คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : [RE]Chapter 11 : คำสั่งจากผู้อำนวยการ [100%]
Chapter 11 : คำสั่งจากผู้อำนวยการ
ภายใต้บรรยากาศยามรุ่งสางแสงตะวันที่เริ่มโผล่ออกมาตามพระสุริยาที่จะเปล่งแสงเจิดจ้าประดับท้องฟ้าในยามกลางวัน ในยามนี้จะเห็นพระสุริยายอยู่ในระยะไกลจากสายตาเพื่อเตรียมจะขึ้นรุ่งอรุณในยามเช้าภายในห้องพยาบาลสีขวาโพลนหญิงสาวหน้าตาอ่อนหวานน่ารักกำลังสนทนากับชายหนุ่มร่างสูงตรงหน้างอย่างขะมักเขม้นติดต่อกันมาเป็นเวลานานนับเกือบชั่วโมง บัดนี้ได้คลายความเครียดลงไปพอสมควร
ชายหนุ่มเลิกคิ้วขึ้นเมื่อหญิงสาวหยุดกล่าวก่อนจะถามเธอ
“ จบแล้วหรอ??? ” ซินเซียพยักหน้าให้กับคำถามของเทพแล้วพูดต่อพลางใส่คอนแท็กซ์เลนส์สีฟ้าเพื่อกลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้วผมของเธอก็เริ่มกลับคืนจากสีแดงเป็นสีดำ
“ อืม...ชั้นจำได้แต่ว่าภาพสุดท้ายในสมัยเด็กก็คือพ่อแท้ ๆ ของตัวเองฆ่าทุกคนในเผ่าแล้วก็ใช้ดาร์กบอลฆ่าแม่ของชั้น...ทุกคนจมอยู่ในกองเลือดที่ไหลเอ่อนองอยู่เต็มพื้นและขณะที่ชั้นกำลังจะโดนพ่อชั้นฆ่า ก็มีพี่สาวคนนึงมาช่วยไว้แล้วความทรงจำที่เหลือก็เลือนหายไปหมดพอมาจำความได้อีกทีก็ตอนที่เร่ร่อนเข้าไปในเมืองแห่งหนึ่งด้วยร่างกายผอมขาวซีดไร้เรี่ยวแรงก็ล้มพับพอตื่นมาอีกคราก็ได้ทราบว่าผ่านไปถึง 3 ยามราตรีเสียแล้ว ชั้นได้นอนพักในพระราชวังโอ่อ่าใครถามอะไรก็บอกว่า..จำไม่ได้
ชั้นได้ทราบว่ากษัตริย์และราชินีนั้นทรงปลื้มปิติคิดว่าชั้นเป็นพระธิดาที่พระเจ้าจากสรวงสวรรค์นั้นประทานมาให้จึงรับชั้นเป็นลูกบุญธรรมและรักชั้นดูแลชั้นเป็นอย่างดี ได้ให้ทั้งการศึกษาและความรักทั้งหมดมอบให้ ชั้นจึงกลายเป็นเจ้าหญิงของอาณาจักรนั้นไปโดยปริยาย..จบแล้วล่ะ ”
เทพฟังก็ต้องถึงกับสลดที่ผู้หญิงที่เข้มแข็งและเก่งไปซะทุกด้านอย่างเธอตรงหน้าจะผ่านเรื่องราวที่แสนเจ็บปวดอย่างหาที่สุด ไหนจะอดีตที่อยากลืมก็ลืมไม่ลงนั่นอีกมันช่าง..น่าเศร้าจริง ๆ
เมื่อเห็นเทพทำหน้าตาไม่ค่อยสู้ดีนักซินเซียเลยยิ้มกว้างให้เขาเชิงอยากจะสื่อให้เขารู้ว่าเธอไม่เป็นอะไร
