(Kim Woo Bin x Lee Yu Bee) After Raining

ลำดับตอนที่ #15 : เลิกกันเถอะ

CRY .q

ฉันลืมตาขึ้นมาในห้องสี่เหลี่ยม  คงจะเป็นโรงพยาบาลสินะ  
เพราะความทรงจำครั้งสุดท้ายของฉันคือ  ฉันถูกรถชนตอนที่กำลังจะตามอูบินไปหา

โซจิน  พอนึกถึงเรื่องนี้ฉันก็ถอนหายใจออกมา

กำลังจะขยับตัวลุกขึ้น  พบว่าขาของฉันถูกใส่เฝือกไปเรียบร้อย
 

"พี่ยูบี  ฟื้นแล้วเหรอ!?" เซยองวิ่งเข้ามาถามด้วยเสียงตื่นเต้นและดีใจ

"อืม  ขอน้ำหน่อย"

"อ่า แป๊ปนึง" เซยองหันไปหยิบแก้วน้ำมาให้ฉันดื่ม

"ฉันดีใจมากเลย  พวกเราเป็นห่วงพี่มากเลยนะ"

"พ่อกับแม่ล่ะ"

"เดี๋ยวก็มา  ไปหาอะไรกินน่ะ"

แล้วยัยนั่นก็เข้ามากอดฉัน "พี่ทำให้ฉันกลัวนะรู้มั้ย
 พี่สลบไป3วัน แล้วก็ไม่มีทีท่าว่าจะฟื้นเลย"

ฉันกอดเซยองตอบ พร้อมลูบหลังเธอเบาๆ

"ฉันก็กลับมาแล้วนี่ไง  ฉันแค่พักผ่อน"

เซยองคลายกอดฉัน  แล้วพูด

"นี่  พี่อูบินมาเฝ้าพี่ทุกวันเลยนะ  เขาบอกรู้สึกผิดที่ทิ้งพี่ไว้  ทำให้พี่โดนรถชนน่ะ"
 

ฉันรู้สึกจุกที่หน้าอกทันทีเมื่อได้ยินคำว่า 'รู้สึกผิด'
นายนั่นคงแค่รู้สึกผิดสินะ  ฉันส่งยิ้มฝืนๆให้เซยองกลับไป

"นี่ฉันไล่ให้พี่อูบินไปกินข้าวก่อนน่ะ เดี๋ยวก็คงมา  โอ๊ะ! พี่อูบินมาพอดี"
เซยองวิ่งไปหาอูบินที่กำลังเปิดประตูเข้าห้องมา 
 

"พี่อูบิน~ พี่ยูบีฟื้นแล้ว  อ้าว" แต่คนที่ปรากฏตัวกลับไม่ใช่อูบินแต่เป็น

โซจิน ฉันหันไปบอกเซยอง "เธอออกไปข้างนอกก่อนนะ"
เมื่อเซยองออกไปโซจินก็พูดขึ้นมาทันที
 

"ฟื้นแล้วเหรอ  นึกว่าจะนอนนานกว่านี้"

"เธอมีอะไรจะพูดก็พูดมาเถอะ"

"ฉันรู้มาว่า  เธอกับอูบินตกลงกันเรื่องแสดงเป็นแฟนกัน

เพื่อตบตาแม่ของเขา"

"ใช่"

"ตอนนี้ฉันกลับมาแล้ว  ทุกอย่างควรยุติ"

"อูบินยังไม่ได้บอกอะไรฉันเลย"

"เพราะเขาไม่กล้าบอกเธอไง   ฉันว่าเธอควรจะบอกเขาให้ยุติเรื่องทุกอย่าง

ได้แล้ว  ฉันไม่อยากเป็นคนที่ได้ชื่อว่าแย่งแฟนชาวบ้าน  

ทั้งๆที่อูบินเขาเป็นของฉันตั้งแต่แรกแล้ว"

พูดจบโซจินก็ออกจากห้องไป  ฉันนึกถึงคำพูดของโซจิน ใช่สินะ ทุกอย่างมันควรจะจบลงได้แล้ว

ก่อนที่ฉันจะชอบอูบินไปมากกว่านี้...

 

เสียงประตูเปิดขณะที่ฉันนั่งมองฝนตกผ่าน

กระจกในห้อง  อูบินวิ่งเข้ามาหาฉัน  พร้อมกับสวมกอดฉันเบาๆ

"ขอบคุณพระเจ้า"
อูบินเอ่ยปากออกมา

ฉันค่อยๆยกแขนแล้วดันอูบินออกไป

"ฉัน...ขอโทษ"เขาพูดออกมาหลังจาก

โดนผลักออกไป

"นั่งลงก่อนสิ"

อูบินนั่งลงตามคำพูดฉัน แล้วค่อยๆเอื้อมมือมากุมมือฉันเบาๆ
ฉันมองมือนั้นก่อนจะค่อยๆหันไปมองหน้าอูบิน
 

"โซจิน...เธอกลับมาหานายแล้วใช่มั้ย?"

