ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    Boy love story เรื่องรักนักเรียนชาย!!

    ลำดับตอนที่ #1 : SF :: ทำไม...??

    • อัปเดตล่าสุด 28 ก.ย. 53


    SF :: ทำไม...??

     

     

    ทำไมผมต้องยอมให้เขากอด....

    ทำไมผมต้องยอมให้เขาลูบ...

    ทำไมผมต้องยอมให้เขาจับ....

    ทำไมผมถึงยอมให้เขาไปกับคนอื่น....

    ทำไมผมถึงยอมหล่ะ...

    แต่ต่อไปนั่นจะไม่ใช่ผมแล้ว

    เขาจะต้องมีผมคนเดียวและจดจำชื่อผมตลอดไป...

    โฟร์

     

     

    เฮ้ย โฟร์ไปกินข้าวกันชายหนุ่มคนหนึ่งเดินเข้ามาตบไหล่ร่างบางและเริ่มออกปากชักชวนไปกินข้าวด้วยกันตามมารยาทที่ (พยายาม) มี

    ไปเลยกูมารอเต้วะ เดี๋ยวตามลงไป!”โฟร์ตอบกลับไปพร้อมกับรอยยิ้ม : )

    เหรอพวกมึงเนี่ยนะทำตัว แม่ง เหมือนคนรักกันฉิบ!”

    ปากหมาแล้วนะมึง!”เมื่อโฟร์ได้ยินคำพูดนั้นหน้าเขาก็ขึ้นสี พร้อมกับตั้งท่าจะโยนรองเท้าทำให้เพื่อนปากเสียเดินลงไปอย่างรีบร้อน

    โฟร์ ถือรองท้าทำไม - -บุคคลมาใหม่ที่เดนเข้ามาสะกิดเบาๆที่ไหล่ของคนตัวเล็กถามขึ้นเบาๆ

    ไม่มีอะไรหรอก ไปกันเถอะโฟร์บอกปัดเบาๆพร้อมกับออกปากชวน เพื่อนลงไปข้างล่าง

    เดี๋ยวก่อน วันนี้ห้องกูมีเด็กใหม่เขาไม่มีเพื่อน ฉันจะให้เขาไปกินข้าวกับเราด้วย

    เหรอ...โฟร์ถามเสียงแผ่วราวกับกระซิบกับสายลม

    นายพูดว่าอะไรนะ

    ปะ...เปล่า

    แปลกๆนะ - - เออนั่นไงมาพอดีเลย ภู!”

    สะ...สวัสดีเด็กผู้ชายคัวเล็กท่าทางทะมัดทะแมงเดินมาตามเสียงเรียกพร้อมเอ่ยทักทายตามมารยาท

    อือ...เราไปกันเถอะโฟร์พูดพร้อมกับเดินเพื่อไปจับมือเพื่อนของเขาแต่ก็ต้องแปลกใจเมื่อยังไม่ทันจะได้เอื้อมด้วยซ้ำมือนั้นก็เอื้อมไปโอบไหล่ เพื่อนใหม่อย่างสนิทสนม เต้...

    ไปดิโฟร์ เร็ว - -บุคคลข้างหน้าหันกลับมาเรียกโฟร์ที่ยืนค้างเหมือนโดนสต็อปไว้กลางอากาศ

    อะ...อืม ไปแล้วเว้ยย!~”

    แล้วโฟร์ก็เดินตามหลังอีกสองคนที่เดินโอบกันไปด้วยสายตาเจ็บปวด

     

    [Four Part]

    เฮ้อ!~”ผมถอนหายใจครั้งที่แปดล้านของวัน ตั้งแต่วันที่ภูเข้ามาเขาก็ถูกเมินเฉย เหมือนไม่มีตัวตนนี่มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ยไม่เข้าใจเลยจริงๆ T^T ผมทำอะไรผิดหรือเปล่าเนี่ย...

    แก ถอนหายใจหาด๋อยอะไรวะไอ้โฟร์ - -ไอ้กานต์เพื่อนของผมถามในขณะที่ผมนั่งหายใจทิ้งไปวันๆไม่เป็นอันทำอะไร ตอนนี้พวกเรานั่งอยู่บนดาดฟ้าของโรงเรียน

    ไม่มีอะไรหรอก แค่เซ็งๆ - -

    เหรอ ช่วงนี้ไม่ค่อยเห็นแกไปกับเต้เลย เห็นไอ้เต้ไปแต่กับไอ้เด็กใหม่ที่ชื่ออออ......

