(Dongwoon&B2uty) Close up me!

ลำดับตอนที่ #1 : สัญญา

เสียงชัตเตอร์จากกล้องถ่ายรูปนับร้อยพร้อมใจดังขึ้น  พร้อมๆกับแสงแฟรตที่สาดส่อง

เหล่าบรรดานางแบบบนแคทวอล์ก  พวกเธอสวมใส่เสื้อผ้าที่ถูกออกแบบอย่างล้ำสมัยโดยดีไซน์เนอร์ชื่อดังของวงการ
 

'ซนดงอุน'
 

เขาเดินออกมาจากหลังเวทีหลังจากที่นางแบบได้เดินโชว์เสื้อผ้าที่เขาออกแบบครบทุกชุด

แล้ว อย่างเฉิดฉาย และสง่างาม หลังจากที่รับดอกไม้จากนางแบบ เขาก็หันไปยิ้มให้กล้องที่กำลังโฟกัสอยู่ที่เขาด้วยรอยยิ้มที่เรียกได้ว่าสามารถฆ่าผู้หญิงเกือบ ทั้งเมืองได้เลยทีเดียว....

 

 

- ดงอุนพาร์ท -

หลังจากจบการเดินแฟชั่นโชว์แล้ว ผมก็ขับรถกลับบ้านทันที  

"เฮ้ออออ~  เหนื่อยชะมัด"

ผมบ่นพลางทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟา

 

"ถ้าเหนื่อยก็ให้ลูกน้องทำแทนสิจ๊ะ" ผมหันขวับทันทีเมื่อได้ยินเสียงนั้น  และเมื่อเห็นเจ้าของเสียงหวานนั้นผมก็ยิ้ม

กว้างทันที  เธอคือแม่ผมเอง จริงอย่างที่แม่บอกเจ้าของห้องเสื้อชื่อดังอย่าง เขา จะจ้างดีไซน์เนอร์เก่งๆทำก็ได้ หากแต่ว่าเขาชอบที่จะลงมือทำมันเอง มันเป็นความภูมิใจอย่างหนึ่งของเขา

 

"แม่มาได้ยังไงครับ"

ผมถามแม่ที่กำลังยกถาดคุ๊กกี้แสนหอมนั้นมาวางตรงหน้าผม  
 

"แม่มีเรื่องจะบอกลูกน่ะ"  ผมที่กำลังเคี้ยวคุ๊กกี้อยู่หันไปมองแม่ เพื่อถามว่าเรื่องอะไร
 

"ลูกจำเรื่องสัญญาของคุณตาได้มั้ย"
 

"สัญญาที่จะให้ลูกหลานแต่งงานกันน่ะเหรอครับ"
 

"ใช่จ๊ะ  ลูกไม่มีปัญหาอะไรใช่มั้ย?
 เฮ้ออ~ ถ้าแม่หรือฝั่งนู้นเขาเป็นผู้ชาย ก็คงได้แต่งกันไปแล้ว แต่นี่เป็นผู้หญิงทั้งคู่"
 

"ความซวยเลยมาตกที่ผม ว่างั้น"

แม่หันมาลูบหลังผม
 

"ขอโทษนะจ๊ะ  แต่ลูกช่วยทำตามสัญญาของคุณตาได้มั้ย"
 

"ผมน่ะ เตรียมใจไว้ตั้งแต่แม่บอกเมื่อ2ปีก่อนนู้นแล้ว"
 

ได้ยินอย่างนั้นแม่ผมก็ยิ้มตาปิด

"ว่าแต่ เจ้าสาวของผม เธอสวยมั้ยครับแม่"
 

"สวยสิ น่ารักมากๆ  เธอเป็นนักออกแบบเหมือนลูกนี่แหละจ๊ะ"
 

"เธอเป็นดีไซน์เนอร์เหมือนกันเหรอครับ"

