(Yoseob&B2uty) Can you hear me?

ลำดับตอนที่ #8 : ท่าทางแปลกๆของโยซอบ

"ทำไมโยซอบถึงได้ไปค่ายมวยด้วย

ท่าทางลับๆล่อๆนะ  
แล้วทำไมเขาถึงไม่ให้รถของที่บ้านไปส่งล่ะ

เฮ้ออออ~ เพราะอะไรนะ"

 

 ฉันพึมพำคนเดียวระหว่างที่เดินไปตามทาง

เดินของโรงเรียนหลังเลิกเรียน  
ช่วงนี้ยัยชินฮเยอยู่ติดกับนายจุนฮยอง

นั่นเป็นพิเศษ  แต่ก็ช่างเถอะ

ฉันไม่ได้มีปัญหากับการอยู่คนเดียวอยู่แล้ว
 

 

"บิวตี้จ๊ะ" ครูที่ปรึกษาเรียกฉัน

 

"คะ?"

 

"ช่วยไปตามประธานนักเรียนดูจุน

ให้ครูหน่อยสิจ๊ะ"

 

"แล้ว...เขาอยู่ที่ไหนคะ?"

 

"ช่วงนี้เขาน่าจะอยู่ที่สนามฟุตบอลล่ะจ๊ะ  
ไปตามเขาให้ครูหน่อยนะจ๊ะ" ^^

 

งานเข้าจนได้สินะ - -'
 

 

ฉันจึงรีบเดินไปที่สนามฟุตบอลทันที 

เมื่อเดินมาถึงก็เจอนักเรียนที่มาเล่นฟุตบอล

หลังเลิกเรียนเกือบ20คน
 

 

"แล้วนายดูจุนนี่อยู่ไหนล่ะ?"

 

 ฉันพยายามเพ่งมองเข้าไปในสนามเพื่อหาดูจุน  
ทำให้เหลือบไปเห็นโยซอบที่กำลังนั่ง

อยู่กับเพื่อน2-3 คนที่ข้างสนาม  

ดีล่ะ ไปถามโยซอบดีกว่า

 

ขณะที่กำลังออกตัวเดินได้ไม่ถึง 10 ก้าว

ก็รู้สึกเหมือนมีอะไรกำลังพุ่งมาที่ฉัน

 

"ระวัง!" 

 

เจ้าของเสียงนั้นจับฉันหมุนเข้ามาด้านใน

แต่ฉันดันสะดุดจะล้ม  
เขาก็โอบฉันไว้ในอ้อมกอดของเขาแทน

 

ปึ๊ก! 

 

"อึ๊ก!"
 

เสียงของผู้หวังดีดังขึ้น  
ฉันค่อยๆโผล่หน้าออกมามอง  
เจ้าของแรงกระแทกนั้น
 

 'ลูกบอล' 

นักเรียนพวกนั้นเตะบอลมาโดนฉันงั้นเหรอ?

 

ตึกๆ  ตึกๆ ตึกๆ

 

'อย่าใจเต้นแรงแบบนี้สิ  เดี๋ยวยัยนี่ก็รู้หมด' 
 

เสียงความคิดคนที่กอดฉันไว้ดังขึ้น

 

ฉันค่อยๆเงยหน้ามองว่าใครคือคนช่วยฉันไว้

 

"ดูจุน!" ช๊อกซินิม่าค่าาาาา~  -//////-

 

"เธอไม่เป็นอะไรนะ" ดูจุนถามฉัน

 

"อะ  อื้อ"

-/////-  เขินทำไม บิวตี้ แกเขินทำม้ายยยยย~
 

 

"ขอโทษฮะรุ่นพี่  รุ่นพี่เป็นอะไรมากมั้ยฮะ?"

 

รุ่นน้องคนหนึ่งวิ่งมา  
นายพวกนี่ใช่มั้ยที่ปองร้ายฉัน!

