คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
บทนำ
พรึ่บ! พรึ่บ! พรึ่บ!
เสียงกระพือปีกของสัตว์ขนาดใหญ่ ท่ามกลางความมืดมิดแห่งรัตติกาล มังกรตัวสีแดงเพลิงที่กำลังบินแหวกผ่านปุยแมฆสีขาวสะอาดตา บนหลังของมันมีร่างสองร่างที่พยายามบังคับบังเหียนควบคุมมังกรของตนให้บินไปให้เร็วที่สุด ด้านหลังเป็นแบล็กกาวน์กองทัพสองดินแดนเบ้อเริ่ม ที่ตามหลังมา
“หยุดนะ!!! เดกัวร์ร่า หยุด!!!” เสียงตะโกนที่ดังดั่งสายฟ้าฟาด ออกมาจากปากของราชาปิศาจ ที่กำลังพยายามบังคับบังเหียนของมังกรราตรีให้เข้าใกล้มากยิ่งขึ้น
“หยุดเหรอท่านพ่อ หึ พูดอะไรโง่ๆ ถ้าหยุดข้าก็ถูกจับอะดิ” ชายวัยกลางคนที่อย่ในชุดคลุมสีดำล้อเลียน จมูกที่โด่งจนไม่รู้จะโด่งที่ไหนอีก ผิวขาวจนผู้หญิงอิจฉา ช่างเข้ากับนัยน์ตาสีแดงบริสุทธิ์ และ ทรงผมสีนิลเข้มแซมแดงทรงรากไทรที่ดูกระเซอะกระเซิงราวกับว่าในชีวิตนี้ไม่เคยสัมผัสหวีผมมาก่อน เขากำลังบังคับมังกรเพลิง พร้อมกับหญิงสาวเอาไว้
“ท่านพี่หยุดเถอะ อย่าหนีอีกเลย ถึงท่านจะดิ้นรนหาทางหนีต่อไป เราก็หนีไม่พ้นกองทัพพันธมิตรหรอก” หญิงสาวที่อยู่ในอาภรณ์สีขาวเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานเจ้าของนัยน์ตาสีฟ้าใส พวงแก้มของนางดูเข้ากันได้ดีกับริมฝีปากบางสีชมพู ผมสีทองถูกสายลมพัดให้ปลิวสยายไปข้างหลัง เมื่อนางอยู่ใกล้เดกัวร์ร่าตัดกันราวกับหยินหยาง
“อะไรกันเนี่ย ผีนางฟ้าใจดีเข้าสิงละสิเนี่ย ไหนเจ้าบอกว่าถ้าหนีมาด้วยกันกับข้าแล้วจะไม่ปริปากพูดอะไรอีกไง” เจ้าของนัยน์ตาสีแดงพูดออกมาอย่างฉุนเฉียว
“ข้าเป็นเทพ แล้วก็ไม่มีผีตนไหนเข้าสิงข้าด้วย ท่านนะเป็นซาตานไม่มีทางเข้าใจจิตใจของข้าหรอก”นางพูดพร้อมกับมองเด็กทารกนัยน์ตาสีฟ้าน้ำทะเล ผมสีนิลที่อยู่ในอ้อมกอด
“ชิ” ชายหนุ่มสบถออกมาอย่างหัวเสีย
“หยุดเถอะพวกท่าน อย่าคิดหนีอีกเลย แค่ความผิดที่พวกท่านก่อกำเนิดรักต้องห้าม และให้กำเนิดเด็กขึ้นมา ก็มีความผิดพอตัวแล้วนะ”เสียงอ่อนโยนดั่งปุยนุ่นพูดกล่อมให้เขาทั้งสองคนหยุดจากการหลบหนี ก่อนจะปรากฎร่างของหญิงชราอายุราวๆ 50 ปี ในอาภรณ์สีขาว มือขวาทรงคทาสีขาวบริสุทธิ์ที่มีรูปร่างเหมือนไม้เท้า เค้าหน้าที่เป็นแบบของโอลีฟีน่า
“ข้าหยุดไม่ได้หรอก ท่านแม่ยาย ถ้าข้าหยุดท่านก็จะจับข้ากับลูกน้อยของข้าน่ะสิ”
“อ้าว! แล้วข้าละ เดร์กัวร่า”โอลีฟีน่าทักท้วงขึ้น
“โอ้ ข้าลืมแหะๆ”
