ลำดับตอนที่ #13
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : :: Maid Cafe ::
หลังจากมื้อเช้ามื้อใหญ่จากฝีมือของสองพ่อครัวที่สวยมากกว่าหล่ออันประกอบไปด้วย ((...........คิดเอากันเองละกันนร๊ะ..............)) จุนซูที่อิ่มเต็มที่จากอาหารที่ทั้งแจจุงและยูชอนตักมาใส่จานให้ก็อารมณ์ดีขึ้นจนสังเกตได้
“แจจุงทำอาหารเก่งมาก อร่อยมากเลย แจจุงต้องทำให้จุนซูกินอีกบ่อย ๆ นะ”
“ได้สิจุนซู” แจจุงตอบรับสั้น ๆ เพราะนึกถึงอีกคนที่ไม่ได้มากินด้วยเพราเดินกลับห้องไปคนเดียวตั้งแต่เช้า ไม่รู้จะได้กินอะไรบ้างหรือยัง คิดแล้วก็อยากแบ่งอาหารบางส่วนกลับไปให้บ้าง
“นี่แจจุงเขาทำอาหารเก่งก็จริง แต่ว่าที่ห้องมันไม่มีครัวนะจุนซู เขาจะไปทำได้ยังไงกันล่ะ” ยูชอนขัดขอจุนซูทำเอาเจ้าตัวไม่พอใจจนโวยวายลั่น
“ถ้าอย่างนั้นพวกคุณก็มาทานกันตอนเช้าที่นี่ก็ได้ครับ นะฮะพี่จุนกิ” ชางมินเสนอ ก่อนจะหันไปทางความคิดเห็นของพ่อบ้านที่ท่าทางจะมีงานหนักเพิ่มขึ้นอีกเป็นเท่าตัวกับปริมานอาหารและซากปรักหักพัง(?)ที่เห็น...
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ถ้าคุณชางมินต้องการอย่างนั้น”
“ต้องกงต้องการอะไรกันพี่จุนกิ ผมแค่อยากทานข้าวกับเพื่อน ๆ เท่านั้นเอง”
“ครับ”
“ดีจังเลยเนอะแจจุง”
แจจุงพยักหน้ารับกับคำพูดไร้เดียงสาแถมยังท่าทางออดอ้อนออเซะของจุนซูนั่นอีก ไม่ว่าใครก็ยอมละลายให้จนหมด ยกเว้นแต่แจจุงคนนี้หละน่า ยูชอนเองก็เห็นด้วยที่จะมากินข้าวเช้ากันที่นี่ เพราะยังไงเขาก็มาอ่านหนังสือที่เป็นประจำเกือบทุกวัน นอกจากนั้น แจจุงกับจุนซูยังได้หัดพูดและอ่านมากขึ้น นับเป็นการยิ่งปืนนัดเดียวได้นกสองตัว แต่ว่าก็คงไม่ใช่ว่าจะมากินฟรีแน่ล่ะนะ ?
“แต่ว่าจะให้พวกเรามากินอย่างนี้ทุกวันมันจะไม่รบกวนนายมากไปหน่อยเหรอ น่าจะมีอะไรให้เราทำตอบแทนได้บ้างนะ”
และหลังจากการถกเถียงกันอยู่นาน ใครบางคนก็นึกถึงร้านใหม่ที่ชางมินบอกว่าอยากเปิดไว้ ซึ่งความจริงก็จำกันไม่ได้แล้วว่าร้านอะไรกันแน่ แล้วประเด็นของเรื่องเลยวกเข้าสู่ประเด็นของร้านนี้ทันที
จนได้ที่สุด ก็สรุปได้ว่า...
มันก็คือ เมดคาเฟ่!?!?!?!?!
เพราะมันทำกำไรดีที่สุดแล้ว (เหตุผลทุเรศมาก ความจริงมัน สนอง นี๊ดส์ คนแต่งตะหาก ฮ่า ๆ ๆ )
แล้ว จะให้แจจุงกับจุนซู ไปเป็นเมด ?????
“เมดคาเฟ่เหรอ”
“แต่...” แจจุงที่นั่งอึ้งจนพูดไม่ออก ได้แต่อ้าปากค้าง (ความจริงเรื่องนี้อิแจก็ไม่ค่อยได้พูดมากเท่าไหร่อยู่แล้ว) จำได้ว่าเมดคือสาวใช้นี่นา แต่ผมเป็นผู้ชายนะ จะให้ใส่ชุดผู้หญิงได้ยังไงล่ะ
“เมดคาเฟ่ คืออะไรเหรอมิคกี้” จุนซูถามพลางทำตาแป๋ว ๆ ออเซาะเช่นเคย
“มันก็คือร้านที่ขายขนมกับเครื่องดื่ม แล้ว...”
