คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : memory 7
ซู๊ดดดดดด ฮ้า~
อุเหม่เช้านี้อากาศช่างสดใส (เช้าบ้านเฮียดิ บ่ายโมงกว่าแล้วยะ/ไรเตอร์) ท้องฟ้ารำไร(?) อีการ้องกา กา สายลมกำลังพอดี
ต้องแบบนี้สิสอบเสร็จนี้มันดีจริงๆเลยเว้ยยย ยังงี้มันต้องฉลองว่าแต่เหล่าสหายแม่มสุมหัวอยู่ตรงไหนกันฟะ โฮะนั่นที่สิบสองนาฬิกา ใต้ต้นมะขามป้อมที่สอง (จะบรรยายเพื่อ - -* )
“ปึก!! ไงวะทงเฮ”
“.............” อ้าวแม่มถามไม่ตอบ รึว่าเมื่อกี้ตีแรงไปวะ
“เป็นไรวะนั่งหน้าเป็นตูด ฮยอกมันไม่ให้เข้าห้องรึไง ฮ่า ฮะ...........” เงียบครับ มันไม่เล่นด้วยเกรงว่าถ้าชายวอนจะฮาต่ออาจได้ไปฮาหน้ายมบาล
“มันไม่ให้เข้าห้องกรูยังจะดีใจกว่าอีก แม่มไม่กลับห้องตั้งกะเมื่อวานละ” ตอนนี้ทงเฮเครียดมากครับทุกคนเข้าใจมั๊ย
“เชี้ยละ”
“ทงเฮ~”
“ว่าไงไอ้ล่ำ”
“จวย กรูไม่ได้เรียกเมิง” เรียกอย่างอื่นบ้างไรบ้างนะเมิง ไอ้หล่อ ไอ้หน้ารักกรูไม่ว่า เจือกสรรเสริญปมกรู (มินเคือง)
“ซองมิน”
“ว่า?” เรียกกรูแล้วทำหน้าเครียดหมายฟามว่าไงทงเฮเพื่อนเลิฟ กรูป่าวแอบจิกหนมเมิงนะเว้ย (กรูยังไม่ได้ว่า/เฮ)
“สืบมาให้กรูทีไอ้หน้าเหียกเมื่อวานมันเป็นใคร กรูให้ 500” อะบ๊ะจะเฮ้ย แม่มให้ตั้ง 500 หวานละกรู
“หึหึ...เชื่อมือกรูได้ระดับนี้ละ” ฟึบ !! ควับ!!
“ได้เรื่องละเมิง”
“เจี้ย/เจี้ย” สามัครคีกันมาเลยเมิงไอ้เฮไอ้วอน
“ได้เรื่องเหวไรเมิงไอ้มินแม่มลุกหันหน้าแล้วหันหลังกลับ”
“เอ้า..ก็กรูไปสืบมาแล้วไงกรูรู้ว่าไอ้เฮมันต้องการ หึหึ”
“เออ...เมิงไปเปิดสำนักเลยป่ะ”
“สำนักไรวะวอน” โฮะๆๆๆ นี่กรูก็กะอยู่ เมิงหนับหนุนงี้กรูชักอยากเอาจริง ฮี่ๆๆ
“รับจ้างตามหาหมา”
“ถุ้ย!! ฝากไว้ก่อนเหอะเมิง ไอ้เฮอย่าลืมนะ 500” อยากบอกว่ามินไม่ได้ร้อนเงินนะครับทุกคนอย่าเข้าใจผิดบ้านผมมีอันจะกิน นี่เค้าเรียกหารำไพ่พิเศษ แค่หาค่านมลูกในอนาคตครับรีดเดอร์ วะฮ่าๆๆ
“เมิงสองคนกัดกันพอยัง แล้วเมิงได้ข่าวไรมาไอ้มินเล่าซะก่อนที่ของกรูจะขึ้น ” เสียงจะเหี้ยมไปไหนวะ แม่มอยากให้กรูเล่า แต่เมิงทำหน้าโหดงี้เอามีดมากระซวกไส้กรูเหอะ ไอ้เตี้ยทงเฮ
“เออ...ไอ้ปลวกนั่นชื่อ โจว คยูฮยอน หน้าตาไม่เท่าไหร่แค่หล่อโคตรๆ พ่อไม่ค่อยรวยแต่แม่มมีโรงบาลเกือบทั่วประเทศ ที่ตั้งโด่ข้างมอก็ของบ้านมัน เดือนคณะแพทย์ เกรดเฉลี่ย 4.00 ขวัญใจเก้งกวาง ชะนีแท้ชะนีเทียม”
“เจี้ยรวยกว่ากรู” ผมไม่เข้าใจฟ้าส่งวอนมาแล้วส่งเหียกนั่นลงมาทำม๊ายยยย (เอาน่าแบ่งกันบ้างอะไรบ้างหน่ะวอน/ไรเตอร์)
“เป็นไรไอ้วอน”
“เปล่า”
“หึหึ...อิจฉามันล่ะสิ หล่อรวยเก่งครบสูตร แต่เมิงหล่อรวยเชี้ย 555”
ผลั๊วะ!!
