[iKON] SF-Fic About bobdong (ฺBOBBY x DONGHYUK)

ลำดับตอนที่ #3 : { happy or ending } update 100 %

O W E N TM.

Happy or Ending

Rate : -

Note : มันคือภาคต่อของ met you my darling ถ้าลืมแล้วหรือยังไม่ได้อ่าน แนะนำให้กลับไปอ่านก่อนนะคะ มิเช่นนั้นคุณจะไม่ได้อรรถรสในการอ่านตอนนี้เป็นอย่างยิ่งค่ะ

  

            ผ่านมา 1 ปีแล้วสำหรับวันครบรอบของผมบ็อบบี้และน้องดง น้องดงตอนนี้ปี 4 แล้ว ส่วนผมเรียนจบแล้ว ตอนนี้ตั้งใจทำงานหาเงินแต่งน้องอยู่ครับ อีก 2 ปีกว่าจะได้แต่งงานกัน เพราะผมต้องรอน้องเรียนจบก่อนถึงจะแต่งกันได้ และผมหวังว่าผมกับน้องยังจะรักกันแบบนี้จนกว่าจะถึงวันที่เราได้แต่งงานกัน

            วันนี้น้องไลน์มาบอกว่าเค้ามีเรียนถึง 4 ทุ่ม ผมเองก็อยากไปรับไปส่งแฟนบ้าง แต่ช่วงนี้น้องดูยุ่งๆ เห็นบอกว่าช่วงนี้มีควิซเยอะ งานแลปก็เยอะ เราก็เลยไม่ค่อยได้เจอกันบ่อยนัก เพราะว่าตารางเวลาของเราไม่ตรงกัน

            ในขณะที่ผมทำงานตอนเช้า ช่วงนั้นจะเป็นช่วงเวลาที่น้องนอนพักผ่อน ส่วนตอนกลางคืนเป็นช่วงเวลาที่ผมนอนพักผ่อน แต่น้องนั่งทำงานจนดึก คุณเชื่อมั้ยแม้แต่ประโยคที่เราคุยกันมันยังน้อยนิด วันๆนึงผมกับน้องคุยกันแค่ 3 ประโยคต่อวันเท่านั้นจนบางทีผมก็รู้สึกว่าเราเริ่มจะห่างกันออกไปโดยไม่รู้ตัว ...

            ผมเข้าใจนะว่าน้องเรียนแพทย์ และเรียนแพทย์แน่นอนว่ามันต้องเรียนหนักมากด้วย แต่นี่มันมากเกินไปรึเปล่า? โมเม้นท์ที่คุยกันเป็นเรื่องราว ดูหนังกันที่ห้าง ดินเนอร์กัน 2 คนอยู่ที่ห้อง เหตุการณ์เหล่านี้ผมแทบจะลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าทำมันกับน้องครั้งล่าสุดเมื่อไหร่ และบางทีน้องก็อาจจะลืมไปแล้วก็ได้เหมือนกัน ..

            “ มานั่งนี่เร็ว มาคุยกับพี่หน่อย ”

            “ มีไรอ่ะ ดงเหนื่อย ง่วงด้วย นอนก่อนได้มั้ย ”

            “ อืม .. ” ผมเองก็ไม่อยากรบกวนน้องหรอก สักวันผมก็คงจะได้พูดเองแหละ

            “ พี่บ็อบ .. งอนหรอ ”

            “ เปล่า .. นอนเถอะเด็กดี ”

            “ ไม่เอา ไม่นอนแล้ว ดงจะฟังที่พี่บ็อบพูด ”

            “ คือพี่รู้สึกว่าช่วงนี้เราไม่ค่อยมีเวลาให้กับพี่เลยนะ แต่พี่เข้าใจว่าดงเรียนหนัก .. ”

            “ ดงก็อยากมีเวลาให้พี่ ดงก็รู้ว่าพี่รู้สึกยังไง แต่ทำยังไงได้อ่ะ ”

            น้องเริ่มโมโหใส่ผมแล้วล่ะ เพราะผมจุดชนวนรึเปล่า น้องคงเหนื่อยแต่ผมก็ยังไม่ทำให้น้องคิดมากอีก

            “ อันนั้นพี่ก็รู้ไง พี่ก็บอกแล้วว่าพี่เข้าใจ แต่ก็น่าจะมีเวลาให้พี่บ้างดิ แค่กินข้าวด้วยกันแค่ 10 นาที ดงยังไม่มีเวลาให้พี่เลยนะ ”

            “ อ่าวแล้วเมื่อกี้ไหนบอกเข้าใจไง และนี่อะไรอย่างี่เง่าได้ป่ะ แค่นี้ดงก็เหนื่อยพอละ”

            “ เออพี่ก็รู้ว่างี่เง่า แต่ขอเวลาบ้างไม่ได้หรอวะดง ”

            “ อยากมีเวลานักก็หาแฟนใหม่ไปเลยไป!! ”

 -------------------------------------------------------------- ต่อจ้า ------------------------------------------------------------------------------------

 “ ดงคุยกันดีๆดิ อย่าโมโห ”

“ ก็แล้วโมโหเพราะใครล่ะ! ” นี่ผมพูดดีๆด้วยแล้วนะ ดงปกติไม่ใช่คนที่จะโมโหร้ายอะไรขนาดนี้ ครั้งตั้งแต่คบกันมายังไม่เคยเห็นดงเป็นแบบนี้จริงๆ

“ โอเค งั้นพี่ขอโทษ ”

“ อย่าประชดได้ป่ะพี่บ็อบ! ถ้าเป็นอย่างงี้นะ ก็ ...”

