มหาสงครามเผาผลาญเผ่าพันธุ์มฤตยู

ลำดับตอนที่ #2 : การเคลื่อนไหวของหลายสิ่ง

บทที่ 2

การเคลื่อนไหวของหลายสิ่ง



    เชอรี่ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่อพาร์ตเมนที่เธอพักหลังโรงเรียน สักพักเชอรี่ก็เดินลงมาพร้อมกับเจและแตง

“เอาเถอะเข้าโรงเรียนกันเถอะ” กชตอบ

    ทั้งห้าคนเดินมาเข้าด้านหน้าของโรงเรียน และรีบตรงไปที่ห้องทันที



    “ทำไมมาช้ากันจัง” โย หัวหน้าห้องบอกทั้งห้าคน

    “โทษที่ มันมีปัญหานิดหน่อย” ปวีณตอบ

    “มานี้ มีคนส่งของมาให้พวกเธอตอนที่พวกเธอไม่อยู่กัน” โยบอกพร้อมกับหยิบกระเป๋าและให้ทั้งห้าคนเดินตามไป โดยที่ทั้งหมดไม่รู้ว่ามีสองสายตาจ้องมองการกระทำอยู่



    โยนำทุกคนไปที่ทางเชื่อมระหว่างตึก แต่ตอนนี้ทางนั้นถล่มพังไปแล้ว ทั้งหกคนจึงยืนอยู่ตรงมุมที่ยังมีที่เหลืออยู่    

    “เอานี้ไป” โยพูดพลางหยิบกล่องเหล็กห้ากล่องออกมา

    “อะไรจ๊ะ” แตงถาม

    ทุกคนเปิดดูพร้อมกัน ทันทีที่เปิดทำเอา เจ แตง เชอรี่ กช ปวีณ อึ้งไปเลย ทั้งห้าคนมองหน้าโยด้วยความงงสุดขีด

    “ODE” โยพูดขึ้น “คิดว่าชั้นไม่รู้หรอ ทุกครั้งที่พวกเธอไม่มาโรงเรียนก็ได้ชั้นนี้แหละจัดการเรื่องงานให้”

    “โย แล้วโยรู้ได้ไงว่าพวกเราอยู่ใน ODE    “ เชอรี่ถาม

    “คิดว่าชั้นกระจอกรึไง ชั้นแปลกใจที่พวกเธอหยุดกันบ่อย แถมพร้อมกันด้วย แล้วก็เรื่องเกี่ยวกับข้อมูลของครอบครัวเธอที่อยู่กับโรงเรียนมันอกกจะแปลก ถึงแม้ว่าODE.จะไม่ได้เป็นองค์กรลับ แต่บุคคลภายในนะไม่ใช่ และด้วยความอยากรู้ส่วนตัวก็เลยเจาะข้อมูลประชากรเอาอะนะ ถึงแม้ว่ากว่าจะรู้จะยากสักหน่อย แต่ก็ท้าทายดี ส่วนเครื่องแปลกๆ เมื่อเช้ามันถูกส่งมาที่โต๊ะพวกเธอตอนที่พวกเธอออกไปจากโรงเรียนแล้ว” โยบอก “เกิดอะไรกับพวกเธอ และโลก”

    “ทุกคนนอกจากเด็กอย่างพวกเรา หายตัวไปหมด” ปวีณตอบ

    “โรงเรียนจะติดต่อผู้ปกครองมารับทุกคนก่อนเทียง” โยบอก

    “ไม่มีประโยชน์ พวกเข้าหายไปแล้ว” เจบอก เสียงแฝงด้วยความเศร้า

    “หมายความว่า” โยพูดออกมาอย่างตกใจ

    “พ่อ แม่ของเราทั้งห้าคน  อยู่ใน ODE” กชตอบ ในน้ำเสียงก็ปิดบังความเศร้าไม่ได้เช่นกัน

    “เสียใจด้วยนะ” โยบอก แต่ทว่าบางอย่างในน้ำเสียของโยกลับซ้อนบางอย่าเอาไว้

    “ส่วนเครื่องนี้ต้องขอบคุณมากนะที่เก็บไว้ให้” แตงตอบโย

    “แล้วมันคืออะไร” โยถาม

    “Battle Watch” แตงตอบ “อุปกรณ์ต่อสู้โดยใช้ Battle Suit ที่ถูกเก็บโดยระหัสข้อมูลพิเศษในตัวเครื่อง ตอนแรกมันเป็นแค่อุปกรณ์ในฝัน ไม่คิดว่าจะทำได้จริง”

    “ทำไม” โยถาม

    “ก็เป็นแบบแปลนที่บ้าที่สุดที่แตงเคยคิด” กชตอบ เรื่องการออกแบบอุปกรณ์และประดิษฐ์เป็นความสามารถพิเศษของแตง



    ที่ห้องพยาบาลของODE. เรนซึ่งเริมมีอาการดีขึ้นสามารถลุกขึ้นได้ได้แล้ว หญิงสาวเดินไปยังห้องโถงใหญ่ และเริ่มติดต่อกับใครบางคน หรืออะไรบางอย่าง

