blame me "เกลียดเธอนักจับกดซะ"

ลำดับตอนที่ #9 : ตอนที่ 9

ตอนที่ 9

แสงแดดในยามเช้าทอแสงเล็ดลอดผ่านม่าน ทิฟฟานี่ค่อยๆลืมตาช้าๆก่อนจะหันหน้ามองแทยอนที่ยังคงนอน
หลับสนิทอยู่ข้างกัน เธอค่อยๆยื่นมือสัมผัสรอยแผลฉีกที่มุมปากแทยอนแผ่วเบา..เธอคงจะเจ็บมากจริงๆ
สักพักทิฟฟานี่ก็ก้มมองมือแทยอนที่ยังคงกอดเธอไว้อย่างแนบสนิท..เด็กเกเรคนนี้ขาดความอบอุ่น ฉันยอมรับ
ตอนที่เธอพูดกับพอของเธอฉันคนนี้ใจอ่อนฉันอยากกอดเธอแต่เธอก็ใจร้ายกับฉันเหมือนกัน เธอค่อยๆยื่นมือลูบ
มือแทยอนอีกครั้งแต่ดูเหมือนว่าสัญชาตญาณจากอาการบาดเจ็บแทยอนจึงได้แต่สะดุ้งก่อนจะชักมือกลับทิฟฟานี่
ตกใจเล็กน้อยก่อนจะค่อยๆดันตัวเธอลุกขึ้นอย่างช้าๆ..
.
.
"คุณหนูค่ะ คุณหนูกระจกห้องน้ำที่ห้องนอนเสร็จแล้วนะค่ะแล้วนีย์ก็มาทำความสะอาดให้แล้วด้วยค่ะ" เสียงสาวใช้มาเคาะเรียกที่ประตูห้อง
"ค่ะ ขอบคุณมากนะค่ะพี่นีย์"
"ได้เวลาทานเข้าเช้าแล้วนะค่ะเดี๋ยวไปโรงเรียนสายนะค่ะ"
"ค่ะ" ทิฟฟานี่ตอบรับสาวใช้ก่อนจะหันหน้ามาปลุกแทยอน..
"แท แทยอน"
"หืมมมมมมมมมมมม" 
"ตื่นได้แล้วนะนี่สายแล้วนะเดี๋ยวเข้าเรียนไม่ทัน"
"อืมมมมมมมมมมมม" แทยอนตอบรับก่อนจะพลิกตัวนอนต่อจนทิฟฟานี่ได้แต่ส่ายศรีษะ
"อืม อืม แต่ไม่ตื่นถ้าฉันสายเธอรับผิดชอบนะ"
"อะไรกันเล่าาาาา" แทยอนหลับตาพูดโวยวาย ให้ตายซินะแม้กระทั่งตอนหลับเขาก็ยังโวยวาย ~.~
"เฮ้ออออออ" เสียงทิฟฟานี่ถอนหายใจก่อนจะค่อยๆลุกเพื่อกลับไปอาบน้ำที่ห้องของนอนของเธอกับแทยอน
สักพักหลังอาบน้ำเสร็จทิฟฟานี่ก็เปลี่ยนชุดนักเรียนเดินออกมาจากห้องน้ำก็เห็นแทยอนนอนมองเธออยู่บนเตียง
"อาบน้ำซิ" ทิฟฟานี่กล่าวก่อนจะเดินไปเตรียมของลงกระเป๋าแต่แทยอนก็ยังคงเฉยเมย..
"นอนมองอยู่ได้นี่เรากำลังจะสายแล้วนะ"
"ทิฟฟานี่เธอบ้าหรือไงหน้าฉันแหกขนาดนี้เธอจะให้ฉันไปโรงเรียนอีกอย่างมือฉันเขียนหนังสือไม่ได้"
"แต่เธอก็ควรจะไปให้อาจารย์เห็นหน้าก่อนก็ยังดีอีกอย่างวันนี้ก็วันศุกร์แล้วด้วยเดี๋ยวพรุ่งนี้ก็ได้หยุด"
"ไม่เจอแฟนวันเดียวจะขาดใจตายใช่ไหม"
"อย่าพาลได้ไหม"
"จริงไหมล่ะฉันหน้าแหก หน้าเยินแขนเดี้ยงเธอไม่คิดจะดูแลฉันก็ไม่ว่าแต่ถึงขนาดต้องไปเจอแฟนนี่มันเว่อร์ไปหน่อยแล้ว"
"คิมแทยอนฉันเป็นนักเรียนหน้าที่ของฉันคือไปเรียน"
"ใครจะไปรู้ข้าวใหม่ปลามัน..ฉันว่าที่เธอไปโรงเรียนเพราะว่าเธออยากจะหาที่พลอดรักกับแฟนเธอมากกว่า" 
"นี่แทยอนเธอพูดเกินไปแล้วนะ"
"ไม่เกินหรอกไปดิไปเลยไปเรียนเลย" ทิฟฟานี่สบตาแทยอนก่อนจะเดินหันหลังออกจากห้องไปแต่แทยอนก็ยังไม่วายเดินตามก่อนจะรั้งแขนทิฟฟานี่ไว้
"ต้องการอะไร"
"ฉันไม่ให้เธอไป"
"เพื่ออะไร"
"ดูแลฉันไง" แทยอนสบค่อยจับแขนทิฟฟานี่หันมาสบตาเขาอีกครั้งมันเป็นแววตาที่อ่อนลงมากที่สุดเท่าที่ทิฟฟานี่เคยได้รับจากแทยอน!
"ทำไมฉันต้องดูแลเธอ"
"ก็เพราะว่าเธอเป็น......"
"พูดให้มันดีๆนะตอนนี้ฉันคบอยู่กับพี่ยุน" แทยอนพยักหน้าเข้าใจเขาค่อยๆปล่อยแขนทิฟฟานี่แล้วเดินไปทิ้งตัวลงนอนบนเตียง
ทิฟฟานี่ได้แต่มองตามแทยอนอย่างอ่อนใจก่อนจะเปิดประตูห้องเดินออกไป..ไม่นานพ่อของแทยอนก็เดินเข้าห้องแทยอนมาเขา
ยื่นกล่องของขวัญให้ลูกรัก แทยอนได้แต่เหลือบมองก่อนจะหยิบของมาวางไว้อย่างไม่ค่อยสนใจ
"เกเรียนอีกเหมือนเดิม"
"มีไร" 
"พรุ่งนี้เช้าพ่อจะเดินทางแล้วพ่อคงไม่ได้อยู่วันเกิดลูกแทยอนมีความสุขมากๆนะดูแลน้องด้วย"
"ไร้สาระ"
"ถ้าแกคิดว่าการดูแลฟานี่มันไร้สาระแกมากพ่อก็อยากจะให้แกทำตัวไร้สาระ"
"ทุกอย่างนั้นแหละของขวัญ.. อะไรหรอเงินกรอกจำนวนเองอย่างทุกปีหรืออะไร" แทยอนส่ายหน้าเล็กๆเขาได้แต่มองดูกล่องขวัญอย่างเฉยเมย
"แกเปิดดูเอาเองก็แล้วกันส่วนตัวพ่อก็พูดได้เท่านี้" คุณคิมพูดไม่ออกเขาค่อยๆนึกถึงตอนที่แทยอนถาม ความรักคืออะไร กอดกันเป็นแบบไหน
เขาก้มหน้าเล็กน้อยก่อนจะดึงตัวแทยอนเข้าหาแต่ดูเหมือนว่าลูกของเขาจะขืนตัว
"จะทำอะไร" แทยอนพูดเสียงแข็งก่อนจะลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป...
