ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : การโจมตีอีกครั้ง
บทที่ 4
การโจมตีอีกครั้ง
เจมองไปรอบห้องด้วยท่าทางรนอย่างเห็นได้ชัดทั้งปวีณและกชงงกับอาการของเจเป็นอย่างยิ่ง และแม้แต่ตองเองที่กำลังพิมพ์งานในโน๊ตบุ๊คอยู่ก็ต้องเงยหน้ามามองท่าทางของเจด้วย
“เจ๊ นี้เจ๊เป็นอะไรรึเปล่า สองสามวันมานี้เจ๊ไม่ค่อยปกติเลยนะ” กชถามเจ แต่สายตาของเขากลับไม่ได้มองไปหาเจเลยด้วยซ้ำ
“เปล่า ไม่มีอะไร” เจตอบกลับ ซึ่งกชก็รับฟังคำตอบและเงียบไป แต่ทว่าปวีณไม่คิดเช่นนั้น เขามองไปรอบห้องอีกครั้ง โดยมองซ้ำกับตำแหน่งเดียวกับที่เจพึ่งมองไป ถึงแม้ว่าห้องเรียนจะปกติ แต่ว่ามีบางอย่างสะกิดใจเด็กหนุ่ม
คาบบ่ายวันนั้นซึ่งเป็นวันว่างของทุกคน เนื่องจากอาจารย์ทุกคนมีประชุมด่วนเรื่องเกี่ยวกับความปลอดภัยของเด็ก นักเรียนทุกคนจึงเดินว่อนกันไปทั้งโรงเรียน
“อะไรกันสองคน” แตงซึ่งนั่งอยู่ที่โต๊ะเรียนของเธอหันหลังมาหาปวีณและกช
“อย่ามายุ่งได้มะ เมื่อคืนแทบไม่ได้นอนเลย” กชตอบกลับไป
“แย่จริงๆเลยแก่นี่ เอาเวลามานอนไปอ่านหนังสือเรียนให้เหมือนกับ pretty boy cherry boyได้มะ” คัมภีร์ซึ่งเดินผ่านมาพูดกับทั้งสองคน
“หนังสือเกมอะดิ” ปวีณตอบกลับไปด้วยเสียงงัวเงีย
ที่ห้องเรียนอีกห้องหนึ่ง
“เชอร์รี่ ทำไมดูเธอไม่เฮฮาเลยละ” หญิงสาวผมยาวถึงหลัง หน้าตาน่ารักถามเชอร์รี่
“ไม่มีอะไรหรอกจ๊ะปุ่น” เชอร์รี่ตอบกลับเพื่อนเธอกลับไป
นาฬิกาบอกเวลาใกล้สองโมงเต็มที ปวีณมองนาฬิกาด้วยสีหน้าเครียดหน้าดู
“ไอ้พริ้นท์ ทำไมแกทำหน้าเครียดอย่างนั้นวะ” กชถาม
“สี่หน้าแกนะมันบอกอะไรใรตัวแกไม่ได้หรอก” ปวีณตอบกลับไป “บอกความรู้สึกข้างในของแกมาดีกว่า”
นาฬิกาบอกเวลาสองโมงตรง
สีหน้าของกชออกอาการเครียดทันที และดูเหมือสิ่งที่กชและพริ้นท์กลัวก็ปรากฏออกมาทันที
บึ้ม!
