[ฟิค]หัวขโมยบารามอส

ลำดับตอนที่ #3 : คำสัญญาที่กลับคืน ตอนที่ 3

เรื่องที่ 1 คำสัญญาที่กลับคืน ตอนที่ 3





     เจ้าชายคาโลก็ได้ตื่นขึ้นและฟังบทเพลงนั้นอยู่นานและเจ้าชายก็จำเสียงๆนี้ได้ว่าเป็นของใคร นั้นเป็นเสียงของ....เจ้าหญิงเฟลิโอน่า เมื่อ



เพลงจบเจาชายแห่งคาโนวาลก็เดินไปที่ห้องบรรทมของเจ้าหญิงเฟลิโอน่า ซึ่งอยู่ห้องข้างๆของเจ้าชายนั้นเอง และ ห้องของทั้ง 2 ก็มีประตู



เชื่อมกันอยู่จึงไม่ยากที่เจ้าชายจะเข้าไป

  

     เมื่อเจ้าชายเข้าไปในห้องของธิดาแห่งความมืดก็พบว่า เธอกำลังร่ำไห้อยู่บนเตียง เจ้าชายจึงวิ่งเข้าไปดู



\"ท่านเป็นอะไร...ทำไมถึงร้องไห้\"



\"หญิง...หญิง...คือพวกผู้ใหญ่คุยกันว่า กลัวจะเกิดสงครามระหว่างเอเดน-เดมอส อะไรนั้นแหละ แล้ว...แล้วหญิงก็สนุกมากที่ได้อยู่ที่นี่



หญิงไม่อยากกลับเลย...ที่นี่สวยมาก...หญิงชอบที่นี่...อีก 3 วันหญิงต้องกลับแล้ว....เจ้าชาย...เจ้าชายสัญญาได้ไหมว่า...จะหัวเราะและ



จะยิ้มให้กับหญิงเท่านั้น เฉพาะเวลาที่มีหญิงอยู่เท่านั้นได้ไหม...เจ้าชายคาโล\"



\"ได้ข้าสัญญาว่าจะยิ้มและหัวเราะกับท่านเพียงคนเดียว\"



\"จริงๆนะ...ห้ามผิดสัญญากับหญิงนะ\"



   เจ้าชายพยักหน้าแล้วยิ้มให้กับคนที่เมื่อกี้ยังร่ำไห้แต่ตอนนี้กำลังส่งยิ้มหวานใจเขา ส่วนคนที่ยิ้มหวานนั้นก็ควาคนตรงหน้ามากอดอย่าไม่คิด



ที่จะขอเจ้าของร่างนั้นเลย แต่เจ้าของร่างก็ไม่ขัดค้านอะไร แงกอดตอบอีกด้วย



\"เพลงที่ท่านร้องเป็นเพลงอะไรหรือทำไมมันช่างเศร้าสร้อยยิ่งนัก\"



\"หญิงไม่รู้ชื่อหรอกแต่หญิงว่ามันเหมือนหญิงนะ\"



\"เหมือนหรือ...เหมือนตรงไหน...ข้าว่าไม่เหมือนสักนิด\"



\"ตามจริงแล้วที่เมืองของหญิงแทบจะไม่มีเพื่อนรุ่นเดียวกันเล่นด้วยเลย มีแต่ โกโดมทึ่เป็นองครักษ์เท่านั้นที่เล่นกับหญิง...แต่มาที่นี่ท่าน



เล่นกับหญิง....หญิงก็เลยเหมือนถูกปล่อย\"      



\"งั้นหรือ...แต่ว่าวันนี้นอนก่อนนะ...ท่านจะได้พักเพราะท่านร้องไห้หนักจริงๆ\"



     เจ้าชายคลายอ้อมกอดที่กอดเจ้าหญิงเจ้าหญิงที่เป็นคนกอดตอนแรกเลยปล่อยมือตามแล้วล้มตัวลงนอนอย่าว่าง่ายแล้วเธอก็เข้าสู่นิทรา



อย่ารวดเร็ว เจ้าชายลูบผมของเธออยู่สักพักแล้วก็ค่อยๆก้มลงจูบหน้าผากของคนที่เข้าสู่นิทราไปเป็นที่เรียบร้อยแล้วอย่างนุ่มนวลและแผ่วเบา



