คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : [SF] wonkyu :: Let's Eat -3-
[SF] LET’S EAT
-PART 3-
กริ๊ง
เสียงกริ่งเป็นสัญญาณบอกถึงเวลาเลิกเรียน
ทำให้นักเรียนในชั้นเรียนทุกชั้นแทบจะเททุกอย่างทิ้งลงในกระเป๋าแล้วสะพายกระเป๋ากลับบ้านอย่างสุขสันต์
คยูฮยอนก็เช่นกัน
ใบหน้ากลมเงยหน้าถึงมาจากโต๊ะหลังจากฟุบหลับไปหนึ่งชั่วโมงเต็มในวิชาประวัติศาสตร์ที่แสนน่าเบื่อ
โชคดีที่ครูที่สอนเขานั่งสอนเพราะไขข้อไม่ค่อยดี
เลยไม่ได้สังเกตเด็กอ้วนที่นั่งติดริมหน้าต่างหลังสุดที่แอบฟุบหลังมาตลอดชั่วโมง
พูดแล้วก็จะหาว่าคุย เรื่องเนียนนี่บอกเลยว่าเชี่ยวนักล่ะ
“ไออ้วนนนนนนนนน”
-______-
คยูฮยอนหันไปมองไอแว่นข้าง ๆ ที่กุรีกุจรรีบเก็บกระเป๋าเหมือนจะรีบไปเรียนพิเศษ
เมื่อไม่นานมานี้เขาเพิ่งสังเกตป้ายชื่อมันและได้รู้ว่าไอเนิร์ดนี่มันชื่อ อี
ทงเฮ อื้อหือ ชื่อแม่งโคตรหล่อแต่ตัวแม่งโคตรเตี้ย(เกี่ยว?)
ในคาบนี่จดยิกตลอดทุกวินาที
เหมือนกลัวว่าถ้าพลาดไปแม้แต่คำเดียวชีวิตมันจะมีอันเป็นไป
“ร...เราไปก่อนนะคยู”
“อื้อ
บาย”
โอเค
ปล่อยไอเนิร์ดให้มันไปเข้าดงอนาคตของชาติไป
คยูฮยอนขอนั่งรอให้เด็กมันทยอยออกจากโรงเรียนสักพักดีกว่า ไม่อยากไปยืนต่อแถว
เมื่อย
สนใจไอไม้เสียบผีที่เพิ่งวิ่งเข้ามาพร้อมคำเรียกที่แสนหยาบคายนั่นดีกว่า
“วันนี้ไปดูกูซ้อมบอลม่ะ”
ฮยอกแจหลบทางให้ทงเฮเดินออกไปนอกห้องก่อนจะกระซิบกระซาบอะไรสักอย่างจนเด็กมันสะดุ้งแล้วรีบวิ่งแจ้นออกไปทันที
แถมยังหัวเราะร่าที่แกล้งไอเนิร์ดได้สำเร็จ มันเป็นกิจวัตรของฮยอกแจไปแล้วที่จะแกล้งให้ไอเตี้ยกลัวก่อนกลับบ้าน
“กูอยากกินแฮมเบอร์เกอร์”
“อ้วน”
-______-
“กูยังไม่ได้เคลียร์เรื่องมึงไม่มาลงชื่อที่ชมรมฟุตบอลเลยนะ” นั่น
มันทำหน้าหาเรื่อง โหย ตัวแค่นี้โดนคยูฮยอนชนทีก็กลิ้งตกบันไดเป็นศพไม่สวยแล้ว
“กูไม่ยอมให้พวกมึงเตะกูแทนลูกบอลหรอก
เสียใจด้วยกูไม่หลงกลมึง”
“นี่ก็ควายจัง
ใครเขาจะไปเตะมึงไหว แต่ฟาดแข้งไปที่ก้นมึงนะกระดูกขาก็ร้าวแล้ว”
-______-
คยูฮยอนทำหน้าเซ็งใส่เพื่อนสนิท นี่มึงยังเป็นกูเป็นคนอยู่ใช่ไหม บางทีกูก็ไม่ใช่เดอะฮักที่ฆ่าไม่ตายที่โคตรพาวเวอร์ฟูลโดนตึกล้มทับก็ไม่ตายหรือเปล่า
กูก็คนนะ มีชีวิต มีจิตใจ กูเจ็บปวดเป็น ทำไมต้องพูดเหมือนกูเป็นก้อนไขมันโง่ ๆ
ด้วย กูพัง
“ไม่ต้องมาเบะปาก
มันไม่ได้ทำให้มึงผอมลงหรอกอ้วน”
ไอห่า
“ไปซ้อมบอลกับกู” ว่าแล้วไอฮยอกแจมันก็คว้าประเป๋าที่มีตุ๊กตาหมูน่ารักห้อยอยู่ของคยูฮยอนซึ่งมันเบามากแทบจะไม่ได้พกอะไรมาเรียน
ต่างหากไอเนิร์ดที่นั่งข้าง ๆ เห็นแบกขึ้นหลังทีอย่างกับขนหนังสือย้ายบ้าน
แขนอวบถูกกระชากไปตามทางเดินของโรงเรียนต่อให้คยูฮยอนจะกรีดร้องเรียกร้องความยุติธรรมครั้งนี้เท่าไหร่ก็ไม่มีใครเหลียวแล
นี่มันละครช่องสามช่าชัด ๆ
ทำไมชีวิตคยูฮยอนดราม่าแบนี้ไหนมึงบอกว่าเตะก็ทีเดียวหน้าแข้งมึงร้าวไง
เอาแรงจากไหนมาจากถูลู่ถูกังคยูฮยอนเหมือนลากช้างแบบนี้อ่ะ ไม่เข้าใจ งง
“เตะ” และเขาก็มาถึงสนามบอลอันกว้างขวางพร้อมลูกฟุตบอลหนึ่งลูกตรงหน้า...
กระเป๋าหมูน้อยของเขาถูกฮยอกแจโยนทิ้งไปตอนไหนก็ไม่รู้
โอ้โห ในนั้นอุตส่าห์อดข้าวมื้อนึงเก็บตังซื้อกลับมาจากฝรั่งเศสเลยนะเว่ยยยยย
มึงขว้างทิ้งอย่างกับใบละ199 แถวคลองสาน
เห็นคุณหมูสีชมพูรุ่นลิมิเต็ดอิดิตชั่นนอนเลอะดินที่สนามหญ้าแล้วน้ำตาเริ่มคลอ ทั้งกระเป๋าทั้งพร๊อบนั่นมีค่ามากกว่าเหล็กดัดฟันมึงอีกนะอีฮยอกแจ๊!!!
