คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : CHAPTER 8 (100%)
.
“ข้ารักเจ้า”
“............”
“ฮยอกแจ”
“.............”
“ข้ารู้ว่าเจ้าได้ยิน”
“.............”
“ฮยอกแจอ่า~”
“อุบ....คิก คิก”
“นี่แกล้งข้าอีกแล้วใช่มั้ยเนี่ย”
“ฮ่า ฮ่า ......” ว่าจะแกล้งทำนิ่งๆอีกหน่อย แต่ก็ทนไม่ไหวยิ่งเห็นท่าทีงอนน้อยๆของอีกคนที่ตอนนี้อมลมจนแก้มจะปริแล้ว
“รู้แล้ว ก็พูดอยู่ทุกวัน” คำพูดถูกส่งไปยังอีกคนพร้อมกับรอยยิ้มในดวงตา ที่สื่อความหมาย
“ข้าก็แค่อยากได้ยินเจ้าบอกรักข้าบ้างอ่า”
“เจ้ารู้ดีอยู่แล้วยังต้องให้ข้าเอ่ยสิ่งใดเล่าทงเฮ”
“ก็.....” เฮ้อ ถึงจะเซ้าซี้ต่อไปคำตอบที่ได้ก็เหมือนเช่นทุกครั้ง รู้ดีว่าเราสองคนรักและผูกพันกันมากแค่ไหน
ทั่วทั้งนภานี้ไม่มีผู้ใดไม่รู้ว่าทั้งสองเป็นอะไรกัน มีท่านฮยอกแจผู้งดงามที่ใดก็ต้องเจอทงเฮผู้สง่างามไม่แพ้กัน
ที่นั่น บุคคลผู้เดียวเท่านั้นที่ร่างบางจะส่งมอบรอยยิ้มและดวงตาอันอบอุ่นให้ แต่ทงเฮไม่ได้ต้องการเท่านั้นความรักของเค้ามันมากกว่านั้นเจ้าจะรู้หรือไม่ ฮยอกแจ
.
.
.
.
“ผมไม่หิว”
“............”
“พี่ฮีซอลครับเดี๋ยวผมขอขึ้นไปพักผ่อนที่ห้องก่อนนะครับ”
ตอนนี้ทุกอย่างคงไม่เหมือนเดิมแล้วซินะ มันช่างแตกต่างกันจริงๆ จากที่เจ้าคอยแต่วิ่งตามข้า ตอนนี้คงถึงคราวที่ข้าต้องวิ่งตามเจ้าบ้าง ขอโทษด้วยที่ตอนนั้นข้าไม่ใส่เจ้าให้มากแต่ตอนนี้ข้าจะไม่ยอมให้เป็นเช่นนั้นอีก ช่วยรอข้าก่อนเถิดทงเฮ
คล้อยหลังทงเฮที่ปฏิเสธร่างบางอย่างไร้เยื่อใย พร้อมกับลุกออกไปจากม้านั่งทันที ฮีซอลก็เฝ้ามองอีกคนที่ตอนนี้ยังคงยืนนิ่งเงียบอยู่ที่เดิมไม่ไปไหน ผ่านมาหลายวันแล้วนับจากครั้งแรกที่เจอกัน ร่างบางคนนี้มักจะคอยเข้ามาดูแล เอาใจใส่ทงเฮจนคนที่เห็นแปลกใจไปตามๆกัน ก็คนที่เพิ่งเคยพบกันแต่กลับทำอะไรให้กันขนาดนี้เหมือนกับรู้จักและคุ้นเคยกันมานาน คิดแล้วก็ตลกดีก็คนนี้น่ะเจ้าน้องเล็กออกจะหวง แถมเอาใจสารพัดแต่เจ้าตัวกลับไม่ใส่ใจคอยแต่จะเมียงมองหาอีกคนแทน ทำเอาเจ้าคยูฮยอนออกอาการหมาหงอย ไม่รู้จะฮารึสงสารดี
“เหนื่อยมั้ย”
“..........” ร่างบางไม่ได้ตอบแต่ก็เงยหน้ามองอีกคนด้วยความสงสัย
“ทำไมถึงต้องคอยเอาใจทงเฮขนาดนี้ เพิ่งเจอกันไม่กี่วันเองแท้ๆ” พูดจบก็ส่งสายตาให้อีกคนเป็นเชิงบอกให้นั่งลงยังที่นั่งด้านข้าง
“ตอนนี้ผมยังคงบอกไม่ได้ เมื่อถึงเวลาผมจะบอกทุกอย่าง” ร่างบางค่อยๆทรุดตัวนั่งลงตามที่อีกคนต้องการ
“สัญญา”
“ผมสัญญา”
“อิอิ งั้นตอนนี้เรามาทานของว่างกันดีกว่าได้ยินเจ้าคยูบอกว่าฮยอกแจทำอร่อย โม้ไปสามบ้านแปดบ้านว่าเก่งอย่างนั่นเก่งอย่างนี้ น่ารักอย่างโง้นอย่างงี้ ” พูดไปก็ส่งสายตาล้อเลียนอีกคนไป
“.........” ฮยอกแจไม่ตอบ แต่หน้าที่แดงนั่นก็เป็นคำตอบให้ฮีซอลแล้วละนะ คนอะไรไม่รู้น่ารักสุดๆ เสียแต่เงียบไปหน่อย
“ฮยอกแจคร้าบบบบบ.....”