“ สิ่งที่ชั้นรู้ในอดีตก็มีเพียงเท่านี้แหละ ส่วนเรื่องนายเป็น......... ”
ตึง!! “ โอ๊ย!! ” เสียงกระทบของวัตถุกับเสียงคนร้องดังขึ้นมาจากหลังประตูสีขาวที่เชื่อมต่อระหว่างภายนอกและภายในห้อง ซินเซียถอนหายใจนิดหน่อย
“ นายแอบฟังมาตลอดใช่มั้ย.. ” ชายหนุ่มเปิดประตูออกเหมือนกับผู้ร้ายที่ยอมรับคำสารภาพโดยสดุดี
“ แหะ ๆ ”
“ คีตา...อย่าบอกใครนะอย่างน้อยที่สุดรู้แค่ชั้น เทพและนายก็พอ ” บุรุษผู้ดักฟังมาตลอดนั่นก็คือ คีตา เขาได้รับรู้และเข้าใจในตัวเธออย่างกระจ่างแจ้งและเข้าใจว่าควรจะทำเพื่อเธอยังไง เขาจะไม่มีทางแพร่งพรายหากเธอไม่ได้บอกให้พูดแม้ชีวิตเขาจะต้องหาไม่ก็ตาม
คีตาพยักหน้าให้เธออย่างเข้าใจทุกอย่าง เทพขอตัวกลับไปหอเพื่อเตรียมตัวที่จะไปเรียนต่อ จึงทำให้เหลือซินเซียกับคีตาอีกครั้ง
เขาเดินเข้าไปหาซินเซียพลางตบไหล่เชิงปลอบใจที่ต้องคิดถึงอดีตที่แสนเจ็บปวด ทุกข์ทรมานอย่างแสนสาหัสมันเป็นกลิ่นคาวเลือดที่ไม่สามารถถูกลบออกจากประสาทการรับกลิ่นของเธอได้และภาพผู้คนที่นอนจมกองเลือดก็เช่นกันเมื่อเธอคิดไปก็เจอแต่ความเศร้าโศกที่ได้รับกลับมาอย่างถาโถมมันเหมือนจะทับเธอให้ตายไปอย่างช้า ๆ แต่ทรมาน
“ ยัยโง่ เธอไม่ได้อยู่คนเดียวอีกแล้วนะ เธอยังมีชั้น ยังมีทุกคนที่ยังรักและเป็นห่วงเธอมาก เธอลองแบ่งความรู้สึก ความเจ็บปวดที่เธอได้รับมาไว้กับชั้นบ้างสิ!! ไว้กับคนอื่นบ้าง!! อย่าคิดสิว่า..โลกนี้เหลือเธออยู่คนเดียวน่ะ!!! ”
เมื่อคีตาเห็นเธอเป็นอย่างนั้นจึงทำให้เขาฉุนขาดจนถึงที่สุดใบหน้าของคีตาแดงผ่าวทั้งเขินทั้งโมโหผสมกันไปจนแยกแทบไม่ออกแต่สิ่งที่เขาพูดมันเป็นคำพูด....ที่มาจากใจของเขาจริง ๆ
ซินเซียยืนอึ้งตาเบิกกว้างก่อนจะสวมเข้ากอดซุกหน้าอยู่ที่อ้อมอกของคีตา ก่อนที่จะปลดปล่อยความอ่อนแอทั้งหมดของตนออกมา...เธอร้องไห้อย่างหนักภายใต้อกของเขา
คีตาบรรจงลูบผมที่ยาวสลวยของเธอเบา ๆ ด้วยความต้องการปลอบประโลม...
....เธอเจ็บปวดมามากมาย จนกว่าที่ตัวเธอเองจะรับไหว ทำไมเธอถึงต้องเก็บมันไว้ด้วยทั้ง ๆ ที่จริงแล้วตัวเธอไม่ใช่คนแข็งแกร่งขนาดนั้น...
