คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : [SF] wonkyu :: Let's Eat -1-
[SF] LET’S EAT
-PART 1-
หลายคนก็ถามว่า...
ไม่อยากกลับไปผอมหรอ ?
นี่ก็ทำได้แค่ตอบไปว่าไม่ว่าง...
อ้วนอยู่.
ร่างอวบเกือบจะกลมกลิ้งได้ไหลได้ไปตามทางกำลังต่อแถวซื้อสมบัติสำคัญที่วันนี้สัญญากับตัวเองไว้แล้วว่าไม่ว่ายังไงเขาก็ต้องได้มันมาไว้ในมือให้ได้
! เขารอมันมาสองปีเต็มเลยนะ ปีที่แล้วก็พลาดเพราะเขาดันได้ทุนไปแลกเปลี่ยนที่ฝรั่งเศสมารู้อีกทีก็ตอนไถ่ทวิตไปเจอซึ่งตอนนั้นได้แต่สูดพาสต้าเข้าปากอย่างคับแค้นใจ
พี่อยากจะกลิ้งไปครายยยย
วันนี้โจว คยูฮยอนต้องซื้อทาโกยากิชื่อดังที่ปีนึงจะมาขายที่นี่ครั้งนึงให้ได้
!
นี่ก็ต่อแถวยาวไปจนเกือบจะถึงพารากอนอยู่แล้ว
นี่เขาไม่คิดจะหาเต็นท์หาอะไรมากันแดดให้เลยใช่มั้ย
คยูฮยอนรู้สึกผิวหนังที่เต็มไปด้วยชั้นไขมันมากกว่าห้าสิบเปอร์เซ็นต์ของตัวเองกำลังละลายอ่ะ
ร้อนจะตายห่าอยู่แล้วเว่ย ไอราคาทาโกยากินี่ก็ไม่ได้ถูก ๆ นะครับ ! เซอร์วิสลูกค้าหน่อยสิเว่ย
แต่บ่นไปก็เท่านั้นแหละ
เพราะยังมีเพื่อนร่วมชะตากรรมต่อจากเขาอีกนับร้อย
ไม่รู้ว่าจุดประสงค์ที่คนมาต่อคิวเยอะรอซื้อไอขนมญี่ปุ่นที่มีแต่แป้งก้อนกลม
ๆ ใส่ปลาหมึกให้เขาชิ้นเท่าจิ๋มมดนี่เพราะติดใจในรสชาติความอร่อยของมันหรือรสชาติความอร่อยของพ่อค้าที่เป็นที่เลื่องลื่อว่าแซ่บเวอร์กันแน่
แน่ล่ะ
ที่คยูฮยอนมาต่อแถวก็เพราะพ่อค้าแซ่บส่วนหนึ่งแต่อีกส่วนน่ะคยูฮยอนยกให้ทาโกยากิทั้งสี่ห้องหัวใจ
ถึงคิวของคยูฮยอนแล้ว...
คิดไม่ผิดที่ตื่นตั้งแต่ตีสี่มาต่อแถวรอตอนตีห้า
นี่คยูฮยอนไม่ได้เห็นแก่กินนะ
เชื่อเถอะ ( ´艸`)
"ค่ะ คิวต่อไปกี่กล่องคะ ?"
เพราะคนมันเยอะจนไม่สามารถทำให้เป็นที่นั่งนั่งกินชิล ๆ
ได้เลยต้องต่อคิวซื้อและใครจะไปเสาะหาที่กินที่ไหนก็ไป
ใต้สะพานลอยสยามเป็นที่ที่คยูฮยอนเลือกไว้ในหัว เพราะมันไม่มีแดดแถมยังมีเพื่อนนั่งกินอย่างไอด่างที่นอนนิ่งอย่างสบายใจ
บ้าและ
"เอาสิบกล่องครับ"
"คงเป็นครอบครัวใหญ่สินะคะ" คนรับออเดอร์ถามอย่างเป็นมิตรพร้อมกับจดลงในกระดาษและเงยหน้าขึ้นมามองคยูฮยอนขณะถามพร้อมกับยิ้มให้อย่างเป็นมิตร
"เปล่าครับกินเอง"
"..."
"เร็วสิครับ มันร้อนนะ" อึ้งอะไรกันอ่ะ
ก็แค่สิบกล่องเองมั้ย ? นี่ยังเกรงใจคนที่เขาต่อคิวรอเหมือนกันอยู่นะ
ถ้าไม่เกรงใจนี่จะสั่งสักยี่สิบ
"เอ่อ..