เด็กนักเรียนทั้งหมดวิ่งหนีเอาตัวรอดจากการโจมตีที่ไม่ทันตั้งตัวจากUnlifeกันอย่างอลมาน
“ไอ้แชร์ เอาไงละ” พิชถามแชร์พลางวิ่งหนีเอาตัวรอดจากการโจมตีของUnlife
“ไม่รู้เว้ย” แชร์ตอบพลางจับสิ่งมีชีวิตรูปร่างคล้ายมนุษย์ทุ่มใสผนังตึกโรงเรียน เพียงแต่ว่าร่างนั้นมันมีปีกยืนออกมาด้วย
แชร์ยืนแขนขวาออกมา ทำให้เห็นนาฬิกาลักษณะเดียวกับที่อยู่บนข้อมือของพวกเจ
ปัง
ตองเล็งปืนPlaspositronขนาดเล็กสีเงินแวววาวใส่Unlifeที่โชคร้ายเข้ามาในห้องเรียน
“ตอง เธอไปเอามันมาจากไหนกัน?” ปวีณและกชพูดขึ้นพร้อมกัน
“จะช่วยฉันไหม?” ตองถามพลางกลับหลังหันไปฟาดคอUnlifeที่กระโจนเข้าโจมตีเธอจากด้านหลัง ทำให้เห็นว่าภายใต้กระโปรงนักเรียนของเธอมีกางเกงรัดรูปขาสั้นใส่อยู่อีกชั้น
“พร้อมบู้เต็มที่เลยนะเนี้ย” เจพูดขึ้น
“ถ้าไม่ช่วยก็ส่งBattle Watchมา” ตองหันไปตะคอกใส่พวกเจที่ตะลึงอยู่
“ช่วยจ๊ะ ช่วยๆ” เจ ปวีณ กชพูดขึ้นพร้อมกัน
ทั้งสามคนประทับรอยนิ้วมือของข้างที่ไม่ได้ใส่Battle Watchลงไปบนหน้าปัด และมีเสียงตอบกลับจากBattle Watchกลับมา
“System complete”
Battle suitสีเงินแวววาวปรากฏขึ้นคลุมตัวเด็กทั้งสามทันที
Unlifeบินโฉบลงมาจับตัวแชร์ซึ่งตอนนี้อยู่ภายใต้Battle suit ลอยขึ้นไปบนฟ้าและเหวี่ยงแชร์กระแทกเข้าใส่ผนังอาคารเรียนเข้าอย่างจัง เกิดรอยร้าวขึ้นที่ผนังอาคารเรียน ร่างของแชร์ตกลงสู่พื้น ในจังหวะที่จะถึงพื้นนั้นแพ็ตก็ใช้ไอพ้นจากBattle suitของเธอเหาะเข้ารับตัวแชร์และทิ้งเขาลงมาจากกลางอากาศในจุดที่ไม่ได้สูงมากนัก
“เฮ้ จะช่วยก็เอาให้ถึงที่สุดซิ” แชร์บอกกับแพ็ต
“พูดมาก” แพ็ตพูดในจังหวะที่เท้าของเธอแตะถึงพื้น
“แพ็ต! ข้างหลัง” แชร์พูดและชี้นิ้วให้แพ็ตระวังตัวจากUnlifeที่กำลังวิ่งเข้ามาหาเธอ
เปรี้ยง
แพ็ตเหวี่ยงแขนฟาดใส่หน้าUnlifeเข้าเต็มๆ
กริ๊ก
เสียงจากการปลดล๊อกPlaspositronกระบอกยาวของแชร์ซึ่งมีไว้ใช้ในกรณีที่ศัตรูมีในปริมาณมากดังขึ้น
“แชร์?” แพ็ตหันหน้ามองแชร์
“สู้ไป เดี๋ยวฉันจะคอยป้องกันให้” แชร์ตอบกลับ
เปรี้ยง!
แชร์ยิงกระสุนออกไปและเหวี่ยงกระบอกปืนเพื่อบรรจุกระสุนเข้าไปใหม่และ
เปรี้ยง!
กระสุนลั่นออกไปอีกครั้ง
Unlifeตัวหนึ่งบินโฉบลงมาหาแชร์จากด้านหลังและคว้าแชร์ไว้ในมือ มันพาร่างเด็กหนุ่มลอยขึ้นไปบนฟ้าด้วยความรวดเร็วดุจสายฟ้า
“แชร์!” แพ็ตหันมาเรียกแชร์ด้วยอาการตกใจ
“เฮ้ยปล่อยนะ!” แชร์ตะโกนใส่
Unlifeคว้างแชร์ใส่ผนังตึกเรียน แต่ทว่าคราวนี้ร่างของแชร์ไม่กระเด็นโดนผนังตึกเพราะ
โครม!
