ลำดับตอนที่ #18
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : The End ^^
-ยูบีพาร์ท-
หลายวันนี้ฝนตกๆหยุดๆ คาดเดาไม่ค่อยได้
ฉันนั่งอยู่บนรถประจำทาง มองดูท้องฟ้ามืดครึ้มนอกหน้าต่าง
รู้สึกว่าหนักหน่วงในหัวใจ
รู้สึกว่าหนักหน่วงในหัวใจ
"คลุมไว้นะ เดี๋ยวเป็นหวัด"
เสียงหนึ่งแว่วมาจากเบาะด้านหน้า เด็กสาววัยมัธยมที่นั่งเยื้องกันกับฉัน
กระชับเสื้อคลุมแน่น หลับตาพริ้มรอให้แฟนหนุ่มเช็ดละอองฝนบนใบหน้าให้
เสียงหนึ่งแว่วมาจากเบาะด้านหน้า เด็กสาววัยมัธยมที่นั่งเยื้องกันกับฉัน
กระชับเสื้อคลุมแน่น หลับตาพริ้มรอให้แฟนหนุ่มเช็ดละอองฝนบนใบหน้าให้
"รู้ว่าเป็นฤดูฝน ทำไมไม่พกร่ม"เด็กหนุ่มบ่น
"นายพกมาก็พอแล้วน่าา~ กางร่มคันเดียวกันโรแมนติกดีออก"เด็กสาวคนนั้นอ้อน
"อย่ามาอ้าง" เด็กหนุ่มตีหัวอีกฝ่ายเบาๆ
"แล้วทำไมต้องใส่กระโปรงสั้นขนาดนี้ เธอไม่ชอบไม่ใช่เหรอ"
"เอมี่บอกว่าเสื้อผ้าสไตล์นี้กำลังอิน นี่ก็ว่าจะไปตัดผมด้วย"เด็กสาวบอกแฟนหนุ่ม
"ฉันไม่ให้ตัดนะ!" เด็กหนุ่มรีบห้ามทันควัน
"อย่าไปสนใจพวกนั้น ฉันชอบในแบบที่เธอเป็น"
"จริงเหรอ นายชอบเหรอ"
"ใช่ ชอบมาก"
ชายหนุ่มยื่นมือไปหยิกแก้มแฟนรอยยิ้มมี ความสุขระบายไปทั้งหน้า
"โอ๊ย เจ็บนะ" เธอปัดมือแฟนออก เอามือจับแก้มอย่างรู้สึกเจ็บ แต่ดวงตาไม่มีความโมโหเลยซักนิด ตรงกันข้ามกลับเต็มไปด้วยความสุข
ฉันยิ้มเบาๆ แล้วหันหน้าไปทางอื่น
ไม่อยากขัดจังหวะความหวานของคู่รัก
อดคิดไม่ได้ว่าเมื่ออาทิตย์ก่อนฉันเองก็เคยมีความสุขแบบนั้นเหมือนกัน
ฝนนอกหน้าต่างเริ่มซาลงแล้ว แต่ว่าดวงตาของฉันกลับเปียกชื้น ตั้งแต่ออกจากโรงพยาบาล ฉันก็ไม่ได้ติดต่อกับอูบินอีกเลย และเขาเองก็ไม่เคยติดต่อมาเช่นกัน
ฉันได้บอกพ่อกับแม่ว่าเลิกกับอูบินแล้ว
ทั้งสองก็ไม่ได้ถามอะไรมากมายเพราะเห็นว่าฉันคงไม่อยากพูด
และตัวฉันเองก็มาสนใจเรื่องเรียนแทน เพราะต้องทำงานก่อนเรียนจบ
จนต้องกลับบ้านค่ำๆมืดๆแบบนี้ ถึงป้ายแล้วฉันถือร่ม เดินไปเรื่อยๆ ท่ามกลางสายฝนพรำ
ย่างก้าวของฉันไม่ค่อยกระฉับกระเฉงนัก อาจเป็นเพราะเวลานี้สมองฉันว่างเปล่า