(ฉวยโอกาสชัดๆว่าไหมท่านผู้อ่าน) แล้วก็ห่มผ้าห่มให้คนที่เข้าสู่นิทราอย่างที่คิดว่าคงอีกนานกว่าจะตื่นขึ้นมาอีก แล้วค่อยกลับไปที่ห้องของ



ตน



       วันรุ่งขึ้น



ทั้ง 2 คนก็ไปวิ่งเลยด้วยกันเหมือนทุกๆวันที่ผ่านมา



      ณ ท้องพระโรง



ในนั้นพวกผู้ใหญ่กำลังคุยกัน



\"ลูกสาวของท่านชั่งน่ารักเสียจริง\"



\"แต่ลูกชายของท่านก็ทำให้ลูกของเราเล่นสนุกได้มากกว่าตอนที่อยู่ที่เมืองของเราอีก\"



\"ท่านว่าลูกของเราทั้ง 2 คนจะรักกันหรือไม่\"



\"ข้าว่าไม่แน่อาจจะรักกันก็เป็นได้\"



\"เสด็จพ่อลูกของหม่อมฉันยังเด็กนักนะเพคะ\"



\"นั้นสิ...รอให้โตกว่านี้สักหน่อยแล้วค่อยถามพวกเขาอีกที\"



\"ท่านแม่...ดูนี่สิเพคะ\"เสียงใสๆที่เข้ามาหาผู้เป็นแม่พร้อมกับยื่นดอกไม้ให้ท่านแม่ของเธอ



\"สวยดีจ๊ะ...เอามาจากไหนหรือ\"



\"เจ้าชายคาโลให้ลูกเพคะ\"



คนที่ให้บัดนี้หน้าแดงก่ำแต่ใบหน้าก็ยังคงความเรียบเฉย ไฮคิงและคิงบาโรที่เห็นภาพที่ปรากฏถึงกับยิ้มนิดๆ



\"จริงหรือจ๊ะ...เจ้าชายคาโล\"



\"ใช่...พระเจ้าค่ะ\"



\"ท่านตา...ดอกไม้สวยไหมเพคะ\"



\"อืม...สวยดี\"



  คนที่ได้ดอกไม้ยิ้มแล้วยื่นดอกไม้ให้กับคนที่เป็นแม่แล้วพูกว่า\"ท่านแม่...ลูกฝากท่านแม่เก็บไว้ให้ลูกได้ไหมเพคะ\"



\"ได้จ๊ะ\"แล้วผุ้เป็นแม่ก็รับดอกไม้ช่อนั้นไว้



\"ขอบพระทัยเพคะท่านแม่\"เมื่อพูดเสร็จเจ้าหญิงน้อยก็วิ่งไปหาคนให้ดอกไม้ที่ยืนห่างออกไป แลบล้วจับมืออย่างถือสิทธิ์(รึเปล่า)แล้วพูดว่า



\"ไปกับเถอะ\"



  เจ้าชายไม่พูดอะไรแต่ก็เดินตามอย่างไม่ขัดขืนแม้แต่นิดเดียว



\"ท่าทางไม่ต้องรอให้โตแล้วสินะ\"



\"เพคะ...เสด็จพ่อก็เห็นแต่ว่าลูกของหม่อมฉันน่ะสิจะเข้าใจในในความหมายหรือไม่หม่อมฉันก็มิอาจรู้ได้เพคะ\"



\"เจ้าก็ลองหลอกถามดูสิ,,,อลิเซยเจ้าว่าทั้ง 2 คนเหมาะกันไหมละ\"



\"แล้วบาโรล่ะ ท่านมีความเห็นว่าอย่างไร\"



\"ท่าทางลูกข้าจะชอบลูกท่าน\"



\"แต่ว่าถ้าเกิดสงครามระหว่างเอเดน-เดมอสจริงจริง เราก็ต้องลบความทรงจำของเฟลิโอน่า\"



\"ไม่เป็นไรหรอก อลิเซีโชคชะตาจะเป็นตัวนำพาความรักของทั้ง 2 คนเอง\"



\"ลูกก็หวังว่าจะเป็นเช่นนั้นเพคะ...เสด็จพ่อ\"