คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ►Lesson 4 :: เขาขี้แกล้ง -100%-
.
►Lesson 4
:: เขาขี้แกล้ง
สิ่งที่เราชอบมันโดยไม่รู้ตัว
มักจะมีค่ามากกว่าสิ่งที่รู้ตัวว่าชอบเสมอ...
ป๊อก !
“...ฮื่ออออ ดีดเราทำไม”
“แล้วเหม่อทำไม รีบคนสิ”
“แต่เราไม่อยากกินอันนี้”
“แต่เราอยากสอนอันนี้”
“แต่เราเป็นคนเรียน”
“แต่เราเป็นคนสอน”
“แต่เรา...”
“และนี่ก็บ้านเรา ครัวเรา อุปกรณ์เรา ความพอใจของเรา มีอะไรจะเถียงอีกมั้ยครับคุณนักเรียน”
คนแพ้ได้แต่งับปากแล้วคนสิ่งที่อยู่ในมือต่อไป... จำไว้เลยนะ ถึงตาคยูฮยอนสอนบ้างล่ะเขาจะแกล้งซีวอนคืนบ้าง
คยูฮยอนอยากทำเค้กไม่ใช่บราวน์นี่ !!!
ร่างโปร่งเบ้ปากใส่เนื้อแป้งที่ตอนนี้มันทั้งข้นทั้งเหลวอยู่ในชามพลาสติกสีเขียวขนาดกลาง มือใหม่หัดตีกำลังกล้ามขึ้นกับการพยายามตีเนื้อให้มันเข้ากันมากที่สุด เพราะคุณครูของเขาไม่บอกอะไรสักอย่างนอกจากบอกให้ตี
คยูฮยอนอยากตีเซ็นเซย์แทนละอ่ะ [*เซ็นเซย์(ภาษาญี่ปุ่น) = คุณครู]
หลังจากตกลงกันได้อย่างสมานฉันท์ คยูฮยอนตอบตกลงจะเป็นครูสอนเคมีให้ในขณะที่ซีวอนจะเป็นครูสอนทำเค้ก แน่นอนพวกเขาแลกเบอร์กันไว้เป็นบารมีเครื่องสมาร์ทโฟนเรียบร้อยแล้ว คุยกันไปมาก็ได้ข้อตกลงว่าเจอกันวันพรุ่งนี้ซึ่งเป็นวันอาทิตย์ที่ร้านเบเกอร์รี่ของซีวอน
คยูฮยอนตื่นเต้นดีใจว่าจะได้ทำเค้กช็อกโกแลตที่อีทงเฮโปรดปรานอาจจะมีพ่วงมาด้วยเค้กส้มที่ตัวเองชอบนักหนา ถ้าซีวอนใจดีหน่อยก็อาจจะให้ของแถมเล็ก ๆ น้อย ๆ เป็นเอแคลร์สักกล่อง
แต่นี่มันไม่ใช่อ่ะซาร่า บราวน์นี่คยูฮยอนก็ชอบกินนะ แต่คยูฮยอนไม่อยากทำอ่ะอยากกินอย่างเดียว T_____T
“ใช้ได้ยังอ่ะ”
“ยัง คนต่อไปอย่าหยุด”
“แต่เราเมื่อย”
“ถ้ายังอยากทำเค้กก็อดทนนะครับ” นั่น... ยังมายิ้มพราวอีก ดูก็รู้ว่าตอนนี้ชเวซีวอนกำลังกวนโอ๊ยเขาอยู่อ่ะ
ผู้ชายสองคนส่วนสูงไล่เลี่ยกันส่วนผ้ากันเปื้อนสีสดใสยืนตีแป้งกันอยู่ในครัว มันอาจจะเป็นภาพที่ดูน่ารักน่าชังคนมองมาอาจจะคิดแบบ ‘ว๊าย แกดูสิผู้ชายทำขนมอ่ะ น่ารักกก’ แต่ไม่ใช่สภาพคยูฮยอนตอนนี้คือแป้งเต็มหัว(เพราะครูแกล้ง)มีหนวดสามหนวดอยู่บนใบหน้าทั้งสองข้าง(คุณครูแกล้งอีก)แถมหน้าม้ายังถูกมักเป็นน้ำพุเหมือนเด็กปัญญาอ่อน(อันนี้มัดเองแม่งเข้าตา)
“เป็นไงจ้ะหนุ่ม ๆ ไหวมั้ยคะน้องคยู”
“ไม่ไหวแล้วครับพี่จียอน เมื่อยอ่ะ”
“ทำครั้งแรกก็แบบนี้แหละ ซีวอนก็จริง ๆ เลยทำไมไม่ช่วยเพื่อนล่ะ อีกอย่างเครื่องตีแป้งเราก็มี” ขวับ !!!