หมับ!!
นั่นไงแค่คิดถึงมันยังมา นี่ถ้าออกปากเรียกมันไม่กระโดดสิงกันเลยรึไงฟะ
“ทำอะไรอยู่ครับ คยูตามหาน๊านนาน” ไม่พูดเปล่า แขนก็ทำหน้าที่เกาะเกี่ยวลำแขนบางเป็นอย่างดี ใบหน้าก็ออดอ้อนเกินพอดี หัวก็ถูไปถูมากับไหล่บางไม่หยุด ฮีซอลก็ได้แต่มองแบบหน่ายๆ นี่กรูมีน้องชายคนใหม่ใช่มั้ยเนี่ย ไอ้คนที่มันห้าวๆ ปากหมาหายไปไหน
“ไอ้คยู ฉันว่าแกนั่งดีๆก็ได้นะไม่ต้องเกาะขนาดนั่นก็ได้ร้อนตับจะระเบิด”
“ฮึ.....ไรอ่ะ อิจฉาเค้าล่ะสิ เชอะ” นั่น เอาเข้าไปชักจะสงสัยละว่าตกลงมันเคะรึเมะ งอนบ่อยจริงเฟ้ย
“คยูฮยอน ฮยอกว่าเขยิบออกไปหน่อยก็ดีนะ”
“อ้าว”
“ฮ่าๆๆๆๆ เห็นมะต้องให้เค้าไล่”
“โธ่ฮยอกแจอ่า ก็คนมันคิดถึง” ส่งสายตาไปให้อีกเล็กน้อย (หึหึ กลยุทธ์เด็ดของผมครับร้อยทั้งร้อยเจองี้ยอมหมด)
“ครับ แต่มันร้อน”
“กร๊าก ฮ่า ฮ่า ๆๆ” ไงล่ะแกไอ้คยู เหวอไปเลยแก
“..........” =[]= ไมไม่ได้ผลฟะ ฉันขาดอะไร ก็ว่าจัดมาเยอะแล้วนะ
“พี่ฮีซอลครับถ้างั้นผมข้อตัวไปดูเจ้าช็อกโก้ก่อนนะครับ”
“จ้าไปเถอะ ส่วนหมาแถวนี้พี่จะดูเอง” อิอิ สะใจนานๆจะเห็นไอ้คยูมันจนมุม
“ฮยอกแจอ่า~” ร่างบางลุกออกไปโดยไม่หันมาสนใจตัวเอง คยูฮยอนก็ได้แต่สงเสียงที่คิดว่าน่าสงสารที่สุดเรียกอีกคน แต่ดูเหมือนท้องฟ้าจะสดใสเกินไปสัญญาณเลยไปไม่ถึง (ฮ่าๆๆๆ)
แปะ แปะ
“น่าสงสารจริงแก ไอ้คลาสโนว่า ไงล่ะกรรมสนองรักเค้าแต่เค้าเมิน ทำใจเหอะหว่ะน้องรักฉันว่าคราวนี้แกคงต้องยกคนสวยให้ไอ้ทงเฮไป ก็ขนาดเค้าไม่สนใจน้องฮยอกยังรุกไม่ถอย เอ๊ะ!! รึว่าแกจะใช้มุกทงเฮมัน ฮ่าๆๆ”
“เชอะ ไม่ให้กำลังใจกันเลยนะเพ่”
“ฮ่าๆๆๆ ฉันรู้ว่าแค่นี้ไม่ทำให้แกจนแต้มหรอกไอ้คยู ฉันละสงสารฮยอกแจคนงามจริงๆที่เจอแก”
“พี่อ่ะ” (นั่นเคะแตกอีกแล้วคยู:ไรเตอร์)
เมื่อกี้ผมแอบเห็นนะทุกคน ก็ไอ้ตัวขาวๆ วิ้งๆ นั่นน่ะ พอฮยอกแจลุกหนีไอ้คยูแบบไร้เยื่อใยท่าทางมันสะใจสุดๆ มีทำท่าชูมือกำกำปั่นประหนึ่งว่าสะใจโว้ย แลบลิ้นปลิ้นตาใส่อีก ทีตอนไอ้ทงเฮละทำตายละห้อยเป็นหมาถูกทิ้ง เออเว้ยกลับมาคราวนี้ไม่ผิดหวังจริงๆ หรรษาได้ทุกวันสิเออ คิดอยู่คนเดียวได้สักพักก็หันไปตบไล่น้องรักอีก ป้าบสองป้าบ ทำเอาคยูฮยอนงงไปอีกยก (นี่พี่กรูมันเต็มป่าวเนี่ย:คยู) ฮีซอลชำเรืองมองไปบนหน้าต่างบานนึงบนตึก ทงเฮ เจ้าหมอนี่ก็อีกคนไม่รู้มันคิดอะไรอยู่ เค้าอ่านไม่ออกจริงๆ แววตาที่มองฮยอกแจอย่างอาลัยอาวรนั่นคืออะไร
