คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 2 : ยามราตรีอันเงียบสงัด
ยามรารีปลุมเมือ ม่านวามมืทึบไ้ลืนินแสันทร์นแทบไม่เหลือร่อรอย เสียรีร้ออแมลยาม่ำืนั้อไปทั่ว สร้าบรรยาาศอึอัราวับว่ามีบาสิ่ั่วร้ายำลั่อนัวอยู่ใ้เามื
ใ้สะพานเ่าแ่ที่ปลุมไป้วยเถาวัลย์ ร่าสูโปร่สวมผ้าลุมสีำสนิทที่ยืนนิ่ สายามริบ้อมอไปยัู่แวมไพร์ที่ำลันัุ่่อนัวอยู่ใ้เามื แสันทร์สลัวๆ สาส่อลมาเผยให้เห็นใบหน้าอพวเาที่ีเผือ วาสีแ่ำ้อมอบุลลึลับ้วยวามหวาลัว
ทันในั้น บุลลึลับ็้าวเท้าเ้ามา แสันทร์สาส่อใบหน้าอเธอเผยให้เห็นวาสีแเลือราวับวาอปีศา ริมฝีปาบาเียบยิ้มอย่าเย้ยหยันเผยให้เห็นเี้ยวแหลมม เสียหัวเราะอันน่าสยสยอั้อไปทั่ว ราวับเสียระัแห่วามาย
ทันทีที่บุลลึลับปราัว อุหภูมิในบริเวนั้น็ลลอย่าะทันหัน บรรยาาศอึอัและเย็นยะเยือเริ่มแผ่่านไปทั่ว ราวับว่ายมทูำลัมาเยือนเพื่อปลิีวิ ร่าอู่แวมไพร์สั่นระริ้วยวามหวาลัว วาเบิว้า้วยวามสยสยอ
ในแววาอบุลลึลับเ็มไป้วยวามโหร้าย เธอมุ่มั่นที่ะสัหารทุสิ่ทุอย่าที่วาหน้า ไม่ว่าะเป็นเผ่าพันธุ์ใ็าม เนาอันแน่วแน่ัเนราวับภาพวาที่วา้วยสีำสนิท พลัอันมหาศาลอเธอเหนือว่าู่แวมไพร์หลายเท่า พวเารู้ีว่าไม่มีทา่อสู้ไ้
เสียฝีเท้าแผ่วเบาัเหนือหลัาบ้านเรือนในหมู่บ้าน บรรยาาศยาม่ำืนปลุมไป้วยวามเียบสั แสันทร์สาส่อลมา แสเินอ่อนๆ สาส่อเาอร่าลึลับที่ำลัวิ่อยู่บนหลัา
ผ้าลุมสีำสนิทโอบล้อมร่านั้นไว้มิิ มอเห็นเพียเส้นผมสีาวราวับหิมะยามรารีที่โผล่พ้นออมาปลิวไสวไปามแรลม เส้นผมนั้นยาวสลวยเรียัวเป็นลื่นสวยาม ประายเาามระยิบระยับยาม้อแสันทร์
ทันในั้น เสียบาอย่าที่ไม่าฝันัึ้น อลิเียวัสายามอไป้าน้าอย่าับพลัน วาสีเลืออเธอายแววระแวเล็น้อย สายาที่้อมอมาาุหนึ่ในวามมืมิ แม้ะเป็นเพียาร้อมอธรรมา แ่เธอ็รู้สึไม่สบายใ
ยิ่เสียฝีเท้าที่ใล้เ้ามาทุที เท้าอเธอ็ยิ่เร่วามเร็วมาึ้น เธอพยายามวิ่หนีสุแรเิ แ่แล้ว มือให่็ว้าัวเธอไว้ไ้ทันท่วที ร่าสูให่โอบอเธอไว้แน่น ราวับเรว่าเธอะหนีไปาอีฝ่าย
"ทำไม้อหนี" เสียทุ้มเ้มาร่าสูให่ั้อในหูอเธอ ราวับเสียเพลไพเราะที่ปลุเร้าอารม์
อลิเียพยายามผลัไสเาออ หิสาวเอ่ยำพู้วยน้ำเสียเย็นา "ปล่อย" พยายามิ้นรนเพื่อปลปล่อยัวเอาอ้อมอที่รัแน่นราวับเถาวัลย์พันเี่ยว แนเรียวอเาเาะุมเอวบาอเธอไว้แน่น ั่หนวปลาหมึยัษ์ที่เาะิเหยื่อ