กูจะเตะมึงน่ะแหละไอเหงือกกกกก
“เมื่อก่อนมึงเล่นบอลเก่ง
กูจำได้” แงะ ทำมาฟื้นความหลัง
บอกเลยว่ากูไม่ซึ้งหม้อไหกระทะกับมึงหรอก กูงอน มึงทำร้ายหมูกู
“เล่นไม่เป็นแล้ว
ลืมแล้ว”
ตอบกลับไปแบบไม่สนไม่แคร์อะไรทั้งนั้น กูงอนนนน
“อ้วนแล้วยังสมองเสื่อมอีกหรอว่ะห่ะ?”
“เออ
จำไม่ได้แล้ว ลืมไปหมดแล้วเว่ยยยย” คยูฮยอนชักเริ่มหงิด
นี่จะมารื้อฟื้นความหลังทำส้นอะไร เล่นไม่เป็นแล้วก็คือเล่นไม่เป็น ไม่ได้แอ๊บ
ไม่ใช่โทรศัพท์ ยูโนว์ (นั่นมันแอพฯ)
คยูฮยอนเห็นฮยอกแจถอนหายใจ
ก่อนจะเตะบอลไปทางสนามแรง ๆ เพื่อระบายอารมณ์ ไอนี่ก็นะ
เมื่อไหร่จะเลือกนิสัยใจร้อนเสียที สอนทีไรไม่เคยจำ สงสัยสักวันต้องหลอกล้อมันไปกินบิงซูให้แม่งแทะน้ำแข็งเล่นไปส่วนคยูฮยอนกินท็อปปิ้งเอง
ฮิ
“รู้ป่ะ
กูโคตรเกลียดนิสัยนี้ของมึงเลย” ฮยอกแจพูดกับเขาด้วยน้ำเสียงจริงจัง คยูฮยอนไม่สนใจ
เขาเดินไปหยิบเอากระเป๋าสีน้ำตาลของตัวเองขึ้นมาแล้วกอดมันไว้แนบอก
“ลืมก็คือลืมไงมึง
พูดให้มันรู้เรื่อง กูรอที่ห้องคหกรรมนะ” เขาไม่ได้หันไปมองว่าฮยอกแจทำสีหน้ายังไง
คยูฮยอนรีบเอากระเป๋าสะพายหลังและจ้ำออกมาจากตรงนั้นทันที
ลืมก็คือลืม
เขาไม่คิดจะรื้อฟื้นมันขึ้นมาให้เปลืองพื้นที่สมองหรอก
.
.
HOMEECONOMICS
ROOM
คยูฮยอนไขกุญแจทองเปิดประตูห้องชมรมเข้าไปเหมือนเมื่อวานเพื่อรอฮยอกแจซ้อมบอล
ทันทีที่เปิดเข้าไปในห้อง
กลิ่นของวนิลาที่อบอวลไปทั่วทำให้คยูฮยอนคล้ายปมที่คิ้วนิดหน่อย กลิ่นเค้กวนิลา...
ไม่พี่ฮีชอลก็รยออุคแน่ ๆ ที่กำลังลงฝีไม้ลายมืออยู่ในครัว
และคนจัดการก็ต้องเป็นคยูฮยอน
ฮี่ ๆ
ร่างอวบจัดการโยนกระเป๋าที่บอกว่าแพงหนักหนาไปที่โซฟาแดงกลางห้อง
ก่อนจะเดินไปทางห้องครัวที่เป็นแหล่งกำเนิดกลิ่นหอมหวนยวนใจ รู้สึกเหมือนอยู่ในดงวนิดาเลยอ่ะ
คยูฟิน คยูอยากเขมือบแล้ว แม่ !
“จ๊ะเอ๋”
“นั่นไงพูดไม่ทันขาดคำ”
ทันทีที่โผล่หน้าเข้าไปในครัว
เขาเห็นพี่ฮีชอลที่กำลังตกแต่งหน้าเค้กก้อนเหลืองนวลทำหน้าภูมิใจเล็กน้อย
ก่อนจะหันไปมองพี่รยออุคที่เบ้ปากใส่คนแก่กว่าอย่างหมั่นไส้
“นินทาผมหรอ”
“ป๊าว
เห็นว่านายยังไม่มาพี่เลยนึกว่าวันนี้เค้กจะเป็นหมันซะแล้ว”
ฮีชอลยิ้มให้คยูฮยอนก่อนจะก้มหน้าก้มตาแต่งหน้าเค้กต่อ
โดยมีคยูฮยอนยืนอยู่ฝั่งตรงข้ามและยืนมองพี่ฮีชอลที่ตั้งใจละเมียดละไมแต่งหน้าเค้ก
คยูฮยอนชอบยืนดูเวลาพวกพี่เขาทำขนมนะ รู้สึกเพลิน แต่ถ้าให้เขาทำน่ะหรอ เหอะ...
ชาติหน้าก็ไม่ได้แดก
“ชอบเวลาพี่ฮีชอลตั้งใจแต่งหน้าเค้กอ่ะ
ดูมีออร่ายังไงไม่รู้” คยูฮยอนบ่นพึมพำออกมาตามที่ตัวเองคิด
“ออร่าบ่าอะไร
ทุกวันนี้แค่ยิ้มยังโดนอีทึกมันถามเลยว่าจะไปลอบฆ่าใคร”
ว่าแล้วก็เบ้ปากเมื่อคิดถึงคำพูดของเพื่อนสนิทตัวเอง
“พี่เขาแกแซวเล่นไปงั้นแหละ
ว่าแต่พี่อีทึกไปไหนอ่ะ”
“ตายแล้ว”
“หะ
?”
“รยออุคพี่ลืมไปเอาเอกสารวันนิทรรศการอ่ะ เดดไลน์ห้าโมง อ๊ากกกก” เหมือนจะไม่ได้หมายถึงพี่อีทึกกันแล้วแหะ.... คยูฮยอนตกใจเมื่อจู่ ๆ พี่ฮีชอลก็วางครีมแล้วลงไปทรุดกับพื้นพร้อมหยิบผ้าเช็ดหน้าสีชมพูออกมาซับ ๆ แก้มที่แห้งสนิท ทำอะไร ปัดไรฝุ่นหรอ ?
