คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : บทที่ 6 : ม่านแห่งความสงสัย
แสแยามเ้าสาส่อผ่านหน้า่าห้อใ้หลัา ร่าสรีผมาวยืนอยู่รนั้น มอออไปยัทิวทัศน์ป่าไม้เียวีที่ทอยาวสุลูหูลูา วอาทิย์สีเหลือทอ่อยๆ โผล่พ้นอบฟ้า เผยให้เห็นแสสว่าที่อบอุ่น
บนอบหน้า่า นฮูสีำสนิทัวให่ำลัเาะนิ่อยู่ วาสีเหลือทออมัน้อมอเธอราวับำลัรออยอะไรบาอย่า อลิเียยิ้มอย่าเอ็นูพลา้มลลูบหัวนฮูเบาๆ
"อรุสวัสิ์ อเล็์" หิสาวเอ่ยทัทายเพื่อนร่วมทาผู้แสนล้ำ่า เธอเ้าใีว่าอีฝ่ายไม่อบถูับลรั อเล็์โหยหาอิสระ โหยหาารบินสู่ท้อฟ้าว้าให่ อลิเียล่าวอย่าอ่อนโยน "เที่ยวเล่นให้สนุนะ"
อเล็์าปีนาให่สีำสนิทนเิเสียระพือ่อยๆ ทะยานผ่านหน้า่าออไปสู่อาาศว้าให่ ริาร์ยืนอยู่้าายอลิเีย มอามนฮูที่บินโบไปอย่าล่อแล่ว
"มันูมีวามสุันะ" อลิเียเอ่ยึ้น
"็ไ้รับอิสระที่วนวายมานานนี่นา" ายหนุ่มไ้แ่ยิ้ม
ร่าสูทั้สอเินทาผ่านป่าสู่บ้านระูลัลเลน หลัาไ้รับทราบาอลิับแสเปอร์ว่าเอสเวนมาทานเมนูอาหารที่ิ้นใหม่ ่อนออเินทา อลิเีย้อมัวล ุมพิบนหัวแมวสีำลับที่หลับใหลอยู่บนโฟา เธอพึมพำเบาๆ เป็นารออนุา "ไป้วยันเถอะ"
ทอมนอนนิ่ ไม่ไ้อบสนอ่อำพูอเธอ แู่เหมือนว่ามันะรับรู้ถึบาสิ่บาอย่า
เมื่อมาถึบ้านหลัให่ อลิเียลารถพร้อมับอุ้มทอมลไป้วย เธอโอบอมันไว้อย่าทะนุถนอม พยายามทำให้มันรู้สึสบายใ
วเนรสีแสประสานับใบหน้าาวีอุายเอ็เวิร์ที่ยืนรอรหน้าประูบ้าน รอยยิ้มอ่อนๆ ปราบนริมฝีปาอเธอ ายหนุ่ม้าายสาวามเินไปไฮไฟว์เป็นารทัทาย ่อนะเินเ้าบ้านไป หนุ่มแวมไพร์หันลับมามอเธอ่อนสายาะเลื่อนลสบับลุ่ม้อนนสีำสนิท
"แมวเหรอ?" เสียทุ้ม่ำอายหนุ่มัึ้น วาสีเ้มอเา้อมอไปที่แมวในอ้อมแนออลิเีย้วยวามสนใ ท่าทานั้นเ็มไป้วยวามแปลใ เพราะไม่เยเห็นเธอเลี้ยสัว์มา่อน
"อืม เห็นแล้วถูะาเลย" อลิเียอบลับ้วยรอยยิ้ม มืออเธอลูบไล้นนุ่ม ๆ อย่าอ่อนโยน สายาอเธอบ่บอถึวามรัและเอ็นู
เธอ้าวเท้าเ้าบ้านหลัให่ เป็น่วเวลาเียวับทอมในอ้อมออเธอที่ื่นึ้นมาราวับสัมผัสไ้ถึอะไรบาอย่า อลิเียเอ็สัเเห็นท่าทีที่เปลี่ยนไป มันเริ่มระุระิัวอย่าระมัระวั มอไปรอบๆ
อลิเียเ็บวามสสัยไว้ในใว่าสิ่ใันที่ทำให้ทอมถึับื่นัวมานานี้
ลอ่วเวลาอาหาร อลิเียอยสัเท่าทีแมวอเธอทุนาที ราวับว่าหาลาสายา ทอมะระโนออนอหน้า่าอยู่รํ่าไป แม้ะสิ้นสุหลัอาหารเธอ็ยัไม่ลายวามัวลในใ
เสียฝีเท้าเบาๆ ั้อไปทั่วห้อนั่เล่น โราลีสาวผมสีน้ำาลเ้ม่อยๆ ้าวเ้ามาหหิสาวผมาวที่นั่อยู่บนโฟาอย่าเียบัน โราลียื่นหนัสือปสีทึบให้เธอ้วยรอยยิ้ม
"นี่ อที่เธอเยฝาื้อ" โราลีเอ่ย้วยน้ำเสียนุ่มนวล
อลิเียเยหน้าึ้น มอหนัสือรหน้า้วยวาสีโเมน รอยยิ้มบาๆ ปราบนริมฝีปา "อบในะ" เธอเอ่ยพร้อมรับหนัสือมาเปิอ่าน