    ภู...

    เออ นั่นแหละ ไอ้ภูผาเทิบอะไรนั่นแหละ - -

    ไม่รู้ดิ กูไม่รู้จิงๆ

    เฮ้ย มึงอย่าทำเสียงเศร้าเมี่อยตุ้มขนาดนั้นดิวะ - -

    มึงจะให้กูทำไง ในเมื่อเขาไม่สนใจกู

    อ้าว อย่ามานั่งเป็นหมาหงอยให้กูเห็นนะเว้ย กูเศร้าตามวะ - -

    กูไม่ทำก็ได้งั้นมึงทำไรให้กูอย่างดิ

    อะไรวะ- -*

    นั่งนิ่งๆนะ : )”

    มึงจะทำเฮี้ยอะไร เฮ้ย อย่ามาใกล้นะเว้ยกานต์เริ่มถอยหลังหนีเมื่อเห็นว่าผมเริ่มคลานเข้าไปใกล้

    กูขอทีเดียว กูแค่อยากรู้อะไรบางอย่าง

    เฮ้ย ออกไปจากตัวกูเลยนะเว้ยยกานต์ลุกขึ้นยืนแต่ก็โดนผมดันไปจนติดกรงเหล็กบนดาดฟ้าแต่ผมก็ดันร่างเพื่อนรักจนสุดแขนและกานต์ก็ไม่อยากพูดอะไรต่อไปเพราะปากของผมพุ่งเข้าไปหาปากของเพื่อนรักที่อยู่ตรงหน้านั่นทันที เมื่อปากของเราประกบกันได้สักพักไม่นานผมที่รถุกอยู่ก็ต้องพ่ายต่อสัญชาตญาณแห่งผู่ล่าของกานต์ได้ ในที่สุดเขาก็ลุกขึ้นมาเป็นคนรุกผม เขาดันตัวผมติดกับซี่กรงเหล็กนั่นและเริ่มใช้ลิ้นร้อนนั้นเกี่ยวกรัหวัดในโพรงปากของผมแต่พอกานต์เริ่มจะรู้สึกว่าผมกำลังหายใจติดขัดเขาก็เริ่มผละออกไปจากปากของผมพร้อมกับมองหน้าผมด้วยความตกใจเล็กๆ

    แกจะทำไรกันแน่วะ

    เปล่า แกนี่ทำไมเร็วนักวะ

    ไม่รู้เว้ยยย ไปละสงบใจแล้วค่อยคุยกันข้างล่างนะไปแล้วกานต์วิ่งลงจากดาดาฟ้าทิ้งให้ผมอยู่กับสายตาแวววับของนักข่าวรร.

    ไม่ใช่ว่าผมไม่รู้ ไม่ใช่ว่าผมไม่เห็น ผมรู้และเห็นทุกอย่าง แต่ที่ผมทำผมก็แค่อยากให้เขารู้ว่าผมก็มีคุณค่า

    [END Part]

     

    ข่าวใหม่!!! เมื่อหนุ่มสุดฮอตแห่งสายชั้นม.4 ของเราเปิดเทอมมาได้แค่ 1 เดือนก็ทำเรื่องราวใหญ่โต

    เมื่อหนุ่มฮอต ฟ. และ ก. ขึ้นไปสร้างบทสวีทกันบนดาดฟ้าของรร. ต๊ายยย ไม่อายฟ้าดินกันเลยนะ  J

     

    สายตาของบุคคลที่ 3 ในเหตุการณ์กวาดสายตามองหนังสือพิมพ์ รร.กับคอลัมน์เล็กๆที่ไม่เด่นมากมายแต่ก็ดึงดูดสายตาของเขาได้พอสมควร นายเล่นแบบนี้ใช่ไหม ได้แล้วเราจะได้เห็นดีกันแน่นอน โฟร์ : )’

     

    !@#$%^&*()_++_)(*&^%$#@

    เสียงอึกทึกมากมายในห้องทำให้คนที่นั่งเงียบๆอย่างเต้ต้องขมวดคิ้วเข้าหากัน เขาเลยตัดสินใจเสมองออกไปทางหน้าต่างและปล่อยความคิดให้ลอยไปเรื่อยๆ

    บู๊ว์!!”เสียงแปลกๆพร้อมกับใบหน้าหวานที่ยื่นเข้ามาใกล้เกินความจำเป็นนั้นทำให้เต้ต้องผละหนีเล็กน้อย

    เล่นอะไรวะ ตกใจหมด - -

    อ้าว ขวัญอ่อนไปได้ เหม่อลอยคิดถึงใครอยู่

    เปล่า แค่คิดเรื่อยเปื่อย

    เฮ้ ถามไรอย่างดิ

    อะไร...

