คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : [บทที่ 16 ใคร? ]
ห้องสมุด...
“ราวี่นายอ่านอะไรเหรอ?”อากิระที่เห็นราวี่ก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสืออย่างจริงจังถามขึ้น
“อ๋อ...นิยายนะไม่มีอะไรหรอกแล้วอากิระล่ะ”ราวี่โชว์ปกหนังสือให้อากิระดู(ฉันนึกว่าแกอ่านหนังสือลามกซะอีก-YUKO)
“ฉันเหรออ่านการ์ตูนเหมือนเดิมนะแหละเรื่องนี้คล้ายกับเรื่องของพวกเราเลย”อากิระโชว์ปกหนังสือการ์ตูนให้ราวี่ดูเหมือนกัน
“งั้นเหรอ...อากิระจัง”ราวี่ที่เห็นปกหนังสือก็ไม่ได้คิดอะไรแต่กลับเรียกอากิระแทน
“หือ?ไม่มีอะไรราวี่ไม่สบายเหรอ”อากิระปิดหนังสือแล้วมองหน้าราวี่
“เปล่าหิวข้าวนะไปกินข้าวกันเถอะนะนะ”ราวี่อ้อนอากิระเหมือนเด็กๆ
“ก็ได้ไปเถอะนี่ก็เที่ยงกว่าแล้วด้วยเหนอะ”อากิระลุกขึ้นมาแล้วหันไปมองนาฬิกาที่อยู่ในห้องสมุด
“อืม”ราวี่เดินตามอากิระออกไปจากห้องสมุดเพื่อจะเดินไปที่โรงอาหาร
โรงอาหาร
“คุณเจรี่ค่ะ”อากิระทักทายเจรี่แม่ครัว(?)ซึ่งกำลังทำอาหารอยู่
“จ้าอากิระจังวันนี้จะกินอะไรเหรอ”เจรี่หันมาถามอากิระที่ยืนอยู่ข้างหน้า
“วันนี้ขอ กราแตง ค่ะ”อากิระพูดกับเจรี่
“จ้าได้จ๊ะแล้วราวี่คุงล่ะ”เจรี่รับออดอร์จากอากิระเรียบร้อยแล้วหันไปถามราวี่
“งั้นขอธรรมดาๆ ข้าวผัดอเมริกัน”ราวี่พูดกับเจรี่(ปล.คนเขียนนึกอะไรไม่ออกแล้ว-ยูโกะ)
“จ้างั้นรอแป็บนึงนะ”เจรี่พอได้ฟังเสร็จก็หันไปทำอาหารตามสั่งทันที
15 นาทีผ่านไป
เจรี่ก็ทำอาหารกลางวันให้ทั้ง 2 คนเรียบร้อย
“นั่งนี่ไม่ค่ะคุณราวี่”อากิระชี้ที่โต๊ะที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ใกล้กับเคาท์เตอร์สั่งอาหารนัก
“อืมก็ดีฉันไม่อยากเดินไกลๆ”ราวี่นั่งเก้าอี้ที่ถูกจัดไว้เรียบร้อย
“ค่ะ”อากิระนั่งตามราวี่
แล้วทั้งสองก็ก้มหน้าก้มตากินอาหารกลางวันจนเรียบร้อยภายในเวลา 20 นาที(นานจังเรากินแค่ 10 นาทีเอง-ยูโกะ)
“อากิระไปไหนต่อดีล่ะวันนี้ไม่มีภารกิจซะด้วย”ระหว่างเดินทั้ง 2 ก็เดินคุยกันไป
“นั้นนะซินะห้องสมุดไปแล้ว ข้าวก็กินแล้ว...ภารกิจก็ไม่มีเพราะทำเสร็จตั้งแต่เมื่อวาน”อากิระเดินแล้วคิดไปเรื่อยๆ
“อากิระอยากไปไหนล่ะ”ราวี่ถามอากิระที่เดินไปคิดไประหว่างทาง
“ไปสวนข้างหลังดีมั้ยอยากไปนั่งจิบกาแฟนะ”อากิระทุบมือดังบ๊อกแล้วดึงแขนเสื้อราวี่
“อืมน่าสนใจดีเหมือนกันนะไปก็ได้”
“งั้นไปกันเลยนะค่ะ”อากิระดึง(น่าจะเรียกว่าลากมากว่า-ยูโกะ)ราวี่ไปที่สวนข้างหลังทันที
