คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : SF :: ทำไม...??
SF :: ทำไม...??
ทำไมผมต้องยอมให้เขากอด....
ทำไมผมต้องยอมให้เขาลูบ...
ทำไมผมต้องยอมให้เขาจับ....
ทำไมผมถึงยอมให้เขาไปกับคนอื่น....
ทำไมผมถึงยอมหล่ะ...
แต่ต่อไปนั่นจะไม่ใช่ผมแล้ว
เขาจะต้องมีผมคนเดียวและจดจำชื่อผมตลอดไป...
โฟร์
“เฮ้ย โฟร์ไปกินข้าวกัน”ชายหนุ่มคนหนึ่งเดินเข้ามาตบไหล่ร่างบางและเริ่มออกปากชักชวนไปกินข้าวด้วยกันตามมารยาทที่ (พยายาม) มี
“ไปเลยกูมารอเต้วะ เดี๋ยวตามลงไป!”โฟร์ตอบกลับไปพร้อมกับรอยยิ้ม : )
“เหรอพวกมึงเนี่ยนะทำตัว แม่ง เหมือนคนรักกันฉิบ!”
“ปากหมาแล้วนะมึง!”เมื่อโฟร์ได้ยินคำพูดนั้นหน้าเขาก็ขึ้นสี พร้อมกับตั้งท่าจะโยนรองเท้าทำให้เพื่อนปากเสียเดินลงไปอย่างรีบร้อน
“โฟร์ ถือรองท้าทำไม - -”บุคคลมาใหม่ที่เดนเข้ามาสะกิดเบาๆที่ไหล่ของคนตัวเล็กถามขึ้นเบาๆ
“ไม่มีอะไรหรอก ไปกันเถอะ”โฟร์บอกปัดเบาๆพร้อมกับออกปากชวน ‘เพื่อน’ ลงไปข้างล่าง
“เดี๋ยวก่อน วันนี้ห้องกูมีเด็กใหม่เขาไม่มีเพื่อน ฉันจะให้เขาไปกินข้าวกับเราด้วย”
“เหรอ...”โฟร์ถามเสียงแผ่วราวกับกระซิบกับสายลม
“นายพูดว่าอะไรนะ”
“ปะ...เปล่า”
“แปลกๆนะ - - เออนั่นไงมาพอดีเลย ภู!”
“สะ...สวัสดี”เด็กผู้ชายคัวเล็กท่าทางทะมัดทะแมงเดินมาตามเสียงเรียกพร้อมเอ่ยทักทายตามมารยาท
“อือ...เราไปกันเถอะ”โฟร์พูดพร้อมกับเดินเพื่อไปจับมือเพื่อนของเขาแต่ก็ต้องแปลกใจเมื่อยังไม่ทันจะได้เอื้อมด้วยซ้ำมือนั้นก็เอื้อมไปโอบไหล่ ‘เพื่อน’ ใหม่อย่างสนิทสนม “เต้...”
“ไปดิโฟร์ เร็ว - -”บุคคลข้างหน้าหันกลับมาเรียกโฟร์ที่ยืนค้างเหมือนโดนสต็อปไว้กลางอากาศ
“อะ...อืม ไปแล้วเว้ยย!~”
แล้วโฟร์ก็เดินตามหลังอีกสองคนที่เดินโอบกันไปด้วยสายตาเจ็บปวด
[Four Part]
“เฮ้อ!~”ผมถอนหายใจครั้งที่แปดล้านของวัน ตั้งแต่วันที่ภูเข้ามาเขาก็ถูกเมินเฉย เหมือนไม่มีตัวตนนี่มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ยไม่เข้าใจเลยจริงๆ T^T ผมทำอะไรผิดหรือเปล่าเนี่ย...
“แก ถอนหายใจหาด๋อยอะไรวะไอ้โฟร์ - -”ไอ้กานต์เพื่อนของผมถามในขณะที่ผมนั่งหายใจทิ้งไปวันๆไม่เป็นอันทำอะไร ตอนนี้พวกเรานั่งอยู่บนดาดฟ้าของโรงเรียน
“ไม่มีอะไรหรอก แค่เซ็งๆ - -”
“เหรอ ช่วงนี้ไม่ค่อยเห็นแกไปกับเต้เลย เห็นไอ้เต้ไปแต่กับไอ้เด็กใหม่ที่ชื่ออออ......”
