blame me "เกลียดเธอนักจับกดซะ"

ลำดับตอนที่ #14 : ตอนที่ 14

ตอนที่ 14

แทยอนได้แต่อึ้งไปที่ผ่านมาเขาก็อยู่ตัวคนเดียวมาโดยตลอดแต่พ่อก็ไม่คิดที่จะส่งเข้าไปอยู่ต่างบ้านต่างเมือง
แต่ครั้งนี้พ่อกับจะส่งเขาไป แทยอนได้แต่น้อยใจเขาเป็นลูกที่พ่อไม่เคยต้องการ..
"ไปอยู่ที่โน้นก็ดีไอ้นิสัยที่มันแก้ไม่ได้ของแกมันจะได้ดีขึ้นบ้าง..."
"เกลียดกันมากถึงขนาดต้องส่งไปอยู่ที่อื่นเลยใช่ไหม" ทิฟฟานี่ได้แต่อึ้งไปหลังเธอแอบเปิดประตูมาได้ยินเรื่องทั้งหมด รู้สึกใจหายอย่างบอกไม่ถูก!
"ก็เพราะแกทำตัวเองทั้งนั้น แกถามตัวแกเองบ้างไหมว่าแกเกิดมาเคยทำตัวดีๆกับเขาไหม
ส่งให้เรียนแกไม่เรียนเกเรจดอาจารย์เขาส่งหนังสือมาไล่แกออกเนี่ย แกเคยรู้ตัวไหม" คุณคิมปาจดหมายใส่หน้าแทยอน เขาได้แต่ก้มลงเก็บและหยิบขึ้นมาอ่าน..
"พูดไม่ออก เพื่อนแกโทรมาหาฉันตามตัวแกกันให้วุ่นแกเคยรู้ตัวหรือป่าวห่ะแทเมื่อไรแกจะทำตัวปกติเหมือนที่คนอื่นเขาเป็นกันบ้าง"
"ก็ใช่อ่ะดิ แทมันไม่ปกตินิเรียนก็ไม่เอาไหน สู้ใครเขาก็ไม่ได้"
"แกไม่ต้องเอาตัวเองไปยึดติดกับคนอื่นหรอกแกเตรียมตัวไปอยู่เมืองนอกได้แล้วและถ้าถ้ายังดื้อดึง
ที่จะไม่ไปแกก็ไม่ต้องมาเรียกฉันว่าพ่อ เงินทองแกก็เตรียมหาใช้เอง" แทยอนมองพ่อเดินจากไปก่อนจะขย้ำจดหมายทิ้งอย่างโกรธแค้น..เขาโดนไล่ออกจากโรงเรียน!!
"สะใจเธอแล้วใช่ไหม" แทยอนฟาดงวงฟาดงาลงกับทิฟฟานี่อีกครั้งหลังเธอเดินออกมาเพื่อจะปลอบใจแทยอนแต่ยังไม่ทันพูดด้วยซ้ำ...
"เธอไม่ต้องไปจากที่นี่แล้วเพราะพ่อฉันเอง เป็นคนจัดการส่งฉันไปเรียบร้อยแล้ว"
"เธอทำตัวเองทั้งนั้น"
"ฉันทำอะไร"
"เธอยังมาถามฉันอีก ทำไมเธอไม่ไปเรียน เธอหายออกจากบ้านไปตั้งหลายวัน"
"พ่ออยากให้เราห่างกัน" แทยอนตะหวาดสวนทิฟฟานี่ออกมาอย่างสุดเสียงจนทิฟฟานี่เงียบไป..
"ได้ยินไหมพ่ออยากให้เราห่างกัน พ่อไม่อยากให้เราใกล้กันมากว่านี้เพราะพ่อไม่อยากให้เรารักกัน"
"เราก็ไม่เคยรักกันอยู่แล้วนี่" แทยอนได้แต่ถอนหายใจ เบื่อนหน้าหนีพูดไม่ออก ใช่เราไม่เคยรักกัน!!!
"เธอคงดีใจที่ฉันจะไปจากที่นี่ ไปโดยที่ไม่มีกำหนดกลับ" ทิฟฟานี่ใจหาย เธอจะพูดอย่างไรไม่อยากให้เขาไป..
"ก็ดีเหมือนกันอยู่ที่นี่จะได้ไม่มีคนกวนใจเธอทำร้ายเธออีก เธอจะได้มีเวลาสวีทกับแฟนเธอโดยที่ไม่ต้องทนเห็นหน้าฉันทั้งที่โรงเรียนหรือแม้แต่ที่บ้าน"
แทยอนค่อยๆเดินเลี่ยงไป บางทีมันก็ดีถ้าได้ห่างกันอะไรๆระหว่างเขากับทิฟฟานี่คงจะดีขึ้นบ้าง.. หวังว่ามันจะเป็นแบบนั้น
"มันก็ดีเหมือนกัน.... ถ้าเราห่างกันแบบนี้ก็คงดีไปอยู่ในที่ไกลๆกันคงจะดี" ทิฟฟานี่ไล่หลังแทยอนได้แต่เอียงศรีษะฟังก่อนจะเดินออกไป..

