คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : [บทที่ 13 เปลี่ยน]
“เอ้าถึงแล้วนะอากิระ”ราวี่อุ้มอากิระขึ้นมาที่ชั้น 7 และพาเข้าห้องของอากิระ
“...ขอบใจ...”อากิระพูดอย่างเรียบเฉย
“เอาอะไรไมอยากกินข้าวไมอ่ะจริงซิเธอต้องใส่ชุดก่อนนินะ”ราวี่ที่ถามอากิระและจัดแจงหาเสื้อผ้ามาให้อากิระ
“ไม่ต้องฉันหาเองได้ กลับไปเถอะ”อากิระพูดขึ้นพร้อมกับดึงชุดในมือของราวี่มา
“เธอไม่เป็นไรนะ”ราวี่ถามอากิระที่กำลังจะเดินเข้าห้องน้ำไป
“ไม่...”อากิระทิ้งท้ายไว้แค่นั้นแล้วปิดประตูห้องน้ำกระแทกใส่ราวี่
“ถ้ามีอะไรไปหาฉันที่ห้องนะ”ราวี่ตะโกนเข้าไปในห้องน้ำและเดินออกจากห้องไปด้วยความเป็นห่วงอากิระ
ปัง
เมื่อเสียงปิดประตูผ่านไปสาวน้อยที่อยู่ในห้องน้ำก็เริ่มน้ำตาคลอ
“เห็นฉันเป็นอะไรราวี่ ทำไมถึงพูดแบบนั้นออกไป”อากิระพล่ามเบาๆอ่างอาบน้ำพร้อมนั่งกอดเข่า
“นายคือคนที่ฉันชอบในตอนนั้นกลับเป็นคนที่ใช้คำพูดหยาบกระด้าง”อากิระที่ร้องไห้และพล่ามต่อไปเรื่อยๆ
“ฉันไม่น่าไปชอบคนอย่างนายเลยฉันเป็นมนุษย์นะ”
“ตอนนี้ฉันเข้าใจแล้วล่ะว่าที่แท้นายเป็นยังไง”
“ฉัน เ ก ลี ย ด นาย”อากิระหยุดพูดแค่นั้นและเริ่มอาบน้ำแต่งตัวเพื่อล้างทำความสะอาดจากที่โดนทีกี้ปลุกปล้ำเมื่อกี้แล้วลงไปกินข้าวที่โรงอาหาร
“คุณเจรี่สวัสดีค่ะขอ ชุดc 1 ที่ค่ะ”อากิระสั่งอาหารแล้วไปนั่งกินที่โต๊ะ โต๊ะหนึ่งที่ห่างจากผู้คนเล็กน้อย
“อ้าวอากิระจังมาอยู่นี้เอง”ราวี่เดินเข้ามาหาอากิระที่นั่งกินข้าวอยู่
“...”อากิระไม่ตอบได้แต่กินข้าวต่อไป
“อากิระจังเป็นอะไรเหรอ”ราวี่ตัดสินใจนั่งข้างๆอากิระ
“เปล่า...”อากิระตอบแค่นั้นและลุกขึ้น
“เฮ้จะไปไหนนะ”ราวี่จับมืออากิระไว้
“คุณไม่จำเป็นต้องรู้...”อากิระสะบัดมือจากราวี่และเดินหนีไป
“เดี้ยวซิ”ราวี่ที่วิ่งมาดักอากิระได้ท้วงขึ้น
“เธอเป็นอะไรนะไม่ค่อยสดใสเหมือนเมื่อก่อนเลยนะ”ราวี่จับมืออากิระ
“ปกติ...”อากิระมองหน้าราวี่ด้วยสายตาเย็นชาและแข็งกร้าวต่างจากเมื่อก่อน
“จะปกติได้ไงกัน”ราวี่เริ่มเขย่าตัวอากิระ
“อย่าเอามือของคนที่ไม่รู้จักคุณค่าของคนมาแตะต้องตัวฉัน”อากิระปัดมือราวี่
“นี่เธอพูดอะไรของเธอนะอากิระจัง”ราวี่ก็ยังตื้อคว้าข้อแขนของอากิระไว้