.
.

ทิฟฟานี่ตัดสินใจไม่ไปเรียนเพื่อจะอยู่..อยู่ดูแลแทยอนซินะสาวน้อยในตาโศกเดินเข้ามายังห้องนั่งเล่นก็เห็นแม่ของเธอ
นั่งอยู่ ใบหน้าของแม่ช่างอิดโรยและดูเหนื่อยล้าหลายอาทิตย์มานี่แม่ดูเหมือนคนที่ป่วยหนักจนเธออดเป็นห่วงไม่ได้
"แม่ค่ะ"
"ฟานี่"
"ไม่ไปเรียนหรอลูก"
"คือ..."
"ดูแลแทหรอ" ทิฟฟานี่พยักหน้ารับเล็กน้อยอีกใจก็กลัวว่าจะโดนดุที่หยุดเรียนเพื่อที่จะดูแลแทยอน
"พรุ่งนี้แม่จะเดินทางแล้วแม่อยากให้ฟานี่ดูแลตัวเองให้ดีๆ" ผู้เป็นแม่ดึงร่างลูกสาวเข้ามากอดด้วยความรัก
ความอบอุ่นที่แม่มีให้ทิฟฟานี่ยังคงเหมือนเดิมและไม่ว่ากี่ครั้งต่อกี่ครั้งแม่ของเธอหอมเป็นที่หนึ่งเสมอ 
ทิฟฟานี่รับรู้ได้เพียงแต่ว่าเธออยากจะกอดแม่อยู่แบบนี้อยากจะขอสูดดมกลิ่นความรักที่แม่มอบให้อยู่
อย่างนี้เพราะเธอกังวลใจว่าอีกไม่นานไม่จะไม่อยู่ให้เธอกอด!!
"ฟานี่รักแม่จัง..แม่ค่ะฟานี่อยากกอดแม่ไปอย่างนี้ตลอดถ้าไม่มีแม่ฟานี่ก็ไม่รู้จะกอดใคร"
ทิฟฟานี่เริ่มเสียงสั่นผู้เป็นแม่เองก็อดน้ำตาไหลไม่ได้อีกไม่นานเธอคงจะต้องจากลูกไปอย่างไม่มีวันกลับถึงวันนั้นลูกสาวของเธอคงอ้างว้าง
"แม่รักฟานี่ รักลูกมากฟานี่อย่าดื้อนะลูก" ผู้เป็นแม่ดึงร่างลูกสาวมาสบตาก่อนจะหอมแก้มใสๆที่เธอคอยฟูมฟักมาตลอดสิบกว่าปี
"แม่ค่ะ..." ทั้งๆที่กอดกันทุกวัน ทั้งๆที่เฝ้าบอกรักกันทุกวัน ทั้งๆที่หอมกันทุกวันแต่วันนี้มันเป็นการกอด การหอมและการบอกรักที่ใจหายที่สุดสำหรับลูกสาวอย่างเธอ..
"อีกสามเดือนเจอกันนะลูกแม่ลูกนะ"
"ฟานี่ก็รักแม่ค่ะ" สองแม่ลูกกระชับกอดกันอีกครั้งสำหรับหัวอกคนเป็นแม่เธอเชื่อแล้วว่าหลังจากที่เธอจากไปทั้งสามีของเธอและแทยอนจะดูแลทิฟฟานี่แทนเธอได้!!

.
.


แทยอนเดินหน้านิ่วลงมาจากบนห้องนอนส่วนตัว เขาพรางมองซ้ายแลขวาก็หงุดหงิดสิ่งที่อยู่ตรงหน้า
ดูขวางหูขวางตาไปหมด เขายอมรับเขาหงุดหงิดที่...ที่ทิฟฟานี่ไปเรียน!!!
"ตายแล้วคุณหนู"
"ยังไม่ตาย" แทยอนพูดเสียงเขียวหลังสาวใช้เอ่ยด้วยน้ำเสียงตกใจที่เห็นแทยอนเดินลงมาพร้อมกับชุดนอนที่ยังไม่ถูกเปลี่ยน
"คุณหนูยังไม่ได้อาบน้ำอีกหรือค่ะ"
"เห็นหรือป่าวล่ะ ถามได้" แทยอนพรางส่ายหัวก่อนจะเดินออกไปยังสนามหญ้าหน้าบ้านโดยที่ยังคงมีสุนีย์เดินตาม
"คุณหนูทานข้าวหรือยังค่ะถ้ายังไม่ทานนีย์จะเอามาให้ถ้าคุณพ่อกับคุณนมท่านทราบว่าคุณหนูยังไม่ทานจะโดนดุเอานะค่ะ"
"โตยังห๊า..ฉันโตหรือยังเธอถึงต้องคอยมาตามบอกรำคาญ" แทยอนเกรี้ยวกราดใส่เอากับสุนีย์จนเจ้าตัวได้แต่หน้าเสีย
"นีย์ขอโทษค่ะ"
"ไปเลยจะไปไหนก็ไปเลย" แทยอนเริ่มขึ้นเสียงอีกครั้งไม่ว่าจะกับใครหากว่าเขาไม่พอใจแทยอนก็จะแสดงออกด้วย
น้ำเสียงและท่าทางทุกครั้งจนทุกคนได้แต่ระอากับนิสัยที่แก้ไม่ได้ของแทยอนกันทั้งบ้าน 
"บอกให้ไปไงเล่า" 
"มีใครได้บอกไหมว่าเวลาพูดกับคนที่โตกว่าเขาพูดกันยังไง" แทยอนถึงกับถอนหายใจแต่ก็แอบดีใจไม่ได้ที่ได้ยินเสียงสาวน้อยผู้เป็นเจ้า
ของรอยยิ้มที่สดใสและเป็นคนคนเดียวกับที่ทำให้เขาหงุดหงิดอยู่ในเวลานี้
"ก็แล้วไง" แทยอนพูดลอยหน้าลอยตาไม่แม้แต่จะหันหน้ามามองหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าเขาแม้แต่น้อย
"ก็เสียมารยาทไง นี่แทยอนพี่นีย์เขาโตกว่าเธอตั้งเธอไม่มีใครชอบคนที่โดนตะหวาดหรอกนะ"
"ฉันก็โตกว่าเธอไม่เห็นเธอจะเรียกฉันว่าพี่บ้างเลยทีกับแฟนเธอ พี่ยุนค่ะพี่ยุนขา"
"มันไม่เหมือนกัน"
"ทำไม"
"ก็เพราะว่าพี่ยุนเขามีมารยาท เขาน่ารักและเข้าใจคนอื่นแต่เธอไม่มี" 
"ฉันชักจะเอียนเธอกับแฟนเธอเต็มทนล่ะ ใช่คนอย่างฉันไม่เคยมีอะไรดีแต่มีดีตรงที่ได้นอนกับเธอ" แทยอนพูดพร้อมจ้องหน้าทิฟฟานี่อย่างจะกลืนกินผู้หญิงตรงหน้า..
.
.
พลั๊ววววววววววววววววววววววววววววว เสียงฝ่ามือกระทบลงบนใบหน้าของแทยอนอย่างแรงจนหน้าของเขาหันไปตามแรงฝ่ามือนั้น
แทยอนค่อยๆยกมือจับมุมปากที่เริ่มมีเลือดซึมออกมาอีกครั้งเพราะทิฟฟานี่ตบโดนแผลเก่าของเขาเข้าอย่างจัง
.
