blame me "เกลียดเธอนักจับกดซะ"

ลำดับตอนที่ #11 : ตอนที่ 11

ตอนที่ 11 


รังแกทิฟฟานี่จนจิตใจเธอบอบช้ำอย่างแสนสาหัสแทยอนก็ลุกไปเปิดตู้เสื้อผ้า เขาได้แต่หยิบเสื้อผ้าทิฟฟานี่ออกมา
พร้อมโยนใส่หน้าทิฟฟานี่จนเธอหน้าหัน!! ทิฟฟานี่ยอมรับเธออึ้งไปกับการกระทำของคนตรงหน้า..
"ออกไป" แทยอนชี้นิ้วไปทางประตูห้องพร้อมแววตาที่แข็งกร้าว
"เธอจะทำอะไร"
"ออกไป!"
"แทยอน"
"ฉันทนนอนกับคนสกปรกอย่างเธอไม่ได้หรอก คนที่พร้อมจะนอนกับใครก็ได้แบบเธอฉันทนนอนกับเธอไม่ได้จริงๆ"
"แทยอน นี่หรอสิ่งที่เธอทำกับฉันก่อนหน้านี้ไม่กี่วันเธอคุกเข่ากับฉันขอโทษฉันแต่วันนี้.." ทิฟฟานี่พูดไปร้องไห้ไปยอมรับเสียใจที่แทยอนทำเหมือนไม่รักกัน!
"ถ้าจะมาร้องห่มร้องไห้ขอความเห็นใจเหมือนนางเอกละครปัญญาอ่อนละก็รีบๆออกไปดีกว่าฉันขี้เกียจมอง"
แทยอนกระชากทิฟฟานี่ขึ้นอย่างแรงพร้อมเหวี่ยงเธอออกไปนอกห้อง เขาได้แต่เดินเข้าห้องมาขนเสื้อผ้าทิฟฟานี่ปาใส่หน้าเธออีกครั้ง!
"แทยอนทำไมเธอใจร้ายขนาดนี้" 
"แค่นี้มันยังน้อยไปนะสำหรับเธอผู้หญิงหลายใจ" แทยอนชี้หน้าต่อว่าผู้หญิงที่ครั้งหนึ่งเขาเคยพูดกับตัวเขาเองว่ารักแบบนั้นหรอ..
"ผู้หญิงแบบฉันมันเป็นแบบไหน"
"แบบไหนตัวเธอก็รู้อยู่แกใจ ฉันไม่อยากพูดกับเธออีกแล้วอยากจะไปนอนห้องไหนก็ไปอยากจะโทรคุยกับใครยันเช้าก็โทรไป
ไม่ดีหรอไม่มีคนโยนโทรศัพท์เธอทิ้ง ไม่ดีหรอไม่ต้องทนเห็นหน้ากันทุกคืน ไม่ดีหรอต่างคนต่างคนต่างอยู่" เสียงอาระวาดของแทยอนดัง
ไปทั่วจนสุนีย์ต้องรีบขึ้นมาดูก็พบทิฟฟานี่นั่งร้องไห้อยู่ แต่สิ่งที่ทำให้สุนีย์อึ้งไปคือสภาพของทิฟฟานี่ที่โดนรังแก.. ใช่สุนีย์เห็น..
ร่างกายของเด็กผู้หญิงร่างบางถูกห่อหุ้มไว้ด้วยผ้าขนหนูแค่ผืนเดียวร่องลอยตามซอกคอเป็นจ้ำสีแดงเป็นจุดๆ..
"คุณหนู....เกิดอะไรขึ้นค่ะ คุณหนูฟานี่" สุนีย์เข้าไปโอบกอดทิฟฟานี่เพื่อที่จะปลอบใจเธอเอาไว้ไม่ให้อ่อนแอไปมากกว่านี้
.
.

