คำสาปไวโอลิน

        มึงได้ยินเสียงป่ะวะ?

        เสียงอะไร? เด็กหนุ่มกระซิบถามอย่าง งง งง เขาไม่เห็นจะได้ยินเสียงอะไรจึงถามกลับไป

            ก็เสียงดนตรีไง? มึงไม่ได้ยินหรอ? เพื่อนของเขาถามอย่างแปลกใจ ในเมื่อตอนนี้ก็ยังได้ยินอยู่  เสียงมันแบบว่า...โหยหวนพิกล พูดจบก็ทำท่าขนลุก 

ใครมันจะมาบ้าเล่นดนตรีตอนห้าทุ่มวะ

            ป๊าบ!

        หลอนละมึง เหนื่อยจัดล่ะสิ เด็กหนุ่มตบป๊าบเข้าที่หลังเพื่อนอย่างแรงพลางพูดเล่น ก็วันนี้เป็นวันสุดท้ายของกีฬาสี เขากับเพื่อนๆในห้องก็ช่วยกันเก็บของจนหมด แต่เขาเป็นคนอาสาที่จะปิดห้องคนสุดท้ายจึงต้องเอากุญแจไปเก็บที่ห้องกับเพื่อนของเขาอีกคนที่ต้องกลับบ้านพร้อมกัน พอเก็บเสร็จก็ปาเข้าไปห้าทุ่มแล้ว
         แต่...กูได้ยินจริงๆนะเว้ย เพื่อนของเขายังคงพูดและ มองไปรอบๆอย่างกับจะมองหาอะไรซักอย่างพลางสั่นเบาๆ

 เด็กหนุ่มกับเพื่อนเดินไปเรื่อยๆจนถึงบันได จู่ๆเพื่อนของเขาก็หยุดลง อาการสั่นเมื่อครู่ยิ่งทวีคูณขึ้น มือสั่นๆของเพื่อนชี้ไปยังห้องเรียนที่เรียกว่าหลืบมากกว่าห้องเรียน เนื่องจากมีประตูทางเข้า-ออกเพียงประตูเดียว
         กูได้ยินเสียงจากในนั้น เพื่อนของเขาพูดเบาๆ เด็กหนุ่มจึงเดินไปใกล้ประตูพลางเอื้อมมือไปเปิด
พิสูจน์ให้แม่งเห็นไปแลยไป จะได้รู้ว่ามีอยู่จริงรึเปล่า?

  คลืดดดด~

  ประตูสองบานเลื่อนเปิดออก เด็กหนุ่มชะโงกหน้าเข้าไปด้านในและกวาดสายตามองไปรอบๆห้อง ไม่มีใครอยู่แม้แต่เครื่องดนตรีก็ไม่มี แล้วเสียงที่เพื่อนเขาบอก เขาก็ไม่ได้ยิน เขาถอยออกพลางปิดประตูแล้วมองหน้าเพื่อนที่มองตอบกลับมาเช่นกัน
         ไม่เห็นมีอะไรเลย มึงคงคิดไปเอง จากนั้นเด็กหนุ่มจึงกึ่งลากกึ่งจูงเพื่อนลงบันไดไปโดยไม่รู้ว่า มีวายตาคู่หนึ่งกำลังจ้องมองพวกเขาอยู่.......