| G.Bad guy ไม่ได้ร้ายอย่างที่คิด | [Undertale AU] G.badguy x reader

In the world

 "ฉันว่า..ขนมเค้กมัน..อืม..ขาดอะไรซักอย่างไปนะ..อ๋อใช่ไข่ไก่ไงล่ะ มันอยู่โซนไหนของห้างล่ะเนี่ย"

คุณที่กำลังเดินหาส่วนผสมการทำเค้กในห้างใหญ่อย่างตั้งใจ ซึ่งคุณยังขาดส่วนผสมแค่ไข่ไก่เท่านั้น คุณเดินหาเกือบ15นาทีก็เจอกับแผงไข่ไก่มากมาย คุณเดินดูไข่ไก่ เพื่อเลือกแผงที่มีไข่ไก่ทรงสวยสมบูรณ์ที่สุดเพื่อไปทำขนมเค้กให้กับ'เทมมี่'เพื่อนรักของคุณและ'แอสเรียล'ที่กำลังจะกลับมาจากการไปเกณฑ์ทหาร

"เอาล่ะ เจอซะที ไข่ไก่ที่สมบูรณ์แบบของฉัน"

คุณหยิบส่วนผสมใส่ตระกร้าและเดินไปจ่ายเงินที่เคาท์เตอร์อย่างสบายใจ

แต่ในขณะนั้นเอง..

มีแสงและเสียงจากการเตือนของห้างดังขึ้นเมื่อมีอุบัติเหตุอะไรซักอย่างเกิดขึ้น ทำให้ทุกคนในห้างวิ่งกระหน่ำ ในตอนนั้นคุณตกใจและรีบวิ่งออกไปทั้งๆที่ยังไม่ได้จ่ายเงินค่าของที่ซื้อ

คุณหันไปเห็นสิ่งมีชีวิตประหลาดที่กำลังวิ่งไล่ตามคุณ และขาเฮงซวยทำให้คุณเผลอเหยียบเชือกรองเท้าของคุณที่คุณใส่มา เพราะวันนี้คุณอยากแต่งตัวให้เดินได้อย่างคล่องแคล่วไม่ติดขัด แต่ขนาดชุดที่ใส่ยังทำให้ล้มเลย!

คุณเห็นว่าสิ่งมีชีวิตประหลาดกำลังวิ่งตรงมาที่คุณและจะกระโจนใส่คุณอย่างจัง คุณหลับตาปี๋ด้วยความกลัว คุณอยากจะร้องไห้ออกมาแต่คุณก็กลั้นมันไว้

แต่คุณรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูกในขณะที่กำลังหลับตา

คุณลืมตาขึ้นและพบกับร่างของคุณที่อยู่ในท่าเจ้าสาวที่กำลังถูกอุ้มด้วยแรงมือของใครบางคน คุณเงยหน้ามองก็พบกับมอนสเตอร์โครงกระดูกสีดำที่ดูท่าจะมีบางอย่างผิดปกติที่ใบหน้าของเขาเหมือนโปรแกรมเออเรอร์

'เธอมองหน้าฉัน มีปัญหาอะไร'

เสียงทุ้มและเหมือนจะผิดปกติในบางช่วงเอ่ยขึ้นมาอย่างสงสัยและไม่พอใจนิดๆ คุณสะดุ้งนิดๆและก้มลงเหมือนเดิม หน้าของเขายังคงมองไปทางข้างหน้าและยืนบนหัวกระโหลกของมังกรสีดำที่กำลังเหาะไปเรื่อยๆดูน่ากลัว แต่ที่น่าแปลกใจคือคุณไม่รู้สึกกลัวเลยซักนิดและอยากจะลองสัมผัสมันอีกด้วย

คุณแอบเงยมองหน้าเจ้าของเสียงทุ้มนั้น คุณสังเกตเห็นว่าเขามีแผลหลายจุดเหมือนกับโดนบางอย่างข่วนเข้าอย่างจังและแรง

คุณบอกกับเขาว่าคุณจะทำแผลให้เขาเป็นการไถ่โทษที่ช่วยชีวิตคุณจากสิ่งมีชีวิตประหลาด

'555 เธอนี่ตลกชะมัด เธอรู้รึเปล่าว่าฉันเป็นใครน่ะ'

คุณขมวดคิ้วที่ตัวเองไม่รู้ว่าคนตรงหน้านี่เป็นใคร คนดังหรอ หรือนายก(?)

.

.

.

.

.

จากนั้นไม่กี่นาที คนตรงหน้าก็พาคุณมาในสถานที่ที่หนึ่งที่มืดไร้ผู้คน ดูเปล่าเปลี่ยวน่ากลัว คุณเริ่มกังวล จนคนที่อุ้มคุณต้องลูบหัวคุณเบาๆ

'เลิกทำหน้าแบบนั้นซะที ใกล้ถึงที่บ้านฉันแล้ว'

คุณหน้าแดงออกมาเมื่อคนตรงหน้าลูบหัวและพูดปลอบคุณแบบอ้อมๆ

'ถึงแล้ว'

คุณลงจากการอุ้มของคนตรงหน้าและมองบ้าน..ไม่สิ..เหมือนจะคฤหาสน์มากกว่า และดูท่าจะเป็นคฤหาสน์ที่เก่าและน่ากลัวด้วย คุณมองก่อนจะกลืนน้ำลายดังเอื๊อก..

.

.

.

.

.

To be continued...

ปฐมบทที่ไม่เหมือนปฐมบท ยังไงก็ฝากติดตามด้วยนะคะ><