เดี๋ยวตามอีกคนมาช่วยทำดีกว่า ท่าจะทำไม่ทันซะแล้วล่ะ -_- เฮ้ ไปตามไอหล่อมาดิ"
คยูฮยอนไม่ได้สนใจพนักงานที่หันไปสั่งลูกน้องอีกคนให้เข้าไปตามตัว
ไอหล่อ ออกมา จะว่าไปเห็นว่าคนขายแซ่บไหนว่ะ ไม่เห็นจะเด็ดตรงไหน
คยูฮยอนเห็นแค่ลุงชาวญี่ปุ่นที่ทีผ้าคาดหัวลายปลาหมึกเป็นคนทำทาโกยากิคนเดียว
ไหนล่ะคนหล่อ ไหนล่ะพ่อค้าแซ่บ
ไหนนนนน
ร่างอวบไม่ได้สนใจอีกต่อไป เขาตัดสินใจหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและเข้าสู่สังคมก้มหน้าทันทีเข้าทวิตเตอร์ไล่ดูข่าวสารไปเรื่อย
ๆ
วันนี้คนในทามไลน์ของเขามากพอสมควรที่มาเป็นหนึ่งในคนที่ต่อแถวรอซื้อทาโกยากิที่นี่
บอกเลยว่าเธอคือเพื่อนร่วมชะตากรรมนะเพื่อนรัก
พี่อยากจะชวนเธอมานั่งจับเข่าทนความร้อนด้วยกันนะ เลิ้บ
‘กรี๊ดดดดดดดด
ไม่อยากแดกแล้วทากงทาโกะ กูจะแดกพ่อค้า ฮื่ออออออ #ทาโกะisthebestkiller’
*แนบรูป*
คยูฮยอนกดดูรูปที่แนบมาด้วย เห็นชื่อแท็กแล้วก็ขำ
... คยูฮยอนอยากจะถามคนคิดจริง ๆ ว่าตอนพิมพ์นี่คิดอะไรอยู่
เขารอเน็ตห้าจีของตัวเองที่ช้ายิ่งกว่ากระต่าย(ก็เต่ามันชนะมั้ย)
ร่างอวบยู่ปากอย่างขัดใจกับความช้าของเน็ตตัวเอง
และในขณะที่รูปขึ้นพอดีก็มีเสียงหนึ่งจากทางด้านในร้านดังขึ้นทำให้เขาเงยหน้าขึ้นมอง
"ทำไม่ทันหรอพี่แก้ว"
มะ...แม่
แม่...
แม่โจ้วววว!!!!!!!!!!
เขาใช้คอนเซ็บอะไรในการแต่งคอสตูมกันหรอ
เฮลโหลววว... ร่างโปร่งยืนถือโทรศัพท์ค้างไว้อย่างนั้นไม่นานใบหน้าก็ก้มลงเพื่อเปรียบเทียบกับคนในจอ
ไม่ผิดแน่ แม่งคนเดียวกัน กรี๊ดดดด แม่จ๋า คยูฮยอนเข้าใจว่ามันนี้อากาศมันร้อนนรก
แค่การที่ให้คนหน้าตาโคตรจะดีเปลือยท่อนบนโชว์ผิวสีแทนและใส่แค่ผ้ากันเปื้อนผืนเดียว
คยูฮยอนได้ยินผู้หญิงที่ต่อคิวหลังเขากรี๊ดมาด้วยอ่ะ
บ่นเสียดายกันใหญ่ว่าจะใส่ผ้ากันเปื้อนทำไม เออนั่นดิจะใส่ทำไมอดเลย... เฮ้ยไม่ใช่ดิ
แล้วใส่กางเกงยีนส์ซีด ๆ จาง ๆ นี่มันน่าแดกขนาดไหนใครจะรู้ โอ๊ย น้ำลายไหล
ทำไมน่ากิน
หมายถึงทาโกยากิต่างหากกกก
"เออดิ ไปช่วยคุณทาเคชิเขาทำหน่อย
น้องคนนี้สั่งเยอะน่ะ" อ่าวอีพี่แก้วหน้าม้า(เติมเอง)ดันชี้มาที่เขาอ่ะ
อย่างนี้คยูฮยอนก็ดูเป็นคนตะกละแดกอะดิ ไม่นะ…
คยูฮยอนต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อกู้สถานการณ์...
ว่าแล้วก็หยิบไอโฟนแปดในมือตัวเองขึ้นมา
และ...
"ฮัลโหลววววว ...หม่าม้าหรอ คยูซื้อทาโกะไปให้แล้วน้าาาา
กำลังรอเขาทำอยู่ วันนี้คุณน้าบัวบานกันคุณย่าพิชัยมาบ้านเราด้วยใช่ไหม โอะ
หลานบัวตูมก็มาด้วยหรอ โอเคครับบบบ รอกินทาโกะได้เลยน้า" ไอโฟนที่มันอยู่เฉย
ๆ ในมือดี ๆ ก็โดนคยูฮยอนหยิบมาคุยด้วยเสียแล้ว
นึกขอบคุณที่ไม่มีใครโทรมาหาเขาตอนนี้ ดีจังลบภาพลักษณ์ได้
"อ่า... ขอโทษนะครับที่สั่งเยอะ
พอดีญาติมาบ้านน่ะครับ" ว่าแล้วก็แสร้งทำวางสายก่อนจะทำเป็นขอโทษพ่อค้าแซ่บคนนั้นที่ยิ้มต้อนรับลูกค้าแบบละมุนละไมมั่ก ๆ ไม่แดกแล้วทาก่งทาโกะ ฮื่ออออ
"อ่าว
แต่เมื่อกี้น้องบอกว่า..."
