คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : บทที่ 2/3 ห้วงลึกในใจ
แทนุรอนถึเวลาแล้วึทำเอ่ยวนลัล์ลลินไปยืนบนสะพานไม้ึ่ทาบทับร่อน้ำเล็ ๆ ลาสวนยุโรป ืน้าแรมอาาศ่อน้าเย็นสบาย บนฟาฟ้าว้ามีแสาวระยับแ่ับแสไฟประับสวน อพุ้อนในระถาินึ่วาเว้น่วพอามลอสอ้าิราวสะพานส่ลิ่นหอมเย็นสะพรั่
ะที่นลาืนร้อรับส่ประสานเสีย ผีเสื้อรารีสีสวย็บินล้อันว่อน
“วันนี้อาาศีนะรับ น้อเอยว่าไหม?”
“่ะ”
แทนุแหนหน้ามอาวสาวบนฟ้าว้า พลาลี่ยิ้ม “เสียายวันนี้เป็นืน้าแรม พี่เลยอถามน้อเอยเลยว่าพระันทร์สวยไหม”
ในเนื้อเสียนุ่มละมุนมีนัยสำัแอบแฝ เารอำอบาเธอหานื่อลับยิ้มพรายให้ลุ่มาวพลาพูพลาเื้อยแ้ว “ถึไม่มีพระันทร์แ่มีาวนะะ นั่นาวไถ ส่วนโน่นาวลูไ่ พี่แทนลอนับิะว่ารบเ็วหรือเปล่า”
“าวลูไ่...”
“ใ่่ะ ที่าวลูไ่มีเ็วน่ะ มีที่มาที่ไปนะะพี่แทน”
แล้วภาพเ็หิผมเปียับเ็ายัผมทรนัเรียนำลันั่หย่อนาราับผิวน้ำไหลเอื่อยายแทรลาอาาศ แล้วเสีย “น้อเอยเยฟันิทานเรื่อาวลูไ่ไหม?” ็้อัวานัแ้ในโสสัมผัส
ลัล์ลลินออะแน่ใว่าเ็หิผมเปียือเธอเ็ ทว่าเ็ายนที่นั่เว้นระยะพอไม่ให้เป็นที่รหาผู้นั้นือใร เธอเหลือบมามอหน้าหล่อทีหนึ่็สรุปไ้ทันทีว่าไม่ใ่แทนุแน่! เธอมาอยู่บ้านหลันี้อนอายุสิบแปปี แล้ว่อนหน้านั้นแทนุ็ไม่เยมีวามทรำร่วมันมา่อน
นที่่อนหลืบอยู่ในวามทรำที่เลือนหาย ือใรันแน่!
“นิทานาวลูไ่เหรอรับ?”
“่ะ” ลัล์ลลินทวนวามำเสียอ่อน “น้อเอยำไ้ว่าเยฟั แ่เนื้อหาเป็นยัไนะะ อยู่ี ๆ ็นึไม่ออเย ๆ อนนั้นน้อเอยน่าะเ็มาน่ะ่ะ”
“ไม่เป็นไรรับ เี๋ยวพี่ลอไปถามแม่น้อมู แน่าะรู้”
“่ะ ั้น็ไ้”
แล้ววหน้าสวย็หลุบลมอเาที่ระทบบนผิวน้ำพลัน พลาถอนใพรูอย่านปัา ส่วนแทนุ็ปล่อยให้ลัล์ลลินอยู่ับวามนึิอนเอามใอบ ะเียวัน็ยมือึ้นระับล่อเล็ในระเป๋าอย่ารอัหวะ แล้วถึลอบมอเสี้ยวหน้าสวยละมุนเปล่ประาย้วยแววามามั่น
“น้อเอย”
“ะ?”
แทนุยิ้มพราย พลายื่นมืออี้ามา้อนมือเรียวไปุมหลวม ๆ “ถ้าพี่ะอูแลน้อเอยไปลอีวิ น้อเอยะว่าอะไรไหมรับ”
“พี่แทน...”
