แผนร้ายกักใจ ยัยมาเฟียฝึกหัด

นิยาย เรื่อง แผนร้ายกักใจ ยัยมาเฟียฝึกหัด

แนะนำตัวละคร

แทโซจิ , เรโกะ  ตัวละครหลักในเรื่อง และจะมีตัวละครอื่นๆ เพิ่มมาในเรื่อง

บทนำ

ครืด~~ครืด เสียงจากโทรศัพท์ ไม่มีใครโทรมามาหรอกแค่เสียงฉันตั้งปลุกไว้^-^

ฉันชื่อ ‘เรโกะ’ เพิ่งย้ายกลับมาจากเกาหลี ฉันไปอยู่ที่นั่นตั้งแต่เด็ก ฉันไปอยู่กับคุณอาของฉัน เพราะที่ประเทศไทยตอนฉันยังเด็ก มันอันตรายกว่าที่เกาหลี เพราะตอนที่พ่อมาตั้งแก๊งใหม่ๆ ยังไม่ใหญ่พอที่จะคุมพื้นที่อาจจะโดนข่มเหงบ้างเล็กน้อยแต่ตอนนี้แก๊งของพ่อฉันใหญ่ที่สุดในประเทศและนอกประเทศใกล้เคียง โม้เยอะไปหน่อย *o*!

แต่ตอนนี้ฉันโตแล้วและสามารถ ดูแลตัวเองได้แล้ว พ่อก็เลยย้ายฉันมาที่ประเทศไทย และตอนนี้ฉันต้องฝึกอะไรหลายๆอย่างเพื่อป้องกันตัวไว้ก่อน เพราะถ้าคิดจะใช้ชีวิตอยู่กับ ‘มาเฟีย’ ต้องไม่กลัวตาย หลายคนอาจจะบอกว่าเป็นมาเฟียดีจะตาย อยากฆ่าใครก็ทำได้ รวยก็รวย ลูกน้องก็มีตั้งเยอะ แต่..กลับกันการเป็นมาเฟียเหมือนกับเอาชีวิตมาแขวนบนเส้นด้าย แต่ฉันก็ไม่กลัวหรอกเพราะถูกปลูกฝังตั้งแต่เด็กว่า ‘ต้องไม่กลัวตาย’

โอ้!! ลืมไป วันนี้มีซ้อมยิงปืน “ตายๆยังไม่อาบน้ำเลย” >o<! เมื้อกี้ฉันวิ่งผ่าน้ำ และมา แต่งตัว ฉันกึ่งวิ่งกึ่งเดินลงมาจากห้องนอน ป้ายูจอง บอกว่าพ่อฉันไปรอที่สนามยิงปืนแล้ว แสดงว่าฉัน ตื่นสายใช่มั้ย? ไม่ใช้หรอกมั้งพ่อคงตื่นเช้าเองแหละ คิดเข้าข้างตัวเองไว้ก่อนก็ดี เพราะมันทำให้ฉันรู้สึกดี

สนามยิงปืนส่วนตัวของแก๊ง ‘LUK’

ฉันเดินเข้าไปข้างในมันไม่ได้ต่างจากสนามยิงปืนทั่วไป แค่ดูหรูกว่าก็เท่านั้น +_+ (ฉันไม่ได้อวดน้ะ) ฉันเดินไปหาพ่อที่โต๊ะ ซึ่งมีคนนั่งร่วมสนทนาอยู่สองคน แต่ฉันไม่รู้จักหรอก ฉันเดินไปนั่งข้างๆ พ่อ

“จะไม่แนะนำให้รู้จักหน่อยเหรอ ฮึ จอนซู”  เสียงคนที่นั่งตรงข้างพ่อพูดขึ้น อายุน่าจะประมาณพ่อฉันได้

“อ่อ นี่ลูกสาวฉันเอง สวัสดีคุณลุงคังชินสิลูก” ฉันคิดว่าน่าจะเป็นเพื่อนคุณพ่อมั้ง -_-!

“สวัสดีค่ะ คุณลุงคังชิน” ^__^  ฉันสวัสดีพร้อมกับยิ้มให้เล็กน้อย

ฉันเหลียวมองไปมองที่สนามยิงปืนที่ห่างออกไปไม่ไกลสักเท่าไหร่ มองเห็นคนปริศนากำลังเล็งปืนอย่างแน่วแน่ 

“พ่อค้ะ หนูขอตัวไปซ้อมก่อนนะค้ะ”

“อื้อ ไปสิ” ฉันไม่ได้ไปซ้อมหรอก แต่จะไปดูว่าคนนั้น เป็นใคร? ฮ่าๆ แผนสูง ^M^!

