blame me "เกลียดเธอนักจับกดซะ"

ลำดับตอนที่ #13 : ตอนที่ 13

ตอนที่ 13 

แทยอนเดินออกมาอย่างสับสนเขาค่อยๆเดินมาหยุดอยู่ตรงด้านหลังทิฟฟานี่ที่ตอนนี้กำลังนั่งเล่นกับเจ้าบ๊อก บ๊อกสุนัขตัวโปรด
เขาได้แต่มองดูทิฟฟานี่อดใจหายไปกับคำที่พ่อของเขาพูดกับหมอไม่ได้ ความหวั่นไหวเกิดขึ้นกับเขาอีกครั้ง!!
เสียงลูกสุนัขดังขึ้นจนทิฟฟานี่ได้แต่หันมองตามก็พบแทยอนมายืนอยู่ตรงหน้าเธอค่อยๆเงยหน้ามองคนตรงหน้าอยางแปลกใจ
แทยอนไม่รู้จะพูดออกไปอย่างไร พ่อของเขาเองก็คงยังไม่อยากให้ทิฟฟานี่รู้ คนที่แสดงออกถึงความรักไม่เป็นอย่างเขาทำอะไรไม่ถูก
แทยอนค่อยๆยกมือขึ้นลูบผมทิฟฟานี่อย่างแผ่วเบาและอ่อนโยนจนทิฟฟานี่กลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ ไม่รู้ว่าเพราะอะไรทำไมเธอถึง
ต้องร้องไห้แทยอนมองดูเธอด้วยสายตาที่อ่อนโยนอย่างเห็นได้ชัด เขาอยากดึงเธอมากอดแต่ยิ่งทำก็คงยิ่งเพิ่มความสงสัย มันก็จริงทิฟฟานี่แปลกใจกับสิ่งที่แทยอนปฏิบัติต่อเธอ!

.
.

"วันนี้ลูบผม วันพรุ่งนี้เธอจะตบหน้าฉันไหม" ทิฟฟานี่พูดอย่างน้อยใจ แทยอนได้แต่อึ้งไปเขายอมรับรู้สึกแย่ที่ต้องแสดงออกไปแบบนั้น
"เธอมีอะไรกับผู้หญิงคนนั้นในบ้านหลังนี้ที่มีฉันอยู่ เธอพาเขามาแสดงความรักต่อหน้าฉันคนที่เธอขอคบด้วยเธอคิดว่าฉันจะรู้สึกแบบไหนหรอ" 
ฟฟานี่พูดทั้งน้ำตาเธออดทนมานานกับสิ่งที่แทยอนทำร้ายจิตใจเธอมาโดยตลอด
"เธอไม่ต้องพูดคำว่าขอโทษหรอต่อให้เธอไปเหมาดอกไม้ทั้งโลกมาให้ฉัน ฉันก็ไม่เชื่อเธออีกแล้ว"
"ฟานี่....." แทยอนเรียกชื่อผู้หญิงตรงหน้าก่อนจะดึงเธอมากอดปลอบใจ โดยมีสายตาของพ่อเขามองอย่างนึกสงสัยในความสัมพันธ์ของทั้งคู่!!
"ปล่อยฉัน"
"ไม่" แทยอนตอยเสียงเข้ม..
"แทยอน สิ่งที่เธอทำเธอไม่เคยนึกถึงจิตใจของฉันเลย เธอย่ำยีฉัน พูดว่าร้ายฉัน เธอทำร้ายฉัน ฉันเจ็บฉันไม่ว่าแต่ขออย่าพูดถึงแม่ฉันในทางไม่ดีได้ไหม
แม่ใคร ใครก็รัก เธอเองก็รักแม่ของเธอแล้วฉันล่ะ ฉันไม่รักท่านหรอ แล้วเธอทำไมต้องก้าวร้าวแม่ฉันด้วย"
"ฉันไม่ได้ตั้งใจ ฉันเสียใจกับเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้น..."
"พอเหอะเธอไม่ต้องพูดอะไรอีกต่อไปแล้ว.." ทิฟฟานี่ดันตัวออกไปจากแทยอนก่อนจะเดินเข้าบ้านเพื่อที่จะดูแลแม่ของเธอ..
.
.

