blame me "เกลียดเธอนักจับกดซะ"

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2

ตอนที่ 2

สวนสาธารณะที่เดิมแทยอนเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าลูกหมาตัวน้อยก่อนจะวางอาหารให้มันดังเช่นทุกวัน
"บ๊อก บ๊อก บ๊อก"
"เอาล่ะนะถึงพ่อกับแม่แกจะทิ้งแต่ว่าฉันก็รักแกไม่เหมือนฉัน..ถึงจะมีพ่อก็เหมือนไม่มี"
ยิ่งพูดดูเหมือนแทยอนจะยิ่งเซ็งเขาได้แต่พรางทิ้งตัวลงนั่งลงกับพื้นพร้อมลูบหัวลูกสุนัขไปมา
.
.

"O.O ฉันเจอเขาอีกแล้วหรอเนี่ย" ทิฟฟานี่เบิกตามองคนตรงหน้าเล็กน้อยหัวใจเต้นแรงพักนี้ทำไมเจอ
นายคนนี่บ่อยจัง แต่มันก็น่าน้อยใจชะมัดเวลาอยู่กับเจ้าสุนัขนี่นายนี่ดูน่ารักเป็นบ้าแต่เวลาอยู่กับฉันดูคุ้มดีคุ้มร้ายสุดๆฉันเดาใจไม่ออกจริงๆ

