คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : CHAPTER 7
Chapter 7
ท่ามกลางความอบอุ่นที่โอบล้อมไปด้วยขุนเขา เหตุใดจิตใจของใครบางคนจึงได้มีแต่ความเหน็บหนาว
“ท่านพ่อลูกรู้แล้วว่าน้องอยู่ที่ใด”
“งั้นหรือ........” ฮันคยองรีบนำสิ่งที่ได้รับรู้มารายงานให้บิดาทราบด้วยท่าทีร้อนรน หากแต่ผู้เป็นบิดากลับมีอาการตอบรับผิดจากที่คาด ได้โปรดท่านพ่อเพียงแค่ท่านสั่งมาข้าพร้อมจะทำตาม...........
“ท่านพ่อ”
“ถ้าเช่นนั้นก็จงไปเถิด ไปเพื่อปกป้องผู้ที่เจ้าควรปกป้อง”
“ครับท่านพ่อ” เมื่อได้รับอนุญาตจากบิดาร่างสูงจึงรีบตอบรับแล้วหันหลังกลับออกไปอย่างยินดี ผู้เป็นพ่อเมื่อบุตรชายจากไปก็ได้แต่มองตามอย่างห่วงใย ใช่ว่าจะไม่รู้จุดประสงค์ของบุตรชายหากแต่อยากดูให้แน่ใจเท่านั่นเพราะการไปครั้งนี้หมายถึงการจบของทุกอย่าง อาจจะรวมถึงความเจ็บปวดของลูกชายอันเป็นที่รักด้วย
“ขอให้เจ้าโชคดีเถิดลูกพ่อ”
.
.
.
.
“รายงานท่านเทพ เราทราบที่อยู่ของท่านผู้นั้นแล้วขอรับ”
“ดีมากเรียวอุค เจ้าจงเฝ้าจับตาดูต่อไป”
“ข้าน้อยรับบัญชา” คล้อยหลังคนสนิทที่นำข่าวอันน่ายินดีมารายงาน ตอนนี้ร่างสูงใหญ่น่าเกรมขาม หากแต่ดูงดงามน่าหลงไหลที่นั่งอยู่บนบัลลังก์แก้วตัวใหญ่กลางห้องโถงใบหน้านั้นเปี่ยมไปด้วยความสุขสันต์
“ในที่สุดข้าก็พบเจ้าแล้ว ดวงใจของข้า”
บรืนน เอี๊ยด...
“ยินดีต้อนรับกลับบ้านค่าคุณชาย”
“ป้าจง คิดถึงจังเลย” คุณชายใหญ่กับคุณชายรองโผล่เข้าไปกอดร่างท้วมของแม่นมทันทีที่คำกล่าวต้อนรับจบลง สามคนมีใบหน้าเปื้อนยิ้มจนน่าอิจฉา
“อะแฮ่ม ป้าครับผมก็ยังอยู่นะ” คุณชายเล็กของบ้านอมลมแก้มป่องสะบัดหน้าหนีอย่างงอนๆ ท่าทางคนถูกลืมทำเอาหลายคนหัวเราะก็มันตลกมากกว่าหน้าสงสารนี่สิ
ผลัวะ??
“โอ๊ย!! ตบหัวฉันทำไมฟะ”
“หมั่นไส้” เดือดร้อนเพื่อนรักที่ต้องคอยสะกิด(ตบ)เรียกสติ โตแล้วยังทำตัวเป็นเด็กอีก ประสาท (บอมแร๊ง)
“ฉันงอนแกแล้วไอ้บอมไปไกลๆเลย อ่า...พี่ใหญ่พี่รองคร๊าบผมมีคนอยากแนะนำให้รู้จักด้วยล่ะ อิอิ”
คยูฮยอนจอมอาฆาตหลังจากงอนเพื่อนรักเสร็จก็หันมาอ้อนพี่ๆทันที ก็คนมันอยากอวดนี่คนอะไรก็ไม่รู้น่ารักเกินคำบรรยาย
อ๊ายยย (อาการเคะกำเริบซะงั้น)
.................................. กริ๊ง !! ....................................