"พอดีที่บ้านเป็นครอบครัวใหญ่นะครับ
วุ่นวายม้ากมากกกกก" จัดการปิดปากไอพี่แก้วหน้าม้าด้วยการพูดแทรกก่อนจะยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ให้เชฟผิวแทน
รู้อะไรมั้ยสีผิวอย่างนี้เขาไม่เรียกดำเขาเรียกแทนนน
แทนให้รักกี่...
ที่ให้รักแกนนนน(กัน)
แอร้ย
"อ่าครับ... ดูน้องจะยุ่ง ๆ จริงๆ”
พ่อค้าแซ่บเดินไปที่เตาทาโกะยากิที่อยู่ตรงหน้าคยูฮยอนพอดีก่อนจะเอาแปรงทา ๆ
ให้กระทะหลุมมันมัน โอ้โหยยยย แพ็คกระแทกหน้าอ่ะ ณ จุด ๆ
นี้บอกได้เลยว่ายิ่งกว่าบัตรหกพัน พวกติ่งทั้งหลายเสียเป็นแสนแขนก็ไม่ได้จับ
แต่คยูฮยอนเสียแค่ค่าทาโกะสิบกล่องเท่านั้นแพ็คก็แทบจะกระแทกหน้าแล้วค่า
“แต่กล้องหน้ามันไม่ใช่ไมค์นะครับ
เผื่อน้องจะเข้าใจผิด”
เพล๊ง
อะไรนะ... เมื่อกี้เสียงอะไรแตกหรอ
คยูฮยอนเห็นไอเชฟแซ่บนี่มันหัวเราะด้วยอ่ะ
งืดดดดดดด พอมองที่มือตัวเองที่ถือโทรศัพท์ไว้อยู่ก็พบว่าแม่งกลับหัวอยู่จริง ๆ
ด้วย ชิบหายเอ๊ยยยย อายอ่ะ ได้ยินเสียงไอคนที่ต่อแถมข้างหลังแม่งหัวเราะเขาด้วยอ่ะ
อายโอ๊ยอายยยย แม่ง เดี๋ยวกูกลิ้งใส่เลย ฮื่อออออ
“อ่าวน้อง ทาโกะล่ะ”
“เก็บไว้ให้แม่พี่กินเถอะ”
ว่าแล้วก็สะบัดตูดออกจากแถมสละสิทธิ์ให้นังเด็กผู้หญิงที่อยู่ข้างหลังตัวเองแล้วเดินออกมาทันที
ให้ตาย
โอ๊ยยยยยย อายอ่ะ ตอแหลไม่พอยังไปเล่นแม่พี่เขาอีก
คยูฮยอนเอ๊ย แม่รู้ล่ะตีตายเลยที่ทำตัวน่าถีบแบบนี้ ฮื่อออออ щ(ಥ益ಥщ)
ร่างอวบเดินกระชับกระเป๋าเป้ของตัวเองออกมาจากซุ้มที่คนรอต่อคิวกันยาวจนเกือบออกนอกถนนใหญ่
นึกเกลียดตัวเองขึ้นมาก็คราวนี้ ดูดิ คนเขายืนรอกันเป็นร้อยแต่ดูเขาดิ
ได้คิวแล้วเสือกทำเรื่องหน้าขายหน้าแล้วเดินสะบัดตูดออกมานี่มันโง่ชัด ๆ
ถ้าไปต่อแถวใหม่แม่งหมดแน่ ๆ อ่ะ แล้วดีไม่ดีเจอไอพี่หกห่อนั่นด้วย เจ๊ทแม่ม
ไม่แดกแม่งแล้ว คยูฮยอนจะกลิ้งจะกลิ้งงงง
คยูฮยอนสัญญาเลยว่าเขาจะไม่กินทาโกะไปหนึ่งวัน
หึ๋ย (นานมาก)
.
.
“แล้วมึงก็เดินสะบัดตูดออกมาแบบนั้นเนี่ยนะ”
“เออ”
“ควายยยยยยยยย คนเขารอต่อคิวเป็นร้อย
มึงได้คิวแล้วเสือกไม่เอา”
“แล้วมึงจะมาเดือดร้อนอะไรแทนไอคนเป็นร้อยคิวนั่นว่ะ
ประสาทป่ะ”
“ก็เพราะกูเป็นหนึ่งในร้อยคิวนั่นไงล่ะสัด!” ครับ...ชัดเจน
น้ำลายมึงเนี่ยแหละเต็มหน้ากูเต็ม ๆ
เลยหอกหัก!