“ภู...”
“เออ นั่นแหละ ไอ้ภูผาเทิบอะไรนั่นแหละ - -”
“ไม่รู้ดิ กูไม่รู้จิงๆ”
“เฮ้ย มึงอย่าทำเสียงเศร้าเมี่อยตุ้มขนาดนั้นดิวะ - -”
“มึงจะให้กูทำไง ในเมื่อเขาไม่สนใจกู”
“อ้าว อย่ามานั่งเป็นหมาหงอยให้กูเห็นนะเว้ย กูเศร้าตามวะ - -”
“กูไม่ทำก็ได้งั้นมึงทำไรให้กูอย่างดิ”
“อะไรวะ- -*”
“นั่งนิ่งๆนะ : )”
“มึงจะทำเฮี้ยอะไร เฮ้ย อย่ามาใกล้นะเว้ย”กานต์เริ่มถอยหลังหนีเมื่อเห็นว่าผมเริ่มคลานเข้าไปใกล้
“กูขอทีเดียว กูแค่อยากรู้อะไรบางอย่าง”
“เฮ้ย ออกไปจากตัวกูเลยนะเว้ยย”กานต์ลุกขึ้นยืนแต่ก็โดนผมดันไปจนติดกรงเหล็กบนดาดฟ้าแต่ผมก็ดันร่างเพื่อนรักจนสุดแขนและกานต์ก็ไม่อยากพูดอะไรต่อไปเพราะปากของผมพุ่งเข้าไปหาปากของเพื่อนรักที่อยู่ตรงหน้านั่นทันที เมื่อปากของเราประกบกันได้สักพักไม่นานผมที่รถุกอยู่ก็ต้องพ่ายต่อสัญชาตญาณแห่งผู่ล่าของกานต์ได้ ในที่สุดเขาก็ลุกขึ้นมาเป็นคนรุกผม เขาดันตัวผมติดกับซี่กรงเหล็กนั่นและเริ่มใช้ลิ้นร้อนนั้นเกี่ยวกรัหวัดในโพรงปากของผมแต่พอกานต์เริ่มจะรู้สึกว่าผมกำลังหายใจติดขัดเขาก็เริ่มผละออกไปจากปากของผมพร้อมกับมองหน้าผมด้วยความตกใจเล็กๆ
“แกจะทำไรกันแน่วะ”
“เปล่า แกนี่ทำไมเร็วนักวะ”
“ไม่รู้เว้ยยย ไปละสงบใจแล้วค่อยคุยกันข้างล่างนะไปแล้ว”กานต์วิ่งลงจากดาดาฟ้าทิ้งให้ผมอยู่กับสายตาแวววับของนักข่าวรร.
‘ไม่ใช่ว่าผมไม่รู้ ไม่ใช่ว่าผมไม่เห็น ผมรู้และเห็นทุกอย่าง แต่ที่ผมทำผมก็แค่อยากให้เขารู้ว่าผมก็มีคุณค่า’
[END Part]
ข่าวใหม่!!! เมื่อหนุ่มสุดฮอตแห่งสายชั้นม.4 ของเราเปิดเทอมมาได้แค่ 1 เดือนก็ทำเรื่องราวใหญ่โต
เมื่อหนุ่มฮอต ฟ. และ ก. ขึ้นไปสร้างบทสวีทกันบนดาดฟ้าของรร. ต๊ายยย ไม่อายฟ้าดินกันเลยนะ J
สายตาของบุคคลที่ 3 ในเหตุการณ์กวาดสายตามองหนังสือพิมพ์ รร.กับคอลัมน์เล็กๆที่ไม่เด่นมากมายแต่ก็ดึงดูดสายตาของเขาได้พอสมควร ‘นายเล่นแบบนี้ใช่ไหม ได้แล้วเราจะได้เห็นดีกันแน่นอน โฟร์ : )’
!@#$%^&*()_++_)(*&^%$#@
เสียงอึกทึกมากมายในห้องทำให้คนที่นั่งเงียบๆอย่างเต้ต้องขมวดคิ้วเข้าหากัน เขาเลยตัดสินใจเสมองออกไปทางหน้าต่างและปล่อยความคิดให้ลอยไปเรื่อยๆ
“บู๊ว์!!”เสียงแปลกๆพร้อมกับใบหน้าหวานที่ยื่นเข้ามาใกล้เกินความจำเป็นนั้นทำให้เต้ต้องผละหนีเล็กน้อย
“เล่นอะไรวะ ตกใจหมด - -”
“อ้าว ขวัญอ่อนไปได้ เหม่อลอยคิดถึงใครอยู่”
“เปล่า แค่คิดเรื่อยเปื่อย”
“เฮ้ ถามไรอย่างดิ”
“อะไร...”