ภายในห้องนอนห้องใหญ่ทิฟฟานี่ทิ้งตัวลงนั่งข้างๆกับแม่ของเธอ เด็กผู้หญิงที่ผ่านชีวิตมาไม่เท่าไรแต่กลับโดนทำร้ายเกินกว่าช่วงอายุของเธอด้วยซ้ำ
"แม่ค่ะ" ทิฟฟานี่รู้ดีแม่ของเธอกำลังป่วย เธอค่อยๆทิ้งตัวลงกอดแม่เอาไว้แน่นพร้อมน้ำตาที่เริ่มไหลอีกครั้ง
ใจคอไม่สู้ดีกลัวเหลือเกิน กลัวว่าแม่จะจากเธอไป
"ฟานี่" น้ำเสียงของผู้เป็นแม่แหบแห้ง...
"แม่ไปเที่ยวมาสนุกไหมค่ะ" ทิฟฟานี่ยกมือปาดน้ำตา เธอรู้แม่ไม่ได้ไปเที่ยว แม่ของเธอเองก็อดสงสารลูกไม่ได้เช่นกันอีกไม่นาน
ทิฟฟานี่คงจะกำพร้าทั้งพ่อและแม่..
"สนุกซิลูก" 
"แม่ดูเหนื่อยๆนะค่ะพักผ่อนดีกว่า แม่ค่ะเดี๋ยวเย็นนี้ฟานี่มาป้อนข้าวแม่นะเราทานอาหารกันนะค่ะแม่" ผู้เป็นแม่ได้แต่พยักหน้าก่อนจะหลับตาลงอีกครั้ง
ทิฟฟานี่มองดูแม่ค่อยๆนอนหลับความกลัวเริ่มเกิดกับเธออีกครั้งหากว่าแม่จะไม่ตื่นขึ้นมาอีก..
ทิฟฟานี่เปิดประตูออกก็ต้องตกใจที่เห็นแทยอนมายืนอยู่หน้าห้องเขาดูพะวักพะวงจนเก็บอาการไม่อยู่ 
"ถ้าเธอจะมากวนแม่ฉันล่ะก็ฉันขอร้องท่านไม่ค่อยสบาย"
"จะมองกันในทางที่ดีบ้างไม่ได้หรือไง"
"ใครจะรู้คนอย่างเธอไม่เคยทำดีกับใคร"
"ใช่ล่ะซิฉันมันไม่ใช่เทพบุตรเท่าแฟนเธอนี่อะไรก็ดีไปหมดดีไปเสียทุกเรื่อง"
"เธอมันร้ายยิ่งกว่าซาตาน"
"คงงั้นมั้งอย่างว่าแหละนรกส่งฉันมาเกิดนี่หน่า"
"นรกขุมสุดท้าย"
"ทิฟฟานี่" ทั้งคู่จ้องตากันไม่กระพริบแทยอนได้แต่โมโหก่อนจะดันตัวทิฟฟานี่ติดกำแพงแล้วก้มหน้าลงไซร้ซอกคอของเธอ...
.
.

"ไอ้แท" แทยอนรีบพละออกจากร่างทิฟฟานี่ถึงตอนนี้พ่อของเขาพอเข้าใจถึงความสัมพันธ์ของทั้งคู่แล้ว สิ่งที่เขากังวลเกิดขึ้นแล้วเขาไม่อยากให้
แทยอนกับทิฟฟานี่รักกัน เขาอยากเลี้ยงเด็กสองคนนี้ให้เป็นเพียงพี่น้องกันมากกว่า และหากว่าสิ่งที่เขาคิดเป็นจริงต้องมีสักคนที่ต้องจากบ้านหลังนี้ไป!
"พ่อ" แทยอนพูดหน้าเสีย..ก่อนจะเหลือบมองทิฟฟานี่ที่ตอนนี้ได้แต่ยืนหน้าซีดเช่นกัน
"แกแกล้งอะไรน้อง"
"ก็ป่าวนี่"
"ดีแล้วพ่อขอเตือนแกตรงนี้เลยนะว่าเด็กผู้หญิงคนนี้คือน้องของแก" แทยอนหันมองหน้าทิฟฟานี่อีกครั้งก่อนจะเดินหนีไปอย่างเซ็งๆ
.
.
ผ่านไปหนึ่งเดือนอาการของคุณแม่ทิฟฟานี่ทรุดลงอย่างรวดเร็ว โดยที่ทิฟฟานี่เองก็พอเข้าใจดี ตัวเธอเรียนไม่เป็นสุขถึงเวลาก็ต้องรีบกลับบ้าน
มาปรนนิบัติแม่ผู้ให้กำเนิด ในทุกๆวันทิฟฟานี่ได้แต่ภาวนาว่าตื่นเช้ามาขอให้แม่เธอยังมีลมหายใจ..