ร่างของปวีณภายใต้Battle suitกระเด็นทะลุผนังกำแพงออกมาชนกับแชร์กลางอากาศ ทำให้แชร์ตกลงสู่พื้นเบื้องล่างพร้อมกับเศษปูนจากกำแพงอาคารเรียน
“แชร์!” แพ็ตกระโดดเข้ารับตัวแชร์และพาเขาลงสู่พื้นอย่างปลอดภัย
“ขอบคุณ” เด็กชายตอบกลับ แต่ทั้งสองไม่มีเวลาที่จะมานั่งขอบคุณกันเพราะ
ตูม!
Unlifeตัวหนึ่งทุ่มลูกพลังใส่ทั้งสอง เด็กทั้งสองกระโดดหลบลูกพลังนั้นแยกไปคนละทาง
“เฮ้ย นั้นมันเสียงไอ้แชร์นี่หวา” ปวีณงงกับเสียงของคนที่ตนชนไปเมื่อกี้ เด็กหนุ่มลอยอยู่กลางอากาศด้วยไอพ้นที่ติดที่หลัง
ขณะเดียวกันในห้องเรียนของปวีณ เด็กสาวสองคนกำลังมองหน้ากันฝ่ายหนึ่งตกใจกับการปรากฏตัวของอีกฝ่าย แต่อีกคนมองหน้าเพราะ…
“มองหาอะไรละตอง?” เด็กสาวผมสั้นประมานคอสูงใกล้เคียงกับตองพูดกับตอง
“ฟ้า เธอก็ด้วยหรอ” ตองถามเด็กคนนั้นกลับ
เฟี้ยว!
Unlifeตัวหนึ่งบินโฉบเข้ามาในห้องแรงลมของมันทำให้ร่างของตองที่ยืนอยู่ใกล้ช่องกำแพงปลิวตามลมตกลงสู่พื้นเบื้องล่าง ปวีณกำลังจะบินลงไปช่วยแต่
“ตอง!!!” เจบินเฉียดผ่านหน้าปวีณลงไปรับตองไว้ก่อนแล้ว ทั้งสองลงสู่พื้นด้วยความปลอดภัย
“กี๊ซ” เสียงUnlifeร้องก่อนจะสิ้นลมเพราะการโจมตีด้วยคลื่นพลังพิเศษจากอุปกรณ์ที่ตินอยู่บริเวณข้อเท้าของBattle suitที่เชอร์รี่ใส่อยู่
“ไปเถอะปุ่น” เชอร์รี่บอกกับเพื่อนของเธอ ทั้งสองกำลังวิ่งข้ามทางเชื่อมหนึ่งที่ยังมีอยู่เหลืออยู่ของอาคารเรียนมุ่งสู่ลานกว้างระหว่างอาคารเรียนที่พวกแชร์กำลังสู้กับUnlife
“ปุ่นเป็นเจ้าหน้าที่ODE.ด้วยก็ไม่บอกกันเลย” เชอร์รี่คุยกับปุ่น ตอนนี้เธอบินอยู่ด้วยไอพ้นบนหลังเธอ เพื่อที่จะได้ป้องกันเธอได้โดยง่าย
“ก็ไม่อยากถามเองนี้” ปุ่นตอบกลับ
ที่โรงเรียนอีกแห่งที่ห่างออกไป เด็กสาวผมยาวเลยกลางหลังผิวสวย ดวงตาสวยงามกำลังสู้กับUnlifeและต้องคอยป้องกันเพื่อนของเธอด้วย
“หยุดได้รึยัง” เธอหันปากกระบอกปืนPlaspositronขนาดเล็กแบบเดียวกับที่ตองใช้ใส่Unlife
เปรี้ยง!
