คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : [บทที่ 4 ภารกิจที่ 1(ภาคกลาง)]
ตอนนี้ทั้ง 2 ได้เดินทางโดยรถไฟเพื่อไปที่แคลิฟอร์เนียโดยมีหน่วยค้นหาที่จะนำทางพวกเขาไปชื่อ โนบุ ทั้งนี้ทั้งนั้นแต่อย่างใดก็ตามทั้ง 2 ก็ได้นั่งในห้องเดียวกันอยู่ดีโดยมี โนบุ เฝ้าหน้าประตู(เหมือนยามเลยเนอะ)
“อากิระเธอเคยปฏิบัติภารกิจรึเปล่า”ราวี่ถามคนที่นั่งตรงข้ามเค้าเพื่อทำลายความเงียบที่เข้าปกคลุมห้องนั้นอยู่
“ค่ะฉันเคยไปปฏิบัติภารกิจกับครอสมาเรี่ยนมา 2-3 ครั้งนะค่ะ”อากิระพูดแต่ตาก็ยังจ้องที่หนังสือคู่มือนั้นอยู่
“แล้วเธอใช้อะไรล่ะเออหมายถึงอินโนเซ้นต์นะ”ราวี่ถามอีกครั้ง
“เออฉันใช้กระบองกับยันต์กระดาษพยนต์และก็หอกค่ะ”อากิระปิดหนังสือและหันมาคุยกับราวี่
“เออเยอะจังนะเธอมีอินโนเซ้นต์กี่ชิ้นเนี้ย”
“ค่ะที่นับได้มี 1 ชิ้นส่วนที่เหลือเป็นวิชาที่ฉันฝึกมานะค่ะ”
“เธอนี้ยแข็งขันจังนะ”
“ค่ะ”อากิระยิ้มทำให้ห้องนี้กลายเป็นห้องที่ราวี่คิดว่าสุขสุดๆแล้ว
1 ชั่วโมงผ่านไป
“ท่านทั้ง2ครับตอนนี้ได้เวลาแล้วนะครับ”โนบุ(ที่มีบทแค่นิดเดียว)ได้กล่าวขึ้น
“ค่ะ/อืม”ทั้ง 2ตอบกลับและทำตามที่โนบุสั่งคือกระโดดลงจากโบร์กี้รถไฟ
“อีก 7 วันกระผมจะมารับนะครับขอให้กลับมาโดยสวัสดิภาพล่ะท่านเอ็กโซซิลท์”โนบุบอกลาทั้ง 2ไว้แค่นั้น
“อืม”
“เอ๋คุณราวี่เป็นอะไรค่ะ”
“นี่คือแคลิฟอร์เนียเรอะ”ราวี่มองไปรอบๆ
“3 ตน”อากิระพูด
“หา?”ราวี่งงไปซักพัก
“หลบค่ะคุณราวี่”
“ยันต์อัคคีสีโลหิต!!!”
วูบ ฟึ่บ
“อ๊ากกกกกกก”อะคุมาโอดครวญและหายไป
เหตุการ์ณที่ผ่านไปนั้นคืออากิระเห็นอะคุมาที่อยู่ด้านหลังจึงโจมตีด้วยยันต์เพลิง 1ใน14กระบวนท่าของเธอหรือยันต์ที่เธอมี
“เฮ้ยเธอรู้ว่ามีอะคุมาอยู่ข้างหลังฉันได้ไง”
“ค่ะขอโทษนะค่ะที่ปิดบังมาตลอด”อากิระเปิดผมข้างซ้ายที่ปรกตาเธออยู่แล้วใช้กิ๊ฟติดเพื่อให้ราวี่เห็นชัดขึ้น
“ตานั้นเหมือนของอเลนเลย”ราวี่อุทาน
“ค่ะตาที่สามารถมองเห็นอะคุมาได้”
“...”ราวี่อึ้ง
“เมื่อกี้เป็นพวกระดับ 2 ค่ะ”อากิระพูดพร้อมทำความสะอาดกระบองที่เธอใช้ร่วมกับยันต์เพลิงเมื่อกี้
หมับ
ทันใดนั้นราวี่ก็ได้ล่วงเกิน(เออแรงไปไม)อากิระโดยการกอดอากิระอย่างแนบแน่นจนอากิระเหวอไปชั่ววูบหนึ่ง
“คุณราวี่เป็นอะไรค่ะ”อากิระถามราวี่ที่กำลังกอดเธออยู่แต่ถึงกระนั้นเธอก็ไม่ได้ปฏิเสธอ้อมกอดของราวี่เลย (นี่แสดงถึงความหื่นของผู้แต่งไมคะ?)
“เธอไม่กลัวเหรอที่ต้องเห็นภาพน่ากลัวแบบนั้นนะ”ราวี่ผละเธอออกจากเค้าและถามอากิระ
“ค่ะไม่เลยฉันสงสารมากกว่าที่ต้องเห็นวิญญาณพวกนั้นอยู่อย่างไม่มีความสุขต้องมาฆ่าพวกคนที่ไม่รู้ไม่เห็น”อากิระพูดพร้อมน้ำตาคลอเล็กน้อย
“อืมฉันเข้าใจ”ราวี่ลูบหัวอากิระ(นี่แกจะเอาแบบไหนกันรักแบบพี่น้องหรือคนรัก)
“ค่ะ”
“งั้นวันนี้เราหาที่พักก่อนมั้ย?”