“นายเป็นแฟนกับโฟร์รึเปล่า”
“นายไปเอามาจากไหน -*-”
“ฉันได้ยินมาจากคนแถวๆนี้แหละ เขาบอกว่านายกับโฟร์ทำตัวเหมือนกับคนเป็นแฟนกัน เป็นห่วงเทคแคร์กันตลอดเวลา มันจริงไหม??”ภูมองหน้าผู้ชายตรงหน้าอย่างคาดคั้น เขาสงสัยเรื่องนี้มากๆ และเขาเชื่อว่าเขาจะต้องรู้มันให้ได้!
“ก็ไม่มีอะไรนี่เราก็แค่เพื่อนกัน”
“แน่เหรอ”
“ฉันจะโกหกทำไม - -”
“อืมมมม”
“แล้วนั่นนายจะไปไหน”ภูถามเมื่อเห็นคนที่กำลังยืนคุยด้วยเมื่อครู่เริ่มเดินออกไปแล้ว
“ไปเข้าห้องน้ำ”
“ไปด้วยดิ”
“ตามมาสินักเรียนใหม่: ))”
“ย๊าห์!”ภูส่งเสียงแปลกๆพร้อมกับกระโดดไปเกาะคอคนตรงหน้าทำให้เกือบล้มลงไปกองทั้งคู่ ทำให้เต้หันมาอย่างอาฆาตและเริ่มวิ่งไล่อย่างเอาเป็นเอาตาย
“เฮ้ยๆ อย่าเตะดิ อย่าาาา...อุ๊ก!”ภูร้องออกมาด้วยความเจ็บเบาๆเมื่อเขาวิ่งไปกระแทกอะไรซักอย่างเข้าอย่างจังทำให้เข้าล้มลงกับพื้นและเมื่อเขาลืมตาขึ้นเขาก็เจอกับบุคคลตรงหน้าที่ล้มลงไปกองเช่นเดียวกับเขา
“กานต์...”เสียงเรียบแผ่งเบาราวกับสายลมพัดผ่านหลุดออกมาจากริมฝีปากบาง
“เฮ้! ไอ้โฟร์มาช่วยกูหน่อยดิ”กานต์หันไปมองเพื่อนที่เดินกันมาติดๆและยื่นมือออกไปหวังจะให้ช่วยดึงขึ้นแต่โฟร์ยังไม่ทันที่จะได้ดึงขึนเต้ที่วิ่งตามมาติดๆก็เห็นภาพที่โฟร์กำลังจับมือกานต์อยู่เขามองภาพนั้นอย่างอึ้งๆ นั่นทำให้โฟร์ปล่อยมือออกจากคนข้างล่างทำให้กานต์ตกลงไปก้นกระแทกอีกครั้ง
“เจ็บนะเว้ย ทำอะไรระวังหน่อยดิ!!!”
“เออๆ กูขอโทษแล้วกัน”โฟร์บอกขอโทษเพื่อนเบาๆก่อนจะเอื้อมมือไปรั้งกานต์ขึ้นอีกครั้ง
“ขอบใจ”กานต์กล่าวเบาๆพร้อมกับปัดเศษฝุ่นที่ติดตามตัวส่วนด้านของภูเขาก็ดันตัวเองขึ้นเบาๆแลยืนมองคนที่ยืนข้างๆตัวเองด้วยสายตาสงสัย เพราเมื่อเขาจ้องลึกในดวงตานั่นเขารู้สึกถึงความเจ็บปวดเช่นเดียวกับเขา...