ปังงงงงงงงงงงงงงงง เสียงประตูห้องแทยอนถูกปิดลงพร้อมร่างทิฟฟานี่ที่สะดุ้งเฮือก น้ำตาเธอค่อยๆไหลด้วยความอายที่มีต่อสุนีย์
"ไม่ร้องนะค่ะ...ไปค่ะไปนอนที่อื่นก็ได้ รีบไปดีกว่าค่ะเดี๋ยวคุณนมมาเห็นเข้าจะเป็นเรื่องใหญ่นะค่ะ"
สุนีย์โอบร่างคุณหนูของเธอไว้ก่อนจะรีบก้มตัวลงเก็บเสื้อผ้าของทิฟฟานี่แล้วเลือกที่จะพาหญิงสาวร่างบางที่โดนแทยอนรังแก
ไปที่ห้องคนล่ะมุมกับห้องของแทยอน "คุณหนูอยู่ห้องนี้ได้นะค่ะ" สุนีย์พูดไปพรางลูบผมทิฟฟานี่ไปเธออดสงสารทิฟฟานี่
ไม่ได้นอกจากจะโดนแทยอนรังแกทั้งร่างกายและจิตใจแล้ว ทิฟฟานี่เองก็ยังไม่มีใคร!!!
"ข้าวของเครื่องใช้เดี๋ยวนีย์ไปเก็บให้คุณหนูเองนะค่ะ"
"พี่นีย์ค่ะ ขอบคุณนะค่ะ"
"คุณหนูแทรังแกคุณหนูฟานี่นานหรือยังค่ะ" สุนีย์ตัดสินใจถามทิฟฟานี่จนเธอได้แต่น้ำตาไหลและพยักหน้าอย่างช้าๆ
"พี่นีย์อย่าบอกใครนะค่ะฟานี่กลัวว่า.."
"นีย์จะเก็บเรื่องนี้เป็นความลับค่ะไม่ต้องห่วงนะค่ะ"
"พี่นีย์ค่ะ" ทิฟฟานี่มองหน้าสุนีย์อย่างซึ้งใจ สุนีย์เองก็พูดอะไรไม่ออกสงสารทิฟฟานี่จับใจทิฟฟานี่เองได้แต่โผเข้ากอดสุนีย์ก่อนจะพรั่งพรูน้ำตาแห่งความอัดอั้นออกมา
"ร้องเข้าไปค่ะ ร้องให้หมดและสัญญากับสุนีย์ว่าพรุ่งนี้คุณหนูฟานี่ของนีย์จะไม่ร้องอีก"
"ค่ะฟานี่จะไม่ร้องอีก"
"ดีค่ะคุณหนู"

สุนีย์อยู่เป็นเพื่อนทิฟฟานี่สักพักเธอก็ออกไปและปล่อยให้ทิฟฟานี่พักผ่อน ทิฟฟานี่ยอมรับเธอนอนไม่หลับ
ทั้งเสียใจและน้อยใจที่แทยอนทำกับเธอเหมือนเธอเป็นสิ่งของคิดอยากจะทำอะไรกับเธอก็ได้
"ฉันมีหัวใจนะแทยอน" ทิฟฟานี่ยกมือปาดน้ำตาพร้อมหลับตาลงอย่างช้าๆ ภาพของแทยอนตอนรังแกเธอผุดขึ้นอีกครั้ง
ไม่ว่าจะกี่ครั้งต่อกี่ครั้งก่อนจะหลับภาพเหล่านี้ตอกย้ำเธอทุกครั้งจนเธอได้แต่กลัว...

.
.

แทยอนค่อยๆเปิดประตูเดินออกมาจากห้องอย่างสับสน เขาได้แต่เดินมาทิ้งตัวลงนอนบนสนามหญ้าหน้าบ้านอีกครั้ง
ความรู้สึกสับสนเกิดขึ้นอีกครั้งภายในใจ ยอมรับรักทิฟฟานี่แต่ก็เสียใจที่เธอทำผิดสัญญาและโกหกกัน
"แค่นี้เธอก็บอกฉันไม่ได้อ่ะ ทำไมต้องโกหกกันด้วยเล่า" เขายกเบียร์ในมือดื่มอย่างหนัก..
"ฉันอยากให้เธออยู่ด้วยในวันนี้อ่ะ ฉันรักเธอนะแล้วจะต้องให้ฉันทำไงหรอ" แทยอนพูดไปร้องไห้ไป
.
.