.
.

ที่โรงแรมแทยอนนั่งหน้านิ่วอยู่ในบาร์ของโรงแรม "เห๊อะ มันก็ดีเหมือนกัน ไปอยู่ไกลๆกันก็คงจะดี"
"บ่นอะไรงึมงำ" แทยอนมองค้อนเจสซิก้าด้วยหางตาที่กว่าจะมาตามนัดเขาก็ต้องรอไปกว่าชั่วโมง
"ฉันไม่ชอบรอใครนานๆเธอก็น่าจะรู้"
"แหมฉันเป็นผู้หญิงก็ต้องแต่งตัวเป็นธรรมดา"
"ฉันโดนไล่ออกทำไมเธอไม่บอกฉัน"
"นี่แทยอนเธออย่ามาโทษฉันเลยดีกว่า ฉันไปหาเธอที่บ้านเธอก็ไม่อยู่ โทรเข้ามือถือเธอก็ปิด มาหาที่โรงแรมอยากจะบอกแต่เธอก็ด่าฉันก่อน"
แทยอนเงียบไปเถียงไม่ออกมันก็จริงอย่างที่เจสซิก้าพูด "เจสฉันจะไปเมืองนอกไม่มีกำหนดกลับ"
"อะไรนะ" 
"ฉันจะไปเมืองนอก พ่อจะส่งฉันไปไม่มีกำหนดกลับจนกว่าฉันจะเรียนจบ"
"เธอจะอยู่ได้หรอแท เธอกินยาก อยู่ยาก นอนก็ยาก"
"อยู่ไม่ได้ก็คงต้องอยู่ พ่อเหมือนอยากให้ฉันกับฟานี่ห่างกัน"
"ท่านรู้หรอ.."
"ฉันก็ไม่รู้ แต่เท่าที่ดูฉันว่าก็คงรู้"
"เฮ้อออออออออ แล้วเธอจะไปจริงๆหรอ แล้วน้องฟานี่ล่ะรู้หรือยัง"
"รู้ เขาว่าดีถ้าเราห่างกัน ไปอยู่ไกลๆกันจะได้ไม่ต้องทะเลาะกันให้มีแต่ความทรงจำที่แย่ๆอีก" แทยอนพูดไปน้ำตาไหลไป เขาอ่อนแอให้เจสซิก้าเห็น..
"แท รักน้องมากใช่ไหม รักแล้วทำไมไม่บอกไป"
"มันสายไปแล้ว ยุนเป็นคนที่ยื่นอยู่ข้างๆฟานี่ไม่ใช่ฉันคนขี้แพ้ที่แสนเลว"
"เธอเลยต้องไปฝ่ายไป"
"คนเลวๆมักไม่มีที่ให้ยืนเสมอ ฉันเป็นฝ่ายไปมันก็เหมาะสมแล้ว"
"แท" เจสซิก้าดึงตัวแทยอนมากอด สำหรับเขาที่ไม่เคยมีใครกอดแทยอนได้แต่กระชับกอดเจสซิก้าพร้อมน้ำตา
เขาอยากให้พ่อกอดแบบนี้ เขาอยากให้มีใครก็ได้มากอดเหมือนที่เจสซิก้ากอดกัน "ขอบคุณนะเจส"
"แทมีที่ยืน ยืนอยู่ใกล้ๆฉันกับซันไง" แทยอนยิ้มเล็กๆเป็นคำปลอบที่ยอดเยี่ยมเสมอ!!
"คิมแทย๊อนนนนนนนนนนนนนน"
"หืมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม"
"ฉลองงงงงงงงงงงโลดดดดดดดดด"
"เอ๊ะ"
"เอ๊ะ เอ๊อะ อะไรฉลองที่โดนไล่ออกไง ฉลองที่โดนพ่อส่งตัวไปเรียนนอกดีจะตายเด็กนอก เอ๊าาาชนนนน"
.
.
เกร๊งงงงงงงงงงงงงงง เสียงชนแก้วดังขึ้นค่ำน้ำของแทยอนเขาผ่อนคลายและฉลองที่ต้องไปฝ่ายไป!!