ท่าทางว่าไม่แคร์ ไม่สนใจ แต่ก็แอบมองลับหลังเค้าทุกที
จากวันเป็นเดือนที่ร่างสูงของผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นพี่ชายแต่ในนาม เฝ้าสืบเสาะหาข่าวคราวของผู้เป็นที่รักที่ตอนนี้นั่นสถานะช่างอยู่สูงเกินเอื้อม ฮันฮยองเดินทางข้ามฟ้ามายังอีกฝากทะเลด้วยความมุ่งมั่นจะปกป้อง และหน้าที่ ใช้ความสามารถทุกอย่างที่มี ทั้งกำลังและสติปัญญาแต่เกาหลีที่เล็กกว่าประเทศของเค้ามากมายนัก ทำไมเวลานี้มันช่างกว้างใหญ่เหลือเกิน ผู้คนที่ไม่รู้จัก บ้านเรือน ตึกอาคารที่ไม่คุ้นตา ช่างชวนให้แรงใจที่มีลดน้อยลงเหลือเกิน
“ฮยอกแจ เมื่อไหร่พี่ถึงจะหาเจ้าพบ นกน้อยของพี่” ถ้อยคำสุดท้ายทำได้แค่เอ่ยกับตัวเองเบาๆเพราะรู้ว่า ตอนนี้ทุกอย่างไม่สามารถเหมือนเดิมได้อีกแล้ว
.
.
.
.
.
.
มาต่อให้แล้วนะจ๊ะ
รีดเดอร์ผู้น่ารักอ่านแล้วก็ขอรางวัล คนละพันสองพันนะจ๊ะ อิอิ
อ้าว....ไม่ได้หรอ งั้นขอเม้นคนละเม้นแล้วกัน
รักรีดเดอร์ทุกคนจ๊ะ จ๊วฟฟฟฟ
*** ตอบเม้นที่คุณ Wilp H ถามไว้
- ใช่ค่ะฮยอกเป็นเทพมาก่อนแล้วลงมาตามหาทงเฮ แต่จะเพราะอะไรน้านนนน
ไรเตอร์ไม่บอก โฮะๆๆ ติดตามเองนะจ๊ะ ขอบคุณที่เม้นจ๊ะ
“............”
“ฮยอกแจ”
“.............”
“ข้ารู้ว่าเจ้าได้ยิน”
“.............”
“ฮยอกแจอ่า~”
“อุบ....คิก คิก”
“นี่แกล้งข้าอีกแล้วใช่มั้ยเนี่ย”
“ฮ่า ฮ่า ......” ว่าจะแกล้งทำนิ่งๆอีกหน่อย แต่ก็ทนไม่ไหวยิ่งเห็นท่าทีงอนน้อยๆของอีกคนที่ตอนนี้อมลมจนแก้มจะปริแล้ว
“รู้แล้ว ก็พูดอยู่ทุกวัน” คำพูดถูกส่งไปยังอีกคนพร้อมกับรอยยิ้มในดวงตา ที่สื่อความหมาย
“ข้าก็แค่อยากได้ยินเจ้าบอกรักข้าบ้างอ่า”
“เจ้ารู้ดีอยู่แล้วยังต้องให้ข้าเอ่ยสิ่งใดเล่าทงเฮ”
“ก็.....” เฮ้อ ถึงจะเซ้าซี้ต่อไปคำตอบที่ได้ก็เหมือนเช่นทุกครั้ง รู้ดีว่าเราสองคนรักและผูกพันกันมากแค่ไหน
ทั่วทั้งนภานี้ไม่มีผู้ใดไม่รู้ว่าทั้งสองเป็นอะไรกัน มีท่านฮยอกแจผู้งดงามที่ใดก็ต้องเจอทงเฮผู้สง่างามไม่แพ้กัน
ที่นั่น บุคคลผู้เดียวเท่านั้นที่ร่างบางจะส่งมอบรอยยิ้มและดวงตาอันอบอุ่นให้ แต่ทงเฮไม่ได้ต้องการเท่านั้นความรักของเค้ามันมากกว่านั้นเจ้าจะรู้หรือไม่ ฮยอกแจ
.