ส่วนแทยอนเริ่มรู้ดีเขาได้แต่เดินเข้าห้องไปทิ้งตัวนั่งลงข้างๆคุณแม่ของทิฟฟานี่
.
.
"แทยอน" แทยอนนั่งมองผู้หญิงคนที่พ่อเขารักที่ครั้งหนึ่งเขาเคยเกลียดจับใจแต่มาวันนี้ความรู้สึกนั้นกลับหายไปเกลายเป็นความสงสารเข้ามาแทนที่
"คุณป่วยหนัก"
"ค่ะฉันป่วยหนัก"
"คุณจะทิ้งลูกสาวของคุณ"
"ฉันไม่ได้อยากทำแบบนี้ แต่ในเมื่อฉันถูกลิขิตมาแบบนี้เราก็ต้องยอมรับกับชะตากรรม"
"คุณจะทิ้งเธอได้ยังไงเล่า" แทยอนพูดเสียงดังพร้อมน้ำตาที่ไหลออกมา ถึงตอนนี้เขาเสียใจแทนคนที่เขารักเหลือเกิน
"ฟานี่เป็นคนอ่อนไหว หัวง่าย คิดมาก อ่อนแอ สิ่งภายนอกที่ดูเข้มแข็งบางครั้งฟานี่ก็เจ็บปวด" แทยอนอึ้งไปเริ่มร้องไห้มากขึ้น
เขารู้สึกแย่กับตัวเองที่ทำร้ายทิฟฟานี่มาโดยตลอด
"อะไรที่ฟานี่ดื้อกับแทน้าอยากจะขอโทษแทนฟานี่ด้วยแต่เป็นเพราะฟานี่ไม่มีใครจริงๆนะค่ะ" แทยอนพูดไม่ออกเขาได้แต่พยักหน้ารับอย่างช้าๆ..
"เธอทำอะไรแม่ฉันน่ะ" ทิฟฟานี่เปิดประตูเข้ามาในห้องก็ต้องตกใจที่เห็นแทยอนเข้ามาป่วนเปี้ยนภายในห้องนอนของแม่เธอ
"ฉันทำอะไร ฉันกำลังคุยอยู่กับแม่ของเธอ"
"คนอย่างเธอเนี่ยนะจะคุยกับแม่ฉัน"
"ฟานี่.." แม่เธอเรียกอย่างเหนื่อยแรง ทิฟฟานี่ได้แต่มองค้อนก่อนจะหันไปนั่งลงข้างๆพร้อมยกมือแม่มาหอมเบาๆ
แทยอนได้แต่น้ำตาไหลกับภาพตรงหน้าเหลือเวลาให้ทิฟฟานี่ทำแบบนี้อีกไม่นานแล้วซินะ!!

เสียงไอดังขึ้นอย่างรุนแรงเสียงหายใจที่ติดขัดทำให้ทิฟฟานี่ตกใจ เช่นเดียวกับแทยอนเขารู้ดีว่าตอนนี้อาการแม่ของทิฟฟานี่ไม่สู้ดี
จึงตัดสินใจโทรศัพท์บอกพ่อที่ออกไปดูแลงาน..
และอีกไม่นานรถพยาบาลก็นำร่างแม่ของทิฟฟานี่มาถึงโรงพยาบาลและเป็นวินาทีเดียวกับที่ทิฟฟานี่รู้ความจริงที่ว่าแม่ของเธอ
กำลังจะจากไปในระยะเวลาอันใกล้นี้
"หมอจะไม่อ้อมค้อมอีกต่อไปแล้วนะครับตอนนี้ผู้ป่วยอาการเข้าขั้นวิกฤตแล้วนะครับ" สิ้นเสียงของหมอทิฟฟานี่ก็ร้องไห้ออกมาอย่างไม่มีเสียง
เป็นคำพูดที่เธอไม่อยากให้เกิดขึ้นกับเธอ หัวใจของทิฟฟานี่ได้แต่เต้นแรง อยากจะหยุดเวลาตรงนี้ไม่ให้หมุนไปหากเธอทำได้เธอก็จะทำ
แทยอนยืนมองทิฟฟานี่อยู่ไกลๆเขาไม่กล้าเดินไปกอดเพื่อให้กำลังใจเกรงว่าพ่อจะจับตามองดูเขาอยู่สิ่งทีทำได้ตอนนี้คือให้กำลังใจเธออยู่ตรงนี้ก็เท่านั้น
ไม่นานยุนอาก็ตามมาที่โรงพยาบาล หลังเห็นทิฟฟานี่ร้องไห้เขาก็ได้แต่ดึงร่างแฟนสาวมากอด แทยอนเข้าใจดีสิ่งที่อยากทำเขาทำไม่ได้เพราะสถานะที่พ่อสร้างขึ้นทำให้กำแพงถูกกั้นไว้หนามากกว่าเดิม
"ครับหลังจากนี้ไปผมอยากให้ทำใจนะครับ"
"ไม่จริงใช่ไหมค่ะหมอ" ทิฟฟานี่เริ่มระบายออกมาอย่างอัดอั้ด..
"ไม่เอานะฟานี่ อย่าทำแบบนี้ซิ" ยุนอาโอบกอดเธอไว้แน่น แทยอนทนเห็นภาพนั้นต่อไปไม่ไหวเขาได้แต่เดินออกไปอย่างเศร้าใจ
.
.
หนึ่งอาทิตย์ผ่านไปทิฟฟานี่หยุดเรียนเพื่อที่จะได้อยู่กับแม่ทุกวันและจะมียุนอาหยุดเรียนตามอยู่เป็นกำลังใจให้เธอมาตลอด
สำหรับแทยอนไม่ว่าจะแอบมาโรงพยาบาลกี่ครั้งเขาก็ต้องพบว่ายุนอาอยู่ที่โรงพยาบาลกับทิฟฟานี่ทุกครั้งจนเขาได้แต่กลับออกไปอย่างเงียบๆคนเดียว
.
.