“ ซินเซีย..ฟังฉันนะ ” คีตาพูดกับซินเซียด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาแต่มันนุ่มละมุนอย่างบรรยายมิได้ทำให้ผู้ที่ได้ฟังรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัย
“ บางครั้งน้ำตาของคนเราก็ไม่ใช่สิ่งที่น่าสมเพชเสมอไป มันอาจจะเป็นสิ่งที่ช่วยให้เธอได้ผ่อนคลายความเศร้าจากสิ่งเลวร้ายที่ผ่านเข้ามาในชีวิตของเธอตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบันที่เธอเก็บมันไว้ แต่เธอก็อย่าไปร้องไห้บ่อยล่ะมันอาจจะทำให้เธอเป็นคนที่มีอารมณ์เศร้าซึมก็เป็นได้ ถ้าเธออยากจะร้องไห้ก็บอกชั้นนะ ชั้นจะอยู่ข้างเธอเสมอ..^^ ” ซินเซียค่อย ๆ ผละออกมาจากคีตาก่อนจะรีบปาดน้ำตาของตัวเอง
คีตาย่อเข่าข้างนึงนั่งลงกับพื้นแล้วใช้มือซ้ายจับไหล่ของเธอแล้วใช้มือขวาปาดน้ำตาจากขอบตานั้นแล้วยิ้มให้
“ เจ้าหญิงแสบ ซ่า บ้า บ๊อง จอมแก่น แสนซนคนเดิมหายไปไหนแล้วเนี่ย ทำไมเหลือแต่เจ้าหญิงขี้แงฮะ ”คีตาพูดด้วยน้ำเสียงทีดัดเป็นเสียงออกน่ารัก ๆ อย่างกวน ๆ
พอเจอคำพูดนั้นทำให้เธอรีบเช็ดน้ำตาจนออกหมดแล้วก็ผลักอกซ้ายของคีตาอย่างหาเรื่องแกล้งเล่น ๆ
“ นายว่าใครกันฮะ!! คิดว่าชั้นเป็นใคร?? ไป ๆ ไปรอหน้าห้องชั้นจะเปลี่ยนชุดแล้วรีบไปเข้าเรียนเดี๋ยวจะสาย ”
ซินเซียไล่ตะเพิดคีตาออกไปจากห้องแต่คีตาก็คงยังทุ่มน้ำหนักยื้อตัวเองไว้แล้วหันไปพูดกับเธอที่กำลังดันหลังเขาให้ออกไป
“ แหม ๆ ขออยู่ต่อไม่ได้หรอจะได้ช่วยเธอเปลี่ยนเสื้อไง อิอิ ”
“ ทะลึ่ง!!! ไปเลย!! เมจิกออฟ!!! ”ซินเซียร่ายคาถาด้วยความหน้าแดงแปร๊ดถ้านำปรอทมาวัดมันคงจะแตกไปนานแล้วแน่เลย
“ เฮ้ย!! เล่นคาถาไล่เลยเรอะ - -” ”คีตาเจอคาถาไล่เลยต้องจำใจออกมาโดยดี แต่เขาก็ยังคิดถึงภาพตอนเธอเปลี่ยนเสื้อ ก็ใช่ว่าเธอจะเป็นไม้กระดานโต้คลื่น เพราะเธอมีสัดส่วนที่ชายไหนเห็นเป็นต้องมอง..
“ อืม..........( มันกำลังคิดเรื่องชั่ว ๆ : MuKiieZ ) ”
คีตาเดินไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดที่หอก่อนจะหิ้วกระเป๋าเดินตรงไปยังอาคารเรียนอย่างสบายใจ แต่ตอนนั้นเองที่เสียงห้องโสตประชาสัมพันธ์ข่าว
>>ตึ๊งตึ่ง โปรดฟังทางนี้ค่ะ ๆ ขอให้นักเรียนชั้นปีที่ 1 ห้อง 1 และ ห้อง 2 ไปพบกับรองผู้อำนวยการที่ Aqua Dome ( หอประชุมเล็ก ๆ ที่ใช้รวมตัวถูกล้อมรอบไปด้วยอควาแอเรียอยู่ใต้ทะเลสาบรีคริอัส) ด้วยค่ะ ตึ๊งตึ่ง โปรดฟังอีกครั้งนะคะ..........<<
“ ไปทะเลสาบรีคริอัสงั้นหรอ..มีอะไรอีกล่ะเนี่ย ”คีตาเดินเปลี่ยนจุดหมายเพื่อไปยังทะเลสาบรีคริอัส
พอไปถึงรู้สึกว่าเพื่อน ๆ จากห้อง 1 แล้วห้อง 2 จะมารวมกันบนชายฝั่งที่จะลงไปแล้วนี่นะ คีตากวาดตามองรอบ ๆ แล้วก็หันไปเจอเพื่อนเกลอสุดซี้หากจะพ้นทั้งสามคนนี้คงเป็นไปได้ยาก
“ ไงแก สวิงกิ้งป่าวเมื่อคืน ^O^ ”คิมถามอย่างหยอกล้อ คีตาหน้าแดงจัดแล้วคิดถึงเรื่องเมื่อวานที่เขาเผลอจูบเธอโดยไม่ตั้งใจ >///<!!