คยูฮยอนมองฮยอกแจที่ทำท่าฮึดฮัดใส่เขาหลังจากปล่อยให้น้ำลายเหม็น
ๆ ของมันมาชโลมใบหน้าอันเรียบเนียนของคุณโจว เดี๋ยวมึงเดี๋ยว เล่นสกปรกหรอ
ค่อยดูเหอะ กูจะเอารองเท้ามึงไปซ่อน! (น่ากลัวเนอะ)
วันนี้เป็นวันจันทร์คยูฮยอนลากสังขารของตัวเองเดินอืดมาโรงเรียนด้วยสภาพจิตใจที่ห่อเหี่ยวยิ่งกว่าตุ๊กตาตมลมหน้าโชว์รูมรถ
เขายังไม่หายเจ็บช้ำเรื่องทาโกยากิที่ได้ลงทุนลงแรงตื่นเช้าโคตรในวันหยุด
เท่านั้นไม่พอยังเสือกไม่ได้อะไรกลับมาสักอย่างเพราะดันไปทำอะไรขายหน้าเอาไว้ให้พ่อค้าประทับตีน(?)
โอ้ยยยยย คิดแล้วอาย ถ้าได้เจอกันอีกคยูฮยอนสาบานได้เลยว่าพื้นตรงนั้นแม่งทรุดแน่
ๆ อ่ะ
เพราะเขาจะมุดดินหนีเอง ฮื่อออออ
เด็กสายศิลป์-ญี่ปุ่นตัวกลมถอนหายใจแรงก่อนจะฟุบหน้าลงกับโต๊ะเรียนริมหน้าต่างหลังห้องที่เป็นที่ประจำของตัวเองโดยมีฮยอกแจมาแย่งที่นั่งไอแห้งใส่แว่นอีกคนที่นั่งข้าง
ๆ เขา อ้อ ฮยอกแจมันอยู่สายศิลป์-จีนน่ะ
ที่มานั่งเหมือนอยู่ห้องเดียวกันแบบนี้เพราะแรงเสือกล้วน ๆ
เพราะคยูฮยอนกลายเป็นทอร์กออฟเดอะทาวน์เมื่อวานนี้น่ะสิ
รูปไอเด็กอ้วนคนหนึ่งที่ใส่เสื้อยืดสีขาวสกรีนลายเก๋
ๆ (ในความคิดเจ้าตัวว่า) UP TO ‘GU’ เอาไว้คู่กับกางเกงขาเท่าเข่าสีดำกับเป้หนังสีน้ำตาลที่มีตุ๊กตาหมูห้อยอยู่เป็นการอัพเลเวลความมุ้งมิ้งให้ตัวเอง
ปรากฏในโลกโซเชียลทุกช่องทางแม้กระทั่งเพจรีวิวอาหารที่อยู่ ๆ
ก็กลายเป็นเพจขี้เสือกเรื่องชาวบ้านขึ้นมาเฉย ๆ งงชิบหาย
และแน่นอน...ต่อให้คยูฮยอนจะพลิกแพลงทแยงข้างยังไงนั่นมันก็ตัวกูชัด
ๆ
แถมชัดระดับ high quality ซะด้วย...
สัด!!!
แล้วมันจะไม่เป็นประเด็นอะไรเลยถ้าไอพ่อค้าแซ่บแม่งไม่เซฟรูปนี้ไปโพสลงไอจีตัวเองพร้อมแคปชั่นว่า
‘น้องทาโกะกลับมารับผิดชอบสิบกล่องที่สั่งไว้เผื่อญาติ ๆ ด้วยนะครับ
เป็นเด็กดีจริง ๆ :)’
ฟ้าคคคคคค
ภายในเวลาไม่ถึงสามนาทีการเป็นอยู่อย่างเงียบเหงาในโลกโซเชียลของคยูฮยอนก็ถูกขุดคุ้นทันที
ไอพ่อค้านี่แม่งดังยิ่งกว่าพ่อขราวงซุปเปอร์จูเนียร์อีกแม่ง
แค่หน้าเหมือนกันนิดหน่อยอย่าบังอาจมาเทียบเคียงกับม้าซีอปป้าของกูเด็ดขาด
บอกเลยว่าเทียบไม่ติด
นั่นแหละเป็นเหตุผลให้คยูฮยอนมาเรียนสภาพที่ยิ่งกว่าซอมบี้เพราะต้องโดนเสียงรบกวนจากการแจ้งเตือนโทรศัพท์ที่มีทั้งด่า
ทั้งแรงเสียก ทั้งฝากร้าน โอ๊ย
กว่าจะตั้งสติและวางถุงกาวหาปุ่มปิดแจ้งเตือนได้ก็ล่อเข้าไปตีสอง
เจอมรสุมโซเชียลเมื่อคืนไม่พอ
ตอนเช้าก็โดนนักเสือกตัวยงมาลากตัวตั้งแต่หน้าโรงเรียนแถมยังมานั่งข้างเขาประหนึ่งตัวเองเป็นส่วนหนึ่งของห้องนี้
นักเสือกมืออาชีพที่หาตัวจับง่ายเพราะอยู่แม่งทุกทีทุกเวลาที่มีเรื่องเกิดขึ้น
อี ฮยอกแจ
“แล้วทำไง มึงดังใหญ่แล้วนะอ้วน” ได้ยินคำว่าอ้วนนี่ทำเอาคนที่กำลังเอาช็อกโกแลตเข้าปากเพราะความเครียดถึงกับหันหน้าขวับ
เดี๋ยวมึงเดี๋ยว เมื่อกี้มึงเรียกกูว่าอะไรนะ “มองเหี้ยไรอ้วน เลิกแดกได้แล้ว