วันนี้แม่ทิฟฟานี่อาการหนักมากกว่าทุกวันหมอเรียกญาติๆมาอยู่ที่โรงพยาบาลสำหรับทิฟฟานี่เธอทำใจไว้แล้ว
ไม่ว่าอย่างไรแม่ของเธอก็ต้องจากไป แต่เธอก็ยังไม่อยากให้มาถึงอยู่ดี
"คนไข้โคม่าไม่รู้สึกตัวแล้วนะครับหมออยากให้ทั้งสามีและลูกเขาไปอยู่กับเธอในวาระสุดท้ายของชีวิต"
"แม่ค่ะ..ไม่นะ" ทิฟฟานี่ปล่อยโฮออกมาเธอไม่อยากกั้นความรู้สึกนั้นอีกต่อไปแล้ว หัวใจของเธอเหมือนมีคนบีบมันอย่างช้าๆ
ทั้งเจ็บปวดและเสียใจจนพูดไม่ออก
"แม่ค่ะ" ทิฟฟานี่พูดไปร้องไห้ไปเธอบีบมือแม่ของเธอไว้ตลอดเวลา ตอนนี้แม่ของเธอไม่รับรู้ใดๆอีกต่อไปแล้ว
คุณคิมดึงตัวทิฟฟานี่มากอดปลอบใจ โดยมียุนอาอยู่ให้กำลังใจทิฟฟานี่ตลอด แต่สำหรับแทยอนเขาหายไป..
"แม่อย่าทิ้งฟานี่ไปนะค่ะ ฟานี่จะอยู่ยังไง ฟานี่ไม่มีใครนะค่ะแม่"
"ฟานี่อย่าร้องไห้ซิลูกแม่จะเป็นห่วงเรานะ แม่กำลังจะไปสบายแล้วนะลูก"
"ไม่ค่ะ แม่จะไม่จากฟานี่ไป แม่จะไม่ทิ้งฟานี่ไป แม่ต้องอยู่กับฟานี่ แม่ค่ะแม่ได้ยินฟานี่ไหม" ทิฟฟานี่พยายามเรียกแม่ของเธอแต่ดูเหมือนจะไร้ผล..
"ฟานี่ ไม่เอาน่าลูก"
"ฟานี่อย่าร้องไห้นะเชื่อพี่เหอะ" ทิฟฟานี่กอดคุณคิมอย่างเสียใจเธออยากได้ใครสักคนที่อยู่เคียงข้างกับเธอ
โดยเฉพาะคนที่เธอรัก..แต่เขากลับไม่อยู่ให้กำลังใจกันในวันที่เธอต้องการ เสียงสัญญาณบอกถึงเวลาที่ใกล้หมดของผู้เป็นแม่
คุณคิมก้มลงจูบหน้าผากภรรยาผู้เป็นที่รักเขาได้แต่กระซิบข้างหูของเธอ สัญญาว่าจะดูแลลูกสาวของเธอให้ดีที่สุด
"ผมรักคุณ และลูกสาวของคุณก็คือลูกสาวของผมด้วยถึงแม้ว่าเราจะใช้เวลาอยู่ด้วยกันไม่นานแต่ผมก็รักคุณ
ผมสัญญาจะดูแลทิฟฟานี่ให้ดีที่สุดคุณหลับให้สบายนะไม่ต้องห่วงลูกผมจะดูแลเธอเอง"
"แม่ค่ะ ฟานี่ดีใจที่ได้เป็นลูกแม่ แม่ค่ะ..." ทิฟฟานี่พูดไปสะอื้นไป น้ำตาเธอไหลจนไม่มีจะไหล..
"แม่...ค่ะ ชาติหน้าเรามาเป็นแม่ลูกกันใหม่นะค่ะ...แม่ให้ทุกอย่างกับฟานี่ ให้ชีวิตฟานี่แม่ไม่ต้องห่วงฟานี่นะค่ะ..ฟานี่รักแม่ค่ะ"
ทิฟฟานี่ก้มลงจูบใบหน้าของผู้เป็นแม่ที่นอนหลับสนิทสิ้นคำลูกสาวเสียงเครื่องช่วยหายใจดังขึ้นเป็นสัญญาณว่าแม่ของเธอ
ได้จากทิฟฟานี่ไปอย่างไม่มีวันกลับแล้ว..
.
.

