ลำดับตอนที่ #12
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : :: Love You ::
หลังจากการอาบน้ำอย่างรวดเร็ว ทั้งสี่คนก็พากันออกมาเดินทอดน่องอยู่หน้าห้องเช่าอย่างสบายอารมณ์ ก่อนออกมายุนโฮได้บอกเจ๊ฮีซอลว่าเดี๋ยวเขาจะกลับมานอนพักที่ห้อง เจ๊ไม่ต้องไปทำความสะอาด แล้วก็พาผู้อยู่อาศัยทั้งสามออกมาอย่างรวดเร็ว โดยมีเป้าหมายเป็นการเลียบเคียงดูสีหน้าไอ้น้องชายจอมไวไฟ
“จุนซูไม่เป็นอะไรใช่ไหม” แจจุงได้โอกาสที่คู่พี่น้อง(เมะ?) กะลังส่งกระแสจิตสะกิดถามจุนซูเบา ๆ
“อื้อ...!!” ผ่านไปหลายวินาที จุนซูจึงตอบกลับอย่ามั่นใจ ยิ่งทำให้แจจุงระแวงเข้าไปใหญ่
“แน่นะ...? ”
“แน่นอนแจจุง จุนซูไม่บาดเจ็บตรงไหน ดูสิ”
“อ๊แล้วทำไมจุนซูต้องร้องว่า อ๊า.... ด้วยล่ะ”
“ไม่รู้ อธิบายไม่ได้”
“จุนซู...!! ”
“มันอธิบายไม่ได้จริง ๆ นะแจจุง อ้อ รู้แล้ว มิคกี้ยูชอน มานี่หน่อยสิ... ช่วยทำแบบเมื่อเช้าอีกทีสิ แจจุงสงสัยอะ”
“ชอบเหรอเซีย เดี๋ยวมิคกี้ทำให้นะจ๊ะ ^^” ยูชอนทำตาเยิ้มแล้วพุ่งเข้าหาโลมาน้อยทันที แต่แน่นอนล่ะยังไงก็ไม่รอดมือหมีที่คว้าคอเสื้อเอาไว้ได้ก่อนจะจับน้องชายยอดรักเขกกะโหลกไปดังโป๊ก จุนซูจึงเข้าร่วมวงหยิกแก้มไอ้ไก่จนยืดดดดด
“ไม่ใช่ แจจุงอยากรู้ว่ารู้สึกยังไงก็ต้องทำให้แจจุงสิ”
คำอธิบายตรง ๆ ของจุนซูซัดเปรี้ยงเข้าให้เต็มเปา ไม่มีใครพูดอะไรต่อ จนเจ้าตัวสงสัยจนต้องพยามเอียงคอไปมาเพื่อหาคำตอบจากคนตรงหน้าให้ได้
“............!!!”
“จุน.. เซียไม่เข้าใจ พูดผิดตรงไหนเหรอ”
“ไม่ผิดหรอกเซีย แต่ว่าเซียต้องไปบอกให้ยุนโฮเป็นคนทำให้แจจุงนะ”
“ทำไมไม่ใช่มิคกี้ยูชอนเป็นคนทำล่ะ”
“เถอะน่าเซียจ๋า ไปบอกยุนโฮสิ” ยูชอนตัดบทก่อนดันหลังโลมาน้อยให้กลับหลังหันไปทางพี่ชายสุดแสบที่เขาเห็นว่ายืนแอบฟังมานาน
“อื้มมม ก็ได้... ยุนโฮครับ คือ.... คือออ..... ” เซียอ้ำ ๆ อึ้ง ๆ พลางยกมือขึ้นมาบิดม้วน ก็เขารู้สึกอายนี่นา บร้า จะอายทำไมก็ไม่รู้อ้ะ ว่าแล้วโลมาก็ม้วนตัวตีลังกาใต้น้ำโชว์หมีไปอีกรอบนึง ทิ้งให้ยูชอนยืนยิ้มขำ ๆ ส่วนแจจุงก็ยิ่งงงเข้าไปใหญ่ว่ามันมีลับลมคมในอะไรกันแน่ (คนอ่านคงรู้ แต่แจจุงกี้แสนจะอินโนเซนส์ของเราไม่เกทน่ะสิ ให้ตาย)
หมียุนที่แอบฟังอยู่นานก็รู้ได้ทันทีว่าจุนซูจะมาขอให้เขาทำอะไร ก่อนที่เซียจะพูดจบประโยค เขาจึงสวนออกไปพร้อมรอยยิ้มโหดร้าย ก่อนเริ่มเดินกลับห้องด้วยท่าทางเย็นชา ทำไมเขาจะต้องไปทำแบบนั้นให้แจจุงด้วยล่ะ โดยเฉพาะ ทำเหมือนไอ้ยูชอนเนี่ยนะ ไม่มีทาง
“ไม่...”
