รัก...ในสายลม

เนื้อเรื่อง

สายลมที่พัดเข้ากระทบใบหน้าอย่างแรงทำให้หญิงสาวต้องเบือนหน้าไปอีกทางเพื่อหลบแรงประทะ ก่อน
จะค่อยๆหมุนตัวเดินออกจากดาดฟ้าของเรือเพื่อกลับเข้าสู่ภายในห้องกันลมเล็กๆ พอดีกับที่เพื่อนสาวหันมา
จึงพูดขึ้นอย่างแปลกใจ
    \"เมย์ เป็นอะไรหรือเปล่า\"
    \"เปล่าหรอก ฟาง\"หญิงสาวตอบฝืนยิ้มน้อยๆให้เพื่อนก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้องเครื่อง
    \"สงสัยเพราะ พี่กาย ไม่ได้มาด้วยแหงเลย\"ฟางพูดกับเพื่อนข้างๆ เมย์ก็ได้ยินดวงตาเริ่มมีน้ำใสๆมาคลอ
ปิดเทอมภาคฤดูร้อนนี้เพื่อนๆทั้งห้องได้นัดกันไว้ตั้งแต่ต้นเทอมว่าจะไปเที่ยวเกาะพงันด้วยกัน จึงแท็คทีมกันมา
หากแต่เรื่องราวที่ได้รับรู้เมื่อก่อนวันที่จะมาได้เพียงสามวันทำให้หญิงสาวไม่อยากจะออกมาด้วย แต่ว่าเพื่อนๆ
ทั้งห้องก็พากันขอร้องให้เธอมาให้ได้ ด้วยความเกรงใจเพื่อนๆ ทำให้ตอนนี้เธอจึงกำลังอยู่บนเรือเพื่อข้ามไป
ยังเกาะพงัน
    กาย เขาคือชายหนุ่มที่เมย์รัก และเคยรักเมย์ แค่เคยเท่านั้น ทั้งคู่ได้พบและคบกันอยู่สามเดือนกว่าๆตอน
แรก กายให้ความสนใจและทุ่มเทเพื่อเมย์ทุกอย่างหากแต่ว่า เมย์เป็นคนขี้อายมาก มากจนเกือบจะคล้ายกับ
อาการเฉยชา ครั้งสุดท้ายที่ได้พบกัน เมย์จำคำพูดทุกประโยคของเขาได้ดี
    \"เมย์ พี่ว่า เราเลิกกันเถอะ\"ชายหนุ่มพูดขึ้นเมื่อเห็นหญิงสาวมาถึงสถานที่นัดพบแล้ว ส่งผลให้ดวงตาที่เปล่ง
ประกายสดใสแม้ว่าดวงหน้าจะไม่ยิ้มแย้ม หม่นลง หยาดน้ำใสๆค่อยๆไหลช้าๆ เธอกัดฟันพยายามจนสุดท้ายก็
พูดออกมาว่า
    \"ทำไมคะ\" เขาทำหน้าเบื่อหน่ายค่อยๆหันหน้ามองออกไปทางอื่นก่อนจะพูดขึ้นว่า
    \"เธอเครียดเกินไป เย็นชา และพี่รู้สึกว่าเราเข้ากันไม่ได้\"ทันทีที่เขาพูดจบ คำถามมากมายผุดขึ้นมาในหัวของ
หญิงสาว ทำไม ทำไม เธอค่อยๆหลับตาลงพยักหน้าช้าๆ ด้วยความยากลำบาก ชายหนุ่มหันมองก่อนจะพูดขึ้น
อีกว่า
    \"พี่ไปแล้วนะ อ้อ จ่ายตังค์ค่าน้ำเองละกัน พี่รีบ\"เขาเดินออกไป เมย์จึงหันมองตาม ก็พบว่ามีหญิงสาวผู้หนึ่งรอ
เขาอยู่ที่หน้าร้านทั้งคู่ค่อยๆเดินควงแขนกันแล้วออกไป เท่านั้นเมย์รีบหันกลับมาทันทีด้วยหัวใจที่แตกสลาย เมื่อ
ก่อนไม่ว่าอะไรเขาก็จะทำให้ ซื้อของให้จ่ายเงินให้โดยไม่ต้องขอ แล้วนี่เธอทำผิดอะไร