คยูฮยอนหยุดตีแป้งในมือแล้วหันขวับไปหาคนตัวสูงกว่าที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ทันที ถึงว่าทำไมร้านเบเกอร์รี่ใหญ่ขนาดนี้ถึงไม่มีเครื่องตีไข่ตีแป้งเขาใช้กำลังแขนจัดการพวกมันงั้นหรอ ? แค่คิดแบบนั้นคยูฮยอนก็คิดแล้วว่ากล้ามของคนที่นี่ต้องใหญ่มากแน่ ๆ
เขาโดนซีวอนแกล้งอีกแล้วสินะ
“อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ ตีเองมันดีกว่านะ”
“ยังไง”
“ได้ออกกำลังแขนไง บ่นมากจริง ๆ เลย มาเราตีต่อให้ก็ได้” ไม่พูดเปล่าชามบนโต๊ะที่มีไม้ตีแป้งถูกซีวอนหยิบไปแล้วตีมันอย่างคล่องแคล่วจนคยูฮยอนได้แต่มองอย่างอึ้ง ๆ
ได้ไงอ่ะ ทำไมดูสบาย ๆ แบบนั้น คยูฮยอนงัดแรงออกมาแทบตายเลยนะ
“พี่ไปอยู่หน้าร้านแล้วนะ ซีวอนก็อย่าแกล้งเพื่อนมากล่ะรู้มั้ย” พี่เขาว่างั้นแต่การกระทำพี่เขามันตรงข้ามอ่ะ
ก่อนจากไปมีการเอื้อมมือมาถึงน้ำพุบนหัวของเขาหนึ่งทีก่อนจะป้ายหนวดแมวเพิ่มให้อย่างหมั่นเขี้ยว อะไรกันอ่ะพี่น้องคู่นี้ ทำไมชอบแกล้งเขากันจังเลย
‘ชเว จียอน’ พี่สาวแท้ ๆ ของซีวอนที่รับหน้าที่เป็นพนักงานหน้าร้านอยู่บ้าน ๆ ซีวอนบอกว่าขนมหน้าร้านนั่นพี่สาวเขาตื่นขึ้นมาอบตั้งแต่ตีสี่ตีห้าส่วนอื่น ๆ ก็มีพนักงานทำขนมอยู่ที่ครัวของร้าน ส่วนที่ซีวอนกับคยูฮยอนอยู่ตอนนี้คือส่วนของครัวบ้าน
คยูฮยอนเลิกสนใจคนพี่ที่เดินออกจากห้องไปด้วยเสียงหัวเราะก่อนจะหันมาสนใจซีวอนที่ตอนนี้ตีแป้งในถ้วยด้วยท่าทางสบาย ๆ เนื้อของมันเริ่มเนียนและเริ่มเป็นเนื้อเดียวกันแล้วล่ะ น่ากินสุด ๆ เหมือนช็อกโกแลตข้น ๆ เหนียว ๆ เลยอ่ะ
“นี่คือเสร็จแล้วหรอ ?”
“ใช่”
“ทำไมง่ายจัง”
“เพราะมันง่ายไงเราเลยอยากให้นายเริ่มทำมันก่อน มาเถอะ เอาไปอบกัน” ซีวอนพูดก่อนจะตี ๆ มันเร็ว ๆ ครั้งสุดแล้วและวางมันลง ก่อนจะเดินไปหยิบถาดที่มีกระดาษไขทาน้ำมันเสร็จเรียบร้อยเตรียมไว้ก่อนหน้านี้แล้วมาวางที่โต๊ะ
“เทใส่ไปเลย”
“ให้เราเทหรอ ?”
“ครับ คุณนั่นแหละครับคุณนักเรียน”
มือเรียวเอื้อมมือไปหยิบถ้วยเนื้อแป้งของบราวน์นี่มาไว้ในมือ ก่อนจะค่อย ๆ เทมันใส่ลงในพิมพ์ เนื้อมันเหนียวข้นจนน่าเอามาทานเปล่า ๆ เสียมากกว่า ถ้าไม่ติดว่ามันมีไข่ดิบผสมอยู่มันคงจะเสร็จคยูฮยอนไปแล้ว
“แล้วก็โรยไอนี่” เม็ดมะม่วงหิมพานต์ถูกหยิบมาวางไว้บนโต๊ะซึ่งซีวอนก็ให้มันเป็นหน้าที่ของคยูฮยอนอีกนั่นแหละที่จะครีเอตมันเอง
แอบขำออกมาหน่อย ๆ เมื่อรูปทรงของเม็ดมะม่วงพิมพานต์มันค่อนข้างงอ คยูฮยอนเลยจัดการกะสายตาในการแบ่งสัดส่วนของบราวน์นี่แต่ละชิ้นและใช้เม็ดมะม่วงแต่งหน้ามันให้เป็นรูปยิ้ม
เล่นอะไรเป็นเด็ก ๆ
“เสร็จแล้ว”
“โอเค จากนั้นเอาไปอบก็ใช้ได้แล้วล่ะ” ซีวอนยิ้มให้ก่อนจะหยิบเจ้าบราวน์นี่เหลวไปเข้าเตาอบพร้อมบอกรายละเอียดในการตั้งอุณหภูมิกับเวลาให้คยูฮยอนฟังด้วย ร่างโปร่งพยักหน้าอย่างเข้าใจพลางพยายามจดจำรายละเอียดให้มากที่สุด
“เราล้างจานให้นะ”
“เฮ้ย ไม่เป็นระ..”