“เดร์กัวร่า เจ้าจงยอมจำนนต่อเราซะ ความรักระหว่างเจ้ากับนาง มันเป็นไปไม้ได้”นางพูดพลางสะบัดคทาสีขาววูบหนึ่ง ลูกแก้วตรงหัวคทาเปล่งแสงก่อนที่บาเรียสีขาวบริสุทธิ์จะปรากฎล้อมรอบมังกรเพลิงไว้ชนิดที่บินไปไหนก็มีแต่บาเรียนี้ลอยตามต้อยๆ
“ใช่!!!” เดร์กัวร่าพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น “ข้ารู้ว่าความรักระหว่างข้ากับนางย่อมเป็นไปไม่ได้ แต่เพราะเรารักกันทำไมพวกท่านต้องกีดกันเราด้วย”พลางสะบัดมือ แสงสีดำก็โอบครอบคลุมอาณาเขตของบาเรีย อึดใจต่อมา บาเรียสีขาวก็พังทลายลงต่อหน้าต่อตาของผู้สร้าง
“งั้นเหรอ... ท่านพี่” เสียงยานคางเอ่ยขึ้น เดกัวร์ร่าหันขวับกลับไปมองทันที
“เดร์กา” เดร์กัวร่าพูดเสียงเบา นัยน์ตาสีแดงมองไปยังชายที่อยู่บนมังกรทมิฬอีกตัวอย่างไม่เชื่อสายตา ชายหนุ่มที่ดูอายุอ่อนกว่าเดกัวร์ร่าใบหน้าคมคายราวเทพบุตร หากแต่รู้ข้างในนั้นมันไม่ใช่เลย นัยน์ตาสีแดงฉานดุจเลือด มันไม่ใช่เลือดที่บริสุทธิ์หากเป็นเลือดที่หน้าสะอิดสะเอียดมากกว่า ผมสีนิลดำแซมด้วยน้ำเงินเล็กน้อย
“ไง! ท่านพี่สบายดีเหรอ”เดร์กาพูดสบายๆ ผิดกับผู้เป็นพี่ที่กำกำปั้นแน่น
“เจ้ามาทำไม”
“ข้ามาทวงบัลลังก์จากพี่ที่ไม่เอาไหนไง” เดร์กาพูดยิ้มเยาะ พลางบังคับมังกรทมิฬให้เข้าไปประชิดเดกัวร์ร่า“และที่เลือกความรักโง่ๆ”เดร์กากระซิบ
“เจ้าไม่เกี่ยว! ออกไป! ก่อนที่ข้าจะต้องทำร้ายเจ้า” เดร์กัวร่าพูดพลางบังคับมังกรแดงเพลิงให้ออกจากมังกรทมิฬก่อนจะเรียกพลังอัคคีเวทไว้ในมือ
“ตอนนี้ ข้าไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้วนะ”
“เหมือนหรือไม่เหมือน คงต้องลองดู” เขาพูดพลางออกคำสั่งบังคับมังกรแดงเพลิงให้เข้าประชิดกับมังกรทมิฬ“น้องข้า รับมือ!!!”
เดกัวร์ร่าส่งลูกไฟขนาดเท่ากับลูกฟุตบอล ไปยังเจ้าของมังกรทมิฬทันที ก่อนที่มังกรทมิฬจะเบี่ยงตัวเองให้ออกจากวิถีของลูกบอลอัคคี แต่หายใจยังไม่ขาดห้วง ห่าลูกไฟนับไม่ถ้วนก็ปรากฎต่อหน้าของมังกรทมิฬแล้วพุ่งเข้าใส่ร่างของเจ้าของมังกรทมิฬบนหลังราวกับมันรู้หน้าที่
“ซิลเวต ราชิวร่า” เสียงร่ายเวทดังก้องทั่วท้องนภาสีมืด เกราะเวทสีดำทมิฬปรากฏขึ้นภายในเสี้ยววินาที ป้องกันร่างที่บังคับบังเหียนอยู่บนหลัง ห่าลูกไฟที่กระทบกับเกราะเวททมิฬ สลายไปทันทีที่สัมผัสถูกเหมือกับมันพ่ายแพ้ต่อพลังเวทที่สูงกว่า เดกัวร์ร่ามองแบบไม่ใส่ใจ ก่อนน้องชายของตนจะส่งใบมีดรัตติกาลไปยังเดกัวร์ร่าแบบไม่ยั้งมือ