.
.

รถแทยอนเลี้ยวมาจอดหน้าบ้าน เขาได้แต่เดินลงมาพร้อมสภาพที่เมามาย เขาไม่ได้เมาเพราะเสียใจ
แต่เขาฉลองจนเมาได้ที่แต่แปลกวันนี้เขาดึงดันที่จะขับรถกลับบ้าน
"คุณหนูทำไมไม่นอนโรงแรม"
"ก้ออออออยากกกกกกกับบ๊านนนนนนเดี๋ยวววก้อมายยได้อยู่แล๊ววว" แทยอนพูดน้ำเสียงมึนเมา
"เมาขนาดนี้ขับรถกลับถึงบ้านก็บุญแล้ว" แทยอนค่อยๆลืมตาก่อนจะขยี้อย่างช้าๆ..
"นึกวาครายยยยยย ฟาาาาาาานี่ ฟาาาาาาานี่ มานี่ดิ.. มาดิ" แทยอนควักมือเรียกทิฟฟานี่ เธอได้แต่เดินหน้านิ่วเข้าหาแทยอน
"ฉันเมาอีกแล้ววววววว"
"กินเหล้าทำไม"
"ฉลองงงงงงไง ฉลองไปเรียนนอกเท่ห์จะตาย"
"คุณหนูค่ะไปค่ะไปนอน"
"รู้แล้วเดี๋ยวให้ฟานี่พาไป จะไปไหนก็ไปป่ะ" ทิฟฟานี่พรางส่ายศรีษะเหนื่อยใจ แทยอนรีบโอบคอทิฟฟานี่จนเธอใจเต้นแรง
"เหม็น..."
"แต่เธอหอม"
"ฟานี่.. เธอดีใจใช่ไหมที่เราห่างงงงกัน ฟาานี่เธอจะคิดถึงฉันไหม"
.
.
"ไอ้แท" เสียงคุณคิมดังจนทำให้แทยอนเงยหน้ามอง ทั้งคู่สบตากัน "เมามากก็ไปนอนเดี๋ยวพ่อให้นีย์ไปส่งที่ห้อง"
"ทำไมอ่ะพ่อ จะไปกับฟานี่ไม่ได้หรอ ทำไมอ่ะพ่ออออ"
"ทำไมหรอแกเคยทำอะไรไปย่อมรู้แกใจฉันจะไม่ยอมให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีกจำไว้นะแกกับฟานี่คือพี่น้องกัน"
ทั้งแทยอนและทิฟฟานี่ได้แต่เงียบไป แทยอนพยักหน้าเข้าใจก่อนจะผละออกจากทิฟฟานี่ก่อนจะเดินขึ้นห้องไป
"ปล่อยฉัน" แทยอนสะบัดแขนออกจากสุนีย์ 
"ไปนอนซะฟานี่"
"ค่ะ"
"ผมจะไม่ยอมให้ลูกผมทำร้ายลูกของคุณอีก" คุณคิมมองตามทั้งแทยอนและทิฟฟานี่ไปเขาพรางพูดกับตัวเองอย่างมั่นใจ!!