“นะนะนะ เรามาใช้ครัวบ้านนายอ่ะ เดี๋ยวเราทำความสะอาดเอง” คยูฮยอนยิ้มอ้อนไปหนึ่งทีก่อนจะจากการถกเสื้อยืดแขนยาวสีน้ำตาลของตัวเองและเดินไปที่ซิงค์ล้างจานทันที การทำอะไรแบบนี้มันเป็นงานประจำของคนเล็กของบ้านอยู่แล้วครับ ชิล ๆ
ซีวอนไม่ได้เถียงอะไรต่อไปเมื่อเจอคยูฮยอนส่งสายตาอ้อน ๆ มาให้ ก่อนจะพยักหน้ารับโดยดีและตัวเองขอตัวไปจัดการกับสภาพตัวเองที่ตอนนี้เลอะไปด้วยผงแป้งเช่นกัน(โดนคยูฮยอนเอาคืนบ้างตอนร่อนแป้ง)ผ้ากันเปื้อนที่เหมือนจะไม่ได้ช่วยอะไรถูกแขวนไว้ที่เดินของมันก่อนที่ร่างสูงจะขึ้นไปจัดการตัวเองบนบ้าน
คนมีน้ำพุบนหัวยังคงทำหน้าที่นักเรียนที่ดีโดนการเก็บกวาดครัวไปเรื่อย ๆ จนกว่าคุณครูจะลงมา จะว่าไปบ้านของซีวอนทำได้น่าอยู่มากเลยล่ะ คยูฮยอนเพิ่งรู้ว่าหลังร้านเบเกอร์รี่ที่เขามาอุดหนุนบ่อย ๆ จะมีบ้านเดี่ยวขนาดกลางที่ถูกล้อมไปด้วยสวนเล็ก ๆ มันดูน่ารักมากสำหรับเขานะก็สงสัยอยู่ตั้งนานว่าไปช่องทางเดินเล็ก ๆ ข้างร้านนี้มันคือทางไปไหน แต่ตอนนี้ก็ได้รู้แล้วล่ะว่ามันคือทางเดินไปบ้านของซีวอนน่ะเอง
ถ้าถามว่าแล้วถ้ามีเวลามีรถใหญ่จะเข้ายังไงก็ต้องบอกไว้เลยว่าบ้านนี้มีทางเข้าอีกทางครับ แถมบ้านนี้เขาอยู่กันสองคน มีแค่พี่จีวอนและซีวอนเท่านั้นที่อยู่ด้วยกัน ส่วนคุณพ่อคุณแม่เห็นว่าทำงานอยู่ต่างประเทศนาน ๆ จะกลับมาทีหรือบางทีทางนี้ก็บินไปหาพวกท่านเอง
รวยอ่ะ ไว้ดึก ๆ คยูฮยอนจะย่องไปปล้น... ใช่ คยูฮยอนบอกซีวอนไปแบบนั้น แต่กลับโดนคุณครูสอนทำเค้กตอบกลับมาด้วยประโยคน่าหมั่นไส้ว่า
‘จะมาปล้นอะไร เงินหรือลูกชายคนเล็กของบ้าน ?’
เท่านั้นแหละ คยูฮยอนก็ตอบกลับไปด้วยหมัดเบา ๆ ที่แขนหนึ่งทีพร้อมกับความหมั่นไส้
ป๊อก
“อื้อ เจ็บ!” คิดอะไรเพลิน ๆ ได้ไม่นานสัมผัสที่คุ้นเคยก็สร้างความเจ็บปวดที่หน้าผากเขาอีกแล้ว นี่เขาพลาดให้คนอื่นนอกจากอีทงเฮดีดหน้าผากกี่รอบแล้วเนี่ย
“เหม่ออีกแล้ว ดูบ้างสิว่าไอที่ขัดอยู่มันใช่จานหรือเปล่า”
“อ๊ะ” เมื่อโดนเตือนสติคยูฮยอนก็ก้มลงมองที่มือตัวเองทันที หว๊า...นี่เขาเหม่อจนขัดมือตัวเองเลยแทนหรอว่ะ ก็ว่าทำไมมันเจ็บ ๆ “แสบอ่ะ”
“แหงะล่ะ นายยืนเหม่ออยู่กี่นาทีแล้วล่ะ”
“แล้วทำไมเพิ่งบอกเล่า”
“เราอยากรู้ว่ากว่านายจะรู้ตัวมือนายจะเลือดออกก่อนหรือเปล่า” ทำการทดลองอะไรไม่สงสารเพื่อนร่วมโลกเลยจริง ๆ คยูฮยอนเบ้หน้าใส่ก่อนจะหันไปล้างจานต่อโดยไม่สนใจซีวอนที่ยืนมองโดยพิงซิงค์ล้างจานอยู่ข้าง ๆ
“เอ๋อ ๆ แบบนี้จะทำเค้กรอดหรอ ?”