    “เป็นยังไงบ้างครับ” ฝ่ายตรงข้ามของการสื่อสารตอบกับมา เสียงนั้นเหมือนกับผู้ชาย

    “มันเกิดอะไรขึ้น” เรนถามกลับไป

    “ไม่ทราบครับ ตอนนี้ต้องการกำลังรึเสริมเปล่าครับ” เสียงนั้นถามกลับมา

    “ไม่ละ ตอนนี้เหลือแต่เด็กแล้ว คงจะทำอะไรต่ออะไรลำบากหน่อย” เรนตอบกลับ

    “แย่จังเลยนะครับ เหลือแต่เด็กเนี้ย” เสียงนั้นตอบกลับ

    “พอแล้วละ เลิกการติดต่อได้” เรนบอก



    ในห้องเรียนห้องหนึ่ง เด็กหนุ่มฝาแฝดกำลังหาข้อมูลบางอย่างกับคอมพิวเตอร์โน๊ตบุ๊คของตน

    “เฮ้ย ไอ้ห้าคนนี้ด้วยหรอ?” แฝดผู้พี่ตั้งคำถามกับน้องของตน

    “บอกไอ้แชร์หน่อยดีกว่าปะ” แฝดผู้น้องออกความเห็น

    เด็กหนุ่มอีกคนเดินเข้ามาหาแฝดคู่เดิม

    “ได้อะไรมาบ้างปะ” เด็กหนุ่มคนใหม่ถามคู่แฝด แต่ทว่าคำตอบที่ได้กลับมานั้นไมาใช่คำพูด แต่กลับเป็นการกระทำ เด็กหนุ่มแฝดเคยิบตัวออกจากหน้าจอโน๊ตบุ๊ค และสิ่งที่ปรากฏให้เด็กคนนั้นเห็นคือ….



    เจ  แตง เชอรี่ โย ปวีณ กช กลับเข้ามาในห้องเรียน โดยที่สองสายตาที่จับจ้องอยู่นั้นก็ยังไม่ได้ละทิ้งการกระทำของพวกเขา

    ทุกคนแยกไปนั่งที่ของตัวเอง ซึ่งที่นั่งของทั้งห้าคนนั้นอยู่ด้วยกัน โดยที่โต๊ะของกชและปวีณจะนั่งคู่กัน โดยทั้งสองจะนั่งอยู่หลังแตงและเชอรี่ โดยที่แถวของแตงและเชอรี่เป็นแถวแรกตามแนวหน้ากระดาน และเจจะนั่งอยู่แถวทางซ้ายจากแถวที่แตงนั่ง โดยแถวของเจจะใกล้หน้าต่างมากกว่า และในห้องเรียนนี้มีโต๊ะเป็นแถวคู่เพียงสี่แถว แถวหนึ่งมีหกที่นั่ง

    

    อยู่ๆเจก็สะดุ้งนั่งตัวตรงขึ้นมา ทำเอาเพื่อนๆในกลุ่มตกใจไปด้วย แม้แต่เพื่อนร่วมห้องที่นั่งข้างเจก็ตกใจกับอาการของเจด้วย

เธอคนนั้นเป็นหญิงสาวผมยาวถึงหลังผิวสีชมพูสดใส เธอคนนั้นชื่อตอง

    “เจเป็นอะไรรึเปล่า” ตองถาม

    “ไม่จ๊ะ ไม่เป็นอะไร” เจตอบกลับ

    “กช ฉันว่าเจรู้อะไรมากกว่าเราแล้วละ” ปวีณกระซิบคุยกับกช

    “มีมากกว่าหนึ่ง อะไรบางอย่างที่จับการเคลื่อนไหวของพวกเรา” กชกระซิบตอบกลับ



    รูปในหน้าจอที่ปรากฏให้เห็นคือภาพของ เจ แตง เชอรี่ กช ปวีณ

เด็กชายฝาแฝดจ้องหน้ากันก่อนที่จะหันไปมองหน้าหน้าเด็กผู้ชายอีกคนที่พึ่งเดินเข้ามาเมื่อครู่ และก่อนที่เด็กแฝดจะเริ่มถามเด็กชายคนนั้น เด็กชายคนนั้นกลับเป็นฝ่ายเริ่มถามก่อน

    “ตี่รู้เรื่องนี้รึยัง” เด็กชายคนนั้นถามเด็กแฝด

    “ยังไม่รู้” แฝดคนพี่ตอบ

    “ไม่ค่อยอยากให้คนนั้นช่วยหรอก แต่ยังงี้คงต้องขอคำยืนยัน” เด็กคนนั้นบอกกับเด็กแฝด

    “แต่ฉันคิดว่าตอนนี้ตี่คงรู้แล้วละ” แฝดคนน้องตอบ

    “นั้นสินะ เจ้าหล่อนเป็นถึงระดับสูงในกลุ่มพวกเรา ถ้าเรื่องแค่นี้ไม่รู้ก็ไม่รู้ว่าจะพูดยังไงแล้ว” เด็กชายตอบกลับ