ฉันถามอูบิน  แล้วเขาก็พยักหน้าตอบคำถามของฉัน

ฉันแน่นหน้าอกจนเกือบจะพูดไม่ออกกับ

คำตอบนั้น  รู้สึกร้อนขอบตาและแสบจมูกเพราะรู้ว่าเวลา

ของฉันและเขาได้จบลงแล้ว
 

"งั้นมันก็คงถึงเวลาที่เราจะทำทุกอย่างให้มัน

เป็นเหมือนเดิมแล้วล่ะ"จบประโยคนั้นอูบินก็

เงยหน้ามองฉัน ดูเหมือนว่าเขากำลังจะพูดอะไรสักอย่าง

แต่ฉันเอามือปิดปากของเขาไว้

"นายไม่ต้องพูดอะไรหรอก...ให้ฉันพูดเถอะนะ" เพราะอูบินคงลำบากใจหากจะบอกให้ฉันและ

เขาเลิกแสดงเป็นแฟนกัน ดังนั้นฉันจะเป็นคนที่ยุติเรื่องทั้งหมดเอง

ฉันถอนหายใจหนักแล้วพูดออกไป
 

"ฉันว่าเราสองคน"ฉันหยุดแค่นั้นก่อนจะพยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ลงมา 

"เราเลิกกันเถอะ" คำนั้นหลุดออกไปแล้วคำที่

หลุดออกไปจากปากอย่างยากลำบาก  

ฉันมองอูบินที่พยายามจะแกะมือฉันออกจาก

ปากของเขา  แล้วกัดปากตัวเองหวังจะบรรเทา

ความเจ็บปวดในตอนนี้

"อย่าทำให้ฉันชอบนายไปมากกว่านี้เลย!"

ในสุดฉันก็อดกลั้นน้ำตาและความรู้สึกไม่ไหว  ฉันปล่อยน้ำตาไหลลงมาต่อหน้าอูบิน  ที่ตอนนี้นิ่งและเลิกงัดมือฉันออกแล้ว
 

"ยิ่งฉันอยู่ใกล้นายมากเท่าไหร่  มันยิ่งทำให้ฉันอยากเป็นเจ้าของนายมากขึ้น

และเมื่อนายทำดีกับฉันมากเท่าไหร่  ฉันยิ่งอยากเป็นคนที่เห็นแก่ตัวที่จะไม่ยอม

ปล่อยให้นายกลับไปหาโซจิน  นายเข้าใจฉันมั้ย?"

ฉันถามอูบินในขณะที่แก้มเต็มไปด้วยน้ำตา

อูบินเอามือมาเช็ดน้ำตาที่แก้มฉันเบาๆ  ฉันเอามืออีกข้างที่ไม่ได้ปิดปากอูบินดึงมือนั้นออก

"เลิกทำแบบนี้เถอะ  เพราะมันจะทำให้ฉันยิ่งเจ็บ  เราเลิกกันเถอะนะ  โซจินกลับมาแล้ว ทุกอย่างควรจะเป็นไปตามข้อตกลง" อูบินงัดมือของฉันออกจากปากของเขาสำเร็จ

แล้วโผกอดฉันแน่น
 

"ไม่เอา  ฉันไม่เลิกแม่ของฉันจะว่ายังไงหากเราต้องเลิกกันแบบนี้"

"แค่บอกว่าเราเลิกกัน  ทุกอย่างก็จบ"
 

ฉันบอกพร้อมกับผลักอูบินออก  อูบินมองหน้าฉันอย่างไม่เข้าใจ
 

"ปล่อยฉันไปเถอะ  ได้โปรด"ฉันบอกอูบินด้วยเสียงที่เหนื่อยล้า

พร้อมกับนอนลงแล้วหันหลังให้อูบิน  เอื้อมไปกดออดเรียกพยาบาล 
 

"คุณพยาบาลคะ  ฉันอยากพักผ่อนช่วยมาเชิญคนในห้องให้ฉัน

หน่อยค่ะ"
 

สักพักก็มีพยาบาลมาเชิญอูบินออกไป 

ฉันฟังนอนฟังเสียงคนออกไปจากห้องแล้ว

หลับตาลง  ไม่มีอีกแล้วสินะต่อจากนี้ไป  

"ลาก่อนนะ คิมอูบิน"