.
.
.
“ผมไม่หิว”
“............”
“พี่ฮีซอลครับเดี๋ยวผมขอขึ้นไปพักผ่อนที่ห้องก่อนนะครับ”
ตอนนี้ทุกอย่างคงไม่เหมือนเดิมแล้วซินะ มันช่างแตกต่างกันจริงๆ จากที่เจ้าคอยแต่วิ่งตามข้า ตอนนี้คงถึงคราวที่ข้าต้องวิ่งตามเจ้าบ้าง ขอโทษด้วยที่ตอนนั้นข้าไม่ใส่เจ้าให้มากแต่ตอนนี้ข้าจะไม่ยอมให้เป็นเช่นนั้นอีก ช่วยรอข้าก่อนเถิดทงเฮ
คล้อยหลังทงเฮที่ปฏิเสธร่างบางอย่างไร้เยื่อใย พร้อมกับลุกออกไปจากม้านั่งทันที ฮีซอลก็เฝ้ามองอีกคนที่ตอนนี้ยังคงยืนนิ่งเงียบอยู่ที่เดิมไม่ไปไหน ผ่านมาหลายวันแล้วนับจากครั้งแรกที่เจอกัน ร่างบางคนนี้มักจะคอยเข้ามาดูแล เอาใจใส่ทงเฮจนคนที่เห็นแปลกใจไปตามๆกัน ก็คนที่เพิ่งเคยพบกันแต่กลับทำอะไรให้กันขนาดนี้เหมือนกับรู้จักและคุ้นเคยกันมานาน คิดแล้วก็ตลกดีก็คนนี้น่ะเจ้าน้องเล็กออกจะหวง แถมเอาใจสารพัดแต่เจ้าตัวกลับไม่ใส่ใจคอยแต่จะเมียงมองหาอีกคนแทน ทำเอาเจ้าคยูฮยอนออกอาการหมาหงอย ไม่รู้จะฮารึสงสารดี
“เหนื่อยมั้ย”
“..........” ร่างบางไม่ได้ตอบแต่ก็เงยหน้ามองอีกคนด้วยความสงสัย
“ทำไมถึงต้องคอยเอาใจทงเฮขนาดนี้ เพิ่งเจอกันไม่กี่วันเองแท้” พูดจบก็ส่งสายตาให้อีกคนเป็นเชิงบอกให้นั่งลงยังที่นั่งด้านข้าง
“ตอนนี้ผมยังคงบอกไม่ได้ เมื่อถึงเวลาผมจะบอกทุกอย่าง” ร่างบางค่อยๆทรุดตัวนั่งลงตามที่อีกคนต้องการ
“สัญญา”
“ผมสัญญา”
“อิอิ งั้นตอนนี้เรามาทานของว่างกันดีกว่าได้ยินเจ้าคยูบอกว่าฮยอกแจทำอร่อย โม้ไปสามบ้านแปดบ้านว่าเก่งอย่างนั่นเก่งอย่างนี้ น่ารักอย่างโง้นอย่างงี้ ” พูดไปก็ส่งสายตาล้อเลียนอีกคนไป
“.........” ฮยอกแจไม่ตอบ แต่หน้าที่แดงนั่นก็เป็นคำตอบให้ฮีซอลแล้วละนะ คนอะไรไม่รู้น่ารักสุดๆ แต่เงียบไปหน่อย
“ฮยอกแจคร้าบบบบบ.....”
หมับ!!