ตลอดเวลาก่อนที่แทยอนจะเดินทางทั้งแทยอนกับทิฟฟานี่โดนกันให้อยู่ห่างกัน คุณคิมตั้งใจให้ทิฟฟานี่พายุนอามาที่บ้านบ่อยๆ
จนแทยอนต้องไปนอนโรงแรมเพื่อไม่อยากให้ภาพเล่านั้น.... ซึ่งทำให้ทั้งแทยอนและทิฟฟานี่ก็ไม่พบกันอีก ก่อนที่
แทยอนจะเดินทางไปต่างประเทศด้วยซ้ำ

.
.

คุณคิมมองไปยังเจดีย์ที่เก็บกระดูกภรรยาผู้เป็นที่รักของเขา ภรรยาที่เป็นแม่ของคิมแทยอน ไม่นานนักน้ำตาลูกผู้ชายก็ไหลลงมาอย่างอ่อนแรง
"คุณโกรธผมไหมที่ผมจะส่งเขาไป" เขาได้แต่เสียงสั่นที่ผ่านมาเขาเองก็อยากจะดูแลลูกให้ดีที่สุดแต่เขาก็ผิดพลาด
"ผมพยายามจะแก้ไขทุกเรื่อง แต่มันก็สายเกินไปลูกเราทำร้ายคนอื่น ผมไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไรแล้ว ผมรักเขานะ"
คุณคิมทรุดตัวลงนั่งร้องไห้อย่างหมดหวังสิ่งที่เขาทำเพื่อจะปกป้องลูกของเขาเอง ทำเพื่อที่จะไม่ให้ลูกของเขาไปทำร้ายใครอีก
ทำเพราะอยากให้ลูกไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ในที่ ที่เขาไม่ใครเอาใจ เขาวางดอกไม้ให้ภรรยาคนแรกก่อนจะเดินออกไป
และมาหยุดอยู่ตรงหน้าเจดีย์ภรรยาซึ่งเป็นแม่ของทิฟฟานี่ แววตาของเขาที่มองไปที่รูปของเธอบ่งบอกว่าเขารู้สึกผิด
ที่ปล่อยให้ลูกของเขาข่มเหง ลูกของเธอ ซึ่งเขาอยากให้เป็นลูกของเรา..
"ผมไม่กล้าสู้หน้าคุณได้เลยจริงๆ ผมอยากให้เขาเป็นเพียงพี่น้องแต่...ลูกของผมทำร้ายลูกของคุณทั้งๆที่ผมสัญญา
ว่าจะดูแลลูกคุณอย่างดีที่สุด แต่ผมกลับปล่อยให้ลูกผมเองทำร้ายลูกของคุณ ผมขอโทษนะผมขอเลือกที่จะให้ลูก
ผมเป็นฝ่ายไปเอง คุณกับฟานี่เจ็บปวดมามากพอแล้ว ขอให้เป็นผมและแทยอนบ้างที่เป็นฝ่ายเจ็บปวดเหอะนะ"

.
.

ถึงวันเดินทางแทยอนสูดลมหายใจเต็มปอดอยู่ที่หน้าของทิฟฟานี่ เขาถือวิสาสะเปิดประตูเข้าไปในตอนที่เธอไปโรงเรียน
เขาได้แต่เดินมาหยุดที่เตียงใหญ่และทิ้งตัวนั่งลง พรางลูบหมอนไปมา.. รู้ดีว่าเขารักเธอมากเพียงใด??
"คุณหนูค่ะ คุณหนูอยู่ในห้องนี้หรือป่าวค่ะเร็วๆเขานะค่ะคุณพ่อบอกว่าได้เวลาแล้วนะค่ะ"
"เดี๋ยวไป" แทยอนส่ายศรีษะก่อนจะยิ้มเล็กๆอย่างเศร้าใจ..เขาได้แต่หยิบกล่องสร้อยที่พ่อเขาเคยมอบให้
ให้ไว้สำหรับเขา เพื่อนจะนำมันไปมอบให้คนที่รัก.... วันนี้แทยอนเจอเจ้าของสร้อยของเราแล้ว
เขาค่อยๆวางไว้บนหัวเตียง วางหัวใจของเขาไว้ให้กับคนที่เขารัก
"ฉันไปก่อนนะ เธอคงดีใจที่กลับมาบ้านแล้วไม่ต้องพบหน้าฉันอีก"
"คุณหนู" เสียงสุนีย์ดังขึ้นอีกครั้ง แทยอนค่อยๆลุกขึ้นอย่างช้าๆพร้อมมองไปรอบห้อง สุดท้ายเป็นเขาเองที่ต้องไป!