“ง๊าาา...” โลมาน้อยกรีดร้องอย่างไม่พอใจตามสไตล์ - -
“โอ๋ ไม่เป็นไรนะเซีย ไม่เปนไรน๊าาา ไว้มิคกี้จะบอกแจจุงให้เองนะ หิวมั้ย ไปกินข้าวกันก่อนนะ พาแจจุงไปด้วยนะ ไปบ้างชางมินกัน” ยูชอนเปลี่ยนเรื่องอย่างทันทีทันควัน เอาของกินมาล่ออีกแล้ว
หลังจากปลอบใจจุนซูที่ร้องเสียงโลมาจนหูแทบแตกกับแจจุงที่เอาแต่ยืนน้ำตาซึมไม่พูดอะไรเลยอยู่พักใหญ่ (สองคนนี้มันอยู่ด้วยกันได้ยังไงวะเนี่ย) ความสมดุลก็กลับมาบังเกิดแก่พวกเขาสามคนอีกครั้ง แม้มันจะทำให้ยูชอนรู้สึกว่าเขาเป็นเหมือนพี่เลี้ยงเด็กชอบกล ๆ แต่ก็... นะ เขายังคงมุ่งหน้าพาอุเคะทั้งสองคนไปยังเป้าหมายที่เรียกว่า “บ้านชางมิน” ที่เขาใช้หลอกล่อว่ามีของกินอยู่หลายครั้ง จุนซูจึงเดินตามไปด้วยความหิว(?) ส่วนแจจุงก็นึกอยากทำอาหารขึ้นมา เลยยอมให้จุนซูคว้าข้อมือทั้งฉุดทั้งลากไปด้วยดี
หลังจากเลี้ยงผิดเลี้ยงถูกมาตลอดทาง (ก็จุนซูเป็นคนนำทางนี่นา) เรียกเสียงโลมาได้หลายครั้ง ทั้งหมดก็มาถึง “บ้านชางมิน”
แท่น แทน แท๊นนนน!! มันก็บ้านหลังเดิมน่ะแหละ ติดที่ว่า จุนซูกะแจจุงจำไม่ได้เท่านั้นเอง - -
ยูชอนกดออดแล้วยืนรอ แต่คราวนี้คนที่มาเปิดประตูไม่ใช่ชางมินเหมือนทุกครั้ง ยูชอนเลิกคิ้วขึ้นสูงเล็กน้อยระหว่างประเมินทาทางของคนที่อยู่ตรงหน้า ก่อนจะนึกได้ว่า คนนี้คือพี่เลี้ยงคนใหม่ที่ชื่อว่า จุนกิ
“อ่า สวัสดีครับ คุณจุนกิ”
“คุณชางมินไม่ค่อยสบายนิดหน่อยครับ ตอนนี้ยังไม่ตื่นเลย”
“เหรอ งั้นพวกผมไม่รบกวนดีกว่า” ยูชอนพูดก่อนก้มหัวจะลากลับ ในใจคิดว่า ซวยแล้ววุ้ย จะไปหาอะไรกินละทีนี้ ?
