ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : :: Unbaerable Love ::
“คุณหนูครับ” พี่เลี้ยงจุนกิเอ่ยเบา ๆ ท่ามกลางสายลมหนาวเยือกในสวนสาธารณะใกล้บ้าน สระน้ำเบื้องหน้าสะท้องแสงจันทร์ยามค่ำระยิบระยับอย่างน่าหลงใหล
“ว่าไง” ชางมินละสายตาขึ้นมามองน้อย ๆ
“อากาศหนาวแล้วผมว่าเรารีบกลับบ้านกันเถอะครับ”
“อืมมม อีกสักพักนะ นาน ๆ ฉันจะได้ออกมานั่งข้างนอกสักที” ชางมินดื้อดึง
“เดี๋ยวคุณจะไม่สบายเอานะครับ” พี่เลี้ยงหนุ่มยังเอ่ยด้วยความเป็นห่วงเจ้านายตัวน้อยแสนน่ารัก เพียงแค่เขามาอยู่ด้วยแค่วันเดียวกลับสังเกตเห็นอาการอ่อนแอภายในตัวเจ้านายคนนี้มากมาย แต่ประกายตาแววาวดุจผิวสะท้อนของผืนน้ำสีดำเป็นระรอกนี้กลับผูกมัดใจเขาไว้ เหมือนเป็นพันธนาการที่ไม่อาจหลีกหนีได้
“อืม งั้นกลับกันเถอะ” ชางมินยันกายขึ้นด้วยท่าทางเหนื่อยอ่อน
“ให้ผมอุ้มกลับดีกว่ามั๊ยครับ”
“ไม่ต้องหรอกพี่จุนกิ ผมเดินเองไหว” ชางมินขัดขืนแต่ก็เซวูบลง (ความดันต่ำ ??? คนเขียน)
จุนกิเห็นดังนั้นจึงถือโอกาส (ที่เจ้านายกะลังอ่อนแอ ?) ตรงเข้ารวบเอวบางของชางมินขึ้นทันที แขนแกร่งคว้าตัวเจ้านายขึ้นมาใกล้ก่อนกดให้ซบกับแผ่นอกของตัวเองเบา ๆ
“อ๊ะ”
“ให้ผมพากลับบ้านนะครับ”
“อืมมม”
“ซบลงมาสิครับ” จุนกิเอ่ยเมื่อเห็นหัวเล็ก ๆ โงออกมาอย่างขัดขืน
“มันอายนะ กลัวตกด้วย” ชางมินเอ่ยเสียงสั่นเครือเล็กน้อย
“โอบคอผมไว้สิครับ รับรองผมไม่ปล่อยคุณหนูตกอย่างแน่นอน”
“ก.. ก็ได้”
............................. ............................. .............................
............................. .............................
“คุณหนูครับ ? คุณหนู ?? หลับไปแล้วเหรอครับ”
“หืม อือจุนกิ... ถึงบ้านแล้วเหรอ”
“ครับ เดี๋ยวผมพาไปนอนนะครับ”
“อือ... เพลียจังเลยอ่ะ”
“งั้นผมอุ้มขึ้นห้องนอนเลยนะครับ”
“อืมม” ชางมินตอบด้วยเสียงงัวเงียต่อไป โดยไม่ได้สังเกตแววตากรุ้มกริ่มของจุนกิเลยแม้แต่น้อย (จะลืมตายังไม่ไหวเลย ล่อแหลมจริง ๆ เวรกรรม) แต่สุดท้ายจุนกิก็ตัดในวางร่างน้อยบางลงบนเตียงนุ่มอย่าเบามือ แล้วจัดผ้าห่มให้เข้าที่
“คุณชางมินครับ”
“หือ ? ”
“ขอบคุณนะครับที่อุตส่าห์เชื่อใจผม ในขณะที่ผมไม่เหลืออะไรเลย ผมมาตัวเปล่าแท้ ๆ คุณยังกล้าให้ผมมาอยู่ด้วยอีก ผมสัญญาว่าผมจะคอยดูแลปกป้องคุณด้วยชีวิตและจิตวิญญาณทั้งหมดของผม ผมจะไม่ให้ชีวิตของคุณว่างเปล่าอีกต่อไป... ผมก็ไม่เข้าใจว่าทำไมคุณถึงมาอยู่คนเดียวแบบนี้ และยังไม่เข้าใจอะไรอีกหลาย ๆ อย่าง... ”
“ว่าไงจุนกิ ?? เรียกแล้วทำไมไม่พูดล่ะ” ชางมินขยี้ตาน้อย ๆ ก่อนลืมตาขึ้นมาอย่างงัวเงีย
“เอ๋ ? ” O_o พูดไปตั้งยาวเหยียด เพิ่งจะมาตื่นอะไรเอาตอนนี้ฟระเด็กบ้า จะน่ารักเกินไปแล้วนะ
“อื้ม ว่าไงจุนกิ ?? เรียกแล้วทำไมไม่พูดล่ะ
“อ๋อครับ ฝะ ฝดันดีนะครับ”
“เหมือนกันนะจุนกิ”
“ผมไปนอนก่อนนะครับ”
“ด.. เดี๋ยวครับพี่จุนกิ”
“นอนห้องนี้ ตรงนี้ก็ได้ครับ”
“จ.. จะดีเหรอครับ...” ปากว่าแต่ตัวจุนกิดันกระดึ๊บเข้าไปในผ้าห่มเดียวกันกับชางมินซะแล้ว
“ดีสิ ผมน่ะ อยากมีครอบครัวที่อบอุ่น มีพี่ให้กอดกับเขาอย่างนี้บ้างจัง” ชางมินว่าก่อนซุกตัวเขากับอ้อมแขนอบอุ่นของจุนกิแล้วหลับไปในทันที
โดยไม่ได้สังเกตพี่ชายข้างตัว
ที่กำลังมีน้ำอุ่นรื้นขอบตา (ตี่ ๆ) คู่สวย...
จุนกิพยามกลั้นน้ำตาไว้อย่างถึงที่สุดแล้วโอบกอดชางมินไว้อย่างเบามือ
เขาไม่ได้อยากเป็นพี่...
เขาอยากเป็นมากกว่านั้น....
แต่มันสมควรแล้วหรือ ที่คนอย่างเขาจะมาเรียกร้องอะไรจากคุณหนูแสนใจดีและน่ารักคนนี้
(ม่ายเปนไร ลีจุนกิ ถึงแกจะแก่ ใจชั้นก้อเปนของแกว่ะ)
เขาคงไม่มีสิทธิ์ แม้แต่จะคิด...
ได้แต่ทนเก็บความปวดใจนี้ไว้คนเดียว...
ได้แค่เก็บความปวดใจนี้ไว้ ตามลำพัง แล้วรอเวลา ว่าสักวันหนึ่ง มันจะได้รับโอกาสที่จะบรรเทาลงได้บ้าง...
ความเจ็บปวด ซึ่งก่อเกิดจากความรัก...
รัก...
อย่างสุดขั้วหัวใจ...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น