คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : [still friend forever 4] ดอกกุหลาบขาว ฉันขอโทษนะ
Still friend forever 4
อนนี้็ผ่านมานานมาแล้ว ผมไม่รู้ว่าฮิมานใเย็นลหรือยั ผมนึถึเหุาร์ในวันนี้แล้วเริ่มแน่ใในสิ่ที่ผมไม่เยแน่ใมา่อน
ูบในวันนี้ ูบอฮิมาน มันหมายวามว่าฮิมานรัผมใ่ไหม?
ผมยัไม่อยานึเ้า้าัวเอให้มันมาเินไป แ่ยิ่ผมพยายามไม่นึถึ ผม็ยิ่นึถึมาึ้นเรื่อยๆ
ผม้อไปอโทษฮิมานหรือ?
แล้วถ้าผมไปอโทษผมะไปอโทษเรื่ออะไร?
“มึิอะไรอยู่วะ” เสียุ้นหูัึ้น ยนัม พี่ายฝาแฝอผมเอื้อมมือมาออผมไว้
“มึมาไ้ไ”
“เรื่ออู” ยนัมนั่ลพร้อมับึผมไปนั่้าๆ
“มึเลิโ่เถอะยุ” ยนัมเปิประเ็นึ้นมานผมที่นั่เหม่อลอยอยู่้อหันวับไปหา
“มึพูเรื่ออะไรวะ”
“มึเลิโ่ไ้แล้ว ไอ้สัส”
“โ่?”
“ฮิมาน็อบมึไ มึเลิโ่เถอะ” ยนัมยิ้มมุมปาพร้อมับยื่นาแฟเย็นในมือเามาให้ผม
ผมรับาแฟเย็นมาูโยไม่รับรู้รสาิอะไร
ฮิมาน็อบมึไ
ฮิมาน็อบมึไ
ฮิมาน็อบมึไ
ฮิมาน็อบมึไ
สมอผมรีบประมวลผลับำพูอพี่ายที่ผมไม่เยเื่อถืออะไรมันมา่อนเลย
“มึไปบอเาเถอะว่ามึ็รัเา อย่าทำให้เาเสียใแบบอนนี้เลย” ยนัมยื่นอุหลาบาวให้ผม
“โีไอ้น้อ” ยนัมบไหล่ผมแรๆ่อนะเินออไป
ผมมอามยนัมที่เินลาึพร้อมับโยนุแรถเล่นอย่าอารม์ี ผมลับมามออุหลาบสีาวในมือัวเอ สิ่ที่ผมลัวมาลอว่าหาผมบอวามรู้สึอัวเอับฮิมาน วามเป็นเพื่อนมันไม่เหมือนเิม เาทำัวไม่ถู เาะไม่เล่นับผม ไม่มานอนับผม ะไม่มาุยับผมเหมือนเิม ผมไม่รู้ริๆว่าฮิมานำลัิอะไรอยู่ เาเป็นนที่่อน้าะอธิบายยา เาอบเล่นแบบนี้ับทุน ผมิว่ามันเป็นเรื่อธรรมาสำหรับนอย่าเา
หรือถึเวลาแล้วที่ผมะบอว่าผมอบเาริๆ
แม้ว่าผลสุท้ายมันะีหรือร้าย็าม..
ผมัสินใแล้ว..
ผมรีบวิ่ลับไปที่ห้อผู้ป่วยพร้อมับอุหลาบสีาวในมือ ไ้ยินเสียหัวใัวเอเ้นรัวเมื่อมืออผมเอื้อมไปเปิประู ฮิมานที่นั่เหม่ออยู่บนเียหันวับมามอผม
“มีอะไร” ฮิมานปาน้ำาัวเอออ
ผมยิ้มบาๆ่อนะเินเ้าไปใล้
“ันเอาอุหลาบมาให้ ันว่ามันเหมาะับนที่ัน..”
“นายเล่นลอะไรับัน” ฮิมานปัมือผมที่ถืออุหลาบอยู่ นอุหลาบในมือผมลไปอยู่ที่พื้น
“นาย็รู้ว่าันแพ้อุหลาบาว”
“............................”
“นายรู้มั้ยถ้าันแะมัน ันอาะายไ้นะ!”