“ ฮั่นแน่ หน้าแดงอย่างนี้แสดงว่าสละซิงแล้วใช่มั้ยเพื่อน ”เบสท์ก็เสริมต่อ คีตาเริ่มตั้งสติได้ก่อนจะรีบเถียงพลางค้อนทั้งสองคนไปคนละสองสามตุ้บ
“ ไอ้พวกบ้าคิดอะไร ข้าออกจะเป็นสุภาพบุรุษไม่ลักหลับผู้หญิงหรอก(?) ”
“ งั้นแสดงว่าถ้าเป็นผู้ชายนายก็ลักหลับตลอดเลยใช่ป่ะ ”คีตาหันหน้าไปทางต้นเสียงก็พบกับชิน แต่ชินกับโบกไม้โบกมือให้เขาเหมือนจะสื่ออะไรบางอย่างที่คีตาคงจะประมวลมันออกมาเองไม่ได้
ชินเห็นเป็นอย่างนั้นรวบรวมกำลังฝืนพูดออกไป
“ ไม่ใช่โว้ย.....อะ! ใช่แล้ว..ขะ...ข้า พะ พูดเอง อ๊ากก!! ”
ทุกสายตาจับจ้องมายังชินตอนนี้เขาคงรู้สึกเขินจะแย่แล้วที่ต้องทำอย่างนี้..
หมับ!! “ ง่า... ”
เทพที่พึ่งเดินมายังริมทะเลสาบสังเกตเห็นออร่าที่กำลังพลางตัวและจิตอยู่ด้านหลังชินก่อนจะเดินเข้าไปใกล้อีกนิดก็ต้องพบกับคนคนนึงที่กำลังกระทำการเป็นเด็ก ๆ เหมือนกับเล่นกับอะไรซักอย่างอยู่
เขาเดินไปจับที่ปกเสื้อข้างหลังขึ้นด้วยมือขวาของเขา เมื่อผู้ใช้พลังถูกจับพลังที่ควบคุมชินอยู่ก็ได้สลายไปด้วยและแมวน้อยเจ้าปัญหาที่ทำให้ต้องงุนงงก็ปรากฏกายโดยทำมือคล้าย ๆ แมวกวักปั้นหน้าแอ๊บแบ๊ว ตาโต ๆ แต่สำหรับทุกคนก็ต้องอึ้งกันไปพอสมควรเพราะแมวตัวนั้นคือ...