ละครฉากใหญ่กำลังจะมาอีกแล้ว
“ถ..ถ้าเราไม่ได้ส่งเอกสารตรงเวลา
ช..ชมรมเราก็จะไม่มีซุ้ม พอไม่มีซุ้มเราก็จะไม่มีผลงาน ถ..ถ้าไม่มีผลงานเราก็จะถูกยุบชมรม
ท..ทำยังไงดีรยออุค พี่จะทำยังไงดี ฮื่อ”
(￣(エ)￣)
คยูฮยอนมองสองพี่น้องที่เริ่มทรุดลงไปกอดกันที่พื้น
มันเหมือนวันที่เขา(โดนบังคับ)เข้าชมรมนี้เดะ ๆ
ต่างไปแค่ไม่มีแนวร่วมสนับสนุนดราม่าตัวพ่อย่างอีทึกอยู่ด้วยแค่นั้นเอง
คยูฮยอนมองหน้าทั้งสองคนที่ทำหน้าเศร้าเอาผ้าเช็ดหน้าซับหน้าแห้ง ๆ ของตัวเองสลับกับหันมามองหน้าเขาเหมือนต้องการให้คยูฮยอนพูดอะไรสักอย่าง
ก่อนจะหันมาปล่อยโฮใส่กันอีกครั้ง
และนั่น
เขาแอบเห็นพี่ฮีชอลหยิกรยออุคจนเจ้าตัวร้องจ๊ากแต่ก็กลับไปปล่อยโฮใหม่
แหละนั่นได้น้ำตามาประมาณหนึ่งหยดแห้ง ๆ เจ็บไหมล่ะมึง
“ต้องการอะไรก็บอกกันดี
ๆ เถอะ” คยูฮยอนยอมแพ้ครับ เขาไม่สามารถทนดูละครตรงหน้าได้อีกต่อไป
“นายไปเอาเอกสารที่สภาให้พี่หน่อยสิ”
“ทำไมพี่ไม่ไปเอาเอง”
“พี่ทำเค้กอยู่”
“พี่รยออุคล่ะ”
“พี่ช่วยวัดคุณภาพเค้กอยู่”
“ยังไง”
“ดม”
-_______-
“เอาเป็นว่าตกลงนะ
ตอนนี้ไม่มีใครว่างนอกจากนาย เดี๋ยวกลับมาพี่ยกเค้กนี่ให้นายเลย
แต่ตอนนี้ไปเอาเอกสารให้พี่ก่อนนะ ตึกห้องสภาขึ้นลิฟต์ไปชั้นหก
เลี้ยวซ้ายเลี้ยวขวาก็ถึงแล้ว แต้งกิ้วนะ”
“เดี๋ย...”
ปึง
-______-
คยูฮยอนไม่รู้ตัวเองว่าโดนดันออกมาจากห้องตั้งแต่เมื่อไหร่
และนี่อะไร
กระเป๋านักเรียนมาอยู่บนบ่าได้ยังไง อะไรตอนไหน
ไอพวกพี่บ้า
คยูฮยอนเบ้ปาก
ไม่ใช่เพราะเซ็งที่ถูกใช้ แต่เพราะเปอร์เซ็นที่เขาจะได้กินเค้กวนิลามันลดลง
จำไว้นะพี่ฮีชอลมึงพูดแล้วนะว่าจะยกทั้งหมดนั่นให้ ถ้าเขาไม่ได้ทั้งหมดนะ
จะไปเผาบ้านไอพวกพี่ที่ชมรมทีละคนโทษฐานโป้ปดน้องนุ้งให้มันเชื่อใจและหักหลังกัน
บอกเลยว่าเรื่องนี้ยอมไม่ได้ พูดคำไหนคำนั้น
คยูฮยอนเดินจับสายสะพายจนมาถึงลิฟต์ที่มีนักเรียนทยอยขึ้นไปแล้วประมาณห้าคน
โถ นี่มันก็เย็นย่ำแล้วไหมล่ะสังคม จะใช้อะไรกันเยอะแยะ คยูฮยอนต้องอึดอัดแน่ ๆ
ถ้าอยู่ในลิฟต์ตัวนี้ คิดแล้วก็เซ็งแต่ก็ยอมเดินไปขึ้นแต่โดยดี
เขาไม่บ้าขนาดเดินขึ้นไปชั้นหกทั้งที่ตอนนี้ตัวเองอยู่ที่ชั้นหนึ่งหรอกนะ ว่าแล้วก็ก้าวขึ้นลิฟต์และหลังจากเขาไม่กี่วิก็มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งในเครื่องแบบของโรงเรียนต่างถิ่นวิ่งตามเข้ามา
ติ๊ดดดดดดดดดดดดดด!!!
(￣(エ)￣)
“น้ำหนักเกินแหละแก”
อ้อเหรอ
“ทำไงดีฉันต้องรีบเอางานไปส่งครูวันชาติด้วยเอ่าะ”
อื้อ
ขอให้ทันล่ะ
“แม่งกูจะไปซ่อมอิ้งไม่ทันแล้ว”
ว๊ายโง่อ่ะ
“เหี้ย!!!! ปวดขี้เว่ยยยยยยย!!!!!!!!”
(￣(エ)￣)
คยูฮยอนเหลือบมองสายตาของคนหกคนที่มองมาที่เขาแต่มันเหมือนเข็มร้อยเล่มที่ทิ่มแทงอยากให้เขาออกไปจากกล่องสี่เหลี่ยมนี่
โถ่ สังคม ไอคนที่ขึ้นทีหลังมันก็มีไหม ไล่มันออกไปสิ เกี่ยวไรกับคยูฮยอน
นี่ก็รีบเหมือนกัน คนอ้วนคนนี้ไม่ได้ทำให้ลิฟต์น้ำหนักเกิน แต่เป็นแม่นมโตที่รีบวิ่งเข้ามาคนสุดท้ายต่างหาก
บางทีนมนั่นอาจจะทำให้น้ำหนักเกินก็ได้
ทำไมไม่โทษนางทำไมต้องส่งสายตาขับไล่มาที่คยูฮยอน นี่เจ็บ นี่แค่อ้วนก็ผิดหรอ
เออ
“ฮัลโหลลลลลล
อ่าว ไหนมึงบอกอยู่ข้างบนไหงไปโผล่หน้าโรงเรียน อ้อ โอเค เจอกันหน้าโรงเรียนนะ บายยยยยยยยยย”
โทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงสีเข้มถูกหยิบออกมาใช้ทั้ง ๆ
ที่หน้าจอของมันไม่ได้ปรากฏแสงสว่างหรือแรงสั่นอะไรว่ามีคนโทรเข้ามา
คยูฮยอนยังคงพูดกับโทรศัพท์พร้อมกับก้าวเดินออกมาจากลิฟต์โดยไม่หันกลับไปมอง
ปึง
โทรศัพท์ถูกเก็บเข้ากระเป๋าทันทีที่ประตูลิฟต์ปิด
คยูฮยอนพ่นลมหายใจออกมาอย่างเซ็ง ๆ เขามองลิฟต์ตัวเดิมอีกครั้งก่อนจะหันหลังให้มันแล้วเดินไปที่บันไดที่อยู่ข้าง
ๆ แทน
ช่างมันเถอะ
ชินแล้วล่ะ
.
