Fic reborn 18 × OC นายกรรมการคุมกฎสุดโหด กับ สาวนักฆ่า

ลำดับตอนที่ #7 : 5 : บาดแผล

ความเดิมตอนที่แล้ว

 "เฟรนๆไว้ไหม"

ฟรานถามเฟรนเมื่อเห็นว่าหน้าเฟรนซื้ด

      "พอไว้อ..ยู่..."

แต่ยังไม่ทันที่เฟรนจะพูดจบ เธอก็ล้มลงไปที่นอนพื้นแล้ว แต่สิ่งที่ทำให้ทุกคนตกใจมากกว่าก็คือ หลังจากที่เฟรนล้มลงไปก็มีรอยเลือดและรอยแผลมากมายเกิดขึ้น

      "เฟรน!!!"

5 : บาดแผล

หลังจากที่เฟรนล้มลง ฟรานก็รีบประคองเธอขึ้น แต่เพราะแรงของฟราน(ที่ไม่ค่อยจะมี) จึงทำให้ทั้งสองล้มลงอีกครั้ง

      "ให้ฉันช่วยนะ"

ยามาโมโตะพูดขึ้น แล้วเขาก็เดินไปช่วยฟรานประคองเฟรนไปที่ห้องพยาบาล พร้อมกับพวกสึนะ

       เมื่อพวกเขาทั้งหมด (สึนะ,ยามาโมโตะ,โกคุเดระ,โครม,ฟราน และ เฟรน ) มาถึงที่ห้องพยายามแล้วพวกเขาก็พบกับ ดร.จามาล ที่นั่งหลับอยู่ตรงหัวมุมห้องฝั่งตรงกันข้ามกับพวกเขา

     "ไอ่หมอหื่น! มีคนเจ็บอยู่ตรงนี้แกตื่นได้แล้ว!" 

โกคุเดระตะโกนเพื่อปลุก จามาล ให้ตื่นขึ้น

 

     เมื่อเขาสะดุ้งตื่นจากการหลับไหล เขาก็หันหน้ามองไปทางพวกสึนะ แล้วเขาก็พูดด้วยเสียงกระสับกระสน

     "สึนะนี่มันก็อะไรขึ้น!" เขาพูดและรีบพาเธอไปที่เตียงห้องพยาบาล และเขาเริ่มนำเครื่องมือการรักษา มารักษาแผลให้เฟรนด์

-ผ่านไป 30 นาที-

     "ตอนนี้เธอปลอดภัยแล้วล่ะ" ดร.จามาลบอกและถามต่อ "สึนะเรื่องนี้มันเกิดอะไรขึ้น" 

     "เดี๋ยว ME อธิบายเรื่องทุกอย่างเอง" 

แล้วฟรานก็บอกเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นให้จามาลฟัง แล้วก็บอกถึงเสตุที่เธอล้มลงขึ้นมา

     "สาหุที่เฟรนเป็นแบบที่ทุกคนเห็นเพราะว่า เฟรนน่ะใช้พลังถึงขีดจำกัดของตัวเธอแล้วมันจึงเป็นอย่างนั้น"

     "หรือจะเรียกสั้นๆว่า ผลข้างเคียงใช่ไหมล่ะ" ดร.จามาลพูดต่อ "แต่ว่า จากแผลของเธอที่ฉันเห็น ฉันว่าแผลบางส่วนมันก็ไม่ได้เกิดจากผลข้างเคียงนะ"

เขาพูดแล้วมองไปที่หน้าของฟราน เพื่อเค้นคำตอบจากเขา

    

     "แต่ว่าเจ้าเฟรนอะไรนั่น พลังน้อยขนาดนั้นเลยรึไงเห็นเธอแทบไม่ได้ใช้พลังอะไรเลย" โกคุเดระพูด

     "ความจริงเฟรนเนอะ ใช้พลังตลอดเวลาเลยนะ เธอใช้พลังสายหมอกเพื่อปกปิดรอยแผลของเธอไว้ แต่ดูเหมือนจะใช้ไม่ได้สำหรับพวกนายใช่ไหมล่ะ"

     "หมายความว่าไง"

สึนะถามเขาอีกคนนึง

     "เฟรนใช้พลังมายาปกปิดรอยแผลและผ้าพันแผลของเธอไม่ให้คนอื่นมองเห็น แต่พวกนายสามารถมองเห็นผ้าพันแผลของเฟรนได้"

ฟรานพยายามอธิบายให้พวกสึนะเขาใจ

     "แสดงว่าเฟรนมีแผลมาก่อนแล้ว และก็ต้องรับผลข้างเคียงของพลังที่ใช้ไปอีก แล้วฉันก็คิดว่านี่คงไม่ใช่ครั้งแรกที่เกิดเรื่องนี้ขึ้นด้วยใช้ไหม"