งานศพคุณแม่ของทิฟฟานี่ถูกจัดขึ้นอย่างเรียบง่ายโดยที่ทิฟฟานี่ยังคงร้องไห้อยู่ทุกเวลา
แทยอนเองก็หายไปไม่กลับบ้านมาหลายวัน โรงเรียนเขาก็ไม่ไปจนทางโรงเรียนส่งจมหมาย
เชิญตัวผู้ปกครอง 
"แทงหวยทำไมไม่ถูก" แทยอนหันไปตามต้นเสียงก็พบเพื่อนสนิทอย่างเจสซิก้าและซันนี่
"ก็ไปแทงซะสิจะได้ถูก" เจสซิก้าถึงกับส่ายศรีษะไม่ว่าจะยังไงแทยอนคนนี้ก็ยังคงปากร้ายอยู่เหมือนเดิม
"คุณแม่ของฟานี่เสียแล้วนะ" แทยอนยักไหล่เขาทราบข่าวนี้นานแล้ว..
"แทเธอทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นทำไมไม่ไปให้กำลังใจน้องบ้าง ในเวลาแบบนี้โอกาสแบบนี้น้องต้องการคนที่อยู่ข้างๆนะ"
"ก็แล้วไงล่ะซันนี่ เดี๋ยวแฟนเขาก็คงจะปลอบกันเองฉันมีความหมายอะไร" แทยอนพูดอย่างน้อยใจ เขานอนโรงแรมมาหลายวันแล้ว
ไม่อยากกลับไปเห็นภาพทิฟฟานี่ร้องไห้เพราะมันทำให้เขาเสียใจเช่นกัน..
"งั้นก็ช่างตามใจแต่มาบอกแค่นี้แหละเพราะฉันไม่อยากให้คนอื่นมองเธอว่าใจดำ"
"ใจฉันดำมันก็เป็นใจของฉันไม่เกี่ยวกับใคร"
"ระวังจะตายอยู่คนเดียวไม่มีคนเหลียวแล"
"ก็ช่างดิ" แทยอนตะหวาดใส่หน้าเจสซิก้าจนซันนี่ได้แต่ส่ายหน้านิสัยแทยอนเห็นทีจะแก้ยาก ซันนี่จึงดึงมือเจสซิก้าออกไปก่อนเธอจะวีนใส่แทยอน!!
.
.
"ฟานี่...แม่เธอตายแล้วอ่ะ" แทยอนพูดไปร้องไห้ไปพร้อมทั้งยกมือเช็ดน้ำตาเหมือนเด็ก..เขาสงสารทิฟฟานี่แต่ไม่รู้ว่าจะทำยังไงเหมือนกัน..
.
.

