เส็ตโชมารู เทพอสูรจิ้งจอกเงินผู้ยิ่งใหญ่

ลำดับตอนที่ #1 : การรอคอยที่แสนยาวนาน

"รินเอ้ย! เอาหม้อสมุนไพรที่ข้าต้มนั้นมาให้ข้าหน่อยได้ไหม?" เสียงเรียกของมิโกะชรา คาเอะเดะ
"หม้ออันนี้หรือเปล่าคะ คุณยายคาเอะเดะเจ้าขา"
สาวน้อยในชุดกิโมโนสีชมพูอ่อนลายลูกไม้ซากุระที่เบ่งบาน ใบหน้าที่ขาวเนียนอมชมพู ริมฝีปากที่จิ้มลิ้ม ดวงตาสีนิล ผมยาวดำสรวยถึงกลางหลัง รับได้ว่า รูปร่างน่าตาน่ารักเชียวล่ะ ต่างจากเมื่อตอนเด็กๆที่มอมแมมจากการผจญภัยกับอะไรมามากมาย และตอนนี้ที่โตเป็นสาวน่าตาก็ดูสะอาดสะอ้านขึ้น
"อืม อันนั้นแหละ เอาไปตั้งบนเตาไฟให้ด้วยนะ" คาเอะเดะสั่ง
"ค่ะ" สาวน้อยรินก็ทำตามทันที
"กิโมโนที่เจ้าใส่อยู่ตัวนี้เป็นตัวสุดท้ายที่เส็ตโชมารูเอามาให้ตอนที่มาเยี่ยมเจ้าเมื่อครั้งสุดท้ายใช่ไหมนั่นน่ะ" คาเอะเดะเอ่ยถามพร้อมกับชำเลืองมองกิโมโนที่สาวน้อยรินจังสวมใส่ ดูแล้วช่างน่ารักซะจริงๆ
"ค่ะ ตัวนี้ น่าจะเป็นตัวสุดท้ายที่ท่านเส็ตโชมารูมอบให้ ท่านบอกว่าเอาไว้ใส่ตอนที่โตแล้วล่ะค่ะ" สาวน้อยตอบคำพลางลูบกิโมโนที่ใส่ไปด้วยอย่างหลงไหล
"อืม นี่ก็ผ่านมานาน 11 ปีแล้วสินะ ยังไม่เห็นเส็ตโชมารูมาเยี่ยมเจ้าสักที"
"ค่ะ ท่านเส็ตโชมารูมีธุระที่ต้องไปทำ ท่านเส็ตโชมารูต้องการเพิ่มพลังให้กับตัวเองจะได้แข็งแกร่งขึ้นน่ะค่ะ และต้องการที่จะก้าวข้ามท่านพ่อของท่านเส็ตโชมารู น่ะค่ะ ป่านนี้ ท่านคงจะลืมรินไปแล้วมั้ง เนอะ ท่านคาเอะเดะ ฮิฮิ" สาวน้อยยิ้มและหัวเราะออกมาเพื่อกลบเกลื่อนความเศร้่าของตัวเองแต่ถึงอย่างนั้นก็ยังเก็บได้ไม่เนียนสักเท่าไหร่
"รินเอ้ย ไม่ต้องไปคิดมากหรอก เพราะว่าเส็ตโชมารูก็มีธุระที่ต้องไปทำไม่ใช่เหรอ เมื่อเสร็จธุระก็คงจะมาเยี่ยมเจ้าเองนั่นแหละ เขาไม่ลืมเจ้าหรอกนะ" คาเอะเดะพูดปลอบโยน ทำให้ริน รู้สึกดีขึ้น
"ค่ะ ท่านคาเอเดะั"
...............................................