“ฮะ ? แล้วอะไรเหรอ... ?”
“ถ้าจุนซูจะไปทำงานที่นั่น จุนซูก็ต้องแต่งตัวเป็นเมดด้วยน๊า ต้องน่ารักมาก ๆ แน่ ๆ เลย”
“เมดเหรอ จุนซูต้องใส่กระโปรงกับผ้ากับเปื้อนด้วยใช่มั้ย ?”
“จุนซู!! นายจะตกลงทำงานเหรอ”แจจุงตวาดเบา ๆ กับท่าทางไม่รู้เรื่องเลยว่านั่นมันชุดผู้หญิงนะเฟ้ย นี่จุนซูไม่ได้คิดอะไรบ้างหรือไงนะถึงได้ไปเออออกับเขาแบบนั้นน่ะ
“ก็ใช่นะสิแจจุง เรามาอยู่กับเค้าแล้วก็ต้องช่วยกันทำงานสิ จุนซูจะทำงานเยอะ ๆ จะได้มีของกินกันเยอะ ๆ จุนซูทำได้นะแค่นี้เอง แจจุงก็น่ารัก รับรองใส่ชุดเมดแล้วจะน่ารักมาก ๆ แน่เลย”
ทุกคนอึ้ง ก็รู้นะว่าปกติจุนซูพูดมาก แต่ว่าไม่เคยเห็นจุนซูร่ายยาวขนาดนี้มาก่อน แถมยังหน้าตาเป็นจริงเป็นจังแบบเด็ก ๆ นั่นอีก
“.....” แจจุงอึ้งไป มีแต่เค้าเองที่มัวแต่ถือทิฐิ แล้วยังไปว่าจุนซูไม่คิดอีก ความจริงตัวเค้าเองนั่นแหละที่มัวแต่คิดตื้น จริงสินะอยู่ดี ๆ เรามาอาศัยอยู่กับเขา แล้วจะนั่ง ๆ นอน ๆ เฉย ๆ แบบนี้ได้ยังไง ข้าวปลาก็ไม่ใช่จะได้มาฟรี ๆ คนที่ทำงานหาเงินอยู่คนเดียวก็คือยุนโฮ ถ้าเขาไม่ทำงานอะไรเลย คนที่ต้องเหนื่อยที่สุดก็คือยุนโฮ เขาไม่อยากเห็นคนคนนี้เหนื่อยมากไปกว่านี้อีกแล้ว สุดท้ายแจจุงก็พยักหน้ายอมรับ
“ดีใจจังแจจุง แต่ไม่เป็นไรนะ ถ้าแจจุงไม่ชอบ ก็ไม่ต้องทำก็ได้นะ” จุนซูยังคงลังเลใจกับท่าทางเครียด ๆ ของเพื่อนรักจนต้องกระโดดออกจากข้างตัวยูชอนไปซบไหล่แจจุงแทน ส่วนยูชอนก็ไม่ได้พูดอะไรมากเพราะคิดว่าควรจะให้เจ้าตัวตัดสินใจกันเอาเองจะดีกว่า
“เอาอย่างนี้มั้ย คือ ให้แจจุงทำเค้กกับเครื่องดื่มละกัน จะได้ไม่ต้องออกมาหน้าร้านบ่อยนัก แล้วถ้าว่างเดี๋ยวผมจะไปช่วยที่ร้านด้วย พี่จุนกิก็ไปกับแจจุงก็ได้นะครับ” ชางมินเสนอให้พ่อครัวชั้นดีไปช่วยกัน รับรองบูมแน่นอนร้านนี้ โฮะๆ ๆ
“คุณชางมินไม่ต้องหรอกครับ”
“แต่นี่มันร้านผมนะ ให้ผมช่วยอะไรบ้างสิ ผมไม่ได้พิการสักหน่อย” ชางมินตวาดออกมาอย่างเหลืออดด้วยความน้อยใจ
“ผมขอโทษนะ... ร้านนี้จะเป็นร้านของพวกเราทุกคน รวมทั้งพี่ยุนโฮด้วย ไม่ใช่ร้านของผมคนเดียว ผ.. ผม... ก็แค่อยากช่วย อยากจะทำอะไรให้เป็นประโยชน์ได้บ้าง”
