ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : CHAPTER 6 { very very special ...... minhyuk}
CHAPTER� 6
................แม้ต้องสูญเสียทุกสิ่ง �
หรือต้องแลกกับทุกอย่างที่มี� ขอแค่ได้อยู่เคียงข้างท่านเท่านี้ก็พอ
ท่ามกลางท้องทุ่งแห่งดินแดนสวรรค์
ตุบ�� ตุบ�� ตุบ� ......
" ท่านฮยอกแจนี่ท่านจะไปจริงๆหรือ "� แฮกๆๆ� เสียงหอบหายใจที่ดังขึ้นบอกให้รู้ว่าผู้มาเยือนนั้นรีบร้อนมาเพียงใด
" ใช่แล้วท่านซองมิน "��� ร่างบางทีกำลังทอดสายตาไปยังที่ไกลแสนไกลต้องละความสนใจจากสิ่งที่อยุ่ในห้วง
ความคิดเมื่อรับรู้ถึงการมาเยือนของ บุรุษอีกผู้หนึ่ง
" ใยท่านจะจากไปโดยที่ไม่เอ่ยลาข้าซักคำ "
" ...... "�� �
��������� �
������������ ฮยอกแจเมื่อได้ยินคำพูด� และมองสบแววตาที่แสดงความตัดพ้อของอีกฝ่ายก็ทำได้เพียงหลบสายตาราวกับ
เด็ก น้อยที่โดนจับได้เวลาทำความผิด�� ใช่แล้วละร่างบางคิดเช่นนั้นจริงๆเพราะถ้าหากบอกให้ซองมินรู้ก็เท่ากับดึงให้ร่างโปร่ง
เข้ามาร่วมในชะตากรรมที่ไม่ได้ก่อด้วยและซองมินคงไม่มีวันปล่อยให้ร่างบางเผชิญโชคชะตานี้เพียงลำพังเป็นแน่�� �
������������ เมื่อเห็นอีกฝ่ายนิ่งเงียบไม่ตอบสิ่งใด� ซองมินจึงเลือกที่จะทำลายความเงียบนี้ซะเอง
" ท่านตัดสินใจดีแล้วหรือ "
" ข้าคิดดีแล้วท่านซองมิน "��� ซองมินรู้ดีว่าฮยอกแจหากตัดสินใจสิ่งใดลงไปแล้วคงยากที่จะเปลี่ยนแต่ขอเค้าพยายามซักครั้งเุถอะ
ครั้งนี้เค้าอาจจะทำได้เพราะปํญหาที่ต้องเผชิญนั้นช่างหนักหนาเหลือเกิน
" ท่านจะแน่ใจได้อย่างไรว่าวิธีนี้จะได้ผล "
" ท่านลืมแล้วหรือว่าข้าคือใคร "��� ดูเหมือนคำพูดของตนจะไร้ผลเมื่อร่างบางเอ่ยประโยคนี้ออกมา� เทพทุกคนต่างก็รู้
ว่าฮยอกแจคือ� เทพแห่งโชคชะตา� ผู้ควบคุมชะตาขีวิตของมนุษย์ทุกคนบนโลกรวมถึงชะตาของเหล่าเทพด้วยเข่นกัน
แต่ไม่มีทางที่ซองมินผู้นี้จะยอมง่ายๆหรอก
" แต่ท่านก็มิอาจกำหนดโชคชะตาของตนเองได้�� ท่านฮยอกแจ "���� แม้คำพูดจะดูดึงดัน� แข็งกร้าว� แต่ดวงตานั้นเล่า....
ซองมินพยายามส่งสายตาอ้อนวอนไปยังร่างบางตลอดเวลา( ได้โปรดเปลี่ยนใจทีเถิดฮยอกแจ )
"ข้า มั่นใจ "
" แต่.... " �
" นี่คือทางที่ข้าได้เลือกแล้ว ขอท่านจงอวยพรให้เราเถิดซองมิน "�� ฮยอกแจเองก็พยายามเช่นกันที่จะใช้มิตรภาพระหว่างเพื่อน
ขอร้องให้อีกฝ่าย เลิกดึงดันเสียที
" ถ้าเช่นนั้นเราจะไปกับท่านด้วย "
" หือ!! " �
���������� เมื่อเห็นว่าไม่สามารถทำให้ร่างบางเปลี่ยนความคิดได้เค้าก็จะขอตามร่างบางไป� ต้องโทษที่หัวใจตัวเอง
ที่แม้จะพยายามปกปิดไม่ ให้ร่างบางรู้ถึงความรู้สึกภายใน�� หากแต่ใจเจ้ากรรมก็ไม่เคยจะหยุดแสดงอาการออกมา
ครั้งนี้ก็เช่นกันเพียงแค่ได้ฟังเรื่องราวต่างๆที่เกิดขึ้นทันใดนั้นก็ เหมือนดวงใจทั้งดวงโดนกระชากหายไป
เค้าห่วงร่างบอบบางเบื้องหน้านี้เหลือเกิน� เพราะลางสังหรณ์ว่าเหตุการณ์ครั้งนี้จะทำให้ต้องสูญเสียผู้เป็นดั่งดวงใจนี้
ไปตลอดกาล