ผมถามอย่างตื่นเต้น
 

"เปล่าจ๊ะ เธอเป็นนักออกแบบบ้าน"
 

"อ๋อ~ สถาปนิก"
 

"ใช่จ๊ะใช่ สถาปนิก"
 

"แล้วเธอยอมแต่งกับผมเหรอครับแม่"
 

"เธอก็เหมือนลูกนั่นแหละจ๊ะ ทำตามสัญญาของคุณตาเธอ"
 

ผมพยักหน้ายิ้มพอใจ  ถึงแม้งานแต่งงานที่กำลังจะเกิดขึ้นนี้ไม่ได้

เกิดขึ้นจากความรัก  แต่อย่างน้อยเราทั้งสองฝ่ายก็ยินยอมที่จะ

ทำตามสัญญาของผู้ใหญ่ในบ้านที่เคารพ
 

"ว่าที่เจ้าสาวของผม  เธอชื่ออะไรครับแม่"

แม่ยิ้มก่อนจะตอบ
 

"บิวตี้จ๊ะ  เธอชื่อบิวตี้"


 

 

- บิวตี้พาร์ท -

 

"โอ้ยยยย~ ทำไมเรื่องมากแบบนี้นะ!"

ฉันเหวี่ยงเอกสารที่หอบมา ทิ้งบนโต๊ะทำงาน "เรื่องมากแบบนี้ทำเองไปเลย ไม่ต้องจงต้องจ้างมันแล้ว  สถาปนิกเนี่ย!"
ฉันโวยวายหลังกลับมาจากคุยกับลูกค้าที่แสนจะเรื่องมากที่ออฟฟิศ

 

"อ้าวๆ บิวตี้ ไปกินรังแตนมาจากไหนล่ะนั่น?"

รุ่นพี่ที่ทำงานทักฉัน  ที่นี่เป็นบริษัทออกแบบบ้านและสวนที่ฉัน

ทำงานอยู่  เป็นเรื่องธรรมดาที่สถาปนิกจะโวยวายลูกค้า แบบนี้  โดยเฉพาะฉัน โวยวายเป็นประจำ

จนคนที่นี่เขาชินกันหมดละ
 

"ก็ยัยป้าลูกค้าน่ะสิพี่คังอิน  เรื่องเยอะเรื่องแยะ

จนฉันคิดงานไม่ถูกแล้วเนี่ย" ฉันว่าพลางยีผมตัวเอง
 

"ฮ่าๆ เอาน่าๆ  มันเป็นเรื่องปกติของเขาที่จะทำบ้านทั้งที ต้องทำให้ดีที่สุดไง  แกก็ทนๆไปเหอะ"
 

"เชอะ ฉันนึกว่าจะอาสาทำแทนให้"
 

"ฝันไปเถอะ แกเห็นงานฉันมั้ย"
พี่คังอินชี้งานที่กองเป็นภูเขาบนโต๊ะทำงาน ให้ฉันดู "วันนี้ท่านประธานฮวังเรียกดูด้วย"
 

"สมน้ำหน้า  อยากดองงานไว้ดีนัก"
 

ฉันพูดพร้อมกับเตรียมตัวจะกลับบ้าน
 

"อ้าวๆ แล้วนั่นจะไปไหนอีกล่ะ"
 

"กลับบ้านแล้ว  อารมณ์ไม่ดี"
 

"เฮ้ย!  แล้วงานล่ะ"
 

"เอาไปทำที่บ้าน!"พูดเสร็จฉันก็สบัดผมบ๊อบออกจากออฟฟิศทันที

 

 

ไม่ทันที่จะฉันขับเจ้าปุ๊งปุ๊ง(รถเต่าโบราณ)เข้าที่จอดรถ แม่ก็แทบจะกระโดดออกมาหาฉัน
 

"บิวตี้~ แม่มีเรื่องจะบอก"

แม่พูดด้วยใบหน้าสดใส
 

"อะไรแม่  ถูกหวยเหรอ  เอาตังมาแบ่งมั่งเลย"