.
#16:57 p.m.
โอเค...
คยูฮยอนรู้แล้วว่าทำไมไอรุ่นพี่สองหน่อในห้องมันถึงไม่ยอมมาเอาเอกสารเอง
สภานักเรียนแม่งเรื่องมากชิบหายยยย
คยูฮยอนจำไม่ได้ว่าตัวเองวิ่งสลับไปสลับมาระกว่างห้องถ่ายเอกสารกับห้องสภานักเรียนรอบที่เท่าไหร่แล้ว
โชคดีที่โรงเรียนมีห้องถ่ายเอกสารกับคอมฯสองสามตัวไว้ให้ใช้ข้าง ๆ
ห้องสภานักเรียนด้วยเลยไม่ต้องวิ่งขึ้นลงให้เหนื่อย แค่วิ่งไปวิ่งมาแค่ไม่กี่เมตรนี่ก็หอบแดกไขมันจะหมดตัวแล้ว
บอกเลยว่ามีรุ่นพี่แม่งไม่ได้ช่วยห่าอะไรเลยนอกจากอวยพรให้โชคดีแล้ววางสายไปโดยอ้างว่าจะไปทำเอแคลร์ต่อ
หอยหลอดดดด นี่เป็นแค่สมาชิกมั้ยล่ะไม่ใช่ผู้ก่อตั้งชมรม
ทำไมคยูฮยอนต้องมาวิ่งไปวิ่งมาแทนไอรุ่นพี่เวรพวกนั้นด้วยวะ
อยากกินเค้กวนิลาแล้วเว่ยยย!
เขาแก้เอกสารเป็นรอบที่ร้อยใช้กระดาษในห้องถ่ายเอกสารจนมันจะหมดกองอยู่แล้ว
นี่ยังไม่ผ่านเลย เดี๋ยวถามโน้นถามนี่ ทำไมต้องเป็นอย่างนั้นทำไมเป็นอย่างนี้
ถามมาก ๆ เข้าคยูฮยอนก็เท้าสะเอวจะลากมันไปห้องคหกรรมให้รู้แล้วรู้รอด แต่ฝ่ายนั้นทำหน้ารังเกียจใส่
แหม มึงมันไม่รู้อะไร ไม่เคยเข้าไปในสรวงสวรรค์ชมรมกูละทำมาเป็นอี๋ หอยหลอดด
รอบสุดท้ายแล้ว...คยูฮยอนพูดกับตัวเองแบบนี้มาสามล้านรอบ
มืออวบผลักประตูเข้าไปในห้องสภานักเรียนอีกครั้ง
บอกเลยว่าพี่จะไม่ทนแล้ว พี่เหนื่อย พี่สะสมไขมันมาทั้งชีวิตทำไมพี่ต้องมาทำให้มันหายไปง่าย
ๆ แบบนี้ด้วย เวววว ?
คยูฮยอนเกร็งมือเอาไว้ไม่ให้กำเอกสารแน่นจากอารมณ์เลือดคนอ้วนที่พุ่งพล่านเพราะเดี๋ยวมันจะยับ
พร้อมกับเดินอย่างแนวแน่เข้าไปที่โต๊ะของสภานักเรียนสักฝ่ายที่มันนั่งอ่านอะไรอยู่สักอย่างในคอม
โถ่...เพ่งจนหน้าจะทะลุจออยู่แล้วไอแว่น
“นี่ครับ
!!”
คยูฮยอนกระแทกเอกสารลงไปที่โต๊ะจนโต๊ะสั่นสะเทือนแก้วน้ำที่วางอยู่ถึงกับสั่นเป็นเจ้าเข้าอย่างกับโดนสิง
พร้อมกับไอแว่นที่เพ่งจออยู่ก็สะดุ้งหันมามองเขาเหมือนกัน ไงล่ะ
พี่สายเดอะฮักหลายฮักแหน่นะขอบอก
แต่นั้น... สายตาอันว่องไวของคยูฮยอนก็เหลือบไปเห็นสิ่งที่แฟนแทสติกเบบี้ในจอคอมรุ่มใหม่เอี่ยมอ่องของบริษัทสตีปจ็อบ
ภาพการ์ตูนเป็นช่อง ๆ
และมีไออาล็อกเขียนไว้อยู่นั่นบ่งบอกได้ว่าไอบ้านี่มันอ่านการ์ตูนอยู่ แต่นั่น !
สิ่งที่ทำให้คยูฮยอนต้องอ้าปากค้างปล่อยให้แมลงวันบินเข้าปากก็คือ...
‘เธอพร้อมหรือยังมิซาเอะ ฉันอยากเข้าไปใน***เธอจะแย่แล้ว’
‘ฉันพร้อมแล้วค่ะอาเบะ เข้ามาเลยค่ะ เข้ามาในตัวฉัน!’
‘อ๊า *** มิซาเอะ’
‘อื้อออาเยะ’
เจ็ทแม่มมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
ไอแว่นที่พับจอลงมานั้นยังไม่ทันสายตาของคยูฮยอนที่สแกนสิ่งที่อยู่ในคอมไวยิ่งกว่าเน็ตประเทศเกาหลี
ไอบ้านี่มันกล้าดียังไงมาอ่านการ์ตูนโป๊ในห้องกรรมการนักเรียนห๊า
ทำไมไม่ชวนกันมั่งงงง
ไม่ใช่และอีอ้วน
“ทะ...ทำไมทำหน้าแบบนั้น”
“เปล๊า...
