตกลงกันเรียบร้อยโรงเรียนเจ๊ จุนซูก็ถูกลากเข้าไปในห้องว่างที่อยู่ติดกันกับห้องไอ้ยุน ยูชอนปล่อยจุนซูที่ทรุดตัวลงนั่งที่พื้นแล้วเริ่มร้องไห้ทันที
“เป็นอะไรจุนซู” ร่างสูงก้มหน้าลงไปถามด้วยความเป็นห่วงพลางยกมือขึ้นหวังจะเช็ดน้ำตาให้ แต่ร่างบางกลับถอยห่างอย่างรวดเร็ว สายตาที่จ้องกลับมานั้นเต็มไปด้วยความแข็งกร้าว
“ผมต่างหากที่ต้องถามว่าคุณเป็นอะไร ยูชอน!!” จุนซูน้อยตวาดออกมาด้วยเสียงแหลมสูง ยูชอนถึงกับผงะ สรรพนามที่ใช้ช่างดูห่างไกลเสียเหลือเกิน
“เซีย...”
“...”
“เซีย ขอโทษนะ”
“...”
“พูดอะไรหน่อยสิ...”
“ผมไม่อยากให้คุณขอโทษ”
“แล้ว...เซีย”
“ผมชื่อจุนซู ไม่ใช่เซีย คุณคิดของคุณคนเดียว”
“แต่...”
“ผมชื่อ จุนซู ผมมาจากไหนไม่รู้ ผมนึกไม่ออก คนเดียวที่ผมรู้จักคือแจจุง และ... และ...” จุนซูน้อยที่ตวาดด้วยเสียงแข็งกร้าวกลับเริ่มร้องไห้กระซิก ๆ อีกครั้ง ใบหน้าอวบอิ่มน่ารักงอง้ำเปื้อนคราบน้ำตา แต่ยูชอนก็ยังไม่กล้าเข้าไปใกล้ กลัวร่างบางจะยิ่งโกรธ สู้ปล่อยให้พูดออกมาให้หมดก่อนจะดีกว่า
“เซีย...”
“พวกคุณ คุณ... โดยเฉพาะคุณยูชอน!! พวกคุณ จะแยกผมออกจากแจจุง คุณทำสิ่งที่คุณต้องการ คุณไม่ได้ถามผมเลย... ผมรู้ว่าผมมันก็แค่คนอาศัย แต่...ฮึก...”
“เซียไม่ได้เป็นแค่คนอาศัยนะรู้มั้ย” จุนซูเอ่ยความในใจออกมาจนหมด สมองอันชาญฉลาด(?) ของยูชอนประมวลผมอย่างรวดเร็ว ...ที่แท้ก็น้อยใจ... ร่างสูงยิ้มน้อย ๆ ก่อนกระดึ๊บเข้าไปทีละนิด
“แต่ที่ผมเห็นมันเป็นอย่างนั้น!!” จุนซูตวาดอีกครั้งพร้อมลุกหนีร่างหนาที่ค่อย ๆ คืบคลานเข้ามาร่าบางเดินไปที่หน้าต่างที่มีแสงสีทองของอาทิตย์ยามเย็นทอดเข้ามาภายในห้องที่ว่างเปล่าแต่เต็มไปด้วยฝุ่นสกปรก ยูชอนจึงรีบลุกตามทันที
“ไม่นะเซีย เซียเป็น... เป็น...”
“...”
“เอาล่ะ ผมผิดเอง เซียจ๋า ให้อภัยมิคกี้คนนี้ด้วยนะครับ กลับมาเป็นเซียของมิคเหมือนเดิมน๊า มิคสัญญานะว่าต่อไปนี้จะไม่ทำอะไรแบบนี้อีกแล้วนะ นะครับ นะ เซีย... ” ปลายคางของคนพูดถูกวางลงบนไหล่มนอย่างเอาใจพร้อกันเอียงปลายมาน้อย ๆ อย่างออดอ้อนจนคนที่รับน้ำหนักอยู่รู้สึกจั๊กจี้
“...ออกไปนะ... ” ร่างบ่นด้วยน้ำเสียงงอนนิด ๆ บางบิดตัวหนีคางสากที่คอยถูไถอยู่ แต่มีหรือเจ้าไก่จะปล่อยให้โลมาน้อยหนีไปได้
“เซียอ่า มิคง้อแล้วนะ T^T หายโกรธซะทีสิ” ยูชอนกระซิบเบา ๆ ข้างหู มือสองข้างรวบเอวของร่างบางไว้กันไม่ให้หนีไปไหนได้อีก ริมปีปากอุ่นเริ่มลามเลียไปขบติ่งหูเบา ๆ แล้วลากลงไปที่ซอกคอขาว
“...อย่า...หยุดนะ... ออกไปนะยูชอน... ” ร่างเล็กยังส่งเสียงกระเง้ากระงอดพลางดิ้นขลุก ๆ อยู่ในอ้อมแขนหนาอย่างทำใจว่ายังไงก็ดิ้นไม่หลุด
“ไม่หยุดแน่ จนกว่าเซียจะยอมเรียกผมว่ามิคกี้อ้ะ”
“...อ๊ะ...พอแล้ว... หยุดนะ... อ๊าาาา บอกให้หยุดไง มิคกี้ หยุดนะ!! ”
“...”