จะกลิ้งได้อยู่แล้วห่า”
“เขาเรียกสมส่วน”
“สมส่วนพ่อง”
“กูพูดความจริง”
“มึงเลิกหลอกตัวเองได้และ
ต่อให้กูมองมึงจากตึกสามสิบแปดชั้นกูก็รู้ว่ามึงอ้วน”
“หยาบคายมาก มึงมันใจทมิฬ”
“เชี่ย... กูกลับห้องแล้วนะ
คาบแรกแม่งเจอเหล่าซือกูต้องไปจับจองที่ทางหลับ”
ฮยอกแจลุกขึ้นสะพายกระเป๋าและหยิบเอาขนมในมือที่คยูฮยอนกำลังกัดเข้าปากไปทิ้งถังขยะอย่างไม่ไยดี
ไอบ้า นั่นมันช็อกโกแลตของสวิสเลยนะเว่ยยยย
“จะไปหลับหรือไปไหนก็เรื่องของมึงดิ
ทิ้งขนมกูทำไม” งอนครับจุดนี้ ด่าเขาอ้วนได้ แต่มาทิ้งขนมเขาแบบนี้คยูฮยอนไม่ยอมมม
“เลิกแดกได้แล้ว คาบสองคาบสุดท้ายมึงต้องมายื่นใบสมัครที่ชุมนุมกู”
“มึงคิดว่าหน้าอย่างกูจะเตะบอลเป็นหรือไงสัด”
ไอนี่แม่งได้เล่นเป็นตัวจริงอยู่ชมรมฟุตบอลตั้งแต่ม.ต้นแล้วครับ
แล้วมันยังจะลากคยูฮยอนไปด้วย
บอกเลยว่าให้กินพิซซ่าสิบถาดยังง่ายกว่าไปวิ่งไล่เตะลูกกลม ๆ นั่นเกือบเก้าสิบนาที
“ถึงตอนนั้นกูเชื่อว่าเขาจะเอามึงเป็นลูกบอลเอง
ไม่ต้องห่วงมึงมีประโยชน์แน่ ๆ เพื่อน”
“...” ดอก
“กูไปนะ
เลิกแดกได้แล้วตอนเที่ยงเจอกัน”
โบกมือลาแล้วเดินออกไปจากห้องทำให้ไอแว่นได้ฤกษ์กลับมานั่งที่เดิม
มันรีบเดินกอดกระเป๋าเข้ามานั่งและหยิบหนังสือขึ้นมาเตรียมเรียนทันที โหย
มึงกระตือรือร้นจะเรียนมากมั้ยล่ะ
นี่ขนาดกูก็เป็นนักเรียนใหม่กูยังไม่ความกระตือรือร้นไม่เท่าขี้เล็กมึงเลย
ครับ...
คยูฮยอนคือนักเรียนใหม่ของสายศิลป์-ญี่ปุ่นหลังจากที่ไปแลกเปลี่ยนที่เมืองฝรั่งมาเนินนานหนึ่งปี
ทำให้เรียนช้ากว่าฮยอกแจไปปีนึงตอนนี้เลยกลายเป็นคนไร้ชมรมเหมือนผีไร้บ้าน
แถมยังต้องมานั่งหลังสุดทั้ง ๆ ที่ตัวเองสายตาสั้นอีก บัดซบสัด
ถามถึงเพื่อนในห้องที่สนิทอยู่ตอนนี้
ท้องฟ้านอกหน้าต่างเขานับเป็นเพื่อนได้หรือเปล่า
?
.
.
และแล้ว... เวลานี้มันก็มาถึง
คาบชมรมที่มีเวลาให้เด็กนักเรียนได้จัสรีเล็กซ์เหมือนพี่หวังก็อตเจ็ดนั่นได้ถึงเวลาของมันแล้ว
คยูฮยอนมองกระดาษที่ให้กรอกว่าประสงค์จะสมัครเข้าชมรมอะไรในมือ ตอนนี้ถูกเติมเต็มทุกช่องแล้วยกเว้นชื่อชมรม
มันว่างเปล่าเหมือนหัวสมองของเขานั่นแหละ เอาไงดีว่ะ...
ขืนเข้าชมรมฟุตบอลแม่งได้เป็นลูกบอลให้คนในทีมเตะเล่นเหมือนที่ฮยอกแจแม่งบอกแน่ ๆ
ไอเขาที่สิ้นคิดขนาดจะเข้าชมรมห้องสมุดเพื่อไปหลับก็หมดโอกาสเสียแล้วเพราะมันเต็ม
ฮื่อออ
แถมชมรมที่คิดว่ามันเหมาะกับตัวเองแม่งก็ใช่จะว่าง
ทำไมคนเราต้องสนใจอะไร ๆ ที่มันสบาย ๆ แบบเขาด้วยว่ะ
เกิดมาหนึ่งชีวิตหัดลำบากกันบ้างเถอะ โอ๊ย จะบ้าตายถ้าหาชมรมไม่ได้โดน มผ. แน่นอน
คยูฮยอนไม่อยากมานั่งมีปัญหากับห้องทะเบียน พรีสสส
เดินลัดเลาะไปทางชั้นล่างของอาคารเรียนเพราะหลีกเลี่ยงเพื่อตัวแห้งของตัวเอง
เขาทั้งไม่รับสายมันที่โทรจิกมามากกว่ายี่สิบสายแล้ว กรี๊ดดดด
บ้านมึงเป็นเจ้าของเครือข่ายหรือไงอีฮยอกแจ สายกูจะไหม้ละไอเวร ไข่นี่สั่นไปหมดแล้วมึงเลิกโทรได้แล้วววว
“...”