"อย่าใร้ายับเราเลย" เสียทุ้ม่ำเอ่ยึ้นอีรั้ พร้อมับสัมผัสอ่อนโยนที่ลูบไล้ลำออเธอ อลิเียนิ่อึ้ไปั่วรู่ เมื่อไ้ยินสรรพนามที่เาใ้
"นายเป็นใร" ใบหน้าอเธอายแววระวนระวาย หันไปมอายหนุ่มที่ลอเลียลำอเธออย่าเสน่หา เส้นผมสีำลับอเาแผ่ปลุมลำอบาเบาอเธอ
ายหนุ่ม่อยๆ ผ่อนอออ หันมาเผยใบหน้าหล่อเหลา วาสีเฮเลนัท้อมอเธอ้วยวามลึึ้ยาหยั่ถึ "เราเย่วยเหลือเธอเรื่อประูมิิแห่าลเวลา"
อลิเียเบิาว้า วามะลึปราบนใบหน้าอเธอ อาาร่อ้านทุอย่าหยุะั เธอหันมามอใบหน้าอนรหน้า้วยวาที่เ็มไป้วยวามประหลาใ วามัวลในใพลันแปรเปลี่ยนเป็นวามสบ
ริาร์ เทพแห่วามมื ผู้ึ่เยเป็นที่รัและเารพออลิเียมาั้แ่เยาว์วัยในานะพี่เลี้ยผู้เมา รูปลัษ์อันหล่อเหลา บุลิที่ส่าาม และวามเมาอเา ทำให้อลิเียศรัทธาเามาโยลอ ถึแม้ะมี่าวลืออันเท็เี่ยวับวามเ้าู้ แ่เาย่อมเป็นบุรุษที่สมบูร์แบบรอาพระเษาอเธอ
ารลับมาพบันรั้นี้ ทำให้อลิเียรู้สึสับสนและหวาหวั่น ปนเปับวามรู้สึุ้นเยและโหยหา เธอไม่รู้ว่าะวาัวอย่าไรับเทพเ้าผู้ทรเสน่ห์นนี้
"่วยปล่อยเรา้วย" ริาร์ถอนหายใอย่าหนั เบนใบหน้าหนีาแส้า ร่าสูให่อเา่อยๆ ถอยออห่า รู้ีว่าไม่อา่อ้านพลัเวทอันรุนแรอเ็สาวผู้นี้ไ้
ทันทีที่อลิเียไ้รับอิสรภาพ เธอ็เอ่ยถามำถามที่าใออไป "ทำไมนายถึอยู่ที่นี่" ใหม่ที่ถูประาศึ้นหลัารลับมาอเธอ ห้ามผู้ใล่วล้ำหรือแทรแารระทำอเธอ
"พี่ายเธออนุาเราแล้ว เราแ่อยาพบเธอ" ริาร์อธิบายน้ำเสียอเาฟัูริั ปนเปับวามเศร้าโศ แ่แฝไว้้วยวามลุมเรือ
แ่เธอในอนนี้ลับเ็มไป้วยวามระแว "พบปิน่ะเหรอ?" ัวลว่าเาะ่อนเล่ห์เหลี่ยมอะไรไว้
ริาร์ยิ้มอย่าเศร้าสล "เราเพียมาเยี่ยมเยียนน้อสาวที่ลับมาาแนไล แ่ลับไม่เยมาหาเลยสัรั้" เาเอื้อมมือไปแะไหล่อเธอผ่านผ้าลุมสีทึบ
วาเรียวมสีเทาประายทออเาเหลือบมอเ้าไปในป่าเบื้อไล ่อนม่านแห่เาำะโอบอร่าอพวเาแล้วลาลสู่พสุธา อลิเียหายัวไปอย่าไร้ร่อรอย เหลือเพียวามสสัยและวามัวลไว้เบื้อหลั
ม่านแห่วามมืำทะมึนปราึ้นบนพื้นในบ้านออลิเีย ่อยๆ ่อัวึ้นอย่า้าๆ แผ่ยายปลุมพื้นที่่อนะสลายหายไป มือให่ที่ประอไหล่เธออย่าอ่อนโยนหลุออ ริาร์ายหนุ่มผู้มาเยือนยืนนิ่พลามอสำรวภายใน