ทิฟฟานี่ได้แต่กระหายน้ำเธอจึงได้แต่ลงมาหาน้ำดื่มในห้องครัวก็ต้องแปลกใจเมื่อเห็นกล่องเค้ก!!
เธอได้แต่เลื่อนมือหยิบออกมาวางก่อนจะเปิดดูก็พบข้อความบนเค้กช๊อคโกแลต..
"Happy Birthday Taeyeon"
.
.

"วันนี้วันเกิดเธอหรอ" ทิฟฟานี่อึ้งไปน้ำตาเธอค่อยๆไหลอีกครั้ง เธอเริ่มจะเข้าใจว่าเพราะอะไรทำไมแทยอนถึงได้โกรธเธอมากขนาดนี้

แทยอนเดินเข้าบ้านมาอย่างมึนๆเขาได้แต่เดินเข้าไปในห้องครัวก็พบทิฟฟานี่ยืนอยู่ทั้งคู่สบตากันอีกครั้ง..
แทยอนไม่พูดไม่จาเขาเบี่ยงตัวหลบไปเปิดตู้แล้วหยิบเบียร์ออกมาดื่มอีกหลายกระป๋อง
.
.
"วันนี้วันเกิดเธอหรอ" 
"มันไม่สำคัญอะไรหรอก" แทยอนสะดุดึกเขาได้แต่พูดหันหลังให้ทิฟฟานี่ ทิฟฟานี่อดใจหายไม่ได้ถ้าเธอรู้เธอจะรีบกลับมาอยู่กับเขา..คนที่เธอรัก!
"ฉัน....." แทยอนไม่รอให้ทิฟฟานี่พูดจบเขาก็เดินออกมาจากครัวโดยมีทิฟฟานี่มองตามอย่างเสียใจเช่นกัน

.
.

เช้าวันแรกของสัปดาห์แทยอนได้แต่นอนตื่นสายโดยมีสุนีย์มาเคาะประตูห้องเรียกให้เขาไปโรงเรียน
"คุณหนูค่ะ ไปเรียนได้แล้วนะค่ะคุณหนูฟานี่รออยู่นะค่ะ"
แทยอนเปิดประตูออกมาพร้อมพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย "บอกลุงเพิ่มว่าต่อไปนี้ฉันจะขับรถไปเรียนเองแล้วก็ให้ลุงเพิ่มไปได้เลย"
"แต่คุณหนู..."
"อย่าพูดมากได้ไหม"
"ค่ะ ค่ะ"
.
.

"คุณแทล่ะค่ะพี่นีย์" ทิฟฟานี่ถามอย่างแปลกใจหลังเห็นสุนีย์เดินลงมาคนเดียว
"คุณหนูให้มาบอกลุงเพิ่มค่ะว่าต่อไปนี้จะขับรถไปเรียนเองแล้วก็ให้ลุงเพิ่มขับรถไปส่งคุณหนูฟานี่ได้เลยไม่ต้องรอ"
ทิฟฟานี่ใจเสีย เธอไม่คิดว่าแทยอนจะเกลียดเธอได้ขนาดนี้...

.
.