“ัน..ไม่รู้” ผมแทบสะอึเมื่อฮิมานึ้นเสียใส่
“ันบอนายหลายรั้แล้ว ันบอนายแทบทุเรื่อ อุหลาบที่เยั้อยู่ในห้อนี้ันบอให้นายเอาไปเ็บไว้ที่อื่นไม่ใ่เหรอ ทำไมนายไม่เยำเรื่ออันเลย!!!!!!!!!”
“.......................”
“หรือนายไม่เยเห็นวามสำัอันเลย มันมีแ่ันที่รันาย้าเียวใ่มั้ยุี้!!!!!!!!!!!!!!!!!”
“.......................”
ผมยืนอึ้พูอะไรไม่ออ
ภายในห้อเียบริบ ไ้ยินเพียเสียสะอื้นอฮิมาน เาร้อไห้ออมา นี่เป็นรั้แรที่ผมเห็นเาร้อไห้่อหน้าผม
ร้อไห้เพราะผม...
“ันน่ะรันาย ันรันายมา ันทำทุอย่าเพื่อนาย ันูบนาย ันอนาย เพราะันรันาย มันมีแ่เหุผลเียวเลย!”
“........................”
“ทำไมนะ ทำไม ทำไมนายไม่เยแสวามรัลับมาบ้าเลย ทำไมนายทำับันแบบนี้!!!”
เพล้!
เาใ้มือ้ายปัระเ้าแบรน์และแันอไม้บนโ๊ะนทั้หมแ
“ออไปเลยนะ ออไปเลย ันไม่อยาเห็นหน้านาย”
“านนี่..”
“ออไป..” เาร้อไห้หนัึ้น
ผมปาสั่นมือสั่นไปหม ผมทำอะไรไม่ถูและไม่รู้ะทำอะไร่อไป
ผมรัเา ผมรัเามา..
ผมอยาอโทษ ที่ผมไม่เยแสวามรันั้นออมา
ผมเ้าใแล้วว่าเารัผมนาไหน..
ผมเ้าใแล้วรับ.....
ผมหยิบอุหลาบบนพื้นึ้นมาแล้วเินออไป
เหลือเพียวามเียบหลัาประูห้อผู้ป่วยปิล ผมยืนอยู่รนั้นแล้วพยายามลั้นน้ำาที่มันะไหลออมา
“เิอะไรึ้นะ” พยาบาลสามนเินเ้ามาหาผม
ผมรวบรวมสิทั้หมลับืนมาแล้วพยายามพูออมา
“เปล่ารับ..”
“.................”
“่วยัารับเศษแ้วบนพื้น้วยนะรับ อย่าให้เาทำเอ”
“................”
“เพราะฮิมานน่ะับเศษแ้วทีไรมันะบามือเาแบบไม่ไ้ั้ใลอเลย”
“...............”
“ฝา้วยนะรับ..” ผม้มหน้าลไม่มอนแถวนั้นที่่า็้อมอผม
น้ำาะไหลแล้ว..
ผมรีบับรถเ๋อัวเอออไปให้ไลาที่นี่มาที่สุ ผมรู้ีว่าถ้าผมยัอยู่แถวนี้็ทำให้ฮิมานรู้สึไม่ีแน่
“เป็นไมึ”
“ฮิมานแพ้อุหลาบาว” ผมอบเสียามสาย ยนัมเียบไป่อนะถาม่อ
“เฮ้ย ูอโทษ ูไม่รู้”
“เออ ู็ไม่รู้”
“มึะทำไ่อ”
“ูะไปามทาอู”
“สัส ั้นแ่นี้แหละ” ยนัมัสายไป ผมรีบเลี้ยวรถเ้าไปในสถานบันเทิแห่หนึ่ที่อยู่ไลาทุนที่ผมรู้ั มันเป็นที่ที่หาผมไม่สบายใผมะไปที่นี่ประำ
ผมรีบลารถแล้วเินเ้าไป ผู้นภายใน่อน้าเยอะพอสมวร บ้า็นั่เป็นลุ่มเียบๆ บ้า็เ้นอย่าลืมโล ผมเ้าไปหน้าเาท์เอร์่อนะสั่็อเทลมาหนึ่วให่
และสายาอผม็ไปเอะับนที่นั่้าๆผมเ้า
แฮยอน..