“เอาล่ะ ผมผิดเอง เซียจ๋า ให้อภัยมิคกี้คนนี้ด้วยนะครับ กลับมาเป็นเซียของมิคเหมือนเดิมน๊า มิคสัญญานะว่าต่อไปนี้จะไม่ทำอะไรแบบนี้อีกแล้วนะ นะครับ นะ เซีย... ” ปลายคางของคนพูดถูกวางลงบนไหล่มนอย่างเอาใจพร้อกันเอียงปลายมาน้อย ๆ อย่างออดอ้อนจนคนที่รับน้ำหนักอยู่รู้สึกจั๊กจี้
“...ออกไปนะ... ” ร่างบ่นด้วยน้ำเสียงงอนนิด ๆ บางบิดตัวหนีคางสากที่คอยถูไถอยู่ แต่มีหรือเจ้าไก่จะปล่อยให้โลมาน้อยหนีไปได้
“เซียอ่า มิคง้อแล้วนะ T^T หายโกรธซะทีสิ” ยูชอนกระซิบเบา ๆ ข้างหู มือสองข้างรวบเอวของร่างบางไว้กันไม่ให้หนีไปไหนได้อีก ริมปีปากอุ่นเริ่มลามเลียไปขบติ่งหูเบา ๆ แล้วลากลงไปที่ซอกคอขาว
“...อย่า...หยุดนะ... ออกไปนะยูชอน... ” ร่างเล็กยังส่งเสียงกระเง้ากระงอดพลางดิ้นขลุก ๆ อยู่ในอ้อมแขนหนาอย่างทำใจว่ายังไงก็ดิ้นไม่หลุด
“ไม่หยุดแน่ จนกว่าเซียจะยอมเรียกผมว่ามิคกี้อ้ะ”
“...อ๊ะ...พอแล้ว... หยุดนะ... อ๊าาาา บอกให้หยุดไง มิคกี้ หยุดนะ!! ”
ร่างเล็กยังคงต่อต้านริมฝีปากอุ่น ๆ ที่ขบเม้มแถวซอกคอกับมือใหญ่ที่ลากผ่านหน้าท้องแบนราบเข้าไปภายใต้เสื้อยืดตัวโคร่งที่เขาสวมมาตลอดวัน หน้าใสแดงราวกับลูกตำลึง หัวใจของจุนซูตอนนี้ เต้นแรงซะจนเค้าอยากจะให้มันหยุดเต้นไปเลยซะยังจะดีกว่า
“อื้ม หยุดก็ได้ มิคกี้รักษาสัญญาแล้วนะ” ยูชอนถอนริมฝีปากออกจากซอกคอขาวก่อนจับร่างเล็กที่กำลังหอบหายใจให้หันกลับมาเผชิญหน้ากัน มือข้างนึ่งถูกใช้เสยคางให้ร่างเล็กเงยขึ้นมามองตาเขาตรง ๆ
“ต่อไปนี้มิคกี้จะตามใจเซียทุกอย่างเลยน๊าาา”
“อื้มมมม!!!” ร่างบางยกมือขึ้นปาดน้ำตาตัวเองก่อนยิ้มตอบอย่างมีความสุข ((ให้ตายเถอะอารมณ์เปลี่ยนเร็วจริง))
“แต่ว่า ตอนนี้ยังไงเซียก็ต้องอยู่ห้องนี้ก่อนนะ ให้แจจุงกับยุนโฮเค้าปรับความเข้าใจกันก่อนนะ เซียเข้าใจใช่มั้ยครับ” ยูชอนนั่งลงที่พื้นห้องอีกครั้งก่อนรั้งร่างบางให้หล่นลงมานั่งบนตักของตัวเองอย่างพอดิบพอดี ตอนนี้จุนซูเลยนั่งซ้อนตักยูชอนหันออกไปทางหน้าต่าง
“แต่ว่า...เซียไม่เข้าใจนี่นา”
“ไม่เข้าใจอะไรเหรอ”
“ก็แบบว่า คุณยุนโฮอะ คือ... ทำไมเค้าไม่ทำตามที่เค้าคิดอะ คือ...แบบ... ไม่รู้สิ แหะ ๆ” ร่างบางกำมือตัวเองบิดไปบิดอย่างอย่างติดนิสัยเวลาพูดไม่ออก