"นึกว่าใคร" อาจเป็นเพราะเสียงย่ำเท้าทำให้แทยอนค่อยๆหันหน้ามองหาต้นตอของเสียงเขายิ่งพรางส่ายหน้าอารมณ์
เสียยายตัวต้นเหตที่ทำให้แขนบวมไม่ว่ายังโดนพ่อต่อว่าที่ทำอะไรไม่รู้จักระวัง!!
"......" ทิฟฟานี่ได้แต่อึ้งไปไม่รู้จะพูดอะไรกับคนคนนี้หากว่าพูดอะไรไม่ถูกใจก็จะโดนแทยอนต่อว่าเอาได้
"เป็นใบ้หรอฉันพูดกับเธอหูหนวก..งั้นหรอ" แทยอนพูดหน้าตากวนประสาท
"ถ้าฉันพูดอะไรไม่ดีกับเธอ เธอจะว่าฉันแบบนี้หรือป่าวล่ะ"
"มันก็ต้องดูก่อนว่า..ว่าคำพูดพวกนั้นมันน่าพอใจแค่ไหน" ทิฟฟานี่ได้แต่ถอนใจคนอะไรเนี่ยเข้าใจยาก
"ถามจริงเหอะพ่อไม่รักหรอ" เหมือนโดนจี้จุดแทยอนย่นหน้าขมวดคิ้วท่าทีเปลี่ยนไปเขาได้แต่สบตาทิฟฟานี่ขบกรามแน่น
"พูดมากเกินไปแล้วนะ"
"โอ้ยนี่ฉันเจ็บนะทำไมชอบทำร้ายคนอื่นนักนะ"
"ฉันจะทำให้ใครเจ็บก็ได้ถ้าฉันเกลียดมัน"
"แล้วฉันไปทำอะไรให้เธอเจ็บเล่า" แทยอนบีบแขนทิฟฟานี่อย่างแรงจนทำให้หญิงสาวคนนี้น้ำตาไหลไปพูดไป
"บ๊อก บ๊อก บ๊อก" เสียงเจ้าบ๊อก บ๊อก เห่าทำลายความอึมครึมของคนทั้งคู่ได้ดีแทยอนปล่อยแขนทิฟฟานี่ก่อนจะ
ทิ้งตัวลงนั่งกับเก้าอี้แล้วว่า "บ้าหรือไงร้องไห้" ไม่อยากจะเชื่อเลยเธอควรขอโทษฉันแทนที่จะต่อว่าฉัน..
"ฉันถามว่าเป็นบ้าไปแล้วหรือไงร้องไห้ สำออย"
"บ๊อก บ๊อก บ๊อก"
"โอ้ยยยยยยยยยยย หยุดเห่าเสียทีได้ไหมว่ะรำคาญ" แทยอนรำคาญทิฟฟานี่แน่หรอเขายังไม่วายพูดต่อ
"คนก็ร้อง หมาก็ร้อง แข่งกันร้องเข้าไปซิน่าเบื่อ"
"อืม.." ทิฟฟานี่ทิ้งตัวลงหยิบอาหารในกระเป๋าให้ลูกสุนัขตัวน้อยก่อนจะเดินหนีแทยอนแทยอนอารมณ์เสียรู้สึกหงุดหงิดใจจึงรีบเดินตาม
"นี่หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ"
.
.
"บอกให้หยุดไง"
"ทำไมฉันถึงต้องเชื่อเธอไอ้คนที่ชอบทำร้ายความรู้สึกคนอื่น"
"ฉันทำเธอเสียความรู้สึกตรงไหน"
"ไม่เลยเธอไม่เคยทำ"
"บ้าบอ"
"เธอน่ะซิที่บ้าบอ"
"บ๊อก บ๊อก บ๊อก"
"โอ้ยนี่ตามมาทำไมว่ะห๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา" ทิฟฟานี่เหลือบมองลูกสุนัขตัวน้อยพรางนั่งลงลูบผมก่อนจะพูดเสียงเศร้า
"ฉันเอาแกไปอยู่ไม่ได้หรอกนะบ้านฉันหลังเล็กนิดเดียวอีกอย่างเขาไม่ให้เลี้ยงสุนัขด้วย"
แทยอนมองภาพนั้นอย่างสะท้อนใจพรางนึกสงสารเจ้าหมาน้อยอยู่ที่นี่ก็คงมีหมาตัวอื่นมาแย่งกินอาหารซินะ
"มานี่" อยู่ๆแทยอนก็อุ้มหมาออกมาจากมือของทิฟฟานี่พรางพูด
"แกไปอยู่กับฉันคนบางคนจะได้กินอิ่มนอนตายตาหลับ"
"บ้าหรือไง"
"บ้าตรงไหนเอาล่ะฉันเอาเจ้าบ๊อก บ๊อกไปอยู่กับฉันเธอจะได้เลิกสำออยเสียที"
"ฉันไม่ได้สำออย"
"แล้วร้องไห้ทำไม"
"แค่เจ็บใจ"
"ผู้หญิงเข้าใจยากน่ารำคาญ" แทยอนว่าก่อนจะเดินส่ายหัวจากไป
.
.
"ช่างมันเหอะถึงฉันจะรักเธอแต่เราคงไม่เจอกันอีก บ๊อก บ๊อกงั้นหรอขอให้เธอโชคดีกับเจ้าของ ของแกนะ"
ทิฟฟานี่ได้แต่อ่อนใจเธอยอมรับตกหลุมรักคนงี่เง่าคนนี้เสียแล้ว T.T
.
.

-บ้านตระกูลคิม-

แทยอนเดินเข้าบ้านมาพร้อมกันลูกหมาตัวน้อยก่อนจะเผชิญหน้ากับผู้เป็นพ่ออีกครั้ง
"แกไปเอาลูกหมาที่ไหนมา"
"มันโดนพ่อกับแม่มันทิ้งสงสารเลยเอามันมาเลี้ยงมันนี่โชคดีขนาดมีพ่อกับแม่ไม่รักยังมีคนเลี้ยงแต่คนบางคนถึงมีพ่อก็เหมือนไม่มี"
"ไอ้แท ฉันชักจะเหลืออดกับแกเต็มที"
"งั้นพ่อก็ไม่ต้องทน"
"พรุ่งนี้แกเตรียมตัวไปกับฉัน"
"ไม่ไป"
"ถ้าแกไม่ไปแกไม่ต้องมาเรียกฉันว่าพ่อ" แทยอนอึ้งไปเขาได้แต่มองหน้าด้วยความเจ็บปวดเพียงแค่ไม่ไปพบครอบครัว
ของคนที่พ่อกำลังจะแต่งงานด้วยถึงต้องตัดพ่อตัดลูกกัน นี่พอคงหลงผู้หญิงคนนี้มากจริงๆ
"ได้..ได้" แทยอนพูดพร้อมพยักหน้าน้ำตาคลอก่อนจะเดินขึ้นบ้านไปอย่างอารมณ์ฉุนเฉียว
.
.