ไม่ทำอะไรในคอมต่อแล้วหรอ” เสียงของคยูฮยอนดูร่าเริงและลั้ลลามากขึ้นอย่างก้าวกระโดด
เขาเห็นหนทางที่เขาจะหลุดพ้นจากการแก้เอกสารแล้วล่ะ
ร่างอ้วนยังคงส่งร้อยยิ้มกรุ่มกริ่มไปให้กรรมการนักเรียนแว่นหนาที่บังอาจมาซ่าอ่านโดกลางวันแสก
ๆ
“นี่มันกี่โมงแล้ว
ทำไมเพิ่งมาส่ง! พอ ๆ ไม่ต้องส่งแล้ว
ฉันไม่รับเรื่องชมรมนายแล้ว”
“
:) ”
“ยะ...ยิ้มอะไรของนาย
น่าเกลียด!”
“จะไม่รับเรื่องชมรมเค้าจริงหย๋อออ”
สาบานได้เลยว่าใครมาได้ยินเสียงน่ารักปนกวนส้นตีนหน่อย ๆ ของคยูฮยอนอนนี้ก็มีแต่จะเกิดอารมณ์อยากกวนตีนกลับด้วยการมากวนบนใบหน้า
ไออ้วนตรงหน้ากรรมการนักเรียนยังคงยิ้มกริ่มต่อไป โดยยังมีไอแว่นที่ยังพยายามทำกร่างใส่
“ไม่รับ กลับไปได้แล้ว สวัสดี”
หูยยยย
ทำเป็นเข้มมมม
คยูฮยอนพยักหน้ารับก่อนจะหยิบเอกสารขึ้นมาไว้ในมือ
ก่อนจะเดินถอยหลังออกจากห้องไปช้า ๆ ประหนึ่งมูนวอร์ก
เขาเดินไปเกาะตรงประตูแล้วโผล่มาแค่หน้า จ้องมองกรรมการนักเรียนที่ยังคงตีหน้าขรึมรอเขาออกไปจนวินาทีสุดท้าย
“แต่เค้าว่ามิซาเอะนมใหญ่ไปน้า
แถมไม่เห็นน่ารักตรงไหนเลยยยย หรือนายชอบดูตัวละครที่ความใหญ่ เอ๊ะ หรือว่าจริง ๆ
แล้วนายสนใจอาเบะอยู่”
“...”
“อ่า...เค้าแค่แนะนำเฉย
ๆ ไม่เห็นต้องทำหน้าซีดขนาดนั้นเลย ไปละน้า”
คยูฮยอนยังไงยิ้มมีเลศนัยจนวินาทีสุดท้ายแล้วเดินเยื้องย่างออกมาจากตรงนั้นด้วยความสบายใจ
เขาต้องได้กลับเข้าไปในห้องนั้นอีกแน่นอนนนนน คยูฮยอนเดินกรีดกรายรอเวลาสวย ๆ
ไม่เคยรู้สึกดีเหมือนเดินบนแคทเวิร์กสวย ๆ ได้ขนาดนี้
นับตามพี่นะ
3...
2..
1..
“นาย!! กลับมาก๊อนนนนนนนนน”
บอกแล้วว่าพี่ไม่ได้มาเล่น
ๆ ....
พี่อ่านอยู่ทุกวัน
-..-
.
.
คยูฮยอนเดินออกจากห้องกรรมการนักเรียนด้วยสภาพสดใสแข่งกับดวงอาทิตย์ยามอัศดง
ตอนนี้รู้สึกรอบตัวเป็นสีชมพู้ชมพูไปหมด คยูฮยอนชูสิ่งที่อยู่ในมือและหมุน ๆ
ไปเรื่อย ๆ จนถึงลิฟต์ ดีที่ตอนนี้มันก็เย็นย่ำมากแล้ว ทำให้ไม่มีเด็กอยู่บนตึก แม้แต่ไอบ้ากรรมการนักเรียนนั่นหลังจากเคลียร์กันเสร็จก็วิ่งป่าราบลงตึกไปก่อนเสียอย่างนั้น
ชมรมเขาได้รับอนุมัติแล้ว
แถมได้บู๊ทที่ดีที่สุดเสียด้วย
และคยูฮยอนก็ยังได้บัตรพิซซ่าฟรีตลอดปีมาอีก
เลอค่าอะไรเบอร์นี้
ร่างกายต้องการพิซซ่า
ไม่ต้องรอให้นึกอะไรนานไปมากกว่านี้
คยูฮยอนไม่สนใจว่ามันนี้ไม่ใช่วันสุดท้ายของการเรียน มันใช่วันศุกร์ที่แสนสุขสันต์
พรุ่งนี้เขายังต้องมาเรียนและต้องตื่นเช้า การบ้านก็มีท่วมหัว
แต่แต่ก็ช่างมันเถอะครับ กินก็คือกินคยูฮยอนเป็นคนพูดอะไรแล้วไม่เคยคืนคำ
“ไออ้วนนนนน”
-______-
ร่างที่อ้วนดั่งเสียงเรียกชะงักฝีเท้าไว้ทันที
ไม่มีใครหยาบคายได้เท่าไอไม้เสียบผีนี่อีกแล้ว
คยูฮยอนยืนเป็นเป้านิ่งรับขีปนาวุธขนาดย่อมที่พุ่งเข้าใส่ตัวเองอย่างจัง แต่ขอโทษ
สกิลพี่ดีมากโหนรถเมล์ฟรีบ่อยก็เงี่ย คยูฮยอนที่ยืนนิ่งไม่ไหวติงเมื่อเจอฮยอกแจวิ่งเข้าใส่อย่างแรง
ค่อย ๆ แงะเพื่อนสนิทออกจากตัวเพราะเหม็นกลิ่นเหงื่อมันเหลือเกิน
“ไปเตะบอลหรือไปอาบเหงื่อ”
“มันเป็นคำถามแบบไหนวะ
เตะบอลไม่ให้ร่างกายกูขับเหงื่อจะให้มันขับน้ำแร่ออกมาให้มึงแดกไง”
“ทำตัวมีประโยชน์ให้ได้เหมือนน้ำประปาก่อนก็ได้ น้ำแร่มันคงดีเกินไปสำหรับคนอย่างมึง”
“ไปสิ้นซะไออ้วน”
และแล้วเขาก็โดนไอแห้งนี่ตบหัวมาทีหนึ่ง ไอห่า เจ็บ “ไหนบอกจะรอห้องคหกรรมกูไปหามึงแม่งก็ล็อกแถมมีแมลงสาบเต็มไปหมด