    นายเป็นแฟนกับโฟร์รึเปล่า

    นายไปเอามาจากไหน -*-

    ฉันได้ยินมาจากคนแถวๆนี้แหละ เขาบอกว่านายกับโฟร์ทำตัวเหมือนกับคนเป็นแฟนกัน เป็นห่วงเทคแคร์กันตลอดเวลา มันจริงไหม??ภูมองหน้าผู้ชายตรงหน้าอย่างคาดคั้น เขาสงสัยเรื่องนี้มากๆ และเขาเชื่อว่าเขาจะต้องรู้มันให้ได้!

    ก็ไม่มีอะไรนี่เราก็แค่เพื่อนกัน

    แน่เหรอ

    ฉันจะโกหกทำไม - -

    อืมมมม

    แล้วนั่นนายจะไปไหนภูถามเมื่อเห็นคนที่กำลังยืนคุยด้วยเมื่อครู่เริ่มเดินออกไปแล้ว

    ไปเข้าห้องน้ำ

    ไปด้วยดิ

    ตามมาสินักเรียนใหม่: ))”

    ย๊าห์!”ภูส่งเสียงแปลกๆพร้อมกับกระโดดไปเกาะคอคนตรงหน้าทำให้เกือบล้มลงไปกองทั้งคู่ ทำให้เต้หันมาอย่างอาฆาตและเริ่มวิ่งไล่อย่างเอาเป็นเอาตาย

    เฮ้ยๆ อย่าเตะดิ อย่าาาา...อุ๊ก!”ภูร้องออกมาด้วยความเจ็บเบาๆเมื่อเขาวิ่งไปกระแทกอะไรซักอย่างเข้าอย่างจังทำให้เข้าล้มลงกับพื้นและเมื่อเขาลืมตาขึ้นเขาก็เจอกับบุคคลตรงหน้าที่ล้มลงไปกองเช่นเดียวกับเขา

    กานต์...เสียงเรียบแผ่งเบาราวกับสายลมพัดผ่านหลุดออกมาจากริมฝีปากบาง

    เฮ้! ไอ้โฟร์มาช่วยกูหน่อยดิกานต์หันไปมองเพื่อนที่เดินกันมาติดๆและยื่นมือออกไปหวังจะให้ช่วยดึงขึ้นแต่โฟร์ยังไม่ทันที่จะได้ดึงขึนเต้ที่วิ่งตามมาติดๆก็เห็นภาพที่โฟร์กำลังจับมือกานต์อยู่เขามองภาพนั้นอย่างอึ้งๆ นั่นทำให้โฟร์ปล่อยมือออกจากคนข้างล่างทำให้กานต์ตกลงไปก้นกระแทกอีกครั้ง

    เจ็บนะเว้ย ทำอะไรระวังหน่อยดิ!!!”

    เออๆ กูขอโทษแล้วกันโฟร์บอกขอโทษเพื่อนเบาๆก่อนจะเอื้อมมือไปรั้งกานต์ขึ้นอีกครั้ง

    ขอบใจกานต์กล่าวเบาๆพร้อมกับปัดเศษฝุ่นที่ติดตามตัวส่วนด้านของภูเขาก็ดันตัวเองขึ้นเบาๆแลยืนมองคนที่ยืนข้างๆตัวเองด้วยสายตาสงสัย เพราเมื่อเขาจ้องลึกในดวงตานั่นเขารู้สึกถึงความเจ็บปวดเช่นเดียวกับเขา...

