(Yoseob&B2uty) Can you hear me?

ลำดับตอนที่ #17 : ฮีโร่ปกป้องเธอ 2

ฉันต้องยกเลิกคิดเรื่องเข็มกลัดชั่วคราว
เพราะต้องใช้สมาธิในการซ้อมละคร

 

"เอาล่ะทุกคน  วันนี้พอแค่นี้  
ขอโทษด้วยที่ต้องเลิกช้าแบบนี้  
งานใกล้เข้ามาแล้ว  
พี่อยากให้พวกเราซ้อมกันให้หนักขึ้น  

ป้ะ แยกย้าย"

 

เสียงของรุ่นพี่บอกเลิกกองดังขึ้นหลังจาก
เวลาซ้อมละครที่แสนจะยาวนานได้ผ่านไป

เลิกช้างั้นเหรอ  นี่มันเรียกว่าดึกเลยต่างหาก

เฮ้อออ~  ฉันนึกในใจ  พลางหันไปหาชินฮเย

 

"วันนี้จะกลับบ้านกับฉันมั้ย?"

 

"เอ่อ  จุนฮยองรอกลับบ้านพร้อมฉันแหละ
ขอโทษน้าาาา~ " ^___^'

 

"อืม..." 

 

กลับบ้านคนเดียวอีกแล้วฉัน

ส่วนชินฮเยพอบอกฉันเสร็จก็วิ่งไปหาแฟน

ทันที  -_-'

 

กลายเป็นว่าฉันต้องเดินออกไปรอรถเมล์
คนเดียวอย่างไม่ต้องสืบเลย  
หวังว่าวันนี้ฉันจะกลับถึงบ้าน

โดยสวัสดิภาพนะ
 

 

 

- โยซอบพาร์ท -

 

ผมมองตามหลังบิวตี้ที่เดินออกจากโรงเรียน

ไปคนเดียวอย่างเป็นห่วง

 

"คุณหนูครับ"
 

คนขับรถเรียกผม  
พร้อมกับเปิดประตูรถให้ผมขึ้น
 

 

"ไปรอรับฉันที่ป้ายรถเมลล์ที่

ร้านมิซากิราเมนนะ"
 

 

"ทำไมครับ?"
 

 

"นายอยากกินราเมนไม่ใช่เหรอ?
ไปรอที่นั่นเดี๋ยวฉันจะตามไป"
 

 

พูดจบผมก็วิ่งตามผู้หญิงแปลกๆ
ที่เดินออกจากโรงเรียนไปคนเดียวเมื่อกี้

ก็ทำไงได้ล่ะ ความรู้สึกห่วงแบบนี้ก็ไม่ได้เกิด

ขึ้นบ่อยๆกับใครซะด้วย

แต่ก็แปลกเหมือนกันที่ความรู้สึกนี้มันดัน

เกิดขึ้นกับเธอ 'บิวตี้'

 

 

- บิวตี้พาร์ท -

 

'โอ๊ะ ยัยผู้หญิงคนนั้นนี่
เดินมาคนเดียวตอนดึกๆซะด้วย~ '

 

กึ๊ก!

ฉันหยุดเดินทันทีที่ได้ยินเสียงความคิดใคร

บางคนดังอยู่บริเวณป้ายรถเมลล์  
แล้วมองไปยังกลุ่มเด็กผู้ชายที่กำลังมองมา

ทางฉัน นั่นมันกลุ่มเดียวกันกับที่มีเรื่อง

วันก่อนนี่  ฉันกำมือแน่นและยืนตัวแข็งทื่อ 

เมื่อพวกนั้นกำลังเดินเอื่อยๆเข้ามาหา

อย่างใจเย็น

 

'คราวที่แล้วทำแสบนัก  
วันนี้ฉันไม่ปล่อยแกไปแน่!'

 

'เพราะยัยนี่ หน้าฉันต้องระบมไปหมด'

 

'แขนฉันหัก  แขนเธอก็ต้องหัก!"

 

เสียงความคิดอาฆาตแค้นเหล่านั้น
ดังขึ้นเรื่อยๆจากกลุ่มเด็กตรงหน้า  
ที่ต่างกำลังเดินตรงเข้ามาหาฉัน
ฉันข่มความกลัวไว้จนต้องกัดปาก  
แล้วหลับตาลง พวกเขาจะตีแรงมั้ยนะ?
แขนหักนี่กี่วันหายเหรอ?
 

 

แต่ก่อนที่จะเกิดเรื่องบ้าๆแบบนั้น
ก็เหมือนมีเสียงระฆังดังช่วยฉันไว้
 

 

"บิวตี้!!"
 

 

ฉันลืมตาขึ้นรีบหันไปมองต้นเสียงทันที
 

 

"ยะ...โยซอบ"
 

 

เมื่อเห็นเขา  ความกลัวที่มีก่อนหน้าได้สลายหายไปทันที

น้ำตาของฉันค่อยๆไหลลงมาเพราะความดีใจ

กลุ่มที่จะมาหาเรื่องก็ถึงกับหยุดทันทีที่เห็น

โยซอบปรากฏตัว
 

 

โยซอบเดินเข้ามาจับมือฉันไว้ แล้วชี้หน้าพวกนั้น
 

 

"ถ้าไม่อยากเจ็บตัวแบบวันนั้น  ก็ถอยไป!"
 

 

พูดจบเขาก็จูงมือฉันไปรอรถเมล์  
น่าแปลกที่พวกนั้นมีกันถึง3 คน
แต่แค่โยซอบชี้สั่งให้ถอยพวกเขาก็ถอยไปแต่โดยดี

 

'บ้าชิบ  ไอ้บ้านี่ไม่น่าโผล่มาเลย'

 

ความคิดของคนกลุ่มนั้นได้ดังขึ้น

คงกลัวโยซอบล่ะสิ  โชคดีจริงๆเลยบิวตี้

 

"พวกมันทำอะไรเธอหรือป่าว?"
 

 น้ำเสียงนุ่มนวลปนความห่วงใยดังขึ้นจากคนข้างๆฉัน  
ซึ่งฉันก็ส่ายหน้าเบาๆเป็นคำตอบ
โยซอบใช้มืออีกข้างที่ไม่ได้จับมือฉัน

เช็ดน้ำตาที่เลอะแก้มฉันเบาๆ
 

 

ตึ๊กๆ  ตึ๊กๆ  เสียงหัวใจฉันเต้นแรงแปลกๆอีกแล้ว
 

 

"แล้วร้องไห้ทำไมล่ะ กลัวเหรอ?"
 

 

"อื้อ"
 

 ฉันพูดพร้อมพยักหน้ายอมรับ  
แต่ยังคุยกันได้ไม่เท่าไหร่  
รถเมล์ก็มาพอดี
 

 

"รถมาแล้ว  ขึ้นรถเถอะ"
 

 

โยซอบดึงมือฉันจะขึ้นรถ
 

 

"ดะ..เดี๋ยว  นายจะไปไหน?"
 

 

"ก็ไปส่งเธอไง  
เธอก็เห็นนี่ว่ากลับบ้านเองอันตรายแค่ไหน

ถ้าไม่มีฉันไปด้วย"
 

โยซอบพูดยิ้มๆ

 

"....."

 

หมดคำพูดค่ะ  
สุดท้ายก็ยอมให้โยซอบจูงมือขึ้นรถเมลล์ไป

อย่างนิ่งๆ  ถึงแม้ว่าข้างในตอนนี้

มันจะเต้นจนแทบจะออกมาระบำข้างนอกอยู่

แล้วก็ตาม  ฝู่ๆ  -////-





:) Shalunla