.
"คนแบบเธอมันก็สมแล้วที่ต้องเจอแบบนี้ขนาดเจ็บขนาดนี้เธอยังไม่สำนึกแต่จะว่าไปคนขาดความอบอุ่นจะสำนึกอะไรได้"
แทยอนได้แต่จุกหลังโดนจี้ใจดำใช่เขาขาดความอบอุ่นเขาไม่ได้เคยความรักจากใครนอกจากแม่ที่ตายไปแล้วเขาผิดหรอที่รักเธอแต่แสดงออกมาไม่เป็น..
"มีอะไรอีกไหม มีอีกไหมที่เธออยากจะว่าฉันอ่ะ"
"เลว" แทยอนได้แต่ยืนนิ่งพูดไม่ออกอยู่ๆน้ำตาก็ค่อยๆไหลอย่างไม่รู้ ไม่รู้ทำไมมันอ่อนแอ ไม่รู้ทำไมมันอ่อนไหวได้ถึงขนาดนี้
"ฉันไม่เคยมีอะไรดีเลยนอกจากเลวหรือไม่ก็ชั่วใช่ไหมในสายตาเธอ"
"สำหรับเธอ...ไม่มี" แทยอนพยักหน้ามองทิฟฟานี่อย่างเข้าใจทุกอย่างเขาค่อยๆทิ้งตัวลงนอนบนสนามหญ้าพรางหลับตาลงช้าๆอย่างเหนื่อยแรง
เขารู้ที่ผ่านมาเขาผิดแล้วเขาจะต้องทำอย่างไรที่จะปรับความเข้าใจกับทิฟฟานี่จะทำยังไงให้ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ดีขึ้น
"ฉันต้องทำไงหรอเธอถึงจะเลิกเกลียดฉัน ให้ฉันไปตายเลยไหม"
"ถ้ามันทำกันได้ง่ายๆก็คงจะดี" สิ่งที่ได้ฟังจากปากทิฟฟานี่ทำให้แทยอนอดใจหายไม่ได้ถึงตอนนี้เขาได้แต่รับรู้แล้วว่าทิฟฟานี่เกลียดเขาแค่ไหน
แทยอนรู้ดี เขาไม่เคยมีใครแต่อย่างน้อยๆเจ้าบ๊อก บ๊อกก็มักจะอยู่เคียงเขาเสมออย่างในตอนนี้มันก็ค่อยๆเดินมาคลอเคลียแทยอนก่อนจะหมอบลงข้างๆแทยอน
"แม่แกเกลียดฉัน เกลียดฉันมากฉันรู้ฉันชอบทำร้ายแม่แกแต่.." แทยอนอยากจะพูดออกมาเหลือเกิน...แต่เป็นเพราะรักถึงได้ทำ!!!
"เจ้านายแกดื้อมากๆเลยนะบ๊อก บ๊อก เขาชอบรังแกคนที่ไม่มีทางสู้เสมอบ๊อก บ๊อกคนแบบนี้เป็นแก แกจะรับได้ไหม"
"บ๊อก บ๊อกแกเคยรักใครไหมอ่ะ..ไม่ซิแกเคยมีคนมารักแกไหม ไม่ซิฉันรักแก..พ่อกับแม่แกไม่รักแกแต่อย่างน้อยๆแกก็มีฉันแต่ฉันไม่มีใคร"
"บ๊อก บ๊อกถ้ามีใครคนนึงชอบทำร้ายแก แกจะยอมให้อภัยเขาไหมทั้งๆที่เขาไม่เคยขอโทษเราแม้สักคนแกจะเกลียดเขาไหม"
ทิฟฟานี่พูดจบก่อนจะหันหลังเดินเข้าบ้านไปโดยมีแทยอนมองตามไป อีกสักพักสุนีย์ก็เดินถือโทรศัพท์ออกมาหาแทยอนก่อนจะว่าเจสซิก้าโทรหา
"มีไรเจส"
(เป็นไงดีขึ้นไหม)
"ดี ดีมากปากฉีกเกือบจะถึงหูอ้าปากกินข้าวก็ไม่ได้แขนบวมเท่าลูกมะละกอแต่ก็ยังมีคนอยากให้ฉันไปโรงเรียน"
(เอ๊ะแต่น้องฟานี่ก็ไม่มาไม่ใช่หรอ หรือว่า..อยู่ดูแลเธอ) น้ำเสียงเจสซิก้าดูว่ากำลังแซวแทยอนเสียแบบนั้น
"เจสคือ คือว่าเวลาที่เราทำผิดมากมายแล้วเราอยากจะ...เฮ้อออออออ" แทยอนถอนหายใจอย่างเหนื่อยแรงทำไมนะคำว่าขอโทษนี่มันพูดอยากนะหรอ?
(อะไรมันติดปากล่ะถึงได้พูดไม่ได้ว่าขอโทษหืมแทเธอทำผิดเธอก็ควรจะขอโทษแล้วจะเริ่มต้นกันใหม่หรืออะไรก็ว่ากันไป)
"แต่ฉันไม่กล้าอ่ะเจสฉันกลัว"
(เวลาทำไม่เห็นว่าจะกลัวเลยไปขอโทษน้องซะนะแทเผื่ออะไรๆมันจะดีขึ้น)
"เอาแบบนั้นหรอ" แทยอนพูดกล้าๆกลัวเพราะตั้งแต่เกิดมาแทยอนก็เคยคิดจะขอโทษใครไม่เคยคิดจะใส่ใจความรู้สึกของคนอื่นว่าเป็นอย่างไร
(ฟ้ามาโปรดแทจริงๆเลยนะที่ส่งน้องฟานี่มาให้แทคนแบบแทอ่ะนับวันจิตใจเริ่มแย่ลงขาดการพัฒนา)
"เจสซิก้าถ้าเธอจะโทรมาด่ากันฉันก็จะวางแล้วนะ"
(เห๊นม๊ะความอดทนก็ต่ำไม่มีวุฒิภาวะฉันพูดสะกิดนิดเดียวเธอก็วีนแตกแล้วนี่ถ้าน้องพูดอะไรไม่เข้าหูแท แทจะไม่วีนเอากับน้องหรอ)
แทยอนนิ่งไปมันก็จริงๆเขาชอบโวยวายเอากับทิฟฟานี่เสมอแต่ทิฟฟานี่ก็ไม่เคยโกรธและอดทนเขามาโดยตลอด..
(ไม่มีคนบ้าที่ไหนหรอกนะรักเขาแต่ทำร้ายเขาถ้าไม่ใช่แทอ๋อออลืมไปก็เพราะว่าแทบ้าไงถึงได้ทำแบบนี้)
"เจสซิก้า"
(เห็นไหมเธออดทนไม่ได้ถ้าเธอทำไม่ได้ก็อย่าหวังว่าจะไปขอโทษน้องเลย)
"โอเคฉันจะพยายาม"
(หรอ..)