เธอยิงปืนใส่Unlife
“ว๊าก!” เธอกระโดดเตะเสยคางUnlifeเข้าเต็มๆ การเคลื่อนไหวของเธอคล่องแคล้วเพราะเธออยู่ภายใต้เสื้อพละ
เธอกลับหลังหันไปเตะฟาดคอUnlifeอีกตัวเข้าเต็มๆ ผมของเธอสะบัดตามแรงลมและตกลงสู่หลังเธออีกครั้งอย่างสวยงาม
“ช่วยด้วย!” นักเรียนหญิงคนหนึ่งตะโกนขอความช่วยเหลือ
เด็กสาวไม่รอช้า เธอกระโจนเข้าใส่Unlifeที่จะทำร้ายเพื่อนเธอ จอปากกระบอกปืนPlaspositronสนิทกับหลังUnlifeและ
เปรี้ยง!
Unlifeนั้นสลายกลายเป็นเปลวไฟไปต่อหน้าเธอ
“ขอบคุณนะตูน” เด็กสาวคนนั้นขอบคุณเพื่อนของเธอ
“รีบหนีไป” ตูนบอกกับเพื่อนของเธอ
เด็กสาวคนนั้นรีบวิ่งหนีออกไปทันที ตอนนี้ ณ ใจกลางสนามกลางใหญ่โรงเรียนของตูนมีเธอเพียงคนเดียวและUnlifeอีกนับร้อย
“ใครก็ได้… สักคน… มาช่วยฉันที” เธอพูดอยากยากลำบากเพราะความเหนื่อยใส่Battle Watchของเธอ
Battle Watchไม่มีBattle suitบรรจุอยู่ภายใน เพราะBattle suitอยู่ระหว่างปรับปรุงแก้ไข
เสียงของเธอลอดออกมาตามBattle Watchของทุกคน แต่ทว่าทุกคนกลับงงกับเสียงของเธอ และไม่อาจจะบอกตำแหน่งของเจ้าของเสียงได้ แต่ทว่ามีบุคคลหนึ่งมุ่งหน้าไปช่วยเธอทันที
“เฮ้ย ไอ้ปวีณ แก่จะไปไหน?” กชตะโกนเรียกปวีณ แต่ทว่าตอนนี้มันสายไปแล้ว เพราะเขาออกไปใกลเกินกว่าจะรับรู้ทุกสิ่งที่อยู่ข้างหลัง
การโจมตีอีกครั้ง
เจมองไปรอบห้องด้วยท่าทางรนอย่างเห็นได้ชัดทั้งปวีณและกชงงกับอาการของเจเป็นอย่างยิ่ง และแม้แต่ตองเองที่กำลังพิมพ์งานในโน๊ตบุ๊คอยู่ก็ต้องเงยหน้ามามองท่าทางของเจด้วย
“เจ๊ นี้เจ๊เป็นอะไรรึเปล่า สองสามวันมานี้เจ๊ไม่ค่อยปกติเลยนะ” กชถามเจ แต่สายตาของเขากลับไม่ได้มองไปหาเจเลยด้วยซ้ำ
“เปล่า ไม่มีอะไร” เจตอบกลับ ซึ่งกชก็รับฟังคำตอบและเงียบไป แต่ทว่าปวีณไม่คิดเช่นนั้น เขามองไปรอบห้องอีกครั้ง โดยมองซ้ำกับตำแหน่งเดียวกับที่เจพึ่งมองไป ถึงแม้ว่าห้องเรียนจะปกติ แต่ว่ามีบางอย่างสะกิดใจเด็กหนุ่ม
คาบบ่ายวันนั้นซึ่งเป็นวันว่างของทุกคน เนื่องจากอาจารย์ทุกคนมีประชุมด่วนเรื่องเกี่ยวกับความปลอดภัยของเด็ก นักเรียนทุกคนจึงเดินว่อนกันไปทั้งโรงเรียน
“อะไรกันสองคน” แตงซึ่งนั่งอยู่ที่โต๊ะเรียนของเธอหันหลังมาหาปวีณและกช
“อย่ามายุ่งได้มะ เมื่อคืนแทบไม่ได้นอนเลย” กชตอบกลับไป
“แย่จริงๆเลยแก่นี่ เอาเวลามานอนไปอ่านหนังสือเรียนให้เหมือนกับ pretty boy cherry boyได้มะ” คัมภีร์ซึ่งเดินผ่านมาพูดกับทั้งสองคน
“หนังสือเกมอะดิ” ปวีณตอบกลับไปด้วยเสียงงัวเงีย
ที่ห้องเรียนอีกห้องหนึ่ง
“เชอร์รี่ ทำไมดูเธอไม่เฮฮาเลยละ” หญิงสาวผมยาวถึงหลัง หน้าตาน่ารักถามเชอร์รี่