“ตบหัวกรูไมฟะ”
“กรูเห็นพลังงานเมิงโลเลยช่วยกระตุ้น”
“เจี้ย!!” - -* อย่าให้ถึงทีกรูนะเมิงแม่มจะตบให้สลบข้ามชาติคอยดู
“เสือ กด่ากรูในใจเดียวปัดส่งไอ้เจี้ยโจไปเปิดปะตูหลัง” (หึหึ คุณอาจลืมไอ้กระเทยควายโจไปแล้วแต่วอนไม่มีวันลืมมันหลอนในความรู้สึกแค่พูดชื่อก็สะท้านตูดเลยกรู)
“เงียบ!! เล่าต่อไอ้มิน ”
“ยัง ยังไม่หมด สายข่าวกรุยังบอกอีกว่าไอ้หล่อมันเทียวไปรับไปส่งฮยอกแจได้อาทิตย์นึงละ ถ้าจำไม่ผิดตั้งกะวันที่ไอ้ฮยอกมันชิ่งไปห้องน้ำหว่ะ” แม่มมนต์รักห้องส้วมรึผีชักโครกสิงวะ โฮกกก เพื่อนกรูเข้าส้วมแล้วได้ผู้ชาย =[ ]= (อิจฉาก็ไปมั่งสิมิน / = =)
“จบ”
“เอาไป”
“เฮ้ย150 เมื่อกี้เมิงบอกจะให้กรู 500” ผมว่ามันต้องตกเลขแน่อ่ะ 150 กับ 500 แม่มต่างกันตั้ง350 เลยนะเว้ย
“จะเอาไม่เอา” หึ คนแบบกรูก็มีศักดิ์ศรีพอเหอะ ชิชะคิดจะโกงกรูไอ้เตี้ย
“เอา”
“ได้แล้วก็หุบปาก เอาไงต่อวะทงเฮ”
“ไม่เอาไง แค่รอ”
“? / ?”
“หึ...แค่รอให้ไอ้ฮยอกมันกลับมาครบ 32อย่างอื่นค่อยว่ากันทีหลัง” สุดท้ายคนอย่าง อี ทงเฮ มันก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี
ตอนนี้อย่างมากก็ทำได้แค่รอ เพราะผมมันไม่เก่ง ไม่เกรด 4.00 ไม่มีปัญญามาคิดอะไรหรอกตอนนี้ ทำได้แค่เครียดและเครียด
ภาวนาอย่าให้ฮยอกมันเป็นแบบที่ผมกลัว หวังว่าพอกลับไปที่หอจะเจอมันนั่งส่งยิ้มให้เหมือนเคยแต่สุดท้ายก็ไม่มี
.
.
.
.
22.50 น.
แกร๊ก กกกก
ปัง
“ทงเฮมีไรกินมั่งว้า เพื่อนฮยอกหิ๊วววหิว”
“ไม่มี กรูนึกว่าเมิงคงอิ่มอกอิ่มใจมาละเลยไม่ได้เผื่อ” หึ กลับมาถึงก็อดอยากมาเลยนะเมิง
“ไรว้า ทำเสียงงี้น้อยใจที่พี่ฮยอกทิ้งให้อยู่เฝ้าห้องหรอ กิ้วๆๆ”
“.........” แม่มไมไม่รับมุขวะ ทำตาขวางใส่กรูอีก
“ทงเฮอ่าเป็นห่วงกรูหรอ ขอโทษที่ไม่ได้โทรมาบอกก็หญิงแม่กรูเค้ามีธุระกะทันหันไรเงียะกรูก็รีบเลยลืมโทรบอก
อย่าโกรธเค้านะ นะ”
“ถ้ารู้ว่ากรูเป็นห่วงก็อย่าทำแบบนี้อีก” นั่นมีงอน ทำสะบัดตัวเป็นอิตุดอีกเล่นตัวมากเดี๊ยะกรูไม่ง้อเมิงจะหนาวไอ้เฮ
“คร๊าบบ ต่อไปนี้สัญญาว่าจะไม่ทำอีกไปไหนก็จะโทรบอก อี ทงเฮตลอดเวลา พอใจยัง”