ความรู้สึกนี้ ขอให้ใช่ที่เถิด
“ท่านฮยอกแจเป็นอะไรขอรับ” ซองมินเห็นร่างบางที่กำลังเล่นกับสุนัขมีอาการชะงักแปลกๆจึงเอ่ยถามผู้เป็นนายเบาๆ
“ทงเฮ” ถ้อยคำที่ได้ยินทำเอาภูติหนุ่มถึงกลับเบิกตาโต แต่ก่อนที่จะได้ถามคำตอบก็มาปรากฏยังเบื้องหน้าซะก่อน
“ฮยอกแจคร๊าบบ (หมับ) ผมมีคนอยากแนะนำให้รู้จัก” พ่อหนุ่มมือไวไม่เรียกเปล่าคว้าหมับเข้าที่มือเล็กลูบๆคลำๆจนซองมินชักจะหน่าย ทว่าร่างบางกลับไม่สนใจรีบโผลเข้าหาอีกคนทันที
พรึ่บ
“ทงเฮ”
O_o ทำเอาทุกคนตกใจกับสิ่งที่ร่างบางทำ ส่วนคยูฮยอนนั้น O[…..]O วิญญาณออกร่างไปตามระเบียบ
คนที่ถูกกอดถึงจะตกใจอยู่บ้างแต่กลับมีอาการนิ่งเงียบ ไม่ชอบเลยจริงๆคนไม่เคยรู้จักกันอยู่ๆก็ถือวิสาสะเข้ามากอด ทงเฮนิ่งอยู่นานคนแปลกหน้าก็ไม่ยอมปล่อยซะที ชักจะหงุดหงิด
“ปล่อย”
“ทงเฮ ข้าคิดถึงเจ้าเหลือเกิน”
“ผมไม่รู้จักคุณปล่อยผมได้แล้ว” ทงเฮขึ้นเสียงใส่อีกคนแล้วแกะร่างบางออกจากตัว ฮยอกแจเงยหน้ามองอีกคนด้วยสายตาตัดพ้อ ช่างแตกต่างเหลือเกิน ทงเฮที่ข้ารู้จักหายไปที่ใด
“เฮ้ย พี่รองทำไมต้องขึ้นเสียงด้วยอ่ะเห็นมั้ยฮยอกแจกลัวหมดแล้ว” คยูฮยอนได้ยินเสียงพี่ชายต่อว่าร่างบางรีบกลับเข้าร่างทันที(ยังจะเล่นอีก) พร้อมกับคว้าเอาร่างบางมากอดปลอบเข้าใจผิดว่าที่ฮยอกแจกำลังจะร้องไห้เป็นเพราะกลัวที่โดนพี่ชายว่า
“ฮึก ข้าไม่เป็นไรข้าขอตัวก่อน” ฮยอกแจทำใจไม่ได้กับความจริงที่รับรู้ ผละออกจากอ้อมกอดของคยูฮยอนเดินกลับไปที่ห้องพักแต่ก็ไม่วายส่งสายตาเศร้าๆมายังอีกคน ซองมินนึกเป็นห่วงร่างบางก็รีบตามออกไปเช่นกัน
คิบอมมองตามร่างบางที่เดินจากไป ประมวลผลกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอยู่เงียบๆ
จึก จึก
“คิบอม ไอ้ตัวแปลกๆที่มันลอยได้นั่นอะไร ??” พี่ใหญ่ของบ้านที่ถูกน้องๆลืม ชักตงิดๆ คนตัวเล็กๆ ขาวๆนั่นก็น่าสนใจ น่าร๊ากก แต่ไอ้ตัวประหลาดลอยได้นี่มันน่าสนใจกว่า วะฮ่าๆๆ คนมันชอบของแปลก
“หือ พี่มองเห็นเหรอ ? ”
“เออสิ ทำไม??”
“หึหึ ก็ไอ้คยูมันมองไม่เห็น นี่ถ้ามันมองเห็นนะผมว่ามันคงมีการฆ่ากันตายเกิดขึ้นแหงๆ” ฮะฮะ ก็ภูตินั่นมันจ้องเพื่อนเค้ายังกะจะกินเลือดกินเนื้อ ท่าทางจะหวงเจ้านายจัด
“??”
“แล้วผมจะเล่าให้ฟังทีหลัง” แปะ แปะ คิบอมพูดแค่นั้นก็หันมาตบบ่าอีกคนแล้วเดินจากไป ทิ้งฮีซอลยืนงงอยู่คนเดียว
“เฮ้ย!! ไรฟะนี่ฉันพี่แกนะเว้ยเฮ้ยกลับมาตอบคำถามเดี๋ยวนี่ คิม คิบอม” ฮึดฮัดไปก็เท่านั้น ก็อีกคนเดินไปไกลแล้วนี่สิ พอไม่ได้ดั่งใจพี่ใหญ่ก็มองหาที่ระบายทันที ชิชะ นั่นไอ้นี่ก็อีกคน
“ไอ้คยู!! ป๊ะแกเสียเหรอห๊ะ มานั่งหมดอาลัยตายอยากอยู่เนี่ย” ฮื่อ อ คนมันแซด เฝ้าเอาอกเอาใจแต่ทำมายยย
แค่เห็นไอ้พี่บ้าก็ลืมเค้าเลย......คนมันเฮิร์ท ฮีซอลตะโกนเรียกแล้วคยูฮยอนไม่สนใจก็เลยจูงมือทงเฮที่ยืนมองอาการประสาทของน้องชายอยู่นานกลับเข้าบ้านไปทันที ฮึยย กลับมาวันแรกก็เก็กซิมเลย หงุดหงิดเฟ้ย!!
แง~ ง ทุกคนทิ้งเค้าไปหมดเลย ไม่มีใครรักฉ้านนนเจงงงง =[]=
.
.
.
.
.
ฮยอกแจที่พอกลับมาถึงห้องก็เอาแต่เงียบ นี่แค่เพิ่งเริ่มต้นก็ต้องพบกับความผิดหวังขนาดนี้ จนกว่าจะถึงวันนั้นวันที่ทุกอย่างจะกลับคืนมาเหมือนเดิมอีกครั้งเค้าจะทนได้ยังไง ฮยอกแจเฝ้าแต่นั่งถามใจตัวเองอยู่อย่างนั้น
ซองมินเริ่มเป็นกังวลเพราะแววตาเศร้าที่มองเห็น เค้าไม่ชอบเลยจริงๆที่ร่างบางต้องเป็นทุกข์เพราะถูกใครบางคนลืม คนที่พวกเค้ารอคอย เค้าไม่รู้ว่าความรู้สึกนั้นเป็นอย่างไรแต่ซองมินคนนี้จะไม่มีวันเป็นคนที่ถูกลืมเป็นแน่ ไม่มีวัน
to be continue......
กลับมาอัพแล้วจร้า ^ ^
นอยไปนานกะคอมเม้นท์ที่ช่างน้อยซะเหลือเกิน ต่อไปนี่จะไม่ดองแล้ว
จะหาเวลามาอัพบ่อยๆใครอ่านแล้วถูกอกถูกใจก็เม้นท์เป็นกำลังใจไห้ไรเตอร์ทีนร้า....
คอมเม้นท์ของคุณมีค่าสำหรับเรามากมาย ^0^
ความคิดเห็น