"นี่เจสฉันถามดีๆเธอก็ควรจะบอกฉันดีๆไม่ใช่มาประชดประชันกัน"
(โอเค๊อยากดีกับน้องฟานี่ฉันจะบอกอะไรให้นะผู้หญิงน่ะเขาชอบการเอาใจใส่ชอบสัมผัสที่อ่อนโยนและไม่รุ่นแรงเพราะมันจะทำให้เธอรู้สึกอบอุ่น
เวลาที่อยู่ใกล้เราเมื่อเราอ่อนโยนและอบอุ่นเขาก็จะระทวยและใจอ่อนไปกับเรา)
"ฉันไม่เคยทำ"
(นักวิทยาศาสตร์เขาเคยทำหรอเวลาเขาทดลองอะไรน่ะเธอทำไมไม่ลองทำล่ะเวลาเรื่องทำร้ายจิตใจเธอยังชอบลองทำ)
"เธอทำไมชอบว่าฉันนักนะ"
(ก็มันจริงไหมล่ะ)
"แล้วฉันต้องทำไง"
(ถ้าฉันงอนกับครูยูลฉันก็อยากให้ครูยูลพาฉันไปออกเดทกินข้าวเย็นมอบดอกไม้แล้วก็เดินจับมือ..เฮ้อตายล่ะอบอุ่นใจจัง)
"เธอมันเพ้อฝัน"
(ทำไมล่ะฉันเพ้อฝันในสิ่งที่ครูยูลทำให้ฉันได้น่าเสียใจแทนน้องฟานี่ที่เธอทำให้ไม่ได้แต่ก็นะ..ยุนเขาอาจจะทำให้น้องฟานี่ได้)
"แค่นี้นะ" แทยอนถึงกับโมโหที่ได้ยินชื่อของยุนอาเขาได้แต่กดโทรศัพท์เจสซิก้าทิ้งอย่างหงุดหงิดก่อนจะเดินเข้าบ้านก็เห็นทิฟฟานี่
กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่ห้องนั่งเล่น แทยอนได้แต่เดินเลียบๆเคียงๆก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งข้างๆกับทิฟฟานี่แต่เธอก็ยังไม่สนใจ
"คุณหนู..คุณหนูทานข้าวหรือยังค่ะ" แทยอนหันมองต้นเสียงอย่างหงุดหงิดเขากำลังจะอ้าปากพูดกับทิฟฟานี่แล้วเชียวแต่สุนีย์ก็ขัดขึ้นมาเสียก่อน
"โธ่เอ้ยก็บอกว่ายังไม่กินไงเล่า" แทยอนโวยวายขึ้นอีกครั้งทิฟฟานี่ได้แต่วางหนังสือก่อนจะเดินไปยังห้องครัวอีกไม่นานเธอก็เดินถือจานข้าวออกมา
"เลิกดื้อแล้วกินข้าวได้แล้วนะ"
"เธอไม่เห็นหรือไงว่าฉันปากฉีกอ้าไม่ได้"
"แล้วทำไมเสียงดังได้"
"ฉันตักข้าวไม่ได้แขนก็บวมเธอเห็นไหม"
"พี่นีย์ป้อนข้าวคุณแทหน่อยได้ไหม"
"ได้ค่ะคุณหนูฟานี่ คุณหนูค่ะมาค่ะเดี๋ยวนีย์ป้อน"
"จะบ้าหรือไงฉันโตแล้วเธอจะมาป้อนทำไม"
"ก็คุณหนูว่าเจ็บแขนนี่ค่ะมาคะนีย์ป้อน"
"ไม่ ออกไปเลยไป" แทยอนออกปากไล่สาวใช้จนเธอต้องรีบออกไปจากห้องนั่งเล่นพอเห็นสุนีย์ไปแล้วเขาจึงได้หันมาโวยเอากับทิฟฟานี่อีกครั้ง
"ตลกหรือไงจะให้นีย์ป้อนข้าวฉันอ่ะ"
"ไม่เห็นจะตลก"
"ตลกเพราะหน้าที่นี้ของเธอ"
"เราไม่ได้เป็นอะไรกัน"
"ชอบพูดจังทั้งๆที่ความจริงเราเป็น"
"ไม่ใช่เราแต่เธอคิดไปคนเดียวต่างหาก"
"ทำไมเราจะพูดกันดีๆไม่ได้เลยหรอทิฟฟานี่"
"เพราะเธอทำให้มันเป็นแบบนั้นมาตั้งแต่แรก"
"มันเปลี่ยนไม่ได้เลยหรอ" แทยอนเสียงอ่อนลงแววตาเขาเศร้าลงอย่างเห็นได้ชัดจนทิฟฟานี่เริ่มใจอ่อนอีกครั้ง..
"ไม่ได้" แทยอนเริ่มหงุดหงิดทำไมทิฟฟานี่ถึงได้เป็นคนเข้าใจอะไรง่ายๆมันคงไม่ผิดใช่ไหมที่เขาจะใช้กำลังกับเธอทั้งๆที่ร่างกายไม่ปกติ
"ฉันขอสั่งให้เย็นนี้เธอต้องออกไปข้างนอกกับฉัน" แทยอนยกมือแขนข้างที่เป็นปกติบีบแขนทิฟฟานี่อย่างแรง
"ฉันไม่ไป"
"จะไปหรือไม่ไปถ้าไม่ไปฉันจะจูบเธอโชว์แม่เธอ"
"อย่าทำอะไรบ้าๆนะ" ทิฟฟานี่เริ่มหลบตาแทยอนอีกครั้งหลังเขายื่นหน้ามาประชิดกับใบหน้าของเธอ มันจะจริงหากว่าใครมาเห็นเข้าจะคิดว่าแทอนกับเธอ..
"ฉันเจ็บตัวแต่เธออย่าคิดนะว่าฉันทำอะไรเธอไม่ได้ฉันสั่งเธอก็ต้องทำตอนนี้ฉันสั่งให้เธอออกข้างนอกกับฉันเธอก็ต้องไป"
"ทำไมต้องไปแล้วไปทำไม"
"ต้องไป...ไปกินข้าวกับฉัน" ทิฟฟานี่นิ่งไปเธอยอมรับหวั่นไหวกับแทยอนมากจริงๆ.. 
"เพราะฉันอยากกินข้าวกับเธอสองคน" แทยอนเลื่อนหน้ากระซิบข้างใบหูของทิฟฟานี่จนเธอได้แต่ใจเต้นแรง น้ำเสียงของแทยอนดูนุ่มนวลอย่างไม่เคยเป็น
"ไปกับฉันได้ไหมฟานี่" เขาเรียกเธอเหมื่อนคนคุ้นเคยแทยอนไม่รอคำตอบก่อนจะว่า "ฉันไปแต่งตัวแป๊ปนะ"
แทยอยอมยิ้มก่อนจะวิ่งขึ้นห้องไปปล่อยให้ทิฟฟานี่งงกับท่าทีของแทยอนเล็กน้อยสักพักเขาก็ค่อยๆลื้อเสื้อผ้าออกมาจนเกลื่อนห้อง
.
.
"ชุดไหนดีว่ะ..เฮ้อออออออ" แทยอนหยิบเสื้อตั้วนั้นทีตัวโน้นทีมาทาบก่อนจะนิ่วหน้าเสียอารมณ์ไม่ว่าจะชุดไหนก็ไม่ถูกใจเขาโยนเสื้อผ้าทิ้งก่อนจะโทรหาเจสซิก้าอีกครั้ง
.
.