“นายว่าใครเอ๋อ”
“กุมารที่อยู่ข้าง ๆ นายน่ะ” ขวับ !! คยูฮยอนรีบหันไปข้างตัวทันทีแต่ก็พบเพียงความว่างเปล่า... หน่อย แกล้งเขาอีกแล้ว
จริง ๆ คยูฮยอนไม่ใช่คนกลัวผีขึ้นสมองอะไรขนาดนั้น ไม่อย่างนั้นเขาไม่กล้าวิ่งเข้าไปในลานจอดรถมืด ๆ เพื่อหาชเวซีวอนที่ไม่รู้อยู่ตรงส่วนไหนหรอกนะ แต่ถ้าจะให้นั่งดูหนังผีตัวเขาก็ไม่ไหวเหมือนกัน
“แกล้งกันเข้าไป”
“ก็ไม่คิดว่านายจะเชื่อ”
“ขอโทษรึกันนะที่เป็นคนเชื่อคนง่าย”
“อ่าหะ” ดูเหมือนชเวซีวอนจะดูสนุกสนานกับการต่อล้อต่อเถียงกับเขาเสียเหลือเกิน คยูฮยอนจะขอไม่สนใจอีกต่อไป คนมีน้ำพุบนหัวหันมาสนใจจานในมือต่อ คยูฮยอนอยากรีบล้างให้มันเสร็จ ๆ เขาอยากรีบจัดการกับชเวซีวอนแล้ว ย๊ากกก
“นี่ หันมานี่หน่อยสิ”
“ไม่ เดี๋ยวนายหลอกเราอีก”
“น่านะ”
“ไม่”
“อ่าวสวัสดีอีทงเฮ” เหมือนเป็นปฏิกิริยาตอบสนองต่อสิ่งเร้าโดยอัตโนมัติ คยูฮยอนที่ตั้งใจไว้ว่าจะไม่หวั่นไหวกับการกลั่นแกล้งของชเวซีวอนอีกก็รีบหันขวับไปทันทีพร้อมอ้าปากเตรียมจะพูดแต่หากมันก็ไม่ทันซีวอนที่ยัดอะไรบางอย่างใส่ปากเขา
มันหวาน...นุ่มลิ้น... อร่อยยยย
“เคี้ยวแก้มตุ๋ยเชียว อ่ะ..อย่าพูดนะไม่งั้นเราถ่ายรูปตอนนายฟันดำไปลงไอจี” อยากจะแยกเขี้ยวใส่แต่ก็ไม่สามารถทำได้ คยูฮยอนได้แต่ทำแก้มป่องเคี้ยวบราวน์นี่ในปากแก้มตุ๋ย แน่ละก็ชเวซีวอนเล่นยัดมันเข้ามาในปากเขาก้อนเบอเริ้ม “อร่อยใช่มั้ยล่ะ”
หงึก ๆ ... คนเคี้ยวปากปิดทำได้แค่พยักหน้ารับก่อนจะค่อย ๆ กลืนบราวน์นี่ในปากลงคอ จะว่าไปนี่มันสุดยอดเลยต่างหาก
คยูฮยอนไม่ทันสังเกตเลยว่าซีวอนเอาถาดบราวน์นี่ออกมาจากเตาตั้งแต่เมื่อไหร่อาจจะเป็นเพราะตอนนั้นเขามัวแต่คิดวิธีจะแก้แค้นชเวซีวอนในตอนสอนเคมีล่ะมั้ง แถมซีวอนยังตัดแบ่งมันตามที่คยูฮยอนโรยเป็นหน้ายิ้มไว้เรียบร้อยแล้วด้วย ร่างโปร่งยังเคี้ยวขนมในปากตุ้ย ๆ มองการกระทำของซีวอนที่ตอนนี้กำลังค่อย ๆ หยิบชิ้นบราวน์นี่ในถาดใส่จาน
“เราเอากลับบ้านได้มั้ย”
“จะเอาไปให้คุณแม่ทานหรอ”
“อื้อ” ถึงลูกคนเล็กจะโดนใช้แรงงานมากแค่ไหน แต่เชื่อเถอะคนเป็นลูกเวลาได้ลงมือทำอะไรแบบนี้แล้วสิ่งแรกที่คิดเลยคืออยากให้คนใครครอบครัวได้ลองชิม
“เอาสิ เดี๋ยวเราหยิบกล่องให้” คยูฮยอนยิ้มกว้างให้ซีวอนก่อนที่ร่างสูงจะเอื้อมมือขึ้นไปเปิดชั้นหยิบเอากล่องกระดาษสีขาวที่ดีไซน์เป็นรูปบ้านอย่างน่ารักหยิบมาสองสามกล่องและแบะออกให้คยูฮยอนใส่มันได้ตามใจชอบ
“นายไม่กินหรอ”
“เรากินมาไม่รู้กี่ครั้งแล้ว มันก็เหมือนกันหมดนั่นแหละ”
“แต่อันนี้เราทำเลยนะ ไม่เหมือนกันสักหน่อย”
“อ้อเหรอ คุณนักเรียนโจวคยูฮยอนทำเองจริงหรอครับ”
“ง่ะ ก็...ก็ทำเองนะ !”