“โทษนะ - -*”เต้เอ่ยขึ้นก่อนจะผลักกานต์ไปติดเสาข้างๆและดึงตัวโฟร์ออกมาจากที่นั่นทันที
“เฮ้ย กานต์...เต้ปล่อย ปล่อยสิวะ”โฟร์มองไปที่กานต์ที่หันหลับมามองเขาอีกครั้งและหันไปมองหน้าเต้ที่ดึงมือเขาอยู่
“เงียบ!”เปรียบดั่งเสียงประกาศิตเมื่อเต้ตะคอกใส่โฟร์เพียงคำเดียวเขาก็นิ่งเงียบตลอดทาง เต้ลากเขามาเรื่อยๆจนมาถึงใต้ต้นไมใหญ่แห่งหนึ่ง
“เต้...นายพาฉันมาที่นี่ทำไม”โฟร์ถามออกมาทันทีที่เต้หยุดลงเขาผลักร่างเล็กนั้นติดกับต้นไม่ใหญ่และนำมือทั้ง 2 กั้นไว้ดุจเป็นกรงแข็งแกร่งที่เขาไม่สามารถหนีไปไหนได้อีก
“โธ่เว้ย! นายมีสิทธิอะไรวะ!”
“...”
“นายทำให้ฉันวุ่นวายไปหมดแล้วนะ”
“…”
“ตั้งแต่มีนายเข้ามาในชีวิต ฉันก็ใจไม่นิ่งกระวนกระวาย ไม่ว่านายจะอยู่ไหนทำอะไรกับใคร ตอนแรกฉันก็ไม่สนใจนายเพราะนายเป็นแค่...เพื่อน แต่พอนายไปเข้าใกล้ไอ้กานต์นั่นมากๆ กูก็แม่งเอ๊ย!! กูว่าตอนนี้กูชอบมึงวะ...”
“หา!? ”
“กูชอบมึงวะ”
“ไม่...จริงใช่ไหมวะ”โฟร์ถามด้วยสีหน้าแปลกใจ เขาจะทำยังไงเมื่อเขารู้ว่าคนที่เขาแอบ ‘รัก’ กำลังสารภาพกับเขาอยู่ว่าเราใจตรงกัน เขา...“วันนี้วันอะไร...”
“เอ๊ะ ??”เมื่อคำถามแปลกๆพ่นออกมาจากปากเรียวบางเต้ก็ทำหน้างงทันที จู่ๆมาถามว่าวันนี้วันอะไรมันก้ต้อง... “วันจันทร์ ”
“ใช่วันนี้วันจันทร์ แต่เป็นวันจันทร์ที่ 13 กันยายน ...”
“วันนี้ทำไมเหรอ...”
ติ๊ดๆ!~~
เสียงข้อความดังมาจากกระเป๋ากางเกงนักเรียนทำให้เต้ผละออกเล็กน้อย ปล่อยทางให้โฟร์ได้หยิบมือถือออกมาดู เมื่อเขาเห้นสิ่งที่เขียนในนั้นก็ทำให้เขายกยยิ้มที่มุมปากบางขึ้นเล็กน้อยแสดงถึงความพอใจแลเขาก็เก็บมือถือใส่กระเป๋าทันที
“มีอะไร...”
“นายจะรู้ไปทำไม ในเมื่อพูดไปนายก็จำไมได้...”โฟร์พูดอย่างตัดพ้อคนตรงหน้า
“โฟร์...”
“ฉันไปก่อนขอให้นายไปคิดทบทวนให้ดีแล้วเราค่อยมาคุยกันจะดีกว่า...”เมื่อโฟร์พูดจบเขาก็เดินจากไปด้วยสายตาเศร้าๆทิ้งไว้แต่ความสงสัยที่ให้ไว้กับเต้...
ทางด้านกานต์กับภู
“เป็นอะไรมากรึเปล่า...”ภูมองหน้ากานต์อย่างเป็นห่วงเป็นไย จนกานต์ที่ลอบมองเสี้ยวหน้าเล็กๆนั้นแล้วอดใจเต้นไปด้วยไม่ได้
“มะ...ไม่เป็นไร”เสียงเรียกที่ถามออกมาเริ่มเรียกสติเขากลับมานั่นทำให้เขาขมวดคิ้วและมองหน้าหวานนั่นอีกครั้ง เขาอยากรู้จังว่าคนๆนี้เหรอที่ทำให้ ‘โฟร์’ เสียใจ เขายอมรับเลยว่าตอนที่หน้าของโฟร์ใกล้เขาทีไรก็ใจเต้นทุกที เขารู้สึกดีเวลาที่จูบกันครั้งนั้น ถึงแม้ว่ากระแสตอบกลับมาจะเป็นคอลัมน์เล็กๆบนนสพ.รร.ก็เถอะ...“นาย...”
“หืม ??”