นั่นไงแค่คิดถึงมันยังมา นี่ถ้าออกปากเรียกมันไม่กระโดดสิงกันเลยรึไงฟะ
“ทำอะไรอยู่ครับ คยูตามหาน๊านนาน” ไม่พูดเปล่า แขนก็ทำหน้าที่เกาะเกี่ยวลำแขนบางเป็นอย่างดี ใบหน้าก็ออดอ้อนเกินพอดี หัวก็ถูไปถูมากับไหล่บางไม่หยุด ฮีซอลก็ได้แต่มองแบบหน่ายๆ นี่กรูมีน้องชายคนใหม่ใช่มั้ยเนี่ย ไอ้คนที่มันห้าวๆ ปากหมาหายไปไหน
“ไอ้คยู ฉันว่าแกนั่งดีๆก็ได้นะไม่ต้องเกาะขนาดนั่นก็ได้ร้อนตับจะระเบิด”
“ฮึ.....ไรอ่ะ อิจฉาเค้าล่ะสิ เชอะ” นั่น เอาเข้าไปชักจะสงสัยละว่าตกลงมันเคะรึเมะ งอนบ่อยจริงเฟ้ย
“คยูฮยอน ฮยอกว่าเขยิบออกไปหน่อยก็ดีนะ”
“อ้าว”
“ฮ่าๆๆๆๆ เห็นมะต้องให้เค้าไล่”
“โธ่ฮยอกแจอ่า ก็คนมันคิดถึง” ส่งสายตาไปให้อีกเล็กน้อย (หึหึ กลยุทธ์เด็ดของผมครับร้อยทั้งร้อยเจองี้ยอมหมด)
“ครับ แต่มันร้อน”
“กร๊าก ฮ่า ฮ่า ๆๆ” ไงล่ะแกไอ้คยู เหวอไปเลยแก
“..........” =[]= ไมไม่ได้ผลฟะ ฉันขาดอะไร ก็ว่าจัดมาเยอะแล้วนะ
“พี่ฮีซอลครับถ้างั้นผมข้อตัวไปดูเจ้าช็อกโก้ก่อนนะครับ”
“จ้าไปเถอะ ส่วนหมาแถวนี้พี่จะดูเอง” อิอิ สะใจนานๆจะเห็นไอ้คยูมันจนมุม
“ฮยอกแจอ่า~” ร่างบางลุกออกไปโดยไม่หันมาสนใจตัวเอง คยูฮยอนก็ได้แต่สงเสียงที่คิดว่าน่าสงสารที่สุดเรียกอีกคน แต่ดูเหมือนท้องฟ้าจะสดใสเกินไปสัญญาณเลยไปไม่ถึง (ฮ่าๆๆๆ)
แปะ แปะ
“น่าสงสารจริงแก ไอ้คลาสโนว่า ไงล่ะกรรมสนองรักเค้าแต่เค้าเมิน ทำใจเหอะหว่ะน้องรักฉันว่าคราวนี้แกคงต้องยกคนสวยให้ไอ้ทงเฮไป ก็ขนาดเค้าไม่สนใจน้องฮยอกยังรุกไม่ถอย เอ๊ะ!! รึว่าแกจะใช้มุกทงเฮมัน ฮ่าๆๆ”
“เชอะ ไม่ให้กำลังใจกันเลยนะเพ่”
“ฮ่าๆๆๆ ฉันรู้ว่าแค่นี้ไม่ทำให้แกจนแต้มหรอกไอ้คยู ฉันละสงสารฮยอกแจคนงามจริงๆที่เจอแก”
“พี่อ่ะ” (นั่นเคะแตกอีกแล้วคยู:ไรเตอร์)
เมื่อกี้ผมแอบเห็นนะทุกคน ก็ไอ้ตัวขาวๆ วิ้งๆ นั่นน่ะ พอฮยอกแจลุกหนีไอ้คยูแบบไร้เยื่อใยท่าทางมันสะใจสุดๆ มีทำท่าชูมือกำกำปั่นประหนึ่งว่าสะใจโว้ย แลบลิ้นปลิ้นตาใส่อีก ทีตอนไอ้ทงเฮละทำตายละห้อยเป็นหมาถูกทิ้ง เออเว้ยกลับมาคราวนี้ไม่ผิดหวังจริงๆ หรรษาได้ทุกวันสิเออ คิดอยู่คนเดียวได้สักพักก็หันไปตบไล่น้องรักอีก ป้าบสองป้าบ ทำเอาคยูฮยอนงงไปอีกยก (นี่พี่กรูมันเต็มป่าวเนี่ย:คยู) ฮีซอลชำเรืองมองไปบนหน้าต่างบานนึงบนตึก ทงเฮ เจ้าหมอนี่ก็อีกคนไม่รู้มันคิดอะไรอยู่ เค้าอ่านไม่ออกจริงๆ แววตาที่มองฮยอกแจอย่างอาลัยอาวรนั่นคืออะไร
จากวันเป็นเดือนที่ร่างสูงของผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นพี่ชายแต่ในนาม เฝ้าสืบเสาะหาข่าวคราวของผู้เป็นที่รักที่ตอนนี้นั่นสถานะช่างอยู่สูงเกินเอื้อม ฮันฮยองเดินทางข้ามฟ้ามายังอีกฝากทะเลด้วยความมุ่งมั่นจะปกป้อง และหน้าที่ ใช้ความสามารถทุกอย่างที่มี ทั้งกำลังและสติปัญญาแต่เกาหลีที่เล็กกว่าประเทศของเค้ามากมายนัก ทำไมเวลานี้มันช่างกว้างใหญ่เหลือเกิน ผู้คนที่ไม่รู้จัก บ้านเรือน ตึกอาคารที่ไม่คุ้นตา ช่างชวนให้แรงใจที่มีลดน้อยลงเหลือเกิน
“ฮยอกแจ เมื่อไหร่พี่ถึงจะหาเจ้าพบ นกน้อยของพี่” ถ้อยคำสุดท้ายทำได้แค่เอ่ยกับตัวเองเบาๆเพราะรู้ว่า ตอนนี้ทุกอย่างไม่สามารถเหมือนเดิมได้อีกแล้ว
.