ไอคนโป้ปด คนอย่างมึงต้องโดนตัดลิ้น”
“กูไปห้องกรรมการนักเรียนมา
โดนใช้งาน”
“แล้วไม่โทรบอก”
“มึงมันไม่สำคัญงะ”
“เดี๋ยวนี้อ้วนแล้วยังจะปีกกล้าขาแข็ง
กัดลิ้นตัวเองเดี๋ยวนี้ มึงกล้าพูดกับเพื่อนที่แสนน่ารักของมึงอย่างนี้ได้ยังไง
ไอคนเนรคุณ”
สรุปชาตินี้ก็จะหาความดีเข้าตัวไม่ได้
ทำบุญไม่ขึ้นแล้วใช่ไหม ตอบ
“กูไปกินพิซซ่าต่อนะ”
“สัส
อ้วน”
“เรื่องของกูอีกนั้นแหละจ้า”
“งั้นเชิญมึงเลย
เอาให้อ้วนไขมันสะสมตายห่าไปเลยจ้า” สาบานได้ว่าเขาอยากกระโดดถีบไอแห้งให้กระดูกที่ประคองตัวมันให้มีชีวิตได้ถึงทุกวันนี้หักเป็นสองท่อน
ทีแรกก็กะจะชวนมันไปด้วยนะ แต่เปลี่ยนใจและ คนที่ใจร้ายกับเพื่อนมักไม่ได้ดี
จัมวรั้ย
ฮยอกแจกับคยูฮยอนแยกกันที่หน้าโรงเรียน
และยังไม่วายด่าส่งท้ายเขาพร้อมปาลูกบอลใส่แถมยังมีหน้ามาบอกว่า ‘ฝาก’ และแม่งก็วิ่งหายไปด้วยความเร็วแสง สัส
กูต้องไปเผชิญโชคกับคนบนรถเมล์มั้ยยังไง คนที่มีรถมารับสวย ๆ จะไปเข้าใจอะไร
นอกจากผอมแล้วมึงยังจะใจร้ายกับกูอีกหรอ
คนอ้วนกับลูกบอลหนึ่งลูกตัดสินใจนั่งแท็กซี่มาลงที่ห้างที่ใกล้บ้านที่สุด
ตอนนี้มันเย็นมากแล้วซึ่งเป็นเวลาคนทำงานเลิกงานพอดี บอกเลยว่าเห็นปลากระป๋องนั่นแล้วพี่ลมแทบจับ
ถึงพี่จะกินแมนซั่มทุกวันแต่นั่นไม่ได้ทำให้พี่สตรองพอจะไปเป็นส่วนหนึ่งของส่วนผสมปลากระป๋องในนั้น
และโดยไม่มีความลังเล แขนอวบยื่นออกไปโบกแท็กซี่บริหารไขมันใต้ท้องแขนจนมันสั่นสะเทือนระริกระรี้
เห็นแล้วรู้สึกปริ่มจริง ๆ ที่สะสมมันมาได้ขนาดนี้
“ไปห้าง
xxx ครับ”
คยูฮยอนบอกที่หมายปลายทางให้เสร็จสรรพ
จัดการวางลูกบอลของอีฮยอกแจวันที่ข้างตัวและลวงเอาหูฟังที่พันกันยุ่งเหนิงในกระเป๋าออกมาคลี่ออกและเสียบโทรศัพท์ฟังเพลง
เขาไม่ลืมที่จะถ่ายเลขทะเบียนของแท็กซี่เอาไว้ด้วย
ม๊าสอนไว้ว่าถ้าเจอคนขับหล่อจะได้ตามทะเบียนได้ถูก ฮิ
ร่างอวบมาถึงห้างโดยปลอดภัย
ไม่ได้โดนคนขับล่อลวงไปเฉียนทำคยูแดดเดียวแต่อย่างใด
โดยทำการไลน์ไปบอกหม่าม๊าเรียบร้อยแล้วว่าวันนี้จะมาจัดการยัดไขมันใส่ท้อง หม่าม๊าก็ไม่ได้ว่าอะไรแต่กลับบอกทิ้งท้ายไว้ว่าให้ซื้อคาโบนาร่ากลับไปฝากไอหมู(หมา)ที่บ้านด้วย
คยูฮยอนนี่ถึงกับมองบนใส่ ที่กับลูกนี่บอกให้ต้มมาม่ากินไปถ้ายังมีขามีแขน
โถ...ไอหมู(หมา)ก็มีขาเหมือนกันทำไมไม่ให้มันต้มมาม่ากินเองมั่งอ่ะ ม๊าไม่ยุติธรรม
คยูฮยอนเข้ามานั่งในรานได้แล้วก็จัดการใช้สิทธิพิเศษทันที
เขายื่นบัตรกินฟรีตลอดปีที่ได้รับมาจากกรรมการนักเรียนที่บังอาจอ่านรับ porn กลางวันแสก ๆ และจัดการสั่งพิซซ่าหน้าซีฟู้ดมาหนึ่งถาด และคาโบนาร่าเอากลับบ้านไปให้ไอหมูหมาบีเกิ้ลปัญญาอ่อนที่บ้านได้กินตามบัญชาของเด็จแม่
“พิซซ่าซีฟู้ดได้แล้วครับ”
“ขอบคุณครับ”
“ขอนั่งกินด้วยได้ป่ะครับ”
มองบนเลยมองบน...
พนักงานนี่มันยังไง ?
คยูฮยอนถึงกับเหล่ตาขึ้นมองบนเป็นกัสไออารี่ตุ๊ดซี่
ไม่ใช่อะไรก็แม่งยืนอยู่แล้วเขานั่งอ่ะ จะให้หลุบตาลงก็ไม่ใช่ป่ะ
นั่นมันไว้ทำเวลาเขิน ยังไม่ถึงเวลาอ่ะ ยูโนว์ ?
คยูฮยอนจัดการมองบนใส่อีกฝ่ายพร้อมเลิกคิ้วขึ้นอย่างไปพอใจว่าพนักงานนี่มันถามคำถามส้นตีนอะไร
แต่พอตาดำเหล่ขึ้นไปเห็นหน้าพนักงานเท่านั้นแหละ รู้เรื่องเลย...
“ไอพี่...”
“อะ ๆ พูดไม่เพราะหรอ ?”
“พี่ซีวอน .______.”
