(Yoseob&B2uty) Can you hear me?

ลำดับตอนที่ #15 : เธอ...เหมือนใครบางคน

 -บิวตี้พาร์ท-

ก๊อก  ก๊อก  ก๊อก

 

"บิวตี้~  ตื่นได้แล้วลูก"

 

เสียงพ่อเคาะประตูเรียกฉันแต่เช้า

 

ก๊อก  ก๊อก  ก๊อก

"บิวตี้~ ...."

 

"พ่อคะ!  นี่มันวันหยุดนะ  
ขอหนูนอนตื่นสายได้มั้ยยยย~" >๐<

ฉันตะโกนออกไปทั้งที่หัวยังจมอยู่บนหมอน

 

"อ่าๆ ตามใจ  งั้นพ่อไปซื้อของก่อนนะ
ดูแลโยซอบด้วยนะบิวตี้"

 

"ค่าาา~ "

 

หลังจากนั้นก็เข้าสู่ห้วงนิทราอีกครั้ง

จนฉันรู้สึกปวดชิ้งฉ่อง  
จึงลุกขึ้นคว้านาฬิกาบนหัวเตียงมาดู

09:30 

 

O__0' 

"นี่ฉันตื่นสายขนาดนี้เชียวเหรอเนี่ยยย~

เพราะนายโยซอบนั่นแท้ๆ  
ทำให้ฉันนอนไม่หลับ ฮึ๊ย!"

 

ฉันบ่นก่อนจะลุกไปเข้าห้องน้ำแต่ว่า....

โยซอบกำลังอยู่ในนั้น  
บ้าชิบฉันจะอั้นไม่ไหวแล้วนะ

 

ปัง!  ปัง! ปัง!  ฉันยกมือตบประตูห้องน้ำ

 

"นี่!  นายไม่คิดจะให้คนอื่นใช้บ้างรึไง!"

 

เงียบ.....

 

ปัง!  ปัง!  ปัง! 

 

"นี่!  ยังโยซอ..อ่อ"

 

ฉันยังไม่ทันเรียกชื่อนายนั่นจบ  
ประตูห้องน้ำก็เปิดออก พร้อมกับ
โยซอบที่พันผ้าขนหนูแค่ท่อนล่างก้าวออกมา  
ซึ่งทำให้ตาของฉันเบิกกว้างทันที
ด้วยภาพตรงหน้าที่ไม่เคยเห็นมาก่อน

ร่างของเขาอัดแน่นไปด้วยกล้ามเนื้อทุก

สัดส่วน  ที่ตอนนี้ชุ่มไปด้วยหยดน้ำ

แต่มีรอยช้ำเต็มไปหมด

 

เอื๊อกกก~
 

'หวังว่านายนั่นคงไม่ได้ยินเสียงกลืนน้ำลาย

ของฉันนะ'

 

"ฮะๆ  เธอนี่ก็หื่นเหมือนกันนะ  
ฉันถอดเสื้อแค่นี้ถึงกับกลืนน้ำลายเลยเหรอ"

 

-/////-

"อาบเสร็จแล้วก็ถอยไป  
ฉันจะใช้ห้องน้ำ"
 

ฉันพูดเปลี่ยนเรื่อง

 

"หน้าแดงทำไม~  
เขินงั้นเหรอ~ ยัยผู้หญิงแปลกๆ"

 

"ฉันจะเขินทำไม  
แค่ผู้ชายถอดเสื้อ ฉันก็เห็นบ่อยๆ"
ฉันโกหกค่ะ - -'

 

"ฮึ  ดูก็รู้แล้วว่าเธอพูดโกหก"
 

 

ปัง! 

ฉันปิดประตูห้องน้ำใส่โยซอบทันที

อะไรกันฉันอ่านใจของเขาไม่ได้  
แต่กลับเป็นเขาที่อ่านใจฉันได้งั้นเหรอ?

...เป็นไปไม่ได้หรอก...

.

.

.
 

หลังจากชั่วโมงแห่งความระทึกใจได้ผ่านไป

ตัวต้นเหตุก็มานั่งเท้าคางทำหน้าแป้นแล้นอยู่บนโต๊ะอาหาร  

 

"นี่คิดจะรอกินอย่างเดียวเลยใช่ม่ะ?"

 

ฉันว่าพลางยกกับข้าวที่พ่อเตรียมไว้ให้มาตั้งที่โต๊ะอาหาร

 

"ไม่อ่ะ   ฉันชอบมองเวลาที่เธอตั้งใจ

ทำอะไรซักอย่าง"  ^____^

 

"อย่ามาอ้าง"

ฉันพูดขณะที่วางถ้วยข้าวไว้ตรงหน้าโยซอบ

 

"แล้วข้าวของเธอล่ะ?"

 

"ฉันไม่หิวข้าว  นายกินเถอะ"
ฉันบอกโยซอบก่อนเดินไปหยิบข้าวโพดต้ม
มานั่งแทะอย่างเอร็ดอร่อย

ไม่รู้ตัวซักนิดว่ากำลังถูกจ้องมองจาก

คนตรงข้าม

 

"เธอไม่กินข้าวแต่กลับกินข้าวโพด

แทนเนี่ยนะ"

 

"ทำไมอ่ะ  ข้าวโพดอร่อยจะตาย" -3- ง่ำๆ

 

"เธอชอบกินข้าวโพดเหรอ?"