ที่หน้าโรงเรียนยุนอามายืนรอทิฟฟานี่อยู่นานแล้วหลังเห็นทิฟฟานี่ลงมาจากรถคันหรูก็ต้องแปลกใจเล็กน้อย
"ทำไมวันนี้ฟานี่มารถได้ล่ะค่ะ"
"ต่อไปนี้ฟานี่คงไปกลับรถที่บ้านแล้วล่ะค่ะ" 
"หมายความว่าฟานี่จะไม่ให้พี่ไปส่งบ้านขากลับ ทำไมล่ะค่ะ"
"ไม่มีอะไรหรอกค่ะ"
"มันใช่ไหม" 
"ไม่เกี่ยวกับเขาหรอกค่ะ" ยุนอาถามอย่างเป็นห่วงในตัวคนรักแต่แล้วเขาก็เห็นรอยที่ซอกคอของทิฟฟานี่เข้าจนได้!
"ฟานี่" 
"ค่ะ"
"เกิดอะไรขึ้นเมื่อคืน" ทิฟฟานี่อึ้งไปไม่คิดว่ายุนอาจะรู้..
"ไม่มีอะไรนี่ค่ะ"
"ฟานี่เมื่อคืนมันรังแกฟานี่อีกแล้วใช่ไหม"
"พี่ยุน" ทิฟฟานี่เริ่มน้ำตาคลอยุนอาดึงร่างทิฟฟานี่มากอดปลอบโยนและมันก็เป็นเวลาเดียวกับทีแทยอนขับรถมาพอดีเช่นกัน
แทยอนได้แต่ถอนหายใจก่อนจะเบือนหน้าหนีเขาขับรถผ่านไปอย่างรวดเร็วเพราะเขาไม่อยากเห็นอะไรแบบนี้อีกแล้ว..
ผิดกับยุนอาที่ได้แต่มองตามรถแทยอนไป และเดินไปหาแทยอนอย่างโกรธแค้น
.
.
"ไอ้แท" ยุนอาลากคอเสื้อแทยอนพร้อมกระชากเขาลงมาจากรถ ทั้งคู่สบตากันแน่นิ่ง
"แกทำอะไรฟานี่"
"ฉันทำอะไร"
"ทำเลวๆแล้วยังไม่กล้ายอมรับผิดอีกแกมันไม่ใช่คนแล้ว"
"ฉันทำฉันก็ทำในที่ลับไม่ได้ทำในที่แจ้งให้คนที่เดินผ่านไปผ่านมามองหรอกกลัวคนไม่รู้หรอว่าได้กันแล้ว"
.
.
พลั๊วววววววววววววววววววววววววววววววว ยุนอาเหลืออดยกมือตบปากแทยอนจนเขาได้แต่หน้าหัน
"พี่ยุน" ทิฟฟานี่ได้แต่ร้องห้าม แทยอนเองก็ได้แต่ยืนนิ่งไม่ตอบโต้มันยิ่งทำให้ยุนอาฉุนมากขึ้นไปกว่าเดิม
"แกมันทำได้กับคนที่ไม่มีทางสู้นั้นแหละ แกรู้ทั้งรู้ว่าฟานี่กับฉันเป็นแฟนกันแกยังจะรังแกฟานี่ได้"
"ฉันจะบอกอะไรแกให้นะฟานี่เขาเป็นเมียฉันก่อนเป็นแฟนแกอีกผู้หญิงคนนี้ผ่านฉันมาไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งแล้ว"
"ไอ้แทยอน" ยุนอากระชากคอเสื้อแทยอนด้วยความโกรธก่อนจะยกมือต่อยหน้าแทยอนอย่างเหลืออด
"เอาดิ๊...อยากตบอยากจะต่อยฉันก็เอาเลยดิ๊" แทยอนพูดท้าทายเข้าไม่สนใจอะไรอีกต่อไปแล้ว 
แทยอนได้แต่ยืนเหนื่อยหอบพร้อมเอาลิ้นดุนริมฝีปากที่เริ่มมีเลือกซึม
"ฉันเจ็บมาไม่รู้เท่าไรแค่นี้ฉันก็ไม่ตายหรอก"
"อยากเจ็บมากกว่านี้ใช่ไหมได้" ยุนอาตรงดิ่งมาชกหน้าแทยอนอีกหลายครั้งเขาเองก็ยื่นนิ่งให้ยุนอาทำร้าย
"พี่ยุนพอเถอะค่ะ ฟานี่ขอร้อง" ทิฟฟานี่ดึงตัวยุนอาไว้เพื่อไม่ให้เขาเข้าไปทำร้ายแทยอนที่ตอนนี้โดนยุนอาชกไปหลายหมัด
"เกิดอะไรขึ้นอ่ะ หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ" ซันนี่ผ่านมาเห็นเหตุการณ์ก็เข้าห้ามอีกคน
"ฟังไว้ให้ดีนะฉันถือว่าฟานี่ขอร้องฉันไม่งั้นแกจะเจ็บยิ่งกว่านี้อีก...ฟานี่ไป" ยุนอาจับมือทิฟฟานี่ออกไปเธอเองก็ได้แต่หันมามองแทยอนด้วยความเป็นห่วง..
.
.