“ทำไมนายห่วงฉันเหมือนกับรู้จักกันหล่ะ...ฉันเห็นนายมองฉันตั้งนานแล้วนะ ทั้งเวลาอยู่กับโฟร์หรือคนอื่นๆนายกำลังทำอะไรกันแน่”เมื่อได้ยินคำถามแบบนั้นออกมาภูก็เม้มริมฝีปากบางนั้นแน่นและมองหน้ากานต์ด้วยสายตาหลากหลาย
“ตามฉันมาหน่อยสิ...”
“อะ...อืม”ถึงแม้จะยังงงๆกับคำชวนแปลกๆแต่กานต์ก็ยอมตามไปโดยดี (เมะกูนี่ร่านจริง -..-) ภูเดินนำกานต์มาเรื่อยๆจนถึงโรงจอดรถซึ้งไร้ซึ่งผู้คน
“นายพาฉันมาที่นี่ทำไม...”
“นายเคยไปที่สวนสาธารณะไหม??”
“ก็เคยหน่ะสิ ทำไม...”
“วันหนึ่งฉันไปที่สวนสาธารณะ เเล้ววันนั้นฝนตก ฉันทำร่มหายแล้วก็มีผู้ชายคนหนึ่งยื่นร่มให้ฉันเขาบอกว่า ‘บ้านผมอยู่ไม่ไกลจากนี้เท่าไร ท่าทางคุณจะกลับยากหากรอให้ฝนหยุด เอามันไปเถอะไปละบายยย!~~’ แล้วเขาคนนั้นก็วิ่งฝ่าสายฝนออกไปท่ามกลางสายฝนนั้นฉันเห็นเหมือนมีอะไรพุ่งเข้ากลางใจเขาดูดีเหลือเกิน นายว่าไหม??”
“ฉันว่าก็...”
ติ๊ด ตะรีติ๊ด!~~
กานต์ยังไม่พูดสิ่งตัวเองคิดออกไปก็มีเสียงข้อความเข้ามาวักก่อนทำให้เขาชะงักแลมองข้อความนั้นอย่างสงสัยและเมื่อเปิดดูเขาก็ต้องอึ้งไปเล็กๆ
‘กานต์ มาหากูที่ดาดฟ้าหน่อยกูรู้สึกแย่ TT’
“โฟร์...”กานต์รำพึงออกมาพร้อมกับมองหน้าคนตรงหน้าพร้อมกับพูดจาตัดบทที่สุดเท่าที่เขาจะทำได้ในตอนนี้ “ขอบใจสำหรับนิทานสนุกๆนะ ฉันมีธุระไปก่อนนะ บายยย”
กานต์บอกลาจบเขาก็วิ่งหายไปอย่างรวดเร็วโดยที่ภูยังยืนอยู่ที่เดิมมองตามไปด้วยสายตาปวดร้าวทำไมเขาจะไม่รู้ว่าใครที่ส่งข้อความมา...
“หึ...นิทานงั้นเหรอ”
“โฟร์!”เมื่อกานต์มาถึงเขาก็ตะโกนเรียกเพื่อนที่นั่งกอดเข้านำหน้านั้นซุกลงกับหัวเข่าไว้ เมื่อเขาได้ยินเสียงเรียกเขาก็เงยหน้าขึ้นมา กานต์เห็นคราบน้ำตาเต็มไปหมดบนใบหน้านั้นงอง้ำแฝงไปด้วยความเศร้าสร้อย ...
“กานต์ ฮือออออ”โฟร์ลุกขึ้นและวิ่งตรงเข้าไปกอดเพื่อนเขาตรงหน้าทันที “มึง...ฮึก วันนี้...ฮึก....วันอะไรวะ”
“วันเกิดมึงไง ทำไมเหรอ...”กานต์พูดพร้อมกับลูบหัวคนตรงหน้าเบาๆ
“ฮึกๆ แล้ววันเกิดกูนี่ไม่สำคัญเลยเหรอ”
“สำคัญสิ สำคัญ...”
“แต่ทำไม...ฮึก.......จำไม่ได้”
“ใคร ??”
“เต้...เขาจำวันนี้ไม่ได้แล้วเขาก็มาบอกว่ารัก เขาทำแบบนี้ได้ยังไง...ฮึก........ฮึก”
“มะ...ไม่หรอก นายใจเย็นๆนะ ^^”
“อะ...อืม”
“เงียบก่อนนะ...เบาๆ กูว่ามึงใจเย็นๆดีกว่า”
“กูขอบคุณมึงมากนะ”
“ไม่เป็นไร มึงไปหาเต้เถอะ...”