"ึแล้ว เรา้ออพัที่นี่่อน เรื่ออื่น่อยุยันวันพรุ่นี้" ริาร์ยิ้มอ่อนโยน น้ำเสียอเาอบอุ่น น่าเื่อถือ แ่แฝไว้้วยวามลับบาอย่า เาเินึ้นบันไั้นสอ มุ่หน้าสู่ห้อนอนที่ว่าเปล่า ทิ้ให้อลิเียยืนอยู่รนั้น
แสแยามเ้าสาส่อผ่านม่านบา เผยให้เห็นละออไอน้ำเาะอยู่บนยอห้า อาาศเย็นสบายโยพัพาวามสื่น ยามอรุรุ่อันามนี้ ่าเหมาะับารเริ่ม้นเ้าวันใหม่
อลิเีย เ็สาววัยใส ื่นึ้นมาพร้อมรอยยิ้ม เธอัารธุระส่วนัวเสร็เรียบร้อย มุ่หน้าไปยัู้เสื้อผ้า หยิบเสื้อยืสีาวบริสุทธิ์มาสวมู่ับาเาสั้นสีำเ้ม เรียบ่ายแู่ี สะท้อนถึวัยและไลฟ์สไล์อเธอ
เมื่อเินลบันไ ลิ่นหอมออาหารเ้าโยมาแะมู ภาพที่ปรารหน้าสร้าวามประหลาใให้ับเธอ ายหนุ่มรูปาม สวมผ้าันเปื้อน ำลั่วนอยู่ับารทำอาหาร มืออเาำลัพลิแพนเ้บนระทะอย่าล่อแล่ว ราวับเฟมืออาีพ
ริาร์หันมามออลิเีย ใบหน้าอเาายแววรอยยิ้มว้า วาเป็นประายเปี่ยมไป้วยวามสุยามเ้า เสียทัทายอเาที่ั้อไปทั่วห้ออาหารนั้น นุ่มนวลและอ่อนโยนราวับเสียเพลยามเ้า "อรุสวัสิ์รับอลิเีย อาาศเ้านี้น่ารื่นรมย์ริๆ นะรับ"
แสแยามเ้าสาส่อผ่านหน้า่า ระทบับโ๊ะอาหารที่ประับประาไป้วยอาหารเ้าสุพิเศษ นมปัปิ้เนื้อนุ่มฟูวาเรียราย รออยให้มีนมาสัมผัสวามนุ่มละมุน หอมรุ่นไป้วยลิ่นไ่ทอที่ทอสุเหลืออร่าม ประับประา้วยเบอร์รีหลาสีสันสใส น่ารับประทาน รา้วยเมเปิ้ลไรัปรสหวานหอม ลิ่นหอมเย้ายวนใ ลอยแะมูวนให้น้ำลายสอ
อลิเียนั่ลบนเ้าอี้ สายาเธอับ้อไปที่อาหารเ้าที่ริาร์เรียมไว้ให้ รอยยิ้มปราบนใบหน้าแสถึวามอบุ "อบุสำหรับอาหารเ้านะะ" เธอเอ่ย้วยน้ำเสียนุ่มนวล
"เล่าให้ฟัหน่อยิ" ริาร์เอ่ยึ้น ะที่อลิเียำลััอาหารเ้าปา ื่ม่ำับรสาิอันโอะที่ยัรารึในวามทรำ ราวับเพิ่ลิ้มลอเมื่อวานนี้เอ
"เราไม่ไ้มาที่นี่เพื่อวามสนุสนานนะ ว่าะไ้เอเธอมัน่ายาเย็นเหลือเิน เป้าหมายอเราือารใ้เวลาับเธอเพื่อทแทน่วเวลาอันสูเสียที่ผ่านมา"
ำพูอริาร์ทำให้นมปับนส้อมออลิเียร่วหล่นลบนาน ริมฝีปาบาอเธอเผยอออมา้วยวามะลึ "นายพูริเหรอ?" เธอเอ่ยถาม้วยน้ำเสียที่สั่นเรือ หมายวามว่าเธอ้อใ้ีวิอยู่ในบ้านหลันี้ร่วมับเาอย่านั้นหรือ?
"เราเยพูเรื่อนี้เล่นๆ ับใรที่ไหนบ้าล่ะ?" ริาร์ถามย้ำ อลิเียยันิ่เียบ วาอเธอ้อมอายหนุ่มรหน้า้วยวามรู้สึที่ยาะาเา
ความคิดเห็น