“ฮ่า ๆ ก็นั่นแหละ เรื่องแบบนี้อาจจะต้องให้เวลาเค้าคิดบ้างนะ”
“อ่า แต่เซียว่า แจจุงก็คิดเหมือนคุณยุนโฮนะครับ เซียรู้จักแจจุงดีกว่าใครเลยนะ^^”
“อ่า เซียก็ดูออกด้วยเหรอ สงสัยมีแต่เจ้าตัวที่ดูไม่ออกสินะเนี่ย - -”
“ฮะ...?”
“ใจตรงกันขนาดนี้แล้วยังจะทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้อีก เฮ้ออออ”
“อะไรคือใจตรงกันเหรอมิคกี้” จุนซูถามด้วยน้ำเสียงแบบนี้อีกแล้ว โอ้วแม่จอร์จ มิคกี้คนนี้อยากตาย ยิ้มแบบนี้มัน... มันน... น่ารักเปนบ้าเลยโว้ย อยากจับ ก (อ) ด
“ก็คือคิดเหมือนกันไง” พุธโธ สงบสติอารมณ์ไว้ยูชอน พุธโธ...
“มันต้องมีอะไรพิเศษกว่านั้นแน่ ๆ เลย” จุนซูขวมดคิ้วด้วยแววตามั่นใจในความคิดของตัวเองอย่างมาก(?)
“จริง ๆ มันก็ใช่แหละนะ”
“แล้วมันยังไงเหรอ” พระเจ้า อิเซียยยย เลิกทามหน้าแบบนี้ซักที T^T
“ก็แบบว่า... ตอนนี้มิคกับเซียก็ใจตรงกันแล้วไง”
“ยังไงอ่า...=[]=”
“ก็...แบบนี้ไง...”
“อื้ม หยุดก็ได้ มิคกี้รักษาสัญญาแล้วนะ” ยูชอนถอนริมฝีปากออกจากซอกคอขาวก่อนจับร่างเล็กที่กำลังหอบหายใจให้หันกลับมาเผชิญหน้ากัน มือข้างนึ่งถูกใช้เสยคางให้ร่างเล็กเงยขึ้นมามองตาเขาตรง ๆ
“ต่อไปนี้มิคกี้จะตามใจเซียทุกอย่างเลยน๊าาา”
“อื้มมมม!!!” ร่างบางยกมือขึ้นปาดน้ำตาตัวเองก่อนยิ้มตอบอย่างมีความสุข ((ให้ตายเถอะอารมณ์เปลี่ยนเร็วจริง))
“แต่ว่า ตอนนี้ยังไงเซียก็ต้องอยู่ห้องนี้ก่อนนะ ให้แจจุงกับยุนโฮเค้าปรับความเข้าใจกันก่อนนะ เซียเข้าใจใช่มั้ยครับ” ยูชอนนั่งลงที่พื้นห้องอีกครั้งก่อนรั้งร่างบางให้หล่นลงมานั่งบนตักของตัวเองอย่างพอดิบพอดี ตอนนี้จุนซูเลยนั่งซ้อนตักยูชอนหันออกไปทางหน้าต่าง
“แต่ว่า...เซียไม่เข้าใจนี่นา”
“ไม่เข้าใจอะไรเหรอ”
“ก็แบบว่า คุณยุนโฮอะ คือ... ทำไมเค้าไม่ทำตามที่เค้าคิดอะ คือ...แบบ... ไม่รู้สิ แหะ ๆ” ร่างบางกำมือตัวเองบิดไปบิดอย่างอย่างติดนิสัยเวลาพูดไม่ออก
“ฮ่า ๆ ก็นั่นแหละ เรื่องแบบนี้อาจจะต้องให้เวลาเค้าคิดบ้างนะ”
“อ่า แต่เซียว่า แจจุงก็คิดเหมือนคุณยุนโฮนะครับ เซียรู้จักแจจุงดีกว่าใครเลยนะ^^”
“อ่า เซียก็ดูออกด้วยเหรอ สงสัยมีแต่เจ้าตัวที่ดูไม่ออกสินะเนี่ย - -”
“ฮะ...?”
