คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : INTRO
.
-INTRO-
เรื่องทั้งหมดมันเริ่มจาก... ความบังเอิญ
ใช่... ความบังเอิญที่เราใกล้ชิดกัน
และ... ความบังเอิญที่ผมดันชอบเขา
20:02 p.m.
ร่างโปร่งถอนหายออกมาอย่างเหนื่อยอ่อนเมื่อจ้องมองที่นาฬิกาดิจิตอลที่ข้อมือตัวเอง ซึ่งถ้าเจ้านาฬิกานี่มันมีชีวิตมันคงจะร้องบอกเขาว่า ‘เลิกเอาแต่มองกูแล้วตั้งใจเรียนได้แล้ว กูเขิน’ แต่แน่ละเพราะมันไม่มีชีวิตมันเลยพูดแบบนั้นไม่ได้ เป็นผลให้เขายังสามารถจ้องมองมันได้ต่อไป
( ‘ผิดค่ะ...ผิดค่ะ...ลองดูใหม่ลูก...ไหนมาทวนกันหน่อยซิ เลขออกซิเดชันคือเลขที่แสดง...’ )
ใบหน้าที่มีแว่นสายตาประดับอยู่เงยหน้าขึ้นมองจอที่ห้อยลงมาจากเพดาน ครูผู้หญิงร่างท้วมในจอกำลังขีด ๆ เขียน ๆ วิธีทำโจทย์ข้อที่เด็กผิดกันระเนระนาดพร้อมอธิบายไปด้วย ซึ่งพอเห็นเป็นแบบนั้นเขาก็ได้แต่หาวออกมารอบที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ พลางฟุบลงกับโต๊ะเลคเชอร์เพื่อรอให้คนในจอเฉลยให้เสร็จ
จริง ๆ โจว คยูฮยอน คิดข้อนี้ได้ตั้งแต่เมื่อ 10 นาทีที่แล้วหละ
ถ้าพูดถึงเด็กม.ปลายสายวิทย์แล้วล่ะก็เรื่องเรียนพิเศษถึงดึก ๆ ดื่น ๆ มันเป็นเรื่องปกติเลยล่ะ และสถาบันสอนพิเศษที่เป็นที่นิยมอย่าง ‘เคมีครูอ้วน’ ก็เป็นหนึ่งในลิสรายชื่อที่เขาต้องมานั่งหาวทนง่วงเรียนมันจนถึงสามทุ่ม
ที่เขาไม่ลงเรียนสดแล้วมานั่งสัปหงกเรียนกับวิดีโอเพราะว่าคยูฮยอนเกลียดการนั่งรถนาน ๆ ที่สอนรอบสดมันอยู่ไกลจากบ้านเขามาก แถมค่าเดินทางยังมากมายมหาศาล คยูฮยอนยอมนั่งเถียงกับวิดีโอในใจดีกว่าลำบากตัวเองให้กระเสือกกระสนไปเรียนรอบสด
อืม... ง่วง
เพราะเพิ่งเลิกเรียนจากที่โรงเรียนมาด้วยมันจึงทำให้ความเหนื่อยรุมเร้า คยูฮยอนอยากจะตั้งใจเรียนนั่งตัวตรงตั้งใจฟังคนในวิดีโอทุกคำพูดหรอกนะ แต่เชื่อเถอะว่าเด็กเรียนพิเศษดึก ๆ ดื่น ๆ แบบเขาทุกคนก็ต้องมีอารมณ์ฟุบหลับระหว่างเรียนพิเศษบ้างน่ะแหละ
สงสารพ่อแม่จริง ๆ -_-
( “มาต่อกันที่เรื่องปฏิกิริยารีด็อกซ์กันเลยนะคะ...” )
คยูฮยอนเงยหน้าขึ้นเมื่อครูอ้วนได้เริ่มจะสอนเรื่องต่อไป ต่อให้เขาฟุบกันโต๊ะแต่ก็ไม่หลับสนิทหรอก เรียกว่าพักสายตาได้มั้ย แต่มันก็แค่ตอนที่ครูเฉลยแบบฝึกหัดที่เขาทำได้แล้วหรือรู้สึกว่าเขาเริ่มพูดออกทะเลไปแสนไกล ช่วงนั้นแหละเวลาเบรกสมองของเขา
พรึ่บ
“...”
สนใจจ่อสี่เหลี่ยมไม่ได้นาน สายตาก็ถูกเรียกร้องความสนใจให้เบนไปที่อีกแถวนึงที่อยู่ข้าง ๆ เขา ในห้องจะแบ่งเป็นสองฝั่งซึ่งคยูฮยอนนั่งอยู่ริมสุดในฝั่งแรกแถวที่สองซึ่งที่นั่งของเขาคือ B3 เลยเห็นจากหางตามามีเพื่อนร่วมห้องคนใหม่เดินเข้ามานั่งในที่นั่งริมสุดของอีกฝั่ง ดูจากหางตาแล้วที่นั่งของอีกคนน่าจะอยู่ที่ B5
เหลืออีกหนึ่งชั่วโมงก็จะเลิกเรียนแล้วนะ
โดดไปเลยก็ได้มั้ง
โดยปกติเขาไม่เคยโดดหรอก ถึงมันจะไม่มีการเช็คชื่อหรือมานั่งตรวจดูว่าเด็กคนนี้เข้าเรียนหรือเปล่า แต่การโดดเรียนเป็นสิ่งที่ไม่เคยมีในหัวเขา แต่เข้ามานั่งเรียน ๆ หลับ ๆ ก็สงสารพ่อแม่มากแล้ว ถ้าโดดอีกนี่เขาอาจจะกลายเป็นเด็กเลวในสายตาตัวเอง
แต่การเข้าช้าขนาดนี้มันก็น่าให้คิดว่าทำไมเอ็งไม่โดดไปเลย
เพราะนั่งอยู่ตรงกันทำให้คยูฮยอนไม่เห็นว่าอีกฝ่ายหน้าตาเป็นยังไงเห็นก็แต่ขายาว ๆ ที่ยืดออกมาเลยไปตรงแถวหน้าเท่านั้นแหละ จะให้เขาหันไปมองหน้าตรง ๆ เลยก็ใช่เรื่องนะ ระยะมันก็ไม่ได้ไกลกันมากถึงขนาดว่าคนมาสายจะไม่เห็นว่าเขาหันไปมอง เกิดเข้าใจผิดว่าหาเรื่องจะทำยังไง
คยูฮยอนยักไหล่ไม่ใส่ใจเท่าไหร่ การไปสอดรู้สอดเห็นเรื่องชาวบ้านหรือต้องรู้ใบหน้าทุกคนในห้องที่ไมเคยได้คุยกันสักครั้ง แค่ต้องมานั่งหายในร่วมกันในห้องเรียนเล็ก ๆ มันก็น่าจะพอแล้วสำหรับพวกที่อนาคตต้องแข่งขันกันในสนามสอบ
เอาล่ะ เขาควรตั้งใจเรียนแล้วภาวนาให้เวลามันผ่านไปเร็ว ๆ เหมือนเดิมดีกว่า...