“อะ...อืม”
วันต่อมา
‘ข่าวใหญ่อีกแล้วครับท่าน!! เมื่อหนุ่มฮอตม.4 โฟร์ กับ กานต์ขึ้นไปพลอดรักกันถึงบนดาดาฟ้าดูรูปสิค่ะกอดกันกลมเชียว O.O แค่นั้นมันไม่พอสิค๊า พอหนุ่มโฟร์จากไปเขาก็ไปจูบกับบุคคลที่ 3 หนุ่ม ต. ที่ข้างรร.นี่มันอะไรกันนี่!!!’
พั่บๆๆ
เสียงหนังสือพิมพ์รายวันของรร.ถูกมือของกานต์ฉีกโดยไม่มีชิ้นดี
“แม่งเอ๊ย ใครทำข่าววะ...”
“กูไม่รู้...แต่กูลองไปถามที่ชมรมก็ได้เรื่องว่ามีคนส่งรูปมาให้ เป็นไฟล์อีเมล พวกเขาเห็นก็เลยเอามาทำข่าว - -”เพื่อนในกลุ่มพูดพร้อมกับปลอบเพื่อนของเขา พวกเขาเข้าใจดีเพราเขาก็เคยเป็นข่าวแบบนี้มาแล้วพวกเขาก็ใช่ว่าจะชอบเพศตรงข้ามซะทีเดียว...
“มึงอย่าเครียดเลยตอนพวกกูเป็นข่าวกันแรกๆนี่แทบจะผูกคอตายอยู่แล้ว มึงเจอแค่นี้เบาะๆ”
“เออๆ แล้วใครเห็นโฟร์บ้างวะ...”
“อ้อ...ไปกะไอ้เต้วะ ที่ดาดฟ้า ว่าแต่แกชอบโฟร์เหรอวะ”พอเจอคำถามแทงใจเขาก็เสมองไปภาพในหัวเขาก็ขึ้นมาเป็นรอยยิ้มของโฟร์แต่ไม่นานก็มีภาพของรอยยิ้มที่น่ารักของใครอีกคนซ้อนทับขึ้นมา...
ปัง!
“เฮ้ยๆๆ กูรู้แล้วว่าใครส่งอีเมลวะ”ชายหนุ่มคนหนึ่งเดินเข้ามาพร้อมโน๊ตบุ๊ค เขาล้มตัวลงนั่งและคลิ๊กต๊อกแต๊กบนโน๊ตบุ๊คเบาๆ เมื่อเขากดเอ็นเทอร์ครั้งสุดท้ายทุกคนก็เข้ามามุงกันที่โน๊ตบุ๊คเครื่องนั้นเมื่อข้อมูลปรากฏคนที่ช็อกที่สุดก็เห้นจะเป็นกานต์ เพรารูปที่เลื่อนลงมานั้นเป็นรูปของเขาพึ่งจะเห็นเป็นภาพซ้อนทับเมื่อครู่
“ภู ม.4 ห้อง 3 มีใครรู้จักบ้างวะ”
“....”คนทั้งห้องเงียบอย่างครุ่นคิดแต่มีเพียงกานต์เท่านั้นที่ยังยืนอึ้งอยู่ตรงนั้น
“กูขอตัวก่อนนะ...”กานต์พูดเพียงแค่นั้นแล้วเขาก็เดินจากไป ทิ้งไว้แต่ความสงสัยของเพื่อนๆ
“เต้...”โฟร์เดินเข้าไปดึงชายเสื้อของ ‘คนรัก’ หมาดๆของเขาไว้ก่อนที่จะทำอะไรวู่วามลงไปเมือ่เขาเห็นข่าวในหนังสือพิมพ์รร. ออกมาเขาก็แทบจะวิ่งเข้าไปในชมรมเพื่อกระทืบหัวหน้าชุมนุมจนโฟร์ต้องไปลากขึ้นมาสงบอารมณ์บนดาดฟ้า
“โธ่เว้ย นี่มันเรื่องอะไรวะ...”