“คุณชางมิน” แจจุง จุนซู และยูชอนไม่ได้พูดอะไรออกมา อาจจะเป็นเพราะตกใจที่อยู่ดี ๆ ก็เห็นชางมินเปลี่ยนอารมณ์อย่างรวดเร็วจนตามไม่ทัน มีแต่จุนกิคนเดียวมีปลอบชางมินด้วยการลูบหลับเบา ๆ แล้วพยักหน้าเป็นเชิงรู้กัน ยูชอนพาแจจุงกับจุนซูปลีกตัวออกไปเดินเล่นในสวน
จุนกิเอื้อมมือไปโอบกอดร่างกายเล็กติดจะอ่อแอของชางมินไว้อย่างเบามือ แต่ก็แนบแน่นจนเขาได้ยินเสียงหัวใจดวงน้อยที่กำลังเต้นอย่าแผ่วเบาข้างในร่างบอบบางนั้น หัวใจที่พยายามจะแข็งแกร่ง ก็แต่เหงาเหลือเกิน... ร่าบางสะอื้นน้อย ๆ แต่ก็ซุกหน้าเข้ากับอกกว้างของจุนกิเพื่อซ่อนน้ำตา
“จุนกิ... พี่จุนกิ.... ผม... ผม...”
จุนกิใช้มือสวยข้างหนึ่งช้อนใบหน้าเล็กที่เปื้อนน้ำตา ให้เงยขึ้น แค่ไม่กี่วันที่เขามาอยู่ที่นี่กลับได้เห็นน้ำตาใส ๆ ถึงสองครั้งแล้ว ไม่อยากจะคิดเลยว่าก่อนหน้านี้คนนี่เขารักอยู่มาถึงตอนนี้ได้ยังไง ทั้งความเหงา ความน้อยใจคงกัดกินจิตใจดวงนี้จนบอบบางไปหมดแล้ว
เขาเอื้อมมืออีกข้างไปอย่างช้า ๆ เพื่อปาดน้ำตาออกมาจากใบหน้านั้น สายตาเว้าวอนที่ชางมินส่งมาให้ทำให้เขาต้องสงบสติอารมณ์จนมือสั่นเพื่อไม่ให้ตัวเองทำอะไรไปมากกว่านี้ (?)
อย่างน้อย ถึงจะไม่ได้รักเหมือนคนรักทั่วไป
อย่างน้อย เขาก็อยากจะเป็น “พี่” ที่ดีของชางมินต่อไปเรื่อย ๆ
แค่นี้ก็มากเกินพอแล้ว...
“อย่าร้องไห้นะชางมิน พี่ไม่อยากเห็นนายร้องไห้เลย...”
“พ... พี่จุนกิ... พี่อยู่กับผมนะ ล ล... แล้วผม... ฮึก... จะไม่ร้องไห้อีก”
“พี่ไม่เคยคิดจะทิ้งชางมินไปไหนเลยนะ”
“สัญญากับผมนะครับ”
“ได้ ลีจุนกิคนนี้ขอสัญญา”
สัญญา ด้วยชีวิต และหัวใจเลยล่ะชางมิน...
ชางมินรู้สึกดีขึ้นมากจนกลับมาแข็งแกร่งเหมือนเดิมอีกครั้ง เขาส่งรอยยิ้มเปื้อนน้ำตาให้จุนกิแล้วป้ายแขนเสื้อบนหน้าตัวเองเป็นการเช็ดน้ำตา
“อื้ม... งั้นพี่จุนกิ เราไปหาชุดให้แจจุงกับจุนซูกันเถอะนะครับ”
“ไปหาพวกเขาที่สวนกันก่อนดีกว่ามั้ยครับ แล้วเดี๋ยวเราไปร้านเสื้อด้วยกันนะชางมิน” จุนกิตอบรับอย่างโล่งใจก่อนจะคว้ามือเล็ก ๆ ของชางมินมาเกาะกุมไว้อย่างถือสิทธิ์
เพราะเขาจะไม่ทิ้งคนคนนี้ไว้คนเดียวอีกแล้ว
ไม่ว่าจะที่ไหนและเมื่อไหร่...
ลีจุนกิ พร้อมจะทำให้ชิมชางมินเสมอ...!!!
:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: :::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: :::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
จุนกิจูงมือชางมินเดินตัดสวนเข้าไปพบกันแจจุงกับจุนซูที่กำลังนั่งเล่นอยู่ในสวนโดยมียูชานเฝ้ามองอยู่ห่าง ๆ จึงสังเกตเห็นทั้งคู่เข้ามาก่อน ยูชอนยิ้มให้จุนกิน้อย ๆ อย่างรู้ทัน (เมะ?) ยูชอนถามเบา ๆ อย่างเป็นห่วงคนที่เป็นทั้งน้องทั้งเพื่อนคนนี้มาก ตลอดเวลาหลายปีที่พวกเขาเข้ามาอยู่เมืองนี้ นอกจากเจ๊ฮีซอลแล้ว ก็มีชางมินนี่แหละที่คอยดีด้วย
“ชางมินดีขึ้นแล้วใช่มั้ยจุนกิ”
จุนกิพยักหน้ารับช้า ๆ แล้วเขากับยูชอนก็เดินต่อไปรวมตัวกับแจจุง จุนซู และชางมินที่ละออกจากมือของเขาอย่างแนบเนียน (= =)
“คุณ... เอ่อไม่ใช่ แจจุงกับจุนซู พะ...พรุ่งนี้ว่างกันรึเปล่าครับ คือ ผม...จะพาไปหาชุดเมดด้วยกันดีมั้ย” ชางมินพูดตะกุกตะกักด้วยความพยายามที่จะแสดงความสนิทสนมที่ชีวิตนี้ไม่เคยพูดแบบนี้กับใครเลย
“ชางมินจะใส่ด้วยเหรอ” จุนซูถามเสียงใสขัดคอแจจุงที่ทำหน้ามุ่ยไปทันที
“อะ. เอ่ออ...” ชางมินมองซ้ายทีขวาทีอย่างเลิ่กลั่ก จะให้เขาใส่ชุดเมดด้วยเหรอ จะไหวไหมนี่... จะให้เขาปฏิเสธยังไงล่ะ เขาทำไม่เป็นนะ สุดท้ายเลยต้องตอบตกลง
“อ่ะครับ” พี่จุนกิบ้า ไม่ช่วยเลยอ้ะ ชางมินส่งสายตาค้อน ๆ ไปยังจุนกิกับยูชอนที่นั่งอมยิ้มอยู่บนพื้นหญ้าไม่ไกลนัก คุยอะไรกันไม่รู้
“แต่ชุดนี้เราจะเป็นคนจ่ายเองนะชางมิน” แจจุงยืนยันอย่างเป็นมั่นเป็นเหมาะ
“ไม่เป็นไรครับ ถือว่าผมให้ เป็นของวัญที่เรารู้จักกันนะ ผมอยากมีเพื่อนเยอะ ๆ” ชางมินตัดบท
“ชางมินก็เป็นเพื่อนกับพวกเราสิ จุนซูกับแจจุงชอบชางมินมาก ๆ เลยนะ เราต้องเป็นเพื่อนที่สนิทกันมาก ๆ เลย” จุนซูยิ้มอย่างแจ่มใส ประกายตาที่มีความสุขนั้นสว่างสดใส มากเสียจนชางมินนึกอิจฉา... แจจุงพยักหน้ารับพร้อมรอยยิ้มสดใสเช่นกัน
“อื้มงั้นเราก็ไปวัดตัวที่ร้านตัดเสื้อพรุ่งนี้ แล้วจะได้รีบทำงานเลย” แจจุงพูดอย่างเป็นงานเป็นการ
“ใช่ ๆ จุนซูอยากทำงานแล้วล่ะ”
“เอ่อ... เดี๋ยวก่อนครับ คือว่า ชุดน่ะ ไปตัดแล้วก็ต้องรอตั้งหลายวันนะครับ แล้วร้าน... ก็เอ่อ ยังไม่เสร็จ... เอาเป็นว่าผมจะเร่งงานให้เป็นอาทิตย์หน้ารับรองได้เริ่มงานแน่นอนครับ ถ้าไม่มีปัญหาอะไรนะ”
“สงสัยอาทิตย์นี้จะต้องวุ่ยวายมากแน่ ๆ เลยสินะครับคุณจุนกิ ?” ยูชอนเอ่ยกับชายหนุ่มที่นั่งข้าง ๆ หลังจากเฝ้ามอง สามสาว(?) ตกลงอะไรกันเป็นมั่นเป็นเหมาะอยู่นาน
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น