ดร.จามาลยิงคำถามใส่ฟรานอีกครั้ง

     "ใช่ พวกนายกลับไปเรียนต่อเลยก็ได้นะ เดี๋ยว ME เฝ้าเฟรนเอง"

ฟรานไล่พวกสึนะกลับไปที่ห้องเรียน

     "งั้นพวกเราไปก่อนนะ"

พวกสึนะตอบ

     "ฟราน ดูแลเธอดีๆนะฉันรู้สึกว่าที่นี่มันไม่ค่อยปลอดภัยสำหรับเฟรนซะเท่าไร"

     

     "ครับ"

     "แต่เธอก็กลับไปที่ห้องเรียนได้แล้วล่ะ"

     "ไม่ดีกว่าครับเดี๋ยว ME ขออยู่จนกว่าเฟรนจะตื่นก็แล้วกัน"

-ผ่านไป 4 ชม.-

Friend talk

     ฉันลืมตาขึ้นมาฉันก็เห็นเพดานสีขาวพร้อมหยากไหย่อีกเล็กน้อยอยู่ตรงหน้าของฉัน เมื่อฉันก็เริ่มมองไปรอบๆฉันเห็น...ฟราน ที่นั่งหลับอยู่ที่เก้าอี้ เฮ่อ ฉันทำให้เขาต้องมาดูเเลฉันอีกแล้วสินะ เมื่อฉันพยายามที่จะลุกขึ้น ฉันก็รู้สึกเจ็บแปร๊บไปทั้งตัว จนต้องนอนลงอีกครั้ง

     ฟรานลืมตาตื่นและหันหน้ามามองที่ฉัน เมื่อเขาเห็นว่าฉันตื่นแล้ว เขาก็ลุกมาหา่่เป็นไรฉันแล้วพูดว่า

     "เฟรน ไหวไหมนอนไปก่อนก้ได้นะ เดี๋ยว ME อยู่เฝ้าได้"

     "ไม่เป็นไรหรอกฟราน กลับเลยก็ได้ ฉันไหว"

     ฉันบอกฟราน แล้วพยายามลุกขึ้น แต่ทว่าก็ไม่สำเร็จ ฉันล้มลงกับที่นอนอีกครั้งนึง

     "ฟรานช่วยหน่อยสิ"

     "ได้สิ"

     ฉันพยายามลุกขึ้นจากเตียงอีกครั้ง โดยครั้งนี้มีฟรานช่วยพยุงตัวขึ้นอีก เมื่อฉันลุกขึ้นแล้วฟรานก็ใช้ภาพมายาปกปิดบาดแผลของฉันก่อนที่จะออกไปนอกห้องพยาบาล

     แล้วฟรานก็พยุงฉันจนถึงบ้านพักของพวกเรา 

โปรดติดตามตอนต่อไป

-ช่วงคุยกับนักเขียน-

     สวัสดีชาวรีดเดอร์ทุกคนด้วยนะค่ะ ก่อนอื่นเลยต้องขออภัยทุกท่านด้วยนะค่ะที่อัพช้าและตอนสั้นมากกกกกกกกกกกกกก จริงๆแล้วนิยายเรื่องนี้ไรท์แต่งมาตั้งแต่ไรทือยู่ ป.4 ขึ้น 5 ล่ะ จนตอนนี้ไรท์อยู่ ม. 1 ล่ะ ก็ยังแต่ไม่จบเลย อีกสาเหตุเลยคือลบแล้วแต่งใหม่หลายรอบมากเลยค่าาาา ประมาณ 3 - 4 เที่ยวได้เลย

     และก็อยากบอกอีกเรื่องนึงคือ ไรท์ อาจจะหายไป ครึ่งปี หรือ หนึ่งปี เลยได้ เพราะตอนนี้ไรท์ขึ้นม.1 แล้วทั้งงานทั้งโปรเจคมีเยอะมาก จึงเกรงว่าจะไม่สามารถอัพได้อีกนานนนนนนนนนน เนื่องจากแต่งคนเดียวด้วยนี่คนอีก 1 สาเหตุ เพราะช่วงแรกๆที่แต่งเรื่องนี้มามีผู้ช่วยคนนึ่งนามปากกาคือ ทสึบาเมะ มารุ เป็นเพื่อนเราแต่ ตอนนี้ไรท์ได้ย้าย รร. จึงทำให้ไม่ได้เจอกัน

     แต่ว่าเราไม่ได้หายไปไหนแน่นอน ขอโทษน้าาาาาาาาาาาาาาาาา  ไปล่ะเจอกันตอนต่อไปนะ