AF8 TAOKACHA,,MEMORY

ลำดับตอนที่ #1 : MEMORY,,01

,,1,,

 

'ข้ารักเจ้า'
 

 

'ท่านชาย ท่านรู้ตัวหรือไม่ว่าท่านกล่าวสิ่งใดออกมา'
 

 

'ข้ารู้ เพียงแต่ข้าอยากบอกให้เจ้ารู้ว่าข้ารู้สึกกับเจ้าเช่นไร แล้วเจ้าหล่ะคิดกับข้าเช่นไร'
 

 

'กลิ่นดอกลั่นทมคงทำให้ท่านมึนเมา แล้วกล่าวออกมาเช่นนี้'
 

 

'เจ้าไม่เชื่อข้ารึ'
 

 

'ท่านชาย... เรารักกันมิได้ ท่านเป็นถึงเสนาบดีกรมคลัง ส่วนตัวข้าเป็นเพียงบ่าวในเรือนเบี้ย ซ้ำเราทั้งสองยังเป็นชาย นั่นมิสมควรเลย'
 

 

'นั่นไม่ใช่สิ่งที่ข้าอยากฟัง ข้าเพียงแต่อยากรู้ว่าเจ้าคิดกับข้าเช่นไร'
 

 

'ท่านชายปล่อยข้าไปเถิด ข้ายังมีงานอีกมากที่ต้องไปทำ'
 

 

'ไม่ จนกว่าเจ้าจะตอบข้ามาว่าเจ้าคิดกับข้าเช่นไร รักข้าหรือไม่นนทนันท์'

 

'ข้ารักท่าน'
 

 

'ข้าไม่เชื่อเจ้าหรอก'
 

 

'ท่านชาย'
 

 

'สาบานสิ ให้ต้นลั่นทมต้นนี้เป็นพยานว่าเจ้าจะอยู่เคียงข้างข้า จะรักข้าแต่เพียงผู้เดียว'
 

 

'ข้าสาบาน ข้าจะขอเกิดมาอยู่เคียงข้างท่าน ไม่ว่าจะกี่ภพกี่ชาติก็ตาม ข้าก็จะขอเกิดมาคู่กับท่าน ข้าจะขอรักเพียงแต่ท่าน ท่านชายเศรษฐพงศ์'

 

เฮือก.....
 

 

ฝัน... 
 

 

ฝันแบบนี้อีกแล้ว...
 

 

ร่างเล็กกวาดสายตาไปรอบๆ ก่อนจะหยุดลงที่นาฬิกาสีเขียวลายเบ็นเท็นตรงหัวเตียง

 

ตี3 23นาที...
 

 

"เวลานี้อีกแล้วหรอ..."
 

3คืนแล้วที่เขาฝันแบบนี้ ฝันเห็นภาพชายหนุ่มคู่หนึ่งสารภาพรักกันใต้ต้นลีลาวดีใกล้ๆกับศาลาริมน้ำ และมันจะไม่อะไรเลยหากคนที่ถูกสารภาพรักและเอ่ยคำสาบานนั้นไม่ได้ชื่อเดียวกับเขา คืนแรกเขาได้ยินเพียงเสียงคนคุยกันราวกับล่องลอยมากจากที่ไกลๆ คืนที่สองเขาเห็นภาพแบบเลือนลาง แต่คืนนี้ทุกอย่างชัดเจนแจ่มแจ้ง ที่สำคัญไอ้คนที่ชื่อนนทนันท์เหมือนเขาเป๊ะๆ ไปเล่าให้เด็กอนุบาลฟัง เด็กมันยังรู้เลยว่าเข้าฝันเห็นตัวเองโดนผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้สารภาพรัก สองคืนแรกก็ยังพอทำใจให้คิดได้ว่าเขาอาจจะอ่านวรรณคดีมากไปเลยฝันเห็นอะไรแบบนี้ แต่พอฝันเห็นเป็นตัวเองแบบนี้ เขาก็เริ่มจะมาคิดใหม่แล้วว่า หรือบางทีสิ่งที่เขาฝันมันจะเป็นลางบอกเหตุ
 

"คชาเอ๊ย ชักเพ้อเจ้อใหญ่แล้ว" ว่าแล้วก็ขยี้หัวตัวเองไปที แต่สงสัยเขาคงลืมไปว่านี่มันตี3 ที่บ่นเบาๆไปเมื่อกี้เลย่ำหน้าที่เป็นนาฬิกาปลุกชั้นเยี่ยมให้รูมเมทของเขา

 

"บ่นไรวะชา กี่โมงกี่ยามแล้ว นอน!" พอโดนรูมเมทบ่น เขาก็ต้องยอมล้มตัวลงนอนอีกครั้ง แต่ใครมันจะไปหลับลงวะ ถ้าหลับไปแล้วเกิดฝันบ้าๆแบบนั้นอีกจะทำไง

 

เศรษฐพงศ์... เหอะ คนใช้ชื่อนี้มีเป็นล้าน

 

ในฝันเขาเรียกมันว่าท่านชาย... โว้ยยย ตระกูลเก่าแก่ในไทยมีเป็นร้อย แล้วเขาจะรู้ได้ไงวะว่ามันเป็นท่านชายจากตระกูลไหน ทำไมไม่บอกนามสกุลมึงมาด้วยวะ ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัว

 

"นายเป็นใครกันวะ ท่านชายเศรษฐพงศ์"
 

 

"ไอ้คชานอน!"
 

 

"เออ กูรู้แล้ว"
 

 

to be continue...

เฮ~ ลงได้แล้วค่ะ
การแต่งฟิคในไอแพตแล้วเอาลงเด็กดีนี่มันยากเหลือเกินนะคะ

ก่อนอื่นต้องบอกก่อนว่า ลฟิคเรื่องนี้อาจจะงงๆไปสักนิดนึงนะคะ
เพราะเราตั้งใจแต่ให้มันอ่านได้ทั้งจากตอนแรกไปตอนสุดท้าย และจากตอยสุดท้ายมาตอนแรก
ยังไงก็ฝากด้วยนะคะ