(Kim Woo Bin x Lee Yu Bee) After Raining

ลำดับตอนที่ #14 : ความรักของฉันไม่ใช่เธออีกต่อไปแล้ว

CRY .q

เป็นอีกครั้งที่อูบินหันหลัง

แล้วเดินไปจากฉัน  ฉันได้แต่ยืนมองอูบินที่ขึ้นรถแล้วขับออกไป

อย่างรวดเร็ว  ด้วยน้ำที่กำลังคลอในตา

ฉันคิดว่าวันนี้ฉันจะบอกความรู้สึกในใจของ

ฉันให้เขาได้รับรู้  แล้วบอกยกเลิกการเป็นแฟนกันซะที  เพราะถ้ายังเป็นแบบนี้ต่อไป  
ฉันกลัวว่าฉันจะไม่สามารถปล่อยเขาไปได้

น้ำตาของฉันหยดลงมาในที่สุด  ในเมื่อตั้งใจแล้วฉันต้องทำให้ได้  เมื่อคิดได้เช่นนั้น  
ฉันจึงปาดน้ำตาแล้วหมุนตัวกลับเข้าร้านพี่แทยอน
 

"พี่แทยอนคะ ฉันไปก่อนนะคะ"

ในบอกพร้อมกับเก็บกระเป๋า

"ไปไหน  ตามอูบินไปใช่มั้ย"

"ค่ะ"

"ดีแล้ว  เพราะฉันก็กำลังจะบอกให้เธอตามเขาไป"

พี่แทยอนเดินมาจับมือของฉันไว้

"อย่าเลิกกันเลยนะ  เธอสองคนเหมาะสมกันที่สุดแล้ว"

ฉันฟังพี่แทยอนยอนพูดจบก็พยายามฝืนยิ้มให้เธอ
 

"ฉันไปนะคะ"

 

ฉันเดินกลับมาทางเดิม  และช่วงระหว่างที่กำลังเดินไปขึ้นรถ  
ฉันข้ามถนนโดยไม่ได้ไม่ได้ดูสัญญาณ

ทำให้รถที่กำลังแล่นมาด้วยความเร็วบีบแตร

ดังสนั่น ฉันจึงได้สติหันไปมอง แต่สายไปแล้วที่ฉันจะหลบ เสียงเบรกกับเสียงที่รถปะทะกับร่างของฉันดังแข่งกัน  ฉันกระเด็นมาอยู่ขอบถนน รู้สึกชาไปทั้งตัวและขยับตัวไม่ได้ก่อนที่ทุก

อย่างจะดับมืดลงไป

 

-อูบินพาร์ท-
 

"ที่จริงเธอก็กลับเองก็ได้นะ โทรตามฉันทำไม"ผมบ่นโซจิน
ที่เดินเกาะแขนผมขณะที่กำลังเดินออกจาก

ห้องฉุกเฉินในโรงพยายาบาล
 

"ก็ฉันอยากเจอนายนี่นา" เธอพูดพร้อมกับยิ้มให้ผม

แต่ในช่วงที่กำลังเดินออกมานั้นมี

รถพยายาบาลมาจอด  แล้วนำคนได้รับบาดเจ็บลงจากรถ  
เพียงแค่เห็นชุดกระโปรงของคนที่อยู่บนเตียงรถเข็น  
ผมถึงกับหยุดเดินแล้วแกะมือที่เกาะแขนผมออก  
ในใจภาวนาอย่าให้เป็นอย่างที่คิด

ผมวิ่งไปดูคนเจ็บทันทีโดยไม่สนใจโซจิน

พอได้เห็นว่าคนๆนั้นคือคนเดียวกับที่รั้งผม

ไม่ให้มาที่นี่  

ผมรู้สึกเหมือนมีใครบีบหน้าอกผมไว้  
แล้วมันก็เจ็บจนน้ำตาผมไหลออกมา
 

"ยูบี  เธอต้องไม่เป็นอะไรนะ"

ผมมองคนที่นอนบนเตียงรถเข็น  ที่สวมเครื่องช่วยหายใจไว้

"คุณเป็นญาติคนไข้หรือป่าวคะ"

"ผมเป็นแฟนเธอครับ"

"คนไข้ถูกรถชนมาค่ะ ต้องเข้าห้องผ่าตัด"

"คุณหมอช่วยเธอด้วยนะครับ"

จากนั้นผมก็กลับไปสนใจคนบนเตียงอีกครั้ง

ผมค่อยๆจับมือเธอที่เปื้อนเลือดของเธอมาแนบหน้า  

ผมรู้สึกว่าตัวเองหายใจไม่ค่อยสะดวก น้ำตาก็ยังคงไหลลงมาเรื่อยๆ
 

"เธออย่าทิ้งฉันไปนะ  อย่า..อย่าทิ้งฉันไปนะ ถ้าเธอตื่นขึ้นมาฉันจะไม่ไปไหนอีก  
ฉันจะทำทุกอย่างที่เธอต้องการ  ได้โปรด"
 

"ขอโทษนะคะ ห้องผ่าตัดพร้อมแล้วค่ะ  เราต้องนำคนไข้เข้ารักษา"

ผมมองหมอและพยายาบาลเข็นเตียงยูบีเข้า

ห้องผ่าตัด  ผมพิงตัวกับพนังห้องแล้วค่อยๆทิ้งตัวลงกับพื้น
 ก้มหน้าลงด้วยไม่รู้ว่ายูบีและปลอดภัยหรือไม่
 

"ดูเหมือนนายจะห่วงเพื่อนคนนี้มากเกินไป

หรือป่าว" เสียงของโซจินดังขึ้น  ผมเงยหน้ามองเธอ  
ผมเพิ่งรู้ตัวเองจริงๆว่ายูบี

สำคัญกับผมมากแค่ไหน  ถึงแม้โซจินจะเป็นผู้หญิงที่ทำให้ผมใจเต้น

แรงตอนเห็นหน้าก็จริง  แต่ยูบี... คือผู้หญิงที่ทำให้หัวใจของผมเกือบหยุดเต้น

ตอนเธอกำลังจะจากผมไป

"ฉันรักยูบี"ผมบอกโซจิน

"อะ..อะไรนะ  นายรักฉันไม่ใช่เหรออูบิน"

"นั่นน่ะสิ  ฉันก็ไม่เคยรู้เหมือนกัน  ฉันนี่มันโครตโง่เลยจริงๆ ให้ตายเถอะ!" ผมพูดพร้อมกับร้องไห้แล้วทึ้งหัวตัวเองไปด้วย
 

"แล้วฉันล่ะ  นายรอฉันไม่ใช่เหรอ"

"ฉันขอโทษนะ  ฉันบอกเธอได้เท่านี้จริงๆ"

"นายทำกับฉันแบบนี้น่ะเหรอ  นายทำกับคนที่นายรักแบบนี้น่ะเหรอ!"โซจิน

พูดออกมาทั้งน้ำตา

"แต่เธอก็ไม่ได้รักฉันไม่ใช่เหรอ  ความรักของเธอน่ะ  ไม่ใช่ฉัน..โซจิน  เธอเองก็รู้ดีอยู่แก่ใจ"

"แต่ฉันชอบนายนะอูบิน"

"ขอบคุณนะ  แต่ความรักของฉันไม่ใช่เธออีกต่อไปแล้ว"...