ถึงเวลาหลุบตาแล้วจ้า
น้องคูอ้วนคนแมนที่กินแมนซั่มทุกวันแต่ไม่ได้ช่วยให้หุ่นน่าซั่มสักเท่าไหร่
หลุบตาลงก้มหน้างุดทันทีที่เห็นหน้าพนักงานพิซซ่า แต่เอะ สังเกตดี ๆ
พี่มันก็อยู่ในเครื่องแบบนักเรียนนี่หว่า ผ้ากันเปื้อนก็ไม่มี
บังอาจมากที่เดินเอาพิซซ่ามาส่ง แย่งงานคนอื่นทำมันไม่ดีนะ ไอคนรวย
“กินไม่ชวนอ่ะ”
ว่าแล้วพี่ซีวอนแม่งก็นั่งฝั่งตรงข้ามแล้วนั่งจ้องหน้าอย่างกับเจ้าหน้าที่ตำรวจสอบปากคำผู้ต้องหาคดีร้ายแรง
อห กูผิดมากดิ พิซซ่านี่ก็เงินกูอ่ะ(ได้ข่าวว่าฟรี) ไปขอเงินพี่มาจ่ายหรืองะ
(แต่ถ้าจ่ายให้ก็ถือเป็นเรื่องดี)
“มาไงอ่ะ
.____.”
“นั่งรถมาสิ
น้องยอนไม่โง่ดิ”
“....”
จ่ะ
คยูฮยอนว่าพี่แม่งเนียนอีกแล้ว ตอนแรกยังเรียกน้องคยูอยู่เลยแล้วนี่อะไรอ่ะ น้องยอนคือไร เราสนิทกันขนาดไหนหรอฮะ ฮะ ฮะะะ ถึงเวลามองบนอีกครั้ง
คยูฮยอนรู้สึกว่าพี่แม่งกวนตีนอ่ะ นี่คันยิก ๆ แล้วเหมือนกัน
ไม่ใช่อยากถีบหน้าพี่มันนะ คยูฮยอนเป็นฮ่องกงฟุตอ่ะ วันนี้ยังไม่ได้ทาโทนาฟเลอ .____.
ไม่ต้องรอให้เจ้าของพิซซ่าอนุญาตพี่ซีวอนมันก็จัดแจงเอาพิซซ่าหนึ่งชิ้นใส่จานฝั่งมันทันที(เอาจานมาจากไหนนนน)
แถมตอนตักนี่ยืดพิซซ่ายาวเป็นทางช้างเผือก พี่มึงอย่าเว่อร์ให้มันมาก นี่ก็หิวไง
ทำไมคนสั่งต้องได้กินทีหลังอ่ะ ไม่เข้าใจ
“เอ้านี่
ไม่ต้องเบะปาก ได้กินทุกคน” พี่ซีวอนว่าพลางตักพิซซ่าใส่จานเขา คยูฮยอนมองหน้าพี่มันอีกรอบเพราะคำพูดเมื่อกี้
ได้ข่าวกูสั่งแมะ พี่มึงอย่ามาทำเหมือนของตัวเอง ฉันก็รักของฉันเข้าใจบ้างไหม ?
“ของผมอ่ะ”
“อืม
แต่พี่จะกินด้วยไง หิว”
เออ
ตามสบายนะ
คยูฮยอนตัดสินใจตัดบทสนทนาพาเพลินครั้งนี้ด้วยการเอื้อมไปหยิบซอสมะเขือเทศมาเทใส่จาน
ข้าง ๆ พิซซ่า จัดการเขี่ยกุ้งหอยปูปลาทั้งหมดไปกองรวมกันไว้อีกด้านหนึ่งเพื่อเก็บไว้กินทีหลัง
ค่อย ๆ ใช้มืดหั่นแป้งหนานุ่มจิ้มซอสมะเขือเทศเล็กน้อยและเอาเข้าปาก อื้อหือออ
ฟินนนน
“เรานี่ดูจะชอบกินจังเลยนะ”
พี่ซีวอนคงเห็นขาทำหน้าฟินเกินไปเลยทักขึ้นมาจากนั้นก็จิ้มพิซซ่าที่ถูกตัดไว้พอดีคำเข้าปาก
“ผมเรียกมันว่าความรัก”
คยูฮยอนตอบทั้งยังเคี้ยวแป้งไว้เต็มปาก ทำไมพี่เขากินดูแพงอ่ะ ทำไมคยูฮยอนดูมูมมามเหมือนคนไม่เคยกินพิซซ่ามาทั้งชีวิต
เซ็ง
“เล่นบอลด้วยหรอเรา ?”
พี่มันว่าพลางพยักเพยิดไปทางลูกบอลที่วางอยู่ตรงทีนของคยูฮยอน โถ่
มึงก็อุตส่าห์มองต่ำไปเห็นนะพี่
“เพื่อนฝากอ่ะ
ไม่ได้เล่น”
“เห็นเพื่อนเราบอกว่าเมื่อก่อนเราไม่อ้วนนี่”
กึก
ระหว่างกำลังเคี้ยวอย่างมีความสุขคยูฮยอนก็หยุดชะงักทันที...
ติดคออ่ะ น้ำ ๆ ๆ
“แค่ก
ๆ ๆ ”
คยูฮยอนรีบซัดเอาเป๊ปซี่เข้าปาก
เสียงดื่มนี่เป็นอึก ๆ ๆ อย่างกับในโฆษณา อยากจะร้องซ่าดัง ๆ
เหมือนกันแต่ก็กลัวโต๊ะข้าง ๆ ปากระดูกไก่ใส่ด้วยความลำไย ฮือ
มากินที่ร้านมันก็ลำบากแบบนี้แหละทำอะไรก็ไม่ได้ดั่งใจ
“เอ้า
ใจเย็น ๆ ถึงกับสำลักเลยหรอ”
ไม่รู้ว่าพี่ซีวอนย้ายมานั่งฝั่งเดียวกันตั้งแต่เมื่อไหร่ มือของพี่เขาลูบ ๆ
หลังผมให้ค่อย ๆ ดื่มน้ำ ไม่เข้าใจการกระทำอ่ะ ลูบทำไม
ทำไมเวลาคนเราสำลักน้ำต้องมาคนมาลูบหลัง เวลาอ้วกก็เหมือนกัน ลูบทำไมอ่ะ
กระเพาะกับหลังมีความสัมพันธ์กับยังไงหรอ ? (จงตอบคำถามสิบคะแนน)
“พี่พูดจาไม่เข้าหูอ่ะ”
“ไม่อยากรื้อฟื้นอดีตว่างั้น”
“ผมไม่ได้อ้วนสักหน่อย
เขาเรียกอุดมสมบูรณ์ พี่ไม่เคยเห็นขวดซีอิ้วหรอ”
“...”