เป็นแบบนี้ตลอดเวลาทำอะไรผิดมันก็แค่ทำหน้ายิ้มแล้วเข้ามาอ้อน เพราะมันรู้ยังไงผมก็ต้องใจอ่อนให้มัน แต่มันจะรู้มั้ยว่าคนที่รอมันกลับมาหน่ะแทบเป็นบ้าเพราะกลัวมันจะเป็นอะไรไป อี ฮยอกแจ มนุษย์ที่ไม่เคยระวังอะไร ไม่แคร์ไม่สนใจอะไรทั้งสิ้นบนโลกใบนี้ มีชีวิตอยุ่แบบใสซื่อตลอดเวลา มันคงไม่เคยรับรู้เลยสินะว่าที่อี ทงเฮคนนี้กำลังจะเป็นบ้า ที่ทำไปเพื่อมันทุกอย่างเพราะอะไร หึ จะมีเพื่อนที่ไหนเค้าทำให้กันแบบนี้ เวลาป่วยคอยอยู่เฝ้าไข้ เช็ดตัวให้ทั้งคืน ซื้อเข้ามาส่งให้ทุกมื้อแม้จะเรียนหนักขนาดไหน กลับดึกก็คอยไปรับ เมิงเคยคิดบ้างมั้ยฮยอกแจกรูอยากรู้
“ไอ้คนเมื่อวานมันเป็นใคร”
“........”
“ฮยอกแจกรูถามว่าไอ้คนที่มารับเมิงเมื่อวานมันเป็นใคร รู้จักมันได้ยังไง!” มีสะอึก อย่าคิดว่ากรูไม่เห็นนะที่เมิงแอบหลบตากรูเมื่อกี้
“เฮ้ย แค่นี้ไมต้องเสียงดังด้วยว้า เออๆ แบบ..มันเป็นเพื่อนของเพื่อนอีกทีหน่ะรู้จักกันตอนทำรายงาน”
“รายงานอะไร ทำไมกรูไม่เห็นรู้เรื่อง”
“เอ้า ไอ้นี้ก็รายงานวิชาที่กรูกะเมิงลงกันคนละวิฃาไงถ้าเมิงรู้ก็แปลกละ ”
(ฮยอกแจ)
แม่มเป็นไรวะ ตั้งกะเข้าห้องละส่งคำถามมาจวกผมอย่างเดียวเลยนี่ถ้าเป็นมีดตัวผมคงพรุนไปหมดละ แล้วหน้าตานี่แบบใครไปเหยียบหางหมามันใช่มั้ย ทำหน้ายังกะจะฆ่าคน เฮ้อ แต่มาคิดอีกทีผมว่าผมพอรู้นะว่ามันเป็นไร นี่คงจะห่วงผมมากจนไม่ได้นอนอีกตามเคย ก็รู้ว่าผิดที่ไม่ได้บอกมันแต่คนมันไม่รู้จะบอกยังไงเรื่องนี้มันไม่รู้หน่ะดีแล้ว ดีทั้งสำหรับผมและมัน เพราะผมยังไม่อยากเห็นมันเจ็บ
ผมรู้ว่ามันโกหกแต่แค่ยังจับไม่ได้ไล่ไม่ทันเท่านั้นเองว่ามันกำลังปิดบังอะไรผมอยู่ เอาสิจะโกหกก็โกหกให้มันตลอดลอดฝั่งอย่าให้จับได้แล้วกัน ไม่งั้นโดนทบต้นทบดอกแน่ อี ฮยอกแจ
กึก
“อะนี่ตอนนี้มีแค่นี้กินรองท้องไปก่อนละกัน ทำงานเสร็จแล้วเดี๋ยวพาออกไปหาไรกินข้างนอก”
“ขอบคุณคร๊าบบบบ” ฮี่ๆๆ อี ทงเฮยังไงก็เป็นอี ทงเฮวันยังค่ำ ถึงจะทำหน้ายักษ์ยังไงสุดท้ายก็ต้องยอมผมอยู่ดี ^[+++]^
................................................................................................................................................................................
ล้า ลา ลา
มาอัพต่อแล้วจ้า แบบหายไปนานเลยถือโอกาสรีไรท์ใหม่พร้อมกับ 50% ที่เหลือ
ใครที่อ่านแล้วเข้ามาอ่านใหม่นะคะเพราะเค้าเปลี่ยนเนื้อห้าครึ่งแรกใหม่ อย่าโกรธกันน้า
แล้วจะค่อยๆมาต่อให้จบนะจ๊ะ พยายามจะไม่ดองนาน ^[++++]^
ความคิดเห็น