"เจสหรอ" เขารีบพูดเสียงรนรานหลังเพื่อนสนิทรับโทรศัพท์
"บ้าหรือไงเวลาเรียนโทรมาทำเนี่ยเธอรู้ไหมฉันต้องเอาหัวมุดโต๊ะเพื่อจะคุยกับเธอ" น้ำเสียงเจสซิก้าฟังดูเหมือนบนเล็กน้อยอีกไม่นานนักก็มีเสียงแทรกมาในโทรศัพท์
(เด็กหญิงเจสซิก้างมหอยอยู่หรือไงเป็นอะไรห๊า)
"นี่แทครูยูลดุฉันอ่ะ"
(ใครโทรมาหรอเจสรีบวางเหอะครูยูลมองใหญ่แล้ว) ซันนี่เตือนสติเพื่อนสาว
"แทโทรมาอ่ะซัน..ใช่ค่ะงมหอยอยู่หอยโข่งด้วยนะค่ะ" ยังไม่วายเจสซิก้าผุดศรีษะมาตอบก่อนจะมุดลงไปใหม่
(ได้กี่โลแะลเอางี้แล้วกันเด็กหญิงเจสซิก้านั่งงมหอยโข่งไปก่อนแล้วกันและพรุ่งนี้คัดรายงานที่ครูสอนวันนี้มาให้ห้าจบ)
"ห๊า...โอ้ยยของเก่ายังไม่ได้ส่งเลยอ้า..นี่แทได้ยินไหมฉันโดนคัดไทย"
"เจสฉันโทรหาเธอแต่เธอให้ฉันถือสายคุยกับครูยูลทีซันนี่ทีน่าเบื่อ"
"นี่คุณชายเธอก็น่าจะรู้นี่มันเวลาเรียนมีไรก็ว่ามาเลยไหนๆก็ไหนๆและ"
"คือ...เวลาไป ไปกับครูยูลเธออยากให้ครูแต่งตัวแบบไหนหรอ"
"จะแต่งไปเดทกับฟานี่ว่างั้น"
"ป่าววววววววว ป่าววววววววววววววว" แทยอนยังคงไม่วายปฏิเสธจนเจสซิก้ากระตุกยิ้มมุมปากอย่างหมั่นใส้
"น่ารำคาญจะแต่งยังไงก็ได้เพราะครูหล่ออยู่แล้วแต่เธอแต่งหล่อไปมันจะปิดความร้ายกาจของเธอ...."
.
.
ตู๊ดดดดดดดดดดด ตู๊ดดดดดดดดดดด ตู๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
.
.
"แทยอนไอ้คนบ้าแย่ชะมัดทำฉันโดนคัดไม่พอยังมาวางหูโทรศัพท์ใส่ฉันอีกไม่เคยพัฒนา"
วางโทรศัพท์จากเจสซิก้าแทยอนก็นอนหน้าเซ็งอยู่บนเตียงเขาก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วลุกไปหยิบเสื้อผ้ามาทาบทีตัวอีกครั้ง
"ตัวนี้ก็ได้ว่ะ" แทยอนได้แต่ยิ้มเล็กๆเสื้อตัวนี้ยังไม่เคยใส่แต่คิดว่าใส่แล้วคงจะดูดีหวังว่าทิฟฟานี่คงจะชอบ >.<
กว่าจะเลือกเสื้อผ้าได้แทยอนก็ใช้เวลาปาไปเกือบชั่วโมง ไหนจะอาบน้ำทาครีมบำรุงผิวหน้าและฉีดน้ำหอมสุดท้ายแทยอนแต่งตัวเสร็จเสียที!!
"ตายแล้วคุณหนูจะไปไหนค่ะเนี่ยแต่งตัวซะหล่อเลย"
"เฮ้อออออออออฉันบอกกี่ครั้งแล้วว่ายังไม่ตายบ้าจริง" ทิฟฟานี่ค่อยๆหันไปตามเสียงก่อนจะมองแทยอนอย่างแปลกใจก็วันนี้เขาดูดีมากจริงๆ
"เร็ว.." อยู่ๆเขาก็เดินมาดึงแขนทิฟฟานี่ให้ลุกขึ้นเธอได้แต่เงยหน้ามองแทยอนอย่างไม่ค่อยพอใจนักก่อนจะว่า
"อะไร"
"ก็.. ก็ออกไปกินข้าวกับฉันไง"
"เฮ้ออออออ เธออยากจะบังคับใครก็ได้งั้นหรอ"
"ฉันว่าเราคุยกันรู้เรื่องแล้วนะเร็วๆได้ไหมอย่าทำให้ฉันโมโห" แทยอนหันซ้ายแลขวาก่อนจะยื่นหน้าเข้าหาทิฟฟานี่ทั้งคู่สบตากันแน่นิ่ง..
"ถ้ามันเรื่องมากนักฉันจะจูบเธอต่อหน้านีย์"
"อย่านะ!"
"งั้นก็ไปได้แล้วเร็วๆ"
"จะให้ฉันไปชุดนี้หรือไง"
"อ้าวแล้วมัวทำอะไรอยู่เล่า"
"นี่แทยอนเธออาบน้ำอยู่จะให้ฉันอาบได้ยังไง"
"ก็อาบพร้อมกันดิ" เขาพูดหน้าตาพร้อมยิ้มเล็กๆมันทำให้ดูเจ้าเลห์และแสนกวนจนทิฟฟานี่ขบฟันเล็กน้อยก่อนจะเดินเบี่ยงตัวขึ้นห้องไป
.
.
"นี่อะไรของเขานะ" ทิฟฟานี่ถึงกับส่ายศรีษะที่เห็นห้องรกไปด้วยเสื้อผ้าของแทยอนเธอค่อยๆเดินเก็บเสื้อผ้าแทยอนเข้าตู้ก่อนจะเดิน
ไปอาบน้ำเปลี่ยนชุด อีกสักพักทิฟฟานี่ก็ลงมาแทยอนได้แต่หันมองอย่างช้าๆหากว่าพิจารณากันดีๆผู้หญิงเชยๆ บ้านๆแบบนี้ก็น่ารักดี..ไม่ซิสวยต่างหาก!!
"ลุงเพิ่ม ลุงเพิ่ม"
"ครับคุณหนู"
"ออกรถที"
"คุณหนูจะออกไปไหนครับ"
"พาไปส่งที่โรงแรมหน่อยแล้วก็กลับได้เลยนะเดี๋ยวฉันให้รถที่โรงแรมมาส่ง"
"ครับ" 
.
.
ทิฟฟานี่กับแทยอนค่อยๆเดินมาถึงประตูรถโดยที่ไม่รู้ว่าริมหน้าต่างชั้นบนของบ้านหลังใหญ่มีสายตาพ่อกับแม่ที่มอง
ดูความเปลี่ยนไปของลูกทั้งสองและท่านหวังว่าความสัมพันธ์ของทั้งคู่จะดีขึ้น..
"อ่ะ" แทยอนเปิดประตูรถให้ทิฟฟานี่ไปก่อน ทิฟฟานี่แปลกใจเล็กน้อยกับท่าทีที่เปลี่ยนไปแต่เธอก็ยอมขึ้นไป
นั่งอย่างโดยดีโดยมีแทยอนขึ้นไปนั่งตาม ถึงรถจะออกตัวไปนานขนาดไหนแต่ทั้งคู่ก็ไม่มีบทสนทนาต่อกันจนถึงโรมแรม!!!!