ไม่อาจสั่งการร่างกายที่อ่อนล้าได้ หัวใจที่ว่างเปล่าหนักเสียจนไม่อาจทำงานได้ตามปกติ
แถมอากาศวันนี้น่าหดหู่จนผลักให้ความ
ไม่อยากขัดจังหวะความหวานของคู่รัก
อดคิดไม่ได้ว่าเมื่ออาทิตย์ก่อนฉันเองก็เคยมีความสุขแบบนั้นเหมือนกัน
ฝนนอกหน้าต่างเริ่มซาลงแล้ว แต่ว่าดวงตาของฉันกลับเปียกชื้น ตั้งแต่ออกจากโรงพยาบาล ฉันก็ไม่ได้ติดต่อกับอูบินอีกเลย และเขาเองก็ไม่เคยติดต่อมาเช่นกัน
ฉันได้บอกพ่อกับแม่ว่าเลิกกับอูบินแล้ว
ทั้งสองก็ไม่ได้ถามอะไรมากมายเพราะเห็นว่าฉันคงไม่อยากพูด
และตัวฉันเองก็มาสนใจเรื่องเรียนแทน เพราะต้องทำงานก่อนเรียนจบ
จนต้องกลับบ้านค่ำๆมืดๆแบบนี้ ถึงป้ายแล้วฉันถือร่ม เดินไปเรื่อยๆ ท่ามกลางสายฝนพรำ
ย่างก้าวของฉันไม่ค่อยกระฉับกระเฉงนัก อาจเป็นเพราะเวลานี้สมองฉันว่างเปล่า
ไม่อาจสั่งการร่างกายที่อ่อนล้าได้ หัวใจที่ว่างเปล่าหนักเสียจนไม่อาจทำงานได้ตามปกติ
แถมอากาศวันนี้น่าหดหู่จนผลักให้ความ
คิดถึงเอ่อล้นขึ้นมาอีกครั้ง คอยตอกย้ำให้ฉันได้รับรู้ถึงรสชาติของความ โดดเดี่ยว
ใครจะไปรู้ว่าเมื่อใกล้ถึงที่หมาย ฉันจะเห็นต้นเหตุของความเศร้ายืนอยู่ใต้ชายคาบ้าน
ใครจะไปรู้ว่าเมื่อใกล้ถึงที่หมาย ฉันจะเห็นต้นเหตุของความเศร้ายืนอยู่ใต้ชายคาบ้าน
"อูบิน?!" แวบแรกที่เห็นเขา ฉันรู้สึกตกใจมากกว่ายินดี ฉันแปลกใจที่อยู่ๆเขาก็โผล่มา ในขณะเดียวกันก็ตระหนัก ชัดว่าความพยายามที่จะลืมเขานั้นมันไม่ได้ผลเลย
"มือถือเธอโทรไม่ติด ฉันเลยมาที่นี่"
"คงแบตหมดน่ะ มีธุระอะไรเหรอ"
"มีเรื่องสำคัญจะต้องบอกเธอ" อูบินก้าวพ้นชายคาบ้านออกมาจนถูกฝน ฉันจึงรีบยื่นร่มออกไปบังฝนให้ ร่มคันเล็กช่วยกันไปแค่ศีรษะของพวกเราเท่านั้น เมื่อลมพัดจึงถูกฝนกระเซ็นใส่ อูบินคว้าเอวฉันให้ขยับไปใกล้เขา เขาก้มหน้าลงยิ้มให้ฉันน้อยๆ
"ยูบี เธอคงไม่ได้แค่ชอบฉันหรอกใช่มั้ย?
แต่เธอน่ะ รักฉันเข้าแล้ว"
ฉันมองหน้าอีกฝ่ายนิ่งนานด้วยความอึ้ง
"....." ฉันอยากจะตอบปฏิเสธ แต่ฉันก็ไม่กล้ายิ่งเวลานี้ ฉันอยู่ต่อหน้าเขา
"ยูบี ฉันรักเธอ รักจากใจจริง ไม่ได้แสดงละครและไม่ได้ล้อเล่นนะ" และเมื่อฉันไม่พูดอูบินก็พูดแทน ฉันเองก็ได้แต่อึ้ง
"แล้วเธอล่ะ รักฉันหรือป่าว?"