“ใจตรงกันขนาดนี้แล้วยังจะทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้อีก เฮ้ออออ”
“อะไรคือใจตรงกันเหรอมิคกี้” จุนซูถามด้วยน้ำเสียงแบบนี้อีกแล้ว โอ้วแม่จอร์จ มิคกี้คนนี้อยากตาย ยิ้มแบบนี้มัน... มันน... น่ารักเปนบ้าเลยโว้ย อยากจับ ก (อ) ด
“ก็คือคิดเหมือนกันไง” พุธโธ สงบสติอารมณ์ไว้ยูชอน พุธโธ...
“มันต้องมีอะไรพิเศษกว่านั้นแน่ ๆ เลย” จุนซูขวมดคิ้วด้วยแววตามั่นใจในความคิดของตัวเองอย่างมาก(?)
“จริง ๆ มันก็ใช่แหละนะ”
“แล้วมันยังไงเหรอ” พระเจ้า อิเซียยยย เลิกทามหน้าแบบนี้ซักที T^T
“ก็แบบว่า... ตอนนี้มิคกับเซียก็ใจตรงกันแล้วไง”
“ยังไงอ่า...=[]=”
“ก็...แบบนี้ไง...”
ยูชอนจับตัวร่างบางให้มุนกลับมาหาเค้าอีกครั้งก่อนยื่นหน้าเข้าใกล้ ใบหน้าสวยขึ้นดีแดงเรื่อ ขนตายาว ๆ กับปากสีแดงอิ่มเอิบนี้มันช่างยั่วยวนใจเขาเสียจริง ๆ
..
..
..
..
โครม!!!!
“เฮ้ย แกจะดันทำไมวะ ดูดิ๊ อดดูต่อเลย”
สาวกลิงทั้งหลายโดยมีเยซอง (เอาพี่เย่ละกันนะ) เป็นผู้นำหันไปด่าคนที่คุณก็รุ้ว่าใคร... อิอ้วนชินดงน่ะเอง
ก็ดูสิ ตอนนี้ประตูห้องของเจ๊ฮีซอลตอนนี้มันพังลงมาทั้งแถบเลย ซีวอนเห็นแล้วยกมือกุมขมับ
“พวกแกซ่อมเดี๋ยวนี้เลยนะ ชั้นยังไม่อยากถูกฆ่าตาย” คิดแล้วสยอง...
“ไม่เป็นไรซีวอน เดี๋ยงดงเฮจัดการให้จ้ะ เนอะซองมิน = =!!!”สาว ๆ (?) ออกปากจะรับจัดการกับประตูที่พังลงมาอย่างไม่เป็นท่า แต่ก็ไม่มีใครเชื่อเลยว่าจะทำได้ ((โดยเฉพาะปลาน้อยดงเฮ กับกระต่ายน้องซองมิน จะรอดเรอะ ?))
“พวกแกมาทำอะไรวะเนี่ยยยยยยยยยย” ยูชอนครางโฮก
“...” ลิงทั้งหลายเงียบทันที ((กลัวไก่จิก)) มองหน้ากันไปมาหาเหยื่อ
“พอดี พอดี... คุณฮีซอลให้มาช่วยทำความสะอาดห้องครับ” เรียววุคน้อยผู้ท่าทางเจี๋ยมเจี้ยมถูกดันออกมาพูดกับยูชอนด้วยอารมณ์ ไร้ทางสู้แบบสุด ๆ แต่ก็ยังไม่วายที่ยูชอนจะฮึดฮัดไม่หาย ก็เล่นมีลิงมุงมาแอบดูคนเค้าจะสวีทกัน แถมยังมาทีเป็นสิบ
“ดีเลยมิคกี้ ห้องจะได้สะอาดมากไง มา ๆ ช่วยกัน”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น