    \"คุณคะ ร้านจะปิดแล้วนะคะ\"เสียงพนักงานในร้านทำให้เมย์รู้สึกตัวเธอจึงล้วงกระเป๋า หยิบเงินออกมาจ่ายแล้ว
กลับบ้านทันที แม้เคยคิดอยากจะฆ่าตัวตาย แต่ด้วยบุญคุณของพ่อแม่ที่คุ้มหัวเธอให้เติบโตมานั้นมันยิ่งใหญ่
เกินกว่าที่เธอจะมาคิดเช่นนี้ได้ แต่หัวใจของเธอก็เหมือนตายไปแล้ว เธอมาร่วมทริปท่องเที่ยวกับเพื่อนครั้งนี้หวังว่า
เธอคงจะลืมเลือนเรื่องราวร้ายๆต่างๆได้หมดใจ
    \"เมย์เตรียมเก็บของได้แล้วนะ จะถึงแล้ว\" เพลง เพื่อนสาวของเธอชะโงกหน้ามาบอก เพื่อนๆหลายคนก็ทยอย
ลงมาเก็บสัมภาระ จนเหลือเธอ ที่ออกคนสุดท้าย เพื่อนๆส่วนใหญ่รับกุญแจเลือกห้องพักกันเรียบร้อยแล้วจึงส่ง
กุญแจห้องที่เหลือสุดท้ายให้เธอ
    \"เมย์ นอนคนเดียวได้แน่นะ\"ฟาง ถามเธอ
    \"ได้อยู่แล้ว\"เธอตอบพร้อมทำเสียงร่าเริง ฟางมองเพื่อนถอนหายใจอย่างโล่งอก
    \"กังวลแทบแย่ พวกผู้ชายเนี่ยมันพูดกันใหญ่ว่าดึกๆจะแอบเข้าห้องผู้หญิงที่นอนคนเดียว \"ฟางพูดยิ้มแหยๆ
    \"พวกผู้ชายเขาล้อเล่นหรอกน่ะ\"
    \"เออ เพื่อนๆเขาจะไปเล่นทะเลกัน เมย์ไปด้วยไหม\"
    \"ไม่อ่ะ เราอยากพักมากกว่า ฟางไปเถอะ\"
    \"งั้นเราไปนะ\"ฟางพูดก่อนจะเดินแยกไปอีกทางเมย์จึงเดินกลับเข้าห้องเปลี่ยนชุดเป็นชุดลำลองสบายๆ เสื้อ
กล้ามสีขาวครีมพอดีตัวกับผ้ามัดย้อมสีสวยที่เธอนำมามัดเป็นกระโปรงทำให้เธอดูสวยแปลกตา เมย์หยิบหนังสือ
ออกมาหนึ่งเล่มเดินไปยังชายหาดที่เพื่อนๆของเธอเล่นน้ำอยู่ จ่ายเงินเช่าเตียงผ้าใบเพื่อนั่งมองดูบรรดาเพื่อนๆ
เล่นน้ำกันอย่างสนุกสนานหวังจะผ่อนคลายตัวเอง
    \"เมย์ มีอะไรหรือเปล่า เราว่าเมย์ดูเครียดๆนะ\"เพลงเดินขึ้นมาจากน้ำตรงมาคุยกับเมย์เมื่อเห็นเธอมานั่งดู
เพื่อนๆ
    \"เปล่าหรอกจ้ะ แค่ง่วงนิดหน่อยน่ะ\"เมย์ตอบยิ้มให้เพื่อนสาวพลางขอบคุณในความเป็นห่วงเป็นใย
    \"ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้วงั้นเราไปเล่นน้ำต่อนะ\"เพลงบอกก่อนจะวิ่งไปสมทบกับเพื่อนกลุ่มใหญ่ต่อ
    \"เฮ้อ นี่เราจะมาเครียดทำไมเนี่ย\"เมย์พูดพึมพัมก่อนจะลุกขึ้นเพื่อจะเดินเล่นริมหาด จนชนกับร่างหนาเข้า
    \"อุ้ย ขอโทษค่ะ\"เมย์พูดทันที ก่อนจะก้มลงเก็บหนังสือไม่ทันมองชายหนุ่มตรงหน้า
    \"ไม่เป็นไรหรอกหนู ผมผิดเอง\"เสียงทุ้มนุ่มกล่าวเบาๆ