“ไม่มีอะไรหรอกจ๊ะปุ่น” เชอร์รี่ตอบกลับเพื่อนเธอกลับไป
นาฬิกาบอกเวลาใกล้สองโมงเต็มที ปวีณมองนาฬิกาด้วยสีหน้าเครียดหน้าดู
“ไอ้พริ้นท์ ทำไมแกทำหน้าเครียดอย่างนั้นวะ” กชถาม
“สี่หน้าแกนะมันบอกอะไรใรตัวแกไม่ได้หรอก” ปวีณตอบกลับไป “บอกความรู้สึกข้างในของแกมาดีกว่า”
นาฬิกาบอกเวลาสองโมงตรง
สีหน้าของกชออกอาการเครียดทันที และดูเหมือสิ่งที่กชและพริ้นท์กลัวก็ปรากฏออกมาทันที
บึ้ม!
เด็กนักเรียนทั้งหมดวิ่งหนีเอาตัวรอดจากการโจมตีที่ไม่ทันตั้งตัวจากUnlifeกันอย่างอลมาน
“ไอ้แชร์ เอาไงละ” พิชถามแชร์พลางวิ่งหนีเอาตัวรอดจากการโจมตีของUnlife
“ไม่รู้เว้ย” แชร์ตอบพลางจับสิ่งมีชีวิตรูปร่างคล้ายมนุษย์ทุ่มใสผนังตึกโรงเรียน เพียงแต่ว่าร่างนั้นมันมีปีกยืนออกมาด้วย
แชร์ยืนแขนขวาออกมา ทำให้เห็นนาฬิกาลักษณะเดียวกับที่อยู่บนข้อมือของพวกเจ
ปัง
ตองเล็งปืนPlaspositronขนาดเล็กสีเงินแวววาวใส่Unlifeที่โชคร้ายเข้ามาในห้องเรียน
“ตอง เธอไปเอามันมาจากไหนกัน?” ปวีณและกชพูดขึ้นพร้อมกัน
“จะช่วยฉันไหม?” ตองถามพลางกลับหลังหันไปฟาดคอUnlifeที่กระโจนเข้าโจมตีเธอจากด้านหลัง ทำให้เห็นว่าภายใต้กระโปรงนักเรียนของเธอมีกางเกงรัดรูปขาสั้นใส่อยู่อีกชั้น
“พร้อมบู้เต็มที่เลยนะเนี้ย” เจพูดขึ้น
“ถ้าไม่ช่วยก็ส่งBattle Watchมา” ตองหันไปตะคอกใส่พวกเจที่ตะลึงอยู่
“ช่วยจ๊ะ ช่วยๆ” เจ ปวีณ กชพูดขึ้นพร้อมกัน
ทั้งสามคนประทับรอยนิ้วมือของข้างที่ไม่ได้ใส่Battle Watchลงไปบนหน้าปัด และมีเสียงตอบกลับจากBattle Watchกลับมา
“System complete”
Battle suitสีเงินแวววาวปรากฏขึ้นคลุมตัวเด็กทั้งสามทันที
Unlifeบินโฉบลงมาจับตัวแชร์ซึ่งตอนนี้อยู่ภายใต้Battle suit ลอยขึ้นไปบนฟ้าและเหวี่ยงแชร์กระแทกเข้าใส่ผนังอาคารเรียนเข้าอย่างจัง เกิดรอยร้าวขึ้นที่ผนังอาคารเรียน ร่างของแชร์ตกลงสู่พื้น ในจังหวะที่จะถึงพื้นนั้นแพ็ตก็ใช้ไอพ้นจากBattle suitของเธอเหาะเข้ารับตัวแชร์และทิ้งเขาลงมาจากกลางอากาศในจุดที่ไม่ได้สูงมากนัก
“เฮ้ จะช่วยก็เอาให้ถึงที่สุดซิ” แชร์บอกกับแพ็ต
“พูดมาก” แพ็ตพูดในจังหวะที่เท้าของเธอแตะถึงพื้น
“แพ็ต! ข้างหลัง” แชร์พูดและชี้นิ้วให้แพ็ตระวังตัวจากUnlifeที่กำลังวิ่งเข้ามาหาเธอ
เปรี้ยง
แพ็ตเหวี่ยงแขนฟาดใส่หน้าUnlifeเข้าเต็มๆ
กริ๊ก
เสียงจากการปลดล๊อกPlaspositronกระบอกยาวของแชร์ซึ่งมีไว้ใช้ในกรณีที่ศัตรูมีในปริมาณมากดังขึ้น
“แชร์?” แพ็ตหันหน้ามองแชร์
“สู้ไป เดี๋ยวฉันจะคอยป้องกันให้” แชร์ตอบกลับ
เปรี้ยง!