"ห้องอาหารห้องเดิมเธอจำได้ใช่ไหมเดินไปรอฉันก่อนนะเดี๋ยวตามไป" แทยอนพูดขึ้นลอยๆหลังรถจากรถทิฟฟานี่ได้แต่พยักหน้าเล็กน้อย
ก่อนจะเดินตรงไป แทยอนได้แต่หันซ้ายหันขวาอีกไม่นานพนักงานของโรงแรมก็รีบมาต้อนรับแทยอนกันยกใหญ่
"คุณแทครับหาอะไรอยู่หรือครับ"
"แผนกดอกไม้อยู่ตรงไหน" 
"คุณแทจะเอาดอกไม้ไปทำอะไร"
"ฉันถามว่าแผนกออกไม้อยู่ไหนไม่ได้ให้นายมาถามฉันต่อฉันรีบไม่มีเวลามาก" ผู้จัดการโรงแรมได้แต่ถอนใจก่อนจะผายมือแล้วเดินนำแทยอนไป
ตลอดทางเขาได้แต่นึกสิ่งที่เจสซิก้าพูด.. "ขอโทษ สัมผัสที่อ่อนโยนมันจะทำให้อบอุ่นและอยากอยู่ใกล้ดอกไม้และเดินจับมือ"
แทยอนก้มหน้ายิ้มเล็กๆเขาหวังว่าค่ำนี้ความสัมพันธ์ของเขากับทิฟฟานี่จะดีขึ้น "ถึงแล้วครับคุณแท"
"ขอบคุณ..เอ่อถ้าจะขอโทษเนี่ยเขาใช้ดอกไม้อะไรกันอ่ะ"
"ขอโทษหรอครับดอกลิลลี่สีขาวครับ เอ่อแล้วคุณแทจะไปขอโทษใคร" แทยอนมองหน้าพนักงานด้วยสายตาจนเขาต้องโค้งขอโทษก่อนจะเดินจากไป
"อ้าวคุณแททำไมมาถึงนี่ได้ครับจะรับดอกไม้หรือครับ" แทยอนพยักหน้ากับพนักงานแผนกดอกไม้ก่อนจะว่า
"จัดลิลลี่ให้ช่อหนึ่งเอาใหญ่ๆสวยๆเอาตอนนี้เลย"
"ได้ครับรอสักครู่นะครับ"
"เอ่อ เดี๋ยวช่วยให้ใครก็ได้เอาไปส่งฉันที่ห้องอาหารที"
"ได้ครับ"
.
.

"ไปไหนของเขานะ" ทิฟฟานี่มองหาแทยอนสักพักก่อนจะนั่งลงอย่าแปลกใจกับท่าทีของแทยอนที่มีต่อเธอ
"ช้าไปหน่อยโทดที" แทยอนพูดยิ้มๆก่อนจะเดินมานั่งที่เก้าอี้ตรงข้ามกับหญิงสาวที่เขารัก
"ไปไหนมา"
"ห้องน้ำ" แทยอนไม่พูดไม่จาเขายกมือเรียกพนักงานมาสั่งอาหารหน้าตาเฉย
"หิวหรือไง"
"เหอๆ ทิฟฟานี่ฉันยังไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่เช้าแถมเมื่อคืนก็ได้กินนิดเดียว"
"ก็ทิ้งเข้าไปซิข้าวปลาเวลาที่ไม่พอใจ"
"เมื่อไรจะเลิกว่าฉันอ่ะ" แทยอนพูดออกมาอย่างน้อยใจเขาพยายามทำตัวให้ดีที่สุดแล้วแต่ดูเหมือนว่าจะดีไม่พอสำหรับทิฟฟานี่เลยจริงๆ
"รับอะไรดีครับ" แทยอนจ้องหน้าทิฟฟานี่อย่างน้อยใจก่อนจะหันหน้าไปสั่งอาหารอย่างลืมตัว..ลืมตัวว่าปากฉีก
"ริบอาย สเต็กแล้วก็Red wineขอเป็นPinot Noir" ทิฟฟานี่ส่ายศรึษะหลังได้ยินที่แทยอนสั่งอาหารทั้งสเต็กเอยไวน์เอย
"ปากเธอเจ็บขนาดนี้ มือเธอก็เจ็บเธอยังจะสั่งสเต็กเนื้อเนี่ยนะ"
"ก็ฉันอยากกินนี่ไม่ใช่อะไรๆก็ข้าวต้ม ข้าวต้ม"
"สั่งไวน์มาทำไมมันมีแอลกฮอลล์แผลเธอยังไม่หาย ฉันลืมไปเดี๋ยวเธอต้องไปทำแผลไม่ใช่หรอ"
"ไม่ไปอ่ะ"
"ไม่ไปได้ยังไงแผลเธอลึกขนาดนี้ปล่อยไว้ให้เน่าหรือไง" แทยอนอมยิ้มเล็กๆอย่างน้อยๆทิฟฟานี่ก็ห่วงกัน
"ห่วงหรอ" ทิฟฟานี่เงียบไปก่อนจะก้มหน้าหลบสายตาแทยอนแล้วสั่งอาหารพนักงาน
"ขอเป็นสลัดนะค่ะแล้วก็ ข้าวต้มหมูสับสำหรับเคี้ยวง่ายๆหนึ่งที่นะค่ะ แล้วก็น้ำส้มคั้นแก้วหนึ่งคะ"
"ทำไมนางเอกชอบสั่งน้ำสัมคั้น"
"ฉันไม่ใช่นางเอกแต่ชอบกิน"
"งั้นหรอแล้วสั่งข้าวต้มมาทำไม" ทิฟฟานี่พรางส่ายศรีษะอีกครั้งถึงขนาดนี้แทยอนก็ยังไม่รู้ว่าเธอสั่งมาทำไม!
"สั่งไว้มาเผื่อให้คนดื้อแถวนี้" ทิฟฟานี่พูดเสีนงเรียบ แทยอนเลิกคิ้วก่อนจะหันจะซ้ายแลขวา บ้าหรือไงกันนะแทยอน
หน้าตาเธอดูไม่ปกติเอาเสียเลย ทิฟฟานี่อดสงสัยกริยาท่าทางของแทยอนไม่ได้สักพักเขาก็ค่อยๆเลื่อนเก้าอี้มานั่งข้างกันกับทิฟฟานี่
"เป็นอะไรหรือป่าว"
"ปากฉีก แขนเจ็บ อกหัก"
"ใครทำเธออกหักพี่นิโคลหรือว่าพวกน้องๆแฟนคลับเธอ" แทยอนหันซ้ายแลขวาอีกครั้ง..บ้าแทยอนนี่ต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ
เขาพรางยกมือขึ้นกระซิบข้างใบหูทิฟฟานี่ก่อนจะว่า "คนแถวนี้ล่ะมั้ง" ทิฟฟานี่นั่งนิ่งไปอดหวั่นใจไม่ได้ถ้าไม่รักกันแทยอนทำไมต้องพูดแบบนี้เขาจะมาหลอกอะไรเธออีกไหม!