“ไม่เป็นไรหรอกครับ แขกของคุณหนูก็เหมือนเจ้านายของผม เชิญเข้ามาข้างในดีกว่าครับ เดี๋ยวผมจะไปปลุกคุณหนูให้ ระหว่างนี้จะรับของว่างอะไรรอก่อนมั้ยครับ ?” จุงกิเปิดประตูกว้าขึ้นพาทั้งสามเข้ามาในห้องรับแขกที่คุ้นเคยก่อนเอ่ยปากถามอย่างมีมารยาท
“อะไรคือรับของว่างเหรอยูชอน ?” จุนซูถามแทรกขึ้นมาด้วยความไร้เดียงสา เหมือนว่าภาษาสุภาพจะยากเกินไปสำหรับเขาและแจจุงในตอนนี้ แจจุงจึงทำท่าทางสนใจอยู่ไม่น้อย
“อ่อ มันก็คือว่า จุนซูอยากกินขนมอะไรมั้ย น่ะแหละ”
“อยากกินสิ อยากกินข้าวเลยด้วย จุนซูหิว”
“ไม่ได้นะจุนซู จุนซูต้องรอชางมินก่อนนะ” แจจุงเหมือนจะเริ่มเข้าใจสถานการณ์จึงเตือนเพื่อนรักเบา ๆ
“อ๋าาา เหรออออ อื้มแต่จุนซูก็กินขนมได้ใช่มั้ย ?”
“ครับ งั้นเดี๋ยวผมไปเตรียมให้นะครับ รอสักครู่”
“เอ่อ... คือ ให้ผมช่วยได้ไหมครับ” แจจุงเสนอความต้องการของตัวเองออกมาทันที ก่อนหันไปทางยูชอนเป็นเชิงอนุญาตซึ่งก็ได้รับการพยักหน้าน้อย ๆ กลับมา
“ฮะ ? เอ่อ ครับ ๆ แต่ว่าผมขอตัวไปปลุกคุณชางมินก่อนนะครับ เชิญคุณแจจุงไปที่ครัวก่อนก็ได้” จุนกิลังเลเล็กน้อยก่อนจะทนกับสายตาอ้อนวอนพิฆาตไม่ไหวเลยต้องยอมรับแต่โดยดี
ยูชอนหยิบหนังสือของชางมินที่เป็นพวกเรื่องทั่วไปที่เขาวางไว้ที่ห้องรับแขกเอาไว้มาอ่านฆ่าเวลา เขาพลิกไปหน้าแล้วหน้าเล่าอย่างรวดเร็ว เพราะมันมีแต่เรื่องดารานักร้องตามประสานิตยสารทั่วไป ก่อนที่เขาจะหยุดอยู่ที่หน้าที่เกี่ยวกับ...
...ทำอย่างไรให้รู้ว่ารัก...
...แน่สิคะ จะให้รู้ว่ารักก็ต้องบอกรักทุก ๆ วัน...
...การสัมผัส...
...การใช้เวลาอยู่ร่วมกัน...
แต่ที่แน่ ๆ ถามใจตัวเองดูก่อนว่ารักเขาจริงหรือเปล่า
รักเขาจริงหรือเปล่า
รักเขาจริงหรือเปล่า
รักเซียจริงรึเปล่ามิคกี้ยูชอน
นายกำลังตกหลุมรักผู้ชายที่ชื่อว่าเซียจุนซูจริง ๆ ใช่มั้ย ???
“จุนซูจะรับของว่างได้รึยังมิคกี้” เมื่อท้องร้องจนทนไม่ไหว ปลาโลมาน้อยก็เริ่มดิ้นพล่านอย่างหิวโหยเพื่อเรียกร้องความสนใจจากคนที่อยู่ข้าง ๆ เพียงคนเดียว นั่นก็คือยูชอนที่สะดุ้งโหยงจากภวังค์นั่นเอง
“อะไรกัน จุนซูคือใครเหรอ”
“จุนซูก็คือจุนซู”
“ไม่ใช่ คนนี้มือซีอา ( เซียน่ะแหละ พูดช้า ๆ มันก็ยาน ) ของมิคกี้ ไม่ใช่จุนซู อย่างลืมสิ เวลาพูดด้วยต้องเรียกว่าเซีย ไม่งั้นไม่หันนะเอ้า!!”