กึก
“คิคิ...ที่นี่คือศาสนจักรซินะ”
“น่าสนใจดีนี่...มาเป็นเอ็กโซซิลท์ที่นี่เองเหรอ อากิระ”
“งั้นน่าจะลองมาประมือกันหน่อยไม?คิคิ”
อากิระกับราวี่ที่นั่งจิบกาแฟอยู่ก็ได้นั่งพูดคุยเรื่องต่างๆนามากมายก่ายกองเกินจะบรรยาย(เนื่องจากขี้เกลียดจะบรรยาย-ยูโกะ)และในตอนนั้นเองก็มีบุคคลที่ 3 กล่าวขึ้น
“อากิระจังจ๊ะ อากิระจัง”บุคคลที่ 3ที่มาแทรกระหว่างการพูดคุยนั้นคือรินารี่
“ค่ะ”อากิระหันไปตามต้นเสียง
“มีคนมาหาจ๊ะเป็นเอ็กโซซิลท์จากสาขาเอเชียนะ”รินารี่พูดต่อ
“หา?”อากิระงงทันทีเนื่องจากตัวเองก็ยังไม่เคยไปสาขาเอเชียเลยแม้แต่ครั้งเดียว
“รีบๆไปนะจ๊ะเค้ารออยู่ที่ห้องรับรองจ๊ะ”รินารี่พูดทิ้งท้ายไว้แค่นั้นแล้ววิ่งออกไป
“เออ...คุณราวี่ค่ะห้องรับรองเนี้ยมันมีด้วยเหรอ”อากิระหันไปคุยกับราวี่ที่นั่งจิบกาแฟอยู่
“อืม...เป็นห้องที่โคมุอิสร้างเมื่อเดือนที่แล้วเองรู้สึกว่าสวยมากด้วยนะ”ราวี่พูดพร้อมบรรยายสั้นๆ
“งั้นเหรอค่ะ”อากิระพูดแบบงงๆ(จริงๆแล้วไม่มีหรอกค่ะตั้งขึ้นเอง-ยูโกะ)
“อืม”ตาราวี่ก็ตอบได้แต่คำว่า อืม อยู่อย่างเดียว
“งั้นมันอยู่ไหนล่ะ”อากิระก็ยังใส่คำถามให้ราวี่ตอบ
“งั้นเดี้ยวฉันพาไปนะ”ราวี่ลุกขึ้นแล้วนำทางไปที่ห้องรับรอง
ห้องรับรอง
แกร็ก
“ขออนุญาตนะค่ะ”อากิระขออนุญาตคนในห้องรับรอง
“...”ไม่มีคำตอบจากด้านใน
“งั้นฉันเข้าไปนะค่ะ”อากิระแงมประตูแล้วเดินเข้าปล่อยให้ราวี่รออยู่ข้างนอก
“อ้าวอะไรกันไม่มีคนอยู่เหรอ”อากิระมองไปรอบๆห้อง
ฟุ่บ
“!”อากิระที่สัมผัสได้ว่ามีสิ่งหนึ่งเข้าใกล้ได้หันไปทางนั้น
“มีด!”อากิระมองสิ่งที่เข้าใกล้เธอแล้วหยุดไว้ด้วยมือเดียว
“แหมๆรับได้เหรอเนี้ยเก่งจริงๆสมเป็นลูกศิษย์ครอส”เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้น
“ใครนะออกมานะ”อากิระมองไปรอบๆก่อนที่จะเตรียมสู้
“อะไรกันจำเพื่อนตัวเองไม่ได้เหรอ”เสียงนั้นดังขึ้นอีกครั้ง
ตึก
“สวัสดีอากิระดีใจจังที่ได้พบเธออีกครั้ง”
ไม่นานนักเจ้าของเสียงก็ปรากฏตัวขึ้นมาตรงหน้าของอากิระ
“...”อากิระอึ้งไปซักพัก
“อากิระจำฉันไม่ได้เหรอ”
“เหอะจำไม่ได้”อากิระที่ได้สติพูดอย่างเรียบเฉย
“แป่ววว...ฉันไงมาโคโตะไงเพื่อนตอนที่ฝึกฝนด้วยกันไงจำไม่ได้จริงๆเหรอ”
“เธอชื่อมาโคโตะเหรอ?”อากิระชี้ไปที่หญิงสวยพร้อมมองขึ้นๆลงๆ
“ก็ใช่นะซิเป็นฉันสวยขึ้นใช่ไมล่ะ”
“เออฉันจำได้ว่ามาโคโตะ ขี้เหร่ กว่านี้แถมตัวก็เล็กกว่านี้ด้วย”อากิระมองคนตรงหน้าอย่างพิจารณา