-วันเผาศพ- 

วันนี้เป็นวันสุดท้ายจริงๆแล้วสำหรับแม่ของทิฟฟานี่ เธอได้แต่รอคอยการมาของแทยอนแต่ก็ยังไม่มีวี่แวว
ทิฟฟานี่ได้แต่เสียใจและน้อยใจ ไม่ว่ายังไงแทยอนก็คงไม่คิดจะสนใจเธออยู่แล้ว ปานนี้เขาอาจจะอยู่กับใครก็ได้ที่เขารัก..
"คนใจดำ" คุณคิมเอ่ยถึงลูกของตัวเองต่อหน้าทุกคน แม้กระทั่งมากราบศพอโหสิกรรมต่อกันแทยอนก็ไม่คิดจะมา
"มันเคยพูดจาไม่ดีไว้ตั้งหลายอย่างแต่มันก็ไม่เคยคิดจะมา"
"คุณท่านค่ะ"
"นมไม่ต้องพูดหรอก ถ้าจะให้ท้ายมันนมก็อย่าพูดเลยฉันรู้จักลูกฉันดี รู้ว่ามันเลวยังไง"
"คุณท่าน" คุณนมรีบห้ามไม่อยากให้พ่อของแทยอนดุแทยอนไปมากกว่านี้ แต่แล้วสิ่งที่ทุกคนคาดไม่ถึงก็เกิดขึ้น
เพราะรถของแทยอนมาจอดอยู่บริเวณศาลาวัด ทิฟฟานี่ได้แต่หันมองภายในใจเธอรู้สึกดีไม่น้อยที่แทยอนมางานของแม่เธอ
เขาได้แต่เดินลงมาพร้อมใบหน้าที่เย่อยิ่ง ภายนอกใครหลายคนอาจคิดว่าเขาไม่รู้สึกอะไรแต่ภายในใจเขาอ่อนแอเหลือเกิน
"แกคิดจะมากับคนเป็นหรอ" หลังแทยอนเดินไปเคารพศพเสร็จเขาก็โดนพ่อของเขาเองต่อว่า
"จะเอาไงอีก มาก็ดีเท่าไรแล้ว"
"ถ้ามาแล้วจะมาพูดแบบนี้แกไม่ต้องมาดีกว่า"
"ก็คิดว่าอยากจะมาหรือไงเล่า"
"ไอ้แทยอน" 
.
.
พลั๊วววววววววววววววววววว แทยอนได้แต่หน้าหันไปตามแรงหลังจากเขาโดนพ่อตบหน้า!!
.
.
"คุณพ่อ" ทิฟฟานี่อึ้งไปเธอรู้สึกเสียใจแทนแทยอนที่โดนตบหน้าต่อหน้าคนอื่น..
"เอาดิ ตีอีกดิ" แทยอนพูดไปจ้องหน้าพ่อของเขาไป เขาทำอะไรผิดมากขนาดนั้นพ่อถึงต้องตบหน้ากันต่อหน้าคนอื่น
"แกจะไปไหนก็ไปเลยไป ฉันไม่อยากเห็นหน้าแก" แทยอนมองพ่ออย่างน้อยใจเขาได้แต่เดินเลี่ยงไปทางอื่น โดยมีทิฟฟานี่เดินตามมา
"ขอบคุณนะที่เธอมา" แทยอนนิ่งไปเขาได้แต่พยักหน้า ทิฟฟานี่เองก็ไม่รู้จะเริ่มสนทนาอะไรไปมากกว่านี้ทั้งๆที่ใจอยากจะคุยกับแทยอนมากเหลือเกิน
"เสียใจด้วยนะ" ทิฟฟานี่เงยมองแทยอนพร้อมน้ำตา คำพูดสั้นๆของคนที่เธอรักมีความหมายเสมอที่เธอร้องไห้เพราะเธอดีใจที่อย่างน้อยๆแทยอนก็ยัง
คิดจะพูดมันออกมา แทยอนเอื้อมมือเพื่อที่จะจับมือให้กำลังใจต่อทิฟฟานี่แต่การกระทำเหล่านั้นก็ต้องชะงักลง..
"น้องฟานี่.."
"พี่ยุน" แทยอนได้แต่ถอนหายใจเขาทำอะไรไปมากกว่านี้ไม่ได้เลย... แต่คิดว่าแค่คำพูดมันก็คงจะเกินพอ!!
แทยอนนิ่งไปเขาได้แต่หันมองไปทางอื่น ยุนอาได้แต่มองแทยอนด้วยความหมั่นใส้ก่อนจะชวนทิฟฟานี่เดินไปทางอื่น
ถึงเวลาสุดท้ายแล้วจริงๆ เสียงสัญญาญเผาศพดังขึ้น แขกทยอยกันขึ้นไปเผาศพจนหมดเหลือก็แค่ครอบครัวที่มี คุณคิม
ทิฟฟานี่และแทยอน แต่สำหรับทิฟฟานี่เธอจะมียุนอาเคียงข้างเสมอ
"แม่ค่ะ...." ทิฟฟานี่ไม่อยากให้ถึงเวลานี้เลยจริงๆ เธอได้แต่ร้องไห้จนน่าเวทนา ยุนอาได้แต่กอดปลอบใจโดยมี
แทยอนยืนมองอยู่ห่างๆ.. 
.
.