    โทษนะ - -*เต้เอ่ยขึ้นก่อนจะผลักกานต์ไปติดเสาข้างๆและดึงตัวโฟร์ออกมาจากที่นั่นทันที

    เฮ้ย กานต์...เต้ปล่อย ปล่อยสิวะโฟร์มองไปที่กานต์ที่หันหลับมามองเขาอีกครั้งและหันไปมองหน้าเต้ที่ดึงมือเขาอยู่

    เงียบ!”เปรียบดั่งเสียงประกาศิตเมื่อเต้ตะคอกใส่โฟร์เพียงคำเดียวเขาก็นิ่งเงียบตลอดทาง เต้ลากเขามาเรื่อยๆจนมาถึงใต้ต้นไมใหญ่แห่งหนึ่ง

    เต้...นายพาฉันมาที่นี่ทำไมโฟร์ถามออกมาทันทีที่เต้หยุดลงเขาผลักร่างเล็กนั้นติดกับต้นไม่ใหญ่และนำมือทั้ง 2 กั้นไว้ดุจเป็นกรงแข็งแกร่งที่เขาไม่สามารถหนีไปไหนได้อีก

    โธ่เว้ย! นายมีสิทธิอะไรวะ!”

    ...

    นายทำให้ฉันวุ่นวายไปหมดแล้วนะ

    “…”

    ตั้งแต่มีนายเข้ามาในชีวิต ฉันก็ใจไม่นิ่งกระวนกระวาย ไม่ว่านายจะอยู่ไหนทำอะไรกับใคร ตอนแรกฉันก็ไม่สนใจนายเพราะนายเป็นแค่...เพื่อน แต่พอนายไปเข้าใกล้ไอ้กานต์นั่นมากๆ กูก็แม่งเอ๊ย!! กูว่าตอนนี้กูชอบมึงวะ...

    หา!? ”

    กูชอบมึงวะ

    ไม่...จริงใช่ไหมวะโฟร์ถามด้วยสีหน้าแปลกใจ เขาจะทำยังไงเมื่อเขารู้ว่าคนที่เขาแอบ รักกำลังสารภาพกับเขาอยู่ว่าเราใจตรงกัน เขา...วันนี้วันอะไร...

    เอ๊ะ ??เมื่อคำถามแปลกๆพ่นออกมาจากปากเรียวบางเต้ก็ทำหน้างงทันที จู่ๆมาถามว่าวันนี้วันอะไรมันก้ต้อง...วันจันทร์

    ใช่วันนี้วันจันทร์ แต่เป็นวันจันทร์ที่ 13 กันยายน ...

    วันนี้ทำไมเหรอ...

    ติ๊ดๆ!~~

    เสียงข้อความดังมาจากกระเป๋ากางเกงนักเรียนทำให้เต้ผละออกเล็กน้อย ปล่อยทางให้โฟร์ได้หยิบมือถือออกมาดู เมื่อเขาเห้นสิ่งที่เขียนในนั้นก็ทำให้เขายกยยิ้มที่มุมปากบางขึ้นเล็กน้อยแสดงถึงความพอใจแลเขาก็เก็บมือถือใส่กระเป๋าทันที

    มีอะไร...

    นายจะรู้ไปทำไม ในเมื่อพูดไปนายก็จำไมได้...โฟร์พูดอย่างตัดพ้อคนตรงหน้า

    โฟร์...

    ฉันไปก่อนขอให้นายไปคิดทบทวนให้ดีแล้วเราค่อยมาคุยกันจะดีกว่า...เมื่อโฟร์พูดจบเขาก็เดินจากไปด้วยสายตาเศร้าๆทิ้งไว้แต่ความสงสัยที่ให้ไว้กับเต้...

     

    ทางด้านกานต์กับภู

    เป็นอะไรมากรึเปล่า...ภูมองหน้ากานต์อย่างเป็นห่วงเป็นไย จนกานต์ที่ลอบมองเสี้ยวหน้าเล็กๆนั้นแล้วอดใจเต้นไปด้วยไม่ได้

    มะ...ไม่เป็นไรเสียงเรียกที่ถามออกมาเริ่มเรียกสติเขากลับมานั่นทำให้เขาขมวดคิ้วและมองหน้าหวานนั่นอีกครั้ง เขาอยากรู้จังว่าคนๆนี้เหรอที่ทำให้ โฟร์เสียใจ เขายอมรับเลยว่าตอนที่หน้าของโฟร์ใกล้เขาทีไรก็ใจเต้นทุกที เขารู้สึกดีเวลาที่จูบกันครั้งนั้น ถึงแม้ว่ากระแสตอบกลับมาจะเป็นคอลัมน์เล็กๆบนนสพ.รร.ก็เถอะ...นาย...