“กรี๊ดดดดดดดดด”มาโคโตะกรี๊ดแตกเจ้าค่ะ
“หวากรี๊ดทำไมน่ารำคาญ”อากิระใช้ 2 มือปิดหูของตนทันที
“ฉันชื่อมาโคโตะ มาโฮระไง”
“มาโฮระเหรออ่ะ”เหมือนอากิระจะนึกอะไรออกนะ
“ใช่ม้าสวยขึ้นล่ะซิ”
“เออขอแป๊บหนึ่งนะ”
อากิระเปิดสมุดพกติดตัวของเธอขึ้นมาอ่านพร้อมท่องชื่อ มาโคโตะ มาโฮระไปพร้อมกัน
ผ่านไป 5 นาที
“นี่นึกออกรึยัง”มาโคโตะมองอากิระที่เปิดสมุดพกอยู่น้านนาน
“อ่ะเจอแล้ว มาโคโตะ มาโฮระ เกิด 29 กุมภาพันธ์ กรุ๊ปเลือด เอ อินโนเซ้นต์ 52 การ์ดแห่งความตายนั้นนะเหรอ”อากิระอ่านประวัติของคนตรงหน้าอย่างถี่ถ้วน
“ใช่แล้วเป็นล่ะ”
“เธอเปลี่ยนไปเยอะเลยนะ”อากิระมองคนตรงหน้าพร้อมเก็บสมุดพกอย่างเรียบร้อยใส่ในกระเป๋ากางเกง
“ต่อไปนี้ฉันจะมาประจำที่ศาสนจักรแห่งความมืดแห่งนี้เข้าใจ๋”มาโคโตะพูดขึ้น
“เธอขอย้ายมาเหรอจากสาขาเอเชียนั้นนะเหรอ”อากิระถาม
“ถูกต้อง”มาโคโตะพูดแล้วยิ้มหน้าบาน
“งั้นไปขอโคมุอิก่อนล่ะกัน”อากิระที่กำลังจะพามาโคโตะไปหาโคมุอิได้ถูกใครกะตุกแขนเสื้อเบาๆ
“เดี้ยวซิฉัขอประมือกับเธอได้ไหม”มาโคโตะพูดจบก็คว้ามีดเล่มหนึ่งขึ้นมาจ่อที่คอของอากิระ
“งั้นก็ได้แต่ต้องเป็นข้างล่างนะ”อากิระพูดอย่างเรียบเฉยไม่ได้กลัวมีดที่จ่ออยู่ตรงคอแม้แต่น้อย
“จ้า”มาโคโตะรับคำแล้วเหวี่ยงอากิระลงข้างล่างทันที
“เฮ้ย! ชิยัยบ้าเอ๊ยย”อากิระที่ตกใจเล็กน้อยก็ทรงตัวกลางอากาศทันทีพร้อมด่าออกมาเบาๆ
“the fly ประทับตรา”ส่วนมาโคโตะนั้นถ้าทางไม่ทุกข์อะไรได้ใช้การ์ดของเธอสำแดงฤทธิ์ลงมา
ตึง
“ไงอากิระงั้นเราเริ่มสู้กันได้แล้วซินะ”มาโคโตะที่มองอากิระอย่างมีเล่ห์กล
“เออ...พร้อม”
อากิระตอบไม่เต็มปากเพราะมาโคโตะนั้นเป็นเพื่อนตั้งแต่เธออายุ 5 ขวบจนตอนนี้ผ่านมา 11 ปีแล้วมาโคโตะเป็นน้องของอากิระ 1 ปี แต่อินโนเซ็นต์ของมาโคโตะนั้นชั่งร้ายกาจยิ่งคนใช้อย่างมาโคโตะด้วยนั้นยิ่งร้ายเข้าไปใหญ่
มาโคโตะนั้นเป็นเพื่อนสมัยเด็กของอากิระก็จริงแต่ก็เป็นคู่แข่งที่ร้ายกาจไปพร้อมๆกัน จึงๆแล้วทั้ง2นั้นไม่ค่อยถูกกันเท่าเลยเพราะมาโคโตะมักจะเปรียบเทียบกับอากิระในด้านต่างๆมากมายไม่ว่าจะเป็นเรื่องความอดทน/ความสูง/ความสามารถทางการต่อสู้ที่สูงกว่าแม้แต่ความสวยมาโคโตะก็แพ้อย่างหมดรูป
มาโคโตะจึงมองอากิระเป็นคู่แข่งที่ไม่น่าปล่อยไว้มากที่สุด...
_____________________________________________________________________
ปล.มีนางร้ายแล้วเจ้าค่ะคิคิ
ความคิดเห็น