กลิ่นอะไรบางอย่างที่คุ้นเคยในโสตประสาทไล่มาตามแรงลมที่โชยมา
แม่โจ้... กลิ่นนี้มัน...
“เค้กช็อกโกแลต” ของโปรดเลย เหยดเด้
ปล่อยให้จมูกทำหน้าที่นำทางไปหาเค้กช็อกโกแลตแสนหอมต่อไป
ณ วินาทีนี้คยูฮยอนไม่สนห่าอะไรแล้ว ใครกันที่ทำขนมได้กลิ่นน่าฟัดขนาดนี้ แม่งเอ๊ย
น้ำลายจะไหลทำไมกลิ่นมันหอมหวนยวนใจแบบนี้
คยูฮยอนสัญญากับตัวเองเลยว่าจะเอากลิ่นหอม ๆ นี่เข้าปากสักคำ
คำเดียวจริง ๆ นะ -.,-
ตามกลิ่นมาได้ไม่นานขาก็พาตัวเองมายืนอยู่หน้าห้องที่มีป้ายว่า
‘HOME
ECONOMICS’ แหม... ไปอยู่เมืองนอกเมืองนามาตั้งนานขอยืนนึกศัพท์แปปนะ...
อืม...home แปลว่าบ้าน eco นี่มันเหมือนอีโก้ป่าวว่ะ
แบบเสียงแม่งออกคล้าย ๆ กัน...
ถุ้ย เลิกมั่ว เดี๋ยวมึงก็โดนด่าหรอก
คยูฮยอนจะแปลให้อย่างสวย ๆ อย่างเด็กนอกเลยว่า home economics แปลว่า
คหกรรม ครัช
หน่อว หล่ออ่ะ
ว่าแต่... นี่น่ะหรอห้องคหกรรม ?
ประตูที่เป็นสีดำมะเมื่อมดูสกปรกจนไม่แน่ใจว่านี่เป็นห้องทำอาหาร
แล้วดูสิ ไอตัวที่ไต่ไปมาที่ประตูนั่นมันปีเตอร์ไม่ใช่หรอ ม่ายก็อดดดดด
เขาไปแลกเปลี่ยนตอนกำลังขึ้นม.4และตึกเรียนม.ต้นกับม.ปลายก็แยกกันประหนึ่งคนละโรงเรียน
ตอนนี้แม่งเหมือนเข้าโรงเรียนใหม่ทั้ง ๆ ที่ยังใช่ชื่อโรงเรียนเดิมไม่มีผิด
ถึงสถาพมันจะน่าโละทิ้งมากกว่าเป็นห้องคหกรรมแต่คยูฮยอนก็ยังอยากยืนยันจะสู้เพื่อเค้กช็อกโกแลตที่อยู่ข้างในนั่น
เอาว่ะ!!
เอี๊ยด...
ประตูหนึ่งในสองข้างถูกเปิดเข้าไปข้างใน...คยูฮยอนรู้สึกเหมือนมีแสงเข้ามา
มันสว่างจ้าเกินไปและไม่นานสายตาเขาก็สามารถปรับโฟกัส
คยูฮยอนได้ยินเสียงโหวกเหวกโวยวายด้วย
ไม่แน่นะพวกที่อยู่ข้างในแม่งอาจกำลังเล่นระเบิดแสงกันอยู่ก็ได้
โอเค เขาไม่ควรตะกละแดกไปมากกว่านี้
เขาควรจะกลับบ้านได้แล้ว
แต่...
“เห๊ย นั่นมันสมาชิกคนที่ห้า
ฮีชอลมึงดูดิ!!”