ทำไมพี่เขาต้องทำหน้าเอือมอ่ะ
งง
คยูฮยอนไม่สนใจหน้าพี่ซีวอน
เขาจัดการลงมือกินพิซซ่าอีกสี่ชิ้นที่เหลือ ก็แล้วไงอ่ะ กินฟรีตลอดปี
เราต้องเอาคุ้มสินี่ถ้าไม่ได้มีเงื่อนไขว่ากินได้วันละถาดนี่จะสั่งอีกสักสิบถาด
พิซซ่ากับเด็กแลกเปลี่ยนเป็นอะไรที่เข้ากั๊นเข้ากันนนน
การไปอยู่เหมือนฝรั่งมาไม่ได้ทำให้คยูฮยอนเอียนแป้งสักเท่าไหร่
และแน่นอนคยูฮยอนเรียกมันว่าความรักอีกเช่นกัน
ทั้งสองทำเพียงแค่นั่งกินเงียบ
ๆ ซีวอนที่ย้านก้นมานั่งข้าง ๆ เขาแล้วก็ไม่ได้ย้ายกลับไปที่เดิม
ร่างสูงของรุ่นพี่ยังคงนั่งโซ้ยพิซซ่าชิ้นที่สองอยู่ข้าง ๆ
เขาและคยูฮยอนก็ยังคงนั่งเขี่ยหน้าพิซซ่าไว้กินทีหลังและกินแป้งก่อนเป็นชิ้นที่สาม
งื้ออออฟินนนน
แต่เดี๋ยวนะ
พี่มึง... จะทำอะไรน่ะ
ปึก
“พี่คิดจะทำอะไรอ่ะ
หยุดความคิดที่เลวทรามนั่นเดี๋ยวนี้เลยนะ”
ซ้อมที่กำลังจิ้มแป้งที่หั่นเป็นชิ้นเข้าปากล้มเลิกภารกิจทันทีและไปจิ้มพิซซ่าชิ้นสุดท้ายที่ซีวอนกำลังจะตักมันใส่จานตัวเอง
บอกเลยว่าไม่ได้แดก มีสิทธิ์อะไรมาแย่งชิ้นสุดท้ายห๊าาาาาา
“นี่ของพี่ไง
คนละสามชิ้นเท่ากันพอดี” พี่แม่งยังคงบอกหน้าตาย ตอนนี้คยูฮยอนอ่านสีหน้านิ่ง ๆ ของมันได้เลยว่า
‘น้องยอนเป็นบ้าอะไรอ่ะ นี่ของพี่ซีวอนนะ’
“ของผมอ่ะ”
“ตกเลขป่ะน้องยอน
มาสองคนมีหกชิ้นก็ต้องคนละสามชิ้น โอเค้”
“แต่ผมสั่ง”
“แต่พี่จะกิน”
“ไม่ให้โว้ยยยยย”
สายตาแน่วแน่แบบนั้นบอกเลยว่าพี่แม่งไม่ยกเลิกความคิดจะแย่งพิซซ่าชิ้นสุดท้ายของเขาแน่
ๆ เพราะฉะนั้นคยูฮยอนถึงใช้ทั้งซ้อมทั้งมีดยื้อพิซซ่าในถาดเอาไว้โดยมีพี่ซีวอนมันใช้ที่ตักยื้อไว้เหมือนกัน
ว่าแต่ไม่นานมันก็ยิ้มว่ะ
บ้าแล้ว
“โอเค
ไม่เอาก็ได้”
เออ
ค่อยว่าง่ายหน่อย
“กินอันนี้แทนก็ได้”
พรึ่บ
ไม่ต้องรอพ่อใครตัดริบบิ้น
จานพิซซ่าของคยูฮยอนที่อุดมไปด้วยกุ้งหอยปูปลามากมายที่ถูกโกยเอาไว้อย่างสวยงามก็เข้าปากพี่มันไปด้วยความเร็วแสง
มึง...มึงงงงงงงงงง
อย่า
– อยู่ – เลย ...
“กินเปล่า
ๆ มันอร่อยแบบนี้นี้เอง” พี่มันยังคงเคี้ยวตุ้ย ๆ
อย่างไม่รู้สึกรู้สาถึงสายตาอาฆาตแค้นที่ทะลุปรอทของคยูฮยอนเลยสักนิด
ถึงจะโกรธมากแต่คยูฮยอนรู้สึกถึงความเศร้าในจิตใจมากกว่า
เหตุใดความอดทนที่มีต่อน้องกุ้งหอยปูปลาของเขาถึงถูกทำลายด้วยไอพี่หกห่อนี่ด้วย พี่มันคนบาป กูขอสาปแช่ง
“พี่...ของผมอ่ะ...ฮึก...”
คยูฮยอนไม่สตรองพอ เขาเบะปากแล้วถึงจะไม่มีน้ำตาก็เถอะแต่รู้สึกอยากร้องไห้งอแงฟ้องคุณม๊าเหลือเกินว่าโดนผู้ชายหล่อแย่งของกิน
“งกดีนักกินไปเลยชิ้นสุดท้ายอ่ะ”
คนขี้ขโมยยังคงจิ้มคุณซีฟู้ดในจานเขาต่อไป
คนเฬว
คนเฬว คนเฬว คนเฬววววววว
“ชิ้นสุดท้ายแฟนหล่อนะรู้ป่าว”
“ตรรกะกะโหลก”
“...กินแล้วเผื่อจะได้พี่เป็นแฟนไงครับ”
.
. . . . .
คยูฮยอนกำลังสับสนตัวเองว่าตอนนี้ควรทำอะไรก่อนระหว่างด่าพี่มันว่าหลงตัวเอง
หรือ บีบน้ำตาให้คนเฬวอย่างมันได้สำนึก
เขาก็อยากทำแบบนั้นเหมือนกันนะ
แต่สิ่งที่ร่างกายทำตอนนี้คือก้มหน้าก้มตากินพิซซ่าชิ้นสุดท้ายและกินแป๊ปซี่เย็นเจี๊ยบตามเผื่อจะช่วยลดอาการหน้าร้อนตอนนี้ได้บ้าง
กู
was killed by หกห่ออปป้าที่ฆ่าคนด้วยคำหยอดอย่างเลือดเย็น
TBC
จึงมาตามห้วงอารมณ์ผสมกับความคิดถึงกัน
ความคิดเห็น