แชร์ยิงกระสุนออกไปและเหวี่ยงกระบอกปืนเพื่อบรรจุกระสุนเข้าไปใหม่และ
เปรี้ยง!
กระสุนลั่นออกไปอีกครั้ง
Unlifeตัวหนึ่งบินโฉบลงมาหาแชร์จากด้านหลังและคว้าแชร์ไว้ในมือ มันพาร่างเด็กหนุ่มลอยขึ้นไปบนฟ้าด้วยความรวดเร็วดุจสายฟ้า
“แชร์!” แพ็ตหันมาเรียกแชร์ด้วยอาการตกใจ
“เฮ้ยปล่อยนะ!” แชร์ตะโกนใส่
Unlifeคว้างแชร์ใส่ผนังตึกเรียน แต่ทว่าคราวนี้ร่างของแชร์ไม่กระเด็นโดนผนังตึกเพราะ
โครม!
ร่างของปวีณภายใต้Battle suitกระเด็นทะลุผนังกำแพงออกมาชนกับแชร์กลางอากาศ ทำให้แชร์ตกลงสู่พื้นเบื้องล่างพร้อมกับเศษปูนจากกำแพงอาคารเรียน
“แชร์!” แพ็ตกระโดดเข้ารับตัวแชร์และพาเขาลงสู่พื้นอย่างปลอดภัย
“ขอบคุณ” เด็กชายตอบกลับ แต่ทั้งสองไม่มีเวลาที่จะมานั่งขอบคุณกันเพราะ
ตูม!
Unlifeตัวหนึ่งทุ่มลูกพลังใส่ทั้งสอง เด็กทั้งสองกระโดดหลบลูกพลังนั้นแยกไปคนละทาง
“เฮ้ย นั้นมันเสียงไอ้แชร์นี่หวา” ปวีณงงกับเสียงของคนที่ตนชนไปเมื่อกี้ เด็กหนุ่มลอยอยู่กลางอากาศด้วยไอพ้นที่ติดที่หลัง
ขณะเดียวกันในห้องเรียนของปวีณ เด็กสาวสองคนกำลังมองหน้ากันฝ่ายหนึ่งตกใจกับการปรากฏตัวของอีกฝ่าย แต่อีกคนมองหน้าเพราะ…
“มองหาอะไรละตอง?” เด็กสาวผมสั้นประมานคอสูงใกล้เคียงกับตองพูดกับตอง
“ฟ้า เธอก็ด้วยหรอ” ตองถามเด็กคนนั้นกลับ
เฟี้ยว!