เดกัวร์ร่าเบี่ยงมังกรแดงเพลิงให้หลบจากใบมีดรัตติกาลแต่กระนั้นเขาก็รับรู้ถึงความแรงของพลังที่ผ่านใบหน้าไปอย่างฉิวเฉียด เรียกรอยบาดแผลบางๆที่แก้มขวาได้ดี
‘อะไรกัน พลังแบบนี้มัน…’
“ชาโดว์ บอล” ลูกบอลสีดำสนิทถูกปล่อยออกมาจากเกราะเวทสีดำทมิฬ พุ่งใส่เจ้าของมังกรสีเพลิงอย่างรวดเร็ว ทำให้เจ้าของมังกรสีเพลิงนัยน์ตาเบิกโพลง ร่างบางที่อยู่ด้านหลังกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นราวกับให้กำลังใจ นัยน์ตาสีแดงบริสุทธิ์หันมาสบกับนัยน์ตาสีฟ้าใสในช่วงเสี้ยววินาทีเหมือนจะให้เชื่อใจกันและกัน ก่อนเบี่ยงตัวไปทางซ้ายเพื่อหลบวิถีของลูกบอลทมิฬ เดร์กายิ้มที่มุมปากแล้วส่งคันศรสีดำไปอีกระลอก
“แบล็ก อาร์มเมอร์” อักขระเวทสีเงินปรากฏขึ้นรอบๆมังกรเพลิง บาเรียเวทสีดำปรากฎตามมาติดๆแล้วจางหายไปพร้อมกันกับคันศรที่ดำหายไป เดร์การะเบิดหัวเราะออกมาเสียงดัง เดกัวร์รากัดฟันกรอดอย่างเจ็บใจ
‘เกิดอะไรขึ้น ทำไมพลังของเราถึงใช้ไม่ได้’
“ท่านพี่ ข้าว่าท่านน่ะ ใช้อัคคีเวทบ่อยจนลืมการใช้ราตรีเวทไปแล้วนะ”เดร์กาพูดเยาะเย้ยผู้เป็นพี่
“เรื่องของข้า!”เดกัวร์ร่าตวาดเสียงดัง ก่อนสะบัดบังเหียนให้มังกรแดงเพลิงพุ่งไปข้างหน้า ด้วยความเร็วสูงจนทิ้งห่างมังกรทมิฬ ผมของทั้งคู่ปลิ่วลู่ไปด้านหลังด้านความเร็วของสายลม
“ดาเบส อะควาเวอร์”เดร์การ่ายเวทพลางยกมือชวาขึ้นเหนือหัว
หอกน้ำขนาดใหญ่ปรากฎขึ้นเหนือมือ เดร์กาแสยะยิ้มแบบชั่วร้าย ก่อนที่เขาจะเขวี้งมันไปยังร่างสองร่างที่นั่งอยู่บนหลังของมังกรแดงเพลิง
“ทะ…ท่านพี่! ระวัง!!!”
“ไวท์ อาร์มเมอร์” โอลีฟีน่าร่ายเกราะเวทสีขาวออกมาครอบคลุม แต่เกราะเวทนั้นก็หายไปแทบจะทันที เพื่อปกป้องคนที่ตนเองรักเอาไว้ นางจึงเอาร่างเป็นโล่กำบังคนที่ตนเองรัก ก่อนที่จะถูกพลังเข้าไปเต็มๆ จนถึงกับกระอักเลือดออกมา
“ขอบคุณมากโอลีฟีนะ…โอลีฟีน่า!!!”เดร์กัวร่าเอ่ยเสียงเบากับเกราะเวทที่อีกฝ่ายส่งมาให้ แต่ก็ต้องช็อกค้างเมื่อเหลียวหลังกลับไปมอง ร่างบางที่อยู่ด้านหลังมีหอกน้ำสีฟ้าขนาดใหญ่ปักทะลุจากด้านหลัง
“ขะ...ข้าอยู่ตรงนี้แล้วไง”โอลีฟีน่าพูด ลมหายใจของนางอ่อนระทวยลงเรื่อยๆ
“ทำไมเจ้าทำแบบนี้ โอลีฟีน่า”เดร์กัวร่าพูดพร้อมกับเอามือประคองร่างของนางขึ้นมาไว้ในอ้อมอก นัยน์ตาสีแดงบริสุทธิ์มีหยาดน้ำใสๆเอ่อคลอ