"เกิดอะไรขึ้นอ่ะแท" ซันนี่พูดไปเลื่อนมือไปหยิบผ้าเช็ดหน้ามาซับเลือดให้แทยอนไป แต่เขาก็แต่เงียบไปตอบอะไร
"ทำไมพักนี้บู๋บ่อยจัง แทไม่ดีเลยนะ มือก็ยังไม่หายดีไม่ใช่หรอ"
"ช่างมันเหอะ" แทยอนตอบอย่างรำคาญเขาปัดมือซันนี่ทิ้งก่อนจะเดินหนีซันนี่ไป
"ถ้าครูรู้เขามันจะเรื่องใหญ่นะ"
"ก็แล้วไงเล่าอย่างมากก็แค่ไล่ออก"
"ทำไมแทพูดแบบนี้ล่ะอีกไม่กี่เดือนก็จะเรียนจบเทอมแล้วนะ"
"ช่างมันดิ" แทยอนหัวเสียก่อนจะเดินขึ้นรถแล้วขับออกไปจากโรงเรียนโดยมีซันนี่มองตามอย่างเหนื่อยใจ!!
.
.
"ฟานี่มาอยู่กับพี่ไหม"
"อะไรนะค่ะ"
"พ่อกับแม่พี่ชอบฟานี่มากในระหว่างที่พ่อกับแม่ของฟานี่ยังไม่กลับมาจากเมืองนอกฟานี่ไปอยู่กับพี่ไหม"
"แต่"
"ฟานี่เป็นห่วงมันหรอ" ยุนอาถามอย่างน้อยใจ หลังเห็นทิฟฟานี่ตอบไม่เต็มเสียง ทิฟฟานี่เองก็ได้แต่อึกอักเธอจะทิ้งให้แทยอนอยู่บ้านคนเดียวได้อย่างไร!
"ป่าวค่ะ"
"ป่าวแล้วทำไมฟานี่ถึงไม่อยากมา"
"คือ...."
"เอางี้ถ้าฟานี่อึดอัดหรือทนไม่ไหว ฟานี่ก็มาอยู่บ้านพี่ได้ทุกเวลาเลยนะ" ยุนอาเลื่อนมือไปจับทิฟฟานี่เธอได้แต่พยักหน้าช้าๆเป็นคำตอบ..

.
.

บนโต๊ะอาหารค่ำหลังเลิกเรียนทิฟฟานี่ได้แต่นั่งกินข้าวอยู่คนเดียวโดยที่แทยอนยังไม่กลับบ้าน สักพักเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น
.
.
"คุณพ่อหรอค่ะ...จะกลับเมืองไทยแล้วหรอค่ะทำไมกลับเร็วนักล่ะค่ะ"
เสียงทิฟฟานี่ฟังดูแปลกใจแต่กับเสียงปลายทางดูกังวลใจมากเหลือเกิน ใช่ที่ต้องกลับเร็วอาจเป็นเพราะ
การรักษาตัวครั้งนี้ไม่เป็นผลหมอไม่อาจยื้อเวลาแม่ของทิฟฟานี่ได้อีกต่อไปแล้ว แม่ของเธอจะมีชีวิตอยู่ได้อีกเพียงแค่ 3 เดือนเท่านั้น!!