.
.

ทิฟฟานี่นั่งหน้าเศร้าตลอดเวลาจนยุนอาสังเกตเห็น เขารู้ดีจากนี้ไปทิฟฟานี่จะมีเพียงแค่เขา และเขาจะทำให้ทิฟฟานี่ลืมแทยอนเอง
"ฟานี่คิดมากอะไรหรือป่าว" 
"ป่าวค่ะไม่มีอะไร"
"แต่หน้าฟานี่เศร้ามาก ฟานี่ลืมเขาได้ไหม พี่อยู่ตรงนี้ไง พี่อยู่ข้างๆฟานี่ได้ตลอดไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นพี่อยู่ตรงนี้
ฟานี่... พี่ไม่เคยขออะไรเลย แต่เมื่อวันนี้มาถึงพร้อมกับการที่เขาต้องไป สิ่งที่พอก็คือลืมเขาได้ไหม"
ยุนอาพูดพร้อมน้ำตา เป็นน้ำตาที่ทิฟฟานี่เคยเห็นครั้งแรกจากคนที่ได้ชื่อว่าเป็นแฟน แฟนที่ทิฟฟานี่ไม่เคยรัก
แบบแฟน แต่เธอรักเขาแบบพี่ ทิฟฟานี่พูดไม่ออกน้ำตาคลออย่างรู้สึกผิดที่ทำให้ยุนอาเสียใจ ทั้งๆที่แทยอน
คอยทำร้ายเธอแต่เธอก็ยังจะรักเขา.... ทิฟฟานี่ฉันคนนี้จะลืมเธอ เพื่อเริ่มต้นใหม่กับพี่ยุน
"พี่ยุน ฟานี่ขอโทษ ฟานี่จะลืมเขา ฟานี่สัญญา"
"สัญญานะ" ทิฟฟานี่ไม่ตอบคำถามนั้นแต่เธอเลือกที่จะกระชับกอดคนตรงหน้าอย่างแนบแน่น ยุนอากระชับกอด
ต่อไปนี้จะไม่มีแทยอน จะมีเพียงแค่เขา... ยุนอาและทิฟฟานี่เท่านั้น!!!!!


.
.