“ ซินเซีย!! ” เธอหัวเราะแห้ง ๆ ให้ เทพก็ยังปั้นหน้าตายกับความไร้สาระและไร้แก่นสารใด ๆ ของเธอ
“ แหม ๆ เอาเถอะน่าเล่น ๆ ๆ ชินไม่เป็นไรหรอกโดนแค่เวทย์อ่อน ๆ เอง ป่ะ! เราไป Aqua Dome กันดีกว่า ^O^/ ”
ทุกคนพยักหน้าก่อนจะร่ายเวทย์น้ำกับสายควบคุมช่วยห่อหุ้มร่างกายไว้และใช้พลังสายธาตุแสงรวมพลังแล้วเป็นสปอร์ตไลท์ส่องไปภายใต้น้ำ ลึกลงไปประมาณ 4 กิโลเมตรก็จะถึง Aqua Dome พอดี
ภายในของโดมนี้จะกว้างอยู่พอสมควรอยู่ข้างในจะถูกปิดกั้นจากภายนอกที่เป็นน้ำสามารถหายใจได้โดยไม่ต้องห่วงเรื่องแรงดัน ความดันของน้ำเลยเพราะถูกออกแบบมาพิเศษเฉพาะใต้ทะเลสาบรีคริอัสแห่งนี้ การให้ดำลงมาในที่แบบนี้ก็เหมือนกับการทดสอบการดัดแปลงสายพลังมาใช้งานนั่นแหละและทดสอบว่าจะใช้ได้นานมั้ย เป็นวิธีฝึกพลังที่ดีแต่แค่ต้องแลกด้วยชีวิตก็เท่านั้น หากใครไม่สามารถรู้ถึงพลังถึงจะดำลงมาโดยตัวเปล่ายังไงก็ไม่ได้อยู่ดี คงจะโดนสัตว์ปิศาจน้ำทำร้ายจนตายสถานเดียว
“ ว้าว มีที่นั่งด้วยพึ่งจะเคยมาครั้งแรกนะเนี่ย ” เซย่าพูดด้วยความตื่นเต้นและดีใจ
“ นี่ รีมัสที่นี่มีอะไรงั้นหรอ ” ซินเซียถามรีมัสพลางเอียงคอน้อย ๆ กับตาใสแป๋วจนกลายเป็นบุคลิกเฉพาะตัวของเธอไปเสียแล้ว
รีมัสยิ้มให้เธอนิดหน่อยก่อนจะเริ่มอธิบาย
“ ก็นะ ผมก็พึ่งมาเป็นครั้งแรกเหมือนกัน ผมรู้แต่ว่าถ้าไม่ต้องการให้ใครล่วงรู้ความลับก็จะให้มาประชุมกันที่นี่อ่ะเพราะการที่จะมีคนดำน้ำและไม่ถูกสัตว์ปิศาจน้ำทำร้ายก็มีแต่คนในอย่างพวกเรากับอาจารย์อ่าแหละ ”
ดีลาร์กที่เดินมาสมทบทีหลังก็กล่าวต่อ
“ ตามที่รีมัสพูดน่ะแหละ ชั้นอยากรู้เสียจริงว่ามีอะไรกันถึงได้สั่งให้พวกเราลงมาที่นี่..”
“ เป็นคำถามที่ดีจากหนุ่มน้อยตรงนั้น ” และเสียงก็ดังออกมาจากลำโพงตัวใหญ่ทุกคนจึงหัดไปมองยังบนเวทีก็พบกับเตมองค์ยืนอยู่บนนั้นแล้ว
“ ชิ ชั้นไม่ใช่เด็ก ๆ แล้วซะหน่อย ” ดีลาร์กก็ได้แต่บ่นพึมพำเบา ๆ ทุกคนหันไปสนใจชายผมสีเงินรูปร่างภูมิฐานอัธยาศัยดีที่กำลังเดินลงมาจากบนเวทีโดยบันไดขั้นเล็ก ๆ 3-4 ขั้น
“ สวัสดีครับนักเรียนปี 1 ห้อง 1 และ 2 นะครับ กระผมคงจะรู้จักกันดี ผมเป็นเลขาฯของผู้อำนวยการโรงเรียนโซลินเชย์ ชื่อเตมองค์ครับ การที่เรียกนักเรียนทุกคนมาที่นี่ก็เพราะผมมีคำสั่งจากผู้อำนวยการจะมาบอกให้ทุกคนได้ทราบ ”เตมองค์เว้นวรรคหายใจแล้วเดินลงมาจากเวที พลางเดินไปยังเก้าอี้ที่อยู่หัวมุมสุดของโต๊ะแล้วผายมือให้ทุกคน
“ เชิญนั่งก่อนครับ ”ด้วยความเป็นสุภาพบุรุษแบบที่สาว ๆ คนไหนที่เห็นแล้วเป็นต้องหลงใหลในเสน่ห์ข้อนี้ของเขา เรียกเสียงกรี๊ดจากเด็กนักเรียนหญิงได้พอควรเลย
โต๊ะเป็นโต๊ะไม้ยาวแล้วโค้งกลับไปยังอีกด้านขนานกันสองฝั่ง นักเรียนทั้งห้องหนึ่งและสองต่างพากันนั่งคละกันไป
เตมองค์ใช้มือทั้งสองไขว้กันค้ำลงบนโต๊ะแล้วกลอกตามองไปรอบ ๆ
“ คำสั่งของผู้อำนวยการคือ..เธออยากให้ทั้งสองห้องรวมกันเป็นห้องเดียวและต่อจากนี้ไป Aqua Dome จะเป็นห้องเรียนของพวกเธอทั้งหมด! ”
“ หา!!!!!!! OoO!! ”ทุกคนตกอยู่ในอาการอึ้งอย่างไม่แตกต่างกัน มีหญิงสาวสองคนยกมือขึ้นเพื่อถาม เตมองค์จึงผายมือไปทางทั้งสอง เชิงเป็นการอนุญาตให้ถามได้
“ ขอเหตุผลอย่างละเอียดด้วยค่ะ (เอเรีย) / ใช่ค่ะ ๆ (อลิส) ”vเมื่อสองสาวเรียนดีและเป็นดาวจากห้องสองลุกขึ้นถามทำให้หนุ่ม ๆ ใจเต้นไม่เป็นสั่น
...แม้แต่ตอนนี้ก็ยังสวย น่ารักและสง่า...