"อูบิน..."
"ห้ามโกหกนะ ฉันต้องการฟังความจริง"
"นายอย่าเอาความรักกับมิตรภาพมาปนกันสิ แล้วโซจินล่ะ"
"ฉันรู้ ก็เพราะฉันไม่อยากเป็นเพื่อน
กับเธอต่อไปแล้วไง ฉันถึงได้สารภาพรักอยู่เนี่ย ส่วนโซจินป่านนี้ก็คงสวีทกับแฟนอยู่"
อูบินกระชับกอดแน่น เวลานี้ฉันกับเขาห่างกันเพียงความหนาของ
เนื้อผ้า
"ฉัน...ขอเวลาคิดดูก่อนได้มั้ย"ฉันต่อรอง ความสุขมาเคาะประตูเร็วเกินไปจนฉันกังวล
"ได้" อูบินตอบยิ้มๆ "ฉันให้เวลาเธอ 3 นาที"
"หา! 3 นาที "
"พวกเธอทำอะไรอยู่น่ะ!!" เสียงหนึ่งดังขึ้นทำลายบรรยายกาศโรแมนติก
เราสองคนหันไปมองตามเสียงนั้นทันที
ฉันพยายามดันตัวเองออกจากอ้อมกอดของ อูบินแต่เขาไม่ยอมปล่อยเลย
"แม่ กลับมาแล้วเหรอคะ?"
"ผมกำลังง้อยูบีอยู่ครับ แต่เธอขอเวลา3นาที"
แม่หันมามองหน้าฉันยิ้มๆ
"โอ๊ยยย สามนาทงสามนาทีอะไรกัน รีบๆคืนดีแล้วก็รีบๆเข้าบ้านกันได้แล้ว เดี๋ยวก็ไม่สบายกันทั้งคู่หรอก แม่เข้าบ้านก่อนนะ" แล้วแม่ก็เดินเข้าบ้านไปทิ้งฉันให้โดนผู้ชาย กอดอยู่นอกบ้าน -_-
"หมดเวลาแล้ว ขอคำตอบด้วยครับ"
"อูบิน ฉันว่า...."
"ยูบี ฉันรักเธอ เป็นแฟนกันนะ..."เขาขังฉันไว้ในอ้อมกอดอบอุ่น
มือข้างหนึ่งประคองแก้มของฉันไว้
มือข้างหนึ่งประคองแก้มของฉันไว้
"ตอบตกลงสิ" นิ้วโป้งของเขาลูบไล้บนริมฝีปากฉัน
"ว่าไง"เขาถามอีกครั้ง
"ก็ได้..."สติของฉันเริ่มหลุดเมื่อเสียงของ อูบินดังแว่วอยู่ข้างหู
"บอกสิ ว่าเธอรักฉัน"
เขาพูดโดยที่ริมฝีปากเขาคลอเคลียอยู่บนริมฝีปากของฉัน
"ฉันรักนาย..."
"เธอรักใครนะ"
"ฉันรักนาย...อูบิน"ในที่สุดฉันก็พ่ายแพ้ให้
แก่ผู้ชายคนนี้
"เด็กดี"อูบินหัวเราะเบาๆ ฉันมองริมฝีปากบางที่ขยับเข้ามาใกล้ทุกที ความรู้สึกดึงดูดเกิดขึ้น ในยามที่สติเลือนลางอูบินเป็นคนมอบจุมพิต
อันแสนหวานให้แก่ฉัน...
แม้ว่าช่วงเวลาที่ฝนตกพายุพัดอาจจะทำให้เราเหน็บหนาว และหวาดกลัว
แต่เมื่อมันผ่านพ้นไป เราจะพบกับความสวยงามที่เกิดขึ้นหลังจากที่
ฝนและพายุได้สงบลง หรือที่เขาบอกกันว่า
ฟ้าหลังฝน สวยงามเสมอ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น