“ขะ...ข้าทำ’ไงเหรอ ทะ...ท่านพี่ อึก!”นางกล่าวพร้อมกับสำลักลิ่มเลือดออกมา
“โอลีฟีน่า! ทำไมเจ้าทำแบบนี้ เจ้ารู้ไหมที่เจ้าแบบนี้ เค้ามีแต่คนโง่เท่านั้นแหละที่ทำกันแบบนี้”เดร์กัวร่าพูดพลางเอามือเช็ดเลือดที่มุมปากของนาง
“งั้นข้าคงโง่มากที่ทำแบบนี้”
“ใช่ โอลีฟีน่า! เจ้ามันโง่!!!”เดร์กัวร่าตะโกนออกมา ก่อนจะร่ายเกราะเวทพลางตารอบมังกรแดงเพลิงที่กำลังบินไปข้างหน้าอย่างไม่มีจุดหมาย และท่าทีที่จะหยุด เพื่อปกป้องทั้งสองคน จากพลังของเดร์กา
“ใช่ ตะ...แต่ถึงข้าจะโง่ ข้าก็ภูมิใจทะ...ที่ได้มะ...มาอยู่เคียงข้างท่าน”นางพูดพร้อมกับยกมือมาทาบที่สร้อยคอสีขาวพันด้วยสีดำของเด็กน้อย เดกัวร์ร่ามองนางอย่างงงๆทำท่าจะเข้าไปห้าม แต่ร่างบางที่อยู่ในอ้อมอกร่ายเวทพันธนาการเดร์กัวร่าไว้ซะก่อน
“จะ...เจ้าจะทำอะไรน่ะ ในสภาพแบบนี้เจ้าไม่สามารถใช้เวทมนต์ได้นะ”เดร์กัวร่าพูดขึ้นปราบ พยายามแก้เชือกสีขาวที่พันธนาการตนเองไว้อย่างแน่นหนา เขาทำไม่ได้! เพราะเวทของนางเป็นเวทสายทิวา ปิศาจอย่างเขาแก้พันธนาการนี้ไม่ได้!!
“ระ...รอดสิ ลูกขะ...ของเราต้องรอด”ทันทีที่นางพูดจบ ก็เกิดแสงสีขาวขึ้นที่สร้อยคอของเด็กทารกพร้อมกับเสียงนามแห่งเวท
“ด้วยพลังศักดิ์สิทธิ์ทั้งหมด ที่ไหลเวียนอยู่ภายในตัวข้า ข้าขอใช้พลังเฮือกสุดท้ายแห่งข้า ขอส่งบุตรแห่งทิวาและราตรี ให้หลุดพ้นจากบ่วงพันธนาการนี้...เวทเคลื่อนย้ายชั่วพริบตา!”นางเอ่ยขึ้นพร้อมกับแสงสีขาวที่หายไป และเด็กทารกที่หายไปเช่นกันทิ้งไว้เพียงชายหญิงคู่หนึ่งที่อยู่บนหลังของมังกรแดงเพลิง
“หะ...เห็นไหม ท่านพะ...พี่ ละ...ลูกของเรา......รอดแล้ว”นางพูดขึ้นพร้อมกับเอามือลูบที่ใบหน้าหยาบกร้าน“ข้า ขะ...ขอใช้เพียงช่วงเวลาสั้นๆ ทะ...ที่เหลือบอกคำที่ข้า มะ...ไม่เคยบอกท่านตั้งแต่เราคบกันมา จะ...จนถึง บะ...บัดนี้...”
“...”
“...ข้า ....ระ...”นางกระอักลิ่มเลือดออกมา ก่อนที่ลมหายใจของจะดับไป...ตลอดกาล
“โอลีฟีน่า!!!”เดร์กัวร่าตะโกน น้ำสีใสอุ่นๆไหลลงมาตามใบหน้า มือหยาบกร้านลองสัมผัสดู นัยน์ตาสีแดงมองมันราวกับสิ่งแปลก
...หยาดน้ำที่ไม่มีใครเคยได้เห็น...
...หยาดน้ำที่ไม่เคยหลั่งรินให้กับใคร...
...หยาดน้ำที่เขาไม่เคยคิดว่ามีมันอยู่ในชีวิตนี้...
...หากแต่บัดนี้ มันกลับได้หลั่งรินแด่สตรีที่อยู่ตรงหน้า...
...สตรีที่เขารักเพียงหนึ่งเดียว...
...สตรีที่เขาจะจดจำเธอตลอดไป...