    \"ลุกไหวไหมค่ะ\"เมย์จ้องไปที่ขาของชายหนุ่มอย่างรู้สึกผิด ก่อนจะเงยหน้าขึ้น ตาของทั้งคู่ประสานกัน ก่อ
ให้เกิดความรู้สึกแปลกๆในหัวใจของคนทั้งคู่ ชายหนุ่มในชุดเสื้อกล้ามกางเกงขาสั้นค่อยๆยันตัวเองให้ลุกขึ้น
แต่รู้สึกเจ็บแปล็บที่ขา
    \"เดี๋ยวหนูช่วยดีกว่าค่ะ\" เมย์พูดช่วยประคองเขาให้เดินได้มั่นคง
    \"ขอบใจมานะหนู\" ชายหนุ่มพูดหันมามองเมย์อย่างขอบคุณ
    \"ผมอยู่โรงแรม......นี่แหละ\"เขาบอก
    \"อ๋อ..ค่ะ\"เธอรับคำเบาๆก่อนจะพาเขาเข้าไปในตัวโรงแรมซึ่งเป็นที่เดียวกับที่เธอเพิ่งเดินออกมา
    \"ห้อง1206นะ\"เขาบอกส่งกุญแจห้องให้หญิงสาวไขประตูให้ หลังจากพาเขาเข้าไปในห้องแล้วหญิงสาวก็ขอตัว
ออกมา ก่อนจะใช้กุญแจตัวเองไขเข้าห้องที่อยู่ข้างๆ เมื่อเข้าไปในห้องแล้วเมย์ก็หากล่องปฐมพยาบาลที่แม่กำชับ
ให้เอามา หยิบแล้วเข้าไปเคาะประตูห้องข้างๆ
    \"ขอโทษนะคะ ที่ทำให้เจ็บขา คุณเลยเที่ยวไม่สนุกเลย\"เมย์พูดขึ้น มือก็ยังเอาผ้าพันขาเขาไว้อย่างชำนาญ
    \"ผมซุ่มซ่ามเองแหละ นี่หนูมาเที่ยวคนเดียวเหรอ\"ชายหนุ่มชวยคุย
    \"มากับเพื่อนนะค่ะ ยกโขยงกันมาทั้งห้องเลย\"เธอบอกทำหน้าสดใสแต่ดวงตาคู่นั้นช่างเศร้าเหลือเกิน
    \"ผมเห็นตอนแรกนึกว่ามาคนเดียวซะอีก แล้วเพื่อนๆไปไหนกันหละ\"เขาพูด แปลกใจเพราะเห็นหญิงสาวอยู่
คนเดียว
    \"เพื่อนๆไปเล่นน้ำกันหมดน่ะค่ะ งั้นเดี๋ยวหนูขอตัวก่อนนะคะ\"เมย์พูดพลางเก็บของเข้ากล่องไปด้วย
    \"คุยกันมาตั้งนานยังไม่รู้จักชื่อเลยนะ หนูชื่ออะไร ผมชื่อวายุนะ\"
    \"มัสลินค่ะ\"เมย์ตอบหันมายิ้มให้เขาก่อนจะเดินออกไป
    หญิงสาวกลับเข้ามานั่งในห้องพักอย่างแปลกใจตัวเองว่าทำไมถึงกล้าเข้าไปอยู่ในห้องผู้ชายได้อย่างงั้น ระหว่าง
กำลังนึกอะไรเพลินๆเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น เมย์จึงเดินไปเปิดก็พบว่า ฟางเป็นผู้เคาะนั่นเอง
     “เมย์ เย็นนี้ พวกเพื่อนๆเขาจะไปเที่ยวผับกันน่ะ เมย์จะไปด้วยหรือเปล่า”เพื่อนสาวพูดจบปล่อยให้เธอยืนคิด
สักพักก่อนจะตอบตกลง ฟางจึงบอกให้เมย์แต่งตัวรอ ให้เธอไปบอกพวกเพื่อนๆก่อนแล้วจะกลับมาเรียกอีกที
หญิงสาวมองดูเพื่อนวิ่งหายเข้าไปในห้องพักก่อนจะปิดประตูลงเบาๆ
     ภายหลังจากที่เด็กสาวออกจากห้องของเขาแล้ว ชายหนุ่มก็ค่อยๆเอามือแตะผ้าพันขาที่ถูกพันไว้อย่างประณีต
