คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : คำตอบจากแพนO_o/
“หา ว่าไงนะแบงค์”
“เราลองมาคบกันดูไหม”
“เออ......คือ...พรุ่งนี้เราค่อยไปให้คำตอบที่โรงเรียนนะ”หลังแพนพูดจบเค้าก็รีบวิ่งกลับบ้าน ไม่น่าเชื่อนะว่าเราจะกล้าพูดด้วย พรุ่งนี้จะได้คำตอบยังไงกันนะ
“อุ้ย......วันนี้สงสัยน้ำจะท่วมโลกนะ”แม่ของผมเอ่ยทักแต่เช้า
“ทำไมอ่ะแม่”
“ก็แกตื่นเช้าอ่ะดิ”
“ก็ คนมันอารมย์ดีนิแม่”
“แล้วจะกินอะไรก่อนไหม”
“ไม่อ่ะ ผมรีบ”ผมรีบเดินไปโรงเรียนอย่างอารมณ์ดี
โห! เพิ่ง 7.05 เองหรอเนี่ย ครั้งแรกของชีวิตเลยนะเนี่ย แล้วพวกแพนนั่งตรงไหนกันฟร่ะ ลองเดินหาแถวนี้ดีกว่า สงสัยโชคชะตาจะเป็นใจ แพนนั่งอ่านหนังสืออยู่คนเดียวพอดีเลย ลองเข้าไปดูดีกว่า
“หวัดดี แพน”
“อืม มาเช้าจังนะ มีอะไรหรอ”
“ก้ออะไรล่ะ คำตอบอ่ะคิดได้ยัง”
“เออ.....คือ”
“หืม.........
“.............................”
“อืม ว่าไง”
“อืม ..........เราเป็นเพื่อนกันดีกว่านะ”
“อืม ได้สิ เป็นแค่เพื่อนกันก็ดีนะ” ผมตอบไปอย่างนั้น แต่ในใจของผม ผมต้องพบกับความผิดหวัง และความเสียใจอีกครั้ง ทำไม ทำไมมันต้องเป็นแบบนี้
“แกเป็นอะไรไปหรือเปล่า ไปเข้าแถวกันเถอะ เพื่อน”
“อ๋อ เปล่า ไม่เป็นไร”
“เค้ารู้ว่าแกรู้สึกยังไง แต่แกต้องเข้าใจเค้านะ”
“อืม”
หลังจากวันนั้นผมก็ไม่ค่อยได้เห็นหน้าแพนบ่อยนัก เจอหน้ากันก็แค่ยิ้มให้กัน ไม่ได้พูดอะไรกันมาก
“อืม น่แบงค์แม่มีอะไรจะบอกน่ะ”
“อะไรหรอแม่”
“คือแม่ว่าโรงเรียนเก่าที่ลูกเรียน มันน่าจะดีกว่านี้นะ”
“แล้วไงอ่ะ”
“ก็แม่จะให้ลูกย้ายกลับไปโรงเรียนเดิม”
“หา” ผมไม่อยากจะย้ายไปจากที่นี่เลย แต่ถึงผมอยู่ไปก็คงไม่มีความสุขหรอก ก็ดีนะ เราจะได้ไม่ต้องมาเจอหน้ากันอีก
“อืมได้แม่ จะย้ายวันไหนล่ะ”
“แม่ติดต่อไว้แล้วล่ะ เอาเป็นพรุ่งนี้มันเร็วไปไหม”
“ไม่หรอก เอาเป็นพรุ่งนี้เลยนะแม่”
“แล้วจะไม่ไปบอกเพื่อนๆลูกหน่อยหรอ”
“ค่อยโทรไปบอกก็ได้” คนแรกที่ผมนึกถึงก็คือแพน ลองโทรปหาหน่อยดีกว่า
“หวัดดี มีไรหรอแบงค์”
“แพนว่างป่ะ ออกมาหาเค้าหน่อยได้ไหม”
“อืมได้ เจอกันที่เดิมนะ”
“อืม” แพนกดวางสายไป ผมรีบวิ่งออกไปหาเธอ
“มาแล้วหรอ”
“อืม”
“มีอะไรอ่ะ หน้าเครียดเชียว”
“คือ พรุ่งนี้เราจะย้ายโรงเรียนแล้วนะ”
“หา อย่ามาตลกเลยหน่า”
“จริงๆนะ”
“ไม่อ่ะ เค้าไม่ให้แกไป”
“ฝากลาเพื่อนๆด้วยนะ”
“ไม่นะแบงค์ อย่าทำแบบนี้” แพนเริ่มร้องไห้ แล้วก็มากอดผมไว้ ผมเริ่มทำอะไรไม่ถูก
“เค้าสัญญานะว่าเค้าจะมาหาแกทุกวันเลย ดีไหม”
“ไม่.............”
“อืม เค้าไปก่อนนะ” ผมค่อยๆแกะมือแพนออก แล้วลุกขึ้น
“หยุดร้องได้แล้ว” ผมหัวเราะใส่แพน ผมสงสารเธอจัง ผมก็ไม่อยากทำแบบนี้เลย ผมค่อยๆเดินกลับ
“แบงค์ เค้ารักแกเค้าใจไหม เค้ารักแก เค้าจะไม่ยอมให้แกไปไหนทั้งนั้น เค้าจะเป็นแฟนกับแก ห้ามทิ้งเค้าไปไหนอีกนะ” แพนวิ่งมากอดผมจากด้านหลัง น้ำตาของเธอเปียกเต็มหลังผม แต่มะกี้ผมไม่ได้หูฝาดไปใช่มั้ย แพนรักผมอย่างนั้นหรอ
ความคิดเห็น