.
.
.
.
.
มาต่อให้แล้วนะจ๊ะ
รีดเดอร์ผู้น่ารักอ่านแล้วก็ขอรางวัล คนละพันสองพันนะจ๊ะ อิอิ
อ้าว....ไม่ได้หรอ งั้นขอเม้นคนละเม้นแล้วกัน
รักรีดเดอร์ทุกคนจ๊ะ จ๊วฟฟฟฟ
“............”
“ฮยอกแจ”
“.............”
“ข้ารู้ว่าเจ้าได้ยิน”
“.............”
“ฮยอกแจอ่า~”
“อุบ....คิก คิก”
“นี่แกล้งข้าอีกแล้วใช่มั้ยเนี่ย”
“ฮ่า ฮ่า ......” ว่าจะแกล้งทำนิ่งๆอีกหน่อย แต่ก็ทนไม่ไหวยิ่งเห็นท่าทีงอนน้อยๆของอีกคนที่ตอนนี้อมลมจนแก้มจะปริแล้ว
“รู้แล้ว ก็พูดอยู่ทุกวัน” คำพูดถูกส่งไปยังอีกคนพร้อมกับรอยยิ้มในดวงตา ที่สื่อความหมาย
“ข้าก็แค่อยากได้ยินเจ้าบอกรักข้าบ้างอ่า”
“เจ้ารู้ดีอยู่แล้วยังต้องให้ข้าเอ่ยสิ่งใดเล่าทงเฮ”
“ก็.....” เฮ้อ ถึงจะเซ้าซี้ต่อไปคำตอบที่ได้ก็เหมือนเช่นทุกครั้ง รู้ดีว่าเราสองคนรักและผูกพันกันมากแค่ไหน
ทั่วทั้งนภานี้ไม่มีผู้ใดไม่รู้ว่าทั้งสองเป็นอะไรกัน มีท่านฮยอกแจผู้งดงามที่ใดก็ต้องเจอทงเฮผู้สง่างามไม่แพ้กัน
ที่นั่น บุคคลผู้เดียวเท่านั้นที่ร่างบางจะส่งมอบรอยยิ้มและดวงตาอันอบอุ่นให้ แต่ทงเฮไม่ได้ต้องการเท่านั้นความรักของเค้ามันมากกว่านั้นเจ้าจะรู้หรือไม่ ฮยอกแจ
.
.
.
.
“ผมไม่หิว”
“............”