งานศพเสร็จพิธีแล้วทิฟฟานี่ไม่มีแม่อีกแล้ว เธอเงียบลงอย่างเห็นได้ชัดเจน ตลอดทางนั่งรถกลับบ้านทิฟฟานี่
ไม่ได้พูดกับทั้งคุณคิมหรือแทยอนเลยจะมีก็แต่น้ำตาที่ไหลไปตลอดทาง.. ณ ตอนนี้ทิฟฟานี่อ่อนแอเหลือเกิน..

ที่หน้าห้องนอนทิฟฟานี่ แทยอนได้แต่ยืนถอนหายใจอยากจะเข้าไปแต่ใจก็ยังไม่กล้า...แต่สุดท้าย
ก๊อก ก๊อก ก๊อก...
"ค่ะ..."
"คือ...." เสียงแทยอนพูดอึกอักหลังจากที่ทิฟฟานี่เปิดประตูออกมา แทยอนมองใบหน้าของเธอ เขารู้ดีทิฟฟานี่กำลังร้องไห้
"ยังไม่เลิกร้องไห้อีกหรอ" 
"แม่ฉันทั้งคนนะแทยอน ต่อไปนี้ฉันจะไม่มีแม่อีกแล้ว" ทิฟฟานี่พูดทั้งน้ำตา...
"เข้าไปได้ไหม" ทิฟฟานี่เงยหน้ามองแทยอน เธอยอมรับไม่ค่อยไว้ใจคนตรงหน้าเท่าไร เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายเธอเอาอารมณ์เขาไม่ถูก
"เข้าไปในห้องหน่อยได้ไหม" แทยอนเริ่มขึ้นเสียง ทิฟฟานี่พยักหน้าเล็กๆก่อนจะเดินนำมา
"ห้องนี้คงดีกว่าห้องฉันเยอะเลยใช่ไหม" แทยอนอยากเปลี่ยนเรื่อง ไม่อยากให้ทิฟฟานี่คิดถึงเรื่องแม่
แต่เขาพูดดีๆไม่เป็นสิ่งที่แสดงออกจึงดูเหมือนประชดกัน
"ฉันไม่อยากพูดถึงเรื่องพวกนั้นอีก"
"เธอจะจมปลักกับความคิดนี้ไปอีกนานแค่ไหน ไหนๆแม่เธอก็ตายไปแล้ว"
"แทยอนถึงแม่ฉันจะตายไปแล้วแต่ท่านก็ยังอยู่ในใจของฉัน" แทยอนเริ่มหงุดหงิดเขาไม่อยากให้ทิฟฟานี่เสียใจ เธอเข้าใจกันบ้างไหมนะ?
"งี่เง่า"
"แทยอนเธอไม่เคยปลอบใจฉันแล้วยังพูดจาให้ฉันเสียใจแบบนี้เธอก็ออกไปดีกว่า"
"เธอไล่ฉันหรอ ฉันหวังดีกับ แต่เธอไล่ฉัน"
"เราไม่ควรอยู่ใกล้กัน ยิ่งใกล้เรายิ่งทะเลาะกัน"
"ทั้งๆที่เราสองคนมีอะไรกันแบบนั้นหรอ"
"ฉันไม่คิดว่ามันเกิดจากความรักหรอกนะ เพราะแบบนั้นไม่ยิ่งต้องห่างกัน"
"แม่เธอก็ตายไปแล้วนี่ ไหนล่ะที่เธอว่าจะไปจากที่นี่"
"ไม่ต้องห่วงหรอก ฉันไปแน่" แทยอนอึ้งไปเขาไม่อยากให้ทิฟฟานี่ไป เขาอยากรั้งเธอไว้...
"ฉันไม่ให้เธอไป"
"เพราะอะไร"
"เพราะคนเกลียดกันอยู่ด้วยกันมันทรมานดี.. ฉันอยากให้เธออยู่อยากให้เธอทรมาน" ทิฟฟานี่น้ำตาไหลไม่ว่ายังไงแทยอนก็ไม่เคยรักเธอ!
"ถ้าเธออยากจะจมปลักอยู่กับความทรมานเธอก็อยู่ไปคนเดียวแต่ฉันจะออกไปอยู่ที่อื่น..กับคนที่ฉันรัก"
"ไอ้ยุนใช่ไหม" 
"กับใครก็ได้ที่ไม่ใช่เธอ" ทิฟฟานีพูดเสียงแข็งพร้อมจ้องหน้าแทยอนด้วยแววตากร้าว.. ต่อไปนี้เธอจะไม่ยอมแทยอนอีกแล้ว
"อยากจะไปก็ไปเลย... ฉันแทบจะรอวันที่เธอเดินออกไปจากบ้านหลังนี้ไม่ไหวแล้ว" แทยอนพูดประชดก่อนจะเดินออกจากห้องมาด้วยความหงุดหงิด
แต่เขาไม่รู้หรอกว่า พ่อของเขาเห็นเหตุการณ์หมดทุกอย่าง ตั้งแต่ที่เขาเดินเข้าห้องไปจนออกมา สิ่งที่คุณคิมคิดเป็นจริง
แทยอนและทิฟฟานี่มีความสัมพันธ์บางอย่างที่ซ่อนไว้..
"ไอ้แท" เสียงเรียกของพ่อทำให้แทยอนสะดุ้งเล็กน้อย แทยอนได้แต่ทำใจดีสู้เสือก่อนจะหันมองหน้าพ่ออย่างไม่สะทกสะท้าน
"มีอะไร"
"แกเข้าไปทำอะไรห้องน้อง"
"ก็ทำความคุ้นเคยไง พ่อบอกเองไม่ใช่หรอว่าให้ทำความคุ้นเคยกัน นี่ไงแทก็ทำแล้วทำความคุ้นเคยทั้งตัวเลย"
"ไอ้แท" เสียงคุณคิมสั่นด้วยความโกรธ แทยอนได้แต่เดินยักไหล่สะใจจากไป แต่แล้วเขาก็ต้องสะดุดกับคำพูดของผู้เป็นพ่อ....
"พ่อจะส่งแกไปนิวซีแลนด์"
"พ่อ"
"แกไม่ต้องกลับมาที่นี่อีกจนกว่าแกจะเรียนจบ"
"พ่อ......."