.
....☼ ALEATORY LOVE ☼….
.
( “วันนี้พอแค่นี้... อย่าลืมทำการบ้านด้วยนะลูกทั้งห้องสดทั้งห้องวิดีโอเลยนะ กลับบ้านดีดีนะคะ...” )
เยี่ยม...
คยูฮยอนยกยิ้มในใจ ในที่สุดเวลาที่เขารอคอยก็มาถึงร่างโปร่งไม่ได้รีบร้อนอะไรมากนัก ถึงเขาจะภาวนาให้เวลามันผ่านไปเร็วแค่ไหน แต่พอถึงเวลาปล่อยเขากลับเฉื่อยกว่าพวกคนตั้งใจเรียนที่ตอนนี้เดินลิ่ว ๆ ออกจากห้องไปแล้ว
ร่างโปร่งจัดการโยนดินสอกดลงกระเป๋าสะพายและยัดหนังสือเรียนเล่มหนาลงไปในกระเป๋าปิดท้ายและรูดซิบปิด ถ้าผลวิจัยว่าคนเกินกว่า 84% จำได้จากการใช้ปากกาสี ๆ เหล่านี้บอกเลยว่าคยูฮยอนคืออีก 16% ที่เหลือ
เขาไม่เคยคิดจะซื้อปากกาสี ๆ พวกนั้นมาใช้หรอก ไม่ใช่ว่างกหรืออะไร แต่ไม่ว่าจะใช้อะไรเขียนถ้าคุณไม่เข้าใจมันผลลัพธ์มันก็เท่าเดิมนั่นแหละ เพราะฉะนั้นอาวุธตอนเรียนของคยูฮยอนมีแค่ดินสอกดไส้เข้ม ๆ กับยางลบที่ลบสะอาดแค่นั้นก็พอแล้ว
“ไปกัน”
เสียงทุ้มเรียกให้คนที่กำลังล้วงมือไปหยิบสายหูฟังในกระเป๋าเงยหน้ามอง รอยยิ้มที่ถูกส่งมาให้มันช่างทำให้เขาอยากร้องไห้เสียตรงนี้เสียจริงเลย
ร่างโปร่งเงยหน้ามองเพื่อนที่ติดสอยห้อยตามมาเรียนพิเศษด้วยกัน จะว่ามันหน้าตาดีหรือเพราะอะไรก็ไม่ทราบ แต่รอยยิ้มแบบนั้นคยูฮยอนสามารถยืนยันได้เลยว่ามันทำให้ผู้หญิงต่างโรงเรียนหลงใหลมันประหนึ่งศาสดา
อี ทงเฮ
“อื้ม” คยูฮยอนเพียงแค่พยักหน้ารับและส่งเสียงออกไปย่างแผ่วเบา ร่างโปร่งลุกขึ้นยืนและยกกระเป๋าขึ้นสะพายโดยมีทงเฮที่เดินมาเรียกเขาเดินนำออกไปจากห้องก่อน คนส่วนใหญ่ก็ออกไปกันหมดแล้ว
...แต่ดูเหมือนยังมีอีกคนที่ยังนั่งเปิดหนังสือใช่ดินสอเคาะที่หัวเบา ๆ อย่างใช้ความคิด
เจ้าคนมาช้านั่นเอง
จริง ๆ ก็ไม่แปลกใจกับท่าทีอีกฝ่ายเท่าไหร่หรอกนะ ก็ดันเล่นเข้าห้องช้าตั้งชั่วโมงครึ่งนี่นาแล้วนี่เป็นวันแรกด้วยเข้าใจก็แปลกแล้วสิ ขนาดคยูฮยอนมานั่งรอก่อนเวลายังมึน ๆ เลย
“คยู... ดึกแล้วนะ รีบกลับกันเถอะ” เสียงเรียกของทงเฮที่รออยู่หน้าห้องดังขึ้น ทำให้คยูฮยอนละสายตาจากคนที่นั่งงมกันหนังสือและรีบก้าวฉับ ๆ ออกจากห้องทันทีเพราะกลัวอีกคนจะรอนาน
ช่างเถอะ ไม่ใช่เรื่องของเขาเสียหน่อย...
...ก็ทำตัวเองนี่นา
TO BE CONTINUE...
นี่คือการลั่นครั้งที่หนึ่ง
ความคิดเห็น