สนามบินนานาชาติ เชียงใหม่ แทยอนยกมือมองนาฬิกา เขาต้องเดินทางอย่างโดดเดี่ยว พ่อของเขาเองก็เลือกที่จะไม่มาส่ง
แทยอนรู้ดีคนแบบเขาหากต้องจากไปไหนไกลๆ คงมีคนดีใจมากกว่าเสียใจ แม้แต่พ่อของเขาก็ยังไม่มาส่งนับประสาอะไรกับคนอื่น
เขาอยากหยุดเวลาเพื่อรอคอยคนที่อยากเจอ แต่รู้ดีว่าไม่มีทางที่เธอจะมา...
"แทย๊อนนนนนนนนนนนนนนน" 
"เจส ซัน ครูยูล" แทยอนยิ้มออกมาอย่างน้อยๆเพื่อนก็ไม่เคยทิ้งเขา
"เจ้าเด็กดื้อ" ครูยูลมองหน้าแทยอนที่ผ่านมาเขาเองก็พยายามจะช่วยอย่างเต็มที่แล้วแต่มันก็ยากจนเกินเยียวยา
"ครู" แทยอนได้แต่ยิ้มเล็กๆ ยูริยกมือลูบผมแทยอนอย่างเอ็นดู
"ไปอยู่ที่โน้นอย่าดื้อ อย่าเกเรล่ะเข้าใจไหม"
"จะพยายามนะครู"
"แทบ้า ถึงเวลานี้ยังบ้าอีก" ซันนี่พูดพร้อมน้ำตา หากแทยอนไม่อยู่เธอคงคิดถึงเพื่อนปากร้ายคนนี้
"ร้องไห้ทำไมเนี่ย อย่ามาดราม่าได้ป่ะ"
"แทถึงแทจะเป็นเพื่อนที่เลว นิสัยร้ายกาจยิ่งกว่าตัวโกงจากซีรี่ย์ ปากร้ายยิ่งกว่ากระเทยแต่เจสก็รักแท"
"เจสสสสสส"
"ฟานี่ไม่มาหรอ" แทยอนนิ่งไป เขายิ้มแห้งๆ..
"ขอโทษนะ" เจสซิก้ารีบว่ารู้ดีว่าถึงอย่างไรทิฟฟานี่ก็คงไม่มาหห
"เอาล่ะๆ เจสก็ว่าเจ้าแทมัน แทเดินทางดีๆนะ ครูขอให้เราโชคดี"
"แต่ว่าอย่าบอกนะว่า ครูพาเจสกับซันหนีออกมาจากโรงเรียน" ยูริยักคิ้วจนแทยอนได้แต่ยิ้มขำๆ เสียงเรียกชื่อแทยอนดังขึ้น
เขาลืมไปเลยว่าได้เวลาจริงๆที่จะต้องไปแล้ว... "เฮ้ยยยยยไม่ทันแล้วครูแทไปก่อนจะ เจส ซัน ฉันไปแล้วนะ"
แทยอนหันหลังให้กับยูริ เจสซิก้า และซันนี่ ทุกๆย่างก้าวที่เขาวิ่งขึ้นเครื่องไม่มีวินาทีไหนที่เขาจะไม่คิดถึงเธอ... ทิฟฟานี่

.
.

ในระหว่างที่เดินกลับบ้าน ฮโยยอนก็เผลอพูดออกมาอย่างอารมณ์ดี "ไอ้เด็กเก็บกดมันไม่อยู่กวนประสาทแล้วดีใจจังเว้ยยย"
ทิฟฟานี่ถึงกับหยุดนิ่งกับคำพูดนั้นถึงเธอจะอยากลืมแต่ก็ขอเวลา "เอ่อ.. พี่ขอโทษนะ" ฮโยยอนพูดหน้าเสียอย่างลืมตัว
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ มันก็จริงไม่อยู่แล้วก็ดี" ยุนอาได้แต่หันมองหน้าทิฟฟานี่ ไม่ว่ายังไงเขาจะทำให้ทิฟฟานี่ลืมแทยอน
.
.
ยุนอาเดินมาส่งทิฟฟานี่ที่หน้าบ้าน เธอได้แต่เดินเข้าบ้านอย่างใจหาย บ้านดูเงียบลง ถึงเวลานี้แทยอนคงไม่ได้อยู่ในบ้านหลังนี้แล้ว
"คุณหนูฟานี่กลับมาแล้วหรอค่ะ"
"ค่ะ...พี่นีย์" ทิฟฟานี่เอ่ยชื่อสาวใช้ใบหน้าของทิฟฟานี่ สุนีย์รู้ดีว่าหมายถึงอะไร..
"คุณหนู ไม่อยู่แล้วเธอไปแล้วล่ะค่ะ" ทิฟฟานี่ก้มหน้าเดินผ่านสุนีย์ไป ทั้งน้ำตาเธอไหลตอนไหนทิฟฟานี่ก็ยังไม่รู้ตัว
ทิฟฟานี่เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าห้องแทยอน ห้องที่เธอเคยอยู่ ห้องที่มีแต่ความเจ็บปวด แต่เวลานี้เจ้าของห้องนี้ไม่อยู่แล้ว
เธอยอมรับใจหายกับสิ่งที่เกิดขึ้น เธอรักแทยอนแต่เรื่องระหว่างเขากับเธอมันเป็นไปไม่ได้... 
ทิฟฟานี่เดินกลับมาภายในห้องของเธออีกครั้ง ความรู้สีกที่อัดอั้นถูกปลดปล่อยออกมา เธอเสียน้ำตาให้แทยอนอีกครั้ง
ทั้งๆที่ปากพูดให้เขาไปแต่ใจกลับอยากรั้งให้อยู่ต่อ.. หัวใจเธอเกเรอีกครั้ง ทิฟฟานี่ทิ้งตัวลงนอนร้องไห้แต่สายตาพลัน
เห็นกล่องบางอย่าง เธอจึงเปิดออกดูก็พบสร้อยเส้นเล็กพร้อมจี้รูปหัวใจ ในกล่องมีกระดาษบางอย่าง เธอจึงค่อยๆเปิดออกอ่าน...

