คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : CHAPTER 1
CHAPTER 1
ท่ามกลางคืนอันมืดมิดแห่งฤดูหนาว ไร้แสงจันทร์และแสงดาวสาดส่องให้ความสว่าง
หากยังมีร่างหนึ่ง ที่ยังคงเฝ้ามองถึงความเปลี่ยนแปลงในค่ำคืนแห่งความมืดมิดนี้
ร่างบางผู้มองเห็นทุกสรรพสิ่ง ผู้ซึ่งรอ.........การเลือกครั้งสุดท้าย
“เฝ้ามองสิ่งใดหรือ เจ้านกน้อย ” ร่างสูงผู้มาเยือนพูดพรางเข้ามายืนเคียงข้างร่างบางบนเนินหญ้า
“ท่านพี่ฮันยอง” ร่างบางเพียงขานรับ หากแต่สีหน้ายังคงจับจ้องไปยังความมืดมิดเบื้องหน้า แต่ร่างสูงก็ยังรับรู้ได้ถึงความผิดปกติของร่างบ้าง
“อา~ พี่บอกกี่ครั้งแล้วให้เรียกว่า พี่ฮัน” ผู้พี่พยายามจะเปลี่ยนบรรยากาศที่ตึงเครียดนี้ หากแต่ก็
“........................” เงียบ
“ฮยอกแจอ่า เป็นอะไรไปนกน้อยผู้ร่าเริงของพี่หายไปไหนซะแล้ว ”
“ โชคชะตาของผมมาถึงแล้ว” เมื่อพูดจบร่างบางก็เงียบลงอีกครั้ง แต่ร่างของผู้พี่ถึงกับนิ่งเงียบ เพราะรู้ว่าสิ่งที่ร่างบางพูดหมายถึงอะไร รู้ว่าร่างบางนี้เป็นใคร ตั้งแต่บิดานำทารกน้อยเข้ามาดูแล หากแต่มีเพียงบิดาและฮันยองที่ได้รับหน้าที่ดูแล เท่านั้นที่รู้
ถึงต้นกำเนิดของร่างบาง
“ท่านฮยอกแจ หมอกเริ่มหนาแล้วกลับไปพักก่อนเถอะท่าน” เมื่อสิ้นสุดเสียงพูดก็ปรากฏร่างบุรุษผู้หนึ่งขึ้นเบื้องหน้าของร่างบาง
“ซองมิน” ร่างบางไม่ได้แสดงอาการตกใจแต่อย่างใด เพียงเอ่ยชื่อผู้มาใหม่เท่านั้นและก็ไร้ซึ่งปฏิกิริยาใดๆที่จะเป็นการปฏิบัติตามคำบอกกล่าว เดือดร้อนถึงพี่ชายที่ได้รับสายตาวิงวอนจากอีกคน
“อา~ นั้นสิน้าพี่ว่าเข้าไปนอนดีกว่าเพราะถ้าพรุ้งนี้นกน้อยนอนตื่นสายต้องอดไปเที่ยวในเมืองกับพี่แน่ๆ”
ปิ๊ง...
นั้นไงแค่จบประโยคร่างบางก็เปลี่ยนสีหน้าจากมืดมน มาเป็นสว่างโล่งทันที
“จริงเหรอครับ พรุ่งนี้จะเข้าเมืองจริงๆเหรอครับ อา..ถ้างั้นต้องรีบนอน ปะปะ ซองมินไปนอนกัน” ร่างบางที่ร่าเริงขึ้นมาทันตา รีบชวนภูติประจำตัวเข้าบ้านทันที
(ใช่แล้วซองมินเป็นภูติ...ของฮยอกแจ)
“หึหึ ... ได้ผลทุกทีสิน่า” ผู้พี่นึกขันน้องชายด้วยความเอ็นดู อย่างนี้สินะถึงจะสมกับฉายานกน้อยของเค้า
.
.
.
.
ภายในห้องหนังสือตระกูลฮัน
“พ่อครับเวลาของน้องมาถึงแล้ว” ฮันยองเอ่ยกับบิดาที่กำลังนั่งทำงานอยู่ ด้วยท่าทีเป็นกังวน หากแต่บรรยากาศภายในห้องก็ยังไม่เปลี่ยนแปลงหลังจากที่ร่างสูงพูดจบ
ท่านเจ้าบ้าน ยังคงอยู่ในอาการนิ่งสงบเพราะว่า ..... รู้แล้ว รู้ หากแต่รอว่าเมื่อไหร่เวลานั้นจะมาถึง
“คงถึงเวลาที่เราต้องปล่อยให้นกน้อยเผชิญกับโชคชะตาเสียที” เมื่อจบคำของบิดากลับเป็นร่างสูงซะเองที่มีท่าทีร้อนรน
“แต่ว่า....น้องยัง”
“ฮันยองจงอย่าลืมหน้าที่ของเจ้า และจงระลึกเสมอว่าเจ้าไม่มีสิ่งใดคู่ควร” ผู้เป็นพ่อรู้ดีว่าลูกของตนรู้สึกเช่นไรกับร่างบางที่ตนดูแลอยู่ จึงต้องเอ่ยกับลูกตรงๆด้วยไม่ต้องการเห็นลูกชายต้องผิดหวัง เพราะนกน้อยนั้นมีโชคชะตาของตนที่ได้เลือกแล้ว และไม่มี
ผู้ใดสามารถเปลี่ยนแปลงได้ เว้นแต่เจ้าตัวจะเลือกหนทางให้ตัวเองเท่านั้น
“ เจ้าจงตามหาและปกป้องลูกรัก นี่คือหน้าที่ของเจ้า” เจ้าบ้านฮันกล่าวกับบุตรชายด้วยความอาทร
“ครับ...ท่านพ่อ” ฮันยองรู้ว่าโชคชะตาของน้องน้อยเป็นเช่นไร และรู้ว่าโชคชะตาไม่ได้กำหนดให้ตนเองเกิดมาคู่กัน แต่ไนเมื่อรู้
........ หากรักแล้วจะตัดใจได้อย่างไร........
................................................
แงงง....น้ำตาแทบเป็นสายเลือด อัพรอบที่ล้านได้
เว็บจ๋าไม่นิสัยงี้อ่า งอนไรเค้ากว่าจะขึ้นให้ ฮึย....
ขอบคุณคนที่รออ่านน้า....ใครเม้น ใครโหวดขอให้หน้าตาดี ฮิ้วววว ^^
ความคิดเห็น