.
.

-จบตอน-

----------------------------------------

เซอร์ : คนที่ต้องไปคือแทไม่ใช่ฟานี่... แทเอ้ย..ซ่าส์นักโดนพ่อส่งไปดัดสันดานแล้ว..
แถมพ่อยังรู้แล้วอีกว่าสองคนนี้จูฮุกกูกันไปแล้ว เกินพี่น้องแล้วพ่อเอ้ยยยย!!!!!


ปล.ขอชี้แจงเรื่องฟานี่ท้องสักติ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

อันว่าฟิคหรือนิยายคือการจินตนาการของผู้แต่ง..
อยากจะจับใครมาสวมบทบาทเป็นตัวละครนั้นๆก็ย่อมได้..
เพราะแบบนั้นอยากจะจับฟานี่มารังแกด้วยการให้ท้องก็ย่อมได้
เพราะฟิคเรื่องนี้คือ "ละครน้ำเน่า...เน่ายิ่งกว่าแสนแสบ"
มันเป็นนิยาย.. อย่าไปคิดอะไรมาก... เอาว่าอ่านให้สนุกก็เป็นพอ
เหมือนดูละครเรื่องนึงนั้นแหละ!!!!!!

"อ่านให้สนุก เรื่องอื่นไม่ต้องไปสนใจ" 55555555555555+
เซอร์มีหน้าที่เขียนมาเสิร์ฟให้เป็นพอ...   

จริงไหม??
และมันมาตามผลโหวตคือ แท... เลว
ฟานี่... เจ็บ แต่ไม่ยอม ฉันจะสู้.. สู้กับไอ้คนเลว...
และที่ทุกๆท่านขอไว้โหวตไว้ได้หมด..ไม่ต้องห่วงงงงงงงงง   
.
.
หลักของความเป็นจริงคนเลวแบบแทมันต้องมีใครสักคนมาปราบมันห้าๆๆๆๆๆๆ
พ่อมันปราบไม่อยู่... เมียมันก็เอาไม่อยู่.... แล้วใครล่ะจะมาปราบมันน่ะห้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ


ปล. มันไม่ใช่สวรรค์เบี่ยงหรอก... คอยดูกันต่อไปเถิดดดดดดดดดดดดด 

ปล. อีกครั้งไม่มีอะไรมากหรอก..แค่อยากจะเขียนเรื่องอะไรเกี่ยวกับครอบครัวอีกครั้ง..มันชอบบบบบ