“ก็ได้ ๆ เซียหิวแล้วอะมิค หิวอ่า”
“เอาน่ารออีกนิดนึงนะ ยิ่งรอนานอาหารก็ยิ่งอร่อยนะ เพราะงั้นมาอ่านหนังสือรอด้วยกันนะ นี่ไง” ยูชอนเอ่ยปากชวนจุนซูให้หันเหความสนใจจากของกินให้ไปสนใจหนังสือในมือแทน แต่ลืมไปว่าหน้าที่ตัวเองเปิดค้างอยู่น่ะจะสร้างปัญหาโลกแตกให้ตามมาติด ๆ
“ทำอย่างไรให้รู้ว่ารัก... รักคืออะไรเหรอมิคกี้ยูชอน แล้วมิคกี้ยูชอนรักใครเหรอ?”
“อ่า เซียอยากรู้จริง ๆ เหรอว่ารักคืออะไรน่ะ”
“อยากรู้สิ เซียอยากลองรักใครสักคน จำได้ว่ามันแปลว่า ความรู้สึกอย่างหนึ่งของมนุษย์ที่ผูกพันกันมาก ๆ”
ความรู้สึกของมนุษย์เหรอ ทำไมพูดจาแปลก ๆ ล่ะเซีย หรือว่าไปจำจากหนังสืออะไรสักอย่างมาแน่ เลย
“แต่ว่าความรักไม่ได้ทำให้มีความสุขทุกครั้งไปหรอกนะ”
“ทำไมล่ะ”
“มันเป็นเรื่องของคนสองคนนะ ต้องคิดเหมือนกันทั้งสองคนถึงจะดี”
ยูชอนใช้ความพยายามอย่างมากกกกกกกกกกกกกกกกก ในการอธิบายคำถามวนไปวนมาของจุนซู ประเภทว่า ทำไมล่ะ ยังไงล่ะ หรือแม้กระทั้ง จริงเหรอ จนเขาเองก็ชักจะมึน ๆ เหมือนกัน นึกขอบใจเจ้าชางมินที่โผล่หัวลงมาได้พอดีในชุดเสื้อยืดสีน้ำเงินเข้มกับกางเกงผ้าสีขาวขายาวกับรองเท้าแตะสำหรับเดินในบ้าน
“สวัสดีครับ ขอโทษที่ให้รอนานนะครับพี่ยูชอน”
“ไม....” ยูชอนกำลังจะบอกว่า ไม่เป็นไร แต่แล้วก็ถูกขัดจังหวะเอาซะดื้อๆ
“สวัสดี นายคือชางมินเหรอ ฉันชื่อจุนซูน๊า ยินดีที่ได้รู้จัก”
ชางมินยืนอึ้งตัวแข็งทื่อเมื่อร่างเล็กกระโดดข้ามโซฟาที่นั่งอยู่อย่างรวดเร็วมาอยู่ตรงหน้าเขาในการลอยตัวครั้งเดียวก่อนจะกอดเขาที่ตัวสูงกว่าไว้ในอ้อมแขน เหลือบไปเห็นสายตาติดจะไม่พอใจนิด ๆ ของยูชอน สายตาตกใจเล็ก ๆ ของ พี่จุนกิที่เดินถือถาดคุกกี้หอมกรุ่นออกมาจากครัว ตามด้วยแจจุงที่ถือถาดใส่แก้วนมหลายใบส่งสายตางุนงงมาทางเขา แต่ก็ได้คุกกี้นั่นแหละช่วยไว้เพราะยังไม่ทันที่เขาจะพูดอะไร เจ้าคนตรงหน้า (จุนซู?) ก็กระเด้งออกไปหาของกินทันที
“ผมชื่อชางมินครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับ” ชางมินก้มหัวทักทายก่อนเดินตรงรี่เข้าไปหายูชอนพร้อมยิงคำถามใส่ทันที
“นี่มันเรื่องอะไรกันครับ เมื่อวานพี่ยูชอนบอกว่าจุนซูกะแจจุง...”
“นั่นแหละ พี่ก็ว่าจะมาถามนายอยู่ โดนถามกลับอย่างงี้ก็ไม่รู้เหมือนกันน่ะสิ”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น