“เหยด อย่างที่มึงพูดจริง ๆ
ด้วยว่ะทึก วันนี้แม่งมีคนมาจริง ๆ ”
“เห็นไหมบอกแล้วลางสังหรณ์กูถูกต้องเสมอ”
“ผมไม่อยากเอาอนาคตชมรมมาตัดสินเพราะพี่กินปลาแล้วก้างติดคอหรอกนะครับ”
“โถ่ รยออุค
ใครคนไหนมันจะกินปลาติดคอเป็นบ้างถ้านั่นไม่ใช่ลางบอกเหตุอะไรบางอย่าง”
“แถวบ้านกูเรียกโง่”
“แถวคอนโดผมเรียกควาย”
“หยุดเลยไอพวกเชี่ยยยย”
คยูฮยอนยืนมองร่างของคนสามคนที่ยืนเถียงอะไรกันเสียงดัง
มองไปที่มุมห้องก็มีโซฟาสีแดงเป็นกำมะหยี่ตัวใหญ่มีขนคนโผล่มาด้วยล่ะ
ที่เขายังไม่ตัดสินใจเดินออกไปจากห้องนี้ก็เพราะตกใจในความหรูหราของมัน
เชื่อไหมล่ะคุณ หน้าห้องแม่งทุเรศบัดซบมาก แต่เข้ามานี่อย่างกับบ้านเศรษฐี เชี่ยยย
นี่เขาเดินผ่านประตูวิเศษณ์ของไอหุ่นยนต์ตัวฟ้ามาหรือเปล่าว่ะ
ความเย็นของแอร์นี่เข้าปะทะที่หน้าทันทีแถมยังมีกลิ่นของเค้กช็อกโกแลตลอยฟุ้งไปทั่ว
มันทำให้รู้สึกผ่อนคลาย
คยูฮยอนสูดดมกลิ่นหน้ากินเข้าจมูกเต็มปวดก่อนจะสะดุ้งเมื่อคนสามคนที่ยืนเถียงอะไรกันบางอย่างและชี้มาที่เขาตอนแรกเดินรี่กันเข้ามาหาเขาและจ้องหน้าอย่างเอาเป็นเอาตาย
กูตกใจ โดยเฉพาะมึง..เอ่อ..คนที่เขาคิดว่าน่าจะชื่อทึกหรือถึกอะไรนี่เอาหน้าเข้ามาใกล้
เชี่ย ตีนกามึงน่าสะพรึงมาก ขอร้องอย่ายิ้ม กลัว...
“อืม...ส่วนสูงใช้ได้
น้ำหนักเกินเกณฑ์ หน้าตาขาวใสแต่มีหลุมหน่อย ๆ
แต่นั่นไม่สำคัญเท่าในสิ่งที่อยู่ในมือ...โอเค
พี่เห็นว่าน้องมีความตั้งใจที่จะเข้าชมรมของเรา
ถึงแม้เราจะต้องคัดกรองกันรอบแล้วรอบเล่า แต่เห็นความตั้งใจของน้องแล้วพี่จะตัดปัจจัยแวดล้อมออกไป
ยินดีต้อนรับเข้าสู่ชมรมเรานะเด็กใหม่”
“ห้ะ
? เดี๋ยวนะครับ คือผม...”
“มาเอาเอกสารมาเดี๋ยวผมไปจัดการให้”
น่าน.. ไม่ว่าเปล่าคนตัวเล็ก ๆ ที่เสียงใส ๆ กว่าใครรู้สึกจะชื่ออะไรอุค ๆ อุด ๆ
เนี่ยแหละ เดินเข้ามาหยิบเอกสารในมือเขาไปหน้าตาเฉย
แถมยิ้มออกมาอย่างโล่งอกเมื่อเห็นทุกช่องมันถูกกรอกหมดแล้วยกเว้นชื่อชมรม เห้ย
พวกมึงเดี๋ยวดิเดี๋ยววว
“ดีนะน้องมาทันพอดี
พี่ว่าจะปิดรับสมัครอยู่แล้วเชียว โชคดีของน้องจริง ๆ ” ไอพี่หน้าสวยชื่ออะไรงอน ๆ
ชอล ๆ ชอลไชป่าวว่ะ (ช่างแม่งเหอะ)
ที่ตอนแรกเถียงกับไอพี่ถึก(พี่แกชื่อนี้ป่าวว่ะ)
เดินเข้ามาตบบ่าเหมือนจะแสดงความยินดีด้วย
อีพวกตอแหลลลล
ต่อให้ดูยังไงก็รู้ว่าชมรมแม่งจะถูกยุบถ้าสมาชิกครบห้าคน กูไม่ใช่เคะโง่นะ
กูได้ยินนนนน ไม่เชื่อมึงย้อนกลับไปอ่านข้างบนเลยสัดดด
“คือผมแค่บังเอิญเข้ามา...”
“น่าน้อง...พี่เข้าใจว่าเราอาจจะอึ้งกับห้องชมรมของเราบ้าง
มีแต่คนแย่งชิงอยากจะเข้ามาเป็นหนึ่งในห้าคนของชมรมเราทั้งนั้น
แต่น่าเสียดายโดนพวกพี่เขี่ยไปหมดละ นี่น้องเป็นกรณีพิเศษเลยนะ หน่วยก้านดี
กล้ามเป็นมัด” ยัง... ยังตอแหลไม่เลิก
จะบอกว่ากูอ้วนก็บอกไม่ต้องมาทำเป็นบีบแขนกูแล้วบอกว่ามันเป็นกล้าม
ฟ้าคคคค
“คือผมแค่บังเอิญเข้ามาเพราะได้กลิ่นเค้กน่ะครับ
ไม่ได้คิดจะมาเข้าชมรมนี้เลยนะ” เหมือนประโยคนี้เป็นตัวทำลายรอยยิ้มของทุกคน
บรรยากาศแสนปิติยินดีเมื่อกี้หายไปหมดสิ้น แม่โจ้ว... ทำไมบรรยากาศมันเย็นฮวบแบบนี้ว่ะ
“เหอะ...เห็นมั้ยล่ะอีถึกกูบอกแล้ว..