ทางด้านเส็ตโชมารู ที่กำลังต่อสู้กับยักษ์ สึงะมิ เป็นยักษ์ภูเขาที่ชอบออกมาอาละวาดผู้คน และได้มาเจอเข้ากับเส็ตโชมารู มันเห็นดาบของเส็ตโชมารูเลยอยากได้จึงคิดเข้าไปแย่งชิงแต่ก็โดนเส็ตโชมารูใช้กรงเล้บฆ่าตาย แล้วเส็ตโชมารูก็เดินจากไป พร้อมกับ จาเค็น ทาสผู้ซื่อสัตย์ที่ไม่ค่อยจะพึ่งอะไรได้สักเท่าไหร่
[ นี่ก้ผ่านมา 11 ปีแล้วสินะที่ยังไม่ได้ไปเยี่ยมเจ้าเลย ป่านนี้เจ้าก็คงจะโตแล้วสินะ] เส็ตโชมารูพูดในใจ แล้วก็นึกภาพตอนที่ยังอยู่กับริน ตั้งแต่ภาพที่เด็กน้อยยิ้มฟันหลอให้จนถึงตอนสุดท้ายที่ได้ปกป้องริน
"ท่านเส็ตโชมารูคิดอะไรอยู่รึขอรับ คงจะคิดถึงรินสินะขอรับ นี่ก็ผ่านมา 11 ปีแล้วสินะขอรับ ป่านนี้ก็คงจะโตเป็นสาวแล้วล่ะขอรับ" จาเค็นรู้ใจ
"หุบปากน่ะ จาเค็น" สุดท้ายก็โดนเส็ตโชมารูเอ็ดเอาจนได้
..................................................
ทางด้าน รินจัง
"พี่คาโงเมะคะ รินอยากยิงธนูเป็นน่ะค่ะ อยากให้พี่คาโงเมะช่วยสอนรินจะได้ไหมคะ" สาวน้อยรินจังเอ่ยขึ้น และเป็นคำพูดที่ทำให้คาโงะเมะยิ้มและเอ็นดู
"เฮ้ เจ้าคิดอะไรของเจ้าน่ะ ปกติข้าเห็นแต่เจ้านอกจากจะเข้าครัวทำอาหารแล้วเจ้าก็จะชอบไปเก็บดอกไม้ไม่ใช่เหรอ นึกยังไงจะมายิงธนูเนี่ย" อินุยาฉะถาม
"ก็รินอยากมีวิชาป้องกันตัวเองนี่คะ ไม่อยากที่จะเป็นภาระ โดยเฉพาะเวลาที่ทุกคนกำลังต่อสู้อย่างคับขัน อย่างน้อยๆรินจะได้ป้องกันตัวเองได้นี่คะ" รินตอบ
"เพื่อเส็ตโชมารูล่ะสินะ ใช่ไหมล่ะ พี่รู้ทันนะ" คาโงะเมะแซว
"ก็มีส่วนน่ะค่ะ" รินตอบ
"อ๋อ อย่างนี้นี่เองสินะ ตัดใจซะเถอะ คนอย่างเจ้านั่นน่ะมันก็ไม่ยอมให้เจ้าติดตามมันอยู่ดี ไอ้เจ้านั่นน่ะมันเกลียดมนุษย์ ยังไงซะมนุษย์ที่อ่อนแออย่างเจ้ามันไม่เอาไปด้วยหรอก" อินุยาฉะตอบโดยที่ไม่คิด ทำให้คนที่ได้ฟังถึงกับหน้าเศร้าไปทันที
"อินุยาฉะ!" - __ -
"กึ๋ย"�
"นั่งลงเดี๋ยวนี้!"
โครมมม!!!
"ยังทึ่มเหมือนเดิมเลยแฮะ" ชิปโปที่ตอนนี้โตเป็นหนุ่มพูดสมทบ
"อย่าได้ใส่ใจกับคำพูดของอินุยาฉะเขาเลยนะ รินจัง หากรินจังอยากจะฝึกจริงๆนะ พี่ก็ยินดีสอนให้จ๊ะ" คาโงะตอบ
"จริงๆหรือคะ พี่คาโงะเมะ" สาวน้อยรินจังถามอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ
"จร้า จร้า จะเรียนวันไหนดีจ๊ะ"
"พรุ่งนี้ตอนเช้าได้รึเปล่าคะ"
"ได้สิ งั้นพรุ่งนี้เช้ามาเรียนนะจ๊ะ" คาโงะเมะนัดรินจัง
"ค่ะ งั้นข้าขอตัวก่อนนะคะ ข้าจะไปอาบน้ำก่อนน่ะค่ะ" พูดจบ สาวน้อยก็เดินไปทางแม่น้ำท้ายหมู่บ้านทันที
.............................................