"อ๊าาาาาาาอาหารมาแล้ว" แทยอนยกมือดีใจเหมือนเด็กทิฟฟานี่อดหมั่นใส้ไม่ได้จะกินเข้าไปได้ยังไงสเต๊กเนื้อที่แสนเหนียวกับมือที่ใช้การไม่ได้
"ลดความอ้วนหรอหมี" แทยอนพูดหน้าตายหลังเห็นสลัดของทิฟฟานี่วางอยู่บนโต๊ะเธอถึงกับเบิกตาโต คิมแทยอนเรียกเธอว่าหมีเนี่ยนะ
"ฉันมันอ้วนหุ่นไม่ดีไม่เหมือนแฟนคลับเธอนี่"
"เขาว่าคนมีสามีแล้วหุ่นจะเสีย"
"คิมแทยอน" ทิฟฟานี่พูดน้ำเสียงไม่ค่อยพอใจสำหรับเธอ เธอเกลียดคำนี้และเกลียดคนคนนี้
"ลืมไปไม่ได้ตั้งใจ" แม้กระทั่งคำขอโทษแทยอนก็ไม่เคยคิดจะพูดกับเธอ เขาพรางจิ้มอาหารในจานทิฟฟานี่ก่อนจะยื่นมือป้อนเธอ
"แทยอนเธอทำบ้าอะไรฉันอายเขานะ"
"อ๊าาาาาากินซิหม่ำๆฉันป้อน เธอป้อนฉันบ่อยแล้วฉันป้อนเธอบ้างโอเคไหม"
"นี่วางช้อนเดี๋ยวนี้เลยนะฉันอายเขา"
"อายทำไมฉันไม่เคยทำแบบนี้กับใครเลยนะนี่เธอคนแรกเลย" แทยอนพูดอย่างตื่นเต้นก่อนจะพยักหน้าเว้าวอน
"เร็วๆดิฉันยกนานแล้วเหมื่อยมือนะ..เร็วๆหม่ำๆซะนะ" ทิฟฟานี่ทนแทยอนอ้อนไม่ได้เธอจึงอ้าปากกินอาหารที่แทยอนป้อน!!
"พอแล้วนะฉันกินเองได้" ทิฟฟานี่ก้มหน้าพูดเขินๆแทยอนได้แต่ยิ้มขำๆกับท่าทีของคนตรงหน้าเวลาอายเธอก็น่ารักดีแฮะ >.<"
แทยอนก้มมองอาหารในจานของตัวเองมันก็จริงๆเขาหันสเต็กไม่ได้แต่มันคือความตั้งใจต่างหากเขาพรางมองหน้าทิฟฟานี่อีกครั้ง
"แล้วเธอล่ะไม่คิดจะ..จะป้อนฉันบ้างหรอ"
"ก็เธอสั่งมาเอง สั่งเองก็กินเองทำเองซิ"
"ใจร้ายนะ"
"ฉันใจร้ายแล้วเธอล่ะ" ทิฟฟานี่จ้องหน้าแทยอนด้วยแววตาเศร้าจนแทยอนได้แต่รู้สึกผิด...
"โอเคฉันกินเองก็ได้" ทิฟฟานี่เหลือบมองแทยอนก่อนจะยื่นมือหั่นสเต็กในจานเขาเป็นชิ้นๆก่อนจะว่า
"กินเองนะหั่นให้แล้ว" แทยอนได้แต่ยิ้มขอบคุณสุดท้ายเธอก็ทำให้ฉันซินะ
"อ่ะ" แทยอนยื่นมือป้อนสเต็กให้ทิฟฟานี่อีกครั้ง
"ไม่เอาฉันไม่กิน"
"น่านะฉันเห็นว่ามัน มันเยอะเธอน่าจะชอบกินแล้วจะได้อ้วนๆเวลาจับทีเต็มไม้เต็มมือไม่ได้ผอมแห้งแรงน้อยเวลาจับแล้วอารมณ์เสีย"
"แทยอน"
"ฉันพูดอะไรผิดทำไมต้องทำเสียงแข็งแล้วก็มองค้อนกัน"
"ไม่ต้องมาจับฉันก็ได้นะ"
"แต่ฉันชอบ" ทิฟฟานี่อึ้งไปอีกครั้งเขาแลดูไม่ค่อยปกติจริงๆ แทยอนอ้าปากกินสเต็กก่อนจะค่อยๆขบฟันเคี้ยวแต่แล้ว..
"โอ๊ะ..โอ้ยยยย"
"เห็นไหมบอกแล้วไงว่าอย่าดื้อเธอกินไม่ได้ก็ยังจะอยากกิน"
"ก็ฉันเบื่อนี่ งั้นเธอช่วยป้อนฉันทีได้ไหมล่ะข้าวต้มน่ะ"
"ทำไมฉันต้องป้อน"
"ก็ฉันคิดว่ามันน่าเบื่อแต่ถ้าเกิดเธอป้อนก็... ก็คงจะอร่อยขึ้น" ทิฟฟานี่ได้แต่ใจสั่นกับคำพูดของแทยอนเธอรู้ดีแทยอนดูเปลี่ยนไปจนไม่น่าไว้วางใจ
"เธอจะมาหลอกอะไรฉันอีกแทยอน" อยู่ๆทิฟฟานี่ก็พูดเสียงแข็งสีหน้าแปรเปลี่ยนเป็นเย็นชาแทยอนได้แต่หน้าเจื่อนลง
"ฉันไม่ได้หลอกฉันพูดจริงๆ"
"แทยอนเธอรู้ไหมฉันกลัว กล้วว่าถ้าเชื่อใจเธอสุดท้ายเธอก็จะหลอกฉันอีก"
"เธอไม่เคยคิดจะเชื่อฉันบ้างเลยหรอ"
"ฉันมองการกระทำของเธอที่ผ่านมาไม่มีสิ่งไหนที่ทำให้ฉันเชื่อเธอได้เลย" แทยอนพรางพยักหน้าอย่างเข้าใจข้อผิดพลาด ความเงียบเริ่มถามหาคนทั้งคู่
สักพักพนักงานก็นำดอกลิลลี่ช่อโตเดินมาทางโต๊ะแทยอนพรางพยักหน้าเป็นสัญญาณให้นำมาให้กับทิฟฟานี่ส่วนตัวเขาได้แต่ยกไวน์เดิมอย่างเซ็งๆ!!
"คะ" ทิฟฟานี่แปลกใจเล็กน้อยหลังพนักงานยื่นช่อดอกไม้ช่อใหญ่ให้กับเธอ
"ของคุณฟานี่ครับ" เธอเลิกคิ้วเล็กน้อยก่อนจะหันมองหน้าแทยอนเขาค่อยๆคุกเข่าลงต่อหน้าทิฟฟานี่ทั้งคู่สบตากันแน่นิ่ง..
"ฉันรู้ว่าที่ผ่านมาฉันทำเลวกับเธอฉันรังแกให้เธอเจ็บ" แทยอนถอนหายใจเขาได้แต่ก้มหน้านิ่งพร้อมน้ำตาที่เริ่มคลอ
"ฉันไม่รู้ว่าฉันควรจะต้องทำตัวแบบไหนให้เธอ..สนใจ ฉันไม่รู้ว่าฉันควรจะพูดแบบไหนให้เธอหันมอง" แทยอนได้แต่พูดเสียงสั่น..
"ตั้งแต่เกิดมาฉันไม่เคยกอดกับใครแม่ฉันเสียตั้งแต่ฉันยังเด็ก ฉันกินข้าวร่วมโต๊ะกับพ่อนับครั้งได้ พ่อกับฉันเรา
ไม่เคยบอกรักกันมีแต่พูดร้ายๆใส่กันวันที่พ่อบอกว่าจะแต่งงานมันเป็นวันที่ฉันเจ็บปวดที่สุด เขาไม่เคยรักฉัน
แต่เขาเลือกที่จะรักผู้หญิงอีกคนมากกว่าฉัน ฉันไม่รู้ว่าฉันควรจะทำตัวแบบไหนกับคนที่พ่อรัก..ฉันไม่รู้จริงๆ"
แทยอนได้แต่พูดไปร้องไห้ไปเขาก็แค่อยากให้มีคนสนใจเขาบ้าง เขาอยากให้พ่อสนใจอยากให้ผู้หญิงที่พ่อรักสนใจรวมทั้งลูกสาวของเธอด้วย!