ซีวอนขำให้นักเรียนที่เถียงออกมาข้าง ๆ คู ๆ จริง ๆ คยูฮยอนก็ทำเองน่ะแหละแต่แค่มีเขาคอยบอกอยู่ข้าง ๆ แถมเตรียมส่วนผสมให้เรียบร้อยหมดแล้ว คยูฮยอนแค่จับเทและคนมันเท่านั้น แถมตอนคนก็คนไม่เสร็จด้วย บ่นเยอะไปจนซีวอนทนไม่ไหวต้องเข้ามาช่วยคนแทน
“ครับ ๆ รีบใส่กล่องเร็ว เย็นมากแล้วนะ” มองไปที่นาฬิกาที่แขวนอยู่บนผนังห้องครัวก็พบว่ามันจะหกโมงอยู่แล้ว ไม่ให้มันเย็นขนาดนี้ได้ยังไงกันล่ะ ก็กว่าคุณคนเล็กจะตื่นแล้วปั่นแป๊ะยิ้มมาบ้านซีวอนน่ะก็ปาเข้าไปเกือบบ่ายแล้ว
“จริงด้วย ! ตายล่ะ ยังไม่ได้เก็บผ้าเลย คุณนายบ่นแหง ๆ T___T” สีหน้าจะร้องไห้นั่นมันทำให้ซีวอนนึกสงสาร
เห็นเจ้าตัวบ่น ๆ ว่าตัวเองต้องอยู่บ้านคนเดียวบ่อย ๆ เพราะจริง ๆ แล้วฮีชอลเป็นนักศึกษาอยู่หอพักไม่เสาอาทิตย์ก็นาน ๆ จะกลับมาบ้านที ส่วนคุณแม่ก็ทำงานเป็นช่างเสริมสวยเปิดร้านในห้างอีกละแวกนึง คุณพ่อก็เป็นพนักงานบริษัทแห่งหนึ่งซึ่งมีดีกรีเป็นหัวหน้าแผนกกลับค่ำก็บ่อย
แต่ดูเหมือนคยูฮยอนจะไม่ค่อนอิดออดเท่าไหร่กับการที่อยู่บ้านคนเดียวและต้องทำงานบ้านเองทุกอย่าง มักออกจะดีซะอีกที่เขาจะได้เล่นคอมทั้งวันอย่างสบายใจ
“ไม่ไปส่งนะ”
“อ่าหะ เราเอาแป๊ะยิ้มมาจะรีบปั่นติดเทอร์โบกลับบ้านเลย”
“ระวังด้วย รถใหญ่มันเยอะนะ”
“รู้แล้ว ว่าแต่จะไม่กินจริงหรอ ?” คยูฮยอนชูกล่องสามสี่กล่องในมือตัวเองที่จัดการใส่บราวน์นี่ทั้งหมดไว้เรียบร้อยแล้วด้วยสีหน้าหง่อย ๆ หน่อย ซีวอนยิ้มขำกับสีหน้าแบบนั้นก่อนจะส่ายหน้าช้า ๆ
“ไม่ล่ะ เบื่อแล้ว”
“จำไว้เลย” คยูฮยอนพูดพลางสะบัดหน้าเดินออกจากตัวบ้านมา ซึ่งก็มีซีวอนเดินตามมาส่งถึงหน้าร้านที่จำตัวจอดจักรยานชื่อแสนน่ารักว่าแป๊ะยิ้มเอาไว้ อยากจะถามเหมือนกันว่าตอนตั้งชื่อคิดอะไรอยู่
“ไม่เอาจุกออกหรือไง เดี๋ยวก็โดนเด็กชวนไปเล่นตบแปะหรอก” ว่าแล้วก็ดึกจุกออกให้คนที่ขึ้นคร่อมจักรยานเตรียมออกตัวเรียบร้อยแล้วออกจากผมให้ “ขี่ระวัง ๆ ด้วยล่ะ”
“รู้แล้ว...” เหมือนจะยังไม่หายงอนแหะ ซีวอนหัวเราะกับท่าทางเหมือนเด็กโดนขัดใจแบบนั้น ก่อนจะเดินไปนั่งซ้อนท้ายคยูฮยอนจนร่างโปร่งหับขวับมามองด้วยสีหน้าบึ้งตึง
“แกล้งเราอีกแล้วอ่ะ!”
“ก็เลิกทำหน้าแบบนั้นก่อนดิ”
“หน้าแบบไหน”
“แบบนี้ไง” ว่าแล้วก็จิ้มหน้าผากคนที่หันคอมาทั้งคิ้วขมวดด้วยความหมั่นเขี้ยว
“ลงไปเลย เราจะกลับบ้านแล้ว”
“กลับได้ไง เรายังไม่ได้ชิมบราวน์นี่ของลูกศิษย์เลย” ระบายยิ้มกวน ๆ ก่อนจะยักยิ้มให้ชวนโดนต่อย ชเวซีวอนกำลังกลายเป็นผู้ชายที่คยูฮยอนจะจดจำเข้าซีรีบรัมว่าแม่งกวนตีน
“ไม่ให้กิน คุณครูหมดสิทธิ์นั้นแล้ว”
“มีสิทธิ์สั่งครูด้วยหรอ”
“ลงไปเลย” ว่าแล้วก็ทำการส่งขาไปข้างหลังเพื่อถีบขาอีกคนอย่างไร้มารยาท แต่เหมือนซีวอนจะตลกกับท่าทางแบบนั้นเสียมากกว่า ร่างสูงยอมลงแต่โดยดีอย่างยอมแพ้ แต่ก็ยังยืนอยู่ข้างรถจักรยานของคยูฮยอนอยู่อย่างนั้น
“นี่นักเรียนครับ”
“จะกลับบ้านแล้ว”
“กลับได้ไง ขนมยังติดหน้าอยู่เลย” พูดอย่างขำ ๆ ก่อนจะหยิบเศษบราวน์นี่ชิ้นเล็กออกจากมุมปากให้คยูฮยอน ร่างโปร่งทำหน้าเหลอหราทันที ก่อนจะเอามือปัด ๆ หน้าตัวเองแถว ๆ มุมปากเองอย่างลืมตัว “หมดแล้วล่ะ ไม่ต้องปัดแล้ว”
“ทำไมไม่บอกตั้งแต่แรกเล่า”
“นั่นสิ ทำไมกันนะ”
กวน – ตีน
“ไปล่ะ” คยูฮยอนวางเท้าไว้ที่บันได ก่อนจะออกแรงปั่นออกไปช้า ๆ เพราะเวลานี้รถใหญ่เริ่มเยอะแล้วพอสมควร แต่หากเสียงที่ตะโกนไล่มาทางด้านหลังมันก็ทำให้คยูฮยอนแทบจะหน้าทิ่มกลางตลาด
“บราวน์นี่อร่อยมากเลยครับนักเรียน”
.