พลั่ก ตึง
อากิระใช้กระบองของเธอกระทุงเข้าไปที่ท้องของราวี่ จนราวี่หกล้ม
“อุก อากิระเธอทำอะไรนะ”ราวี่ที่นอนอยู่นั้นได้แบ่งสังขารของตัวเองลุกขึ้นมา
“ก็บอกแล้วไงว่าไม่เกี่ยวกับคุณ”อากิระมองราวี่ด้วยสายตาหยาบกระด้างและเดินต่อไป
“อากิระ...”ราวี่ที่กำลังจะวิ่งตามเหมือนมีอะไรมาเหนี่ยวเขาไว้
“ปู่บุ๊คแมนมีอะไร”ราวี่หันไปมองก็พบว่าเป็นปู่ของเขาจับมือเขาอยู่
“แม่หนูคนนั้นเป็นอะไรรึ”บุ๊คแมนถามหลานที่กำลังจะตามอากิระไป
“เออคือว่า...”ราวี่อำอึ้ง
“งั้นเจ้าไปคุยกับข้าก่อนแล้วค่อยตามไปหาแม่หนูอากิระนะ”บุ๊คแมนพูดพร้อมลากราวี่ไปด้วย
“คร้าบ”ราวี่ขานรับอย่างเซ็งๆ
อากิระเธอเป็นอะไรนะ...ราวี่คิดในใจแล้วจำใจเดินตามปู่ไป
ห้องสมุด
“ถ้าเป็นที่นี่ก็คงพอหาที่เงียบๆได้ล่ะมั้ง”อากิระพูดพร้อมเดินเข้าไป
ตึง ตึง
“คุณอากิระใช่ไมค่ะ”เด็กสาวคนนึงวิ่งเข้ามาหาเธอซึ่งน่าจะเป็นพวกหน่วยสื่อสาร
“มีอะไร”อากิระถามเด็กคนนั้นโดยไม่สบตา
“คุณที่จัดการอาคุมาระดับ3ได้ภายในพริบตาใช่ไมค่ะ”เด็กสาวคนนั้นถามอย่างอยากรู้อยากเห็น
“เออใช่ทำไม”อากิระขานรับง่ายๆแต่ตาก็ยังจ้องหนังสือในมืออยู่
“ค่ะฉันอยากขอลายเซ็นคุณได้ไมค่ะ”เด็กคนนั้นยื่นสมุดพกของเธอออกมา
“อืมได้...แต่ว่าที่หลังแทนที่จะไปทำงานมันไม่ดีกว่ารึไง?...เอ้านี่”อากิระยื่นสมุดพกที่เซ็นเสร็จแล้วให้เด็กสาว
“ค่ะฉันจะพยายามทำงานค่ะ”เด็กสาวคนนั้นพอได้ลายเซ็นก็วิ่งไป
“เฮ้อ...น่ารำคาญ...”อากิระที่ยืนอ่านหนังสืออยู่ไว้เก็บหนังสือแล้วไปที่สวนสาธารณะแทน
ฟิ้ว
“อืมเงียบแบบนี้ค่อยดีหน่อยทำไมน้ามีแต่เรื่องน่ารำคาญทั้งนั้น คนที่นี่ไม่รู้จักเอาเวลาที่จะมาเดินนินทาหรือพูดคุยไปทำงานนะทั้งๆที่งานก็เต็มมือเต็มโต๊ะแท้ๆ”อากิระบ่นยาวพร้อมดื่มกาแฟในถ้วยของเธอไปพร้อมกัน
แปะ
“อ่ะผีเสื้อนิ”อากิระมองผีเสื้อที่เกาะอยู่ตรงนิ้วนางของเธอ
“จริงซิภาษาญี่ปุ่นมันเรียกว่าอะไรนะ...”อากิระที่อยู่ดีๆก็คิดเรื่อยเปื่อยเริ่มเล่นกับผีเสื้อ
“อืม...อืม...อ้อ”อากิระที่นั่งคิดชื่อภาษาญี่ปุ่นของผีเสื้อนั้นก็เพิ่งนึกได้
“...อา เง ฮะ...”อากิระพูดพร้อมปล่อยผีเสื้อบินไป
“งดงามจริงๆนะ อาเงฮะ”อากิระมองตามผีเสื้อที่มาเกาะเธอเมื่อกี้อย่างเพลิดเพลิน
...