ฉันเดินไปใกล้ๆ คนนั้น แต่อยู่ข้างนอกห้องกระจก เพราะเป็นห้องเก็บเสียง

ฉันตกตลึงกับความโครตหล่อ เค้าดูเท่มาก>[]<!! ผิวขาวเนียนละเอียด เข้ากับคิ้วเข้มๆ ดั้งโด่งเป็นสัน เข้ากับเรียวปากที่เป็นสีแดงอ่อนๆ น่าจับมาจุ๊บสักทีสองที ผมสีทองสไลด์ถึงต้นคอ เค้าหันมา เค้าหันมาทางฉัน >[]<!!!  เค้าเดินออกมาแล้ว ใจฉันเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ

“เธอเป็นใคร?”  -__- โถ่เอ้ยนึกจะเดินมาบอกว่า ‘คุณน่ารักจังเลย’ อะไรประมาณนี้

“ว่าไง? ได้ยินที่ฉันพูดมั้ย” เค้าทำหน้าตาเอียงไปเอียงมาเหมือนเด็กยิ่งโครตน่ารักเลยอ่า

“...อ่า......คือ..ฉันเป็น...ลูกเจ้าของที่นี่” อร๊าย ทำไมมันเขินแล้วก็ใจมันเต้นแรง >o<!!

“หน้าเธอแดง” อ้ะ!!ไอ้บ้าทำไมพูดตรงขนาดนี้ เขินน้ะเฟ้ย >O<!!!!!

“ฉะ..ฉันหน้าแดงหรอ? อากาศมันร้อนน่ะ” โกหกไปก่อนแล้วกัน ถ้าจับได้ว่าเขินละก็..

“หรอ ฉันว่าในนี้เย็น จะตายนะ แอร์ก็มี” ^_- หรอ ฉันลืมนึกถึงแอร์ ซวยๆๆๆ

“อ่าวรู้จักกันแล้วหรอ” ฉันสะดุ้งทันทีเมื่อพ่อฉันเอ่ยปากถาม เราสองคน

“ป่ะ..ป่าวค่ะ” โอ๊ยมาขัดพอดีแต่ก็ดี จะไม่โดนจับได้ ^ ^

“อ่าวหรอ...งั้นสวัสดีพี่เค้าสิ” หมายความว่าฟร้ะ ไอ้บ้านี่ *_*!

“หมายความว่า อะไรค้ะ?” ที่พ่อพูดว่า ‘พี่’

“นี่ แทโซจิ ทายาท คนเดียวของคุณลุงคังชิน” ห๊าไอ้บ้านี่หรอ เป็นทายาทคนเดียวของคุณลุงคังชิน แต่ก็หล่อดีน้ะ ชอบ *o*

 “สวัสดี...ค่ะ” เฮ้ยเขินชะมัด ทำต้องจ้องเวลาฉันสวัสดีด้วยเล่า

“นี่ เรโกะ ลูกสาวของอาเอง” พ่ออ่ะ เขินจนใจจะทะลุแล้ว ไม่รู้รึไง

“ครับ น่ารักดีนะครับ” ^_^ เมื่อกี้เค้าชมฉันด้วยหล่ะ หุๆ

“อ่อเห็นว่า แทโซจิ นี่ยิงปืนเก่งอาอยากจะให้สอน เรโกะ ยิงปืน จะได้ไหม?”

“อ่อ ได้ครับ” สอนยิงปืนงั้นหรอ

“แล้ว เรโกะ ล่ะว่าไง” จะว่ายังไงหล่ะ ฉันอยากจะตอบว่า โอเค ดังๆเลย แต่ต้องฟอร์มไว้ก่อนนิดนึง

“เอ่อ...ก็..ได้ค่ะ” ใจกล้ามาก ฉันควรจะชื่นชมตัวเอง...รึป่าว=_=!

“ถ้าอย่างนั้นก็ เริ่มสอนเลยแล้วกัน คือว่าพ่อกับคุณลุงจะต้องไปธุระที่ แอนฟิลเลียม นิดหน่อย ” พ่อทิ้งฉันไปแล้วทำไงดีอ่ะ ><!!