    หืม ??

    ทำไมนายห่วงฉันเหมือนกับรู้จักกันหล่ะ...ฉันเห็นนายมองฉันตั้งนานแล้วนะ ทั้งเวลาอยู่กับโฟร์หรือคนอื่นๆนายกำลังทำอะไรกันแน่เมื่อได้ยินคำถามแบบนั้นออกมาภูก็เม้มริมฝีปากบางนั้นแน่นและมองหน้ากานต์ด้วยสายตาหลากหลาย

    ตามฉันมาหน่อยสิ...

    อะ...อืมถึงแม้จะยังงงๆกับคำชวนแปลกๆแต่กานต์ก็ยอมตามไปโดยดี (เมะกูนี่ร่านจริง -..-) ภูเดินนำกานต์มาเรื่อยๆจนถึงโรงจอดรถซึ้งไร้ซึ่งผู้คน

    นายพาฉันมาที่นี่ทำไม...

    นายเคยไปที่สวนสาธารณะไหม??”

    ก็เคยหน่ะสิ ทำไม...

    วันหนึ่งฉันไปที่สวนสาธารณะ เเล้ววันนั้นฝนตก ฉันทำร่มหายแล้วก็มีผู้ชายคนหนึ่งยื่นร่มให้ฉันเขาบอกว่า บ้านผมอยู่ไม่ไกลจากนี้เท่าไร ท่าทางคุณจะกลับยากหากรอให้ฝนหยุด เอามันไปเถอะไปละบายยย!~~’ แล้วเขาคนนั้นก็วิ่งฝ่าสายฝนออกไปท่ามกลางสายฝนนั้นฉันเห็นเหมือนมีอะไรพุ่งเข้ากลางใจเขาดูดีเหลือเกิน นายว่าไหม??

    ฉันว่าก็...

    ติ๊ด ตะรีติ๊ด!~~

    กานต์ยังไม่พูดสิ่งตัวเองคิดออกไปก็มีเสียงข้อความเข้ามาวักก่อนทำให้เขาชะงักแลมองข้อความนั้นอย่างสงสัยและเมื่อเปิดดูเขาก็ต้องอึ้งไปเล็กๆ

    กานต์ มาหากูที่ดาดฟ้าหน่อยกูรู้สึกแย่ TT’

    โฟร์...กานต์รำพึงออกมาพร้อมกับมองหน้าคนตรงหน้าพร้อมกับพูดจาตัดบทที่สุดเท่าที่เขาจะทำได้ในตอนนี้ ขอบใจสำหรับนิทานสนุกๆนะ ฉันมีธุระไปก่อนนะ บายยย

    กานต์บอกลาจบเขาก็วิ่งหายไปอย่างรวดเร็วโดยที่ภูยังยืนอยู่ที่เดิมมองตามไปด้วยสายตาปวดร้าวทำไมเขาจะไม่รู้ว่าใครที่ส่งข้อความมา...

    หึ...นิทานงั้นเหรอ

     

    โฟร์!”เมื่อกานต์มาถึงเขาก็ตะโกนเรียกเพื่อนที่นั่งกอดเข้านำหน้านั้นซุกลงกับหัวเข่าไว้ เมื่อเขาได้ยินเสียงเรียกเขาก็เงยหน้าขึ้นมา กานต์เห็นคราบน้ำตาเต็มไปหมดบนใบหน้านั้นงอง้ำแฝงไปด้วยความเศร้าสร้อย ...

    กานต์ ฮือออออโฟร์ลุกขึ้นและวิ่งตรงเข้าไปกอดเพื่อนเขาตรงหน้าทันที มึง...ฮึก วันนี้...ฮึก....วันอะไรวะ

    วันเกิดมึงไง ทำไมเหรอ...กานต์พูดพร้อมกับลูบหัวคนตรงหน้าเบาๆ

    ฮึกๆ แล้ววันเกิดกูนี่ไม่สำคัญเลยเหรอ

    สำคัญสิ สำคัญ...

    แต่ทำไม...ฮึก.......จำไม่ได้

    ใคร ??

    เต้...เขาจำวันนี้ไม่ได้แล้วเขาก็มาบอกว่ารัก เขาทำแบบนี้ได้ยังไง...ฮึก........ฮึก

    มะ...ไม่หรอก นายใจเย็นๆนะ ^^”

    อะ...อืม

    เงียบก่อนนะ...เบาๆ กูว่ามึงใจเย็นๆดีกว่า

    กูขอบคุณมึงมากนะ

    ไม่เป็นไร มึงไปหาเต้เถอะ...