 

"เตะบอลอะไรของพวกนาย ฮะ!  
ถ้าเกิดไปโดนข้าวของโรงเรียนเสียหาย จะทำยังไง"
 

ดูจุนเท้าเอวบ่น  

อ่า~ ทำไมเขาถึงได้เท่แบบนี้นะ 

 

"ผมขอโทษฮะ  
ผมขอโทษรุ่นพี่คนนี้ด้วยนะฮะ"

รุ่นน้องก้มขอโทษมาทางฉัน

 

"จ๊ะๆ ไม่เป็นไร" 
 

ก็ที่โดนบอลไม่ใช่ฉันนี่นา

 

"ขอบคุณฮะ"

 

"ไปๆ  ไปให้พ้นๆหน้าเลย"

ดูจุนโบกไล่รุ่นน้อง  พลางลูบหลังตัวเองเบาๆ

 

"เอ่อ...นายเจ็บมากมั้ย?"

 

"ไม่มากหรอก  โดนที่หลังไม่ค่อยเท่าไหร่

เธอไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว"

 

"ขอบคุณนะ" ^____^

 

"แล้วมาทำอะไรที่นี่ล่ะ?"

 

"อ้อ! คุณครูที่ปรึกษาของฉัน

ให้มาตามนายน่ะ"

 

"โอเคๆ ขอบคุณมากนะที่มาตาม"

 

"อื้อ"

 

ดูจุนใช้มือมายีผมของฉันก่อนจะวิ่งออกจาก

บริเวณนี้ไป  -/////-

 

"มาบังบอลให้หน่อยทำเป็นเคลิ้มเลยนะยัยผู้

หญิงแปลกๆ"

โยซอบเดินมาที่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย -*-
 

 

"จะบอกไว้ให้นะ  ดูจุนมันไม่ชอบผู้หญิง ทื่อๆ

วันๆนึงพูดไม่เกิน10ประโยคหรอก"
 

 

"พูดเรื่องอะไรของนาย"-_-
 

 

"แหน่ะ! ทีกับฉันล่ะเย็นชา  
ทีกับดูจุนนี่อ่อนหวานเชียวนะ"
 

 

 ฉันทำแบบนั้นเหรอเนี่ย ไม่เห็นรู้ตัวเลย
 

 

"วันนี้ฉันว่าจะไปอุดหนุนราเมนร้านเธอซัก

หน่อย  แต่ฉันเปลี่ยนใจละ  ไม่ไปดีกว่า"
 

 

"เรื่องของนายสิ  
ร้านฉันไม่ได้มีนายเป็นลูกค้าคนเดียวนี่"
 

 

"นี่! ยัยผู้หญิงแปลกๆ"

โยซอบตะโกนเรียกฉัน
 

 

"อะไร  จะตะโกนทำไม?" -*-

 

"เธอควรจะ..."

 

"จะอะไร"

 

"หึ๊ยย~ ช่างเถอะ" 
 

เขาเอามือมายีหัวตัวเอง
ด้วยท่าทางหงุดหงิดสุดขีด  
แล้วก็เดินออกจากสนามฟุตบอลไป

 

ฉันก็ได้เพียงแต่ยกมือขึ้นเกาหัวตัวเองเบาๆ
 

"อะไรของเขา?"

.

.

.
 

"น้องบิวตี้ที่สมัครเป็นนักแสดงละครเวทีไปใช่มั้ยคะ?"

รุ่นพี่คนหนึ่งวิ่งเข้ามาหาฉันก่อนจะออกจากโรงเรียน

 

"ค่ะ"

 

"พรุ่งนี้  หลังเลิกเรียนไปที่โรงละครนะค่ะ

เพราะเราจะซ้อมละครแล้ว"
 

 

"โรงละครหรอคะ?"
 

 

"ค่ะ  อย่าลืมนะ พรุ่งนี้เจอกัน"
 

 

"ค่ะ"
 

ฉันยิ้มอย่างมีความหวัง
พี่บอมคะ
ฉันเริ่มใกล้ที่ของพี่เข้าไปทุกทีแล้วค่ะ


:) Shalunla