.
-ต่อ-
วันศุกร์สีฟ้า...
วันนี้คยูฮยอนอารมณ์ดี
หลังจากได้รับข้อความจากที่เรียนพิเศษครูอ้วนว่าวันนี้เป็นวันหยุดพิเศษ ไม่ต้องรออ่านถึงสาเหตุคยูฮยอนก็กดล็อกหน้าจอและรัวนิ้วไลน์หาคนที่อยู่ในความคิดของเขาตอนนี้ทันที
[-KYUHYUN-]
วันนี้ไม่มีเรียน ::
จะกลับด้วยกันมั้ย ? ::
*สติ๊กเกอร์หมีกอดเข่า* ::
ด้วยความที่ทิ้งให้มันกลับบ้านคนเดียวมากลายต่อหลายครั้งที่มีเรียน วันนี้ได้หยุดทั้งทีคยูฮยอนไม่พลาดที่จะไถ่โทษมันทันที ไม่ได้กลับบ้านกับฮยอกแจก็ตั้งนมนานแล้ว บางทีเขาก็ควรมีเวลาให้เพื่อนสนิทบ้าง
[-HYUKJAE-]
:: ไม่ได้ว่ะ วันนี้รุ่นพี่เรียกซ้อม
:: อะไรว่ะ มึงว่างทั้งทีทำไมกูไม่ว่าง ฟัคคคค
[-KYUHYUN-]
เออ ไม่เป็นไร ::
มึงรีบไปซ้อมเหอะ พ่อลีดเดอร์คนงาม ::
[-HYUKJAE-]
:: เลิกล้อกูเลย เซ็งจะตายห่า
:: ไปและ
คยูฮยอนขำกับเพื่อนสนิทก่อนจะกดล็อกหน้าจอและเก็บมันใส่กระเป๋า บางทีกรรมอาจจะตามสนองเขาบ้างแล้วที่ปล่อยให้มันกลับบ้านคนเดียวอยู่หลายวันและคงเป็นอย่างนี้ไปอีกนาน วันนี้เขาอาจจะต้องกลับบ้านคนเดียวบ้างแล้วล่ะ
ทำไมไม่ชวนทงเฮกลับด้วยกันน่ะหรอ ?
บอกแล้วไงว่าอีทงเฮมันคนของประชาชน -_-
ยิ่งพี่เหล่าบรรดารุ่นพี่ที่ปลาบปลื้มอีทงเฮรู้ว่าวันนี้คนที่คยูฮยอนแอบชอบว่างงานก็รีบดึงตัวไปช่วยทำโน้นนี่ทันที แถมตอนนี้เด็กก็อยู่กันเต็มโรงเรียนไปหมด ทงเฮอปป้าสงสัยจะได้กลับบ้านดึกกว่าตอนไปเรียน วันนี้เป็นวันศุกร์เสียด้วย
เพราะอีกไม่กี่วันจะเป็นวันงานเปิดโลกกิจกรรมของโรงเรียน เด็กกิจกรรมทั้งหลายแหล่เลยตั้งเร่งฝึกซ้อมกันเพื่องัดของดีมาพรีเซ้นท์ให้โรงเรียนตัวเอง แน่นอนชมรมต่าง ๆ ยุ่งกันจ้าละหวั่นเลยล่ะ
แล้วทำไมคยูฮยอนถึงเดินกลับบ้านได้ชิล ๆ แบบนี้น่ะหรอ เพราะหน้าที่จัดซุ้มมันเป็นของรุ่นพี่ม.6ที่ต้องทำเป็นคะแนนเก็บน่ะ เด็กม.5อย่างอย่างพวกเขาที่เรียนหนักที่สุดในชั้นปีน่ะเดินออกโรงเรียนได้สบาย ๆ เลยล่ะ บางส่วนถ้าอยากช่วยรุ่นพี่ก็ช่วยได้ แต่คยูฮยอนมันเป็นพวกรุ่นพี่จำหน้าได้มากกว่าจำชื่อน่ะ พูดง่าย ๆ คือไม่ค่อยเป็นที่รู้จักเสียเท่าไหร่ -_-
แต่คยูฮยอนไม่เสียใจหรอกนะ อย่างนี้มันก็ดีออก ไม่วุ่นวายดี
วันนี้โรงเรียนก็เลิกเร็วด้วยเพิ่งจะสี่โมงเอง กลับบ้านไปคยูฮยอนก็ไม่ทำอะไรของจากยื่นนิ้วตีนตัวเองไปจิ้มคอมอย่างไร้ซึ่งสมบัติผู้ดีและนั่งเล่นมันจนกว่าพ่อกับแม่จะกลับบ้าน
“ไปเดินดูหนังสือหน่อยก็ดี”
ติดสินใจเองได้แล้วก็มุ่งหน้าไปป้ายรถเมล์เพื่อหารถกลับบ้าน อาจจะเป็นโชคดีว่าบ้านของคยูฮยอนอยู่ใกล้ห้างสรรพสินค้าขนาดใหญ่อยู่เพียงแค่สามป้ายรถเมล์เท่านั้น เพราะงั้นไม่ต้องกังวลเรื่องเวลาเลยล่ะ
แล้วไอหนังสือที่ว่าจะไปดูเนี่ย ไม่ใช่หนังสือเรียนหรอกนะ...