" ท่านจะไปได้อย่างไร� ซองมิน!!�� ท่านก็รู้ดีว่าเหล่าเทพมิอาจลงไปยังแดนมนุษย์ได้�� เว้นแต่..... "��
ร่างบางรีบร้องท้วงออกมาทันทีด้วยน้ำเสียงที่ตกใจเป็นอย่างมาก แต่ท้ายประโยคนั้นช่างแผ่วเบาเหลือเกิน
" เรารู้�� ถึงแม้ต้องแลกกับการสูญเสียร่างกายนี้แต่ทำให้เราได้ไปคุ้มครอง ดูแลท่านแล้ว� เรายินดี "
" ท่านซองมิน "��� ฮยอกแจรู้สึกทราบซึ้งกับน้ำใจของสหายผู้นี้เหลือเกินหลายครั้งที่ต้องเผชิญความยากลำบาก
นอกจากฝาแฝดของตนแล้วก็ยังมีซองมิน� เทพแห่งดนตรีคอยให้ความช่วยเหลือพร้องกับดวงตาที่แสดงถึงความห่วงหา�
อาทรส่งมาให้ทุกครั้งและในครั้งนี้แววตานั้นก็ยังคงไม่เปลี่ยนแปลง� ใช่ว่าฮยอกแจจะไม่รู้ถึงความนัยของอีกฝ่าย�
หากแต่เมื่อไม่สามารถตอบรับความรู้สึกนั้นได้ก็ขอทำเป็นว่าไม่รู้ซะดีกว่าเพราะอีกฝ่ายดูท่าจะไม่ต้องการให้ร่างบางรู้เช่นกัน
" หากขาดท่านไปดินแดนแห่งนี้คงไรซึ่งท่วงทำนองอันไพเราะขับกล่อมเป็นแน่ "
" ใช่ว่าสวรรค์แห่งนี้จะมีเทพแห่งดนตรีเพียงผู้เดียวไม่� ถึงอย่างไรท่านเยซองคงจะไม่ปล่อยให้ที่นี่เงียบเหงาหรอก �
ท่านจงอย่าได้พยายามเปลี่ยนใจข้าเลย"
" แต่ข้าไม่ต้องการให้ท่านมาร่วมรับผิดชอบในสิ่งที่ไม่ได้ก่อ " �
" หึ� หึ .... มิได้� ท่านก็รู้ว่าเรานั้นชอบความหรรษาเมื่อรู้ว่าสหายจะได้ไปเที่ยวเล่นยังโลกมนุษย์
� ใยซองมินผู้นี้จะยอมพลาดเล่า "���� เมื่อเห็นว่าฮยอกแจยังพยายามจะพูดต่อซองมินจึงเบี่ยงประเด็นไปอีกทาง
� ถึงมันจะดูไม่เข้าทีเลยก็เถอะแล้วก็คว้าข้อมือเล็กจูงออกมาจากสวน
" คงจะได้เวลาแล้ว�� เราไปกันเถอะท่านฮยอกแจความรื่นรมณ์กำลังรอเราอยู่ ฮ่า ฮ่า� "� หัวเราะแม้มันจะไม่ได้ช่วยอะไร
�ทั้งคำพูดที่ดูจะเป็นมุขที่ฝืดเืฝื่อนซะเหลือเกิน
������������ รู้ดีว่าเป็นเพียงประโยคที่พูดเพื่อให้ตนสบายใจ�� และคงจะทัดทานไม่ได้อีกต่อไปฮยอกแจจึงยอม
�เดินตามมือของอีกคนที่จูงนั้นไปโดยง่ายอย่างน้อยในความยากลำบากเค้านี้เค้าก็ไม่ได้เผชิญมันเพียงลำพัง.........
( ขอบคุณนะ�� ซองมิน )
�
.
.
.
.
.
.
..
.
.
.
.
.
.
�
18 ปีต่อมา...... โลกมนุษย์
�
�
�“เฮ้อ...”
�
“เป็นอะไรไปซองมิน”
“ข้าอยากให้ท่านระวังคยูฮยอนเอาไว้”�� ท่าทางที่ร่างสูงเจ้าของบ้านแสดงออกต่อนายของตนทำให้เค้าไม่ชอบใจเลย�
� มนุษย์หรือจะคู่ควรที่จะแสดงอาการเยี่ยงนี้ต่อร่างบาง
“ฮึฮึ� ไม่เป็นไรหรอกคนคนนี้เป็นคนดีเจ้าอย่าห่วงเลย”�� ท่าทีของผู้เป็นนายที่ดูจะไม่ใส่ใจอะไร
� กลับจะสนุกด้วยซ้ำกับสิ่งที่คยูฮยอนทำ�� แต่นั่นแหละคือสิ่งที่ซองมินไม่ชอบ
.........เฮ้อ���� นี่หรือคือความหรรษาที่ข้าพูดถึง�� สวรรค์ช่างส่งมารร้ายมาขัดขวางหัวใจข้าจริงๆ
ถึงจะเป็นภูติแต่ข้าก็เครียดได้นร้า......
100%� จร้า.....
น่าสงสารซองมิน�� ช่างเป็นความรื่นรมณ์ที่น่าปวดหัวจริงๆ
อ่านแล้วอย่าลืม� เม้น�� โหวต�� เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์ด้วยน๊า
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น