บนเตียงนอนเตียงใหญ่แทยอนได้แต่นอนกลิ้งไปกลิ้งมายิ่งยกแขนก็ยิ่งพรางนึกถึงหน้าผู้หญิงตาสวยคนนั้น
หลายวันมานี่ผู้หญิงคนนี้วนวนมาทักทายภายในฝันของแทยอนเสมอ
"เป็นบ้าอะไรว่ะเนี่ยยยยย เบื่อโว้ยยยยยยยยยยยยย"
.
.
"ฉันควรจะเกลียดเธอแทนที่จะต้องนึกถึงเธอใช่ไหมห๊ายัยสำออย"
ยิ่งพูดแทยอนยิ่งหงุดหงิดแถมยังไปรับเจ้าหมาน้อยนั่นมาเลี้ยงก็ยิ่งทำให้นึกถึงไปกันใหญ่
แต่สำหรับเขาก็ได้แต่หวังว่าเวลาจะลบเลือนผู้หญิงคนนี้ออกไปหัวใจของแทยอนได้!!

.
.


และวันที่ต้องพบหน้ากันระหว่างครอบครับคุณ ครอบครัวฉัน ก็มาถึงเสียที
สำหรับแทยอนสิ่งที่ไม่เคยเปลี่ยนคือเจตณารมณ์เขาได้แต่ใส่ชุดดำตามที่บอกไว้
จนผู้เป็นพ่อถึงกับเอือมระอาเขาเองก็กังวลใจกับท่าทีของลูกแต่จะให้ทำยังไงได้
ในเมื่อตัดสินใจและรักผู้หญิงคนนี้ไปเสียแล้ว..

.
.

รถแท๊กซี่มาจอดอยู่หน้าโรงแรมหรูทิฟฟานี่ได้แต่นั่งนิ่งไม่พูดอะไรออกมาจน
ผู้เป็นแม่ถึงกับอึดอัดเธอรู้ดีลูกสาวอาจจะยังตั้งตัวไม่ทันที่อะไรมันก็ดูรวดเร็วขนาดนี้

.
.

"ฟานี่ลูกโอเคนะ"
"ค่ะแม่"
"ฟานี่พูดแค่ ค่ะ มันยิ่งทำให้แม่กังวลใจกับลูกนะ"
"แม่ค่ะ แม่ไม่ต้องห่วงฟานี่นะค่ะฟานี่เชื่อว่าแม่เลือกคนที่จะมาทำหน้าที่แทนพ่อถูกคน"
แม่ของเธอพยักหน้ายอมรับกับคิดลูกสาวถึงแม้จะเป็นแค่เด็กนักเรียน ม.ปลายแต่ความคิดดูเป็นผู้ใหญ่หรือเป็นเพราะเธอต่อสู้ชีวิตกับแม่ของเธอมาโดยตลอด

.
.

ก้าวลงจากรถหรูได้แทยอนก็เดินจ้ำอ้าวไม่สนใจผู้เป็นพ่อเขาได้แต่เลี้ยวไปยังเส้นทางที่คุ้นเคย
มันจะแปลกอะไรที่แทยอนจะเดินไปไหนมาไหนในโรงแรมนี้อย่างไม่ต้องเกรงกลัวใครก็ในเมื่อ
เขาเป็นถึงลูกของเจ้าของโรมแรม
"แกจะไปไหน"
"สระน้ำ"
"นี่แกควรจะอยู่เจอครอบครัวผู้หญิงที่พ่อจะแต่งงานด้วย"
"ไว้มันมาค่อยโทรมาเรียกแล้วกัน"
"ไอ้แทแกไม่ควรไปเรียกเขาแบบนั้น"
"มาด้วยแล้วจะเอาอะไรอีก"
"เฮ้ออออออออออออออ แกจะไปไหนก็ไปเลยไป" แทยอนหันมองผู้เป็นพ่ออย่างกวนประสาทก่อนจะเดินเลี่ยงออกไปยังบริเวณสระน้ำของโรมแรม

.
.