เบาๆ ในใจนึกไปถึงดวงหน้ารูปไข่ที่เมื่อครู่มาอยู่ในห้อง เขาขยับขาไปมาช้าๆ รู้สึกเจ็บนิดๆแต่ยังพอเดินไหวจึง
ตัดสินใจแต่งตัวแล้วออกไปหาเพื่อนหนุ่มที่มาเที่ยวด้วยกัน หลังจากนัดไว้แล้วว่าคืนนี้จะไปตระเวนราตรี  หลัง
จากลงมารอที่ล็อบบี้ชั้นล่างได้สักพัก เสียงจอแจของวัยรุ่นกลุ่มใหญ่ดูจะดึงดูดความสนใจของผู้ที่อยู่บริเวณนั้น
ได้เป็นอย่างดี โดยเฉพาะตัวเขาด้วย ดูท่าทางแล้วทุกคนจะมีความร่าเริงสดใสตามวัยกันทุกคนเว้นเสียแต่ เด็ก
สาวผู้นั้นที่ชื่อมัสลิน คนที่เดินรั้งท้ายเพื่อนๆ คืนนี้เธอแต่งตัวด้วยชุดเสื้อยีดคอวีสกรีนลายสีดำพอดีตัวกับกระ
โปรงยีนส์ที่ดูเข้ากันกับเข็มขัดเส็นใหญ่ แต่สังเกตจากแววตาและท่าทางของเธอดูจะมีเรื่องไม่สบายใจ แววตา
ที่ดูอมทุกข์เป็นสิ่งที่เขาเห็นตั้งแต่เจอครั้งแรก
     “ไอ้ลม มองเข้าไป นั่นเด็กนะเว้ย”พัทธ์เพื่อนชายลูกไฮโซเจ้าของโรงแรมทักทำให้เขาเบนสายตากลับมามอง
ก่อนจะพูดขึ้นว่า
     “หาเรื่อง อยากหลับเหรอเอ็ง”
     “ล้อเล่นน่า แล้วนั่นขาเอ็งเป็นอะไรวะ”สังเกตเห็นขาเพื่อนมีผ้าพันอยู่จึงถามก่อนที่จะได้รับคำตอบว่าไม่เป็น
อะไรมากเขาจึงได้ทีแหย่เพื่อนอีก
     “ดีนะเอ็ง  ขาเจ็บแล้วยังคิดจะเที่ยวอยู่อีก ไป  เดี๋ยวจะดึกกว่านี้”พัทธ์พูดพลางประคองเพื่อนหนุ่มเดินไปยัง
ที่หมาย
     สบายดีคลับ ผับชื่อดังของเกาะแห่งนี้ ศูนย์กลางแห่งการท่องเที่ยวยามราตรีที่คนในเกาะต่างก็รู้ดี  เด็กสาว
ค่อยๆก้าวตามเพื่อนเข้าไปทางหลังร้าน ด้วยวัยที่ยังไม่สามารถเข้าได้ตามกฎหมาย คนทั้งกลุ่มจึงเข้าไปด้วยวิธีนี้
เมื่อก้าวเข้าไปภายในแล้วเด็กสาวก็มองบรรยากาศรอบๆเพื่อปรับสภาวะสายตาและร่างกายให้ชิน ภายในของร้าน
สบายดีคลับแห่งนี้จะแบ่งโซนกันอย่างลงตัว โดยโซนแรกจะมี ฟลอร์ขนาดกว้างสำหรับผู้ที่อยากเต้นให้เต้นได้
สุดเหวี่ยงประกอบกับมีจุดให้นั่งพักดื่มเครื่องดื่มได้หากเหนื่อย เพื่อนๆของเธอจึงทยอยเข้าไปอยู่ในจุดนี้กันเป็น
จำนวนมาก อีกโซนหนึ่งจะเป็นบาร์เครื่องดื่มที่มีทุกอย่างตั้งแต่โก้โก้จนถึงของที่ผสมแอลกอฮอล์ โดยจุดนี้จะ
มีบาร์เทนเดอร์ประจำอยู่ประมาณสองถึงสามคนเพื่อบริการลูกค้าพร้อมทั้งโชว์ลีลาระดับแชมป์ในการชงเครื่อง
ดื่มไปด้วย ส่วนอีกโซนก็จะเป็นห้องคาราโอเกะเล็กๆจุคนได้ประมาณห้าหกคน ภายในจะมีที่สำหรับยืนและเต้น