“พี่ฮีซอลครับเดี๋ยวผมขอขึ้นไปพักผ่อนที่ห้องก่อนนะครับ”
ตอนนี้ทุกอย่างคงไม่เหมือนเดิมแล้วซินะ มันช่างแตกต่างกันจริงๆ จากที่เจ้าคอยแต่วิ่งตามข้า ตอนนี้คงถึงคราวที่ข้าต้องวิ่งตามเจ้าบ้าง ขอโทษด้วยที่ตอนนั้นข้าไม่ใส่เจ้าให้มากแต่ตอนนี้ข้าจะไม่ยอมให้เป็นเช่นนั้นอีก ช่วยรอข้าก่อนเถิดทงเฮ
คล้อยหลังทงเฮที่ปฏิเสธร่างบางอย่างไร้เยื่อใย พร้อมกับลุกออกไปจากม้านั่งทันที ฮีซอลก็เฝ้ามองอีกคนที่ตอนนี้ยังคงยืนนิ่งเงียบอยู่ที่เดิมไม่ไปไหน ผ่านมาหลายวันแล้วนับจากครั้งแรกที่เจอกัน ร่างบางคนนี้มักจะคอยเข้ามาดูแล เอาใจใส่ทงเฮจนคนที่เห็นแปลกใจไปตามๆกัน ก็คนที่เพิ่งเคยพบกันแต่กลับทำอะไรให้กันขนาดนี้เหมือนกับรู้จักและคุ้นเคยกันมานาน คิดแล้วก็ตลกดีก็คนนี้น่ะเจ้าน้องเล็กออกจะหวง แถมเอาใจสารพัดแต่เจ้าตัวกลับไม่ใส่ใจคอยแต่จะเมียงมองหาอีกคนแทน ทำเอาเจ้าคยูฮยอนออกอาการหมาหงอย ไม่รู้จะฮารึสงสารดี
“เหนื่อยมั้ย”
“..........” ร่างบางไม่ได้ตอบแต่ก็เงยหน้ามองอีกคนด้วยความสงสัย
“ทำไมถึงต้องคอยเอาใจทงเฮขนาดนี้ เพิ่งเจอกันไม่กี่วันเองแท้” พูดจบก็ส่งสายตาให้อีกคนเป็นเชิงบอกให้นั่งลงยังที่นั่งด้านข้าง
“ตอนนี้ผมยังคงบอกไม่ได้ เมื่อถึงเวลาผมจะบอกทุกอย่าง” ร่างบางค่อยๆทรุดตัวนั่งลงตามที่อีกคนต้องการ
“สัญญา”
“ผมสัญญา”
“อิอิ งั้นตอนนี้เรามาทานของว่างกันดีกว่าได้ยินเจ้าคยูบอกว่าฮยอกแจทำอร่อย โม้ไปสามบ้านแปดบ้านว่าเก่งอย่างนั่นเก่งอย่างนี้ น่ารักอย่างโง้นอย่างงี้ ” พูดไปก็ส่งสายตาล้อเลียนอีกคนไป
“.........” ฮยอกแจไม่ตอบ แต่หน้าที่แดงนั่นก็เป็นคำตอบให้ฮีซอลแล้วละนะ คนอะไรไม่รู้น่ารักสุดๆ แต่เงียบไปหน่อย
“ฮยอกแจคร้าบบบบบ.....”
หมับ!!
นั่นไงแค่คิดถึงมันยังมา นี่ถ้าออกปากเรียกมันไม่กระโดดสิงกันเลยรึไงฟะ
“ทำอะไรอยู่ครับ คยูตามหาน๊านนาน” ไม่พูดเปล่า แขนก็ทำหน้าที่เกาะเกี่ยวลำแขนบางเป็นอย่างดี ใบหน้าก็ออดอ้อนเกินพอดี หัวก็ถูไปถูมากับไหล่บางไม่หยุด ฮีซอลก็ได้แต่มองแบบหน่ายๆ นี่กรูมีน้องชายคนใหม่ใช่มั้ยเนี่ย ไอ้คนที่มันห้าวๆ ปากหมาหายไปไหน
“ไอ้คยู ฉันว่าแกนั่งดีๆก็ได้นะไม่ต้องเกาะขนาดนั่นก็ได้ร้อนตับจะระเบิด”
“ฮึ.....ไรอ่ะ อิจฉาเค้าล่ะสิ เชอะ” นั่น เอาเข้าไปชักจะสงสัยละว่าตกลงมันเคะรึเมะ งอนบ่อยจริงเฟ้ย
“คยูฮยอน ฮยอกว่าเขยิบออกไปหน่อยก็ดีนะ”
“อ้าว”
“ฮ่าๆๆๆๆ เห็นมะต้องให้เค้าไล่”
“โธ่ฮยอกแจอ่า ก็คนมันคิดถึง” ส่งสายตาไปให้อีกเล็กน้อย (หึหึ กลยุทธ์เด็ดของผมครับร้อยทั้งร้อยเจองี้ยอมหมด)