    อะ...อืม

     

    วันต่อมา

    ข่าวใหญ่อีกแล้วครับท่าน!! เมื่อหนุ่มฮอตม.4 โฟร์ กับ กานต์ขึ้นไปพลอดรักกันถึงบนดาดาฟ้าดูรูปสิค่ะกอดกันกลมเชียว O.O แค่นั้นมันไม่พอสิค๊า พอหนุ่มโฟร์จากไปเขาก็ไปจูบกับบุคคลที่ 3 หนุ่ม ต. ที่ข้างรร.นี่มันอะไรกันนี่!!!’

    พั่บๆๆ

    เสียงหนังสือพิมพ์รายวันของรร.ถูกมือของกานต์ฉีกโดยไม่มีชิ้นดี

    แม่งเอ๊ย ใครทำข่าววะ...

    กูไม่รู้...แต่กูลองไปถามที่ชมรมก็ได้เรื่องว่ามีคนส่งรูปมาให้ เป็นไฟล์อีเมล พวกเขาเห็นก็เลยเอามาทำข่าว - -เพื่อนในกลุ่มพูดพร้อมกับปลอบเพื่อนของเขา พวกเขาเข้าใจดีเพราเขาก็เคยเป็นข่าวแบบนี้มาแล้วพวกเขาก็ใช่ว่าจะชอบเพศตรงข้ามซะทีเดียว...

    มึงอย่าเครียดเลยตอนพวกกูเป็นข่าวกันแรกๆนี่แทบจะผูกคอตายอยู่แล้ว มึงเจอแค่นี้เบาะๆ

    เออๆ แล้วใครเห็นโฟร์บ้างวะ...

    อ้อ...ไปกะไอ้เต้วะ ที่ดาดฟ้า ว่าแต่แกชอบโฟร์เหรอวะพอเจอคำถามแทงใจเขาก็เสมองไปภาพในหัวเขาก็ขึ้นมาเป็นรอยยิ้มของโฟร์แต่ไม่นานก็มีภาพของรอยยิ้มที่น่ารักของใครอีกคนซ้อนทับขึ้นมา...

    ปัง!

    เฮ้ยๆๆ กูรู้แล้วว่าใครส่งอีเมลวะชายหนุ่มคนหนึ่งเดินเข้ามาพร้อมโน๊ตบุ๊ค เขาล้มตัวลงนั่งและคลิ๊กต๊อกแต๊กบนโน๊ตบุ๊คเบาๆ เมื่อเขากดเอ็นเทอร์ครั้งสุดท้ายทุกคนก็เข้ามามุงกันที่โน๊ตบุ๊คเครื่องนั้นเมื่อข้อมูลปรากฏคนที่ช็อกที่สุดก็เห้นจะเป็นกานต์ เพรารูปที่เลื่อนลงมานั้นเป็นรูปของเขาพึ่งจะเห็นเป็นภาพซ้อนทับเมื่อครู่

    ภู ม.4 ห้อง 3 มีใครรู้จักบ้างวะ

    ....คนทั้งห้องเงียบอย่างครุ่นคิดแต่มีเพียงกานต์เท่านั้นที่ยังยืนอึ้งอยู่ตรงนั้น

    กูขอตัวก่อนนะ...กานต์พูดเพียงแค่นั้นแล้วเขาก็เดินจากไป ทิ้งไว้แต่ความสงสัยของเพื่อนๆ

     

    เต้...โฟร์เดินเข้าไปดึงชายเสื้อของ คนรักหมาดๆของเขาไว้ก่อนที่จะทำอะไรวู่วามลงไปเมือ่เขาเห็นข่าวในหนังสือพิมพ์รร. ออกมาเขาก็แทบจะวิ่งเข้าไปในชมรมเพื่อกระทืบหัวหน้าชุมนุมจนโฟร์ต้องไปลากขึ้นมาสงบอารมณ์บนดาดฟ้า

    โธ่เว้ย นี่มันเรื่องอะไรวะ...