“อืมเรื่องมันเป็นแบบนี้เองรึ”บุ๊คแมนที่นั่งจิบชาอยู่ระหว่างฟังปัญหาทุกข์ร้อนของราวี่ตามไป
“ก็ใช่นะซิปู่วันนี้อากิระจังเค้าดูแปลกมากๆ”ราวี่ที่ทำหน้าเคร่งเครียด
“ตั้งแต่ที่โดนเจ้าหนุ่มโนอาห์ทำร้ายงั้นรึ”บุ๊คแมนมองหน้าราวี่ที่ทำหน้าเครียดแต่บุ๊คแมนกลับเห็นว่าทำหน้าเซ็งไปได้(ก็หน้าตาราวี่นี่มันไม่เคยจริงจังนี่นะ)
“ข้าว่าเจ้าต้องไปพูดเสียดแทงใจของแม่หนูนั้นจนเกิดภาวะทางลบก็ได้นะเช่นแบบว่าพูดอะไรที่มันทำให้ความทรงจำร้ายๆของแม่หนูนั้นผุดขึ้นมาจากจิตใต้สำนึกทำให้เกิดภาวะต่อต้าน...”บุ๊คแมนซึ่งพูดเรื่องวิชาการนั้นได้นั่งดื่มชาต่อไป
“...”ราวี่ที่ไม่ค่อยอยากเข้าใจเรื่องยากๆ จนเรียกว่าไม่เข้าใจเลยถึงกับงงค้าง
“อ๋อลืมไปข้ามีหลานเป็นปลาทองนี่นะ”
“นั้นมันเรื่องความจำเฟ้ยยยผมไม่ได้ความจำสั้นนะปู่”
“อืมๆงั้นข้าถามเจ้าล่ะกันว่าตอนไปเจอแม่หนูนั้นอยู่โนอาห์เจ้าพูดอะไรบ้าง”
“ก็ไม่น่าจะพูดอะไรเสียหายนิน่า”
“ลองนึกดีๆซิเจ้าหลานความจำสั้น”บุ๊คแมนพูดพร้อมดื่มชาอีกครั้ง
งั้นลองดูล่ะกัน...ราวี่พยายามนึก
ย้อนความทรงจำเมื่อวานของราวี่
“เจอนายทีไรก็ยังอ่อนแอไม่เคยเก่งขึ้นซักทีซักเบื่อแล้วซิ”
“หนอย”
“เอาเถอะวันนี้ฉันปล่อยแม่แมวน้อยไปก่อนก็ได้แต่จำไว้แม่แมวน้อยอากิระจังเป็นของฉัน”
“ของแกงั้นเรอะของฉันต่างหาก”
“ขอบคุณที่ยังมีน้ำใจอยู่แต่จำไว้อากิระเป็นของฉัน”
“ของฉัน”
“ของฉัน”
“ของฉัน”
“ของฉัน”
...
“ไงนึกออกรึยังฮือเจ้าหลาน”บุ๊คแมนถามราวี่ที่กำลังย้อนความทรงจำ
“นึกออกแล้วปู่แล้วควรทำไงต่ออ่ะ”
“อันนั้นข้าไม่รู้แต่ที่รู้ๆข้าคิดว่าเจ้าควรไปหาแม่หนูนั้นตอนนี้และปรับความเข้าใจกับแม่หนูนั้นซะ”บุ๊คแมนทิ้งท้ายไว้คั้นและเดินออกไป
“งั้นเหรอ”ราวี่ที่นั่งคิดซักพักก็ลุกขึ้นและเดินออกไป
ความคิดเห็น