“ฟื้นขึ้นมาเดี๋ยวนี้นะ! โอลีฟีน่า!!! เจ้ายังไม่ได้บอกเลย ว่าเจ้าส่งลูกของข้าไปไว้ที่ไหน! โอลีฟีน่าฟื้นขึ้นมาเดี๋ยวนี้!!!”เดร์กัวร่าตะโกนออกมาอีกครั้ง ปีกขนนกสีดำทะมึนพุ่งแหวกหลังออกมาพร้อมกับเลือดจำนวนไม่น้อย เดร์กัวร่าไม่สนใจ มือทั้งสองข้างเขย่าตัวเมือนกลับจะปลุกร่างบางให้ลุกขึ้นมา แม้เขารู้ว่าไม่มีประโยชน์ เพราะนางได้ไร้ลมหายใจไปแล้ว
เดกัวร์ร่าซบลงที่ใบหน้าของหญิงสาวน้ำตาลูกผู้ชายไหลอาบแก้มของเขา ไหลมาที่แก้มของโอลีฟี-น่า ร่างของเธอเรืองแสงสีขาวทั่วทั้งตัว แสงสีขาวที่บริสุทธิ์ราวกับแสงแห่งการอำลาครั้งสุดท้ายก่อนที่ร่างของโอลีฟีน่าจะกลายเป็นละอองสีขาวกระจายออกไป พร้อมกับเกราะเวทพลางตาที่แตกออกเป็นเสี่ยงๆด้วยน้ำมือของเดร์กา
“โอ๊ะ โอ๋ พี่สะใภ้ของข้าตายซะแล้ว”
“นางไม่ใช่พี่สะใภ้เจ้า!!”เดกัวร์ร่าตะโกนก่อนสลบไปด้วยเข็มรัตติกาลของน้องชายแท้ที่ยืนแสยะยิ้มสมเพชแก่พี่ชายที่เลือกความรักโง่ๆ กับหน้าที่ที่สำคัญที่สุดของปิศาจอย่างพวกเขา
ปิศาจที่ใครๆก็จงเกลียดจงชัง!
‘ท่านพี่’
‘เสียงใครน่ะ เจ้าใช่ไหม โอลีฟีน่า’เดกัวร์ร่ามองไปรอบๆเพื่อหาคนรักของตนเอง พยายามที่จะใช้เวทมนต์แต่ก็ไม่ได้ผลเพราะที่ที่เขาอยู่นั้นมีแต่หมอกสีขาวเต็มไปหมด ร่างแกร่งพยายามที่จะไขว่คว้าหาที่มาของเสียงแต่ก็ต้องผิดหวัง เมื่อพบเพียงความว่างเปล่า
‘ท่านพี่ ที่ข้ามาหาท่านเพราะข้ามีเรื่องจะบอกท่าน’เสียงปริศนาดังขึ้นพร้อมกับร่างบางที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าเดกัวร์ร่า ร่างสตรีที่เขาไม่คิดจะลืมเลือน ใบหน้าที่คุ้นเคย คิดเช่นนั้นมือหนาก็เอื้อมขึ้นไปหมายจะสัมผัสใบหน้านวล แต่ร่างบางถอยเช่นที่ทำทุกครั้ง ร่างแกร่งจึงรีบเปลี่ยนเรื่อง
‘ระ...เรื่องอะไร ใช่เรื่องลูกของเราใช่ไหม’เดกัวร์ร่าตั้งคำถามทันที
‘ใช่แล้ว ท่านพี่’นางบอกโดยไม่ขยับปาก
‘รีบบอกข้าเร็วเข้า’
‘16 ปี ณ ดินแดนเซอร์ฟาเดียร์’นางพูดปริศนาขึ้นก่อนจะหันหลังกลับไป แต่ถูกมือหนารั้งไว้ ร่างบางชะงักชั่วคราวก่อนจะหันกลับมา
‘อะไรคือ 16 ปี ณ ดินแดนเซอร์ฟาเดียร์’
‘ข้าคงบอกท่านได้เพียงเท่านี้ เพราะเวลาของข้าเหลือน้อยเต็มทีแล้ว ข้าขอลาก่อน’นางพูดพร้อมสะบัดมือให้ออกจากการเกาะกุม น้ำตาแห่งลูกผู้ชายลงมาอีกรอบ
...ดูท่าว่าเราจะมีกับเขาจริงๆสินะ...
...หยาดน้ำแห่งความเสียใจ หรืออีกชื่อ...
...หยาดน้ำศักดิ์สิทธิ์แห่งซาตาน...
‘เดี๋ยวโอลีฟีน่า นั้นเจ้าจะไปไหนน่ะ!’เดกัสร์ร่าพูดเมื่อเห็นนางเดินเข้าไปในหมอก
‘ลาก่อนท่านพี่ ลาก่อนลูกแม่’
‘เดี๋ยวก่อน โอลีฟีน่าเจ้าอย่าเพิ่งไป เจ้ายังไม่ได้บอกข้าเลยว่าอะไรคือ 16 ปี เซอร์ฟาเดียร์’
‘ลาก่อนเดกัวร์ร่า...’
‘โอลีฟีน่า!!!’เดกัวร์ร่าตะโกนออกมาอย่างบ้าคลั่ง ก่อนจะสลบไป
‘...16 ปี ณ ดินแดนเซอร์ฟาเดียร์...’
ความคิดเห็น