"เฮ้ จะดีเหรอ คาโงะเมะ ที่ไปสอนรินยิงธนูน่ะ รินจะยิงได้เหรอ" อินุยาฉะถาม
"อืม ก็ต้องได้สิ เพราะว่า ความตั้งใจของรินน่ะ มันเยอะมาก รินมีจิตใจที่เข้มแข็งมากเลย ต่อไปสักวัน รินจะต้องแข็งแกร่งแน่ๆล่ะ ว่ามั้ย ซังโกะจัง" มิโกะสาวหันไปถามเพื่อนสาวที่ชื่อซังโกะ
"ข้าก็ว่างั้น อีกอย่างรินก็เคยเจอะเจอกับเรื่องร้ายๆอะไรหลายๆอย่างมามากเชียวล่ะ ข้าว่านะ รินต้องเป้นนักปราบปิศาจได้แน่ๆ" ซังโกะยืนยัน
"เอาเข้าไป ยอกันเข้าไป เชอะ ข้าไปก่อนดีกว่า" อินุยาฉะพูดแล้ววิ่งไปยังท้ายหมู่บ้านทันที
"อ้าวจะไปไหนอินุยาฉะ อ้าว ไม่ทันซะแล้ว" มิโกะสาวเรียกตามอินุยาฉะแต่เรียกไม่ทัน
อินุยาฉะวิ่งไปทางท้ายหมู่บ้านเพราะว่าเขาได้กลิ่นไอปิศาจของเส็ตโชมารูผู้เป็นพี่ชายอยู่ใกล้ๆ
"เฮ้ เส็ตโชมารู เจ้ามาเยี่ยมรินแล้วเหรอ นานมากเลยนะที่เจ้าหายไปน่ะ" พอมาถึงอินุยาฉะก็เปิดปากถามทันที เส็ตโชมารูหยุดเดินเมื่อเห็นอินุยาฉะผู้เป็นน้องชายวิ่งมาหา
"หึ นี่เจ้าคิดถึงพี่ชายมากเลยสินะ พอได้กลิ่นก็รีบวิ่งมาหา น่าปลึ้มจริงๆ" เส็ตโชมารูพูดด้วยเสียงเย็นยะเยือกจนคนฟังรู้สึกหนาวได้อีก
"เชอะ ข้าน่ะเหรอที่จะคิดถึงเจ้า ว่าแต่ เจ้าหายไปไหนมาตั้งนาน ปล่อยให้เด็กน้อยตาดำๆรอนานเลยนะแก" อินุยาฉะเดินคุยกับเส็ตโชมารูไปตามทางระหว่างเข้าหมู่บ้าน
"อินุยาฉะ ระหว่างที่อยู่ที่นี่ หวังว่าคงไม่มีอะไรเกิดขึ้นน่ะสินะ" เส็ตโชมารูถามแต่จิตใจหมายถึงเด็กน้อยรินจัง ซึ่งในใจของเขาเองก็ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกันถึงได้นึกถึงเด็กน้อยที่มอมแมม
"อืม ไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้นแหละ ตั้งแต่ที่กำจัดนาราคุได้แล้ว ทุกอย่างก็สงบมาเรื่อยๆนั่นแหละ ไม่ต้องห่วงรินหรอก รินโตเป็นสาวแล้วล่ะนะ ตอนนี้ก็อยู่กับพวกข้าก็สบายดีไม่มีอะไรต้องเป็นห่วงหรอก" อินุยาฉะตอบพี่ชายในขณะที่เดินอยู่นั้น อินุยาฉะเหมือนกับได้กลิ่นเส็ตโชมารูด้วยเช่นกัน
"กลิ่นเลือดนี่มัน อ้าว เฮ้ย! เส็ตโชมารู" อิินุยาฉะพูดยังไม่ทันจบเส็ตโชมารูวิ่งนำหน้าไปก่อนแล้ว
ปลายทางของกลิ่นนั้น คือ รินสาวน้อยได้ถูกปิศาจทำร้าจนได้รับบาดเจ็บเธอกำลังวิ่งหนีอย่างเอาเป็นเอาตายเส็ตโชมารูมาทันเวลาได้ใช้ดาบตัดคอปิศาจนั้นจนขาด
"ท่านเส็ตโชมารู" รินเรียก เส็ตโชมารูหันมาตามคำเรียกของสาวน้อย
"ริน เจ้าไม่เป็นไหร ใช่ไหม" เส็ตโชมารูถามเสียงเรียบแต่ในใจแฝงไปด้วยความห่วงใย