"โอ้ยยยยยยยยยยยยยยย ขอโทษค่ะ" แทยอนขมวดคิ้วเขาหากันได้แต่นึกคุ้นเสียงกับเสียงนี้ นี่ถ้าไม่เลวร้ายจนเกินไป..บ้าชะมัดโลกมันช่างกลมเสียจริงๆ
"ฉันควรจะบินออกไปนอกโลกแล้วมองกลับมาว่ามันนี่กลมเสียจริงที่ต้องมาเจอกับเธอ" ทิฟฟานี่อึ้งไปหลังจากเงยหน้ามองก็พบว่าแทยอนมายืนอยู่ตรงหน้า
เธอชนกับนายคนนี่อีกแล้วหรอ ทำไมฉันถึงโชคร้ายขนาดนี้ทุกวันนี้จะนอนให้หลับโดยที่ไม่มีหน้านายนี่ลอยมาฉันยังทำอย่างยากลำบาก!
"มาทำอะไรที่นี่" แทยอนพูดเสียงเข้ม
"แล้วเธอล่ะมาทำอะไร"
"ฉันมาที่นี่ตั้งแต่เด็กไม่เห็นจะแปลก" ทิฟฟานี่แบะปากหมั่นใส้จะอวยรวยล่ะซิไม่ว่า
"รู้ว่ารวยแต่ไม่เห็นต้องจำอวด"
"อยากจะอวดมีไรม๊ะ" แทยอนพูดจากวนประสาทก่อนจะเริ่มนึกสนุกยิ่งเห็นทิฟฟานี่ตอนทำหน้าเสียยิ่งชอบใจเขาจึงได้แต่ดันตัว
ทิฟฟานี่ติดกำแพงแล้วยื่นหน้าไปสูดซอกคอทิฟฟานี่จนเธอได้แต่ใจเต้นแรงและรู้สึกหวิวๆบอกไม่ถูก
"หื้มมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม เฮ่อออออออออออออออ"
"ไอ้โรคจิต" ทิฟฟานี่ทนท่าทีของแทยอนไม่ไว้เลยให้ตาย เขาได้แต่ยิ้มกวนๆก่อนจะว่า
"แค่นี้ไม่โรคจิตหรอก" ยิ่งพูดยิ่งกวนตอนนี้แทยอนค่อยๆจับแขนทิฟฟานี่รั้งขึ้นสูงก่อนยื่นหน้าเข้าหาใบหน้าสวยจนทิฟฟานี่เริ่มหน้าเสีย
แต่แล้วเสียงโทรศัพท์ของแทยอนก็ดังขึ้น

"ฮัลโหลพ่อ"
(แกมาได้แล้ว)
"เฮ้อออออออออ เดี๋ยวไปเดี๋ยวนี้แหละ"

กดวางโทรศัพท์ปุ๊ปแทยอนก็หันมามองหน้าทิฟฟานี่อย่างขำๆที่เห็นเธอหน้าซีดและหายใจอย่างแรงบงบอกได้ว่าเธอตกใจกับการกระทำของแทยอนแค่ไหน

"อะไรกันจ๊ะแค่นี้ก็หน้าซีดแล้ว นี่ยังไม่โดนเลยนะเนี่ย"
"ทำไมฉันจะต้องมาเจอคนเลวๆอย่างเธอด้วย" ทิฟฟานี่พูดเหลืออดแทยอนจุกกับคำว่าเลวจริงๆ
"เลวหรอ แค่นี้หรอที่เธอว่าเลว" แทยอนขบฟันแน่นก่อนจะเดินสะบัดหน้าไปจากทิฟฟานี่ที่ค่อยๆน้ำตาไหลรินทำไมจะต้องมาโดนนายนี่รังแกด้วย