เท่านั้น ส่วนโต๊ะเครื่องดื่มก็จะวางอยู่มุมห้องสะดวกกับพวกที่อยากร้องเองดิ้นเอง  โซนสุดท้ายของร้าน จะเป็น
ห้อง วีไอพี สำหรับแขกผู้อยากได้ความหรูหราและเป็นส่วนตัว ภายในจะเป็นห้องกันเสียง มีชุดโซฟาตั้งอยู่  ภาย
ในสามารถจุคนได้มากกว่าห้องคาราโอเกะถึงสองเท่า ราคาก็จะสูงกว่าจุดต่างๆอยู่หลายเท่าตัว  เมย์เลือกที่จะนั่ง
อยู่ตรงบาร์ชงเครื่องดื่มกับเพื่อนกลุ่มเล็กๆอีกสามสี่คน แก้วแรกๆเพื่อนของเธอเป็นคนสั่งให้ แต่พอต่อๆมา
เบียร์ที่ถูกสั่งนั้นเธอเป็นคนสั่งเอง หลังจากดื่มไปได้สักพักเธอก็รู้สึกมึนจนหัวหมุน ความอัดอั้นตันใจที่เธอ
เก็บไว้ก็ถูกระบายออกมาจนเพื่อนๆรู้  จนกระทั่ง มีเพื่อนของเธอคนหนึ่งตะโกนขึ้นมาว่า
    “หนีเร็ว ตำรวจมา”เท่านั้นเองทุกๆคนก็กระจัดกระจายแยกย้ายกันไปเธอเองก็วิ่งตามเพื่อนของเธอคนหนึ่ง
ไปจนเห็นว่าหายเข้าไปในห้องวีไอพี่ห้องหนึ่งซึ่งเธอก็ไม่รู้ว่าห้องไหนจึงเปิดเข้าไปในห้องหนึ่งเธอเดินเข้าไป
ช้าๆรู้สึกมึนๆที่ศีรษะ พร้อมๆกับสติสัมปชัญญะที่ดับวูบ
     “หนู...หนู...มัสลิน”เสียงทุ้มนุ่มแว่วเข้ามาในโสตประสาทพร้อมๆกับความรู้สึกสดชื่นที่ใบหน้า เธอจึง
ค่อยๆลืมตาช้าๆก่อนจะกระพริบตาถี่ๆเพื่อปรับดวงตาให้เข้ากับแสงไฟ
     “ไม่น่ากินเบียร์เข้าไปเลยนะ หนู”เสียงทุ้มก็ยังคงพูดต่อเรื่อยๆ ดวงตาคมกริบจ้องมองเธอด้วยความเป็นห่วง
     “เอ่อ....คุณ”เมย์พูดมองไปรอบๆพบว่าตนเองกลับเข้ามาอยู่ในห้องพักแล้ว สีหน้าและแววตามีคำถาม
มากมาย
      “ผมวายุไง  จำผมไม่ได้เหรอเนี่ย ว้าอุตส่าห์ช่วยออกมาแท้ๆ”เขาพูดทำสีหน้าที่เล่นทีจริงหญิงสาวค่อยๆชัน
ตัวขึ้นมาแต่ความรู้สึกมึนหัวทำให้ต้องล้มตัวลงนอนไปอีก
     “ขอบคุณนะค่ะ ที่ช่วยออกมาแล้วยังพามาส่งที่ห้องอีก”เมย์พูดจริงใจทั้งสีหน้าและแววตาก่อนจะมองไปที่ขา
ของเขาแล้วถามขึ้น
     “แล้วขาของคุณ หายแล้วเหรอค่ะ”
     “นิดหน่อยครับ คุณนอนพักดีกว่า  เอ่อ..ส่วนเรื่องเพื่อนๆของหนูไม่ต้องห่วงหรอกน่ะหลบกันเก่งมาก
ไม่มีใครโดนจับสักคน”เขาพูดยิ้มบางๆเอามือขยับผ้าห่มให้เธอพลางเดินไปปิดไฟก่อนจะเดินออกจากห้อง
ไปส่วนเมย์ก็หลับตาลงเข้าสู่ห้วงนิทราไป



+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
40% ค่าแล้วจามาอัพให้ต่อ