“พี่ยุ พี่มาทำอะไรที่นี่รับ” แฮยอนถามผม้วยวามแปลใ
“เรื่ออัน” ผมรีบื่มอเทลในแ้วนหมในอึเียว
“เป็นบ้าเหรอพี่ยุ ินบ้าอะไรแบบนั้น” แฮยอนระาแ้วออามือผม
“ันรู้ัวเอี ปล่อย” ผมระาลับ
“ผมเป็นเ้าอผับนี้นะ” แฮยอนึ้นเสีย
“โทษทีว่ะ มึมีสิทธิ์แ่สั่พนัาน มึไม่มีสิทธิ์สั่ลู้า” ผมแสยะยิ้ม่อนะริน็อเทลใส่แ้วในมือแล้วเินไป
อนนี้ หัวสมอผมหนัอึ้เพราะฤทธิ์แอลอฮอล์ าอผมเห็นเพียแสไฟสลัวๆเท่านั้น ผมเ้าไปปะปนับผู้นมามายที่่าพาันเ้นอย่าสนุสนาน ผมนึถึเรื่อที่ทะเลาะับฮิมานเมื่อเ้านี้แล้วผมแทบะลุยืนไม่ไหว ผมื่ม็อเทลเ้าไปอึให่เพื่อะให้ลืมวามเ็บปวที่มีมามาย
มามายริๆ...
“มึมายืนเหี้ยอะไรรนี้ นเาะเ้นัน ไอ้สัส” ายหนุ่มนหนึ่เ้ามาระาอเสื้อผม่อนะผลัผมออไปนแ้วในมือผมแ
“เรื่ออูปะวะ มึให่มาาไหน” ผมรีบลุึ้นไประาอมันแทน
“มึอ่ะ อย่าให่” ผู้ายห้าหนเินเ้ามาล้อมผมเป็นวลม มันผลัผมล้มนมือทั้สอ้าอผมไปโนเศษแ้วนเลือออ
วามรู้สึุที่ท้อเ้ามาอีรั้เมื่อหนึ่ในหนนั้นเ้ามาที่ท้ออผม แล้วทั้หม็เ้ามารุมผมนผมยืนแทบไม่อยู่ าอผมลืมึ้นไม่ไ้ อนนี้ไ้ยินเพียเสียอเหล่าายหิที่่าพาันหัวเราะให้นี้แพ้อย่าผม
ผมเ็บนยับไปไหนไม่ไ้ มือทั้สอ้าเ็มไป้วยรอยแ้วบา รู้สึถึเลือที่ไหลลมาอาบแ้ม น้ำาที่ผมพยายามลั้นมาแสนนาน อนนี้มันำลัถูปลปล่อย
พร้อมับเลือ..
ผม้อายแน่ๆ...
“ ‘ถ้าวันหนึ่ันโนทำร้ายนาย’
‘................’
‘ให้นายรู้ไว้นะว่านายะเป็นเพื่อนรัันลอไป’
‘..............................................’
‘เพื่อนรัอัน’
‘.......................................................’ ”
ำพูที่ไม่ิอผมยััอยู่ภายในใ
ผมอยาอโทษฮิมาน..
ไ้โปร อโอาสสัรั้ให้ผมอโทษฮิมาน.......... *************************************************************************************
“นี่ออะไรวะ” ายหนุ่มหยิบอุหลาบมาาระเป๋าาเยีนส์อายหนุ่มอีนที่นอนสลบมอเลืออยู่ที่พื้น
“ทิ้เหอะ มึะเอาออมาทำไม อมันนะเว่ย” เสียอีนพู เาึว้าอุหลาบทิ้ใส่บุลที่นอนสลบไม่รู้เรื่อ
อุหลาบสีาวบริสุทธิ์มอยู่ในอเลือ้าๆับยุ..
ฮิมาน ันอโทษนะ.....
Talk : อนใหม่มาแล้ว่ะ ราม่ามั้ย 5555 หมลุแฟมิลี่แมนยุเลยเนอะ ไม่บ่ายๆหรอนะอย่าพึ่ถอใาฟิเรื่อนี้นะะ อาะไม่ไ้มาอัพนานเลย รอัน่อนเนอะ T^T อย่าลืมเม้นฟิเป็นำลัใให้ไรท์้วย ไปุยันเบยยย : @Tamtam_ASD บะบายยยย
ความคิดเห็น