ฉันพูดพร้อมกับแบมือ  แม่ก็จับมือฉันแล้วก็ยิ้ม
 

"ไม่ใช่ๆ    บิวตี้ หนูก็โตพอที่จะมีครอบครัว

เป็นของตัวเองแล้วนะหนูจำสัญญาของตาได้มั้ย"เมื่อเห็นฉันพยักหน้า แม่ก็พูดต่อ
"ตอนนี้ทางฝั่งนู้นเขามาทาบทามหนูไปเป็น ลูกสะใภ้แล้วนะ"
 

"หือ~ อะไรนะแม่  เร็วขนาดนั้นเชียว  แล้วแม่ตอบไปว่าไง"
 

"แม่ก็ตอบไปว่า  งานแต่งงานจะเกิดขึ้นให้เร็วที่สุด เพื่อความสบายใจของบรรพบุรุษจ๊ะ"

แม่พูดด้วยสายตาเป็นประกาย
 

"หา!  แล้วความสบายใจของหนูล่ะแม่"
 

"แกก็ยอมที่จะแต่งอยู่แล้วไม่ใช่รึไง จะมาโวยวายอะไร"
แม่เปลี่ยนสรรพนามกับฉันทันที
 

"แต่หนูยังไม่พร้อมอ่ะ :("
 

"ไม่พร้อมอะไร  โตจนจะแก่อยู่ละ นี่ถ้าไม่มีดงอุนฉันยังไม่รู้ว่าจะมีใครเขาจะแต่งกับแกอีกมั้ย"
 

"ใครนะแม่"
 

"ก็ดงอุนว่าที่เจ้าบ่าวของแกไง  ไม่รู้ล่ะ ยังไงแกก็ต้องแต่ง  
จะช้าหรือเร็วยังไงแกก็ต้องแต่งอยู่ดี เข้าใจมั้ย"
แม่พูดเสร็จก็เดินตรงดิ่งกลับเข้าบ้านทันที

 

"เออ  ให้มันได้อย่างนี้สิ ปวดหัวกับลูกค้าไม่พอ  มาเจอเรื่องนี้อีกโอยยย~ ฉันอยากจะบ้าตาย"

ฉันพึมพำพลางกระทืบเท้าเข้าบ้าน

"ดงอุนงั้นเหรอ  คงไม่ใช่ซนดงอุนดีไซน์เนอร์ตุ๊ดๆที่ยัยโบรัมกรี๊ดอยู่นะ  
อึ๊ยยย แค่คิดก็ขนลุกแล้วอ่ะ"
 

"เมื่อกี้แกว่าอะไรนะ  ดีไซน์เนอร์เหรอ"
 

"ทำไมอ่ะแม่"
 

"ก็ว่าที่เจ้าบ่าวแก ก็เป็นดีไซน์เนอร์เหมือนกัน ดังด้วย"
 

ฉันเริ่มรู้สึกว่าตาของฉันมันกระตุก
 

"เขานามสกุลอะไรอ่ะ"
 

"ซน...ซน ดง อุน "

 

เพียงแค่ได้ยินชื่อนั้น  เหมือนบรรยากาศรอบตัวฉันเต็มไปด้วยน้ำ แข็งที่แสนจะเหน็บหนาว  ตอนนี้ฉันอึ้งจนตัวแข็งไปหมดแล้ว

 

"เออๆ อึ้งไปให้พอ  เสร็จแล้วก็มากินข้าวนะ แม่เตรียมไว้ให้แล้ว"
 

แม่บอกฉันแค่นั้นแล้วก็เดินจากไป และปล่อยฉันที่ยังคงอึ้งจนไม่สามารถขยับตัว

ฉันจะมีสามีเป็นแต๊วเหรอเนี่ยยยยย~

ไม่น้าาาาาาาา~!!!!!!!!-------------------------