ไม่มีใครอยากเข้าชมรมเราหรอก” ดราม่าตัวที่หนึ่งเริ่มขึ้น
“ใช่...พี่ทึกแม่งมั่ว...ก็หน้าห้องชมรมเรามันทั้งสกปรกแถมมีปีเตอร์ด้วย
ใครมันจะไปอยากเข้า” ตามมาด้วยกำลังเสริม
“กูขอโทษว่ะ
สงสัย...เราต้องปิดชมรมกันแล้วว่ะ” และ ผ่างงง...ตัวหลักออกมาแล้ว
“เอาจริงหรอว่ะ”
“ไม่นะพี่
แม่ผมอยากให้ผมได้ไปเป็นเชฟที่ฝรั่งเศสนี่มันเป็นความฝันของผมเลยนะ”
“ทำไงได้ว่ะ
ในเมื่อสมาชิกมันไม่ครบนี่หว่า ฝันของพวกเราคงต้องหยุดไว้แค่นี้”
“โชคชะตาแม่งเล่นตลก”
“บัดซบเอ๊ย”
“ฮื่อออออ
แม่..ผมขอโทษ”
“...”
ละครดราม่าถูกฉายขึ้นมาเป็นฉาก
ๆ
คนที่ชื่ออูฐ(หรืออุคเนี่ยแหละ)ลงไปนั่งน้ำตาไหลคร่ำครวญถึงมารดาแถมยังร้องเพลงค่าน้ำนมออกมาอีก
เออ แม่งร้องเพราะมากกูแนะนำให้มึงไปเป็นนักร้องนะ
ส่วนมึงไอชอนไช(หรืออะไรชอล
ๆสักอย่าง)มันนี่ตอนนี้ในหัวมีหมวกบาน ๆ สีแดงตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้
กำลังก้มหน้าก้มตาปิดหมวกดราม่าอยู่หน้ากระจก(ทำไมต้องหน้ากระจกว่ะ)
บอกเลยสีหน้ามึงให้มากแนะนำให้มึงไปเป็นดารารับรองรุ้งริ้ง
ส่วนที่แก่ที่สุดแนะนำให้ไปขายมาม่าซะนะ
แม่งลงไปทรุดกับพื้นแล้วทุบ ๆ อย่างเจ็บใจ...แต่ไม่เจ็บมือ
เพราะแม่งเอาผ้าเช็ดหน้ามาพันมือไว้ ฟรัด
คยูฮยอนมองฉากดราม่าตรงหน้าแล้วถอนหายใจแรง
แม่งเกิดอะไรขึ้นกับโลกใบนี้
ทำไมพวกเขาถึงพร้อมใจกันดราม่าจนคยูฮยอนรู้สึกอยากถีบมากกว่าสงสาร
ร่างอวบขมวดคิ้วยุ่งกับตัวเองก่อนจะถอนหายใจออกมา
เขาไม่ควรเห็นแก่กินแล้วเข้ามาในห้องนี้ตั้งแกแต่แรก เอาล่ะ
เมื่อถึงเวลาก็ควรไปได้แล้ว
ลาก่อน
“เอะอะอะไรกันหรอ...”
เสียงงึมงำเหมือนคนพึงตื่นดังมาจากตรงโซฟาสีแดงที่คยูฮยอนก็เห็นแหละว่ามันมีคนนอนอยู่แต่มัวแต่สนใจกับพวกคนสามหน่อตรงหน้าจนไม่ได้สนใจไอขายาว
ๆ ที่มันเกินโซฟามาอีกต่อไป
เสียงทุ้มของคนบนโซฟาดังขึ้นอีกรอบเพราะเสียงหาว
ก่อนจะลุกขึ้นบิดขี้เกียจทั้งยังหันหลัง ร่างสูงลุกขึ้นยืนก่อนจะหันหน้าหมายจะเดินมาทางนี้
คงเป็นเพราะได้ยินเสียงเอะอะโวยวายล่ะมั้งเลยทำให้ตื่น
และแม่งจะไม่ทำให้คยูฮยอนอยากกลิ้งหายตัวไปจากโลกนี้เลยถ้าใบหน้าหล่อเหลาที่หันมาทางนี้ตอนกำลังเดินมานั้นไม่ใช่...
เชี่ย ต่อให้ใบหน้านั้นมีแว่นประดับอยู่ก็เถอะแต่คยูฮยอนกลับจำมันได้ขึ้นใจ
“อ่าว
น้องทาโกะนี่นา”
….
…
..
ไอพี่หกห่อ
(￣(エ)￣)
TBC
โอ๊ยยยความลั่น
นั่นแหละคะ
แต่งมาสักพักแล้วและได้ฤกษ์มาลง
ไม่รู้แก้เครียดหรือเครียดกว่าเดิม
เอาเป็นว่ายังแต่งไม่จบมีสิทธิ์ดอง
แอร้
ความคิดเห็น