“ค่ะ”อากิระเช็ดน้ำตา
“อืมงั้นไปเถอะ”
ราวี่จูงมืออากิระเพื่อไปหาที่พักและเมื่อเดินมาซักพักก็พบโรงข้าวร้างซึ่งนั้นน่าจะเป็นที่พักสำหรับวันนี้ได้
แกร๊ก แอ๊ด
“ในนี้ไม่มีคนอยู่”ราวี่พูด
“มีแต่กองฟางเท่านั้น”อากิระก็ได้จับฟางขึ้นมาดู
“งั้นเราพักกันที่นี่เถอะนะ”ราวี่พูด
“ค่ะฉันก็ง่วงแล้วเหมือนกัน”อากิระหาว
“งั้นนอนกันเถอะ”ราวี่เอาฟากมาปูเพื่อเป็นที่นอนให้อากิระและเค้า
ผ่านไปนานเท่าไรแล้วคนแต่งไมรู้แต่ว่าตอนนี้เช้าแล้วจ้า
จิ๊บ จิ๊บ
“อืม”อากิระสะลืมสะลือ
“ฮ่าเมื่อคืนหลับสบายจังเลยต้องขอบคุณคุณราวี่แล้วล่ะ”อากิระที่กำลังจะลุกได้รู้สึกตัวว่าเหมือนมีอะไรมาโอบทางด้านหลัง
“คุณราวี่!!!”อากิระอุทานออกมาแต่เจ้าตัวที่โอบอากิระก็ยังไม่รู้สึก
“...”
ฉ่า ฉ่า
อากิระหน้าแดงมากๆเพราะเมื่อที่เธอหลับสบายนั้นก็เป็นเพราะราวี่เอาฟางมาปูให้และเธอก็รู้สึกว่าอุ่นนั้นเป็นเพราะราวี่กอดเธอทั้งคืน
“งืมๆ”ราวี่ที่เริ่มรู้สึกตัวก็ได้คลายมือออกจากอากิระที่นอนตัวเกร็งอยู่
พรวด
อากิระลุกขึ้นมาอย่างลุกลี้ลุกลน
ตึกตัก ตึกตัก
จังหวะหัวใจของอากิระเต้นพรวดพลาดไม่เป็นจังหวะปกติ
“ไม่ได้ๆเรามาทำงานไม่ได้มาทำเรื่องน่าอายแบบนี้”อากิระพูดกับตัวเอง
“อ้าวอากิระอรุณสวัสดิ์”ราวี่ลุกขึ้นมา
“ค่ะ”อากิระน่าแดง
“งั้นเราเดินทางต่อกันเถอะน่ะเพื่อจะเจอคนใจดีเอาต้องก็มาให้เราทานอาหารฟรีๆ”
“มะไม่ต้องก็ได้ค่ะฉันเตรียมอาหารสำหรับวันนี้ไว้เมื่อวานแล้ว”อากิระสะบัดหน้า
“เหรอดีจังงั้นมากินกันเถอะ”ราวี่บิดขี้เกลียดและกินข้าวที่อากิระเตรียมให้ไว้แล้ว
ผ่านไปนานมากๆกว่าที่ทั้ง 2 จะกินข้าวเช้าเสร็จและมานั่งปรึกษากัน
“อินโนเซ้นต์ที่ว่านั้นอยู่กับนักวิจัยที่ชื่อ เอล ฟอลคอล”
“นักวิจัยที่มีอายุยืนนานถึง 3000 ปีและตอนนี้อายุ 3051 ปีแล้วเค้าถูกเรียกว่านักวิจัยปีศาจเพราะอายุที่ยืนยาวนานกว่าคนปกติทั่วไปใครที่อยู่ใกล้เค้าต้องมีอันเป็นไปทุกคนและคิดว่าอีกไม่นานเค้าก็ต้องตายไม่ว่า 1 2 3หรือ 4 วันต้องตายแน่ๆและอินโนเซ้นต์ที่สถิตในตัวของเค้านั้นก็ต้องถูกพวกเราหรืออะคุมาแย่งไป ตอนนี้เค้าจึงหนีไปอยู่ที่กะท่อมร้างบิพอมซึ่งเป็นกระท่อมมนตราลึกลับ”อากิระเล่าเรื่องตามหนังสือคู่มือที่โคมุอิให้มา
“อืมถ้าอย่างนั้นเราก็ต้องไปที่กระท่อมบิพอมนั้นซินะ”ราวี่เสริม
“ค่ะจากแผนที่แล้วอยู่ที่เมืองคาลิเต้ซึ่งเป็นเมืองร้างผู้คน”อากิระพูดเสริมอีก
“งั้นไปกันเถอะ”ราวี่ลุกพรวดและเดินนำอากิระออกมา
“คุณราวี่รอฉันด้วยซิค่ะ”อากิระเก็บของแล้ววิ่งตามราวี่ออกมา
....
“ฮี่ๆๆๆๆ”เสียงหัวเราะสุดโหยหวนของอะคุมาตนหนึ่งดังขึ้น
“ข้าคือตัวตนใหม่ที่เกิดจากดากค์มาเธอร์ผู้มีพระคุณของฉัน”
“ขอบคุณที่ให้คงวามเลี้ยงดูจนเป็นถึงขั้นนี้ได้”
โพละ
“ยกระดับแล้ว วะฮ่าๆๆๆๆ”
__________________________________________________________________
To be continue>>>you wait me please
Comment ผู้แต่ง
ในสุดตอนนี้ก็ยังไม่จบซักทีตอนแรกคิดว่าจะให้จบตอนนี้เลยแต่มันดันไม่จบซะนี่ยังไงก็ขอให้ติดตามต่อไปเรื่องนี้ต่อไปล่ะกันค่ะ
เม้นต์+โหวต ด้วยนะค่ะ
ความคิดเห็น