เวลาผ่านไปจนเกือบจะเที่ยงคืนแทยอนก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะกลับทิฟฟานี่ก็ยังคงนั่งรถอยู่ในห้องนั่งเล่นสุนีย์เห็นว่า
ดึกมากแล้วเดี๋ยวพรุ่งนี้มีเรียนจึงให้ทิฟฟานี่ขึ้นนอน "นอนเหอะค่ะคุณหนูฟานี่ คุณหนูกลับดึกเป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว"
"เรื่องปกติ" ทิฟฟานี่ได้แต่เลิกคิ้วแปลกใจเพราะไม่เคยเห็นแทยอนกลับดึกขนาดนี้
"คุณหนูชอบออกไปกินเหล้าที่ล๊อบบี้โรงแรมเวลาที่ทะเลาะกับคุณท่าน หรือไม่ก็ คิดจะออกก็ออกไปกลับมาอีกทีก็ตีหนึ่งตีสองแหละค่ะ"
"แต่นี่เขาขับรถไปเอง"
"ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะเพราะเวลาคุณหนูเมาทีไรเดี๋ยวรถที่โรงแรมก็มาส่ง"
"แต่ถ้าดื้อล่ะค่ะพี่นีย์"
"เป็นห่วงคุณหนูหรอค่ะ" สุนีย์ถามอย่างรู้ทันทิฟฟานี่ได้แต่พยักหน้ายอมรับเธอห่วงแทยอน แต่ความห่วง ความกังวลก็หมดไป
เพราะจริงอย่างที่สุนีย์บอกเวลาแทยอนเมาทีไรรถของโรงแรมก็จะมาส่งแทยอนที่บ้านทุกครั้ง..
"คุณหนูฟานี่ คุณหนูกลับมาแล้วค่ะ" สุนีย์กับทิฟฟานี่ยิ้มให้กันพร้อมเดินออกไปรับแทยอน เขาได้แต่เดินโซซัดโซเซเข้าบ้าน
"นึกว่าใคร..." แทยอนพูดเมาๆ อยู่ๆเขาก็เดินมาโอบไหล่ทิฟฟานี่ไปมาจนสุนีย์แอบยิ้มแล้วเดินเลี่ยงออกไป
"เมามากเลยนะ"
"อืมมมมมมม เจ็บใจ"
"ทำไมกินเหล้าขนาดนี้ล่ะ"
"เสียใจ"
"เสียใจเรื่องอะไร"
"เกิดเป็นคนเลว" ทิฟฟานี่เลื่อนมือโอบเอวแทยอนที่เดินไม่ตรงทางเขาพรางพูดไปเรื่อย..
"นอนตรงได้ไหม..ยังไม่อยากขึ้นห้องเลย" แทยอนมาหยุดอยู่ตรงหน้าห้องนั่งเล่นก่อนจะเดินไปทิ้งตัวลงนอนบนโซฟา
"ฉันเลวมากเลยหรอ" แทยอนพร้ำเพ้อ...ด้วยความเมา "เลวมากไหมฟานี่ฉันอ่ะเลวมากไหม"
"ไม่หรอกน่า"
"เกลียดฉันไหมอ่ะ" แทยอนพูดไปน้ำตาไหลไป "เกลียดฉันเหมือนที่พ่อฉันเกลียดไหม เกลียดฉันเหมือนที่ไอ้ยุนเกลียดฉันไหมอ่ะ"
"พูดตอนนี้ก็ไม่รู้เรื่องนะ ไปนอนนะ" แทยอนฉุนทิฟฟานี่ลงมานั่งบนโซฟา เขาค่อยๆเลือนศรีษะไปหนุนตักทิฟฟานี่ก่อนจะสบตาแน่นิ่ง
"ฉันมันผู้หญิงสกปรก ผู้หญิงหลายใจ" ทิฟฟานี่พูดขึ้นบ้าง..
"เลิกกับมันได้ไหม"
.
.

"แทยอน.."
.
.

"เลิกกับมันได้ไหม มาคบกันได้ไหม"

.
.

-จบตอน-