    นายใจเย็นๆก่อนนะ มันไม่มีอะไรหรอกเดี๋ยวมันก็เงียบเอง

    แต่ในข่าวนั่น มองนายไม่ดีเลยนะโฟร์...ตลอดทางที่เดินเข้ามาในรร.ทุกสายตามองมาทางพวกเขาด้วยสายตาแปลกๆแบบไม่เคยเจอมาก่อน พอเขามาเจอกันหนังสือพิมพ์บ้านั่นเขาก็ควบคุมตัวเองไม่อยู่มันรู้สึกแย่มาก...

    ไม่เป็นไรหรอก แค่นายรักฉันก็พอแล้วโฟร์กอดแฟนเขาจากบ้างหลังปลอบใจตัวเองว่าอย่างน้อยเขาก็ยังมีเต้คอยอยู่ข้างๆ...

     

    ภูอยู่ไหน!!”เสียงตวาดดังมาจากหน้าห้องพร้อมกับเจ้าตัวเดินเข้ามาหาคนที่ตนเรียกด้วยท่าทางขึงขังตามมานี่เมื่อเขาเจอตัวคนที่เขาต้องการก็ทำการลากคนๆนั้นออกมาจากห้องทันที

    นายจะพาฉันไปไหน...

    เดินตามมาเงียบๆเหอะน่ากานต์ทำเสียงขึ้นจมูกอย่างผิดใจ เขามองร่างข้างๆด้วยสายตาเหยียดๆ เขาลากภูมาตามทางเรื่อยๆจนถึงห้องน้ำข้างโรงอาหาร ซึ่งเวลาเช้าๆแบบนี้ก็ไม่น่าจะมีใครมาเห็น...

    นายทำแบบนั้นทำไม...

    ฉะ...ฉันทำอะไร

    นายเห็นฉันมีเขาบนหัวรึไง ถึงไม่ร฿ว่านายทำอะไรไว้บ้าง...!!!!”

    ฉันไม่...

    ไม่ต้องมาแก้ตัว นายเป็นคนส่งรูปทั้งหมดบนหนังสือพิมพ์ไปให้รร. ใช่ไหม!!”

    นะ...นายรู้

    บังเอิญว่าฉันกินข้าวไม่ได้กินหญ้า!!!”

    ...

    นายทำแบบนั้นทำไม หา!!?”กานต์ถามด้วยน้ำเสียงสับสนเขาไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงในตอนนี้...

    ฉะ...ฉันก็แค่ไม่อยากเห็นาย...ฮึก...ต้องเจ็บเพราโฟร์...ฮึก...ก็แค่นั้น.......ภูตอบตามตรงเขามองหน้าผู้ชายตรงหน้าเขาด้วยใบหน้าหวานที่เลอะครางน้ำตาและที่สำคัญฉันก็แค่.........รักนาย...

    ภู...

    ฉันรักนายจริงๆนะ...ตั้งแต่เจอที่สวนสาธารณะฉันก็รักนาย ขอร้องหล่ะหันมามองฉันบ้าง รักฉันเหมือนที่นายรักโฟร์บ้าง หั้นเป้นตัวแทนเขาก็ได้.....นะ

    ไม่...เสียงของกานต์ทำให้ภูต้องชงักไปเขาปล่อยมือที่จับชายเสื้อกานต์ออกแต่เมื่อกานต์พูดประโยคต่อมานั่นทำให้เขายิ่งอึ้ง...นายไม่ต้องแทนที่ใครทั้งนั้นเพราะฉันรักนายเหมือนกัน...ที่นายเป็นนายไงหล่ะกานต์กอดภูไว้แน่นเขาประทับจูบลงบนริมฝีปากอย่างแผ่วเบา เปรียบดั่งคำสัญญาที่ให้ไว้แก่กันว่าจะรักกันตลอดไปเช่นเดียวกับ เต้และโฟร์

     

     

    ถึงแม่ว่าจะเริ่มต้นได้ไม่ดีนักแต่ความรักก็จบด้วยดีได้ อนุภาพแห่งึความรักช่างยิ่งใหญ่เกินกว่าคำใดๆจะบรรยายได้ ความรักไม่มีพรมแดนไม่ว่าอะไรก็ก็ขึ้นได้เสมอ : ))

     

    The END!!!

     

     

    no.
    beer

     

     เจิมๆค่ะ :))
    ตอนเเรกมาประเดิมเเล้วนะจุ๊

    เฮ้ยๆ เพื่อนๆกันไม่เม้นติมึงตาย!!

     

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×