 

"อื้อ  ชอบมาก~ "

 

"เธอนี่เหมือนกับคนๆนึงที่ฉันรู้จักเลยนะ"

 

"หือ~ ใครกัน  
ไม่มีใครชอบกินข้าวโพดมากๆ

อย่างฉันแล้วนะ"

 

 เว้นแต่พี่บอมคนเดียว  เอ๊ะ! หรือว่า...
 

 

"มีสิ  เธอชอบข้าวโพดมากขนาด

กินแทนข้าวได้เหมือนเธอนี่เลยล่ะ"

 

ชัวน์! นายนี่กำลังพูดถึงพี่บอมชัวน์
ว่าแต่ทำไมน้ำเสียงที่เขาพูดถึงได้ดูเศร้า

ขนาดนั้น  เขาเป็นต้นเหตุที่ทำให้พี่บอมต้องตายนะ  
จะมาเสียใจทำไม?

 

"ใครเหรอ?"
ฉันลองเชิงถามออกไป

 

โยซอบส่ายหน้าเบาๆ
 สีหน้าแสดงความเจ็บปวดออกมาอย่างชัดเจน

 

"เธอ...เธอไม่อยู่แล้วล่ะ"
เขาตอบด้วยเสียงสั่นเครือ

 

"....."  

ฉันเงียบแต่กำลังจ้องมองเขาอย่างจับผิด

 

"เธอจากฉันไปแล้ว...."

 

โยซอบยังคงพึมพำอยู่คนเดียว  
คงลืมไปแล้วว่ามีฉันนั่งร่วมโต๊ะอยู่กับเขาด้วย

 

เราสองคนต่างก็นั่งจมอยู่ในความคิด

ของตัวเอง  คงจะดีกว่านี้หากฉัน

ได้ยินเสียงความคิดของโยซอบได้บ้าง

ฉันคงได้รู้ว่าที่จริงแล้ว  
โยซอบคือคนทำร้ายพี่บอมหรือเปล่า

หรือเขาคือคนที่รักพี่บอมมากคนนึง

เพราะฉันไม่เคยคาดเดาความคิดของคนอื่น

ภาพตรงหน้ามันเลยทำให้ฉันสับสน

 

"บิวตี้" 

แต่จู่ๆโยซอบก็เงยหน้าขึ้น
แล้วก็เรียกชื่อฉัน

 

"อะ...อะไร"

 

"เดี๋ยวฉันคงไปพักบ้านกีกวังแล้วกัน  
อยู่ที่นี่มันดูน่าเกลียด  เพราะเธอเป็นผู้หญิง

อีกอย่างฉันก็บอกคุณแม่แล้ว
ว่าฉันจะไปพักบ้านกีกวัง"

 

โยซอบร่ายยาว ก่อนจะลุกขึ้น

 

"กีกวังนี่ใครอ่ะ  ฉันรู้จักมั้ย?"

 

"ยัยบื้อ!"

โยซอบว่าดีดหน้าผากฉัน

 

"อ๊ะ!  เจ็บนะ"

 

"เธอนี่น้าา~ ยัยผู้หญิงแปลกๆ
กีกวังน่ะเพื่อนในห้องเราเลยนะ
เธอไม่รู้จักได้ยังไงอ่ะ"

 

"เหรอ ทำไมฉันถึงไม่คุ้นชื่อเขาเลยนะ"

 

"งั้นฉันยืมชุดพ่อเธอก่อนนะ"

 

"อื้อ  เดี๋ยวฉันค่อยเอาชุดนักเรียน

ไปคืนให้วันหลังแล้วกัน

เพราะมันยังไม่แห้งน่ะ"

 

"อื้อ ฉันไปก่อนนะ"

 

ฉันพยักหน้ารับ  
แต่ก่อนที่โยซอบจะเดินออกจากบ้านไป

ความรู้สึกหนึ่งก็ตีขึ้นมาในอกฉัน

 

"เอ่อ...โยซอบ!"

 

"หือ..ว่าไง" 

โยซอบหันมาด้วยความแปลกใจ

 

"ขอบคุณเรื่องเมื่อวานนะ"

 

"ไม่ต้องพูดออกมาหรอก  
ถ้าเธอไม่อยากพูด"

 

"ถึงฉันจะเย็นชา  
แต่ฉันก็ไม่เคยลืมบุญคุณใครนะ"

 

"อื้อ  ไม่เป็นไรหรอก  
ฉันเต็มใจช่วยเธออยู่แล้ว  ไปล่ะ"

 

โยซอบทิ้งรอยยิ้มขืนๆให้ฉันก่อนจะหันหลัง

เดินออกจากบ้านไป  อึดอัดชะมัด!
ทำไมฉันถึงอ่านใจของเขาไม่ได้เลย




:)Shalunla-