นิ้วเรียวบาลูบไล้หน้าปหนัสืออย่าทะนุถนอม ราวับสัมผัสุมทรัพย์ล้ำ่า วาอเธอเริ่มไล่เรียัวอัษรบนหน้าระาษอย่าั้อั้ใ มิ่สู่โลแห่ินนาารที่ถูบรรสร้าสรร์ึ้น
โราลีมออลิเีย้วยวามเอ็นู รู้ีว่าเพื่อนรัอเธอหลใหลในวรรรรมแ่ไหน เสียพลิระาษัเป็นระยะๆ บ่บอถึวามสนใอเธอ
ท่ามลาวามเียบสบ ายหนุ่มผมสีำลับที่นั่โฟาร้าม รับรู้ถึวามสับสนในใอเธอไ้ เาึัสินใ้าวเ้ามาลี่ลายวามสสัยนั้นแทน
ริาร์เหลือบมอแมวัวโปรออลิเีย วาสีแสอมัน้อมอไปรอบๆ บ้านอย่าับ้อ ร่าายอมันสั่นเล็น้อย ราวับำลัสัมผัสถึอะไรบาอย่า ายหนุ่มรุ่นิอยู่ั่วรู่ สีหน้าอเา่อยๆ ผ่อนลายล วามิแ่มัึ้นในหัวอเา
'ทอมสัมผัสถึอันรายาแวมไพร์นัล่า' วามินั้นทำให้เาเ้าใสถานาร์มาึ้น แ่ริาร์ัสินใเ็บวามินี้ไว้่อน เาะบออลิเียในภายหลัที่เธอว่า
บารั้ แสเปอร์็เผลอมอไปที่แมวออลิเีย เพื่อนสาว้าบ้าน ลาสัหร์บาอย่าวนใเา แมวสีำสนิทัวนั้นูมีบาอย่าแปลประหลา ออร่าสีำรอบัวทอมส่ลื่นวามรู้สึแปลประหลาบาอย่า แสเปอร์ไม่เยสัมผัสับสิ่นี้มา่อน มันแ่าาแมวทั่วไปอย่าสิ้นเิ เารู้สึถึพลัานบาอย่าที่แผ่ออมาาทอม พลัานที่ทั้น่าึูและน่าหวาลัว
"ทอมมาาไหนันนะ?" แสเปอร์อไม่ไ้ที่ะสสัย อลิเียบอเาว่าเธอไปื้อทอมมาาร้านายสัว์เลี้ยเ่าๆ ริมถนน แ่อะไรบาอย่าในใเาลับบอว่าไม่ใ่อย่านั้น
เาพยายามนึถึเรื่อราวเี่ยวับแมวำที่เยไ้ยินมา ในำนานโบรา แมวำมัถูเื่อมโยับแม่มและปีศา ผู้น่าหวาลัว พวมันถูมอว่าเป็นสัว์ร้ายที่นำโร้ายมาสู่ผู้น แสเปอร์ไม่เยเื่อในเรื่อเหล่านี้ แ่แมวัวนี้มัน่าูแปลประหลานเาอสสัยไม่ไ้
ในะเียวัน ทอมเอ็รู้สึถึบาสิ่แปลประหลาเ่นัน มันสัมผัสไ้ถึพลัานพิเศษบาอย่าในัวายหนุ่มผู้้อมอมันาบันไ ทอมไม่เยพบเอใรที่มีลิ่นอายแบบนี้มา่อน
แมวสีำและแวมไพร์หนุ่ม ่า้อมอันอย่าเียบัน แ่ละฝ่าย่าสสัยและอยารู้เี่ยวับอีฝ่าย หนึ่ือสิ่มีีวิลึลับาโลแห่เามื อีหนึ่ือผู้ล่าผู้โเี่ยวา่ำืน ารพบันอพวเานำมาึ่วามลับและวามสัมพันธ์ที่ยาะาเา
อลิเียทรุัวลนอนบนเียนุ่มนิ่ม ร่าายอเธอรู้สึอ่อนเพลียหลัาผ่านวันที่วุ่นวาย เ็มไป้วยเรื่อราวมามายที่เพื่อนายเล่าให้ฟัระหว่าเินทาลับ แสันทร์สีนวลสาส่อเ้ามา เผยให้เห็นร่าอสัว์เลี้ยัวโปรที่นอนัวอยู่้าๆ
วาสีโเมนลมโออลิเีย้อมอไปยัสัว์เลี้ย้วยวามเอ็นู รอยยิ้มว้าปราึ้นบนใบหน้าอเธอ นึถึวามลาแสนรู้อมันที่เยสร้าวามประทับใให้เธอมาแล้วหลายรั้
"เ่ันะ" เสียออลิเียแผ่วเบา มือเรียวบา่อยๆ ยื่นไปลูบไล้นสีำสนิทที่เาาม รู้สึถึวามนุ่มนวลและอุ่นสบาย
"ที่แยออ…" เสียอเธอ่อยๆ แผ่วเบาล เรื่อราว่าๆ ไหลผ่านวามิอเธอ ประโย่าๆ ถูเรียบเรียใหม่ อารม์วามรู้สึ่าๆ ถูร้อยเรียเ้า้วยัน ลายเป็นบทเพลบรรเลโยินนาาร
ในที่สุ เสียอเธอ็เียบล เหลือเพียวามเียบสบปลุมห้อ อลิเียหลับาล หายใเ้าลึๆ วามอบอุ่นาร่าายแมวที่นอนอยู่้าๆ แผ่่านไปทั่ว ราวับเป็นำลัใให้เธอฝันี
ความคิดเห็น