ลัล์ลลินอ้าปา้า เปลือาสีมุะพริบึ้นลถี่ ๆ เผยให้เห็นว่าแพนาอนยาวพลิ้วไหววนมอนไม่อาทอถอน เธอพยายามยิ้มรับมุอเาแ่ทำไ้ไม่สุ ้วยแม้รู้ถึวามนัยอำว่า ‘อูแลไปลอีวิ’ ถ่อแท้ หาไม่แน่ใว่านพูอยู่ในอารม์ไหน “ล้อน้อเอยเล่นใ่ไหมะพี่แทน?”
“พี่ไม่ไ้ล้อเล่นนะรับน้อเอย” ำล่าวยืนยันนุ่มนวลหามั่นอยู่ในที “พี่อยาูแลน้อเอยริ ๆ อยาูแลไปทั้ีวิ น้อเอย...ให้โอาสพี่ไ้ไหมรับ”
“พี่แทนำลัะอน้อเอยแ่านอยู่ใ่ไหมะ?”
ำถามรไปรมาทำให้หน้าาวเปลี่ยนเป็นแระเรื่อลามถึใบหู
แม้แทนุไม่อบำใ ๆ ทว่าในแววาเป็นประายวาวโรน์ที่มีไออุ่นละมุนระนอยู่็สามารถยืนยันไ้ว่า ‘วามนัย’ อประโยไม่ไลไปาที่เธอเ้าในั
แปล! แม้ที่ผ่านมาายหนุ่มผู้มีุสมบัิพร้อมสรรพนนี้ะแสให้เห็น้วยารระทำอันเสมอ้นเสมอปลายว่าสามารถทำไ้อย่าพู หาพอเาเอ่ยปาลัล์ลลินลับรู้สึใวาบอย่าไร้สาเหุ
เธอมิไ้ลัวว่าเาะผิำ หาเป็นวามรวนเรเี่ยวับวามทรำที่เลือนหายไป่าหา ทำให้ลัล์ลลินไม่สามารถัสินใไ้เ็า อีอย่าหิสาวออมั่นใว่ารู้สึับเาเเ่นพี่ายนหนึ่ หาใ่ไปทาู้สาว
“พี่แทนะ ือน้อเอย...”
อยู่ ๆ ทุสิ่รอบาย็พร่าเบลอและลายเป็นภาพทับ้อนันอย่าไร้สาเหุ แสไฟหลาสีรหน้าลายเป็นสีเทาสลับำับาว มือ้าที่ถูุมไว้หลวม ๆ สั่นระริ บนรอบหน้ามีเหื่อาฬเปียุ่ม แม้โยรอบมีระแสลมพัผ่านไม่า
ภาพ้อนทำให้เิวามอาารโลไปโลมาราวยืนในเรือที่ำลัเผิับร่อมรสุม
อาารที่ามมาือแนาอ่อนแร เบาหวิวราวพื้นโลาแรึูั่วะ รวมถึมือ้าที่ำราวสะพานยัอ่อนปวเปียนยึพยุไว้ไม่อยู่
“น้อเอย...” แทนุร้อลั่นอย่านำลัอยู่ในอาารประหวั่นวิเ็มที่ “เป็นอะไรรับ น้อเอย...”
ไม่รู้! ลัล์ลลินพยายามอบ หาทว่าลับยับปาไม่ไหว
แล้วทุอย่า็ถูวามมืสนิทเ้ารอบำรวเร็ว ลัล์ลลินรู้สึเพียอนัวเธอยอบลมือหนาไ้อ้ามา้อนเอวอิ่ไว้มั่น เาเย่าเพื่อเรียสิหาเธอลับไม่สามารถ้านทาน่ออาารเียบพลันนั้นไ้
ำว่า ‘ภาพั’ เิึ้นับลัล์ลลินรวเร็วเพียเสี้ยววินาทีเท่านั้น
ความคิดเห็น