"ฉันรู้ว่าดอกไม้ช่อนี้ลบล้างสิ่งที่ฉันทำผิดกับเธอไม่ได้ ฉันไม่ได้อยากให้เธอยกโทษให้ฉันแต่ฉันอยากให้เธอ
ค่อยๆลบภาพความเลวร้ายของฉันไม่ต้องมากแค่ทีล่ะนิดเพราะฉันเชื่อว่าสักวันเธอจะลบความเลวร้ายของฉันจนหมดไป"
.
.
.

"ทิฟฟานี่ฉันขอโทษนะ"
.
.
.

ทิฟฟานี่ได้แต่นิ่งไปที่แท้แทยอนก็เป็นคนอ่อนไหวเหลือเกิน เธอได้แต่ใจหายกับสิ่งที่แทยอนพูดสำหรับเธอ เธอไม่เคย
เกลียดแทยอนแต่สิ่งที่เธอพูดออกไปต้องการสร้างกำแพงขึ้นมาป้องกันตัวเองเพื่อไม่ให้ถูกแทยอนทำร้ายก็เท่านั้น...

.
.

บนรถลิมูซีนคันหรูหลังแทยอนเอ่ยคำขอโทษพร้อมดอกไม้ช่อใหญ่ทั้งเขาและเธอก็ได้แต่นิ่งเงียบไปอาจเป็น
เพราะหัวใจที่กำลังสับสนทิฟฟานี่เองก็ไม่รู้ว่าควรจะวางตัวยังไงในเมื่อแทยอนทำตัวดีขนาดนี้ภายในใจยังคง
นึกถึงใบหน้าของยุนอา เธอยอมรับสงสารยุนอาส่วนตัวแทยอนเองก็ได้แต่นิ่งไปเขาก็ทำอะไรไม่ถูกในเมื่อเขา
เองก็ไม่เคยเป็นแบบนี้กับใครเช่นกัน การขอโทษ การคิดจะรักใครไม่เคยอยู่ในสมองแต่วันนี้มันเปลี่ยนไปเมื่อเจอกับเธอ!!
แทยอนค่อยๆเลื่อนมือมากุมมือของทิฟฟานี่ก่อนจะกระชับบีบจนทิฟฟานี่เริ่มใจเต้นอีกครั้ง..
"เธอลำบากใจหรือป่าวที่ฉัน..พูดแบบนั้น"
"ไม่นี่อย่างน้อยๆเธอก็คิดจะขอโทษฉัน"
"ฉันสัญญาว่าฉันจะไม่ทำแบบนั้นกับเธออีกฉัน..เสียใจนะ" ทิฟฟานี่ค่อยๆน้ำตาไหลความโกรธของแทยอนทำลายชีวิตเธอแต่เธอก็รักแทยอนเหมือนกัน
(แทยอนฉันยอมรับฉันสับสนกับเรื่องของเรา ฉันควรที่จะต้องทำตัวแบบไหนระหว่างเรา)
รถหรูมาจอดอยู่หน้าบ้านแทยอนได้แต่ถอนใจเขานึกว่าการขอโทษจะทำให้เรื่องระหว่างเขากับทิฟฟานีดีขึ้น
แต่กลับกลายเป็นว่าทั้งคู่เฉยเมยต่อกัน.. 
"เธออาบน้ำก่อนจะเดี๋ยวฉันทำแผลให้เธอเอง"
"ไม่ต้องก็ได้" แทยอนพูดเสียงอ่อยก่อนจะทิ้งตัวลงนอนอย่างเหนื่อยล้า
"เธอไม่ยอมไปหาหมอล้างแผลแต่เธอก็ต้องทำแผลเธอกินเหล้าแล้วยังไม่ทำแผลเมื่อไรเธอจะหาย"
"งั้นก็ทำเลย"
"ไม่ได้ต้องอาบน้ำก่อน"
"โอ๊ยย" แทยอนยกมือจับมุมปากอีกครั้งทิฟฟานี่ทิ้งตัวลงนั่งข้างแทยอนก่อนจะยื่นหน้าดูแผลเขาอีกครั้ง
"เธอเจ็บหรอ" แทยอนพยักหน้าพร้อมใบหน้าเศร้าๆ"ตรงไหน"
"ตรงนี้" แทยอนชี้มุมปากทำหน้าอ้อนทิฟฟานี่ค่อยๆยกมือจับแผลแทยอนแผ่วเบาเขาได้แต่ยกมือจับทิฟฟานี่..
"โอ้ย..เบาๆซิเจ็บ"
"ทำไมเพิ่งเจ็บล่ะเวลาอ้าปากทำไมไม่เห็นเจ็บ"
"มันสะสมมาเจ็บวันนี้มั้ง" แทยอนสบตาอ้อนทิฟฟานี่จนเธอได้แต่หลบสายตาแก้เขินแทยอนรู้ทันเขารีบลุกหนัก...
ทิฟฟานี่พรางส่ายหน้าก่อนจะเดินไปหยิบกล่องยามาทำแผลให้แทยอนที่นอนยิ้มเล็กๆหน้าเจ้าเล่ห์อยู่บนเตียงแต่พอทิฟฟานี่หันมาเขาก็แกล้งทำเป็นหน้าเศร้าอีกครั้ง
"เธอจะทำอะไรอ่ะ"
"ก็ทำแผลไง"
"ทำเบาๆนะเจ็บ"
"อืมมมมมม รู้แล้วน่าาาา" ทิฟฟานี่ยกมือทำแผลบริเวณมุมปากให้แทยอนแผ่วแบ่วแต่เธอก็ต้องคอยหลบสายตาแทยอนที่จ้องมองเธออยู่ตลอด
"มองหน้ากันหน่อยซิ"
"ทำไมต้องมองด้วยเล่า"
"ก็อยากเห็นชัดๆนี่"
"แค่นี้ชัดไม่พอหรือไง" มันก็จริงที่ทิฟฟานี่พูดเพราะตอนนี้ใบหน้าของแทยอนกับทิฟฟานี่อยู่ใกล้กันไม่กี่เซ็นจนแทบได้ยินเสียงลมหายใจของกันและกัน
"ฉันไม่อยากให้เธอมีใคร ฉันไม่อยากให้เธอรับรักใคร" อยู่ๆแทยอนก็พูดเสียงเศร้าทิฟฟานี่เริ่มใจหายอีกครั้งก็เป็นเพราะเธอที่ทำให้ฉันตัดสินใจแบบนั้นไม่ใช่หรอ
"เลิกพูดเรื่องพวกนี้ดีกว่า"
"ฟานี่..." แทยอนเงียบไปเขารั้งมือทิฟฟานี่เอาไว้ก่อนจะค่อยๆโน้มหน้าเขาหาเธอจนริมฝีปากของทั้งคู่เริ่มประชิดติดกัน
ทั้งเขาและเธอเหมือนมีแรงดึงดูดเข้าหากันทั้งคู่ค่อยๆเลื่อนหน้าจูบกันอย่างดูดดื่มเป็นครั้งแรกที่ทิฟฟานี่รู้สึกดีที่จูบกับแทยอน!!
แทยอนจูบทิฟฟานี่อย่างนิ่มนวลและอ่อนโยนจากสัมผัสที่อ่อนโยนกลายเป็นร้อนแรงมือของเขาเริ่มๆลูบไล้ไปทุกสัดส่วน....

.
.


-จบตอน-