“ เป็นคำถามที่ดีอีกเช่นกัน เอาล่ะชั้นจะเล่าทุกอย่างให้พวกเธอฟัง นั่งลงก่อนเถอะทั้งสองคน ”
เตมองค์สั่งให้ทั้งสองนั่งลงไปก่อนแล้วเขาก็เริ่มอธิบายต่อ
“ จริง ๆ แล้วไม่ได้มีเพียงพวกเธอหรอกที่ต้องมารวมตัวกัน นอกจากพวกเธอแล้วก็ยังมีรุ่นพี่ปี 2 ที่กำลังเข้าร่วมประชุมกับรองฝ่ายปกครอง คุณเดโออยู่ที่ถ้ำวายุเทพ และผู้อำนวยการอยู่กับรุ่นพี่ปี 3 ที่ตำหนักเทพธิดา ”
“ พวกเราสามคนคือผม คุณเดโอและผู้อำนวยการได้รับข่าวสารมาจากทางสหพันธ์ที่กระจัดกระจายอยู่ทั่วโลกว่าตอนนี้ทางทวีปตะวันตกที่เป็นเขตของท่านกษัตริย์ อโพลลอน คีเรนัสกำลังประสบปัญหาเพราะสัตว์ปิศาจไปบุกทำลายซีกใต้ของทวีปตะวันตกนั้นยับเป็นน่ากอง.. ”
ทุกคนหันมาทางเทพที่กำลังทำหน้าตึงเครียด
...ชิ! แค่ข้าไม่อยู่ไม่กี่แรมเดือนก็เกิดเหตุการณ์เยี่ยงนี้แล้วรึ โถ่เว้ย!!... เทพได้แต่สบถกับตัวเอง ทุกคนมองเทพอย่างเห็นใจ คีตาที่อยู่ข้าง ๆ ตบไหล่เทพนิดหน่อยเชิงให้กำลังใจเขา
“ ตอนนี้ทางสหพันธ์กำลังเคลื่อนตัวขึ้นไปยังซีกโลกเหนือของทวีปเพื่อควบคุมสถานการณ์ไว้ แต่เกรงว่ากำลังที่อยู่ในระแวกนั้นของสหพันธ์มีไม่มากจึงอาจจะต้านทานได้ไม่เกิน 3 สัปดาห์นี้... ”
“ เพราะฉะนั้นในฐานะเป็นโรงเรียนเวทย์โซลินเชย์และเป็นศูนย์กลางย่อยที่ 3 ของเอเชียจึงได้มีคำสั่งให้นักเรียนไปช่วยงานทางสหพันธ์ และงานแรกของพวกเราทุกคนก็คือ...ปิดผนึกและทำลายปิศาจที่อยู่ทวีปตะวันตกซีกโลกเหนือ!”สิ้นคำเตมองค์ เทพก็ลุกขึ้นยืนพรวดพราด
“ ข้าจะเป็นผู้ลงมือเอง!!!”
ความคิดเห็น