เมื่อโลกหยุดหมุน

ลำดับตอนที่ #3 : เข้าพบประธานาธิบดีอย่างคาดไม่ถึง

“งั้นเราคงต้องเดินทางกันซักที ขอเชิญคุณที่ห้องพักเลยนะครับ”

“ห้องไหนเหรอครับ”ผมถามเมื่อมองไปเห็นประตูเป็น 10 บาน

“จำให้ดีนะครับ ตรงไปเรื่อยๆจนสุด เลี้ยวขวา ประตูที่ 3 ขวามือครับ”

ผมเดินไปกับปู่ ไม่นานก็ถึงห้องนั้นแล้ว ที่ประตูเขียนว่า “ห้ามเข้า” ผมรับรู้ถึงคนที่อยู่ด้านในแล้ว จึงเตือนปู่

“ปู่ครับ ดูเหมือนว่าจะมีคนอยู่ด้านในนะครับ”

“งั้นเหรอ ก็พวกนักบินไง”

“ผมหมายถึงอย่างอื่นนะครับ คิดว่าน่าจะเป็นคน” ผมเงยหน้ามองเพดานพลางใช้ความคิด ในใจไม่คิดว่าปู่จะเปิดประตูซะก่อน

“ฟิ้งค์..........”

ผมหันขวับทันที ปู่กดปุ่มสีเขียวข้างประตูจนได้ ตอนนี้บานประตูกำลังเลื่อนลงมาแล้ว - ผมเตรียมพร้อมรับทุกสถานการณ์ที่อาจเกิดขึ้นทันที - ส่วนปู่นั้นทำหน้าตาเฉย ยืนยิ้มราวกับกำลังมาสวนสนุก

“ไงหวัดดี”เสียงคุ้นเคยดังขึ้นมา

เมื่อประตูเลื่อนลง ผมจึงเห็นประธานาธิบดีนั่งอยู่บนเบาะ มีบอดี้การ์ดกว่า 10 นายอยู่รอบและหน้าประตูมีหน่วยคอมมานโด 3 นายประจำอยู่

ผมกับปู่ตกอยู่ในอาการค้างเช่นเดิม หน้าปู่ที่เมื่อกี้ยังยืนยิ้มอยู่กลายเป็นตื่นเต้นทันที เหงื่อแตกพลั่กราวกับไปวิ่งรอบโลกมา

“เอ้า เข้ามาสิ นั่งๆๆ”ประธานาธิบดีพูดอย่างเป็นกันเอง

“ครับท่านประธานาธิบดี” ปู่กับผมพูดพร้อมกัน

“เอาเครื่องดื่มไรมั้ย”

“ขอเป็นกาแฟแล้วกันครับท่านประนาธิบดี”ปู่ผมพูด

“ผมขอโค้กละกันครับท่านประธานาธิบดี”

ประธานาธิบดีหันไปพูดกับผู้หญิงคนหนึ่ง แต่งตัวเหมือนแม่ครัวประจำบ้านทั่วๆไป แล้วเธอจึงเดินไปทำเครื่องดื่ม - ไม่กี่นาทีต่อมา กาแฟ โค้ก และน้ำสีเขียวมีฟองซึ่งดูแล้วไม่น่าจะต่างจากน้ำเขียวธรรมดามากนัก ก็ค่อยๆเลื่อนขึ้นมากลางโต๊ะดูราวกับเวทมนตร์

“เรียกผมว่ามาร์ตินแล้วกันนะ” มาร์ตินพูดพลางหยิบน้ำเขียวไปจากถาด ดูจากสีหน้าเขาคงคุ้นเคยกับการมีน้ำเลื่อนขึ้นมาจากโต๊ะอยู่บ่อยๆ

“ครับ ท่านมาร์ติน”ปู่ผมตอบรับ

“เฮ้ย ไม่ใช่ๆ มาร์ตินเฉยๆต่างหาก”มาร์ตินกล่าว

“เอ่อ จะดีเหรอครับ”ผมถาม

“ดีน่า”

“ครับ เอ่ออ.. มาร-ตีนน”ปู่ผมพูดอย่างไม่มั่นใจพลางมองหน้ามาร์ติน

“อืม ดี แต่ออกเสียงเร็วกว่านี้หน่อยน่าจะดีกว่านะ”มาร์ตินพูดพลางยิ้ม

“แล้วซีละ ไม่ทักทายกันบ้างละ”