“นายใจเย็นๆก่อนนะ มันไม่มีอะไรหรอกเดี๋ยวมันก็เงียบเอง”
“แต่ในข่าวนั่น มองนายไม่ดีเลยนะโฟร์...”ตลอดทางที่เดินเข้ามาในรร.ทุกสายตามองมาทางพวกเขาด้วยสายตาแปลกๆแบบไม่เคยเจอมาก่อน พอเขามาเจอกันหนังสือพิมพ์บ้านั่นเขาก็ควบคุมตัวเองไม่อยู่มันรู้สึกแย่มาก...
“ไม่เป็นไรหรอก แค่นายรักฉันก็พอแล้ว”โฟร์กอดแฟนเขาจากบ้างหลังปลอบใจตัวเองว่าอย่างน้อยเขาก็ยังมีเต้คอยอยู่ข้างๆ...
“ภูอยู่ไหน!!”เสียงตวาดดังมาจากหน้าห้องพร้อมกับเจ้าตัวเดินเข้ามาหาคนที่ตนเรียกด้วยท่าทางขึงขัง “ตามมานี่”เมื่อเขาเจอตัวคนที่เขาต้องการก็ทำการลากคนๆนั้นออกมาจากห้องทันที
“นายจะพาฉันไปไหน...”
“เดินตามมาเงียบๆเหอะน่า”กานต์ทำเสียงขึ้นจมูกอย่างผิดใจ เขามองร่างข้างๆด้วยสายตาเหยียดๆ เขาลากภูมาตามทางเรื่อยๆจนถึงห้องน้ำข้างโรงอาหาร ซึ่งเวลาเช้าๆแบบนี้ก็ไม่น่าจะมีใครมาเห็น...
“นายทำแบบนั้นทำไม...”
“ฉะ...ฉันทำอะไร”
“นายเห็นฉันมีเขาบนหัวรึไง ถึงไม่ร฿ว่านายทำอะไรไว้บ้าง...!!!!”
“ฉันไม่...”
“ไม่ต้องมาแก้ตัว นายเป็นคนส่งรูปทั้งหมดบนหนังสือพิมพ์ไปให้รร. ใช่ไหม!!”
“นะ...นายรู้”
“บังเอิญว่าฉันกินข้าวไม่ได้กินหญ้า!!!”
“...”
“นายทำแบบนั้นทำไม หา!!?”กานต์ถามด้วยน้ำเสียงสับสนเขาไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงในตอนนี้...
“ฉะ...ฉันก็แค่ไม่อยากเห็นาย...ฮึก...ต้องเจ็บเพราโฟร์...ฮึก...ก็แค่นั้น.......”ภูตอบตามตรงเขามองหน้าผู้ชายตรงหน้าเขาด้วยใบหน้าหวานที่เลอะครางน้ำตา “และที่สำคัญฉันก็แค่.........รักนาย...”
“ภู...”
“ฉันรักนายจริงๆนะ...ตั้งแต่เจอที่สวนสาธารณะฉันก็รักนาย ขอร้องหล่ะหันมามองฉันบ้าง รักฉันเหมือนที่นายรักโฟร์บ้าง หั้นเป้นตัวแทนเขาก็ได้.....นะ”
“ไม่...”เสียงของกานต์ทำให้ภูต้องชงักไปเขาปล่อยมือที่จับชายเสื้อกานต์ออกแต่เมื่อกานต์พูดประโยคต่อมานั่นทำให้เขายิ่งอึ้ง... “นายไม่ต้องแทนที่ใครทั้งนั้นเพราะฉันรักนายเหมือนกัน...ที่นายเป็นนายไงหล่ะ”กานต์กอดภูไว้แน่นเขาประทับจูบลงบนริมฝีปากอย่างแผ่วเบา เปรียบดั่งคำสัญญาที่ให้ไว้แก่กันว่าจะรักกันตลอดไปเช่นเดียวกับ เต้และโฟร์
ถึงแม่ว่าจะเริ่มต้นได้ไม่ดีนักแต่ความรักก็จบด้วยดีได้ อนุภาพแห่งึความรักช่างยิ่งใหญ่เกินกว่าคำใดๆจะบรรยายได้ ความรักไม่มีพรมแดนไม่ว่าอะไรก็ก็ขึ้นได้เสมอ : ))
The END!!!
ตอนเเรกมาประเดิมเเล้วนะจุ๊
เฮ้ยๆ เพื่อนๆกันไม่เม้นติมึงตาย!!
ความคิดเห็น