เงารักลงทัณฑ์

สวัสดีค่ะ หลังจากหายไปนาน ก็กลับมาอีกครั้ง
ไม่ต้องแปลกใจนะคะว่าทำไมเดี๋ยวมา เดี๋ยวหาย 
บางช่วงในชีวิตก็ประสบปัญหามากมายจนทำให้ต้องหยุดการเขียนไว้

เงารักลงทัณฑ์ เป็นเรื่องที่เขียนจบไว้เมื่อหลายปีที่แล้ว
แต่ยังมีหลายส่วนที่รินเองคิดว่ามันไม่ลงตัวค่ะ 
เลยยังไม่เคยเอาเรื่องนี้ลงเผยแพร่ที่ไหน พอช่วงนี้มีโอกาสว่าง ๆ
มานั่งเรียบเรียง ปรับปรุงเสียใหม่ให้เข้าที่เข้าทาง เลยนำมาให้อ่านกันค่ะ

เหมือนเดิมนะคะ อ่านฟรีวันละตอน อยากอ่านก่อนใช้เหรียญปลดล็อก
ลงให้อ่านในช่วงเช้าของทุกวันค่ะ ถือว่าเป็นของขวัญสำหรับนักอ่านที่ยังคงติดตามหรือพึ่งมารู้จักกันนะคะ

ปีหน้า 2524 ชาลินีจะนำหนังสือเรื่อง แผ่นฟ้าลาตะวัน มาให้อ่านค่ะ

อาจจะลงให้อ่านสัปดาห์ละ 1 ตอน หรือ แบ่งเป็นตอนย่อยอัพสัปดาห์ละสองครั้ง
รับรองว่าเรื่องนี้สนุกแน่ๆ ค่ะ

รักผู้อ่านทุกคนเสมอนะคะ 
ชาลินี

---

แล้วนาตฎาญาก็เริ่มเห็นภาพ หล่อนก็พบว่าตัวเองอยู่ในห้องโถงใหญ่สีขาวอีกครั้ง แต่ครั้งนี้หล่อนกำลังเดินตามผู้เป็นนายไปตามทางเข้าสู่ท้องพระโรงใหญ่ประจำวิมาน เหล่าเทวดานางฟ้าผู้รับใช้ต่างคุกเข่ากราบแสดงความเคารพเจ้านายของหล่อน

ไม่เคยคิดว่าจะได้กลับมายังที่แห่งนี้อีก

หญิงสาวได้แต่เดินก้มหน้าด้วยรู้ตัวดีว่าการที่อีกฝ่ายให้มาด้วยก็เพราะว่าอยากให้หล่อนได้มีโอกาสเจอกับเจ้าของวิมานนี้เป็นครั้งสุดท้าย ผู้เป็นนายรู้ถึงความปรารถนานั้น ไม่มีใครที่รอดพ้นจากสายตาขององค์ผู้ยิ่งใหญ่ที่สุดในสรวงสวรรค์

ขอบคุณพระองค์เหลือเกินที่เมตตา

แต่ในใจก็กลัวว่าสิ่งที่หล่อนกระทำนั้นอาจยิ่งทำให้เขาเกลียดหล่อนมากไปกว่าเดิม

หล่อนนั่งคุกเข่าลงเมื่อองค์ผู้เป็นนายหยุดอยู่ตรงพระที่นั่งประจำตัว

“พระองค์ไม่ควรนำนางคนนี้มาที่นี่” เสียงที่คุ้นเคยนั้นดังขึ้น หล่อนเผลอจะเงยหน้ามองอีกฝ่ายหากก็ทำไม่ได้เพราะเวทบางอย่างกดให้หล่อนต้องก้มหน้าไว้

“เรารู้ดีว่าสิ่งใดควรไม่ควร เจ้าไม่น่าโหดร้ายกับนางถึงเพียงนี้ แม้แต่หน้าก็ยังไม่ให้เห็น”

“นางฟ้าชั้นต่ำไม่คู่ควรให้หม่อมฉันได้จดจำ”

“เจ้ากำลังหมายความว่าที่ข้าเลือกนางชั้นต่ำไปทำหน้าที่ให้กำเนิดข้าในเบื้องล่างอย่างนั้นรึ”

“นั่นเป็นพระประสงค์ของพระองค์ หม่อมฉันไม่ขอออกความเห็น”

“รู้ไหมทำไมเราถึงเลือกนาง...”

“หม่อมฉันไม่เคยต้องการคำตอบ”

“ความรักของเจ้าทั้งสองแรงกล้า เมื่อนางลงไปสู่เบื้องล่างเจ้าเองจะไม่ปล่อยให้นางต้องไปเพียงลำพัง เจ้ารักนางจนไม่มีวันยอมเสียนางให้กับใครไม่ว่าจะเป็นเทพ มนุษย์ หรือแม้แต่ผู้ที่อยู่ในนรกอเวจี”

“หากหม่อมฉันจะตามนางไป สิ่งเดียวที่หม่อมฉันจะมอบให้นางผู้นี้คือความเจ็บปวดที่นางกระทำต่อหม่อมฉัน”

ร่างของหล่อนสั่นสะท้าน

หล่อนไม่มีโอกาสใดๆ ให้แก้ตัวอีกแล้ว

‘หยุดมายุ่งกับผม กลับไปซะ แล้วอย่ามาให้ผมเห็นหน้าอีก’ เสียงของปฏิพัทธ์ในวั้นนั้นทำให้นาตฏาญาสะดุ้งเฮือก

เหมือน...เหมือนกับสิ่งที่ชายคนนั้นต้องการ

ความเจ็บ เจ็บแบบที่เขาอยากให้หล่อนเป็น