.
.

"ฉันรู้ ฉันมันเลว ฉันไม่อยากที่จะอยู่ห่างกับเธอ...
แต่ เธอคงอยากให้เราอยู่ห่างๆกัน อยู่ไกลๆกัน....
ฉันไม่รู้ว่าอีกนานแค่ไหนที่จะได้กลับมาที่บ้านที่ฉันเคย
อยู่ตั้งแต่เกิด ถ้ามันนานนักเธอช่วยลืมฉันไปเลยก็ได้
ลืมไปพร้อมกับความเลวของฉัน ที่คอยทำร้ายเธอ
ทิฟฟานี่ ฉันจะไม่พูดว่าขอโทษเธออีกแล้วเพราะเธอบอก
เองว่าไม่ต้องแต่ฉันอยากจะบอกว่า "ฉันรักเธอนะ
สร้อยเส้นนี้ฉันตั้งใจจะให้เธอตั้งแต่เมื่อคืนวันเกิดฉันแล้ว
แต่เราก็ต้องมาทะเลาะกัน เพราะเรื่องงี่เง่า ช่างมันเหอะ
เพราะหลังจากเธอเปิดจดหมายฉันอ่าน ฉันคงเดินทางไปไกลจากเธอแล้ว"

.
.


"แทยอน"

.
.


-จบตอน-


-------------------------------------------

เซอร์ : NO COMMENT


ปล1. นิวซีแลนด์เป็นแหล่งรวบรวมลูกคนรวยแต่นิสัยเลว..
คนรวยเขาเอาลูกไปดัดสันดานที่นิวซีแลนด์กันจริงๆนะเออ!!!
เรื่องจริงไม่อิงนิยายเด็กไทยเลวๆอยู่ที่นั้นกันเพียบแทนที่จะ
ไปดัดสันดานแต่ดันไปแล้วยิ่งกว่าเดิม..สาธุแทก็เหมือนกัน
อย่าเป็นหนึ่งในนั้นเลย...เอ๊ะหรือว่ามันก็จะเป็นไปกับเขาด้วย
ประเทศนี้นี่แหละเหมาะกับคุณแทแล้วล่ะ  

เดี๋ยวนี้เขียนสั้นๆ....เพราะกำลังเตรียมพร้อมไปลักพาตัว
น้องคริสตัลมาให้แม่ดูตัว....คิคิ!!!!!!!!!!

ฉันจะไปพัทยา... ไปทำไมก็ไม่รู้แต่ฉันไปแล้วสบายใจ >.< 

ปล2. ตามไปอ่านมาแล้วการแสดงออกความรัก!!!!!!
สำหรับคนที่มันทำไม่เป็นมันก็ทำไมเป็นจริงๆแหละนะ
นิสัยผู้ชายแท้ๆ..มันมักจะมองข้ามห้าสิบข้อนั้นไปเลยยยย


-------------------------------------------------
เด็กชาย พอตเตอร์ : แทยอนนิวซีแลนด์เป็นไงบ้าง