-ห้องอาหารภายในโรงแรม-

แทยอนเดินใจเต้นแรงทุกย่างก้าวคือความเกลียดแค้นที่มีต่อครอบครัวผู้หญิงที่พ่อเลือกมาแทนทีแม่ของเขา
สายตาที่ดูแข็งกร้าวน่ากลัวชวนยิ่งทำให้ใบหน้าที่ดูน่ารักแปลเปลี่ยนไปเหมือนคนล่ะคน

"แท แททางนี้" แทยอนเหลือบสายตาเล็กน้อยไปยังผู้เป็นพ่อเขาเห็นผู้หญิงคนนั้นแล้ว ผู้หญิงที่คิดจะมาแทนที่แม่ของเขา
ผู้หญิงคนนี้จะมีวันที่มีความสุข... แทยอนยิ้มมุมปากเล็กน้อยก่อนจะเดินไปเลื่อนเก้าอี้แล้วทิ้งตัวลงนั่งเชิดหน้าปราตามอง
ผู้หญิงคนที่พ่อเขาเลือกด้วยหางตา ลักษณะท่าทางแบบนี้ทำให้พ่อของแทยอนเอือมในตัวลูกคนนี้เสียจริง
"แทนี่คุณฮวังผู้หญิงที่พ่อกำลังจะแต่งงานด้วย" แทยอนนิ่งไปชั่วครู่ก่อนจะเลิกคิ้วมองอย่างไม่ค่อยสนใจ
"ที่พ่อพูดแกได้ยินไหม"
"แล้วพ่ออยากได้อะไร"
"ไร้มารยาท"
"จะต้องให้ลงไปกราบด้วยไหมพ่อถึงจะว่ามารยามงาม"
"ไอ้แทแกอย่าเสียมารยาทต่อหน้าคุณฮวังนะเพราะต่อไปแกจะต้องเรียกเธอว่าแม่" แทยอนอึ้งไปเรียกว่าแม่แบบนั้นน่ะหรอ
มันไม่ดูแย่ไปหน่อยหรอ เขาคนนี้มีแม่คนเดียว "เท่าที่จำได้ตั้งแต่เกิดมารู้สึกว่าจะมีแม่แค่คนเดียว"
"แต่เดี๋ยวเราก็ต้องอยู่เป็นครอบครัวเดียวกันมันจะตายหรือไงที่แกจะเรียกคุณฮวังว่าแม่ไม่ได้"
"ตาย" แทยอนพูดเสียงดังฟังชัดจนโต๊ะอื่นหันมามอง
"ตายเสียดีกว่าอยู่ที่ต้องเรียกยัยป้านี่ว่าแม่"
"คิมแทยอน" ชายที่แทยอนเรียกว่าพ่อได้แต่ตะหวาดลูกอย่างหมดความอดทนอีกไม่นานทิฟฟานี่ก็เดินเข้ามายัง
ที่ ที่แม่ของเธอนั่งอยู่ถึงแม้ว่าเขาจะหันหลังให้เธอแต่เธอก็จำเขาได้ดีหัวใจทิฟฟานี่เริ่มเต้นแรงอีกครั้งมันจะโชคร้าย
ไปไหมถ้าเขาเป็นคนคนนั้นลูก..ลูกของคุณคิมที่แม่กล่าวถึง
"ฟานี่ทางนี้ลูก" แทยอนนั่งนิ่งไปเขาเองก็ใจเต้นแรงไม่แพ้กันผู้หญิงคนนี้มีลูกแบบนั้นซินะ
"ขนกันมาให้หมดทั้งครอบครัว"
"หุบปากไปเลยนะไอ้แท" แทยอนหันมองพ่อเขาหมดความอดทนที่จะนั่งอยู่ตรงนั้นอีกต่อไป...

.
.

"นี่เธอ"
"ไอโรคจิต!"

.
.

-จบตอน-