"ท่านเส็ตโชมารู!" รินวิ่งเข้าไปกอดเส็ตโชมารูด้วยความลืมตัว อินุยาฉะเห็นเหตุการณ์ถึงกับอึ้งในการกระทำของริน ซึ่งปกติแล้ว เส็ตโชมารูจะไม่ชอบมนุษย์อยู่แล้ว ถึงจะเป็นอย่างนั้นแต่รินกลับสามารถเข้าไปกอดเส็ตโชมารูได้โดยที่เส็ตโชมารูไม่ได้ขยับออกห่างหรือทำทีท่ารังเกียจเลยแม้แต่น้อย
"ริน ปล่อยข้าได้แล้ว" เส็ตโชมารูบอกสาวน้อยที่กำลังโอบกอดเส็ตโชมารูด้วยความคิดถึงบวกกับความหวาดกลัวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่นี้
"อ่ะ ขอโทษค่ะ ท่านเส็ตโชมารูหายไปไหนมาตั้งนานล่ะคะ ทำไมถึงไม่มาเยี่ยมรินสักที รู้ไหมคะว่ารินรอท่านเส็ตโชมารูมานานเหลือเกินค่ะ" สาวน้อยบอกความรูสึก
"เลิกพูดมากได้แล้วริน เจ้ามาทำอะไรในป่านี้น่ะ" เส็ตโชมารูตัดบท
"ก็รินมาอาบน้ำนี่คะ แต่ว่าปิศาจโผล่มาจากไหนก็ไม่รู้ จะมากินริน รินเลยหนีเข้าป่า โอ๊ย" สาวน้อยร้องครวญด้วยความเจ็บปวดเพราะบาดแผล และเธอก็สลบลงไป เส็ตโชมารูเข้ามาพยุงร่างของรินเอาไว้
"ริน เอ๊ะ มีกลิ่นของพิษด้วย" อินุยาฉะใช้จมูกทำฟุดฟิด
"ปิศาจตัวนี้ท่าทางมันปล่อยพิษไว้ด้วยล่ะสิ กลับหมู่บ้านกันเถอะ อินุยาฉะ" เส็ตโชมารูเรียกอินุยาฉะที่กำลังตกใจ
"เอ้ออ"
................
ทางคาโงะเมะที่กำลังทำหุ่นไล่กาเพื่อไว้สำหรับสอนยิงธนูให้กับริน ขณะที่กำลังสร้างอยู่นั้นเขาก็ได้เห็นเส็ตโชมารูอุ้มรินที่ได้รับบาดเจ็บกลับมาด้วย เขาจึงได้รีบวิ่งไปหาเส็ตโชมารูทันที
"เส็ตโชมารู รินเป็นอะไร เกิดอะไรขึ้นกับรินงั้นเหรอ" คาโงะเมะถามด้วยความเป็นห่วง
"คาโงะเมะ รินโดนปิศาจทำร้ายมาน่ะ ได้รับผิดด้วยนะ" อินุยาฉะเล่า
"เอ๋ ปิศาจงั้นเหรอ"
"คาโงะเมะ เจ้าน่ะ สามารถชำระพิษจากปิศาจได้ไม่ใช่เหรอ เจ้าจะช้าทำไมเดี๋ยวรินก็ตายหรอก" เสีัยงอันเยือกเย็นของเส็ตโชมารูพูดอย่างใจเย็น แต่ว่าจิตใจนั้นร้อนรนซะยิ่งกว่าอะไร
"งั้น ฉันจะลองดูก็แล้วกัน" คาโงะเมะพูดจบก็ใช้ลูกธนูแทงเข้าที่บาดแผลของรินทันที พิษที่แผลของสาวน้อยได้ถูกชำระล้างจนหมดสิ้นไป ทำให้เหลือแค่บาดแผลธรรมดา
"พิษหายไปแล้วล่ะ เส็ตโชมารู พารินไปที่บ้านคุณยายคาเอะเดะเถอะ" คาโงะเมะแนะนำ
"หน็อย นี่เจ้าบังอาจสั่งท่านเส็ตโชมารูของข้าเรอะ" จาเก็นที่เงียบตั้งนานเอ่ยขึ้น
"จาเค็น หุบปาก" เส็ตโชมารูสั่งทำให้ทาสน้อยผู้ซื่อสัตย์หน้าจ๋อยไปทันที

"เกิดอะไรขึ้นอย่างนั้นเรอะ" มิโกะชราเดินออกมาจากบ้าน
"คุณยายคาเอะเดะคะ รินได้รับบาดเจ็บค่ะ" คาโงะเมะรีบรายงาน
"งั้นเข้ามาก่อนสิ รินไปโดนอะไรมาล่ะเนี่ย" คาเอะเดะเอ่ยถาม
.........ทางด้านครอบครัวมิโรคุกับซังโกะ.........