“เอ่อ ครับมาร์ติน”ผมพูดอย่างประหม่า

“จะเป็นเกียรติมาก ถ้าพวกคุณจะนั่งลง”มาร์ตินพูดอย่างอารมณ์ดี

ผมกับปู่นั่งลงแทบจะในทันที มาร์ตินหัวเราะคิกคัก

“อย่าเห็นว่าผมเป็นประธานาธิบดีสิ เห็นว่าผมเป็นแค่เพื่อนร่วมงาน”มาร์ติน บอก

“เอ่อ....... ครับ”ปู่ตอบตกลงแทบจะในทันที ในขณะที่ผมยังคิดความหมายของคำๆนั้นไม่ออก แต่ก็ตอบตกลงไป

ตอนนี้ผมพึ่งคิดออกว่ายังไม่ได้หยิบน้ำที่วางไว้บนโต๊ะเลย จึงเอื้อมมือไปหยิบขึ้นมาซด - ปู่มองผมสีหน้าไม่สู้ดีนัก ผมรีบวางแก้วลงทันที จนน้ำกระเฉาะเกือบหก

“สงสัยจะตื่นเต้นที่ได้พบท่านประธานาธิบดีโดยกะทันหันสิท่า”มาร์ตินพูดโดยเน้นเสียงตรงคำว่าท่านประธานาธิบดีเป็นพิเศษ

ผมกับปู่ยังเงียบ มาร์ตินสีหน้าเริ่มคลายอารมณ์ลงแล้ว หลังจากไม่มีใครเล่นด้วย แล้วจึงหันมาบอกกับปู่อย่างเป็นการเป็นงาน

“คุณมาโรล หวังว่าคุณคงเตรียมเอกสารมาแล้วนะ”

“ครับแน่นอน ผมเอามาใส่ไว้ใน... อุ๊บส!”

บอดี้การ์ดมาร์ตินคนหนึ่งเอื้อมมือมาปิดปากเขาทันที

“หน้าต่างมีหู ประตูมีตา”เขากล่าวอย่างมีเลศนัย

“งั้นพวกผมขอตัวก่อนนะครับ ท่านมาร์ติน” เขาพูดแล้วบอดี้การ์ดทั้งหมดก็เดินออกไปพร้อมกับหน่วยคอมมานโด

“คุณซดกาแฟไปก่อนแล้วกันนะ เพื่อจะหายตื่นเต้นบ้าง ผมขอตัวแปป”เขาพูดพลางวางแก้วไว้บนถาดอย่างเดิม แล้วเดินออกไป

ปู่ผมพึ่งจะรู้สึกตัวขึ้นมา แล้วจึงยื่นมือมาหยิบกาแฟอย่างปลดปล่อย หลังจากมาร์ตินเดินออกไปจากห้อง - ปู่ถอนหายใจแล้วซดกาแฟหมดถ้วยด้วยสีหน้าสดใส แล้วจึงวางแก้วลงบนถาด - “ซีเอ้ย ไม่คิดว่าจะเจอท่านตอนนี้เลย ตกใจจริงๆ” - ไม่ต้องบอกผมก็รู้แล้ว ตั้งแต่เข้ามาปู่ดูพูดน้อยขึ้นเยอะ - แต่ผมก็ดีใจนะ ที่ปู่ดูสดใสขึ้น เมื่อคิดแล้วก็อดถอนหายใจอย่างโล่งอกไม่ได้

“เป็นไงบ้างเอ่ย พักซะนานเชียว” เสียงมาร์ตินดังขึ้นมา

“ครับมาร์ติน ดีขึ้นเยอะเลย”ผมบอกมาร์ติน

“แล้วมาโรลละ ว่าไง”มาร์ตินบอก เขาดูสดใสขึ้นมากกว่าเดิมซะอีก

“ครับ โอเคแล้วครับ มาร์ติน”ปู่ผมพูดขึ้นหลังรวบรวมความกล้า(สังเกตจากการถอนหายใจรอบใหญ่ แล้วพึมพัมกับตัวเองว่า “เป็นไงเป็นกันวะ”)

“เอาละ จะถึงบ้านผมแล้ว คงต้องไปคุยเรื่องงานที่บ้านแล้วละ”

“ได้อยู่แล้วครับ”ผมพูด เพราะคิดว่าการคุยงานบนยานนี้คงไม่น่าพิศมัยนัก

“งั้นก็เตรียมตัว อีก 10 นาทีก็ถึงแล้วละ”มาร์ตินพูดพลางเดินออกไป “แล้วเจอกัน”