“ อย่าพูดออกมานะดง พี่ขอร้อง ” ใช่ผมรู้ ผมรู้ว่าน้องจะพูดคำๆนั้นออกมา แน่นอนว่าผมไม่อยากได้ยิน ..

“ เลิกกันเหอะ เราไม่เหมาะกันหรอก ... ”

ยังไม่ทันที่ผมจะรั้งน้องเอาไว้ น้องก็วิ่งเข้าห้องปิดประตูใส่ไปแล้ว ตื่นเช้ามาผมอยากให้เหตุการณ์เมื่อกี้เป็นเพียงแค่ฝันร้าย

เช้าวันต่อมา

ผมลุกขึ้นไปที่ห้องเพื่อเข้าไปดูน้องว่าตื่นรึยัง แต่สิ่งที่ผมกลับเห็นคือเตียงที่ว่างเปล่า ผ้าห่ม หมอนที่จัดเก็บอย่างเป็นระเบียบ

ไม่นะ คงไม่ใช่หรอก น้องคงออกไปหาอะไรกิน ..

ไม่รอช้าผมรีบวิ่งไปเปิดตู้เสื้อผ้า แล้วก็พบว่าเสื้อผ้าของน้องหายไปหมดแล้ว เหลือเพียงแค่เสื้อผ้าที่ผมเคยซื้อให้เท่านั้น ..

ไปแล้วสินะ

ผมควรทำยังไง ตามตื้อแบบที่เคยทำหรอ? ไม่หรอก ผมเข้าใจน้องดี บางทีปล่อยให้น้องอยู่กับตัวเองก็น่าจะดี ผมเองก็เช่นกัน : )

3 เดือนผ่านมา

เจอกันอีกแล้วกับบ็อบบี้คนเดิม เพิ่มเติมคือยังรอให้แฟนกลับมาอยู่ ผมยังคงรอให้น้องกลับมา ยังคงมีหวังว่าสัดวันน้องจะกลับมา

ตอนนี้นั่งอยู่ร้านกาแฟเจ้าประจำ นั่งมองผู้คนเดินผ่านไปมา บางทีคนคู่รักเข้ามานั่งในร้านกาแฟ พูดคุยกัน แอบปวดใจหนึบๆนะ แต่ทำยังไงได้ผมต้องเข้มแข็งเพื่อรอน้องกลับมา

Rrrrrr

เสียงแจ้งเตือนของแอพพลิเคชั่นสีเหลืองแจ้งเตือนว่ามีข้อความเข้าใหม่

‘ อยู่ไหนวะบ็อบ พี่จินจะเลี้ยงข้าว มาให้ไวที่ xxxx bar ”

ไม่ใช่สินะ...

Rrrrrr

อะไรอีกวะ..

‘ พี่บ็อบอยากคุยด้วยตอนนี้อยู่ไหน ’

เพียงแค่ประโยคเดียว มันทำให้ใจของผมเต้นรัวสุดๆ

‘ ร้านกาแฟร้านเดิมครับ ’ ผมรีบพิมพ์ตอบกลับอย่างรวดเร็ว

10 นาทีต่อมา

ประตูร้านกาแฟเปิดออก พร้อมกับร่างบางที่คุ้นเคย

คนสองคนกลับมาเจอกันอีก ในสถานที่เดิม เวลาเดิม และความรู้สึกที่เปลี่ยนไป ...

  Talk : สวัสดีที่รักเราหายไปนานมาก(อีกแล้วนะจ้ะ555555)ขอโทษที่หายไปนานเกือบๆ 3 เดือน

               นี่แหละนาชีวิต ม.6 ตอนนี้ปิดเทอมและยังไม่ได้ทำงาน อยู่ดีๆพล็อตก็แว๊บก็เลยเข้ามาเขียนเลย

               อย่าตบตีเรานะ ตอนจบไปเดากันเอาเองละกัน5555555 ตอนหน้าเป็นดินแดนบินดงนะจุ้บๆ

               จะรีบมาอัพให้ไว รักน้าาาา

               ประเด็นที่ 2 ขอบคุณที่กดเป็นแฟนคลับให้นะคะ TvT เดือนธันวามีแค่ 11 คนเองตอนนี้มี 42 คนแล้ว

               แถมด้วยแชร์อีก 30 ขอบคุณที่ติดตามนะคะ เป็นแรงผลักดันมากมาย สามารถติชมได้ทุกตอน รักนะคะ TvT