"ซังโกะ เดี๋ยวข้าจะออกไปปราบปิศาจที่หมู่บ้านข้างหน้านะ" มิโรคุมาขออนุญาติภรรยา
"พอได้แล้วนะท่านนักบวช เลิกไปหลอกชาวบ้านสักทีเถิดหน่า" ซังโกะเอ็ดสามี
"เถอะนะ ซังโกะ เอ๊ะ เกิดอะไรขึ้นน่ะ" มิโรคุเห็นเส็ตโชมารูกับอินุยาฉะยืนอยู่ข้างนอก ก็แปลกใจ
"นั่น เส็ตโชมารูหนิ มาเยี่ยมรินน่ะสินะ แต่ว่า ข้ารู้สึกแปลกๆนะ ดูสีหน้าของเส็ตโชมารูเคร่งๆนะ" ซังโกะพูด
"นั่นน่ะสินะ ข้าว่า เราไปถามกันเถอะว่าเกิดอะไขึ้นกันแน่" มิโรคุออกความเห็น
"อืม ข้าก็ว่างั้นแหละ ชิกะ นานิ ดูแลน้องด้วยนะ เดี๋ยวพ่อกับแม่กลับมา" มิโรคุสั่งลูกสาวฝาแฝดตัวเอง แล้วก็ออกไปยังบ้านของมิโกะชรา คาเอะเดะทันที
"เกิดอะไรขึ้นเหรอ อินุยาฉะ" มิโรคุวิ่งมาถามทันที
"รินถูกปิศาจทำร้ายมาน่ะ แต่ว่าตอนนี้ ยายแก่คาเอะเดะกำลังทำปผลให้อยู่น่ะ คงไม่เป็นไรแล้วล่ะมั้ง" อินุยาฉะตอบ
"เออนี่ เส็ตโชมารู เจ้าน่ะหายไปไหนมาตั้งนาน รินได้แต่รอเจ้าจะมาเยี่ยมทุกวันเลยตั้งแต่แต่เล็กจนถึงตอนนี้ก็ยังรอเจ้าอยู่นะ" ซังโกะเล่าสถานะของรินให้เส็ตโชมารูฟัง
"รอข้างั้นเหรอ ข้าไม่เคยสนใจใครหรอก" พูดจบเส็ตโชมารูก็เดินออกไป
"เฮ้ เส็ตโชมารูนั่นเจ้าจะไปไหนน่ะ" อินุยาฉะร้้องถาม
"ข้าจะออกไปเดินเล่นสักหน่อย อย่ามากวนข้าล่ะ" เส็ตโชมารูเดินเลี่ยงไปทางอื่นทันที
"ริน ฟื้นแล้วเหรอ เป็นยังไงบ้างล่ะ" คาโงะเมะรีบถามอาการทันทีที่สาวน้อยตื่น
"รินไม่เป็นไรแล้วล่ะค่ะ แล้วท่านเส็ตโชมารูล่ะคะ" รินถามพลางมองหา
"เจ้าเส็ตโชมารูมันไปไหนก็ไม่รู้แล้วล่ะนะ เจ้านั่นยิ่งเดาใจยากซะด้วยสิ" อินุยาฉะเดินเข้ามาในบ้าน
"งั้นเหรอคะ สงสัยท่านเส็ตโชต้องเดินทางไปอีกแล้วล่ะสิเนี่ย" สาวน้อยรินจังพูดพร้อมกับใบหน้าที่เศร้าลงทันที
"เดี๋ยวเส็ตโชมารูก็คงหาเจ้าเองแหละ ไม่ต้องไปคิดมากหรอกนะรินเอ้ย พักผ่อนให้สบายเถอะ"
"สุดท้าย รินจะต้องรอต่ีอไปใช่ไหมคะ ทั้งๆที่ได้พบกันแล้วแท้ๆ แต่ว่า แค่นี้ก็ดีแล้วล่ะค่ะ" รินจังพูดด้วยสีหน้าที่ร่าเริงอีกครั้ง
[สุดท้าย ข้าก็ต้องรอท่านเส็ตโชต่อไปอีกสินะ ท่านเส็ตโชมารูคะ กลับมาอีกสักครั้งนะคะ ข้าอยากพบอีกครั้งก็ยังดี ข้าคิดถึุง การรอคอยที่แสนยาวนานนี้ ไม่รู้ว่ามันจะจบลงเมื่อไหร่ แต่ว่าไม่ว่าจะนานแค่ไหนข้าก็จะรอท่านเส็ตโชารูนะคะ รีบกลับมาเยี่ยมข้าอีกครั้งไวๆนะคะ] ความคิดของสาวน้อย