คยูฮยอนไม่ใช่เด็กเรียนขนาดนั้น
.
.
ร่างโปร่งในชุดนักเรียนของโรงเรียนชายล้วนติดแม่น้ำสายหลักของเมืองหลวงกำลังเดินทอดน่องรับแอร์ห้างเย็น ๆ อย่างสบายใจ เสียบหูฟังฮัมเพลงเดินไปไม่ค่อยสนใจรอบข้างเสียเท่าไหร่แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะไม่สนใจจนเดินตกท่อหรือชนเสาที่ไหน
‘ร้ายนายอ้วนซ์’
คยูฮยอนมองชื่อร้านแล้วก็เดินเข้าไปทันที ร้านนี้เป็นนายที่คยูฮยอนมาอุดหนุนบ่อยที่สุดเพราะเขามีส่วนลดจากบัตรของฮยอกแจอยู่ -.- แถมได้แสตมป์สะสมไว้เป็นส่วนลดด้วยล่ะ ไม่มีอะไรฟินกว่านี้อีกแล้ว
“อะไรว่ะ ยังไม่ออกใหม่อีกหรอ” มองไปยังโซนการ์ตูนสยองขวัญที่ตัวเองชอบอ่านก็พบว่ามันยังเป็นเล่มของเมื่อสามเดือนที่แล้ว นี่คยูฮยอนรอยันรากตูดจะงอกอยู่แล้วนะ ทำไมมันนานจังเลยว่ะ บทกลางนี่อ่านค้างจนลืมเนื้อเรื่องไปแล้ว
ถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยอ่อน ก่อนจะมองไปยังโซนหนังสือเรียน ก็เห็นหนังสือที่มีคำว่า H2O ตัวใหญ่ ๆ อยู่หน้าปก
‘เราจะให้นายมาติวเคมีให้เราหน่อย’
เสียงของเบเกอร์รี่เซ็นเซย์ดังเข้ามาในหัว จะว่าไปก็ไม่รู้เมื่อไหร่จะได้สวมบทของคุณครูสอนเคมีเพราะต่างฝ่ายก็เรียนพิเศษตอนเย็นยันดึกดื่นทุกวัน อาจจะเป็นเสาร์อาทิตย์นี้ล่ะมั้งที่คยูฮยอนจะได้สวมบทเป็นครูเคมีแทนครูอ้วน
จะว่าไปบราวน์นี่ที่ซีวอนสอนทำ ไม่น่าเชื่อว่ามันจะหมดด้วยฝีมือของคุณนาย แต่เหมือนคยูฮยอนกำลังเข้าช่วงชิมไปบ่นไป เพราะมือนางก็หยิบปากนางก็เคี้ยวแถมบ่นออกมาด้วย สุดท้ายก็เหลือแต่กล่องเปล่าให้คยูฮยอนได้จับมันลงถังขยะ
แต่คยูฮยอนก็ยังสงสัยอยู่เรื่องนึง...
ซีวอนชิมบราวน์นี่ตอนไหนกันนะ ?
คยูฮยอนเอาปริศนาคำสุดท้ายก่อนจะแยกกันในวันนั้นมาคิดจนถึงวันนี้ นับชิ้นบราวน์นี่ที่เขานำกลับบ้านมามันก็ครบดี แล้วซีวอนเอาไปชิมตอนไหนว่ะ
ช่างเถอะ มันอร่อยก็พอแล้ว~
คยูฮยอนหยิบหนังสือเล่มนั้นมาเปิดดู จริง ๆ แล้วเคมีคยูฮยอนก็พอถูไถไปได้อยู่หรอก แต่หากเขาก็เข้าใจในแบบของเขานี่นา ถ้าให้ไปสอนคนอื่นก็ไม่รู้จะเข้าใจเหมือนเขาหรือเปล่า เพราะฉะนั้นดูหนังสือหาคำพูดสวย ๆ ไว้สอนคุณนักเรียนหน่อยก็ไม่เสียหาย
อืม... หรือจะซื้อเล่มนี้ไปเลยดีนะ
วูบนึงเขาก็คิดว่าทำไมต้องลงทุนซื้อหนังสือไปสอนมันด้วยว่ะ แค่เปิดหนังสือเคมีที่เรียนพิเศษสอนไปก็คงพอแล้วมั้ง คอสนึงก็ไม่ใช่ถูก ๆ เขาควรจะใช้มันให้คุ้ม
แต่ยังไงก็อยากซื้ออ่ะ ทำไงดี...