“ครับ แต่มันร้อน”
“กร๊าก ฮ่า ฮ่า ๆๆ” ไงล่ะแกไอ้คยู เหวอไปเลยแก
“..........” =[]= ไมไม่ได้ผลฟะ ฉันขาดอะไร ก็ว่าจัดมาเยอะแล้วนะ
“พี่ฮีซอลครับถ้างั้นผมข้อตัวไปดูเจ้าช็อกโก้ก่อนนะครับ”
“จ้าไปเถอะ ส่วนหมาแถวนี้พี่จะดูเอง” อิอิ สะใจนานๆจะเห็นไอ้คยูมันจนมุม
“ฮยอกแจอ่า~” ร่างบางลุกออกไปโดยไม่หันมาสนใจตัวเอง คยูฮยอนก็ได้แต่สงเสียงที่คิดว่าน่าสงสารที่สุดเรียกอีกคน แต่ดูเหมือนท้องฟ้าจะสดใสเกินไปสัญญาณเลยไปไม่ถึง (ฮ่าๆๆๆ)
แปะ แปะ
“น่าสงสารจริงแก ไอ้คลาสโนว่า ไงล่ะกรรมสนองรักเค้าแต่เค้าเมิน ทำใจเหอะหว่ะน้องรักฉันว่าคราวนี้แกคงต้องยกคนสวยให้ไอ้ทงเฮไป ก็ขนาดเค้าไม่สนใจน้องฮยอกยังรุกไม่ถอย เอ๊ะ!! รึว่าแกจะใช้มุกทงเฮมัน ฮ่าๆๆ”
“เชอะ ไม่ให้กำลังใจกันเลยนะเพ่”
“ฮ่าๆๆๆ ฉันรู้ว่าแค่นี้ไม่ทำให้แกจนแต้มหรอกไอ้คยู ฉันละสงสารฮยอกแจคนงามจริงๆที่เจอแก”
“พี่อ่ะ” (นั่นเคะแตกอีกแล้วคยู:ไรเตอร์)
เมื่อกี้ผมแอบเห็นนะทุกคน ก็ไอ้ตัวขาวๆ วิ้งๆ นั่นน่ะ พอฮยอกแจลุกหนีไอ้คยูแบบไร้เยื่อใยท่าทางมันสะใจสุดๆ มีทำท่าชูมือกำกำปั่นประหนึ่งว่าสะใจโว้ย แลบลิ้นปลิ้นตาใส่อีก ทีตอนไอ้ทงเฮละทำตายละห้อยเป็นหมาถูกทิ้ง เออเว้ยกลับมาคราวนี้ไม่ผิดหวังจริงๆ หรรษาได้ทุกวันสิเออ คิดอยู่คนเดียวได้สักพักก็หันไปตบไล่น้องรักอีก ป้าบสองป้าบ ทำเอาคยูฮยอนงงไปอีกยก (นี่พี่กรูมันเต็มป่าวเนี่ย:คยู) ฮีซอลชำเรืองมองไปบนหน้าต่างบานนึงบนตึก ทงเฮ เจ้าหมอนี่ก็อีกคนไม่รู้มันคิดอะไรอยู่ เค้าอ่านไม่ออกจริงๆ แววตาที่มองฮยอกแจอย่างอาลัยอาวรนั่นคืออะไร
จากวันเป็นเดือนที่ร่างสูงของผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นพี่ชายแต่ในนาม เฝ้าสืบเสาะหาข่าวคราวของผู้เป็นที่รักที่ตอนนี้นั่นสถานะช่างอยู่สูงเกินเอื้อม ฮันฮยองเดินทางข้ามฟ้ามายังอีกฝากทะเลด้วยความมุ่งมั่นจะปกป้อง และหน้าที่ ใช้ความสามารถทุกอย่างที่มี ทั้งกำลังและสติปัญญาแต่เกาหลีที่เล็กกว่าประเทศของเค้ามากมายนัก ทำไมเวลานี้มันช่างกว้างใหญ่เหลือเกิน ผู้คนที่ไม่รู้จัก บ้านเรือน ตึกอาคารที่ไม่คุ้นตา ช่างชวนให้แรงใจที่มีลดน้อยลงเหลือเกิน
“ฮยอกแจ เมื่อไหร่พี่ถึงจะหาเจ้าพบ นกน้อยของพี่” ถ้อยคำสุดท้ายทำได้แค่เอ่ยกับตัวเองเบาๆเพราะรู้ว่า ตอนนี้ทุกอย่างไม่สามารถเหมือนเดิมได้อีกแล้ว
.
.
.
.
.
.
มาต่อให้แล้วนะจ๊ะ
รีดเดอร์ผู้น่ารักอ่านแล้วก็ขอรางวัล คนละพันสองพันนะจ๊ะ อิอิ
อ้าว....ไม่ได้หรอ งั้นขอเม้นคนละเม้นแล้วกัน
รักรีดเดอร์ทุกคนจ๊ะ จ๊วฟฟฟฟ
ความคิดเห็น