Unlifeตัวหนึ่งบินโฉบเข้ามาในห้องแรงลมของมันทำให้ร่างของตองที่ยืนอยู่ใกล้ช่องกำแพงปลิวตามลมตกลงสู่พื้นเบื้องล่าง ปวีณกำลังจะบินลงไปช่วยแต่
“ตอง!!!” เจบินเฉียดผ่านหน้าปวีณลงไปรับตองไว้ก่อนแล้ว ทั้งสองลงสู่พื้นด้วยความปลอดภัย
“กี๊ซ” เสียงUnlifeร้องก่อนจะสิ้นลมเพราะการโจมตีด้วยคลื่นพลังพิเศษจากอุปกรณ์ที่ตินอยู่บริเวณข้อเท้าของBattle suitที่เชอร์รี่ใส่อยู่
“ไปเถอะปุ่น” เชอร์รี่บอกกับเพื่อนของเธอ ทั้งสองกำลังวิ่งข้ามทางเชื่อมหนึ่งที่ยังมีอยู่เหลืออยู่ของอาคารเรียนมุ่งสู่ลานกว้างระหว่างอาคารเรียนที่พวกแชร์กำลังสู้กับUnlife
“ปุ่นเป็นเจ้าหน้าที่ODE.ด้วยก็ไม่บอกกันเลย” เชอร์รี่คุยกับปุ่น ตอนนี้เธอบินอยู่ด้วยไอพ้นบนหลังเธอ เพื่อที่จะได้ป้องกันเธอได้โดยง่าย
“ก็ไม่อยากถามเองนี้” ปุ่นตอบกลับ
ที่โรงเรียนอีกแห่งที่ห่างออกไป เด็กสาวผมยาวเลยกลางหลังผิวสวย ดวงตาสวยงามกำลังสู้กับUnlifeและต้องคอยป้องกันเพื่อนของเธอด้วย
“หยุดได้รึยัง” เธอหันปากกระบอกปืนPlaspositronขนาดเล็กแบบเดียวกับที่ตองใช้ใส่Unlife
เปรี้ยง!
เธอยิงปืนใส่Unlife
“ว๊าก!” เธอกระโดดเตะเสยคางUnlifeเข้าเต็มๆ การเคลื่อนไหวของเธอคล่องแคล้วเพราะเธออยู่ภายใต้เสื้อพละ
เธอกลับหลังหันไปเตะฟาดคอUnlifeอีกตัวเข้าเต็มๆ ผมของเธอสะบัดตามแรงลมและตกลงสู่หลังเธออีกครั้งอย่างสวยงาม
“ช่วยด้วย!” นักเรียนหญิงคนหนึ่งตะโกนขอความช่วยเหลือ
เด็กสาวไม่รอช้า เธอกระโจนเข้าใส่Unlifeที่จะทำร้ายเพื่อนเธอ จอปากกระบอกปืนPlaspositronสนิทกับหลังUnlifeและ
เปรี้ยง!
Unlifeนั้นสลายกลายเป็นเปลวไฟไปต่อหน้าเธอ
“ขอบคุณนะตูน” เด็กสาวคนนั้นขอบคุณเพื่อนของเธอ
“รีบหนีไป” ตูนบอกกับเพื่อนของเธอ
เด็กสาวคนนั้นรีบวิ่งหนีออกไปทันที ตอนนี้ ณ ใจกลางสนามกลางใหญ่โรงเรียนของตูนมีเธอเพียงคนเดียวและUnlifeอีกนับร้อย
“ใครก็ได้… สักคน… มาช่วยฉันที” เธอพูดอยากยากลำบากเพราะความเหนื่อยใส่Battle Watchของเธอ
Battle Watchไม่มีBattle suitบรรจุอยู่ภายใน เพราะBattle suitอยู่ระหว่างปรับปรุงแก้ไข
เสียงของเธอลอดออกมาตามBattle Watchของทุกคน แต่ทว่าทุกคนกลับงงกับเสียงของเธอ และไม่อาจจะบอกตำแหน่งของเจ้าของเสียงได้ แต่ทว่ามีบุคคลหนึ่งมุ่งหน้าไปช่วยเธอทันที
“เฮ้ย ไอ้ปวีณ แก่จะไปไหน?” กชตะโกนเรียกปวีณ แต่ทว่าตอนนี้มันสายไปแล้ว เพราะเขาออกไปใกลเกินกว่าจะรับรู้ทุกสิ่งที่อยู่ข้างหลัง
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น