“นี่... นายว่าหนังสือเล่มนี้ดีหรือเปล่า ?”
“ถ้าเธออยากได้เราก็จะซื้อให้”
“ใจดีจัง~” เสียงคู่รักคุยกันกระหนุงกระหนิงข้างหูทำให้คนที่คิ้วขมวดกับการตัดสินใจซื้อหนังสือสนใจไม่ใช่น้อย ครับ... รู้แล้วว่ารักกันมาก แต่นี่มันในร้านหนังสือนะครับ เงียบหน่อยได้ไหม
ว่าแต่.. ทำไมเสียงคุ้น ๆ
“....” คยูฮยอนหันไปมองสายตาขุ่นมัวเล็กน้อย แต่มันกลับต้องเปลี่ยนเป็นตกใจแทนเมื่อคู่รักข้าง ๆ เขานั้นคือคนที่คยูฮยอนคิดมากชิบหายกับการจะซื้อหนังสือไปสอนมัน
แต่หากมันก็ไม่น่าตกใจเท่ากับคนที่ควงแขนอยู่ข้าง ๆ
ไอรีน ?
คยูฮยอนมองซีวอนที่ตอนนี้มีไอรีนที่ถักเปียสองข้างและผูกผ้าสีชมพูไว้อย่างน่ารัก พูดเสียงใสถามว่าหนังสือเล่มไหนดีกว่า ซึ่งหนึ่งในนั้นมันก็มีหนังสือเล่มที่คยูฮยอนตั้งใจจะซื้อไปสอนซีวอนอยู่ด้วย
อืม... ไหนว่าเจ็บเพราะเธอคนนี้ไม่ใช่หรอ ?
ไม่เข้าใจเลย...
ร่างโปร่งเบี่ยงหน้าเพื่อหลบไม่ให้ซีวอนเห็นก่อนจะเดินเลี่ยงออกมาเพื่อออกจากร้าน คยูฮยอนไม่ซื้อหนังสือแล้ว ตอนนี้เขาอยากรู้มากกว่าว่าทำไมซีวอนถึงมายืนกระหนุงกระหนิงกับไอรีนอยู่ทั้ง ๆ ที่โดนแฟนเธอซ้อมขนาดนั้น
[-KYUHYUN-]
อยู่ไหนอ่ะ ? ::
เมื่อไหร่จะให้เราสอนเคมีแล้วเมื่อไหร่เราจะได้ทำเค้ก ? ::
*สติ๊กเกอร์หมีรวบหูกระต่าย* ::
แกล้งส่งไลน์ไปถามพร้อมกับจ้องทั้งสองคนที่อยู่ในร้าน จะว่าไปทำไมคยูฮยอนต้องมาทำตัวเหมือนเป็นสต๊อกเกอร์ด้วยว่ะ เขาจะคบใครมันก็เรื่องของเขามั้ยอ่ะ -_-
[-SIWON-]
:: เพิ่งเลิกเรียนอ่ะ
:: วันอาทิตย์ดีไหม ?
คยูฮยอนเบ้หน้าเมื่อเห็นอีกฝ่ายตอบกลับมาแบบนั้น ก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าต้องการคำตอบแบบไหน แต่ไม่สบอารมณ์เลยแหะ
ก็เห็นอยู่เต็มสองตามาจู่จี๋กับแฟนชาวบ้านอยู่ในร้านหนังสือ ถ้าโดนเหมือนครั้งที่แล้วจะทำยังไงว่ะ คยูฮยอนอ่านข้อความแต่ไม่ตอบอย่างเซ็ง ๆ ก่อนจะกดล็อคหน้าจอและยัดมันลงในกระเป๋ากางเกง
ยังไงก็ช่างมันเถอะ
ไม่ใช่เรื่องของคยูฮยอนสักหน่อย
“อย่ามาให้เราต้องวิ่งแจ้นไปทำแผลให้อีกแล้วกัน”
TO BE CONTINUE...
เบเกอร์รี่เซ็นเซย์มันควายค่ะ เจ็บแล้วไม่จำ
ถามว่าทำไมไม่อัพทีเดียวก็บอกได้เลยว่าลังเลอยู่นานว่าจะลงฉากนี้เลยดีมั้ย 55555555
แต่ตอนหน้ามีอีกประเด็นเอาเป็นว่าจัดตอนนี้มาเกริ่นเลยดีกว่า
ตอนนี้ไม่มีพี่ทงอีกละ เซ็งอ่ะ
ฟิคนี้แก้เครียดนะ ตอนนี้แต่งอะไรไม่ออกสักอย่างนอกจากเรื่องนี้อ่ะ
เขียนได้ทั้งวันทั้งคืนเพราะฉากมันอยู่ในหัวตลอดเวลาไม่ต้องเมก 5555555
ขอบคุณที่เข้าไปสกรีมกันในแท็ก #วอนคยูโอริโอ้ นะครัช เขินแรงมากเลยเอ่าะ
ความคิดเห็น